Proper conduct to systems is required, Page 600. ☺
“ในการ สรรเสริญ การบวช ในการยกย่องศิลปวัฒนธรรม ตามหัวข้อ ค่าซึ่ง หากว่า เราพิจารณา อย่างเป็นคนภายนอก หรือพิจารณา จากมุมมอง แห่งลัทธิภายนอก, ก็จะเห็นว่า เป็น เรื่อง จักร เรื่อง เขต และ อาณา แห่ง ศิลปะหรือวัฒนธรรม ประเภทนั้น หรือชนิดนั้น ๆ, ซึ่ง การใช้มุมมอง หรือมุมของการตั้งทำความคืบหน้า เช่นนั้น โดย หาปัจจัยจากภายนอกมาเป็นตัวกระทำ จนทำให้เกิดปรากฏการณ์ เรื่อง วิทยาลัยสงฆ์ หรือการศึกษาอย่างโลกตะวันตก ได้ แต่ว่าเป็นการเรียนของพระสงฆ์, ดังนี้ พิจารณาว่า จารีต หรือศิลปวัฒนธรรม ที่มีความเต็มรูปแบบ ฉะนั้น มิใช่ ถือเป้า เข้าถือ หรือยึดความมุ่งหมายทางการเรียนเป็นหลัก โดยตัวของมันเอง เพราะ การตกผลึก ในเรื่อง ของปัญญา หรือความเรืองปัญญา ฉะนั้น ย่อม ส่องขยายภาพไปถึง เรื่อง ของ การสรรเสริญการบวช หรือ ส่องขยายภาพ ไปถึง เรื่อง การที่ต้อง สรรเสริญ การศึกษา,
ซึ่ง ประเด็นเรื่อง ‘ปัญญา ญาณ และวิมุตติ’ หรือ เรื่อง สำหรับ ประเด็น แห่งสิ่งความ แก่ชื่อ บัญญัติ และภาษา ที่ได้บอกการสถาปนาทุกสิ่งสารพัด อัน คือเรื่อง ‘ปัญญา ญาณ และนิรุตติ’, ซึ่ง โดยมาก ลัทธิการ บวช ไม่ว่า จะเป็น ลัทธิภายนอก หรือ ลัทธิในทางภายใน โดยดีของเราเอง ใน โลกนี้, ย่อม รู้ชัด ไป ในสมติสัจ ความจริง เหล่านี้ด้วยกัน โดยที่ มิต้อง ให้อธิบายยืด ไปนักเลย เพราะ ก็รู้ อย่างตระหนัก อยู่แล้ว ว่า เรื่อง ‘ปัญญา ญาณ และวิมุตติ’ นั้น เป็นเรื่อง ที่ ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นฟื้นไม่มี, ฉะนั้น สำหรับ การศึกษา หรืองานสถาปนา จึงไม่บอกเล่า หรือ มิได้ พูดคุยเช่นนั้น แต่กล่าว แด่ ความ สถาปนา การณ์ หรือสิ่ง ดี ที่อาจจะให้ฟื้น คืนกลับ มาได้, บ้างจึงเข้าใจ ไปยิ่งนักว่า การสถาปนา เป็นเรื่อง ของการ ‘ฟื้นคืนชีพ!’ หรือ มีชีพ มีชีวิต อย่างนั้น ในวัฒนธรรม อย่างนั้น, ในการที่จะ วิวัฒพัฒนา แล้ว ตั้งสถาบันการศึกษา หรือสถานประกาศกิตติคุณ ฝ่าย ประจักษ์พยานความรู้ ซึ่ง อาจหมายถึง ความรู้ ในเรื่อง แห่ง ‘ปัญญา ญาณ และนิรุตติ’, แค่เท่านั้น
เรื่อง จึงเป็น การ สรรเสริญ การบวช และตั้ง ยกย่อง พื้นที่ ในแง่ของศิลปวัฒนธรรม, เพราะว่า การ ยกย่องการฟื้นคืนชีพ หรือการ กลับมา ‘ชาวสุวรรณภูมิเรายังคงถือว่าเป็นเรื่องของลัทธิภายนอก’ เพราะว่า มีปกติ แห่งความเป็นอยู่ ที่จะ วัฒนา อยู่โดย กาล และวาระ อัน ยังมิได้ถูก ยกย่อง หรือสรรเสริญให้ การกิจ ดำเนิน ไปด้วย เพราะ ‘แง่มุมของความเป็นหนึ่ง หรือความ ที่ต้องกระทุกอย่าง ไป อย่างเต็มรูปแบบ‘ เพราะ ย่อม เป็นการ กล่าว วิมุตติ กับ สมมุติ ว่า ยัง คงไม่ใช่สิ่งที่คู่ขนาน กัน หรือ ต้องคู่เคียงกันไป, ดังนั้น การ สรรเสริญ หรือยกย่อง กัน ในประเด็นศิลปวัฒนธรรม ของเรา ก็จึง ไม่อาจจะสร้างความเจริญจากทางภายใน, เพราะเรากล่าวปัจจัยภายนอก หรือความแห่งลัทธิภายนอกว่า ‘ไม่ใช่ของเรา’, คือ หมายความว่า เป็น เพราะ ว่า ความรู้ หรือ ความยึดถือ แบบผิด ของเรา ที่ถอนได้ยาก ที่มีมาตามเดิม นั่นแหละ ที่ เรายึดถือ กันว่า ‘ชื่อ ภาษา และบัญญัติ’ อันคือ นิรุตติธรรม มิใช่! ‘วิมุตติ’, ดังกล่าว นั้น ไปนั้น แล้ว ทีนี้ เรื่อง ของ ศิลปวัฒนธรรม ในแง่ของการสรรเสริญการบวช ก็จึงถูกกระทำให้ต้องเสื่อมทราม หรือต้องให้ยกเลิก”
Sadhu.
Pali Ariyakaーscript :
Sukho
