Proper conduct to systems is required, Page 200.

[ni...@dr.com]

Vijja Bhagi “นัย เรื่อง ‘ใจความ ตามหลักการสูงสุด’ หรือคติสูงสุดทางหนังสือตำรา ตอนนี้คือ ในโลก ยังไม่ปรากฏคำสอนของพระพุทธเจ้าที่เป็นหนังสือ ซึ่งเป็นเพราะว่า ถ้าเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าแท้ หรือพุทธธรรมแท้ ๆ ก็จะต้องเป็นหนังสือ หรือเอกสารที่สมบูรณ์บริบูรณ์ ทั้งอรรถ และพยัญชนะ, ดังนี้ คือคติ ในเรื่องของการตรวจสอบ ว่าเป็นคำสอน หรือเป็นพุทธธรรมแท้จริงหรือไม่?, และด้วยความจริง นั้น ๆ ซึ่งปรากฏว่า พระไตรปิฎก ฉบับ ที่สมบูรณ์บริบูรณ์ ยังไม่มี และยังไม่ปรากฏ หรือไม่พบว่ามี, แล้วด้วย ส่วนที่เป็นหลักการสูงสุด หรืออุดมการณ์ทางการศึกษา สูงสุด เช่นนี้เอง,    พระภิกษุ หรือบรรดา นักปราชญ์บัณฑิตส่วนหนึ่ง จึงมาดหมาย จึงวาดหวัง และขวนขวายกันกระทำการงานทางการศึกษาเหล่านี้, คือ ย่อม ทำความประกอบต่าง ๆ ด้วยนัย ต่าง ๆ เพื่อ ที่จะผลักดัน หรือจุดประกาย ให้โลก ได้เพียรกระทำพระไตรปิฎกฉบับสมบูรณ์บริบูรณ์ ให้มี ได้จริง ๆ, โดยอาศัย หูตา และความสามารถทางเทคโนโลยี ก็ดี ก็ด้วยส่วนหนึ่ง, แต่ว่า ความร่วมมือกันอย่างเป็นประชาคม ในระหว่างมนุษย์ ระหว่างนักบวช นักศึกษา และปราชญ์บัณฑิต ทั้งหมดเอง น่าที่จะสำคัญมากกว่า, ซึ่งแน่นอนว่า การตรวจในขั้นสุดท้าย หรืองานพิสูจน์อักษรในขั้นสุดท้าย ในส่วนที่จะพึง ยกให้ ว่า เป็นหลักประกันทางการศึกษา แก่ตน หรือแก่ประชาคม,    การตรวจพิสูจน์ ฉะนั้น ก็น่าที่จะตรวจพิสูจน์ ด้วยนักบวชเอง นั่นเอง หรือด้วยบรรดาพุทธบริษัทเอง, เพราะใน เรื่อง งาน นิรุตติสภา อันคือ จุดหมายร่วมกัน ของกระบวนงานศึกษาในโลก จะต้องใช้นิรุตติธรรม หรือวิชชาภาคี แห่ง ‘ชื่อ บัญญัติ และภาษา’ จากส่วนหนึ่งของงานพระไตรปิฎก ฉะนั้น ยกขึ้น ในการที่จะนำมา เป็นบาท เป็นฐาน เป็นการประคับประคอง ให้การดำเนินงาน ดำเนินเรื่องไปสู่จุดหมายร่วมกัน ทุกกระบวนวิชาความรู้ ในการที่จะไปสู่ คติที่สมบูรณ์สำเร็จ, คือ หมายความ ว่า จะได้ สร้าง สภา หรือสภาการ แห่งงานและสิ่งสารพัดได้สำเร็จ ได้, ซึ่ง ก็คงที่จะเรียก การงาน นั้นว่า ‘นิรุตติสภา’ ที่ซึ่งประชาคมโลก ในทุก ๆ สมัย ต้องการที่จะสรรสร้าง,    แต่ทั้งนี้ ก็ทำให้สำเร็จไม่ได้เลย มาตลอดทุกยุคทุกสมัย เพราะมนุษย์เพิ่งจะมารู้ เพิ่งจะมาทราบกันว่า หากว่า ยังขาด นิรุตติธรรมที่มี ที่เปี่ยมพระพุทธคุณ แล้วไซร้, นิรุตติสภา นั้น และการสถาปนาทุกสิ่งสารพัด นั้น ก็จะมีแต่ล่มลง หรือล้มลงเท่านั้น, ดังนั้น ฉะนั้น การกระทำให้ พระพุทธธรรม ที่เป็นลิขิตจารึก หรือพุทธธรรม ที่เป็นพระไตรปิฎก หรือพระปิฎก, ตามบาทพระคาถา ตามบทพระคาถา ทั้งร้อยกรอง ร้อยแก้ว, ปวงเหล่านั้น บรรดา ศาสนบริษัท ทั้งหมด จะพึงต้องมากระทำร่วมกัน ให้สมบูรณ์บริบูรณ์ ในทั้งความเฉพาะตน และนัยทั้งที่ต้องทำอย่างมีมติร่วมกัน คือพึงต้องทำ ให้พุทธธรรมคัมภีร์ อย่างไร นั้น ให้สมบูรณ์บริบูรณ์ดี แท้จริง ก่อน, แล้ว กระบวนงานศึกษา และการให้สถาปนาทุกสิ่งสารพัด ก็จึงจะคืบหน้าไป จรดลงที่ความสมบูรณ์บริบูรณ์ดี”   Sadhu. Pali Ariyakaーscript : Tantipalo

[สรรพาลังการ Pali ศัพท์]

Vijja Bhagi “ถ้าเป็น สัจ อย่าง วิชชาภาคี แห่ง ‘ชื่อ บัญญัติ และภาษา’ จากส่วนหนึ่งของพระไตรปิฎก ก็จะต้องแสดงสมมติสัจออกมา ได้แน่, เพราะ สิ่งที่เรียกว่า ปุจฉา-วิสัชนา หรือการถามตอบ ย่อมมีสิ่ง ที่เรียกว่า ‘ถามะ คือ ถามกำลัง’ อยู่เป็นฐาน, ฉะนั้น ถาม-ตอบ เพื่อที่จะเอาความ จากพระธรรม คือพระไตรปิฎก ก็ย่อม ที่จะให้ได้สัจ แห่งบัญญัติ หรือภาษาเช่นนั้นได้, เพราะความมีกำลัง คือมีธรรมเป็นสภาพ, ดังนั้น ความมีส่วน หรือมีปัจจัย แก่สภาพธรรม เช่นนั้น ถ้าจะเนื่อง แต่การจะนำสมมติสัจ ยกมาแล้ว, โดยประการแรก ย่อมที่จะเป็นฐาน หรือสมุฏฐาน ซึ่งประการเหล่านี้, คือความโดยมาก เมื่อปรากฏ แต่เพื่อ การที่จะ ให้ปรารภธรรม ปรารภคติ หรือให้ปรารภเหตุ, หรือ อ้างเหตุ ที่จะให้ทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ ซึ่ง ‘ชื่อ บัญญัติ และภาษา’ นั้น ๆ ในอย่างที่เป็นประชาคม หรือในอย่างที่ ไม่เป็นการส่วนตัว เรื่องที่ ยกมา คือ สัจ แห่ง วิชชาภาคี ซึ่งว่า ‘ชื่อ บัญญัติ และภาษา’ ฉะนั้น ย่อมที่ จะไม่พ้นไปกว่า เรื่อง บาลีอักษรอะไร?๑, ฉบับอะไร? ๑, เล่มอะไร? ๑, ข้ออะไร? ๑, หน้าอะไร? ๑, อักขระรวมเว้นวรรคเท่าไหร่ ๑, อักขระไม่รวมเว้นวรรคเท่าไหร่ ๑, ที่ซึ่ง ให้ย่อมเป็นอาทิธรรม อาทิกรรม แก่สมมติสัจ อยู่ดังนี้ อยู่อย่างโดยแน่แท้, แลทีนี้ ศาสนาไทยเรา หรือพุทธศาสนาสุวรรณภูมิ ย่อมที่จะมีเปรียบเขา เพราะ ฐานกำลังที่เรียกว่า อักษรอะไร? ฉะนั้น ชาติเรา