مادر اشکان سهرابی: در کوچه و خیابانهای این شهر بدنبال عدالت می گردیم

[jonbesh sabz iran]

تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۳۹۱, ساعت ۱۳:۱۶

مادر اشکان سهرابی: در کوچه و خیابانهای این شهر بدنبال عدالت می گردیم

مژگان مدرس علوم

 

 جرس: روز سی ام خرداد ماه سال 88 یعنی هشت روز پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری، مردم معترض با حضور گسترده در خیابانها دست به راهپیمایی اعتراضی زدند. اما این حرکت اعتراضی مسالمت آمیز با هجوم وحشیانه نیروهای امنیتی مواجه شد و بسیاری از شهروندان به ضربه گلوله به شهادت رسیدند. کشتاری که مقامات حکومتی هیچگاه مسئولیت آن را بر عهده نگرفتند و تاکنون پی گیری های بازماندگان این جانباختگان به نتیجه نرسیده است.  

زهرا نیک پیما، مادر اشکان سهرابی که در روز سی ام خرداد بر اثر اصابت گلوله ماموران امنیتی به شهادت رسید، با بیان اینکه طبق هر سال اجازه برگزاری مراسمی که در شان این شهدا باشد را به ما ندادند، به "جرس" می گوید: "یکسال دیگر گذشت! سه سال از غم دردناک پسر بی گناهم گذشت! در این سه فقط آه کشیدم. امیدوارم این ناله ها و آه های جگرسوزم ظلمی که به فرزندم روا شد را جبران کند و ظالم به سزای اعمالش برسد. در این سه سال چه بر ما گذشت خود اشکان شاهد و ناظر بوده است. نمی دانم چه گفت و چه خواست که اینگونه خوابشان را آشفته کرده و سینه او را سوزانند. اشک های من گواه این هستند که چقدر مرگ او قلبم را سوزانده است. در این سه سال کسی پاسخگوی مظلومیت اشکانم نبود. جوابگوی اینکه چرا سینه او را دریدند، نبود. فریاد تظلم خواهی من به هیچ جا نرسید اما باز هم فریاد می زنم: "به چه گناهی او را کشتید؟" چرا تاوان گرفتن حقش اینقدر سنگین و ناعادلانه بود؟ سه سال در کوچه و خیابان این شهر بدنبال عدالت می گردیم. عدالت کجاست؟ بدانند که با کشتن فرزندم نتوانستند او را ساکت کنند. سینه تیرخورده اش از گلوی من حقش را می خواهد. بگویید چرا فرزندم را کشتید؟ من از خون فرزندم نمی گذرم. تا آخرین لحظه زندگی این پرسش را دارم تا به جواب برسم که به چه گناهی او را کشتید؟ من نه دیه می خواهم و نه دیه می گیرم، فقط بگویید چه کسی و به چه علت پسرم را کشت؟ سه سال، شب و روز ما سیاه است، جواب این روزهای سختی که بر ما گذشت را باید بدهند. پیگیری ها به هیچ نتیجه ای نرسیده است. فقط آنها را به خدا واگذار می کنم و مطمئن هستم روزی آه من گریبان آنها را خواهد گرفت. هر روز صبح که از خواب بلند می شوم آه می کشم و از خدا می خواهم رو سیاهی کسانی که به اینها ظلم کردند و سینه پسرم را سوزانند را ببینم. بترسند از آه مادران داغدار..."

روز سی ام خرداد ماه سال 88 یادآور بزرگترین راهپیمایی اعتراضی مردم به حاکمان مستبد و تمامیت خواه در تاریخ جمهوری اسلامی است. در این روز مطالبات قانونی و اعتراضات مدنی مردم توسط نیروهای سپاه، بسیج و لباس شخصی ها سرکوب و به روی مردم شلیک کردند.

شهید مسعود خسروی یکی دیگر از جانباختگان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 است. این شهید جنبش سبز در روز سی خرداد مورد اصابت گلوله یک لباس شخصی در یگان ویژه قرار گرفت و شاهدان در صحنه گفته اند یک لباس شخصی داخل یگان ویژه به سوی مردم شلیک می کرده و اولین کسی را که با گلوله زده اند مسعود خسروی بوده است. اما پس از گذشت سه سال پیگیری های همسر این شهید به نتیجه نرسیده است.

مریم خسروی، همسر شهید خسروی خاطرنشان کرد: "پیگیری های ما مثل تمام همدردهای ما که پیگیرهستند تا قاتل عزیزانشان شناسایی شود متاسفانه تاکنون به نتیجه ای نرسیده است. الان نزدیک به سه سال است پیگیری می کنیم و می گویند هنوز قاتل شناسایی نشده است. نه شهید خسروی بلکه تمام شهدا که خونشان در راه عدالت، حقانیت و وطنشان ریخته می شود ارزشمند است و ما مردم باید پاسدار خون شهیدان باشیم. شاید من یک آدم عامی باشم اما نباید فراموش کنم که در یک مملکتی زندگی می کنم که خون ها به پایش ریخته شده است و علی رغم این همه خون هنوز به آن استقلال و اهداف واقعی اش نرسیده است...."

