मेघा एक निष्ठावान साई भक्त आणि त्याचा भक्तिमार्गावरील प्रवास

[Samirsinh Dattopadhye]

साईसच्चरित्रातील शिवाचे संदर्भ, शिवाच्या गोष्टी आणि त्याचे महत्त्व हा विषय देऊन फोरमला सुरवात केली आणि खरच सगळ्यांनीच या डिस्कशनमध्ये उत्साहाने सहभाग घेतला. शिवाचे अनेक संदर्भ प्रत्येकाने दिले. मेघा हा प्रखर शिवभक्त आहे व त्याच्याकरिता साईनाथ शिवस्वरुप आहेत.

शिव हा लय करणारा आहे आणि अकराव्या अध्यायामध्ये आपण साईनाथांचा क्रोध भक्तांच्या कु प्रारब्धाचा लय करताना आपण बघतो. विशाखावीरा जोशी, महेश नाईक यांनी अकराव्या अध्याय "रुद्र अध्याय" असल्याचे निदर्शनास आणून दिले. 

त्यानंतर योगेश जोशी यांनी नमूद केलेली अध्याय ४७ मधली सर्प-बेडूक यांची पुनरजन्माची कथा.. यातही शिव आहे. सदर कथेमध्ये शिवाचा उल्लेख दोन तीन ओव्यांमध्ये नाही तर संपूर्ण कथा ही शिव आणि शिवाचे कार्य - लय करण्याचे कार्य यावर फिरते. श्रद्धावानाचे ऋण-वैर-हत्या यांचा लय करण्यासाठी एका जन्मात दिलेले वचन साई सदगुरु, साई सदाशिव त्या श्रद्धावानाच्या दुसर्‍या जन्मातही पाळतो. मेघाच्या कथे इतकाच स्पष्ट साई-शिवाचा संबंध या कथेत दिसून येतो. इथेच महादेवाच्या मंदिराच्या जीर्णोद्धाराचा संदर्भ येतो.

योगेश जोशी, अनिकेत गुप्ते, हर्षदावीरा कोलते, पुर्वावीरा, सुनीता कारंडे, सुहास डोंगरे, पल्ल्लवी कानडे यांनी खुप छान संदर्भ दिले आहेत. असाच प्रयास पुढे सुरु रहावा. 

साईसच्चरितामध्ये मेघाच्या गोष्टी येतात. त्याच्या मनातील संकल्प आणि विकल्प त्या गोष्टींमध्ये आपल्याला बघायला मिळतात.

त्याचा भक्ती मार्गावरचा प्रवास आपल्याला बघायला मिळतो. ह्या त्याचा प्रवास आपल्याला अनेक गोष्टी शिकवू शकतो. त्याचा मृत्यू ही आपल्याला अनेक गोष्टी शिकवितो. आपल्या ह्या "साई - द गायडींग स्पिरिट" मध्ये मेघा एक निष्ठावान साई भक्त आणि त्याचा भक्तिमार्गावरील प्रवास आता आपण फोरममध्ये डिस्कशनला घेऊया. 

[suhas dongre]

Dear All Hari Om,

As suggested my our Pujya Samirdada, now let us concentrate our discussion on story of Megha. As informed by our Sadguru Bapu from time to time, 'Saisatcharit' is to be seen as आचरीत of Sai devotees and not as stories of Baba. How these very closed devotees were doing ' bhakti ' of Baba ? What was their attitude ? How they have face the difficult situation in thier life with full faith in Baba ?  We have to explore this and much more in the story of each devotee in  'Saisatcharit'.

To start with Megha, he was devotee of Shiva. He used to worship ' Shivalinga '. When Sathe told him about Baba, he got distrubed to know that Baba stays in मशीद. He had made up a frame about Sadguru and he tried to fit Baba in to that frame.

We are also like him. If we are Sai devotee, we insist that Sai means ; he has to  wear अंगरखा,कफनि. And then when real सद्गुरू stands in front of us, we are not able to recognise HIM. We are only giving importance to बाह्य पेहराव. We are making a frame for सद्गुरू and trying to fit HIM in to it. But सद्गुरू can't be put in to frame; HE is beyond that.

Shriram

Suhassinh Dongre

[Sandeep Mahajan]

Hari Om Dada and Shree Ram for all the posts which have given us lot of different insights on this topic.

 

Have read about Megha during Panchasheel exams but  post discussion and reading all the different posts have made me think deeper on this ardent devotee of Baba. And as Harshadaveera Kolte has mentioned somewhere, do feel envious of this bhakta on whose death Baba, Himself went to the funeral and wept. Just visualising the scene where the mortal remains of Megha are lying and Baba is putting flowers on the body with tears in His eyes; brings in a mixed feeling of extreme sadness as well as all permeating bliss. Sadness for the fact that Baba Himself is sad inspite of the fact that He has given Megha the sayujjadham.... and yet Baba is showing a very tender human characterstic. Bliss for the fact that what a pinnacle Megha achieved in his devotion that Baba Himself supervised his funeral ang gave him liberation. The mere possibility that my Parmeshwar in His human form can come to my funeral and cry makes me so euphoric even though I know that it will take several life cycles for me to reach even a fraction of the stature wihich Megha had achieved in his life time. 

 

In the Pancham Practicals, there is a chapter in Jeevan Vikas about Ugam, Prapaat, Ogh and Mukh..... basically terms from a river's life cycle from the time its born till it merges with the Ocean. In Megha's wonderful character picturisation in the Sai Charita, this lifecycle is very beautifully displayed.

 

The Ugam or the Source as we would call in English is where the river originates...mostly at the top of a mountain. Narsikar in the CD elaborates on why the river originates only from the top of the mountain? It means that there must be some currents sub-strata and these smaller currents come together and surface at the Ugam. On an individual level, these smaller currents are actually small prarabdhas, from one's previous births. The stored water or the sanchit karmas from our previous births thus get up and pour out as the Ugam. In Megha's case, where was the Ugam? Out of his previous good karma, he came in contact with Raobahadur Sathe.

 

असो मेघाचे संचित मोठे। लाधले रावबहादुर साठे।

तेंव्हाच तो लागला परमार्थवाटे। नेटेंपाटें तयांच्या ।। 28 /126।।

 

But is this prarabdha sufficient to take this river forward ..... as the river needs other rivulets and streams to add on and build up the flow from Ugam so does a bhakta needs inputs in his life. Sadguru makes this easier. In Megha's life this happened when Sathe saw his devotion towards Shiva and taught him Gayatri and sandhya. Later on Sathe advices and compels him to go to Shirdi and take Baba's darshan. Though there are impediments on the way in form of Megha's doubts on Baba's religion and caste yet Baba in His own way removes all obstacles and sees that Megha's devotion grows stronger. River then has to descend from the mountaineous terrain to the plain land and build up depth and volume. This is Prapaat.

 

Prapaat means action And this happens when the flow comes up to the cliff and falls yonder. For a devotee when his wishes overflow and descend from the edge of his intellect. Jeevan Vikas futher tells what is descend? Buddhi is nishchayatmak. If a sudden action is desired, the wish will fall off the cliff of the intellect like a waterfall. In Megha's case this happens when after the initial stay he goes back to his village. He is still skeptic about Baba but when he falls ill and does naamsmaran of Baba and comes back to Shirdi after getting well. This time there are no doubts and he becomes a dedicated devotee.

 

But just after the waterfall lands on the plains, it loses its kinetic energy similarly after the Prapaat, or the zealous action we lose the enthusiasm and the activities fail. The river to maintain its flow after the water fall needs Ogh or force of flow. We need to do our study and will power to maintain the action on continual plane.Otherwise our process will stop and our river will not meet the Ocean. As per the Parmeshwari rule, a river once formed must meet the Ocean. Megha's transformation does not rest at that. Once he sees Shiva in Baba, he constantly endeavors to keep the Shiva happy by his seva. He goes miles over to collect Bilva patra for his Shiva. He comes at noon everyday to Baba, does his pooja, aarti and drinks the washed water from His feet. Thus the Ogha- or the force to his bhakti gets stronger. We see some more examples when Baba makes his khunta  of devotion stronger through the experience of makar sankrant  snaan and later on appearing in his dream.

 

Megha thus reaches the Mukh. This is the point at which the river gets transformed into the Ocean.... it merges with the sea. Whatever good the bhakta has done , grows bigger and bigger. A river with its finite volume reaches the Ocean and becomes infinite so is the case when the bhakta achieves the ultimate  Sayujjadham.  Megha achieved this in his life time and Baba made it known to him when He asked him to draw Trishul and later on handed him the Pinda. Baba Himself tells-

 

टाकूनियां मजवरी भार। मीनला जो मज साचार।

तयाचे सर्व शरीरव्यापार। मी सूत्रधार चालवी।। 28- 200।।

 

So aptly this ovi epitomises the Mukh.... Once we lose ourselves in Him we have nothing to worry about. This the final achievement. We too have through our prarbdhas have been fortunate enough to be pulled by Bapu. During the Adhiveshan of 2010, Parampujya Bapu had said that those who are with Him were in Shirdi earlier with Him too. Earlier I used to wonder when I used to meet devotees at different gatherings from so different background- economic, intellectual, geographical, religous, lingual etc etc. But now I understand what is common between the sisters from Germany and the smiling school children coming at Pendakhale camp..... Bapu or is He Baba..... and there we go again in the Megha's story.... Shiva or Baba!

 

When I hear the experiences on you tube or when being told in person, all these aspects become clear. These are the ways by which Bapu makes our  khunta stronger. Bapu says in the clip posted by you, Dada.... why are Panchasheel exams or study of Saicharita important and then He Himself answers... "To make our devotion stronger". And thats what this flow of river is all about- very beautifully shown by a simpleton illiterate brahmin, Megha. 

 

Would love to quote a nice old bhajan song from Kala Bazar which also has reference to the flow of river:

न मैं धन चाहूँ, न रतन चाहूँ
तेरे चरणों की धूल मिल जाये
तो मैं तर जाऊँ, हाँ मैं तर जाऊँ
हे राम तर जाऊँ...