มีมาก วง มีมากเหล่า มีมากบาญ แผนก, ซึ่งว่าถ้านับแต่เราเผ่าไทย เอง ด้วยอันซึ่งย่อมนำพา บาลีอักษร อยู่ตั้ง ๓ แผนกนี้แล้ว มากเป็นพื้น, คือว่า เราเผ่าไทย หรือหลักธงชัย แห่งชาติสุวรรณภูมิ เรานี้ ได้มี แผนก บาลีอักษรเขมร บาลีอักษรไทย และบาลีอักษรอริยกะ อยู่เป็นพื้น ด้วยดีทั้งหมด แล้ว นั่นเอง, จึงสามารถที่จะแสดงความวิตถาร และพิสดารเองได้   แล้วจึงสอนเอา แล้วจึงชักเอา นำพา ความพิสดารวิตถารมาได้หมด, มิได้ช้า หรือยากเย็น เหมือนชาติ ทวีป ประเทศอื่น ซึ่งอย่างเก่ง เขาก็ใช้ได้แค่ ความแห่งอักขรโรมันเท่านั้น ที่ให้ไว้สืบความพิสดารต่อ, แล้วนี้ เมื่อได้จ่อคำถาม มาอย่างนี้แล้ว เพื่อเปิดกว้าง หรือเพื่อความอะลุ้มอล่วย อย่างสูงสุด หรืออย่างสุดขีด, กระทำมา สุดขีด! ดั่งกะนัยแห่งโวหารธรรม ที่กำหนดรู้ ให้บอกว่า ‘เกิด-ดับ ครั้ง หนึ่ง คือ ขณะ แห่ง ภัทรขณะ’ ด้วยหมายความ โดยที่สุดความเมตตาปราณี เลยทีเดียว เกิด-ดับ ครั้งหนึ่ง จึงเท่ากับ ความเป็นอยู่ตลอดกัป ของพระสัมพุทธเจ้า ในภัทรกัป, แล้วนี้ หรือนั้น คนก็เลยอาจที่จะบอกว่า กว้างไป จรดแล้ว จึงไม่รู้จะต้องสำทับข้อไหน หรือจำพึง ต้องกำหนดทัพสัมภาระ ไปอย่างไร?, ในเมื่อมีความต้องการที่จะกล่าวอย่างสมัยใหม่ หรืออยากที่จะแสดงอย่างที่ไม่ต้องมีสัจ หรือกระทำสัจ   เมื่อ สืบความ แด่ เรื่อง ‘สมบัติธรรม ธงธรรม และกองทัพธรรม’, อันจำกัด หรือกำหนด ไปแต่ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาฝรั่งเศส หมดแล้ว ท่านเหล่านั้น ก็เลยกลับมาอธิบายความเหล่านี้ไม่ถูก หรือไม่ค่อยถูก และทั้ง ปัจจัยทางเทคนิค หรือปัจจัย ในทางอุปกรณ์ ก็อาจที่จะล่วงเลยกันไป หรือเลื่อยล้าอยู่ หรืออยู่แต่กับแท็บงาน ที่มา ที่ไป ไม่ถึงกัน, ให้เล็งตรง ต่อการจะตอบความาถึงกัน อาจทำไม่ได้ ดังนี้ ผู้ที่มาก่อน เพียงน้อยหนึ่ง หรือส่วนหนึ่ง จึงต้องทำไปแค่เพียงเท่านี้ เท่านั้น, ในการที่จะพึงประกอบความ แด่ทิฐิ และคติ ที่ดี และที่มี ให้ได้สืบสนธิกำลังตั้งตรงได้ต่อไป ในทางที่จะทำให้สมบูรณ์บริบูรณ์ ในทางใช้บัญญัติ หรือการใช้บัญญัติ ยกมา เพื่อ ที่จะแสดงว่า การเกิด-ดับ ไม่ว่า จะหน้าอะไร? ข้ออะไร? เล่มอะไร?, ก็ย่อมเป็นแต่เพียง เกิดดับขณะเดียว ขณะหนึ่ง คือภัทรขณะ หรือภัทรกัป เท่านั้นแหละ”   Sadhu. Pali Ariyakaーscript : Samvuddho