گفتنی است، بازماندگان شهدای این روز لحظه ای دست از تلاش برای شناسایی آمران و عاملان این کشتارها بر نداشتند و تاکنون پاسخی در این زمینه نگرفته اند. بسیاری از پرونده ها مختومه اعلام شد و برخی دیگر باز اما بی پاسخ مانده است.

شهدای روز سی ام خرداد ماه سال 88 عبارتند از: ندا آقا سلطان، حمید حسین بیگ عراقی، سالار طهماسبي ، ابوالفضل عبدالهي، محسن حدادی، ایمان هاشمي و میلاد یزدان پناه، فاطمه سمسارپور، رضا طباطبایی، اشکان سهرابی، بهزاد مهاجر، مسعود هاشم زاده، کاوه سبز علی پور،مسعود خسروی ، عباس دیسناد ،علی فتحعلیان، محمد حسین فیض و شهدای گمنام دیگر...

 

 

تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۳۹۱, ساعت ۲۳:۱۸

افشاگری سایت بازتاب از روابط نزدیک قاضی بازداشتی کهریزک با دولتی ها

جـــرس: با گذشت بیش از چهل روز از دستگیری علی اکبر حیدری فر، قاضی کهریزک به اتهام استفاده غیرقانونی از اسلحه، حمل مواد مخدر، قاچاق عتیقه، اعمال نفوذ و موارد متعدد دیگر، یکی از رسانه های خبری گوشه هایی از روابط گسترده وی با حلقه های مدیریتی قدرتمند در بخشهای مختلف کشور را افشا کرد.

به گزارش «بازتاب»، حیدری فر به عنوان بازپرس شعبه امنیت، بازپرس پرونده کهریزک بود و بدین خاطر تعلیق گردید، اما پس از دستگیری وی به اتهام استفاده غیرقانونی از اسلحه، با توجه به کشفیات از منزل وخودروی وی اتهامات بسیار سنگینی به او وارد شده است که باعث شده فعلا برای چهل روز در بازداشت موقت به سر می برد و ظاهرا این بازداشت ادامه دار خواهد بود.

این گزارش می افزاید: پدیده جدیدی که در این پرونده رخ داده، تلاش صاحبان قدرت از یک سو برای بی ارتباط نشان دادن خود با حیدری فر و از سویی دیگر پیگیری آنان برای حل این پرونده می باشد.

سایت بازتاب در ادامه سه تن از احکامی که برای حیدری فر صادر شده است را منتشر کرده و نوشت: این امر نشان می دهد که جوانی 33 ساله که اکنون این مجموعه اتهام را بر گردن دارد، چه روابط گسترده ای با مسوولان بخشهای مختلف نظام، از معاونت امنیتی استانداری تهران گرفته تا مدیر عامل یک بانک مهم و شریف ملک زاده، مهره برجسته جریان مشایی که به تازگی پرونده اش فیصله یافته، داشته و این حلقه های تو در تو چگونه به هم می رسند؛ امری که پاسخ برخی پرسشها در زمینه مشکل بودن برخورد با مفاسد را ساده تر می کند.

این گزارش خاطرنشان می کند که "جالب است حکم مشاوره معاون استانداری تهران برای حیدری فر، پیش از این به شدت تکذیب شده بود."

 

 

 

 

 

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۳۹۱, ساعت ۱:۵۸

روایت سیامک قادری از رخ‌دادهای پس از انتخابات ۱۳۸۸

برای نخستین بار منتشر می شود

 

جـــرس: سه‌سال از رخ‌دادهایی که تاریخ انقلاب اسلامی را به سمت و سویی دیگر هدایت کرد، می‌گذرد و امروز، گذشت سه سال از مرگ جمهوریت نظام و استیلای یکسونگری بر ذهنیت حاکمیت خودکامه، بازخوانی رخ‌دادهای پس از انتخابات ۱۳۸۸ را بیش‌از پیش غیرقابل اجتناب می‌سازد.

سالگرد انتخابات ۱۳۸۸ و وقایع پس از آن فرصتی را پیش‌روی گذاشت تا از دریچه دید یک روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای این رخ‌دادها را بازخوانی کنیم تا مگر از این رهیافت تصویری فارغ از حب و بغض از تمامی آنچه بر این مردم رفت ارائه شده حقانیت اعتراض‌های مردمی پس از کودتای خردادماه ۱۳۸۸ اثبات شود.