 

मोह मन मोहे, लोभ ललचाये
कैसे कैसे ये नाग लहराये
इससे पहले कि मन उधर जाये
मैं तो मर जाऊँ, हाँ मैं मर जाऊँ
हे राम मर जाऊँ

 

थम गया पानी, जम गयी कायी
बहती नदिया ही साफ़ कहलायी
मेरे दिल ने ही जाल फैलाये
अब किधर जाऊँ, मैं किधर जाऊँ - २
अब किधर जाऊँ, मैं किधर जाऊँ...

 

लाये क्या थे जो लेके जाना है
नेक दिल ही तेरा खज़ाना है
शाम होते ही पंछी आ जाये
अब तो घर जाऊँ अपने घर जाऊँ
अब तो घर जाऊँ अपने घर जाऊँ...

 

Regards

Sandeepsinh Mahajan

Muscat

 

 Post Script- When I read the Pancham paper, was totally flummoxed by the first qs which referred to the nine qualities of disciple as given in the Shrimad Bhagvat and referred in Lakshmibai's story in Saicharita. But reading all the posts and literature on Megha has made things clearer now. Its Bapu's way to help. Shree Ram Bapu! Shree Ram Dada!

Hari Om Dada and Shree Ram for all the posts which have given us lot of different insights on this topic.

Have read about Megha during Panchasheel exams but post discussion and reading all the different posts have made me think deeper on this ardent devotee of Baba. And as Harshadaveera Kolte has mentioned somewhere, do feel envious of this bhakta on whose death Baba, Himself went to the funeral and wept. Just visualising the scene where the mortal remains of Megha are lying and Baba is putting flowers on the body with tears in His eyes; brings in a mixed feeling of extreme sadness as well as all permeating bliss. Sadness for the fact that Baba Himself is sad inspite of the fact that He has given Megha the sayujjadham .... and yet Baba is showing a very tender human characterstic. Bliss for the fact that what a pinnacle Megha achieved in his devotion that Baba Himself supervised his funeral ang gave him liberation. The mere possibility that my Parmeshwar in His human form can come to my funeral and cry makes me so euphoric even though I know that it will take several life cycles for me to reach even a fraction of the stature wihich Megha had achieved in his life time .

In the Pancham Practicals, there is a chapter in Jeevan Vikas about Ugam, Prapaat, Ogh and Mukh ..... basically terms from a river's life cycle from the time its born till it merges with the Ocean. In Megha's wonderful character picturisation in the Sai Charita, this lifecycle is very beautifully displayed.

The Ugam or the Source as we would call in English is where the river originates ... mostly at the top of a mountain. Narsikar in the CD elaborates on why the river originates only from the top of the mountain? It means that there must be some currents sub-strata and these smaller currents come together and surface at the Ugam. On an individual level, these smaller currents are actually small prarabdhas, from one's previous births. The stored water or the sanchit karmas from our previous births thus get up and pour out as the Ugam. In Megha's case, where was the Ugam? Out of his previous good karma, he came in contact with Raobahadur Sathe.

Aso Megache accumulated large. Ladle Ravbhadur Sathe.

So Lagla Prmarthawate Tenwhac. Netenpaten Tyancya .. 28/126 ..

But is this prarabdha sufficient to take this river forward ..... as the river needs other rivulets and streams to add on and build up the flow from Ugam so does a bhakta needs inputs in his life. Sadguru makes this easier. In Megha's life this happened when Sathe saw his devotion towards Shiva and taught him Gayatri and sandhya. Later on Sathe advices and compels him to go to Shirdi and take Baba's darshan. Though there are impediments on the way in form of Megha's doubts on Baba's religion and caste yet Baba in His own way removes all obstacles and sees that Megha's devotion grows stronger. River then has to descend from the mountaineous terrain to the plain land and build up depth and volume. This is Prapaat.

Prapaat means action And this happens when the flow comes up to the cliff and falls yonder. For a devotee when his wishes overflow and descend from the edge of his intellect. Jeevan Vikas futher tells what is descend? Buddhi is nishchayatmak. If a sudden action is desired, the wish will fall off the cliff of the intellect like a waterfall. In Megha's case this happens when after the initial stay he goes back to his village. He is still skeptic about Baba but when he falls ill and does naamsmaran of Baba and comes back to Shirdi after getting well. This time there are no doubts and he becomes a dedicated devotee.

But just after the waterfall lands on the plains, it loses its kinetic energy similarly after the Prapaat, or the zealous action we lose the enthusiasm and the activities fail. The river to maintain its flow after the water fall needs Ogh or force of flow. We need to do our study and will power to maintain the action on continual plane.Otherwise our process will stop and our river will not meet the Ocean. As per the Parmeshwari rule, a river once formed must meet the Ocean. Megha's transformation does not rest at that. Once he sees Shiva in Baba, he constantly endeavors to keep the Shiva happy by his seva. He goes miles over to collect Bilva patra for his Shiva. He comes at noon everyday to Baba, does his pooja, aarti and drinks the washed water from His feet. Thus the Ogha - or the force to his bhakti gets stronger. We see some more examples when Baba makes his khunta of devotion stronger through the experience of makar sankrant snaan and later on appearing in his dream.

Megha thus reaches the Mukh. This is the point at which the river gets transformed into the Ocean .... it merges with the sea. Whatever good the bhakta has done, grows bigger and bigger. A river with its finite volume reaches the Ocean and becomes infinite so is the case when the bhakta achieves the ultimate Sayujjadham. Megha achieved this in his life time and Baba made it known to him when He asked him to draw Trishul and later on handed him the Pinda. Baba Himself tells-

Takunian Mjvri load. The Sachar Minla enjoy.

All Srirwyapar Tyache. Facilitator Calvi m .. 28-200 ..

So aptly this ovi epitomises the Mukh .... Once we lose ourselves in Him we have nothing to worry about. This the final achievement. We too have through our prarbdhas have been fortunate enough to be pulled by Bapu. During the Adhiveshan of 2010, Parampujya Bapu had said that those who are with Him were in Shirdi earlier with Him too. Earlier I used to wonder when I used to meet devotees at different gatherings from so different background-economic, intellectual, geographical, religous, lingual etc etc. But now I understand what is common between the sisters from Germany and the smiling school children coming at Pendakhale camp ..... Bapu or is He Baba ..... and there we go again in the Megha's story .... Shiva or Baba!

When I hear the experiences on you tube or when being told in person, all these aspects become clear. These are the ways by which Bapu makes our khunta stronger. Bapu says in the clip posted by you, Dada .... why are Panchasheel exams or study of Saicharita important and then He Himself answers ... "To make our devotion stronger". And thats what this flow of river is all about-very beautifully shown by a simpleton illiterate brahmin, Megha.

Would love to quote a nice old bhajan song from Kala Bazar which also has reference to the flow of river:

I do not want money, do not want Rattan
To allow the dust of thy feet
Then I'll saturate, yes I'll saturate
Hey Ram saturate go ...

Mohe mind infatuation, greed Llchaye
Nag waved how these
Before mind, there should be
I die, I die Yes
Hey Ram die

Water subsided, settling Kayi
Nadia flows as clean Khlayi
My heart spread the net
Now, where to go, I go where - 2
Now, where to go, I go where ...

Lecce who were brought to the
Thy noble heart is a treasure
When evening comes Birds
Now, go home, go home
Now, go home, go home ...

Regards

Sandeepsinh Mahajan

Muscat

Post Script-When I read the Pancham paper, was totally flummoxed by the first qs which referred to the nine qualities of disciple as given in the Shrimad Bhagvat and referred in Lakshmibai's story in Saicharita. But reading all the posts and literature on Megha has made things clearer now. Its Bapu's way to help. Shree Ram Bapu! Shree Ram Dada!

[Keshav Narsikar]

प्रिय पुज्यसमीर दादा , 

खूप छान विचार वाचायला मिळत आहेत. ह्या मेधा च्या 

गोष्टीत दशम अध्यायतील नियत गुरू व अनियत गुरू हा विषय नीट समजतो असे मला वाटते राव बहादूर साठे ह्या अनियत गुरुकडून गायत्री मंत्र वगैरे देऊन मेधा ची प्रगती करून घेतली गेली व मेधा ला नियत गुरू साई बाबा पर्यंत नेऊन सोडले गेले. साई बाबा नी पुढील प्रगती साधून दिली. विनायक ठाकूर ह्यांच्या कथेत सुद्धा ही गोष्ट दिसते.  

बर्‍याच वेळा आम्हाला प्रश्न असतो की आमचा एक गुरू आहे तर आम्ही दुसर्‍या गुरुकडे कसे जावे?तितक्या ताकदीचा बाबा सारखा गुरू भेटे पर्यंत आमची तयारी अनियात गुरू करून घेतो त्याने सांगितलेले केल्यामुळेच नियात गुरूचे गुणसांकीर्तन आमच्या कानावर येते व त्याच्या कडे जवायची वाट मोकळी होते  

 

शिवाय बाबा एवढी लीला दाखवतात तरी मेधला पूर्ण खात्री कुठे पटते?गावी जाऊन आजारी झा ल्यावर अचानक उपरती होऊन बाबा ची आठवण होऊ लागते .बाबा हेही करुन घेतात . सद्गुरू बुद्धी प्रेरक दाता असतो तो असा. 

[Anjana Mahajan]

Hariom Dada . Shree Ram for providing us a wonderful platform to share our views on Saisatcharit and to get to know about other shraddhavaans views too.

 In Saisatcharit,we see many stories related to God Shiva ,but in chapter 28 Megha's story is of an ultimate devotee.We have to learn so much from Megha's love and devotion for Baba.By Megha's first impression ,we find that he was a simple brahmin,a cook ,an illiterate villager ,who did't even know the rituals to worship his God Shiva.The only thing he had was pure love and ardent devotion for his God ,and that was enough .As in Shreemadbagvat Gita God Shree Krishna says '' Whosoever offers to Me ,with love or devotion ,a leaf ,a flower ,a fruit or water ,that offering of love of the pure and self-controlled man is willingly and readily accepted by Me.'' Even in Saisatcharit  Saibaba says ''Mi majhiya bhaktancha ankila ,ahe pasich ubha thakla,premacha mi sada bhukela,hank hankela det se.'' ''Ekda jo preme dekhila ,tayacha aajanma ankit jhala, keval ananya premacha bhukela tyachya hankela o dei ''. ''Pahoniya  bhakta bhav  kaise Sai mahanubhav ,davit bhakans ekek anubhav ,vadhavit vaibhav bhaktinche ,'' Vatel taisa vesh gheti,manel tethe pragata hoti ,bhakta kalyanartha kuthehi firti ,Shishya bhavarthi pahije .'' Here we see Megha's bhumika was ready to get Baba's grace . '' Dev sada bhavacha bhukela'' '' Asati shishyachi bhumika taiyar,sadguru siddhisi nahi ushir ,te to sadaiva anugraha tatpar,ekachi payavar ubhe.'' 

