📋✉️📦🗑️…
กล่าวโดยสรุป | 📋
“ถ้าจะกล่าวว่าเสียเวลาอันมีค่า! ก็น่าที่จะหมายความว่า ปัจจุบันขณะ
เพราะถ้าอนุโลมว่า ใดคือมีค่า ใดคือขณะ! ก็ต้องกล่าว ปัจจัยมูลฐาน ที่
พระสมณโคดม เป็นหลัก หรือเป็นจุดเริ่ม แลจุดจบ, แต่กระนั้น ก็ยังให้ได้เห็น
หรือ ให้ได้รู้สึกได้ว่า ทุกสิ่ง ทุกอย่าง มีข้อที่กล่าว อย่างปฏิโลม
หรือที่มิได้กล่าวอย่างอนุโลม ฉะนั้น
ซึ่ง ว่า บัณฑิต ย่อมได้ประโยชน์จากทุกอย่าง ได้ เพราะมีปัญญา อย่างบัณฑิตชน,
ถ้ายกเป็นที่กล่าวอ้าง ว่า นิรุตติ หรือนิรุตติธรรม มีค่า ทั้งนั้น
เพราะเป็นการ ตรา!ขึ้น เพื่อ สร้างความเจริญ และกั้นความเสื่อม ในแบบอย่าง ของ
‘ชื่อ บัญญัติ และภาษา’, แต่ทั้งที่ จริง ของชาติเรา คือชาติภาษาเรา
ให้ได้ปัญญา อย่างบัณฑิต โดยละเอียด ทั้งที่ต้องรู้เห็น หรือทั้งที่ต้องรู้สึก
คือชาติเรา นี้ มี เรื่อง หรือ ที่ชื่อสิ่งว่า คือ นิรุตติ! ครบถ้วนอยู่แล้ว
คือ มี
๑. ภาษาท้องถิ่น หรือภาษาพื้นถิ่น
๒. ภาษากลาง ภาษาราชการ หรือภาษาการท่องเที่ยว
๓. ภาษาคำวัด คำพระ คำศาสนา
๔. ภาษาคำราชาศัพท์ หรือภาษาแถลงการราชพิธี
๕. คำพระบาลี อักษรอริยกะ
คือ เกณฑ์ สูง -ต่ำ, กว้าง -ลึก, ตามแต่ชาติภาษาเรา หรือ แดนสุวรรณภูมิ
ของเรามี มาก แล้ว หรือที่จริง ก็เกินพอแล้ว, ดังนั้น ที่ท่านทองย้อย กล่าวว่า
อาจเสียเวลา ก็ดูจะเป็นเรื่องนี้ คือโดยธรรมดา เรา และท่าน ทั้งปวง
ย่อมที่จะเห็นว่า ถ้าไม่ใช่ประเด็น เผยแพร่ หรือควรแพร่หลาย แต่กลับกัน
คือพูดถึงการใช้งาน ดังนั้น หรือตลอดพระไตรปิฎก คือน่าที่จะถามว่า ทำไมเรา
ชาติสุวรรณภูมิ ทำไม? ไม่ทำความเป็นปึกแผ่น ตามธรรมดา ด้วยการ จัดพิมพ์ จัดทำ
ฉบับ หรือเล่ม อักษรอริยกะไปเลย ทำไม? ถึงมัวมารอแต่ พระธรรมยุต หรือพระป่า
ให้ท่าน ช่วยเป็นธุระรื้อฟื้น คืนคง ความดี ที่ มี เกณฑ์ สูง -ต่ำ, กว้าง
-ลึก, อยู่อย่างดีพอพร้อมศัพท์, ซึ่งว่า จะมีการเป็นห่วงว่า
จะมีคนเอาอักษรอริยกะ ไปใช้อย่าง เลอะ ๆ เทอะ ๆ, ฉะนั้น ถ้าเป็นห่วง
ก็น่าที่จะไปดูที่กฎหมาย ก็คือ พึงให้ออกกฎหมายว่า ใครใดบ้าง ใช้ได้
หรือใครบ้าง ห้ามใช้, นัย!เพราะเป็นห่วงว่า ประชาชนส่วนที่ไม่ได้สนใจบาลี
จะนำไปใช้ ด้วยเหตุ ด้วยผล ในอย่างอื่น ๆ ไป, ซึ่งที่จะเป็นโมฆะ
หรือเสียประโยชน์ ที่จะได้
ดังนี้เมื่อกล่าวโดยสรุป ว่าเสียเวลา เรื่อง! ก็พึงน่าจะเป็น การตรา
ไปสู่อักขระโรมัน ฉะนั้น ย่อมเสียเวลา!
และก็ยังมิอาจจะยกขึ้นเป็นหนังสือชั้นสูงอย่างไร?ได้ เพราะอักขรโรมัน มิได้
มีค่า! คิดขึ้นมาเฉพาะ เพื่อ‘ภาษาต้นกัป หรือบาลีภาษา’ เลยแต่อย่างใด,
สู้ไม่เสียเวลา ย่อม ต้องพึงกระทำไปด้วยอักษรอริยกะ แล้ว ให้มีสิทธิ
ศึกษาเรียนรู้ หนังสืออริยกะ ได้ทุกนิกาย โดยไม่เกี่ยง ไม่แย้ง
ว่าแต่จะให้พระธรรมยุต ทำ หรือเป็นผู้ ริเริ่ม ในการรื้อฟื้น”
ขอแสดงความนับถือ
Phra Nirut Asoko |
nirutt...@googlegroups.com