در این سلسله یادداشت‌ها (که برای نخستین‌بار نشر می‌یابند) سیامک قادری که به اتهامات واهی هم‌اکنون در زندان اوین به‌سر می‌برد سعی دارد تا تصویری واضح از تمامی رخ‌دادهای پیش و پس از انتخابات پیش‌روی مخاطب قرار دهد.

سیامک قادری روزنامه‌نگار شاخص حوزه اجتماعی و سردبیر اسبق سایت کلمه که مردادماه سال ۱۳۸۹ پس از چند ماه شکنجه‌های طاقت‌سوز ازجمله ضرب و شتم و فروبردن سر در توالت و... به اتهام‌های واهی دوسال است که در زندان اوین به‌سر می‌برد و دادستانی انقلاب تاکنون با مرخصی وی موافقت نکرده‌است.

بنا به گزارش های رسیده به جرس، متن اولین قسمت از این یادداشت ها به شرح زیر در اختیار رسانه های سبز قرار گرفته است:

خاطرات سبز/ از تحریریه تا خیابان
امروز آن روز موعود است و ۴ سال تمام به امید این روز زیستیم و زجر کشیدیم و منتظر ماندیم تا بالاخره ۲۲ خرداد آمد آن هم در ماه خرداد ، ماه تغییرات وسیع که خاطرات خوش و ناخوش بسیار داشت.
یک ماهی می شود که تمام تلاشم و ذهنم را بر روی انتخبات متمرکز کرده ام و به کمک دوستانی بسیار عزیز که ذکر نام آنها در اینجا شاید امروز به صلاح نباشد این سایت را با همه کاستی هایش سرپا نگاه داشتیم تا روز موعود ۲۲ خرداد فرا رسد.

از چند روز پیش با دوستانی بسیار عزیزتر که برخی از آنها را هنوز هم ندیده ام اما همفکر و هم رای هستیم ، شبکه ای برای پوشش اخبار سایر نقاط ایران فراهم شده است و قرار است اخبار سایر نقاط غیر از تهران هم بر روی سایت کلمه منتشر شود.

سایت در طول ماه گذشته مشکلات فنی زیادی داشت اما همه پذیرفته بودیم که مشکلاتش را به جان بخریم تا در مسیر اطلاع رسانی حتی لحظه ای وقفه پیش نیاید.

امروز ۲۲ خرداد است و شناسنامه همه بر وبچه ها در جیبشان و همه پشت کامپیوترها هستیم . از تهران و سایر نقاط ایران خبر از شعبده بازی می آید و خبرهای تلخ تقلب دایم اره به روح و روان بچه ها می کشد با اینحال ما که دوم خرداد را چونان روز تولدمان واقعه ای بس عظیم می دانستیم به معجزه حضور ملت آگاه بودیم و هرگز تصور نمی کردیم چرخ روزگار بار دیگر سودای گذشتن از تن رنجور ایرانیان را دارد.

روز ۲۲ خرداد برای ما بسیار روز بزرگی بود، چرا که هر روز با نگرانی از بیداری و حضور کسانی آن را به شب می رساندیم که حضورشان هر تقلبی را در انتخابات خنثی کند؟

روزهای پایانی تا آن ۲۲ خرداد موعود روزهایش بسیار روشن بود و شبهایش پرستاره تر چرا که نشانه های حرکت ملت خاموش و معترض نمودار شده بود و با نشئه پیروزی بالاخره رسیده بودیم به نیمه های این روز بزرگ که هر لحظه اش بیم بود و نگرانی از اخباری ناخوشایند که همه آنها را بدون سانسور بر روی کلمه منتشر می کردیم تا متقلبان شرمگین شوند و تقلب رها کنند.

از یک ماه قبل کیهان وایرنا وفارس پیشگو شده و پیش بینی می کردند که قافله سالار این ملت رنج کشیده ۴ سال دیگر با هاله نور و چاه جمکران و توطئه های ترور و هزاران بیم و هراس دیگر ملت را با خود به چاله و چاهها خواهد کشاند اما چه باک ملت بیدار شده بود و همه منتظر ۲۲ خرداد و اکنون چیزی به شب نمانده بود.

از استانها خبرهای عجیب و غریب می رسید و از حوزه های رای گیری نزدییک وزارت کشور که مردم ساعتها برای آوردن برگه تعرفه در انتظار بوده اند. ایرنا خبر می داد که در خراسان معجزه ای رخ داده است و شهری با ۲۴۳ هزار واجد شرایط ، ۳۰۰ هزار برگ تعرفه را مصرف کرده است و سفارش تعرفه های جدید داده است !
کم کم نشانه های خستگی در چهره ها نمودار می شد و سیستم ارسال خبر بازی در می آورد. اول به گمان اینکه بازی همیشگی است تلاش کردیم تا اخبار تلنبار شده را منتشر کنیم اما ممکن نبود.

