Thoughts on the ZTE-NBN Scandal ng isang batang Tsinoy (ipa-deport kaya siya ni Apostol?)

8 views

Skip to first unread message

Arnold Tarrobago

unread,

Feb 15, 2008, 1:44:13 AM2/15/08

to +AKBAYANFORUM, +DAUPAN_ONLINE, +ENET, +FOA_FORUM, +MALUNGGAY_BRIGADE, +MANRESA87, +PATHMEMBERS, +T'BAK, +WORDPRESSPINOYS

(Note from Tessie Ang See of the NGO Kaisa: )

The piece below is more powerful than anything I've written or spoken. Krysty is in her early 20s, she was born here but of Chinese parents, so she has a Chinese passport .. but wow! read her Tagalog! if she doesnt deserve to be a Filipino, I don't know who does... and since she first wrote for Tulay, when she was just 12 years old, the depth of her love for the Philippines was already very evident. She's one of the many, many, accomplished, dedicated and committed members of Kaisa ... who would give their lives for the Philippines if necessary... are these the people Apostol want deported?

tessy

From: "Krys Choi"
Date: Wed, 13 Feb 2008 00:04:50 +0800
Subject: [kaisa] My ZTE Rant

I think everyone's pretty much riled already, but I just wanted to share my thoughts on the issue. Here's what I posted on my blog Dahil Puno na ang Salop

Magta-Tagalog muna ako ngayon, dahil usapang Pinoy 'to. Magbi-Bisaya din sana ako, kaso ambot eh, kaya Tagalog na lang.

Kagabi, habang pinapanood ko sa TV kung paano gulpihin ng mga kawani ng gobyerno si Jun Lozada, parang nagka-amnesia ako. Parang sa isang iglap, hindi ko na maalala kung bakit sa loob ng mahigit dalawampung taon, ipinagpipilitan kong Pilipino ako, kahit alam kong ayaw sa 'kin ng bansang 'to.

Pula ang passport ko, kahit dito ako sa Pilipinas ipinanganak, lumaki, nag-aral at natuto ng katarantaduhan. Wala akong pakialam sa sinasabi ng Bureau of Immigrations. Pilipinas ang bayan ko. Pilipino ako.

Pero kagabi, parang hindi ko na maalala kung bakit pinagsisiksikan ko ang sarili ko sa bansang 'to. Para ano? Para magpaloko? Para magpagamit? Para gawing tanga?

Buti sana kung sampid lang talaga ako dito. Yun bang nakikikain, nakikinood ng tv, nakikitawag sa telepono. Pero hindi eh. Buwan-buwan pagdating sa 'kin ng payslip ko, may kaltas na. Tapos saan napupunta? "This is where your taxes go," sabi ng mga nakapaskil na billboard na naglipana sa Pilipinas. Kasama ang mukha ng taong walang kahit katiting na hiya sa akin -- sa akin na nagpakahirap na makipagsiksikan sa MRT at nagtrabaho ng mahigit walong oras bawat araw para lang maipangalandakan niya ang kawalanghiyaan niya.

Buti sana kung hindi ko pera ang pinagtatalunan ngayon sa senado. Buti sana kung pinupulot ko lang sa kalye yung kinakaltas nilang buwis. Buti sana kung may mapagkukunan ako ng 130 million dollars eh, pero wala. Wala.

Ang meron lang ako, yung katiting na perang natitira sa 'kin bawat sweldo, yung baryang tinira ng gobyerno dahil kahit papaano, meron naman silang awa. Dahil siguro, alam nilang kailangan ko rin ng pambili ng makakain, at para na rin may ipambayad ako sa e-Vat.

Sa totoo lang, ilang beses na nating paulit-ulit na nakita 'tong pangyayaring 'to. Lagi pang televised, dahil lahat ng bagay sa Pilipinas, dapat showbiz. Hindi naman ito ang unang beses na pinagtangkaan tayong nakawan. Malamang, hindi rin ito ang huli. At, mas malamang sa hindi, maraming beses na tayong nanakawan ng wala tayong kaalam-alam.

