Stef Kapoen
unread,Sep 17, 2009, 4:40:05 AM9/17/09Sign in to reply to author
Sign in to forward
You do not have permission to delete messages in this group
Either email addresses are anonymous for this group or you need the view member email addresses permission to view the original message
to Stef&Vrienden
Waarom laat God al die miserie toe in de wereld?
Waarom moeten mensen zonder eten, kleren en zelfs zonder drinkwater
verder leven, terwijl het Westen overloopt van de weelde?
Het is maar al te makkelijk om telkens de schuld op een ander te
steken, terwijl we beter in eigen boezem zouden kijken... ik denk dat
God daar weinig of niets mee te meken heeft.
God heeft de wereld geschapen, met de mens en alles er op en er aan,
en Hij zag dat het goed was… God zag dat het GOED was… dus moeten we
de oorzaak bij onszelf zoeken. God heeft ons alles ter beschikking
gegeven… voldoende voor iedereen. Maar hoe hebben wij die middelen
gebruikt?
Hebben of zorgen wij er voor dat iedereen even welstellend leeft als
wij -zoals God voorzien heeft (alles was goed)- of hebben we alle
welstand naar onszelf toegetrokken en weigeren we die te delen.
Ja maar, zeggen de mensen, ik geef aan de arme landen…
En opnieuw vraag ik: Wat geven we?
Geven we van onze eigen welstand – welvaart – of geven we van onze
overvloed? Geven we enkel die dingen welke we makkelijk kunnen missen?
Dingen die we niet langer meer gebruiken? Ledigen we onze zolders en
kelders en sturen we dat op? Moeten ze daar maar tevreden mee zijn?
Kijken we echt naar de noden van die mensen?
Vragen we ons af -vragen we hen- wat ze ‘echt’ nodig hebben, of sussen
we ons geweten met onze overschot weg te geven. Opgeruimd staat
netjes!
Ter illustratie vertel ik jullie het verhaal van mijn Indonesische
vriend ivm de Tsunamie in Java.
En, vroeg ik hem, hoe stellen de mensen het nu?
Oh, zei hij, dat is al lang vergeten. Er zijn belangrijker dingen.
En hebben jullie hulp gekregen?
Da’s een goeie vraag zie hij. Ja, we hebben hulp gekregen. Van een
Belgisch team nog wel. Ze zijn hier aangekomen met vrachtwagens vol
materiaal, met kleren en voedsel (kleren die we niet dragen en voedsel
dat we niet eten) en ze hebben, op 6 tot 8 km van het strand nette
stenen huisjes gebouwd. Daar was het veilig. Daar kon geen Tsunamie
nog kwaad doen. En daar mochten de slachtoffers wonen.
Nou, zei ik, da’s toch goed?
Ja, die huisjes zijn goed, maar de slachtoffers zijn allemaal mensen
die aan het strand wonen (ik ken de plaats en hetgeen hij zegt kan ik
bevestigen) en ze leven van de zee. (visvangst) Nu zouden ze dus elke
dag 6 tot 8km, met hun bootje op hun hoofd, naar het strand moeten
trekken, en dan s’ avonds weer terug…
Nou, wat doen ze dan, vroeg ik?
Ja, ze wonen weer allemaal aan het strand, in een bamboehuisje en gaan
elke dag vissen. Zo heeft de familie en iedereen eten voor die dag…
En… die huisjes dan, vroeg ik…
Ja, die verhuren ze nu als weekendchalet aan toeristen….
Moest ik God zijn, ik zou hier hard om moeten lachen, en wenen om de
hoogmoed van het Westen.