سایت نزدیک به یک میلیون بازدید کننده داشت ، سایتی که تا روز قبل نهایتا ۳۰۰ هزار بازدید را ثبت کرده بود. معجزه ای رخ داده بود ایا ؟

سایتهای دیگر هم چون قلم ، یاری و چمهوریت و اینده و ... به رکود افتاده بودند و تو گویی هم بریده بودند . اما ماجرا چیز دیگری بود. دوستان در دولت و لشگر غیبی آنها که در سایه سار دلارهای نفتی ارتزاق می کردند با ترفندهایی آنقدر مراجعه به سایت را بالا برده بودند که دیگر رمقی و فضایی برای نفس کشیدن سیستم ارسال خبر باقی نمانده بود.

حالا ۴۷ خبر تقلب از استانها روی دستمان باد کرده بود و جمهوریت و آینده هم توقیف شده بود .یاری نیوز به یاریمان آمد و بخشی از خبرها را در آن سایت منتشر کردیم.

نتایج شمارش اراء در مالزی از همه زودتر منتشر شده بود و شوق انتشار آن همه را یاد روزهایی می انداخت که دوم خرداد ۷۶ خبر آن را برای ائلین بار از چین مخابره کرده بودند که نشان از پیروزی نور بر تارکی داشت .
در مالزیی افزون بر ۷۸ درصد به میر حسین رای داده بودند و این را شمارش آراء تایید می کرد اما ما عاجز از ارسال خبر بودیم.

هنوز نشئه این خبر سخرامیز در دهانمان بود و دوره تمدید شده توسط مجریان انتخابات به پایان نرسیده بود که خبرگزاری فارس اعلام کرد احمدی نژاد با بیش از ۶۰ درصد آراء پبروز شده است.

این چه شعبده بازی بود ؟ ساعتی نگذشت که ایرنا هم خبری به همان سیاق بر روی خروجی خود منتشر ساخت و همه را یاد شب انتخابات ۱۳۸۴ انداخت که کیهان ساعت ۱۰ شب ، یعنی زمانی که هنوز رای گیری ادامه داشت خبر از پبروزی بختک داده بود.

حالا دیگر مشخص شده بود که فاز اول عملبات مشترک تیم امنیتی ، دولت و رسانه هایش آغاز شده است .
این سه رسانه شوم دیرگاهی بود که این عملیات را پیش پیش اعلام کرده بود و به زعم آنها قرار بود پس از پیروزی احمدی ، رقیب زیر بار نرفته و انقلاب رنگی راه بیاندازد و شهر را به آشوب بکشد.

میر حسین پیامی دلگرم کننده داشت که شنبه جشن پیروزی را با مردم در خیابانهای تهران برگزار خواهد کرد و گفته می شد ستاد انتخابات به او گفته است متن پیروزی خود را آماده کند.

باری ، ساعت ۲ از نیمه شب گذشته بود که م.ف که افتخاری برای کمک آمده بود سکاندار کشتی بی سکان شد و همه رفتیم به امید اینکه معجزه حضور تمام شعبده ها و سحرها را باطل السحر باشد.

ساعت ۸ صبح شنبه صاعقه بر فرق خرداد و چشم اندازهای روشنش فرود امده بود. احمدی ۶۰ و اندی از آراء را از آن خود کرده و میر ما فقط ۳۰ و اندی را از ان خود ساخته بود!با اینحال هنوز بخش زیادی از آراء شمارش نشده بود .

شمارش آراء متوقف شده بود و محتشمی پور رییس کمیته صیانت از آراء در جمع خبرنگاران همه انتخابات را یک شعبده دروغ و تقلب و فریب خوانده بود.

م.ن اشک می ریخت و همه مبهوت از این کیش ، مات و مبهوت گوشه ای کز کرده بودند و و گاه و بیگاه نفس های آتیشن از سینه همراه با حسرت و آه به بیرون فوران می کرد.

سایت همچنان تعطیل بود و هیچ خبری نمی شد مخابره کرد. جر زنی آغاز شده بود . شکست را تحمیل کرده بودند و اجازه انتشار دلایل ایم شعبده را نیز به هیچ رسانه ای جز ایرنا و فارس و چند سایت رسوای دیگر نمی دادند.

تا ساعت ۲ منتظر ماندیم شاید بتوان با قلم از این سقوط اخلاق و شعبده نوشت و با این فریب و خیانت آشکار به امیدهای یک ملت مبارزه کرد اما دریغ که عنکبوتان چنان تارهایی تنیده بودند که کسی را یارای حرکت نبود.