 

Megha 's love and devotion was known to Baba as Baba was only megha's Shiva only the form was not known to Megha.Here we see how Baba only does the leela and makes Mr sathe and Mr Kelkar a source or ''nimitta'' to send Megha to God Shiva =Sainath. As Baba also says ''Majha manus deshavar ,aso ka hajaro kos door ,anin jaise chidiche por,badhun dor payans.'' and this is how Megha is pulled by Baba his God Shiva. Our beloved Bapu has also pulled us in the same way towards Him.

Seeing Megha's love for God Shiva, Baba's devotee who knew that Baba is Shiva only sends Megha to Baba and says '' Sarthak hoil tav dehache ,param kalyan, ja ja kaya -mane-vache ,lage sadguruche payas.'' Megha's bhakti was so deep and pure ,even Hemadpant has written '' Jayasi bhaktipremachi avad ,kaise ShreeHari purvi kod, manachi hod te parisa''. His coming to Baba clears all the doubts from Megha's mind and fills his heart with pure love and devotion . '' Aise bhaktanche lad apan , purvit sampurna Shreesai ''. By telling Megha to draw Trishul ,Baba removes doubt from Megha's mind by saying  ''Majhiya prvesha nalage dar ,nahi maj aakar na vistar ,vase nirantar sarvatra.'' '' Takuniya majvari bhar minala jo maj sachar ,tayache sarva sharir vyapar ,mi sutradhar chalvi.''

 

Here Baba's these words of assurance are similar to our Bapu ,Bapu also says that He can enter any door ,can disguise like anyone when a bhakta loves Him wholeheartedly .Like Baba ,Bapu also carries His bhaktas' loads of problems and keeps His bhaktas carefree .In the journey of Devyan panth Baba takes Megha to the highest level of bhakti and in the end his bhaktiganga dissolves in ocean of mukti ! Saibaba keeps Megha's ''Khunta ghatta ''on the path of bhakti by assuring him that He was none other than his God Shiva only .Trishul,pindi were  Baba's leela to make Megha's faith stronger towards his God Shiva=Sai.  In the end we see that Megha becomes very firm to Baba's feet . '' To jo Aala toch ramala ,Saipayi bhav jadala ,Saincha ananaya bhakta jahala ,Saich tyajala ek dev.'' Megha adhich Shankar bhakta hota saipadi anurakta ,Sankarchi bhavi Sainath ,toch Umanath tyacha .''

 

Megha's ' bhakti and devotion was so strong that even Baba could not stp crying at his funeral, Baba arranged Megha's last rituals and even went for the funeral procession  ! Great bhakta Megha! who got Sai's love ! Even Hemadpanta says  '' Dhnya Megha bhaktapravar ''... ''Anik Babanche Bhaktasakhatva... '' ''Babahi gele samsanaprat ....Babahi jhale sashrulochan ..''Baba had also said ''Megha was a true devotee of Mine''. We learn from the story of Megha that God is ''Bhakta paradhin'' like God Vitthal comes running to meet Pundalik ,His bhakta and waits on the brick to meet him .Same way we see God Vitthal comes to saint Eknath's house and servers him as servant for 12 years

.
Our love ,bhakti has to be pure and firm for our God like Megha like Pundlik ,like Eknath !  Our Bapu has also pulled many Megha-like bhaktas towards Him.Our Bapu has given darshan in different God forms to His bhaktas i.e Rama ,Krishna,Saibaba,Vitthal etc .Our Bapu is ''Ekmev Adwitiya'',He is the only ONE ,Showing His differnt forms as bhaktas wants to see in Him . Bapu is our Shiva  (who has brought river ganga on earth ,who made possible to do 12 Jyotirlinga puja at one place and brought water from many holy rivers from all over the world for His bhaktasat Avadhoot Chintan Puja),Tripurari ,Kiratarudra,Trivikram, who is keeping all His bhaktas in His Trivikram Chhaya .Bapu is Maha Durgeshwar ,Our sainath Our Vitthal ,our Krishna  !

 

''Om Tripurari Aniruddhyay Namaha ''!

 

Shree Ram Bapu !

[KIRAN MADANE]

मेघास अत्यंत आनंद झाला | माझा शंकर सचैल न्हाणिला | घडा रिता जै खाली ठेविला | पाहू लागला नवल तो ||१८०|| अध्याय २८

असा हं मेघा साईनाथा चरणी आपला घडा रिता करतो आणि साईंच्या चरणी ठेवतो. भरा काय भरायचा आहे ते त्यात. मग जे काय होणार ते बाबांच्या इच्छेनेच होणार.

बापू म्हणतात तसं , "मला तुमचा पाप द्या".  बापू सुद्धा आपल्याला आपला घडा रिता करण्यास सांगतात, जर घडा EMPTY केला नाही तर त्यात चांगला भरणार कसा.

कूच पाने के लीये कूच खोना जरुरी है.  मग पाप देवून चांगल तेच बापू देणार आहे. १०८ % कारण बापू फक्त प्रेम प्रेम आणि प्रेमच देतो

[Suneetaveera Karande]

Hari om. Suhassinh, you are absolutely right. a common man always makes mistake of putting Sadgurutatvaa in the frame which he wants, whereas He is beyond all types of frames. That's why when in P.P. Samirdada conducted a Shibir of Gunsamkirtan about P. P. Bapu, he insisted not to fit Bapu in frame of only Sadguru or God. He told us that for many people Bapu is best friend, for someone Bapu is best philosopher, for some Bapu is good sportsman, for some Bapu is good gymnasium, for some Bapu is teacher very good guide, for some Bapu is Marshal Art teacher and so on. Similarly in Shreesaisaccharit we also see Sainath has been viewed in different forms for differnet bhaktas.  For Ramopasak Doctor Sai gave darshan in Ram Roopa, for Madrasi woman Sai became her Neelotpan , dhanurdhari Ram, but sometimes Baba has given darshan in Vitthal roopa to 90 years old Gaulibua as well as Dasganu during Vitthal-nam Saptah. How Baba will apeear to some one , that totally depends on one's  BHAV. Hence great Saint Eknath Maharaj told BHAV TOCHI DEV. I think that's why Veda also described Him as NETI NETI - He is not like this , He is not like this. He can bear any Roopa.

As you said BAPU asked us to visualize Bhakta's acharit i.e his behaviour , his saburi and his  firm , unshakable trust and wholehearted Bhakti, in Medha's story , we find that his devotion for SHIVA i.e. Shankar was unshakable. When he listened about Sainath from his owner Ravbahadur Sathe , his mind was not in dual  situation. That time he was confused about Baba's religion , as he came to know that Baba stays in mosque and people consider Him as Yavan (muslim). But he did not think about leaving Shiva Shankar and accepting Sai as his God. later on when he realized his mistake of taking doubts about Baba, his bhakti was blossomed. He started looking Shiva-shanakar in SAI himself. In begining ,originally Megha was intense bhakta of Lord Shiva. But afterwards Sainath Himself become Shiva for him. The ovi clearly describes Megha's unweavering faith at Sai's feet -

मेघा आधींच शंकरभक्त । होतां साईपदी अनुरक्त । शंकरचि भावी साईनाथ । तोच उमानाथ तयाचा।।१४७।।

करीं मेघा अहर्निश । साईशंकर- नामघोष । बुद्धिही तदाकार अशेष । चित्त किल्मिष्विरहित ।। १४८।।

We must learn Megha's unbreakable trust and wholehearted bhakti for Sai. 

Shreeram!!!!!!!!!!

[Ashaveera Kulkarni]

हरि ओम. दादा.

रावबहादूर हरि विनायक साठे हे गुजरातमधील खेडा जिल्ह्याचे प्रांताधिकारी म्हणजे डेप्युटी कलेक्टर होते. त्यांच्याकडे मेघा नावाचा एक गुजराती ब्राह्मण चाकरीला होता. साठेंनी त्याला शिवमंदिराच्या नित्य्पूजेसाठी नोकरीस ठेवले होते. पुढे हे साठे शिरडीला आले आणि त्यांचे भाग्य उदयाला आले. साईमहाराजांचा सहवास त्यांना लाभला. त्यांचे मन साईचरणी जडले. शिरडीत त्यांनी बाबांच्या दर्शनाला येणार्या यात्रेकरुंसाठी वाडा बांधला, जेणेकरुन यात्रेकरुंच्या राहाण्याची सोय व्हावी.

मेघाचे पूर्वसंचित खरोखरच खूप मोठे होते म्हणून त्याला रावबहादूर साठे भेटले. त्यांच्याच प्रयत्नाने तो परमार्थाच्या मार्गाला लागला. साठ्यांनी त्याला गायत्री मंत्राचा उपदेश केला. मेघा साठ्यांच्या घरी चाकरीला लागला आणि त्यांचे परस्परांतील एकमेकांचे प्रेम वाढले. मेघा साठ्यांना गुरु मानू लागला आणि साठ्यांचाही मेघावर लोभ जडला. असा हा मेघा एकटाच होता. त्याला कुणी नातेवाईक मंडळी नव्हती.

