சல்லி - சல்லிக்கட்டு விளையாட்டுப்பெயரில் உள்ள சொல்

[N. Ganesan]

சல்லிக்கட்டு என்ற சொல்லில் உள்ள என்பதன் பொருள் என்ன?- என கவிமாமணி இலந்தை கேட்டிருந்தார். பேரா. சு. பசுபதியவர்கள் விக்கியில் இருந்து சில வாக்கியங்களைக் கொடுத்தார்:

”சல்லி என்பது விழாவின் போது மாட்டின் கழுத்தில் கட்டப்படுகிற வளையத்தினைக் குறிக்கும். புளியங் கம்பினால் வளையம் செய்து காளையின் கழுத்தில் அணியும் வழக்கம் தற்போதும் வழக்கத்தில் உள்ளது. அதோடு, 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு புழக்கத்தில் இருந்த 'சல்லிக் காசு' என்னும் இந்திய நாணயங்களைத் துணியில் வைத்து மாட்டின் கொம்புகளில் கட்டிவிடும் பழக்கம் இருந்தது. மாட்டை அணையும் வீரருக்கு அந்தப் பணமுடிப்பு சொந்தமாகும். இந்தப் பழக்கம் பிற்காலத்தில் 'சல்லிக்கட்டு' என்று மாறியது. பேச்சுவழக்கில் அது திரிந்து 'ஜல்லிக்கட்டு' ஆனது என்றும் கூறப்படுகிறது.”

https://ta.wikipedia.org/s/f79

2017-01-20 12:38 GMT-05:00 Subbaiyar Ramasami <kavim...@gmail.com>:

ஜல்லிக்கட்டு என்றால் என்ன பொருள்? எங்கிருந்து இப்பெயர் வந்தது?

-- 

பசுபதி (http://s-pasupathy.blogspot.com/ )

இரண்டு கருத்துகள் விக்கியில் சொல்லப்படுகின்றன. வரலாற்று நோக்கில் பார்த்தால், ”அதோடு, 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு புழக்கத்தில் இருந்த 'சல்லிக் காசு' என்னும் இந்திய நாணயங்களைத் துணியில் வைத்து மாட்டின் கொம்புகளில் கட்டிவிடும் பழக்கம் இருந்தது. மாட்டை அணையும் வீரருக்கு அந்தப் பணமுடிப்பு சொந்தமாகும். இந்தப் பழக்கம் பிற்காலத்தில் 'சல்லிக்கட்டு' என்று மாறியது.” இந்தக் கூற்றுக்கு ஆதாரம் ஒன்றுமில்லை. சல்லிக்காசு என்பது புதுக்கோட்டை ஜமீந்தார் வெளியிட்ட காசு. இது மிக அண்மைக்காலக் காசு ஆகும். ஒரு ரூபாய்க்கே 192 சல்லிக்காசு. http://thehobbyofkings.blogspot.com/2015/10/pudukkottai-amman-kasu.html

சல்லிக்காசுக்கு இன்னொரு பெயர் தம்பிடி. 192 தம்பிடி = 1 ரூபாய். சல்லிக்கட்டு என்பது தம்பிடிக்கட்டு, காசுக்கட்டு, பணக்கட்டு என்றெல்லாம் இவ்விளையாட்டு கூறப்படுவதும் இல்லை என்பதும் நோக்குக. தமிழ்ப் பேராசிரியர்களும், அறிஞர்களும் சல்லி என்றால் நார்போன்ற அலங்காரம். அதைக் கழுத்து, நெற்றி போன்றவற்றில் அழகுறுத்திப் பாடிவாசலில் (> வாடிவாசல். Cf. ஆயர் பாடி).

சல்லிக்கட்டு என்ற சொல்லை கல்லிக்காசுடன் தொடர்புபடுத்தியவர் இரா. காந்திராஜன் ஆவார். ஏறுதழுவல் ஓவியம் 3000+ ஆண்டுகளுக்கு முன் எழுதப்பட்டுள்ளதைக் கண்டறிந்தவர். பழங்காலப் பாறை ஓவியங்களின் ஆய்வாளர் திரு. K. T. காந்திராஜன். http://dhalavaisundaram.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

See the rare, prehistoric paintings of Tamil Nadu with men taming bulls (photos: K. T. Gandhirajan):

http://www.thehindu.com/news/national/tamil-nadu/Bull-taming-in-Tamil-Nadu%E2%80%99s-ancient-rock-art/article17061183.ece

திரு. K. T. காந்திராஜன் தான் முதலில் சல்லிக்கட்டு என்னும் பெயரில் சல்லி = காசு எனக் கருத்து வெளியிட்டவர். ஆனால், நடைமுறை வழக்கத்தில் தமிழறிஞர்கள் அ. மு. பரமசிவானந்தம், கி.வா.ஜ. போன்றோர் விளக்கிய கழுத்து வளையம் என்பது பொருந்துகிறது. 

http://www.shanlaxjournals.com/pdf/TS/V1N1/TS_V1_N1_015.pdf

பண்பாட்டு நோக்கில் ஏறுதழுவல், மோகன் குமாரமங்கலம், பள்ளி ஆசிரியர்.

From the essay of Mohan Kumaramangalam,

ஆனால், கேலரி ஸ்போர்ட்-ஆக காந்திராஜன் சொல்லும் அண்மைக்காலத்துக்கே முன்னரே இருந்துள்ளது. கலித்தொகையும், நச்சினார்க்கினியர் உரையிலும் இது தெளிவாகப் பார்க்கலாம். கண்ணபிரானது பர்ஸனாலிட்டிக்கு இந்தப் பழந்தமிழ் மரபுகள் உதவியுள்ளன. நப்பின்னை, பின்னர் ராதாவாக வளர்ந்துள்ளாள். சல்லிக்கட்டு என்பதில் சல்லி - சல்லம் நாரால் செய்யும் வளையம், அலங்காரம் என்பது சிறப்பு. அதற்கு ஏராளமான சான்றுகள் உண்டு. எட்கர் தர்ஸ்ட்டன், பெர்சி மெக்குவீன் எழுத்துக்களிலும் காண்கிறோம். அடுத்து, தமிழறிஞர்கள் அ. மு. ப., கி.வா.ஜ குறிப்புகளைப் பார்ப்போம்.

நா. கணேசன்

http://nganesan.blogspot.com

[N. Ganesan]

சல்லிக்கட்டு, மஞ்சிவிரட்டு என்னும் சொற்களில் மஞ்சி, சல்லி என்பன பொருளால் தொடர்புடையன. சல்லிநார் என்பது கற்றாழை, தென்னை போன்றவற்றின் நாரால் செய்யும் மணிக்கயிறு. அதில் செய்த வளையம் கழுத்தில் இட்டு கோயிலில் பெற்ற பரிவட்டத்துண்டு, அழகான மணிகள் இவற்றை அந்தச் சல்லிநார் வளையத்தில் கட்டுவதுண்டு. இந்தப் பரிவட்டத் துண்டு பட்டால் ஆனது. அதை அவிழ்த்தால் சல்லிக்கட்டில் வெற்றி ஏறுதழுவும் வீரனுக்கு என்று ஊரே பாராட்டும்.

சென்னைப் பேரகராதி tassel, pendant என்பதற்குச் சல்லி என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறது: http://dsalsrv02.uchicago.edu/cgi-bin/philologic/getobject.pl?c.0:1:4991.tamillex

அறை³ aṟai Pendant, tassel;சல்லி. (சூடா.)  சூடா. = சூடாமணி நிகண்டு.

