De vluchtigheid van het moderne ritme.

[Stef Kapoen]

Het is beangstigend om waar te nemen hoe oppervlakkig en gehaast we
geworden zijn, hoe weinig tijd we nog hebben om even rustig en vooral,
om even stil te zijn. We laten ons opjagen door een overvloed aan
berichten, aankondigingen en activiteiten waarop we "moeten" reageren
en/of aan deelnemen, willen we er nog bijhoren. De media beheersen
voor een groot deel ons leven, en de boodschappen die ze over ons
uitstorten zijn spectaculair, tonen ons agressief gedrag en geweld van
over de gehele wereld. Binnen de kortste keren weten we wat er gaande
is op het andere einde van de aardbol. We worden opgejaagd want, als
we er "bij" willen horen dan "moeten" we wel op de hoogte zijn. Onze
kop zit overladen vol met gedachten van een ander en dus hebben we nog
maar weinig tijd voor onze naaste buur, want we verkeren in de waan
dat we de wereld moeten redden. We gaan op reis naar de meest
afgelegen plaatsen en komen terug met koffers vol foto's en vlugge
herinneringen die kort daarna al snel vervagen in de drukte van ons
dagelijks bestaan. We worden constant opgedreven in de smalle tunnel
van de "verbruiker", want daar gaat het tenslotte allemaal over.
Consumeren. En als we dan, in tijden van crisis zoals vandaag, minder
gaan consumeren, voorzichtiger omspringen met onze spaarcenten -als
die er al zijn - dan is de enige oplossing dat wij - jij en ik - meer
belasting betalen want tenslotte is het onze schuld omdat we niet
genoeg hebben geconsumeerd. Logisch?
Volledig logisch voor het moderne, economische beleid. Slechts
weinigen beseffen dat we onszelf, als weerloze slachtoffers, deze
ondankbare rol hebben laten opdringen. Weinigen beseffen dat materie -
materieel bezit - wel belangrijk is, maar dat overvloed een zware last
is. Niets is meer vergankelijk dan materie. Niets is meer voorbijgaand
dan materie.

Toch is het ook mijn ondervinding dat de mens ernstig op zoek is naar
andere waarden, dat hij -uit noodzaak- meer de natuur opzoekt, vaker
in de stilte verblijft. Dieper zoekt naar zichZelf.

Moeilijke tijden? Boeiende tijden? Tijden van verandering?

Wat we geloven toont zich in ons leven, of maw "zoals je denkt, zo
handel je. Elk van ons, jij, ik, elk ander, bezit de kracht om te
geloven wat hij wil, om te aanvaarden wat hij wenst. Weet wat je denkt
en ga op zoek naar de echte waarheid in je Zelf, dan wordt, IS dit een
uiterst boeiende tijd. Een tijd waarin we de kans krijgen, mee te gaan
om de verandering welke nodig is, uit te voeren.
Onthou, elke verandering begint bij je Zelf.
Geef dus niemand de schuld van je eigen tekortkomen...

[Stef Kapoen]

Bond zonder Naam - maart 2009
Waardeverloedering, gebrek aan zingeving en vervreemding zijn de
maatschappelijke problemen geworden. De reclamewereld weet dat. Zij
spelen daar handig en subtiel op in. Ze doen je geloven dat je zin kan
geven aan je leven door dingen te kopen en dat de leegte van binnen
verdwijnt als je consumeert. Men wil je dus doen geloven dat geluk te
koop is. Massaal veel mensen gaan mee in de illusie die mooi verpakt
wordt aangeboden.
Er is een ijzeren wet. Hoe meer onze interesse gaat naar de
buitenkant, hoe minder aandacht we hebben voor de binnenkant. We
blijven daar letterlijk op onze honger zitten en dat drijft ons in de
armen van altijd weer nieuwe prikkels. Zo verraadt de kickcultuur de
leegte. Wat zijn trends en hypes anders?

Zucht naar bezit maakt bezeten.
Tussen wat we nodig hebben om gelukkig te zijn en wat we denken nodig
te hebben, zit een wereld van verschil. Zoveel verschil dat het genoeg
is om er bij stil te staan.Want dit verschil bedreigt tegelijk onze
planeet. Onze niet te stillen honger naar 'steeds meer' mondt uit in
een verhitte wereldeconomie terwijl de aarde verder opwarmt.

Mensen die zien wat ze hebben en kunnen zeggen 'het is genoeg' zijn de
echte rijken.
In hun genoeg bezitten ze alles.