एकदा साईनाथांच्या गोष्टी करत असतांना साठ्यांच्या हृदयात बाबांविषयी प्रेम दाटून आले व ते मेघाला म्हणाले की बाबांना गंगेच्या (गोदावरीच्या) पाण्याने स्नान घालावे अशी माझी मनापासुन इच्छा झाले आहे. याच मुख्य कारणासाठी मी तुला शिरडीला पाठवीत आहे. तुझी अनन्य सेवा बघून मला मनापासून वाटते की तू सदगुरुंच्या पायी लागावे,त्याने तुझ्या देहाचे सार्थक होईल आणि या जन्माचे कल्याणही होईल. तेव्हा मेघाने साठेंना साईबाबांची जात विचारली. साठ्यांनी साईबाबा मशिदीत राहतात व त्यांना कोणी अविंधही (मुसलमान) म्हणतात असे सांगितले. अविंध शब्द ऐकताच मेघाचे मन डळमळीत झाले. यवनाचे ते गुरुत्व कसले? ’नाही’ म्हणावे तर साठेंना राग येईल , होय म्हणटले तर आपली दुर्गती निश्चित, मेघाला काय करावे कळेना. मेघा हा शंकराचा कट्टर भक्त होता. साठ्यांचा फार आग्रह झाल्याने मेघाने बाबांचे दर्शन घ्यायचे ठरविले आणि मेघा शिरडीला आला. तो जसा मशिदीची पायरी चढू लागला, तसे बाबांनी उग्र स्वरुप धारण केले व दगड हातात घेऊन म्हणाले,खबरदार पायरीवर पाय ठेवलास तर ! 

मी यवन आणि तू उच्च कोटीचा ब्राम्हण , मी नीचाचा नीच , तुला माझा विटाळ होईल. तू येथून निघून जा. मेघा ते बाबांचे उग्र स्वरूप पाहून चळचळ कापू लागला. मेघा आश्चर्याने थक्क झाला की माझ्या मनातले बाबांना कसे काय कळले? बाबा त्याला मारायला धावत होते, तसतसे मेघाचे धैर्य खचत होते.त्याचे एकेक पाऊल मागे पडत होते. असेच काही दिवस मेघा शिरडीत राहिला, शक्य ती सेवा करीत राहिला. पंरतु दृढ विश्वास काही बसेना.पुढे तो घरी परतला आणि तेथे तो तापाने अंथरुणाला खिळला. बाबांचा ध्यास लागल्याने तो परत शिरडीला आला. 

असा मेघा जो परत आला तो तेथेच (शिरडीला) कायमचा रमला, आणि साईंचा अनन्य भक्त झाला. मेघा आधीच शंकर भक्त आणि पुढे साईभक्तीत , तो साईंनाच शंकर मानू लागला. साईनाथच त्याचे उमाशंकर झाले. मेघा रात्रंदिवस "साईशंकर" नावाचा मोठ्याने जप करीत असे, दुसरे कोणतेही दैवत तो मानीत नसे.साईंची पूजा हीच त्याच्यासाठी इतर सर्व देवदेवतांची पूजा होती.त्याच्यासाठी साईच त्याचे गिरिजारमण होते. शंकराला बेल प्रिय आणि शिरडीत तर बेलाचे झाड नव्हटे. म्हणुन मेघा बेलाची पाने आणन्यासाठी रोज दीड दीड कोस अंतर पार करुन जात असे, बेलासाठी तो डोंगरसुद्धा पार करुन जात असे. असे हे पूजेचे कौतुक करुन, मेघा स्वमनाची हौस पुरवित असे. मेघा गावातल्या सर्व ग्रामदेवतांची ठराविक क्रमाने पूजा करीत असे. मग त्याच पावलीं मशिदीत जाउन बाबांचे पाय चेपणे, पाय धुणे , त्यांच्या चरणांचे तीर्थ प्राशन करणे ही त्याची बाबांची नित्यसेवा चालायची, तो शिरडीत असेपर्यंत (म्हणजे इ.स.१९१२ त त्याच्या मृत्युपर्यंत ). 

मेघा दररोज साईनाथांची दुपारची आरती करीत असे, पण त्याआधी समस्त ग्रामदेवतांची पूजा करुन, नंतर तो मशिदीत जात असे. असेच एके दिवशी त्याचा क्रम चुकला, प्रयत्न करुनही खंडोबाची पूजा राहून गेली. तेव्हा बाबा मेघाला म्हणाले आज तू पूजेत खंड पाडलास.सर्व देवांना पूजा पोहचल्या, पण एक देव पूजेशिवाय राहिला.मेघा म्हणाला दार बंद होते, म्हणुन पूजा केली नाही. बाबा म्हणाले आता जा, दार उघडे आहे. बाबांचा शब्द ऐकताच एक क्षण ही न दवडता मेघाने खंडोबाची पूजा केली. इथे बाबांनी त्याच्या इष्ट-देवतेच्या पूजेत खंड पडू दिला नाही, आणि त्याच्या नित्यनेमात ही खंड पडू दिला नाही. जरी तो बाबांना साईशंकर मानत असला तरी बाबांनी त्याच्या खंडोबाच्या सेवेत खंड पडू दिला नाही. खंडोबाची पूजा झाल्यावरच बाबांनी त्याची पूजा-आरती स्विकारली.

असेच एकदा मेघाला मकरसंक्रातीच्या दिवशी बाबांना गोदावरीच्या जलाने अभ्यंग स्नान घालण्याची इच्छा झाली. त्यासाठी त्याने बाबांच्या पाठी तगादा लावला. शेवटी बाबांनी त्याला " जा इच्छेस येईल ते कर" असे सांगितले. असे म्हणटल्या बरोबर मेघा सूर्योदय होण्यापूर्वीच घागर घेउन अनवाणी गोदावरी नदीकडे निघाला. जाउन येउन ८ कोस अंतर होते(२५ किलोमीटर) ,परंतु हा रस्ता कसा चालावा लागेल ह्याची चिंता त्याला मुळीच नव्हती. बाबांची आञा मिळताच उल्हासाने त्याने पाणी आणले, स्नानाची सगळी तयारी केली. बाबांना तो शंकर मान होता, गंगास्नानाने शंकराला आनंद होतो हे एकच त्याला ठाउक होते. बाबांना तो म्हणाला, आजचा मकरसंक्रातीचा सण आहे, शंकराला गंगेच्या पाण्याने स्नान घातले म्हणजे तो प्रसन्न होतो. मग त्याचे प्रेम पाहून , शुद्ध मन पाहून बाबा म्हणाले,” तुझी इच्छा पुरी होऊ दे, व मेघापुढे मस्तक करुन म्हणाले यावर किंचीत पाणी घाल. सगळ्या अवयवांत मस्तक मुख्य असते, त्यावर थोडे जल शिंपड म्हणजे पूर्ण स्नान केल्यासारखे होईल. मेघाने बरे म्हणून पूर्ण घडा ओततांना त्याला इतके प्रेम दाटून आले की ’हर हर गंगे’ म्हणत त्याने तो अख्खा घडा बाबांच्या अंगावर संबंध रिकामा केला. मेघाला अत्यंत आनंद झाला की माझ्या शंकराला मी सचैल स्नान घातले, तोच त्याला चमत्कार दिसला. त्याने जरी बाबांच्या सएव अंगावर पाणी ओतले होते, तरी बाबांचे फक्त मस्तकच तेवढे ओले होते आणि इतर अवयव कोरडे होते. कपड्यावर सुद्धा पाण्याचा एक थेंब नव्हता. मेघाचा अभिमान गळुन पडला. मेघाला अभिमान वाटत होता की बाबा नको म्हणत असतांना ही आपण त्यांना संबंध अंगावरुन आंघोळ घातली. परंतु बाबांनी त्याला चमत्कार दाविला आपले मस्तक तेवढेच ओले केले आणि जणु काय त्याला पटविले की बाबांच्या इच्छेविरुद्ध कोणी काहें करु शकत नाही.तसेच मेघाने ओतलेले घडाभर पाणी डोक्यातच थांबवुन ठेवुन, बाबांनी मेघाला जणू काय प्रचिती दिली की ते स्वत: स्वर्गातून खाली येणार्या गंगेला आपल्या जटेत सामावून घेणारे साक्षात शंकरच आहेत.

अशी आणीक मेघाची कथा - नानासाहेब चांदोरकरांनी मेघाला बाबांचे एक मोठी छ्बी दिली होती. साठे वाड्यात आपल्या खोलीत ठेवुन तिचीदेखिल तो भक्तीभावाने पूजा करीत असे. मशिदीत प्रत्यक्ष मूर्ती आणि वाड्यात अगदी हुबेहुब छबी. दोन्ही ठिकाणी पूजा-आरती अहोरात्र चालत असे. अशी सेवा होतां होतां एक वर्ष लोटले आणि एकदा मेघा पहाटे जागा असतांना त्याला एक दृष्टांत झाला. बिछान्यात मेघा जरी डोळे झाकुन पडला होता तरी तो मनाने संपूर्णपणे जागा होता.अशावेळी त्याला बाबांचे स्पष्ट रुप दिसले. बाबांनी देखिल तो जागा आहे हे पाहून त्याच्या बिछान्यावर अक्षता टाकून "मेघा भिंतीवर त्रिशुळाचे चित्र काढ रे" असे सांगुन ते गुप्त झाले. हे बाबांचे शब्द कानी पडतांच मेघाने अतिआनंदाने डोळे उघडले. परंतु बाबा अदृश्य झालेले पाहून त्याला मोठे आश्चर्य वाटले. बिछान्यावर चोहीकडे अक्षता पडल्या होत्या. वाड्याची दारेही बंद होती. मेघाला मोठे कोडे पडले. लगेच सकाळी बाबांचे दर्शन घेत असतांना दृष्टांताविषयी बाबांना विचारले , तेव्हा बाबा म्हणाले,”दृष्टांत कसला? माझा शब्द नाही कां ऐकलास? माझा शब्द फार खोलवर असतो, त्यातील एक अक्षरही व्यर्थ नसते. माझ्या प्रवेशाला दार लागत नसते.मी सदा सर्वदा सर्व ठिकाणी राहत असतो. माझ्यावर भार टाकून जो खरोखर माझ्याशी एकरुप झाला असेल, सतत माझे चिंतन करत असेल, त्याचा सर्व शरीरव्यापार मी चालवीत असतो. पुउढे त्रिशुळ काढण्यास सांगतात. बाबांचा हेतू किती कौशल्यपूर्ण आणि आश्चर्यकारक होता हे दिसून येतं.

मेघाने बाबांच्या छबीशेजारीच लाल रंगाचा त्रिशूळ काढला. दुसर्या दिवशी पुण्याहुन एक रामदासी भक्त आला, त्याने बाबांना शंकराचे लिंग अर्पण केले, इतक्यात मेघा तेथे आला. बाबांनी लगेच त्याला सांगितले "हा शंकर आला, त्याला आता तू सांभाळ. " अशाप्रकारे त्रिशूळाच्या दृष्टांतापाठी एकाएकी लिंग प्राप्त झाल्यावर मेघा आश्चर्यचकीत ,थक्क झाला.