எல்லிஸ் டங்கனை அறிவீர்கள். தமிழ் சினிமாக்களில் வெற்றிப்படங்கள் பல தந்த இயக்குனர். எம்.எஸ் நடித்த மீரா (1945) இந்தியா முழுதும் பெயர்வாங்கியது. எம்ஜிஆர், பாலையா, என்.எஸ். கிருஷ்ணன், ... அறிமுகப்படுத்திய அமெரிக்கர். அவர் எடுத்த ஜல்லிக்கட்டு காட்சி சுமார் 70 ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டன. மிக அரிய காணொளியாகக் கண்டு மகிழ்க: https://www.youtube.com/watch?v=vTLcxny7YSg&t=12m50s

https://www.youtube.com/watch?v=vTLcxny7YSg&t=12m50s

முழு காணொளியும்: தமிழக கிராம வாழ்வு: https://www.youtube.com/watch?v=vTLcxny7YSg&

பார்ப்போருக்கு ஒன்று புரியும்: முக்கியமாக இதில் நிகழ்வது bull chasing (ஏறு விரட்டு), ஓரிருவர் ஏறு தழுவுவர் (bull vaulting)

Bull Vaulting:

>இதை நன்றாக வலுவூட்டப்பட்ட காளைக்கும் வீரமுள்ள ஆயுதம் தாங்காத ஒரு மனிதனுக்கும் நடக்கும் மல்யுத்தமாகக் காணவேண்டும். ஒரு திண்டோள் வீரனை முட்டிக் கொந்தி எறிந்துவிடும் திறனும் வலுவும் பெற்று இருப்பதோடு அது தன் கொம்பு என்கிற ஆயுதத்தின் பயன்பாட்டை நன்கு அறிந்த மிருகம். அதை அடக்குவது சாகசமே! துன்புறுத்தல் அல்ல. போட்டி நாள் தவிர மற்ற நாட்களில் அந்தக் காளை நன்கு பராமரிக்கப் படுகிறது. தற்காப்புக்காகச் சிங்கத்தையும் எதிர்த்துப் போராடும் திறமை கொண்டது காளை. நாட்டில் அது தன் வீரத்தை மறந்து அடிமையாய்ச் செக்கைச் சுற்றுக்கொண்டிருப்பது அதன் திறனுக்கு இழிவு. தன்னைக் கட்டிப்போடும் மனிதனுக்கு எதிராகத் தன் போர்த்தித்திறமையைக் காட்ட அதற்குச் சல்லிக்கட்டு ஒரு வாய்ப்பு! அந்த வாய்ப்பையும், உரிமையையும், சுதந்திரத்தையும் ஒரு நாளாவது அந்தக் காளை பெறட்டுமே!

போட்டி என்பது விதி முறைகளுக்கு உட்பட்டே இருக்கவேண்டும். வெற்றி தோல்வி விதிவசம் இருக்கும்! ஒரு சிறுத்தை நாட்டுக்குள் புகுந்து பயமுறுத்தினால் மக்கள் அதைக் கொன்றுவிடுகிறார்கள். பாம்பைக் கண்டவுடன் அடித்துவிடுகிறார்கள். இவற்றைச் சட்டமும் தருமமும் ஏற்காவிடினும் மக்கள் ஏற்கிறார்கள். சல்லிக்கட்டுக் காளை சிலரை முட்டி மோதிக் கொன்றே விடினும் அதற்கு தண்டனை கொடுப்பதில்லை. அதை, எதிர்த்த வீரனின் தோல்வியாகவே மக்களும் தோல்வியுற்ற வீரனும் கருதுகிறான். பார்க்கவந்த பொது மக்களைக் காளைகள் தாக்கும் வாய்ப்பைத் தவித்துவிட்டால் இந்த விளையாட்டில் அதருமம் என் கண்ணுக்குத் தெரியவில்லை.

> நல்வாழ்த்துகளுடன், கோபால்.

~70 ஆண்டு ஆன விடியோவில் பார்த்தால் தெரியும். கிராமத் திருவிழாவும் ஊரார்கள் மகிழ்ச்சியாகக் கொண்டாடலும். விடையேற்றுக்குத் துன்பமில்லை.

இதனை ‘தி ஹிண்டு’ பத்திரிகையில் இம்மாதத்தில் வந்த கட்டுரையிலும் சொல்கின்றனர்:

http://tamil.thehindu.com/opinion/columns/article9479566.ece

”முதன்முதலில் ஜல்லிக்கட்டை நேரில் காணச் சென்றபோது, எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட நீதிமன்றத்துக்குப் போன முதல் அனுபவத்துக்கு இணையானது அது. ஊரே கூடி நிற்க, யாரையும் நெருங்க விடாத ஒரு காளையையும், அதன் முன் குதித்து, தன் பார்வையாலேயே அதை மிரட்டி, தனியொருவனாக அடக்கி, மண்டியிடவைக்கும் இளைஞரையும் எதிர்பார்த்துச் சென்றிருந்தேன். ஒரு ஊர் கூட்டம் அல்ல; பத்து ஊர்க் கூட்டம் கூடி நின்றது. வெவ்வேறு சீருடைகளில் அணிஅணியாக வீரர்கள் நின்றனர். எல்லோர் கவனமும் வாடிவாசல் நோக்கி இருந்தது. ஏகப்பட்ட முஸ்தீபுகளுக்குப் பின், வாடிவாசல் திறக்கப்பட்டபோது காளை சீறி வந்தது. வீரர்கள் கூட்டம் கூட்டமாகத் துரத்திக்கொண்டு ஓடினார்கள். பலர் காளை திரும்பிப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே ஓடி ஒதுங்கினார்கள். சிலர் பதுங்கினார்கள். சிலர் மட்டும் விடாது துரத்தினார்கள். காளையின் திமிலைப் பிடித்தவாறே இறுதி வரை ஓடியவர் வெற்றிபெற்றதாக அறிவிக்கப்பட்டார். “சரிண்ணே.. ஜல்லிக்கட்டு எப்போ ஆரம்பிக்கும்?” என்று அழைத்துச் சென்ற பக்கத்து வீட்டு அண்ணனிடம் கேட்டபோது அவர் என் தலையில் தட்டினார். “சினிமா பார்த்து எல்லாமே நிஜம்னு நம்புறவனாடா நீ!” [...]

ஒரு பத்திரிகையாளனாக என்னுடைய அனுபவத்தில், தமிழகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் நடக்கும் எத்தனையோ ஜல்லிக்கட்டுகளைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு ஜல்லிக்கட்டிலும் பெரும் தொகையில் காயமடைவது மனிதர்களாகத்தான் இருந்திருக்கிறார்களே அன்றி, மாடுகள் அல்ல. எனக்கு சாகசங்களில் நம்பிக்கை கிடையாது. அதன் பொருட்டு சாகசமே கூடாது என்று சொல்ல நான் யார்? தவிர, எது சாகசம் என்பதை யார், எந்த அடிப்படையில் தீர்மானிப்பது? விமானப் பயணம் என்றால், எனக்கு உதறல். ஏனைய எந்தப் போக்குவரத்தைக் காட்டிலும் விமானப் போக்குவரத்தே குறைந்த விபத்துகள் நடப்பதும் பாதுகாப்பானதுமாகும் என்று புள்ளிவிவரத்தோடு சொல்லும் நண்பர்கள் உண்டு. ஒரு பாதசாரியாக சென்னை சாலைகளைக் கடப்பது விமானப் பயணத்தைக் காட்டிலும் அபாயகரமானது.