ساعت ۲ روز شنبه تصمیم گرفتیم با تحریریه وداع کنیم و کلمه را رها به خیابان و نزد ملت رویم تا جوش و خروش خود را با آنها به اشتراک گذاریم.

اوضاع خیابان غیر عادی بود ، مقصد وزارت کشور بود تا بدانیم چه کسی بر روند شمارش نظاره گر است و خبری از شخص موثقی بگیریم.

خیابان فاطمی از ولی عصر بسته بود و عده ای مثل ما در خیابان ولی عصر سرگردان و حیران ، منتظر واقعه ای غیر از آنچه در حال وقوع بود.

چند قدم آن طرف تر ساختمان ایرنا که روزگاری یکی از زیباترین ساختمانهای این خیابان بزرگ محسوب می شد ، چونان دیوی سیاه قهقه پیروزی ناجوانمردانه سر داده بود.

عده ای شعارهای تند می دادند و لحظه به لحظه بر جمعیت دوراهی یوسف آباد افزوده می شد. عده ای یاران قدیم در مقابل ایرنا بهت زده به بهت و رنج مردمی که در خیابان فریاد می کشیدند، خیره شده بودند. به ناگاه یگانی از سرابازان متحد الشکل با باتوم به مردم حمله کرد و آنها را از سر فاطمی تا نزدیکی های دوراهی یوسف آباد عقب راند اما جمعیت دست بردار نبود و دایم شعار می داد و بی تاب بود.

برای بار دوم گارد ویژه از سر فاطمی به سوی شمال یورش برد و هر کسی که سر راه بود به باتوم می نواخت . زنی با یک ضربه باتوم به میانه جوی آب پرت شد و گویی از ناحیه گردن به شدت آسیب دید.

همه به سوی ایرنا پناه آوردند اما یگان حفاظت ایرنا راه بر نا آشنایان بست و تنها ایرنائیان اجازه ورود یافتند و بقیه مردمی که بیرون مانده بودند چند باتومی را تجربه کردند.

از میان یارانی که به درون ایرنا پناه برده بودند کسی مرا به اسم می خواند اما گویی رقبتی به پناه به این نارسانه خیانتکار باقی نمانده بود.

به همراه جمعیت تا نزدیکی های خیابان تخت طاووس تارانده شدیم . عده ای از جوانان هنوز مقاومت می کردند و به سختی کتک می خوردند.

هنوز خیابان تخت طاووس اوضاع عادی داشت که به ناگاه دودی سیاه رنگ مرا به آنجا کشاند . اتوبوسی در حال سوختن بود و کسی نیز در خیابان نبود گویی دچار حادثه ای طبیعی شده بود اما هیچیک از مسافران و حتی راننده آن در اطراف اتوبوس نبود.

درگیری و مقاومت مردم به خیابان تخت طاووس منتقل شده بود و دورتر از اتوبوس در حال اشتعال بازهم جایی که هنوز هیچکس به انجا نرسیده بود آتش از اتوبوسی دیگری زبانه می کشید. گویی تمام داخل و بیرون اتوبوس به مواد قابل اشتعال آغشته شده بود که به یکباره تمام خودروی عظیم در آتش یکدست زبانه می کشید.

فضا پر از دو و گاز اشک آوری بود که مردم به وسیله آن به شرق خیابان تارانده می شدند.

حالا حیابان مملو از انسانهای معترضی بود که هریک از گوشه ای در حال فرار بود. آن طرفتر چند جوان به خیال اینکه انقلاب شده است سعی داشتند با پاره آجری یکی از دوربین های کنترل ترافیک را از کار بیاندازند و فکر می کردند دیگر یاران آنها اتوبوس ها را به آتش کشیده اند حال آنکه ماجرا چیز دیگری بود.

هر از گاهی باک مملو از گازوئیل جوش آورده اتوبوس های در حال سوختن منفجر می شد و صدای مهیبی تمام خیابان را مملو می کرد و جمعیت از ترس فرار می کردند.

ماموران همه جا بودند و خیابات تخت طاووس تا میرزای شیرازی دست آنها بود و ناگزیر از خیابان موازی با تخت طاووس و از بغل هتل بزرگ تهران به سمت شرق فرار کردم.

مقابل روزنامه تازه تاسیس گسترش یکی از دوستان قدیم را دیدم که مثل راهزنان دستمالی در مقابل صورت خود بسته بود و داشت با گوشی موبایل خود فیلم برداری می کرد.

تازه از حج بازگشته بود و فرصتی کوتاه به دیده بوسی گذشت . چند متر آن طرف تر کپسول گاز اشک آوری منفجر شد و بدون خداحافظی یار قدیم را رها کردم و تا به خیابان تخت طاووس باز گشتم .