मेघाने हे लिंग वाड्यात काकासाहेब दिक्षीतांना दाखविले, जेव्हा काकासाहेब नित्याप्रमाणे स्नान आटोपून साईबाबांचे स्मरण करीत होते. नाम्स्मरण करीत असतांना त्यांना लिंगदर्शन झाले आणि आज लिंगदर्शन का व्हांवे ह्याचा विचार करत असतांनाच त्यांना मेघाने बाबांनी दिलेले लिंग दाखविले. एका क्षणापूर्वी ध्यानात जे रुप पाहिले, तेच प्रत्यक्ष पाहून त्यांना आनंद झाला. साईबाबांचे नामस्मरण करत असतांना शिवलिंगाचे दर्शन , म्हणजे आपण शंकरच आहोत याची प्रचिती जशी मेघाला दिली , तशीच पुन्हा काकासाहेबांनाही दिली. मेघाला शंकराच्या पूजेची आवड होती म्हणुन त्याला शंकराचे लिंग देऊन त्याची शिवभक्ती बाबांनी पक्की केली.

खरोखरच मेघाची तपश्चर्या अलौकिक होती. तो बाबांची आरतीही एका पायावर उभा राहून करत असे. खरोखरच बाबांशी त्याचा काही ऋणानुबंध असला पाहिजे, नाहीतर कर्मभ्रंश झालेल्या त्याला साठ्यांकरवी शिरडीला खेचून आणून येनकेन प्रकारे आपणच त्याचे एकमेव दैवत साक्षात शंकरच आहोत हे बाबांनी त्याला का पटवून दिले असते. त्याच्या भक्तीवर आणि त्याच्या तपश्र्चर्येवर प्रसन्न होऊन बाबांनी शिरडीतच आपल्याजवळ त्याचे निधन करवून घेतले इ.स. १९-०१-१९१२ रोजी त्याचे निधन झाले असतां बाबांनी स्वत: स्मशानयात्रेला हजर राहून, त्याच्या देहावर फुले वाहून, दारुण शोक केला. बाबांच्याही डोळ्यांत पाणी आले. त्यांनी आपल्या हातांनी मेघाचे प्रेत फुलांनी आच्छादिले व करुण स्वराने शोक करीत ते परत फिरले. नंतर मेघाच्या १३व्या दिवशी दादा केळकरांकडून बाबांनी शास्त्रोक्त श्राध्दविधी करवून घेतला, आणि त्यानिमीत्त जेवणाचा खर्चही बाबांनी स्वत: केला.मेघाला जेव्हा मृत्यु आला ( १९-०१-१९१२ रोजी), त्याच्या आधी बरोबर एक महीना आधी बाबांनी मेघाकडून गायत्री मंत्राचे पुरश्चरण करवून घेतले होते. त्यानिमित्त मेघाने ०३-०१-१९१२ रोजी दिलेल्या ब्राम्हण भोजनाचा उल्लेख खापर्डे डायरींत आहे. खरोखर ज्याचा कोणी नाही त्याचा एकमेव रखवाला तो साई परमात्माच आहे हे बाबांनी दाखवून दिले. आपल्या भक्ताची उत्तरोत्तर प्रगती करवून घेण्यात तसेच त्याला सदगती देण्यात सदगुरुतत्व किती तत्पर असतें हे मेघाच्या कथेवरून दिसून येते.

श्रीराम...                                  

[Suneeta Karande]

हरि ओम. आशावीरा आपण मेघाच्या सर्व कथा एकत्रितपणे संग्रहीत करुन दिल्यात आणि त्यातून कसा बोध घ्यायचा ह्याबद्दल अत्यंत सुंदर विवेचनही केले आहेत. दादा , खरोखरच ही सुवर्ण संधीच तुम्ही आम्हां सर्वांना मिळवून दिली आहेत , श्रीसाईसच्चरिताचा संपूर्ण अभ्यास  करण्याकरीतां.

मेघाच्या कथेत एक गोष्ट आढळते ती म्हणजे सदगुरु तत्व कसे भक्ताला परमार्थ मार्गावर दृढ करते ते - हेमाडपंत ३२ व्या अध्यायांत सांगतात - तैंसेच जया परमार्थी आवड । कैसा करावा अभ्यास दृढ । करावें कैसें साहस अवघड । साधाया जोड नित्याची ।। ११ ।। 

मेघाला शंकराची आवड होती , पण निर्गुणाकडुन सगुणाकडे प्रवास घडविल्याखेरीज भक्तीची अवीट गोडी , त्यातील माधुर्य चाखता येणार नाही, म्हणुनच बाबा ही आटाटी करतात. बाबा हाच आपला शिव-शंकर आहे ही खूण पट्वून देतात आणि प्रयत्नांची पराकाष्ठा करवून घेउन नित्याची म्हणजेच साक्षात परमात्म्याची साईंची जोड बाबा स्वत:च घालून देतात.

पण त्याआधी भक्तीचा देवयानपंथावरचा प्रवास सुकर करण्यासाठी मेघाच्या मनातील विकल्पाचे दल ही विलग करतात. बापूंनीच शिकविलेल्या आपल्या संपूर्ण जीवनविकास ह्या पंचमीच्या अभ्यासात हे गुपित उलगडते की सदगुरुकृपेंमुळे जोवर हे विकल्पाचे दल उमलत नाही तोपर्यंत अंतिम वाढ होत नाही. जेव्हा सद्गगुरुकृपेमुळे ह्याचे विभाजन होते , तेव्हां सदगुरुवचनामुळे आपल्या विकल्पाचे संकल्पात रुपांतर होते. ती भक्ती विकल्पापासून मुक्त होते आणि मगच सदगुरुकृपेचा अंकुर वाढू लागतो. 

मेघाच्या मनांत साई यवन (मुसलमान), मग त्यांचे गुरुत्व कसे घ्यायचे हा विकल्प असतो. म्हणुनच साईनाथ त्याला राव्बहादुर साठे ह्या त्याच्या अनियत गुरुंकडुनच शिरडीला खेचुन आणतों, जसे चिडीच्या पायांला दोर लावून खेचावे तसेच. परंतु बाबा अंतरी दयेचा पूर वाहात असतानांही, रुद्ररूप दाखवून हा विकल्प लागलीच दूर करतात .... साईनामाची गोडी मला लाविली हो किती दयाळू गुरु माझी माऊली हो अशीच स्थिती मेघाची होते त्याला काही कळण्याआधींच.  

जणु स्वतंच्या स्वानुभवाचे वर्णन करताना हेमाडपंत मेघाचीच नव्हे तर जणु सदगुरुबद्द्ल शंकीत मनाने ग्रासलेल्या प्रत्येक जीवाचीच व्यथा वर्णितात अध्याय २ मध्ये - 

साईदर्शनलाभ घडला । माझिया मनींचा विकल्प झडला । वरी साईसमागम घडला । परम प्रकटला आनंद ।। १४४ ।। 

साईदर्शनीं हीच नवाई। दर्शनें वृत्तीसी पालट होई। पूर्वकर्माची मावळे सई। वीट विषयी हळूहळू ।। १४५।। 

पूर्वजन्मींचा पापसंचय । कृपावलोकनें झाला क्षय । आशा उपजली आनंद अक्षय । करितील पाय

साईंचे ।। १४६।। 

मेघाच्या मनाचा विकल्प झडला, तरी आनंद प्रकटला नव्हता, पण तरीही त्याच साई माउलीने तो परत खेडा ह्या आपल्या गावी जाउन ज्वराने आजारी होवून अंथरुणावर खिळला असता अनिरुद्ध गतीने जाउन परत स्वत:च्या चरणांची आस मनी प्रकटविली, ज्यामुळेच मेघा परत शिरडीकडे त्याच्याच चरणी खेचला गेला ना?     

एवढेच नव्हे तर मेघाच्या जीवनांत ,बापूंनी लिहिलेल्या मातृवात्सल्यविंदानं मध्ये सांगितलेल्या तृतीय अध्यायातील गायत्रीमंत्रमहिमा ही आढळतो. साठ्यांनी शिकविल्यावर मेघा गायत्री मंत्र म्हणत होता, त्या आदिमातेच्या कृपेमुळेच तिचीच ५ मुखें , मेघा ह्या तिच्या गायत्रीस्वरुप उपासकाला गायत्रीमाता स्वत: तिच्या प्रत्येक मुखाद्वारे प्रथम आस्तिक्यबुद्धी (आस्तिकता अर्थात साई हा परमेश्वर आहे ही श्रद्धावानाची जाणीव ), नंतर शुद्धता (सदगुरु साईंबद्दलचा विकल्प त्याच्याच शिवतत्वाकडून लय करवून) , पवित्रता, समाधि अवस्था (साई आणि शंकर ही दोन वेगळे रुपे नाही ) आणि ब्रम्हविद्या (साई हाच परमात्मा, परमशिव होय)  देवून आणि ह्या पाच तत्वांची पूर्णता करवून घेउन त्यास ब्रम्हानंद देते हे ही दिसते.    

मेघाच्या ह्याच कथेत बापूंनी लिहिलेल्या  मातृवात्सल्यविंदानम मधील १३ व्या अध्यायांतील  चण्डिकामातेची म्हणजेच आपल्या मोठ्ठ्या आईची तीनही स्तरांवर घडणारी लीला सुद्धा दृगोचर होते -   

गायत्रीरुपाने ही परमेश्वरी चण्डिका ञानाचा अभाव करणारे कारण म्हणजेच ’आवरण ’ अर्थात सत्याचे झकलेपण दूर करते. साईबाबा म्हणजे केवळ मानवी रुपातील यवन किंवा मुसलमान गुरु नसून "तो" साक्षात परमात्मा आहे हे सत्य दावते. 

महिषासुरमर्दिनीरुपाने ही परमेश्वरी चण्डिका शुभाचा अभाव करणारे कारण म्हणजेच ’ दुर्मल ’ अर्थात पावित्र्याचा संकोच , पावित्र्याची बंधित अवस्था दूर करते व त्यासाठी रणमाता अर्थात अपत्यसंरक्षक आक्रमक माता (स्वंयम साईंनी प्रळयरुद्राचे रुप धारण करुन मेघाला प्रथम भेटींत घाबरविणे) बनतें.