மனிதர்கள், மாடுகள் இரு தரப்பினருக்குமே ஆபத்து விளைவிப்பதாக ஜல்லிக்கட்டு நடந்த காலகட்டம் ஒன்று இருந்தது. அரசு தலையீட்டின்பேரில் ஏராளமான விதிகள், கட்டுப்பாடுகள் கொண்டுவரப்பட்ட பின்னர் சூழல் மேம்பட்டது. இன்னும்கூட ஏராளமான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளை மேற்கொள்ளலாம். ஒருவேளை தமிழர்கள் `எதற்கு இந்த முரட்டு விளையாட்டு?` என்று யோசித்து ஜல்லிக்கட்டுக்குத் தாமாகவே விடை கொடுத்தாலோ, காலப்போக்கில் அதுவாகவே வழக்கொழிந்தாலோ நான் சந்தோஷப்படுவேன். ஆனால், மாடுகள் துன்புறுத்தப்படுகின்றன என்கிற பெயரில் ஜல்லிக்கட்டு முடக்கப்படுவது அபத்தம்.

ஜல்லிக்கட்டுக்குத் தடை விதிக்கப்பட்ட பிந்தைய சில ஆண்டுகளாகவே பொங்கல் பண்டிகை நெருங்கும்போது, கிராமப்புறத் தமிழகம் கொந்தளிப்பதைப் பார்க்க முடிகிறது. இந்தக் கொந்தளிப்பு இயல்பானது. விவசாயிகளுக்கு மாடுகளுடனான பிணைப்பைக் கிராமப்புறங்களைத் தாண்டி இருப்பவர்களால் புரிந்துகொள்ள முடியாது. மனிதர்களுக்கு இணையாக, மாடுகளுக்கும் பிரத்யேகமாக ஒருநாள் மாட்டுப் பொங்கல் நிர்ணயித்துக் கொண்டாடும் சமூகம் இது. இன்றளவும் கிராமப்புறத் தமிழகத்தில் இரண்டாம் நாள் பொங்கலே முதல் நாள் பொங்கலைக் காட்டிலும் விசேஷமானது. நவீன உழவில் காளைகளுக்கான தேவை அழிக்கப்படலாம்; பால் தேவையும் உற்பத்தியும் விசுவரூபம் எடுத்திருக்கிறது. மாடுகள் இன்றி கிராமப்புறப் பொருளாதாரம் இல்லை.

ஜல்லிக்கட்டு என்றால் என்னவென்று கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு, இது தொடர்பில் கருத்துத் தெரிவித்திருக்கும் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகள், “இந்த நவீன யுகத்தில் ஜல்லிக்கட்டை ஏன் கணினியில் விளையாடக் கூடாது? காளைகளுக்குப் பதில் சிங்கங்களைத் தருகிறோம், அடக்குகிறீர்களா?” என்று கேட்டிருக்கிறார்கள். முழுக்க முழுக்க நகர்ப்புற மேட்டிமைப் பார்வையின் வெளிப்பாடாகவே இதைப் பார்க்கத் தோன்றுகிறது.”

முனைவர் கோபால் கருத்துக் கண்டதும், சல்லிக்கட்டுப் பல கண்ட சமஸ் அவர்களின் கட்டுரை படித்தது நினைவுக்கு வந்தது. திரு. எல்லிஸ் டங்கனின் ~70 ஆண்டுக்கு முந்தைய ஆவணப்படம்

நல்ல சான்று. மேலும் உசாவ, https://en.wikipedia.org/wiki/Ellis_R._Dungan  டங்கன் எடுத்த காட்சிகள்: https://www.youtube.com/watch?v=BgW1pnCQBmo

நல்வாழ்த்துகளுடன்,

நா. கணேசன்

டங்கன், எம். எஸ்., சதாசிவம்:

[N. Ganesan]

S. Muthiah thinks Manji viraTTu is the precursor to Jallikattu.

http://www.thehindu.com/society/Memories-of-Maattu-Pongal/article17116942.ece

With all those eye-grabbing headlines of the past couple of weeks, how can I not say something about jallikattu. In the first place, I have not, despite a rural pre-teen, seen any version of jallikattu. But then, I must be no different from almost all those thousands who have created those recent headlines. Many of them, however, may have an advantage over me; they may have seen director-created versions in films. But, like me, they would have heard of the ancient Tamil sport from those who’ve seen it in the State’s Southern districts. And, they too, like me, would have heard varied descriptions.

Going by those descriptions, I have no problems with the sport, provided the bulls are not inebriated with alcohol or frenzied with drugs or, worse, chilli powder. I also have no problems with the sport if the bulls are allowed to run free, even in a stockade that has an exit, and are not tethered to an immovable object and can get only as far as the rope will allow them without the danger of being throttled. And, I have no problem with the sport if goads or any other kinds of instruments are not used. A bull allowed to run free with men trying to rip the prize around its neck or merely to tame it is certainly a far less cruel sport than Iberian and Latin American bull-fighting. Which also I’ve not seen — except in films.

The picture of bulls running free and being chased for the prizes around their necks takes me back to my pre-teens in villages in the deep South. It was on Maattu Pongal day, after the pongal — always cooked in clay pots on wood-stoked clay hearths decorated with the most intricate kolams — and after the cattle were fed the white pongal and the golden palmyrah jaggery pongal. All our houses had cattle, for milk, for the water cart, for the cart the family travelled in. The cattle were turned loose on the sandy village roads with a slap or two. And as they galloped about, the awaiting village youth would be waiting to chase them and grab the prizes off their necks. The prizes would invariably be a new veshti (a new veshti in those days was much valued), may be the bonus of a thundu (a towel/shawl of sorts), and, knotted in the veshti, manjal (turmeric), betel leaves and nuts, and a coin or note or two. Also around the neck would be a garland of coconut halves, sugarcane sections and panangkizhangu (palmyrah palm sprouts). And that was what manja virattu was all about. I had never heard of jallikattu in those days. But manja virattu — accompanied by hackery racing — is still big in most villages of the deep South.

Manja virattu must have, at some point in history, evolved into the sport of jallikattu. And, as in almost every sport today, money would have entered this one too. And where there’s money, there’s abuse. I look forward to abuse-free jallikattu. Perhaps even in Madras.

[N. Ganesan]

20-ஆம் நூற்றாண்டு இலக்கியத்தில் சல்லிக்கட்டு பற்றி ஆ. ரா. வெங்கடாசலபதி:

Catching a sport by its horns

A. R. Venkatachalapathy

Irrespective of the legislative, judicial or political outcome, there is no doubt that pro-jallikattu protesters have won the day. But this triumphal moment also calls for introspection

The Tamil word for ox and cattle, ‘maadu’, also means wealth. As the great book of wisdom, the Tirukkural, emphatically asserts, education is the real ‘maadu’. As the unprecedented mass uprising in Tamil Nadu unfolds, jallikattu, the sport of taming the bull, has now become a symbol of Tamil pride and identity. How did a sport with origins in a pastoral world capture the imagination of a vast and differentiated linguistic community and become its symbol?

Since Sangam literature

In the extraordinary body of poetry, termed as Sangam literature, is a text called Kalithokai. In five long poems, totalling over 300 breath-taking lines, it provides the first elaborate description of this ancient sport.

Though there is evidence in ancient rock art of forms of this sport, it is only in modern Tamil literary prose writing that we find extended descriptions of jallikattu.