به سمت شرق می دویدم تا از تنفس گاز اشک آور که خیابان را رد سیطره خود داشت رهایی یابم. سر بزرگراه مدرس سیگاری روشن کردم و روی زمین نشستم و به امیدهای در حال دود شدن می نگریستم و افسوس می خوردم که چرا تغییر دولت برای ما اینقدر موضوع بزرگی است حال آنکه در بسیاری از کشورهای کوچکتر و کم اهمیت تر کم تاریخ تر از ما یک جابجایی کاملا عادی است.

یکی از درون خودرو به اسم کوچک من را صدا می زد . همکاری عزیزی که سالها پیشتر در خبرگزاری ایلنا با هم کار کرده بودیم و الان در سوربون دکتری تخصصی می خواند و تازه به ایران بازگشته بود.

نگاهی به چهره وحشت زده همسرش انداختم و دلیلش را بر رد چماق ها و باتوم هایی یافتم که سراسرماشین مزدا ۳ مشکی رنگش را داغون کرده بود.

تعارف کرد که سوار شوم ولی بهش گفتم که می خواهم در این برهه تارخی از مملکتم در خیابان و نزد مردم باقی بمانم و این ماجرا بنویسم تا فرزندم فراموش نکند که نامردمی هایی که پدرش تجربه کرده است را هرگز نیازماید.

سری به کوی دانشگاه زدم . کوی میزان الحراره سیاست ایران است . خود من سال ۱۳۶۸ نقش فعالی در یکی از جنبش های صنفی آن ایفا کرده بودم و در ۱۸ تیر خبرنگار رخدادهای ان بودم.

ابتدای امیر آباد از سر جلال توسط ماموران بسته شده بود و اجازه ورود خودرو و آدم نمی دادند بنا بر این از راه پشت قزل قلعه و از خیابان دهم وارد امیر آباد شدم .

دانشجویان وسط خیابان آتش روشن کرده بودند و شعار سر می دادند. شمال و جنوب امیر اباد و خیابانهای فرعی آن تحت کنترل نیروهای امنیتی بود .

ایستگاههای اتوبوس از جا کنده شده و برای جلوگیری از یورش نیروها وسط خیابان گذاشته شده بود. قلک های کمیته و همه سازه های کنار خیابان وسط آن واژگون شده بود.

کمی با دانشجویان گپ زدم و چند عکس یادگاری گرفتم. احساس می کردم خانه و محل خودم است . همسایه ها با شربت و غذا از دانشجویان پذیرای می کردند . آنها سالهاست به این کار عادت کرده اند . سال ۶۸ . ۱۸ تیر ۷۸ ، ۱۸ تیر ۷۹ و ۸۰ و ۸۱ و اکنون ۲۲ خرداد ۸۸ .

در چهره ماموران آهنگ حمله دیده نمی شد . این را تجربه به من می گفت و تازه از لباس شخصی های وحشی هم خبری نبود و میان دانشگاه و نیروی انتظامی چند سالی است که پروتکل های لازم الجرا وجود دارد مبنی بر عدم تعرض به دانشجویان.

ساعت ۹ شب افسرده و دمغ با ماشین به مبدان پونک محل زندگی ام باز گشتم و با شیشه های شکسته ایستگاههای اتوبوس، باجه های تلفن و بانک ها مواجه شدم . رفتم توی محل همه اهالی سر کوچه جمع شده بودند.

صاحب خانه ام را چند روز پیش متقاعد کرده بودم که رای بدهد و سر خیابان دیدمش که لبخند می زد . سرم را به زیر انداختم و بدون هیچ صحبتی به درون خانه خزیدم و بغض گلویم را می فشرد اما نتوانست بر من غلبه کند.

کورسویی از امید مانده بود. میر حسین اعلام کرده بود تسلیم این شعبده بازی خطرناک نخواهد شد و اجازه نخواهد ایران این خانه پارسیان بازیچه دست شعبده بازان شود.

 

 

 

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۳۹۱, ساعت ۲۳:۰۰

روایت سیامک قادری از حوادث پس از انتخابات ۸۸- بخش دوم

برای نخستین‌بار منتشر می‌شود

جـــرس: سه‌سال از رخ‌دادهایی که تاریخ انقلاب اسلامی را به سمت و سویی دیگر هدایت کرد، می‌گذرد و امروز، گذشت سه سال از مرگ جمهوریت نظام و استیلای یکسونگری بر ذهنیت حاکمیت خودکامه، بازخوانی رخ‌دادهای پس از انتخابات ۱۳۸۸ را بیش‌از پیش غیرقابل اجتناب می‌سازد.

سالگرد انتخابات ۱۳۸۸ و وقایع پس از آن فرصتی را پیش‌روی گذاشت تا از دریچه دید یک روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای این رخ‌دادها را بازخوانی کنیم تا مگر از این رهیافت تصویری فارغ از حب و بغض از تمامی آنچه بر این مردم رفت ارائه شده حقانیت اعتراض‌های مردمی پس از کودتای خردادماه ۱۳۸۸ اثبات شود.

