B. Croughs <
b...@euronet.nl> schreef in berichtnieuws
6aeo1tghhtr1fnv6f...@4ax.com...
> De intellectuelen die voor de nare gewoonten van andere culturen
> overlopen van begrip, die beweren dat we onze waarden niet zomaar aan
> de immigranten mogen opleggen omdat waarden nu eenmaal relatief zijn
> en het uiterst imperialistisch en paternalistisch, zo niet racistisch
> is om te menen dat onze waarden beter zijn dan de waarden van andere
> culturen; diezelfde intellectuelen leggen ten aanzien van het verleden
> vaak wel een grote mate van waardenvastheid aan de dag. Het
> koloniseren van Afrika was bijzonder schandalig, de Amerikaanse
> slavenhouders waren grote schoften, Columbus was een grote schoft,
> enzovoorts. Ook deze schoften leefden in een cultuur die, dit keer
> door de afstand in de tijd, beduidend van de onze afweek, maar
> merkwaardig genoeg is dat geen grond voor clementie.
>
> Een opmerkelijk verschijnsel, want je zou verwachten dat waarden ofwel
> als absoluut werden beschouwd; geldig op alle plaatsen en in alle
> tijden; ofwel als relatief; zowel plaatsgebonden als tijdgebonden. De
> combinatie van relativisme met betrekking tot plaats en absolutisme
> met betrekking tot tijd is dus nogal raadselachtig.
>
> Maar dit raadsel verdwijnt al snel zodra de eerste wet van Croughs
> wordt toegepast: 'De wet van het abjecte Westen'. Deze wet luidt: 'Bij
> een conflict tussen westers en niet-westers kiest de progressieve
> intellectueel voor niet-westers'.
>
> Door toepassing van de wet van het abjecte Westen wordt het samengaan
> van cultuurrelativisme en 'tijdsabsolutisme' afdoende verklaard.
> Columbus versus de indianen, de Amerikaanse slavenhouders versus de
> slaven, de kolonialen versus de gekoloniseerden : dit zijn allemaal
> gevallen van conflicten tussen 'westers' en 'niet-westers'. In deze
> gevallen zou waardenrelativisme te zeer in het voordeel uitvallen van
> 'het Westen'. (Bijvoorbeeld: 'je moet de daden van de kolonialen zien
> in hun tijd, toen vond men dat nu eenmaal gewoon', etc.) Bij
> tegenwoordige conflicten tussen 'westers' en 'niet-westers' past wel
> waardenrelativisme, omdat dit in het voordeel uitvalt van
> 'niet-westers'.
>
> Ook het opmerkelijke verschijnsel dat de onderdrukking van de zwarte
> bevolking in Zuid-Afrika op een voortdurende stroom van heftige
> veroordelingen van onze intellectuelen kon rekenen, terwijl de vaak
> veel zwaardere onderdrukking van de zwarte bevolking in andere delen
> van Afrika nauwelijks enige belangstelling wist te wekken, kan met
> behulp van de wet van het abjecte Westen eenvoudig werden verklaard.
> In Zuid-Afrika was sprake van een conflict tussen westers (blank) en
> niet-westers (zwart); dit in tegenstelling tot de overige delen van
> Afrika, waar het conflict ging tussen niet-westers en niet-westers -
> en dus niet interessant was voor onze intellectuelen. Het welzijn van
> de zwarte bevolking kon onze menslievende intellectuelen duidelijk
> gestolen werden; hen was het er alleen om te doen 'het Westen' aan te
> vallen en als 'antiracist' te poseren.
>
> Een ander merkwaardig verschijnsel is met deze wet ook te verklaren:
> het feit dat verlichte geesten nog dagelijks emmeren over het
> schandelijke onrecht van de westerse slavenhandel, terwijl over de
> slavenhandel door Arabieren nooit met een woord gerept wordt; en dat
> terwijl in het Westen de slavenhandel al in de vorige eeuw is
> afgeschaft, terwijl de Arabieren de slavenhandel pas in de jaren
> zestig en zeventig van deze eeuw begonnen af te schaffen. (In
> Mauretanie werd de slavernij pas in 1980 afgeschaft, terwijl in Soedan
> in 1990 nog steeds slavenhandel plaatsvond; zie The economist, 6
> januari 1990). De wet van het abjecte Westen weet dit opmerkelijke
> fenomeen zonder problemen te verklaren.