The pioneer was B.R. Rajam Aiyar, the great vedantin and disciple of Swami Vivekananda. His Tamil novel, Kamalambal Charithiram (English translation: The Fatal Rumour, Oxford University Press), written in 1893, depicts the celebration accompanying the sport with men and women turning up in huge numbers. Rajam Aiyar also records technical terms associated with this sport.

Kothamangalam Subbu (‘Kalaimani’) is now largely known for his novel Thillana Mohanambal, later made into the eponymous film starring Sivaji Ganesan and Padmini. Few know that his first foray into fiction, in the 1930s, was with a short story, ‘Manji Virattu’ (another form of jallikattu). Not satisfied with writing a short story on this theme, Subbu serialised a sprawling novel, Rao Bahadur Singaram, in the popular weekly, Ananda Vikatan. This story, centred on the romance between a young girl who raises a bull and a youth who sets out to tame it, was filmed (Vilaiyattu Pillai, 1970) by the same team that produced Thillana Mohanambal.

But the locus classicus of jallikattu remains Ci.Su. Chellappa’s Vaadi Vaasal (English translation: The Arena, Oxford University Press). Conceiving it as a short story, Chellappa later expanded it into a novella. Out of print for a quarter of a century after its first publication in 1959, Vaadi Vaasal has over the last twenty years been reprinted more than a dozen times by Kalachuvadu Pathippagam — an indication of not only its literary merit but also the cultural importance accorded to it.

Many of these books, in their later impressions, were embellished with sketches and paintings by outstanding artistes such as K.M. Adhimoolam and Trotsky Marudhu. Meanwhile, articles by Panditamani M. Kathiresan Chettiar and other scholars provided an intellectual framework for the celebration of jallikattu as a Tamil sport.

This history of the literary representation of jallikattu is testimony to its enduring allure. A close look at the content of these literary texts provides insights into the changes taking place within the sport and its dynamic interaction with society.

The Kalithokai poems depicted the mood of riotous carnival where young men decked in colourful flowers ‘embraced the bull’ (‘eru thazhuvuthal’) and tamed it. Young women who watched this swore that they would not marry even in their next life a man who feared the bulls’ sharp horns. The focus of the poems is on the valour and the gore that accompanies this heroic feat.

In A.K. Ramanujan’s inspired translation, a passage reads, “Look, the bull,/ raised horns and skin tawny/ as certain silkmoths,/ he skewers to death/ the cowherd who sprang/ heedless of the look in the animal’s eyes,/ carries the carcass high and shakes it/ on his horns.” According to poetic convention the young men and women of Kalithokai belonged to the community of shepherds now identified with idaiyar, konar and yadavar.

Reflecting the power structure

By the time of B.R. Rajam Aiyar, the description of the festival becomes naturalistic, written with the eye of an ethnographer. Unlike the Kalithokai poems set in a stylised pastoral zone, the geographical location is now specified as (the erstwhile composite districts of) Madurai and Tirunelveli. The sport itself is imbricated in the dynamics of rural power structure.

By the time of Kothamangalam Subbu, the faultlines become clearer. ‘Manji Virattu’ is set in late 1920s Ramanathapuram district. The mood cannot be more festive, and Subbu records the practice of giving endearing names to the bulls. The crux of the story is the conflict between the always warring Agamudaiyar and Maravar castes, ending in violence and the suspension of the festival until it is restored by the advent of the Gandhian movement. For the first time we see the sport being celebrated as the valorous sport of Tamils.

In Ci.Su. Chellappa’s hands the sport expands into an exploration of the conflicts between man and man, and man and animal, and their interweaving provides subtle insights into the human predicament.

Interestingly, all the authors mentioned above were Brahmins, giving the lie to the argument that the sport is the preserve of a few dominant castes. As a non-corporatised communitarian sport, though undoubtedly reflective of social inequities, especially caste, jallikattu incorporates the entire gamut of the social order.

Paralleling the literary depiction of jallikattu was its filmic representation. From the 1960s the taming of the bull by the rural hero became a recurring trope. The convention reached its apogee in Rajinikanth’s Murattu Kaalai (1980). State patronage fuelled it, and Alanganallur, a fixture in the tourist map, became a metaphor for the sport.

Transformed by opposition

By this time, at least in the popular imaginary, jallikattu transcended its regional and caste definition, and became emblematic of Tamil culture. But the credit for unambiguously and unequivocally turning jallikattu into a symbol of all that is Tamil must go to its adversaries, both perceived and real — of animal lovers, of ‘north India’, of an insensitive Central government, of Hindutva and of the impersonal forces of globalisation. Thanks to them, jallikattu now stands enshrined as the symbol of Tamil cultural pride.

Irrespective of the legislative, judicial or political outcome, there is no doubt that the protestors have won the day. But this triumphal moment also calls for introspection. Jallikattu enthusiasts should ensure that the sport is regulated and animals are protected from harm. In a welcome sign, environmental groups, keen on preserving native breeds of bulls, are already in the fray. Hopefully they will take the lead in this matter. More importantly, the democratic character manifest in the upsurge should be reflected in jallikattu itself by making it more inclusive with the participation of the high and the low, the dominant and the oppressed.

by

A.R. Venkatachalapathy is a historian and Tamil writer. in The Hindu.

[N. Ganesan]

Here is the movie, ViLaiyaaTTuppiLLai, 1970. Story by Kothamangalam Subbu:

https://www.youtube.com/watch?v=L6nBNSlN6ck

Few know that his first foray into fiction, in the 1930s, was with a short story, ‘Manji Virattu’ (another form of jallikattu). Not satisfied with writing a short story on this theme, Subbu serialised a sprawling novel, Rao Bahadur Singaram, in the popular weekly, Ananda Vikatan. This story, centred on the romance between a young girl who raises a bull and a youth who sets out to tame it, was filmed (Vilaiyattu Pillai, 1970) by the same team that produced Thillana Mohanambal.

https://www.youtube.com/watch?v=L6nBNSlN6ck

Perhaps, the very first movie featuring Jallikattu as its major theme.

Today, Supreme Court of India is hearing all about Jallikattu.

Hope the ruling goes along with Tamil Nadu government's wishes.

NG

[N. Ganesan]

எல்லிஸ் டங்கன் பதிவு செய்த மஞ்சி விரட்டு: ~70 ஆண்டுகள் ஆன விவரணப்படம் (documentary)

https://groups.google.com/forum/#!msg/santhavasantham/w6W24_mGs8E/_Mend8r5EwAJ

மஞ்சிவிரட்டு என்னும் சிறுகதையில் தன் எழுத்துவாழ்வைத் துவங்கினவர் கொத்தமங்கலம் சுப்பு.

பின்னர் ’ராவ்பகதூர் சிங்காரம்’ என்ற நாவலை சல்லிக்கட்டை அடிப்படையாக வைத்து எழுத, 

விளையாட்டுப்பிள்ளை (சிவாஜி கணேசன் படம்) 1970-ல் எடுத்துள்ளனர்.

ஆனால் அதற்கு முன்னரே,

தாய்க்குப் பின் தாரம் (1956, எம்ஜிஆர்) திரைப்படத்தில் முதன்முதலாக

ஏறுதழுவல் இடம்பெறுகிறது. இரண்டு காட்சிகளில் 

காங்கயம் காளையை அணையும் காட்சி கண்டேன்.