अनसूयारुपाने ही  परमेश्वरी चण्डिका भक्तीचा व श्रद्धेचा अभाव करणारे कारण म्हणजेच ’ विकल्प ’ आणि ’ विक्षेप ’ दूर करते आणि त्यासाठी अपत्यावर उचित संस्कार करणारी वत्सल माता बनतें.     

आमच्या लाडक्या बापूरायानेंही आम्हां नर्मदेतल्या गोट्यांसाठी  एक तपावर प्रवचन करुन असेच सतत अविरत प्रयास केले आणि आम्हांला साईचरित्राची गोडी लावली, अंधश्रद्धांची , कुशंकाची पाळेमुळे खणुन काढली, विकल्पांचा राब जाळोन टाकला, तण काढुन टाकले आणि त्याच्याच भक्तीचे बीज रोवले.

समीरदादा , आज तुमच्यामुळे ह्या बापूमाऊलींच्या अनंत ऋणांचे स्मरण अहोरात्र घडु शकते, बाबांच्या कथा न्याहळताना, साईरुप लेवून आधी विनटलेला हा आमचाच अनिरुद्ध बापू , त्याची भक्ताधीनता, भक्तवत्सलता, त्याचे अचिंत्यदान  सारे काही सुस्पष्ट्पणे डोळ्यांसमोर उभे ठाकते. 

अनिरुद्धा तुझा मी किती ऋणी झालो !!!!!!!

श्रीराम !!!!!!!          

                     

[Sudhirsinh]

This platform provides an unique opportunity. To get so many views. To get so many inputs. For example the linkage with Chapter 11 - rudradhyay. Shiv as the destroyer (sorry LAY karanari shakti). The inputs from Khaparde's diary were a revelation. Our Up Pramukh Sandip has advised to add my two bits to this fascinating journey. So here I go.

 

To me, Sudhir Naik of the 21st century is the early part of Megha. And that is very reassuring.

 

I was an ASHRADDH who is now struggling or stumbling on the way towards becoming a Shraddhawan. Even though I was introduced to Bapu in the nineties, I too started with my doubts about Bapu. It took me a LOOONG time to figure out that He is beyond my "format", in which I tried to fit Him. More, much more. I could never figure out what He really wanted from me. Like Megha, what I was offering to Him was my EGO. I have still not understood why He loves me so much. But He loves me. That I know.

 

Like Megha received experiences, I have received prachiti. In my own way. Receive it every day.

 

Like Baba cried when Megha left this body, will Bapu cry when I depart from this life. No. I think He will not. And I think He should not. Because I know that He is preparing me for a place in the Bharg Lok. The rest is up to me, .I am still not fully doing what Bapu asks us to do. So to become Megha, I have "miles to go before I sleep" 

 

But I know one thing from the Megha story. I need not go to other temples, to other "Gurus". Bapu is enough. He only needs my single pointed devotion and love. The "Shiv" within Him is to absorb the poison in me, my defects, and to help me to dissolve. In Him! Is He only the Shiv? No I don't think so. He is also the Vishnu. One who teaches me Vivek. He is the Brahma without the ego.

 

For Megha, Mr Sathe was his Aniyat Guru. I have had several. It took me time to find my Niyat Guru. Now that I have found Him, or better still, now that He has found me, or pulled me, like the "Samarthangharache Shwaan" I need to only be with Him, Around Him, Do what He asks me to do. That's all. Let me stop my "intellectual" analysis. And surrender!!! 

 

Hari Om!

[Suneeta Karande]

हरि ओम. मेघा ह्या निष्ठावान भक्ताचा भक्तिमार्गावरील प्रवास बघत आपण पुढे चाललो आहे. आपण पंचमीच्या परिक्षेत भूत-छाया परिक्षा हे practical अभ्यासतो. त्यात आपण शिकतो की प्रकाशाच्या स्त्रोताला एखादी वस्तु (अपारदर्शक) अड्थळा करते तेव्हा त्या वस्तूची सावली प्रकाशाच्या विरुद्ध दिशेला पडते. मेघाने साठ्यांकडून बाबांची जात विचारून घेतली आणि ते मशिदीत रहातात म्हणुन अविंध म्हणजे मुसलमान असावे असा विचार करून स्वत:चे मन कलुषित करुन घेतले. मेघाने येथे सत्य न पहाता, जे दिसते तेच सत्य मानले, हाच सत्याचा आभास होय. त्यामुळे बाबांना भेट्ण्याआधीच त्याने बाबांविषयी आपले मन पूर्वग्रह्दुषित केले, म्हणुन त्याच्याकडुन सत्याऐवजी सत्याच्या आभासाची तुलना केली गेली.या सदभक्ताची अंत:स्थिती जाणुन साईनाथांनी वेळीच त्याला सावध केले , तेही प्रचिती देउन , त्याच्या मनीचे प्रतिध्वनी ऐकवून की सदगुरुपासुन भक्ताचे काही लपून रहातच नाही, मग भले तो "त्याच्या" पासून कोसो दूर का असेना. बाबा किती लहान, लहान गोष्टींमधून आपल्या वाट चुकलेल्या, भरकटलेल्या भक्ताला ही अनुग्रह देतातच - अनुग्रह चा एक अर्थ बापूंनी सांगितला होता आहे तसे स्विकारणे, आहे त्या परिस्थित स्विकारणे, हे फक्त सदगुरुच करु शकतो. बाबा ह्या लहान दिसणार्या गोष्टीतुन सबूरी आणि निष्ठा यांत केवढा मोठा परमार्थ साठला आहे ह्याची शिकवण देतात आणि हे महान तत्व मनावर कोरतात की श्रद्धा आणि भक्तीची पाऊले चालताना सबुरीच विशिष्ट अंतर अत्यंत आवश्यक आहे. नाही तर एकतर ती पाऊले दमतील, थकतील वा चुकीच्या मार्गाने जातील.

श्रद्धेनेच श्रद्धा वाढवत ,सबुरीनेच सबुरी वाढवत  श्रेष्ठातील श्रेष्ठ श्रेयस प्राप्त करुन घ्यावे, हाच सर्वश्रेष्ठ अनुग्रह व उपदेश आहे, भले प्रत्येक भक्तासाठी ह्या उपदेशाची पद्ध्त वेगळी वेगळी असू शकते. 

माझ्या देवाने, बापूंनी पण असेच हाताचे बोट अलगद धरून आम्हां नाठाळांना भक्तीच्या मार्गावर खेचले आणि आमचा बापू आमच्यासाठी हळूहळू सर्व काही नीट करत आहे ह्याचा विश्वास जागवित पंचशील परिक्षेची गोडी लावली. माझी बाळे टवाळ आहेत, उनाड आहेत, अभ्यास करत नाही हे जाणुन बापूरायाने फक्त १० अध्यायांची एक परिक्षा अशा ५ परिक्षा ठेवल्या. अख्खे श्रीसाईसच्चरित काही पचनी पडायचे नाही हे मर्म तो जाणतो, म्हणुनच शेवटच्या परिक्षेसाठी संपूर्ण ५२ अध्याय ठेवले. साईनामाची गोडी मला लाविली हो, किती दयाळू बापू माझी माऊली हो!!!!!

वानु किती रे सखया बापुराया दीनवत्सला !!! 

मनाच्या शंका-कुशंकाच्या गोंधळात सावल्या मोठ्या दिसतात, शिवाय इषणारुपी वार्याने सतत ज्योत हालत असते. त्यामुळे सावल्या सतत हलताना दिसतात व माझ्या मनात संभ्रम निअर्माण होतो गुरुविषयीच, पण हा भक्तवत्सल हे जाणुन मला उचित वेळीच बाळकडु पाजतो. ज्या क्षणी मी माझ्या अखिल इच्छा, वासना , काळजी , भय ह्यांचे गाठोडे सदगुरु चरणी समर्पित करतो, त्या क्षणी हा हलणारा आणि ज्योतीसकट माझ्या मनाला ही द्विधावस्थेत हालवणारा वारा शांत होतो. जिथे सावल्यांच पूर्णपणे विरुन जातात व समान अधिपती म्हणजेच सर्वांना समानपणे बघण्याची कला जी "समाधि" ती भक्ताला अवगत होते. परंतु यासाठी प्रथम "सर्वेषणाविनिर्मुक्त" म्हणजे वासना-विकारांना भगवंताचरणी अर्पण करणे, म्हणजेच कृष्णार्पण करणे आवश्यक आहे. 

मेघाच्या कथेत हा प्रवास , त्याच्या मनातले कुतर्क, शंका ह्यांनी तो कसा असतो सुरवातीला, मग हळूहळू साईनाथ कसे त्याचे सर्व विकल्प दूर करतात, आणि मग साईंना हवी तशी एका सच्च्या श्रद्धावान , निष्ठावान भक्ताची परिपूर्ण आकृती "तो" स्वत:च कशी घडवितो हे दिसते. 

तीच कनवाळु सर्वांची आई । हांकेसरशी धांवत येई । कळवळूनि कडिये घेई । जाणे सोई लेकरांची ।। ५८ ।। ( अध्याय १३)    

आणि आद्यपिपांच्या अभंगाच्या ओळी भावार्थ उलगडवुन दावितात - 

बाळपणी नुमजे काही । 

यौवनाची सारी घाई । 

प्रौढपण येता येईना । 

वृध्दत्व आदळे माथा ।

जर संगती बापू असता नसता हा गोंधळ झाला ।। 

मेघाच्या जीवनी वेळीच साईंनी प्रवेश केला ,म्हणुन अनर्थ टळला, तसाच माझ्या जीवनी माझा अनिरुद्ध , माझा बापू आहे म्हणुनच कोरड्या चरणी हा भवसागर आम्ही तरुन जाउच ही मनाला, बुध्दिला १०८ % ग्वाही आहे कारण माझा बापू मला कधीच टाकणार नाही हे गुरुवाक्य त्यानेच हृदयी, अंत:करणावर, मनचंक्षुवर कोरले आहे, त्यानेच दर जन्मी पाटी कोरी करण्याचे अभिवचन दिले आहे. 