در این سلسله یادداشت‌ها (که برای نخستین‌بار نشر می‌یابند) سیامک قادری که به اتهامات واهی هم‌اکنون در زندان اوین به‌سر می‌برد سعی دارد تا تصویری واضح از تمامی رخ‌دادهای پیش و پس از انتخابات پیش‌روی مخاطب قرار دهد.

سیامک قادری روزنامه‌نگار شاخص حوزه اجتماعی و سردبیر اسبق سایت کلمه که مردادماه سال ۱۳۸۹ پس از چند ماه شکنجه‌های طاقت‌سوز ازجمله ضرب و شتم و فروبردن سر در توالت و... به اتهام‌های واهی دوسال است که در زندان اوین به‌سر می‌برد و دادستانی انقلاب تاکنون با مرخصی وی موافقت نکرده‌است.

بنا به گزارش های رسیده به جرس، متن اولین قسمت از این یادداشت ها چند روز پیش در اختیار رسانه های سبز قرار گرفته بود، و اینک بخش دوم این یادداشت های دنباله داربه شرح زیر منتشر می شود...

خاطرات سبز/ پایان قیام کور و آغاز جنبش سبز

امروز روز یکشنبه و درست 24 ساعت پس از فرود آمدن ضربه مرگ بار به امید مشارکت مردم است . هنوز برنامه ای برای اعتراضات سازمان یافته وجود ندارد و ابتکار عمل اعتراض ها به صورت فردی در جای جای تهران نمود دارد.

به یکی از دوستان تلفن می زنم تا با موتور مقابل ایرنا ببینمش که بتوانیم جاهای بیشتری از تهران را ببینیم. چند ساعتی مقابل ایرنا معطل شدم . موتور دوست عکاس من توقیف شده بود و دیگر امیدی به آمدنش نبود.

مردم آرام آرام دو طرف خیابان ولی عصر تجمع کرده و گاهی شعارهایی سر می دادند. میلی شدید من را به ایرنا فرا می خواند اما پای نای رفتن به این نارسانه خیانتکار را نداشت.

پشت شیشه های تیره قهوه ای رنگ ایرنا چهره یکی از مدیران جدید ایرنا را تشخیص دادم . آدم خوبی است اگرچه به اردوگاه غاصبان تعلق دارد . بهانه برای رفتن به سوی ایرنا فراهم آمده بود. به شوخی گفت : "چقدر بی ظرفیت هستید 11 میلیون تقلب که اینقدر سر وصدا ندارد!"

15 دقیقه ای با هم گپ زدیم . در خیابان نیروهای ضد شورش وارد عمل شده بودند و جمعیت را به کوچه های اطراف تارانده بود. یک جوان 18-19 ساله را کشان کشان به داخل خبرگزاری آوردند و در لابی ایرنا با یک مامور بازداشت کردند. مامور با تندی و فحاشی می گفت : "موتور آتش می زنی ؟" راستش هیچ موتور سوخته ای در اطراف به چشم نمی خورد و سر ولباس جوان هم نشان از درگیری و سیاهی آتش و بوی بنزین نداشت.

جوانک گریه می کرد ولی اجازه خروج از ایرنا را نیافت.

زن جوانی سر خود را پایین انداخته بود و بدون توجه به اینکه تجمع کنندگان مقابل ایرنا مردم عادی نیستند بلکه کارمندان این اداره هستند وارد شد و یک راست به سمت آب سرد گن رفت. چهره اش نشان می داد از حمله نیروی انتظامی وحشت زده است و سعی می کرد که توجه کسی را جلب نکند.

افسر یگان حفاظت ایرنا به طرفش رفت و ازش پرسید بفرمایید کارتان چیست؟ زن پاسخ داد امدم آب بخورم . مامور کمی تامل کرد تا آبش را بخورد . سه لیوان پشت سر هم و با اندکی تامل بین هر نوشیدن اما مامور دست بردار نبود وبالای سر زن جوان ایستاده بود و قیافه اش کم کم جدی تر و خشن تر می شد.

ناگهان روسری زن را گرفت و کشان کشان او را به طرف در خروجی برد. چند نفری اعتراض کردند اما مامور می گفت : من از قیافه ات خوشم نمی آیید و چند فحش نیز نثارش کرد و بالاخره او را به میان مامورانی رها کرد که باتوم خود را چشم بسته در هوا و زمین می چرخاندند . چند باتومی به بدنش اصابت کرد و اما توانست به انتهای کوچه مجلسی فرار کند.

خیابان خلوت شده بود و فقط تک و توکی در جرات حضور در ورودی های فرعی به خیابان ولی عصر را داشتند.

