ستاره دنباله دار
0 views
Skip to first unread message
M.group
Jun 11, 2008, 3:43:41 AM6/11/08
to zaminews
در واقع چيزي به نام ستاره دنباله‌دار وجود ندارد و اين اسمي است که به
اشتباه در ميان مردم رايج شده است. دنبالهدارها اصلاً ستاره نيستند و
بايد آنها را فقط دنباله‌دار ناميد. اگر بخواهيم خيلي ساده به موضوع
نگاه کنيم، دنبالهدارها گلوله‌هايي از گل و يخ هستند که با نزديک شدن به
خورشيد يخ سطحي آن تسعيد شده و از سطح کوه سرگردان به بيرون فرار
مي‌کند. گاهي اوقات گازهاي آزاد شده مقداري از مواد جامد هسته
دنباله‌دار را نيز با خود همراه مي‌برند. در زمان نزديکي به خورشيد اندک
اندک حجم مواد آزاد شده بيشتر مي‌شود. فشار تابشي خورشيد و بادهاي
خورشيدي مواد رها شده را به پشت دنباله‌دار مي‌رانند و بنابراين هميشه
دم دنبالهدارها در جهت خلاف خورشيد قرار دارد. آنچه ما به عنوان دنباله
اين اجرام آسماني مي‌بينيم در واقع بازتاب نور خورشيد از اين گاز و غبار
آزاد شده است.
دم دنبالهدارها از دو قسمت تشکيل شده است که عبارتند از دنباله غباري و
دنباله گاز يونيده. دنباله‌هاي يوني معمولاً کشيده‌تر و باريکترند. هر
دوي اين دنباله‌ها ممکن است تا ميليونها کيلومتر در فضا پراکنده شوند.
وقتي که دنباله‌دار از خورشيد دور مي‌شود دنباله از بين مي‌رود و فقط
مواد سرد و سخت درون
هسته باقي مي‌مانند. تحقيقات راجع به دنباله‌دار هيل پاب وجود نوعي دم را
نشان داد که شبيه دنباله‌هاي تشکيل شده از غبار بود، ولي از سديم خنثي
تشکيل شده بود. سرزمين مادري دنبالهدارها جايي در کمر بند کوييپر و يا
ابر اورت است.
دنباله‌دارهايي با دوره ظهور کوتاه معمولاً از کمربند کوييپر به ميهماني
خورشيد فرستاده می‌شوند. اين کمربند فراتر از مدار نپتون قرار گرفته
است. اولين جرم متعلق به کمربند کوييپر در سال 1922 کشف شد. اين اجسام
معمولاً کوچک هستند و اندازه آنها از 10 تا 100 کيلومتر تغيير مي‌کند و
در مداري دورتر از پلوتو به دور خورشيد می‌چرخند.. طبق رصدهاي هابل حدود
200ميليون جرم کوچک و بزرگ در اين ناحيه وجود دارد که گمان مي‌رود از
ابتداي تشکيل منظومه شمسي بدون تغيير مانده باشند.
دنباله‌دارهاي با تناوب طولاني مدت از ناحيه‌اي کروي که منظومه شمسي را
احاطه کرده است سرچشمه مي‌گيرند. در اين منطقه که ابر اورت ناميده
مي‌شود و دورترين قسمت کشف شده منظومه شمسي است، اجرامي قرار دارند که
از آمونياک منجمد، متان، سيانوژن، يخ، آب و صخره تشکيل شده‌اند. معمولاً
يک اختلال گرانشي باعث راه يافتن آنها به داخل منظومه شمسي مي‌شود.
بيشتر دنبالهدارها در مداري بسته در حال حرکتند، يعني بر روي مداري حرکت
مي‌کنند که ابتدا و انتهايش بر هم منطبق است. اين دنبالهدارها (مانند
دنباله‌دار هالي) بعد از يک دوره زماني مشخص مجدداً به نزديکي زمين آمده
و رصدگران بی‌شماري را مسحور خود می‌کنند.
برخي ديگر مانند دنباله‌دار تازه کشف شده مک‌نات، مداري باز دارند و اگر
اتفاقي رخ ندهد، انتظار می‌رود که تنها يک بار از نزديکي خورشيد گذر
کنند. مدار اين دنبالهدارها سهمي يا هذلولي است و همانطور که گفته شد
به احتمال زياد فقط يک‌بار در نزديکي زمين ظاهر و روئيت شده و ديگر به
نزديکي زمين باز نمي‌گردند.