श्रीअनिरुद्धराम !!!!!!!!!          

       

           

[suhas dongre]

Hari Om.
As we are proceeding towards exploring more and more qualities of Megha, I
recollected अमृतमंथन at Goa RasYatra. The story about 'अमृतमंथन as all of
us are aware goes like this. देव ( सूर ) wanted to have अमृत. Since, they
were in hurry to get it, they took help of असुर. Therefore, instead of
अमृत, they first receive विष ( हलाहल) due to which the entire world was in
danger. Then शिव came to the rescue of all. HE drank all  विष.

Likewise in our life, we take shortcuts  ( to get short term gains /
benefits )  what we think is प्रेयस. Due to this, विष is generated in our
life. शिवतत्व in us is ready to digest this विष ; so that no harm is caused
to us. But it is possible only when we are on भक्तिमार्ग.

Our Bapu always tells us that give me all your sins ; I am ready to accept
all your sins. These sins are nothing but विष generated due to our wrong deeds.

 

Isn't  सदगुरुतत्त्व same as शिवतत्व !

Shriram.

[Suneeta Karande]

HARI OM . 

Megha is such an ardent devotee that his life guides us from various aspects. 

Let us look at MEDHA'S NIRYAN i.e.death .   

Anjanaveera Mahajan wrote about  funeral of Megha performed by Saibaba. Here ,we see that Baba showed His Bhaktasakhyatva. By Sai's grace , Megha was totally engrossed in Sai's bhakti. In 11th Adhyay i.e Rudradhyay of Shreesaisaccharit , Hemandpant told us GURUMAHIMA in very apt words.-

पुरेल अपूर्व इच्छित काम । व्हाल अंती पूर्ण निष्काम । पावाल दुर्लभ सायुज्यधाम । अखंड राम लाधाल ।।१५२।।

We find Megha's death was not a normal death of common man. He achieved his ultimate aim of Mukti. There are 4 types of Mukti - Sayujya, sameepya, salokata and 4th one I don't remember exactly but may be salokya (described in Adhyay 50, Ovi 25) . But During his stay in Shirdi, Megha was blessed by Sai and he got opportunity of Baba's SAMEEPYA. 

Thus Baba satisfied Megha's ultimate desire , finally He made him completely Nishkam ( a situation where ther is no wish /will has to be fulfilled ramined in one's mind ). Ultimately Megha achieved SAAYUJYADHAM at his benevolent SAIBABA's lotus feet and thus he gained AKHANDA SAIRAM.    

Bapu told us that when Megha was expired , some people started gossips that there was nobody of Megha, no mother -father, no family , no relatives, no friends. So who was there who would cry for him , on his death. But once you surrender at His feet, He is yours and yours and take care of not only your Yogkshema, but of every thing. When Baba heard about these words , He proved by His aacharit that it was not possible that there was none for Medha. Baba Himself went to smashan taking all bhaktas with Him , He showered flowers on Megha. Not only this , but Baba cried for Megha and He performed rituals of funeral. Here Baba showed" MAYAMANUSHYAM HARI "  quality as described by Saint Tulsidas in SUNDARKAND. 

P.P. Bapu also showed us this during funerl of our beloved Meenavaini. Bapu walked on the roads with Pujya Meenavaini , He also went to Smashan bhoomi and also took all of us. Bapu also cried  alot and finally Bapu performed funeral rituals first time before Chetansinh. 

This shows that Parmatma when manifests in SAGUN form of a human being, He follows all rules laid by His mother Motthi Aai (Aadimata Mahishasurmardini)and  Dattgurubappa. He also expressed deep grief . He cries like a common man on death of His near ones and dear ones. 

Hemandpant described it in Ovi -

मेघा जेव्हां पावला पंचत्व । पहा तैं उत्तरविधानमहत्त्व । आणीक बाबांचे भक्तसख्यत्व । मेघा तो कृत्कृत्य आधींच ।। १२०।। (अध्याय ३१) 

होतां मेघाचे उत्तरविधान । सवें घेउन भक्त समस्त । स्मशानयात्रेस गेले ग्रामस्थ । बाबाही गेले स्मशानाप्रत । पुष्पें वर्षत मेघावर ।। १२१।।

होतां मेघाचे उत्तरविधान । बाबाही झाले साश्रुलोचन । मायानुवर्ती मानवासमान । शोकनिर्विण्ण 

मानस ।।१२२।।

प्रेमें बाबांनीं निजकरें । प्रेत आच्छदिलें सुमननिकरें  शोकही करुनि करुणास्वरें। 

मग ते माघारे परतले ।।१२३।। 

Actually SAINATH means Sakshat Ishwar, PARABRAHMA. This sadgurutattva is beyond limits of MAYA . But Baba was is human body form i.e. saguna , sakar.So here He cried , His mind was fully engrossed in sorrow on his beloved bhakta Megha's death. Here He showed us to express our sorrow, our feelings for our beloved ones. He never said that I am not affected by Maya. This is what MAYAMANUSHYAM HARI quality, that He follows human's rules. 

These things are very important for us. 

P.P. Bapu also asks in SHREEMADPURUSHARTHA GRANTHRAJ - to help other shraddhavans when death occurs in their family by all means. We must participate in funeral as well as all other types of helping hands must be forwarded for their moral support. BAPU also promised that when Shraddhavan walks with dead body of some shraddhavan to smashan bhoomi chanting RAMNAM, BAPU Himself also chants His Guru's nam with that shraddhavan.    

Thus  SAI and BAPU are no longer different for us. Meenavaini told this TRUTH to understand BAPU one must thoroughly study Shreesaisaccharit. 

Shreeram to ACHINTYADANI GURUMAULI BAPURAYA !!!!!!!!!!!      

[sangita vartak]

हरि ॐ आशावीरा,
तुम्ही साईचरित्रातील मेघाच्या सर्व कथा एकत्रित करुन त्या साध्या सरळ व सोप्या भाषेत मांडल्या..... मस्तच मांडले आहे.... अगदी साईचरित्र खूप वेळा वाचले नसेल त्यांना ही या सर्व कथा व त्यातील मेघा आणि बाबांची (गुरू-भक्ताची) रुपरेषाच मांडली आहे....श्रीराम त्यासाठी....
खरचं हे आदर्श आपण सर्वांनी सदैव स्मरणात राहतील असेच आहेत. मेघासारख्या भक्ताने आपल्या भक्तीने आपल्या जीवनात आनंद मिळविला.... जीवनाचा एक उच्चांक गाठला...... मेघाच्या अंतीम समयी त्यांच्या गुरूंच्या जवळ होता.... नुसता जवळच नाही तर त्यांचा प्रत्यक्ष सहवास लाभला.... इतकेच नाही तर त्याच्या निधनाच्यावेळी बाबा म्हणजे त्याचा सदगुरू स्वत: स्मशानात हजर राहून.... स्वत: त्याचा पार्थिव देह फुलांनी आच्छादिले..... दुख: व्यक्त केले... इतकेच नाही तर १३ व्या दिवशी बाबांनी त्याच्या श्राद्धविधी करवून घेतला.....खरचं यासारखे मरण म्हणजे मरण नाही तर सद्‌गुरुंची कृपाच..... खरचं धन्य ते बाबा.... धन्य तो मेघा.... धन्य ती मेघाची भक्ती...
खरचं मेघाची भक्ती आचारणायोग्यc आहे....... आपणही असाच बापूंचा ध्यास लावला पाहिजे.... आपल्या जीवनाचे सार्थक केले पहिजे...... की मग नक्कीच आपले बापू आपल्याला स्वत:भर्गलोकात जल्माला घालण्यासाठी येतील.....
हरी ॐ

[rahul]

       !!  hari om!!
    !! shree ram!!

[Snehal Gadkari]

हरी ओम !दादा !श्री साई चारीत्रातली भक्त मेघाची कथा सद्गुरूतत्वाकडे प्रत्येक भक्ताची रांग कशी वेगळी असते आणि सद्गुरू आपल्या चरणांशी

आलेल्या भक्ताला आणखी पुढे नेण्यासाठी कसे वेगवेगळे उपाय आणि प्रयास करतो याचे सुंदर दिग्दर्शन करते .

शंकरावर निस्सीम प्रेम करणारा ,निर्मळ ,शंकरासारखीच भोळी भक्ती करणारा मेघा,ज्यावेळी त्याच्या मनातील बाबांविषयीचा विकल्प दूर होतो त्यावेळेपासूनच बाबा म्हणजे माझा "उमानाथ" म्हणून बाबांवर तेच प्रेम करू लागतो .बाबांवर अनन्य प्रेम करतो .हेमाडपंत लिहितात ,

                                      "साईच त्याचे देवतार्चन ,साईच त्याचा गिरिजारमण ,

                                       येच दृष्टीचा ठाव घालून ,नित्य प्रसन्नमन मेघा "

असा हा भोळा मेघा ,तेवढ्याच भोळ्या भावानी मकरसंक्रातीला बाबांना स्नान घालू इच्छितो आणि बाबांच्या मस्तकावर गोदावरीच्या पाण्यानी भरलेला घडा संपूर्ण रिकामा करतो आणि बाबांचे फक्त शीर तेव्हढेच ओले होते .जरा आश्चर्यच वाटते नाही का ?फक्त प्रेम आणि प्रेमानीच भरलेला ,आणि प्रेमाच्या फक्त एकाच हाकेलाही ओ  देणारा हा सद्गुरू मेघाचे मन का जाणत नाही ?कोस दीड कोस अनवाणी चालत जाऊन पाणी आणून सुद्धा जराही न थकलेला मेघा ,त्याचा भाव का बाबा जाणत नव्हते ?शबरीची उष्टी बोरे खाणारा ,विदुराच्या घरच्या कण्या आवडीने खाणारा ,तर्खड पत्नीने  पाठविलेला आधीच निवेदित पेढा खाणारा ,डॉक्टर पंडितांच्या त्रीपुंद्राला भुलणारा हा साई मेघाचे त्याच्यावरील  प्रेम का जाणत नव्हता?  तसे नाही .सद्गुरू जेन्ह्वा भक्तांच्या उद्धारासाठी ,सगुण साकार रुपात अवतरतो तेंव्हा आपल्या भक्तांचा प्रवास सगुण निराकार रुपाकडे कसा होईल यासाठी प्रयास करतो .आपण साई चरित्रातील भक्तांचे अनुभव वाचले आणि आज आपल्या बापूंचे अनुभव ऐकतो तेंव्हा जाणवते कि या सद्गुरूला आपण कोणत्याच रुपात .आकृतीत,आणि वेशात अडकवू शकत नाही .तो स्वतःला अडकवून घेतो ते फक्त प्रेमाच्या साखळीत .जेन्व्ह्वा कोणी देवाच्या कोणत्याही रुपाची प्रेमळ भक्ती करतो तेन्ह्वा हा सद्गुरू अशा बाळाला आपल्या जवळ खेचून घेतो आणि त्याला परमेश्वराच्या खऱ्या स्वरुपाची ओळख  करून देतो ,यालाच आपण सद्गुरूची लीला म्हणतो.