நீங்கள் பார்த்து மகிழ:

https://www.youtube.com/watch?v=nkZ-4rziWpI&t=3572

https://www.youtube.com/watch?v=nkZ-4rziWpI&t=9048

நா. கணேசன்

 

On Monday, January 30, 2017 at 10:49:10 PM UTC-8, தேமொழி wrote:

On Monday, January 30, 2017 at 9:55:27 PM UTC-8, N. Ganesan wrote:

Here is the movie, ViLaiyaaTTuppiLLai, 1970. Story by Kothamangalam Subbu:

https://www.youtube.com/watch?v=L6nBNSlN6ck

Few know that his first foray into fiction, in the 1930s, was with a short story, ‘Manji Virattu’ (another form of jallikattu). Not satisfied with writing a short story on this theme, Subbu serialised a sprawling novel, Rao Bahadur Singaram, in the popular weekly, Ananda Vikatan. This story, centred on the romance between a young girl who raises a bull and a youth who sets out to tame it, was filmed (Vilaiyattu Pillai, 1970) by the same team that produced Thillana Mohanambal.

https://www.youtube.com/watch?v=L6nBNSlN6ck

Perhaps, the very first movie featuring Jallikattu as its major theme.

https://youtu.be/0VFpbEfe3dw?t=29m40s     1959

நன்றி. 

http://www.vikatan.com/cinema/tamil-cinema/76599-jallikattu-scenes-in-tamil-cinema.art

http://www.dailyo.in/politics/jallikattu-ban-pongal-bull-taming-animal-cruelty-tamil-nadu-kollywood/story/1/15087.html

எம்ஜிஆர் - தாய்க்குப் பின் தாரம் (1956) - ஜல்லிக்கட்டு உள்ளதாம்:

https://www.youtube.com/watch?v=nkZ-4rziWpI

(கண்ணதாசன் - கதை வசனம்)

http://indiatoday.intoday.in/story/rajinikanth-kamal-haasan-kollywood-heros-back-jallikattu/1/857232.html

http://www.thenewsminute.com/article/taming-bull-jallikattu-occupies-prominent-place-tamil-cinema-55460

தெலுங்குப் படத்தில் ஆமானுடன் போரிடும் காட்சி அமைத்துள்ளனர்:

https://www.youtube.com/watch?v=3csVCMZw23c

மேலும், ஆமான் பற்றிய செய்திக்கு:  https://groups.google.com/forum/#!topic/mintamil/7rR2jNBlt6M

நா. கணேசன்

 

 

\

[N. Ganesan]

மஞ்சி விரட்டு பற்றி விரிவாக எழுதியவர் கொத்தமங்கலம் சுப்பு. அவரது பொங்கல் வாழ்த்துக் கவிதையொன்றைப் பேரா. பசுபதி வருடித் தந்திருந்தார். அதன் முக்கியத்துவம் கருதித் தட்டெழுதினேன்:

https://groups.google.com/forum/#!msg/santhavasantham/Rrav0yi5cuw/H2f1mdvQEQAJ

கஞ்சிகொண்டு வாரவளின் தங்கக் கையிலே - வெள்ளி

 காப்படிச்சுப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்

மஞ்சிகொண்டு வார எங்க மருமகனுக்கே - உரு

 மாலைவாங்கிப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்            (13)

குப்பைகொட்டிக் குழைமிதிச்ச குட்டி காலுக்கே - தண்டை

 கொலுசுபண்ணிப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்

எப்பொழுதுங் சுளவடிக்கும் வெட்டியானுக்கே - கூட

 ரெண்டுகையி அள்ளிப்போடப் பொங்கல் வைக்கிறோம்             (14)

சட்டிப்பானை ஆப்பைக்கூடு தட்டுமம்மட்டி - செஞ்சு

 தந்த மகாராசனுக்கும் நெல்லையளந்தே

வட்டிக்கடன் தந்த அந்தச் செட்டியாருக்கும் - ஒரு

 வாயவல் கொடுக்கவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்                  (15)

‘மஞ்சி கொண்டு வருகிற மருமகன்’ என்கிறார் கொத்தமங்கலத்தார்.

சிவகங்கைச் சீமை உழவர்களின் மரபுத்தொடரைப் புரிந்துகொள்ள

சிவசுப்பிரமணி சங்கரலிங்கம் எழுதிய பதிவு மிக உதவும்:

http://uppaatrangaraiyoram.blogspot.com/2013/01/blog-post_27.html

மஞ்சி - கழுத்துக்கட்டி:

”மாடுகளுக்கு மஞ்சு விரட்டிற்கு கழுத்துக்கட்டி ரெடி பண்ண வேண்டுமே. சிறிய கற்றாழை இதழ்களை வெட்டி கொட்டங்கச்சியால் அதில் உள்ள சதைப்பாகத்தை வளித்து எடுத்து மிச்சமிருக்கும் மஞ்சி எனப்படும் நார் பகுதியைச் சேமிக்கத் தொடங்குவோம். இன்னும் சிலதொழில் நுட்ப வல்லுனர்கள் ‘மாஸ் ப்ரடக்க்ஷன் ‘ முறையில் பெரிய கற்றாழை இதழ்களை கட்டாக வெட்டி வயலிலோ , வாய்க்காலிலோ சேற்றில் புதைத்து பதப்படுத்தி கல்லில் துவைத்து கட்டுக்கட்டாய் ‘மஞ்சி’ தயார் செய்வார்கள். பழுப்பு நிறத்தில் மஞ்சி இருந்தால் பனியில் போடு வெள்ளையாகிவிடும் என்ற பெரிசுகளின் பேச்சைகேட்டு, வெண்ணிற மஞ்சி ரெடியாகிவிடும்.கழுத்துக்கட்டி செய்வது ஒரு பெரிய கலை. ஒரு கொத்து இழையை அழகாக தொடையில் வைத்து திரித்து கயறாக்கி இரட்டையாக்கி இடையில் சிறிய கொத்தை பூ பின்னுவது போல பிண்ணி சிக்கெடுத்து காய்ச்சி எடுத்த கலர் சாயத்தில்  ஒரே சீராக கலர் பிடிக்கும் வண்ணம் தோய்த்து எடுத்து காய வைத்தால் மாட்டுக்கு அணியும் மஞ்சி கழுத்துக்கட்டி ரெடி. நாமும் கற்றாழை சீய்ப்பில் துவங்கி,  யாராவது ஊறப் போட்ட கற்றாழைக்கட்டை கிளப்பிக்கொண்டு  வந்து  வெள்ளை மஞ்சி தயாரித்து கொடுத்துவிடுவோம். “

இந்த மஞ்சி கழுத்துக்கட்டி சல்லிக்கட்டு என வளர்ச்சியுற்றதாக எஸ். முத்தையா கருதுகிறார். அது தமிழறிஞர்கள் கணிப்புடன் ஒத்துச்செல்கிறது.  இதனையே, எஸ். முத்தையா ‘தி ஹிண்டு’விலும் சொல்லியுள்ளார்:

http://www.thehindu.com/society/Memories-of-Maattu-Pongal/article17116942.ece

“The picture of bulls running free and being chased for the prizes around their necks takes me back to my pre-teens in villages in the deep South. It was on Maattu Pongal day, after the pongal — always cooked in clay pots on wood-stoked clay hearths decorated with the most intricate kolams — and after the cattle were fed the white pongal and the golden palmyrah jaggery pongal. All our houses had cattle, for milk, for the water cart, for the cart the family travelled in. The cattle were turned loose on the sandy village roads with a slap or two. And as they galloped about, the awaiting village youth would be waiting to chase them and grab the prizes off their necks. The prizes would invariably be a new veshti (a new veshti in those days was much valued), may be the bonus of a thundu (a towel/shawl of sorts), and, knotted in the veshti, manjal (turmeric), betel leaves and nuts, and a coin or note or two. Also around the neck would be a garland of coconut halves, sugarcane sections and panangkizhangu (palmyrah palm sprouts). And that was what manja virattu was all about. I had never heard of jallikattu in those days. But manja virattu — accompanied by hackery racing — is still big in most villages of the deep South.”