>
>
> 2
> Met de wet van het abjecte Westen kunnen heel wat merkwaardige
> progressieve verschijnselen afdoende verklaard werden, maar nog niet
> alle verschijnselen. Een andere wet die onontbeerlijk is om
> ingewikkelde progressieve toestanden te kunnen begrijpen, is de tweede
> wet van Croughs: 'De wet van de onderdrukte minderheden'. Deze wet
> luidt: 'Bij een conflict tussen een minderheid en een meerderheid
> kiest de progressieve intellectueel voor de minderheid'.
>
> Om misverstanden te voorkomen: om van onderdukte minderheden te
> spreken, hoeft er geen sprake te zijn van onderdrukking, en zelfs niet
> van een minderheid. Vrouwen bijvoorbeeld vormen de meerderheid van de
> bevolking, en werden niet onderdrukt, maar horen toch tot de groep der
> onderdrukte minderheden.
>
> De wet van de onderdrukte minderheden is bij mijn weten nog nooit
> expliciet geformuleerd, maar iedereen heeft er wel een vaag intu > begrip
van. Toen Bolkestein bijvoorbeeld wilde opkomen voor de
> belangen van de Nederlanders in de oude wijken, zei hij dat deze
> bevolkingsgroep ook een minderheid vormde. Deze zet was heel slim,
> maar werd helaas niet geaccepteerd. Dit omdat conflicten tussen
> Nederlanders en buitenlanders dan zouden uitgroeien tot een conflict
> tussen de wet van het abjecte Westen en de wet van de onderdrukte
> minderheden; dergelijke vervelende complicaties zullen
> vooruitstrevende denkers nooit aanvaarden als het niet strikt
> noodzakelijk is. Ze houden de boel het liefst zo overzichtelijk
> mogelijk.
>
> Ook de merkwaardige houding van progressief Nederland tegenover joden
> kan met de wet van de onderdrukte minderheden eenvoudig werden
> verklaard. Enerzijds is in Nederland kritiek op joden die binnen de
> Nederlandse grenzen verblijven volstrekt taboe; de hoos aan
> schandaaltjes rond vermeend antisemitisme van de laatste jaren getuigt
> hiervan. Anderzijds is kritiek op joden die zich in de staat Israël
> bevinden jarenlang erg in de mode geweest; na Zuid-Afrika was Israël
> de afgelopen tien jaar het land dat in onze media het meest werd
> bekritiseerd, ondanks het feit dat Israël in vergelijking met vele
> andere landen een oase van recht en rede vormde. Engel in Nederland,
> duivel in Israël. Het lijkt een onbegrijpelijk tweeslachtige houding,
> maar met behulp van de wet van de onderdrukte minderheden is deze
> schijnbare tegenstrijdigheid eenvoudig te verklaren: in Nederland
> vormen joden 'de minderheid' tegenover 'de meerderheid' van
> Nederlanders; in Israël daarentegen vormen joden 'de meerderheid'
> tegenover 'de minderheid' van Palestijnen.
>
> Nu zult u misschien zeggen: en Turkije en de Koerden dan? Koerden
> vormen toch ook een minderheid? Waarom nauwelijks interesse voor het
> lot van de Koerden, en wel voor de Palestijnen? Welnu, hier schiet de
> wet van het abjecte Westen te hulp: Israël wordt, ondanks z'n
> geografische ligging, gezien als 'westers'; dit in tegenstelling tot
> Turkije, dat nog steeds 'niet- westers' is.
>
> U ziet: een kind kan de was doen.
>
>
> 3
> De twee genoemde wetten zijn voldoende om de meest onbegrijpelijke en
> op het eerste gezicht tegenstrijdige opvattingen afdoende te
> verklaren. Alleen in gevallen waar de twee wetten met elkaar in
> botsing komen, wordt het ingewikkeld. Dit is onder andere het geval
> wanneer vrouwen of homo's (tweede wet) met vrouw- en homovijandige
> moslims (eerste wet) in conflict komen.
>
> Een voorbeeld is vrouwenbesnijdenis: vrouwen contra moslims. 'Wat
> moeten we hier nu van vinden?' dachten Koot en Bie hardop. Ze wisten
> het niet direct : iets wat deze twee zedenprekers niet vaak overkomt.