دنباله‌دارهاي جديد از دورترين بخش‌هاي منظومه شمسي مي‌آيند و بيشترشان
فقط در مدت چند ماه خورشيد را دور مي‌زنند و سپس برمي‌گردند و مسير خود
را در وراي مدار پلوتو به انجام مي‌رسانند. گردش آنها در مدارهايي بسيار
کشيده است و چندين هزار سال طول مي‌کشد تا دوباره در نگاه زمينيان جا
خوش کنند.
برخلاف سياره‌ها، دنبالهدارها مي‌توانند مدارخود را با مدارهاي کاملاً
جديد عوض کنند. مدار آنها به دليل کوچکي جرم و عبورهاي متعددشان از
نزديکي اجرام بزرگ و بعضاً غول‌پيکري مانند خورشيد يا سيارات منظومه
شمسي بسيار ناپايدار است. دنبالهدارها هرگاه به سياره‌اي بزرگ مانند
مشتري نزديک می‌شوند، مشخصات مداري تازه‌اي براي خود دست و پا مي‌کنند.
اين حادثه‌اي است که اخيراً براي دنباله‌دار هالي اتفاق افتاده و از اين
رو زمان بعدي بازگشت آن طولانی‌تر شده است.
هر موقع که دنباله‌داري از نزديکي خورشيد مي‌گذرد، بخشي از مواد خود را
از دست می‌دهد. اين بهاي سنگيني است که دنباله‌دار به ازاي گرم شدن در
آغوش ستاره منظومه شمسي پرداخت می‌کند. سرانجام روزي فرا می‌رسد که جرم
مورد نظر هنگام گذر از کنار خورشيد چيزي براي از دست دادن ندارد و همچون
گوي کوچک کم فروغي خورشيد را دور زده و به مسير خود ادامه می‌دهد. گاهي
نيز يک دنباله‌دار در حضيض مدار خود دچار واپاشي می‌شود و بسته به ميزان
چند پاره شدن، طول عمر آن کوتاه و کوتاهتر می‌شود.
اشتباه در ميان مردم رايج شده است. دنبالهدارها اصلاً ستاره نيستند و
بايد آنها را فقط دنباله‌دار ناميد. اگر بخواهيم خيلي ساده به موضوع
نگاه کنيم، دنبالهدارها گلوله‌هايي از گل و يخ هستند که با نزديک شدن به
خورشيد يخ سطحي آن تسعيد شده و از سطح کوه سرگردان به بيرون فرار
مي‌کند. گاهي اوقات گازهاي آزاد شده مقداري از مواد جامد هسته
دنباله‌دار را نيز با خود همراه مي‌برند. در زمان نزديکي به خورشيد اندک
اندک حجم مواد آزاد شده بيشتر مي‌شود. فشار تابشي خورشيد و بادهاي
خورشيدي مواد رها شده را به پشت دنباله‌دار مي‌رانند و بنابراين هميشه
دم دنبالهدارها در جهت خلاف خورشيد قرار دارد. آنچه ما به عنوان دنباله
اين اجرام آسماني مي‌بينيم در واقع بازتاب نور خورشيد از اين گاز و غبار
آزاد شده است.
دم دنبالهدارها از دو قسمت تشکيل شده است که عبارتند از دنباله غباري و
دنباله گاز يونيده. دنباله‌هاي يوني معمولاً کشيده‌تر و باريکترند. هر
دوي اين دنباله‌ها ممکن است تا ميليونها کيلومتر در فضا پراکنده شوند.
وقتي که دنباله‌دار از خورشيد دور مي‌شود دنباله از بين مي‌رود و فقط
مواد سرد و سخت درون
هسته باقي مي‌مانند. تحقيقات راجع به دنباله‌دار هيل پاب وجود نوعي دم را
نشان داد که شبيه دنباله‌هاي تشکيل شده از غبار بود، ولي از سديم خنثي
تشکيل شده بود. سرزمين مادري دنبالهدارها جايي در کمر بند کوييپر و يا
ابر اورت است.