இவ்விழையின் முதல் மடலில், மோகன் குமாரமங்கலம், மதுரைக்கல்லூரி குறிப்பிடுவதைக் கொடுத்திருந்தேன்.

“சல்லிக்கட்டு

     சல்லம் என்றால் நார் என்று பொருள். கற்றாழையிலிருந்து எடுக்கப்படும் நாருக்குச் சல்லி நார் என்று பெயர், வேளாண்குடிமக்கள் இந்த நாரைக் கொண்டு மாடுகளுக்கான மூக்குக் கயிறு, கழுத்துக் கயிறு, பிடி கயிறு, தாம்புக் கயிறு எனப் பல கயிறுகளைத் தயாரித்துப் பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.

    பொங்கல் விழாவில் மாட்டுப் பொங்கலன்று இந்த நாரைக்கொண்டு ஒரு சன்னமான மணிக்கயிறு செய்து அதில் நாரை வரிசையாகத் தொங்கல் பின்னக் காளையின் கழுத்தில் கட்டுவர். ஏறுதழுவல் அன்று காளையைத் தொழுவில் விடுவர். ஏறுதழுவும் வீரர்கள் காளையைத் தழுவி அதை அடக்கியதற்கு அடையாளமாக காளையின் கழுத்தில் கட்டியிருக்கும் சல்லித் தொங்கலை அவிழ்த்துவிடவேண்டும். ஏறு தழுவும் விழாவில் இந்த சல்லி வெற்றியின் சின்னமாக விளங்குவதால் இதற்கு சல்லிக்கட்டு என்னும் பெயர் வழங்கலாயிற்று என்பர்.”

முரட்டுக் காளை (1980) சல்லிக்கட்டு வீரன் வெற்றியடைந்ததின் அடையாளமாக மஞ்சி கழுத்துக்கட்டியில் உள்ள வேட்டியை அவிழ்ப்பதைக் காட்டியுள்ளனர்:

https://www.youtube.com/watch?v=Lwd9Yj67D4o&t=410

ஜல்லிக்கட்டு, முரட்டுக்காளை (1980):

https://www.youtube.com/watch?v=Lwd9Yj67D4o

மஞ்சி விரட்டின் வளர்ச்சி சல்லிக் கட்டு. சல்லி, மஞ்சி இரண்டுமே ஒருபொருட்பன்மொழி (Both manji and calli are synonyms). சோடி ஜோடி என்றும், சோகை அருவி ஜோ’க் ஃபால்ஸ் என்றும் வழங்குமாப்போல், சல்லி ஜல்லி ஆதலுமுண்டு.

நா. கணேசன்

http://s-pasupathy.blogspot.com/2017/01/18.html

வாய் மணக்க வாழவென்று

 பொங்கல் வைக்கிறோம்

  கொத்தமங்கலம் சுப்பு

பொங்குபாலே பொங்குபாலே - இந்தப்

 பூமி செழிக்க வென்று பொங்குபாலே

சங்குபோலே வெள்ளை சங்குபோலே - எங்கும்

 தாமரை பூக்கவென்று பொங்குபாலே                             (1)

தர்மம் தழைக்கவென்று பொங்குபாலே - நாமும்

 தானம் கொடுக்கவென்று பொங்குபாலே

வர்மம் துலையுமென்று பொங்குபாலே - எங்கள்

 வாக்கு நல்ல வாக்காகப் பொங்குபாலே                              (2)

      வேகநடை

வண்டிகட்டியே விரட்டிக் கூத்துப்பார்த்து - நாங்க

 வாயாரச் சிரிக்கவென்று பொங்குபாலே

கண்டிகதிர் காமத்துக்கு ஓடவொட்டாமல் - உள்ள

 கழனி விளையுமென்று பொங்குபாலே                              (3)

நீலமயில் வாகனத்திலேறும் பெருமாள் - நல்ல

 நெத்திமட்டவேல் பிடித்த கோலமுருகன்

பாலகுருநாதனுக்கு வெள்ளி செவ்வாயும் - பசும்

 பாலபிஷேகம் புரியப் பொங்குபாலே                              (4)

கைக்குழந்தைக் கண்ணப்பனை யெக்கியெடுத்து - கருங்

  காகங் குருவிகளைக் காட்டி ஊட்டி

காரெருமை வெண்ணெயைப் பந்தாக உருட்டி - அவன்

 கைக்கொடுத்து முத்தமிடப் பொங்குபாலே                              (5)

பங்குனி உத்திரம் பாக்கப்போகும் சனத்தை - தண்ணிப்

 பந்தலிட்டு நிளல்போட்டுக் குந்தவும்வச்சு

திங்கஒரு மாவடுவும் சுண்டக்கடலை - நல்ல

 செவ்விள நீருங் கொடுக்கப் பொங்குபாலே                              (6)

சித்திரைத் திருவிளாவில் உச்சிப்பொளுதில் நின்று

 தேரிழுக்கும் ஊருச்சனம் தன்னையழைச்சே

சத்துமாவும் நீருமோரும் தானளிக்கவே - நாங்க

 சத்தியுள்ள குடியாகப் பொங்குபாலே                              (7)

நாட்டுக்குள்ளே நல்லப்பசுக் கூட்டங்கூட்டமாய்

  நஞ்சைப்புஞ்சைப் பலனெங்கும்தான் எதேட்டமாய்

பாட்டு கூத்துக்கெந்த நாளும் பஞ்சமின்றியே இந்த

  பாரதம் செழிக்கவென்று பொங்குபாலே                              (8)

         பிராத்தனை

கொத்தடிமையாகிப் போன எங்களைத் தூக்கி - புள்ளை

 குட்டியெல்லாம் தன்னரசா வாழ வைச்சவன்

சத்தியம் கொல்லாமை யெனுந் தத்துவத்தாலே - இந்த

 சகத்தைப் புரட்டிவிட்ட மந்திரக்காரன்                                  (9)

  

காந்தி மகாராசன் வாழப் பொங்கல் வைக்கிறோம் - நல்ல

 காங்கிரசுக் கூட்டம் வாழ பொங்கல் வைக்கிறோம்

சாந்தி மகாராஜ னுயிர்தானும் பிழைச்சு - நல்ல

 சமரசமாகவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்                       (10)

நாடு செழிச்சுதென்று பொங்கல் வைக்கிறோம் - பட்ட

 பாடு பலிச்சுதென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்

கேடு விலகிச்சென்று பொங்கல் வைக்கிறோம் - மண்டை

 கெருவம் சிறிதுமின்றிப் பொங்கல் வைக்கிறோம்                (11)

சாமிகளை வேண்டிக்கிட்டுப் பொங்கல் வைக்கிறோம் - எந்த

 சனத்தையும் பகைக்காமல் பொங்கல் வைக்கிறோம்

பூமியில் வாழவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம் - எங்கள்

 புள்ளைகுட்டி வாழவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்           (12)

கஞ்சிகொண்டு வாரவளின் தங்கக் கையிலே - வெள்ளி

 காப்படிச்சுப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்

மஞ்சிகொண்டு வார எங்க மருமகனுக்கே - உரு

 மாலைவாங்கிப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்            (13)

குப்பைகொட்டிக் குழைமிதிச்ச குட்டி காலுக்கே - தண்டை

 கொலுசுபண்ணிப் போடவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்

எப்பொழுதுங் சுளவடிக்கும் வெட்டியானுக்கே - கூட

 ரெண்டுகையி அள்ளிப்போடப் பொங்கல் வைக்கிறோம்             (14)