> Uiteindelijk kozen ze, en de rest van Nederland met hen, voor de
> vrouwen (tweede wet) en tegen 'niet-westers' (eerste wet). De tweede
> wet woog in dit geval dus zwaarder dan de eerste wet. Is dat altijd
> het geval? In dat geval zou er een derde wet te formuleren zijn: 'Bij
> een conflict tussen de wet van het abjecte Westen en de wet van de
> onderdrukte minderheden laat de progressieve intellectueel zich leiden
> door de wet van de onderdrukte minderheden'. Alle overgebleven
> problemen zouden dan voor eens en voor al zijn opgelost.
>
> Ik geloof niet dat het zo eenvoudig ligt. In het geval van
> vrouwenbesnijdenis denk ik dat het feit dat er 'verlichte', 'bevrijde'
> moslimvrouwen waren (Nawal El Saadawi bijvoorbeeld) die ook tegen
> vrouwenbesnijdenis ageerden, een belangrijke rol speelde. De keus
> tegen vrouwenbesnijdenis ligt dan voor de hand. Was dit niet het geval
> geweest, maar waren er daarentegen reacties gekomen van Nederlandse
> feministes die het ook wel nuttig vonden om hun dochters met het mes
> kennis te laten maken - bijvoorbeeld om ze te bevrijden van de
> geslachtsdrift die ze altijd weer in de armen van hun onderdrukkers
> werpt - dan was de uitslag waarschijnlijk heel anders uitgevallen.
>
> Een ander conflict tussen de eerste en de tweede wet laat hetzelfde
> beeld zien. Jacques Wallage verklaarde in een interview in Opzij dat
> hij had overwogen om uit respect voor de islamitische cultuur
> gescheiden onderwijs voor jongens en meisjes in Nederland in te
> voeren, maar dat hij hier toch maar van afzag omdat er veel reacties
> kwamen van allochtone meisjes die dit niet zagen zitten. Wederom
> zegevierde, om dezelfde redenen, de tweede wet. - Het is overigens
> curieus om te zien dat de overwinning van westerse waarden in deze
> gevallen alleen te danken is aan het feit dat er al aardig wat moslims
> zijn die westerse waarden hebben overgenomen.
>
> Een derde conflict tussen de eerste en de tweede wet haalt met enige
> regelmaat de pers: de hoofddoekjes. Mogen moslimmeisjes in de scholen
> dit symbool van vrouwenonderdrukking dragen? Dit gevecht tussen
> moslims en feministen laait van tijd tot tijd op, en kent nog geen
> definitieve winnaar.
>
> Een vierde conflict dat alweer een aantal jaren geleden plaatsvond,
> was de ruzie tussen het COC en een groep islamieten, die het vertikten
> om het COC te accepteren als buren in een schoolgebouw. De homo's
> maakten er geen halszaak van; ze zagen in dat ze zich niet erg
> populair zouden maken met een ferm optreden tegen een niet-westerse
> tegenstander. Om hun slachtofferschap toch nog te kunnen uitleven,
> richtten ze hun toorn vervolgens tegen een katholieke gezagsdrager,
> Simonis, die voor de radio verklaarde dat hij zich kon voorstellen dat
> een katholieke huisbaas zijn kamer niet aan een homo wilde verhuren.
> In tegenstelling tot de moslims werd Simonis hard aangevallen door het
> COC. Daadwerkelijke discriminatie door moslims, dat kon er voor het
> COC nog mee door, maar vrije meningsuiting door een katholiek? Dat
> ging ze te ver, en ze schakelden de rechter in om Simonis de mond te
> snoeren. (Simonis werd kort daarop ook nog eens voor de rechter
> gedaagd door het Landelijk Interdisciplinair Overleg Feminisme en
> Theologie. Simonis' misdaad? Hij had de euvele moed gehad stellingen
> te verkondigen die in strijd waren met feministische dogma's; ook dat
> ging de progressieve gedachtenpolitie te ver.) Katholieken mogen dan
> weliswaar een minderheid vormen, ze werden niet als zodanig
> geaccepteerd door de Nederlandse intelligentsia. Integendeel, het
> wordt juist als bijzonder vooruitstrevend beschouwd om deze minderheid
> hard aan te vallen.
>
> Uit bovengenoemde voorbeelden blijkt dat er een zekere tendens is om
> de tweede wet zwaarder te laten wegen dan de eerste wet, maar om te
> zeggen dat hier van een wetmatigheid sprake is, gaat te ver; daarvoor
> was het gedrag van de homo's tegenover de moslims toch te slap. Ook
> het feit dat er nog steeds geen algemeen verbod is op het dragen van
> hoofddoekjes in de scholen, geeft aan dat hier geen sprake is van een
> wetmatigheid.
>
>
> BC