Pero anak ng tutchang naman, isang beses ko pang marinig iyang "move on" na iyan, susuka na talaga ako ng dugo. Sa bawat alegasyon na lumalabas, wala nang sinabi ang gobyerno kundi ito: "Pakana lang iyan ng mga kalaban ng gobyerno, wag tayong magpadala. We need unity. We must move on."

Pero sino ba talaga 'tong kalaban ng gobyerno na punong-abala sa mga planong destabilisasyon? Bakit parang napakamakapangyarihan niya at alam niya ang lahat ng nangyayari sa loob at labas ng Malakanyang? Sino ba siya? Si Lolit Solis?

Simple ang pagkaintindi ko sa linyang "move on" ng gobyerno eh. Para matahimik ang sambayanan, huwag kang mag-isip, huwag kang magtanong, huwag kang manggulo. Sa madaling salita, manahimik ka, para walang gulo. Parang 1984.

Tama, wala nga namang gulo. Walang gulo para sa mga taong nagpapakasasa sa bawat sentimong pinaghirapan ng bawat Pilipino (At hindi Pilipinong tulad ko). Maganda nga naman iyon para sa kanila. Kaso lang, sabi ni Confucius, injury requits justice. Katarungan ang kailangan, hindi iyang pesteng "move on".

At sino ba talaga sa tingin nila ang niloloko nila?

Hindi ako dalubhasa sa ekonomiya, wala rin akong kaklase na naging pangulo ng Amerika. Hamak na graduate lang ako ng USTe, dyan sa may Espanya (yung bahaing kalsada, hindi yung bansa). Pero ipupusta ko ang buhay ni Boy Abunda sa katotohanang ito: ako, sampu ng milyun-milyong Pilipino, nakatapos man o hindi -- nakikita namin ang katotohanan sa likod ng mala-pelikulang drama sa senado. Kitang-kita namin ang bawat kawaning may pinagtatakpan, pati na ang bawat kawaning kailangang pagtakpan.

Maliwanag pa sa noo ni Lozada ang katotohanan.

Hindi ako Pilipino, sabi ng Bureau of Immigrations. Sumasang-ayon ang birth certificate ko, pasaporte at iCard. Pasensya na. Wala kasi akong pambili ng pagka-Pilipino, di tulad ng mga banyagang kayang-kayang bilhin ito. Hindi ako smuggler, drug lord o artista. Hindi ko afford ang berdeng pasaporte. Pero kahit ayaw sa 'kin ng Pilipinas, nandito pa rin ako.

Ilang beses ko nang sinabi sa mga kaibigan at kaanak ko ito. Kung hindi rin lang kakailanganin, wala akong planong iwan ang Pilipinas, kahit mamatay akong banyaga sa bayang kinalakhan ko. Hindi ko kayang iwan ang Maynila, ang maduming fishball, ang Parokya ni Edgar, pati si Robin Padilla.

Pero kagabi, sa unang pagkakataon, parang napagod na ako. Sa kauna-unahang pagkakataon, parang nasuya na talaga ako. Sa kauna-unahang pagkakataon, parang naubos na ang lahat ng pag-asa sa puso ko. Naitanong ko:

Hanggang dito na lang ba talaga tayo?

--
We all have to link and expand our ranks till the entire country is bound together with the strength and the ardor of our resolve. I do not exaggerate when I say this could be our last chance to save democracy in the Philippines. The darkness thickens and we have to move. - Joaquin "Chino" Roces, 1985

Bobby Kennedy - "Laws can embody standards; governments can enforce laws--but the final task is not a task for government. It is a task for each and every one of us. Every time we turn our heads the other way when we see the law flouted--when we tolerate what we know to be wrong--when we close our eyes and ears to the corrupt because we are too busy, or too frightened--when we fail to speak up and speak out--we strike a blow against freedom and decency and justice."

A Luta Continua...