دنباله‌دارهايي با دوره ظهور کوتاه معمولاً از کمربند کوييپر به ميهماني
خورشيد فرستاده می‌شوند. اين کمربند فراتر از مدار نپتون قرار گرفته
است. اولين جرم متعلق به کمربند کوييپر در سال 1922 کشف شد. اين اجسام
معمولاً کوچک هستند و اندازه آنها از 10 تا 100 کيلومتر تغيير مي‌کند و
در مداري دورتر از پلوتو به دور خورشيد می‌چرخند.. طبق رصدهاي هابل حدود
200ميليون جرم کوچک و بزرگ در اين ناحيه وجود دارد که گمان مي‌رود از
ابتداي تشکيل منظومه شمسي بدون تغيير مانده باشند.
دنباله‌دارهاي با تناوب طولاني مدت از ناحيه‌اي کروي که منظومه شمسي را
احاطه کرده است سرچشمه مي‌گيرند. در اين منطقه که ابر اورت ناميده
مي‌شود و دورترين قسمت کشف شده منظومه شمسي است، اجرامي قرار دارند که
از آمونياک منجمد، متان، سيانوژن، يخ، آب و صخره تشکيل شده‌اند. معمولاً
يک اختلال گرانشي باعث راه يافتن آنها به داخل منظومه شمسي مي‌شود.
بيشتر دنبالهدارها در مداري بسته در حال حرکتند، يعني بر روي مداري حرکت
مي‌کنند که ابتدا و انتهايش بر هم منطبق است. اين دنبالهدارها (مانند
دنباله‌دار هالي) بعد از يک دوره زماني مشخص مجدداً به نزديکي زمين آمده
و رصدگران بی‌شماري را مسحور خود می‌کنند.
برخي ديگر مانند دنباله‌دار تازه کشف شده مک‌نات، مداري باز دارند و اگر
اتفاقي رخ ندهد، انتظار می‌رود که تنها يک بار از نزديکي خورشيد گذر
کنند. مدار اين دنبالهدارها سهمي يا هذلولي است و همانطور که گفته شد
به احتمال زياد فقط يک‌بار در نزديکي زمين ظاهر و روئيت شده و ديگر به
نزديکي زمين باز نمي‌گردند.
دنباله‌دارهاي جديد از دورترين بخش‌هاي منظومه شمسي مي‌آيند و بيشترشان
فقط در مدت چند ماه خورشيد را دور مي‌زنند و سپس برمي‌گردند و مسير خود
را در وراي مدار پلوتو به انجام مي‌رسانند. گردش آنها در مدارهايي بسيار
کشيده است و چندين هزار سال طول مي‌کشد تا دوباره در نگاه زمينيان جا
خوش کنند.
برخلاف سياره‌ها، دنبالهدارها مي‌توانند مدارخود را با مدارهاي کاملاً
جديد عوض کنند. مدار آنها به دليل کوچکي جرم و عبورهاي متعددشان از
نزديکي اجرام بزرگ و بعضاً غول‌پيکري مانند خورشيد يا سيارات منظومه
شمسي بسيار ناپايدار است. دنبالهدارها هرگاه به سياره‌اي بزرگ مانند
مشتري نزديک می‌شوند، مشخصات مداري تازه‌اي براي خود دست و پا مي‌کنند.
اين حادثه‌اي است که اخيراً براي دنباله‌دار هالي اتفاق افتاده و از اين
رو زمان بعدي بازگشت آن طولانی‌تر شده است.
هر موقع که دنباله‌داري از نزديکي خورشيد مي‌گذرد، بخشي از مواد خود را
از دست می‌دهد. اين بهاي سنگيني است که دنباله‌دار به ازاي گرم شدن در
آغوش ستاره منظومه شمسي پرداخت می‌کند. سرانجام روزي فرا می‌رسد که جرم
مورد نظر هنگام گذر از کنار خورشيد چيزي براي از دست دادن ندارد و همچون
گوي کوچک کم فروغي خورشيد را دور زده و به مسير خود ادامه می‌دهد. گاهي
نيز يک دنباله‌دار در حضيض مدار خود دچار واپاشي می‌شود و بسته به ميزان
چند پاره شدن، طول عمر آن کوتاه و کوتاهتر می‌شود.
Reply all
Reply to author
Forward
0 new messages