சட்டிப்பானை ஆப்பைக்கூடு தட்டுமம்மட்டி - செஞ்சு

 தந்த மகாராசனுக்கும் நெல்லையளந்தே

வட்டிக்கடன் தந்த அந்தச் செட்டியாருக்கும் - ஒரு

 வாயவல் கொடுக்கவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்                  (15)

ஊருக்கெல்லாம் பஞ்சமின்றிச் சோறுபோட்டுட்டு - நாமும்

 உண்டு பசியாறவெண்ணிப் பொங்கல் வைக்கிறோம்

தேரிழுக்கும் கைகளுக்குத் தெம்புகுடுக்க - அந்தத்

 தெய்வம்துணை செய்யுமென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்              (16)

சும்மாடு கட்டிச்சுமை தூக்கும் தலையில் - கொஞ்சம்

 இம்மாத்துண் டெண்ணெயிட்டுச் சீவிமுடிஞ்சு

அம்மாடி என்றுஅவன் தூங்கும் நேரத்தில் - கொஞ்சம்

 ஆனந்தம் கிடைக்கவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்             (17)

நஞ்சைபுஞ்சை யெங்கும்பயிர் நல்லாவிளைஞ்சு - இந்த

 நாட்டாரு யாவருக்கும் பசியும் தணிஞ்சு

மஞ்சளிஞ்சி வெத்திலையும் வெள்ளாமைசெஞ்சு - நாங்க

 வாய்மணக்க வாழவென்று பொங்கல் வைக்கிறோம்!           (18)

  பொங்கலோ பொங்கல் பொலிக பொலிக!

[N. Ganesan]

2017-01-20 12:38 GMT-05:00 Subbaiyar Ramasami <kavim...@gmail.com>:

ஜல்லிக்கட்டு என்றால் என்ன பொருள்? எங்கிருந்து இப்பெயர் வந்தது?

சல்லி, மஞ்சி ஒருபொருட்பன்மொழி (Synonyms). மஞ்சியால் செய்யும் கழுத்துக்கட்டியில் உள்ள லாஞ்சனை சல்லி. 

கழுத்துக்கட்டி = இலஞ்ஞை (< லாஞ்சனம், http://noolaham.net/project/50/4926/4926.html)

சல்லி = கழுத்துக்கட்டியில் லாஞ்சனமாகக் கட்டும் வேஷ்டி (அ) துண்டு.

இலாஞ்சனை¹ ilāñcaṉai, n. < lāñchana. 1. Mark, sign, symbol; அடையாளம். 2. Seal, signet bearing the name or symbol of the owner; முத்திரை.

முரட்டுக் காளை (1980) சல்லிக்கட்டு வீரன் வெற்றியடைந்ததின் அடையாளமாக மஞ்சி கழுத்துக்கட்டியில் உள்ள வேட்டியை/துண்டை அவிழ்ப்பதைக் காட்டியுள்ளனர்:

https://www.youtube.com/watch?v=Lwd9Yj67D4o&t=410

ஜல்லிக்கட்டு, முரட்டுக்காளை (1980):

https://www.youtube.com/watch?v=Lwd9Yj67D4o

மஞ்சி விரட்டின் வளர்ச்சி சல்லிக் கட்டு. சல்லி, மஞ்சி இரண்டுமே ஒருபொருட்பன்மொழி (Both manji and calli are synonyms). சோடி ஜோடி என்றும், சோகை அருவி ஜோ’க் ஃபால்ஸ் என்றும் வழங்குமாப்போல், சல்லி ஜல்லி ஆதலுமுண்டு.

சீவக சிந்தாமணிப் பாடலுக்கு சல்லித் தொங்கல் என்னும் பழைய உரை:

      பொன்னணி காம்பு செய்த பொழிகதிர்த் திங்கள் போலும்

      பின்னிய முத்த மாலைப் பிணையறாழ் குடையி னீழற்

      கன்னியர் கவரி வீசக் கனமணிக் குழைவில் வீச

      வின்னிசைக் கூத்து நோக்கி யிருந்தனன் றிலக மன்னான்

பொருள் : பொன் அணி காம்பு செய்த பொழி கதிர்த் திங்கள்போலும் - பொன்னால் ஆக்கிய காம்பொன்றினைச் சேர்த்த, நிலவினைச் சொரியும் திங்களைப் போன்ற; முத்தமாலைப் பின்னிய பிணையல் தாழ் குடையின் நீழல் - சல்லியும் தூக்குமாக முத்து மாலை பின்னப்பட்ட, மலர்மாலை யணிந்த குடையின் நீழலிலே; கன்னியர் கவரி வீச - கன்னிப் பெண்கள் கவரிகொண்டு வீச; கன மணிக்குழை வில் வீச - பெரிய மணிக்குழை ஒளிவிட; இன் இசைக் கூத்து நோக்கி - இனிய இசையுடன் கூடிய ஒரு நாடகத்தைப் பார்த்து; திலகம் அன்னான் இருந்தனன் - சீவகன் வீற்றிருந்தான்.

விளக்கம் : பொன் அணி காம்பு செய்த பொழிகதிர்த் திங்கள்: இல் பொருளுவமை. சல்லி பின்னிய முத்துமாலை எனக் கொள்க. பிணையல் - ஈண்டுத் தூங்கவிடப் பட்ட முத்தமாலை. இன்னிசைக்கூத்து - இனிய இசையோடு கூடிய கூத்து. திலகமன்னான் : சீவகன். ( 5 ) 

திருவிளையாடற் புராணம்:

பிச்ச வொண்குடை யார்பலர் கவரிவால் பிறங்கத்
தைச்ச தண்குடை யார்பலர் சல்லிசூழ் நாற்றி
வைச்ச வண்குடை யார்பலர் வாணிலா முத்தம்
மொய்ச்ச வெண்குடை யார்பலர் மொய்ம்பின ரிவருள்.

சல்லி சூழ் நாற்றி வைச்சவண் குடையார் பலர் -  சல்லிகளைச் சூழத் தொங்கவிட்டு வைத்த வளப்பமிக்க குடையினை

'மாட்டுக்குச் சல்லி கட்டுதல்’ என்கிறார் ஆராய்ச்சியுரையில் கிவாஜ (மலையருவி, 1958, பக். 82)

தொங்கலாக, கழுத்துக்கட்டியில் உள்ள வேஷ்டி/துண்டு.

------------------------------------------

பெர்சி மெக்குவீன் என்கிற ஆங்கிலேயர் மதறாஸ் ரெக்கார்ட்ஸ் ஆபீஸ் என்னும் அரசு அலுவலகத்தில் பணியாற்றினார். சென்னை கலெக்டர் ஆகவும் இருந்தவர்/ பல நாட்டார் கதை, பாடல்களைத் தொகுத்தார். அவர் சேர்த்த ஆவணங்களில் இன்னும் பல படிக்கப்படாமல் கேம்பிரிட்ஞ் பல்கலை நூலகத்தில் உள்ளன. (எ-டு): பொப்பிலி ராஜா கதை: https://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-OR-02023/9

கேம்பிரிட்ஜ் நூலகத்தில் 1869-ஆம் ஆண்டு திருச்சியிலிருந்து சென்ற 36 அரிய ஓவியங்கள்:

https://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-RCMS-00352/1

மதராஸ் கிளப்:

http://www.madrasclub.org/

https://en.wikipedia.org/wiki/Madras_Club

https://www.etsy.com/listing/95808271/the-madras-club-1832-1934-a-sketch-of

Madras Records Office: (First by Percy McQueen, later by B. S. Baliga, IAS)

http://www.thehindu.com/features/friday-review/history-and-culture/madras-records-office-now-known-as-the-tamil-nadu-archives-has-a-wealth-of-historical-and-government-documents/article6416326.ece

பெர்சி மெக்குவீன் தொகுத்த நாட்டுப்பாடல்களில் சிலவற்றை ‘மலையருவி’ என்ற பெயரில் கிவாஜ 1958-ல் நூலாக வெளியிட்டார்கள்.

