Onmogelijke liefde 49: De laatste koffiestop (311)
John
copyright: John Piek - www.shorties.nl
driehonderdelf, 19 oktober 2004
Onmogelijke liefde 2
De ware liefde bestaat niet. Het fantoom van de ware liefde leidt
gemakkelijk tot afhankelijkheid, waarbij door ongelijkheid ieder
greintje respect ook nog wordt gesmoord. Maar wat te doen, als je die
ware liefde dan toch blijkt tegen te komen?
deel 49.
De laatste koffiestop
Toch was er iets in haar dat mij deed twijfelen. Ik kon het niet echt
benoemen. Het was zeker niet de suikerziekte die ze het jaar ervoor
als drieëndertigjarige al bleek te hebben. Dat soort dingen spelen bij
mij geen enkele rol als het om een opkomende verliefdheid gaat.
Misschien had ze zelf ook wel zo'n zelfde soort terughoudendheid als
ik, en was dat dus wat ik voelde. In dat geval was mijn gevoelsmatige
afstand dus onterecht en hielden wij elkaar op die manier op een
afstand.
Tijdens wat achteraf de laatste wandeling van het groepje bleek te
zijn geweest, kwam ineens naar voren dat een andere jongen uit de
groep, een leerling accountant en een stuk jonger dan zij, ook
belangstelling had. Hij had al eerder lange tijd met haar samen
gelopen, maar toen hij op die laatste dag bij een koffiestop al te
lang avances met haar maakte, stuitte mij dat toch tegen de borst.
Niet alleen besloot ik om zijn pogingen flink te dwarsbomen, ineens
was ik zelf ook weer heel geïnteresseerd, al was het maar uit een
soort van hufterigheid. Als ík haar niet kreeg dan hij ook niet. Ik
mocht hem niet. In die tijd had ik niet meer zoveel problemen met dat
soort situaties, maar het bleek wel dat ik hém daarbij danig
onderschat had.
Een aantal deelnemers aan de wandeling had bij het restaurantje van de
laatste koffiestop, tevens startpunt, ergens in Overijssel, hun auto
geparkeerd. Met die auto's zouden de mensen die geen wagen bij zich
hadden kunnen meerijden naar het station. Het leuke meisje ging bij
een paar andere vrouwelijke deelnemers in de auto, en omdat hij als
enige zijn auto verder nog onbezet had, kwam ik dus bij hem in de
wagen te zitten. Ik rekende erop dat ik haar bij de treinen nog wel
zou zien, maar hij reed om, en zette me dus precies af aan de andere
kant van het station ten opzichte van waar de rest van de passagiers
werden afgezet. Protesteren hielp niet: ik moest de auto uit.
Vervolgens moest ik zo'n eind lopen dat zij, kennelijk in een
klaarstaande trein gestapt, al weg was. Maar ik was op de hele kwestie
dus helemaal niet gerust.
Toen ik haar twee dagen later belde met in mijn achterhoofd de
bedoeling om met haar af te spreken, vertelde ze dat hij haar, hoewel
hij eigenlijk de andere kant uit moest, een lift had aangeboden. Hij
was blijven slapen, maar ze wist het duidelijk nog niet met hem, en
wilde graag nog met mij afspreken. Een week later belde ze echter dat
ze van het contact met mij wilde afzien omdat haar gevoelens voor hem
te sterk waren geworden. Mijn vervelende gevoel van afwijzing dat ik
daarna enkele dagen had, zo besefte ik, had ik helemaal drie keer aan
mijzelf te danken. (wordt binnenkort vervolgd)
jp
N.B. Onmogelijke liefde is een serie verhalen die voor een belangrijk
deel op fictie gebaseerd zijn, en die ik de komende herfst en winter
op mijn site wil gaan publiceren.
Categorie: fictie
N.B. Deze column berust deels op fictie. De column is niet in alle
gevallen heel geschikt voor jonge lezers.