मेघा शंकरभक्त होताच .उत्कृष्ट अर्चन भक्ती होती मेघाकडे . कोणतीही प्रेमळ भक्ती शेवटी चान्डीकाकुलाकडेच पोचते पण या दोघांमधील दुवा म्हणजेच हा सगुण साकार सदगुरू असतो हे बाप्पांनी आपल्याला छान समजून सांगितले आहे .मेघा बाबांना शंकर मानत  होता .इथे मला साई चरित्रातील ओवी आठवते ,बाबा मेघाला म्हणतात ,"माझिया प्रवेशा न लगे दार" हे दार म्हणजेच आपण सद्गुरूला दिलेले नाव आणि रूप .असेच दार  देव मामलेदारांनी निर्माण केले होते बाबांबद्दल कि बाबा म्हणजे ते फाकीरवेशातीलच .पण बाबांनी त्यानाही या गैरसमजातून बाहेर काढून देव मामलेदारांना भक्तिमार्गात कुठल्याकुठे नेऊन ठेवले .खरोखरच सद्गुरूला अशा तऱ्हेने बंदिस्त करून ठेवणे  म्हणजेच  चिंध्या गोळा करणे .पण हा प्रेमळा सद्गुरू त्याच्यावर वेडवाकड प्रेम करणाऱ्या श्रद्धावानांना भरजरी शेलाच मिळावा म्हणून प्रयास करत राहतो .बापूंचे श्रम पाहिले कि हेच जाणवते नाही का?बाबांना मेघालाही असाच भरजरी शेला द्यायचा होता

Matareshvarya मध्ये आपण वाचतो कि परमात्म्याच्या १/१०८ अंशापासून शिवात्मे ,ब्रह्मा विष्णू आणि शंकर निर्माण झाले .परमात्मा म्हणजेच प्रजापतीब्रह्मा   परमशिव ,आणि महाविष्णू . बाबा  म्हणजे परमशिव !  शिव म्हणजे शुद्धता संपूर्ण पावित्र्य शरण मज आला आणि वाया गेला ,हे ज्याचे वचन आहे आणि मी तुला कधीच टाकणार नाही हे वचन देणारा सद्गुरू आपल्या भक्ताची भक्ती जरी १ अंश असेल तरी ती १०८ अंशापर्यंत  कशी  पोचेल हे पाहत असतो .किंबहुना १अन्श  एवढ्या बीजाला अंकुर फुटून त्याचे उन्मीलन कसे होईल यासाठीच हा सद्गुरू प्रयास करतो .बाबांना मेघाला  हेच दाखवून द्यायचे होते कि हे असे दार ठेवू नकोस .माझ्या भक्तांच्या समग्र जीवनात शिरण्यासाठी मला कोणत्याही आकृतीची व ठराविक नामाची गरज नसते ,बापू नेहमी सांगतात परमेश्वर हा भावस्वरूप आहे .आणि हा भाव अधिकाधिक शुद्ध होणे म्हणजेच शुचिता ,शिवत्व .म्हणून मेघांनी अत्यंत भावविभोर अवस्थेत बाबांच्या मस्तकावर पाणी ओतूनही बाबांचे फक्त शिरच ओले झाले .

 हे दार म्हणजेच तेल्याची भिंत जी पडून टाकण्यासाठ्च सद्गुरू देह धारण करून येतो .हेमाडपंत म्हणतात राम कृष्ण आणि साई ,तिघांमाजी अंतर नाही .हे अंतर जसजसे कमी होते तशी भक्ती १०८ अंशाकडे  प्रवास करते हाच खरा शिवात्वाकडे होणारा प्रवास ,गोकुळाकडे होणारा प्रवास नव्हे  प्रेमप्रवास !!कधीही न बुडणाऱ्या गोकुळाकडील प्रवास..

                          हा प्रवास बाबांनी मेघाकडून करून घेतला मेघा नित्य सर्व देवळातील पूजा करून बाबांची पूजा करायला येत असे .एक दिवस एका देवळाचे दर बंद होते .बाबा मेघाला परत पाठवतात .आणि सांगतात जा "आता" दार उघडे आहे .खरेच तसे असते .बापू सांगतात तसेच कि इतर देवांची तुमच्यावर कृपा होते ती त्या परमात्म्याच्याच  सद्गुरुच्याच आज्ञेमुळे .,आपल्यावर निर्मळ आणि वेडे प्रेम करणाऱ्या मेघावर बाबांचे अपार प्रेम होतेच .

"तुम ते प्रेम राम के दूना"प्रत्यक्ष  सीतामाईला श्री हनुमंत सांगतात ,आपण सुंदरकांड मध्ये वाचतो .

मेघाच्या उत्तरविधानाच्या वेळच्या ओव्या  वाचताना आपल्या भक्तांवर निरतिशय माया करणाऱ्या ह्या सद्गुरूचे मातृह्रीदय दिसते.

                  "मेघा जेंव्हा  पावला पंचत्व,पहा बाबांचे उत्तरविधानमहत्व ,

                    आणिक बाबांचे भक्त सख्यत्व ,मेघा तो कृत कृत्य आधीच .  

                     प्रेमे बाबांनी निजकरे ,प्रेत आच्छादिले सुमननिकरे ,

                      शोकही करुनी करुणस्वरे ,मग ते माघारे परतले."

असाच प्रेमळ आहे हा सद्गुरू .बाळानो तुम्हाला मृत्यू नाही ,दोन्हीकडे जन्मच आहे ,आमची  सर्व पापे पुसून आमच्या पापांची पाटी कोरी करणारा हा सद्गुरू ,आम्ही सदैव परम शिवाच्या कर्पूर गौर मार्गावरून  चालत राहावे म्हणून प्रयास करतो .

मेघाची कथा आम्हाला हेच शिकवते .हरी ओम !

[Sandeep Mahajan]

Hari Om,

 

Beautiful thoughts..... very lively discussion and got to see and understand some points which I had noted before.

 

Would like to share my experience on the same topic. When Bapu brought me to His fold, I was supposedly an ardent devotee of Baba. After an year or so, I suddenly started feeling guilty that I have forgotten Baba and just focussing on Bapu. This feeling disturbed me so much that I visited Bapu Niwas (Muscat Upasana) not knowing what exactly to do. Those days I still used to wear Sai Baba locket in a chain. I bent over Bapu's Padukas to do namaskar and when I stood up, the red Jaswand flower on the Padukas was hanging on  Sai Baba's locket. I got my answer!

 

Over the Yugas and periods the form may be changing but the Charan are the same.....

 

Shree Ram Bapu!

 

Sandeepsinh Mahajan

Muscat

[Amod Karkhanis]

Megha chi katha jevha suru hotey tevha ha bhakta aaplya la bharkat lela disto,parantu ha megh rikama nasun tyaat barasnyachi kshamata aahey hey janun Baba tyala yogya disheney aaplya kadey aantaat aani mug ha bhakta, bhakti gange cha varshav kartana disto.

Megh hya shabdacha sambandh jeevana shi aahey jo jeevana pasoon nirmaan hoto aani jeevanaat vilin hoto, tyala svatahachey astitva naahi. Satguru n kadey sudhdha jo shradhdhavan hya bhavney ney yeto tyachey jeevan Satguru ghadvato aani nantar svatahaat vilin karun gheto. Chaanglya maargavur jur shradhdha asel tur nishchitach tyacha pravas yogya disheney hoto,aani hya pravasaat Shardhdhavan satgurun pasoonch milavalelya premacha varshav karit, denyatil anand lootat aani anubhavat halu halu Satguru n chya samip javun pochto. Haach Megha hovun jeevan jagnyacha dhyaas! Shree Ram. 

 

Amodsinh

Odisha Upasana Kendra

[smita ghule]

हरी ॐ!!

मेघाबद्दल  मला भावलेल्या २ गोष्टी :

१) माझ्या साईशंकराला बेल आवडतो म्हणून तो रोज दीड कोस पायी चालत जात असे व बाबांसाठी बेल आणत असे . माझ्या देवाला जे आवडते ते करण्यासाठी वाट्टेल ते कष्ट घ्यायची त्याची तयारी होती . बाबांच्या प्रेमाने तो अक्षरशः झपाटलेला होता . मेघाचे हे बाबांसाठी झपाटलेपण मला खूप भावते .

सद्गुरू हि नेहमी सांगतात : भक्ती हि बेभानपणे व्हायला हवी व सेवा सभानपणे .

२) मेघा निवर्तला तेंव्हा खरे तर तो या साई परमात्म्याकडेच गेला होता . मेघा निवर्तल्यानंतर  बाबांच्या कानावर कुणाचे तरी शब्द पडतात " याचे कुणी नाही ." 

त्यानंतर बाबा मेघाच्या अंत्ययात्रेत शोक करत स्वतः सामील होतात व मेघाला अग्नी देताना स्वतः मंत्र म्हणतात . यावरून बाबांचे मेघासाठी असलेले प्रेम , बाबांचे कारुण्य दिसून येते . भले मेघाचे कोणी रक्ताचे नातेवाईक नसतील , पण मेघा माझा आहे आणि मेघाचा मी सख्खा आप्त आहे - कोणत्याही सख्या नातेवाईका पेक्षा सख्खा व तो गेल्याने मला फरक पडणार आहे , हेच बाबांना दाखवून द्यायचे होते . एवढे , आकाशापेक्षाही जास्त प्रेम आपल्या प्रत्येकावर करणारा हा एकमेव साईच !!