அதில் உள்ள பழைய சல்லிக்கட்டு பற்றிய நாட்டுப் பாடலைத் தருகிறேன். காதலன் தன் காதலியிடம் சல்லிக்கட்டை வர்ணிக்கிறான். நன்றி: பெர்சி மெக்குவீன், மற்றும் கிவாஜ.

“ராசாத்தி

    ஒவ்வொரு பாட்டிலும் ராசாத்தி என்ற மகடூஉ முன்னிலை ( பெண்ணை முன்னிலைப்படுத்திச் சொல்வது ) அமைந்த பாட்டுக்களை உடையது மூன்றாம் பகுதி. இப்பகுதியின் தொடக்கத்தில் ஒரு காதலன் தன் காதலிக்குத் திருவிழாக் காட்சிகளைக் காட்டுகிற நிகழ்ச்சி இருக்கிறது. கரும்பு, கற்கண்டு, கடலை, அவல் முதலியவை விற்கிறதை அவன் காட்டுகிறான். பிள்ளைகள் விளையாடுவதையும் மற்போர் நிகழ்வதையும் அவர்கள் பார்க்கிறார்கள். மற்போரில் தன்னோடு பொருதவனைத் தோல்வியுறச்செய்து, ‘பீட்டுக் காண்பித்து’ விட்டான் ஒருவன். அவன் பீரங்கி போன்ற தன் வயிறு பிதுங்கப் பெருமிதத்தோடு நிற்கிறான்,

    பீட்டுக் காண்பித்த பீரங்கி வயிறன்

        பெருமை பண்ணுறான் பார் - ராசாத்தி

        பெருமை பண்ணுறான் பார்!2

    அடுத்தபடி ஒரு பெண்ணின் பெருமையை ஒருவன் விரிவாகச் சொல்கிறான். அவள் குளத்துக்கும் கோயிலுக்கும் போகிறாள். பல தாதிப்பெண்களை ஆதரிக்கிறாள். அவர்களுக்கெல்லாம் பல பரிசில்களை வழங்குகிறாள். மந்திர தந்திரக்காரிகளையும், மாற்றாந்தாய்மாரையும், வம்பு செய்யும் ஆடவர்களையும் அவள் கண்டிக்கிறாள்.

    ஒரு பெண்ணைப் பார்த்துப் பல கேள்விகள் கேட்பதாக அமைந்த பாடல்கள் பின்பு வருகின்றன. சோறு ஆக்கிக் குழம்பு வைத்துக் கடைக்குப் போய் ஆடை அணிகளை வாங்கும் செய்கைகளைச் சுட்டிக் காட்டுகிறான், கேள்வி கேட்கும் ஆடவன். அரண்மனைக்காரி ஒருத்தியின் வளவாழ்வையும் வண்மையையும் பற்றிய பாடல்கள் பின்பு உள்ளன. அவள் பல்லாக்கின் மேலும் ஆனையின் மேலும் போகிறாள். ஆடையும் அணியும் அணிகிறாள். தர்மம் செய்கிறாள்.

    இறுதியில் சல்லிக்கட்டு வருணனை வருகிறது. காளையெல்லாம் சாயம் பூசிக் கருத்தாய் நிற்கின்றன.1 கொம்புகள் ரம்பம் போல் உள்ளன. அவை ஓடுகின்றன. ஆட்கள் பிடிக்கிறார்கள். “ (மலையருவி, பக். 38-39)

18-19ஆம் நூற்றாண்டுப் பாடல் என நினைக்கிறேன்.

சல்லிக்கட்டு

சல்லிக் கட்டும் மல்லுக் கட்டும்
        சண்டைக்குக் காரணமே - ராசாத்தி
        சண்டைக்குக் காரணமே.                  

1

அரண் மனை வாசல் முன்னே
        ஆயிரம் காளைகளாம் - ராசாத்தி
        ஆயிரம் காளைகளாம்.

2

ஆள்ஒண் ணுக்குக் காளை ஒண்ணு
        அங்கே இருக்குதுபார் - ராசாத்தி
        அங்கே இருக்குதுபார்.

3

காளை எல்லாம் சாயம் பூசிக்
        கருத்தாய் நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        கருத்தாய் நிற்குதுபார்.         

4

ரம்பம் போலே கொம்பு எல்லாம்
        ஜம்பமா நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        ஜம்பமா நிற்குதுபார்.                          

5

கொம்பைச் சுற்றிக் கொம்பும் பட்டும்
        ஜொலிக்குது அங்கேபார் - ராசாத்தி
        ஜொலிக்குது அங்கேபார்.             

6

சாடை கண்டு காளை எல்லாம்
        ஓடப் பார்க்குதுபார் - ராசாத்தி
        ஓடப் பார்க்குதுபார்.     

7

காளைக்குப் பின்னே ஆளுகள் எல்லாம்
        சாடு றாங்கநீபார் - ராசாத்தி
        சாடு றாங்கநீபார்.                            

8

நிண்ணு குத்திக் காளை எல்லாம்
        நிமிர்ந்து நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        நிமிர்ந்து நிற்குதுபார்.

9

கறுத்த காளையும் செவத்த காளையும்
        கலந்து நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        கலந்து நிற்குதுபார்.      

10

வெள்ளைக் காளையும் மயிலைக் காளையும்
        வெருண்டு நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        வெருண்டு நிற்குதுபார்.          

11

வாலுப் பக்கம் வளைஞ்சு வளைஞ்சு
        வர்றாங்க வாலிவரு - ராசாத்தி
        வர்றாங்க வாலிவரு.

12

ஆத்திரம் புடிச்சு அப்பரா ணியைத்தான்
        அலாக்காய்த் தூக்குதுபார் - ராசாத்தி
        அலாக்காய்த் தூக்குதுபார்.

13
________________________________________________
    12. வாலிவரு - வாலிபர்.

மாலை போட்ட மாடு ஓடுது
        மறிக்க முடியாமே - ராசாத்தி
        மறிக்க முடியாமே.                           

14

தொத்தல் மாடும் வத்தல் மாடும்
        துவண்டு நிற்குதுபார் - ராசாத்தி
        துவண்டு நிற்குதுபார்.                

15

உருமால் கட்டையும் திருமால் குட்டையும்
        ஊறான் புடுங்குறான்பார் - ராசாத்தி
        ஊரான் புடுங்குறான்பார்.

16 

ஏறுதழுவலில் ஏறுகள் அப்பராணியை (வீரனை) அலாக்காத் தூக்கல் என நாட்டுப்பாடல் வர்ணிக்கிறது. இது பற்றி அறிய:

ஜல்லிக்கட்டு: தமிழ் மரபும் தமிழ் உயிர்களும்

மணா

http://tamil.thehindu.com/opinion/columns/article6003764.ece

http://tamil.thehindu.com/tamilnadu/article9484444.ece

நா. கணேசன்

http://nganesan.blogspot.com