نیروی انتظامی به صورتی خاص و با طعمه قرار دادن چند مامور مردم را به خیابات اصلی کشانده و وقتی عده ای جوانان جرات می کردند برای زد و خورد به خیابان اصلی وارد شوند فوجی از آنها با باتوم به آنان حمله ور می شدند.

نیروهای لباس شخصی با ریش های تنک و گاه پر و جوانانی که نوع حرف زدنشان نشان از میهمان بودن در این محله را داشت به کمک نیروی انتظامی به صید بی باک ترین جوانان جمع مشغول بودند و چند نفری را هم پس از ضرب و شتم بسیار سوار ماشینی کردند که آنطرف خیابان در انتظار بود.

ساعتی همین وضع ادامه داشت تا زنان ابتکار عمل را در خیابان به دست گرفتند. تصور این بود که کسی زنان را مورد ضرب و شتم قرار نمی دهد و این خیالی باطل بود.

باتوم تشخیص نداشت به هرجایی از بدن هر کسی فرود می امد. دختران معترض فریاد یا زهرا سر می دادند و یک صدا فریاد سر می دادند که "روز زن مبارک ". گویی این هدیه دردآور را به عنوان هدیه روز زن پذیرفته بودند.

کش و قوس ادامه داشت و هزیمت تدریجی مردم دیگر جایی برای نظاره باقی نمی گذاشت.

پیاده خیابان ولی عصر را از مقابل خبرگزاری گز کرده به سمت ونک رفتم که گفته می شد مرکز درگیری هاست.
بین راه به یکی از یارانی که در ماجراهای 18 تیر با موتور همراهی ام می کرد زنگ زدم . او را با تاکسی اش در مقابل پارک ساعی ملاقات کردم.

عده ای پرچم به دست در خیابان تردد می کردند . برخی از جوانان با موتور از پایین ولی عصر یعنی همانجا که ساعتی پیش بودم به سمت شمال در حرکت بودند.

بالاتر از پارک ساعی چند سطل مکانیزه زباله در آتش می سوخت و در سراشیب خیابان ولی عصر به پایین حرکت می کرد.

خودروهای اندکی که به محل تجمع جوانان می رسید متوقف می شدند . جوانان مانع ایجاد کرده بودند. اگرچه صورت های خود با پارچه های شبز رنگ پوشانده بودند اما خشم و نفرت از پشت پارچه ها زبانه می کشید.

موتور سوارانی که نمادهایی از طرفداران احمدی را داشتند و از سمت جنوب می آمدند ، دشمنانی فرض می شدند که آن پایین برادران و خواهران آنها را لت پار کرده و دستگیر کرده بودند پس باید از موتور پیاده شده ، موتور آنها در آتش خیابان انداخته می شد ، موبایل آنها با کوبیدن به سنگفرش خیابان نابود می شد و تاوان باتوم های وارد آورده بر دیگران را به یکجا اینجا پس می دادند.
یکی از موتور سوارانی که باتوم خود را در پشت یقه اش فرو کرده بود و یک سرنشین اضافی مثل خودش هم ترکش بود . از ولی عصر به سمت ونک حرکت می کرد. موتور سوار جرات کرد و خواست از میان این راهبندان بگذرد.

چند نفر به موتور آویزان شدند و راننده هر چه سعی کرد نتوانست از کمند این دام برهد. به آنی موتور در میان شعله های آتش بود. موبایل ها و بی سیم آنان محکم به سنگ فرش خیابان می خورد و چوب های نتراشیده و سترگ بر سر وصورتشان باریدن گرفت.

ضربه ای به سر یکی از آنان وارد آمد و چنان صدای داد که من فکر کردم احتمالا مغزش ترکید. سعی کردم جوان سبز پوش را به آرامش دعوت کنم اما بی محابا بر سر و صورت و بدن جوان نگون بخت چوب می خورد تا اینکه خون که صورتش را گرفت به حال خود رهایش کردند.

این نفرت به قدری شدید بود که حتی توصیه های ما برای ترک خیابان به دلیل گسیل شدن نیروهای انتظامی هم نتوانست آنان را آرام کند . استدلال آنها این بود " چشم در برابر چشم " سالها بود که این اصل یک قاعده حقوقی در کشور بود و بخشش و فراموش کردن به شوخی بی جا می مانست.

خشونت آنقدر زیاد بود که از جمع فاصله گرفتم . یکی از دوستان خبرنگار از شهرستان زنگ زد و ماجرا را گفتم . خیلی شادمان شد!

زمان اینجا زود سپری می شد و این نشان می داد غریزه عدالت جوی درون از این مکافات پس از جنایت چندان هم ناراضی نبود اما یافته ها وخوانده هایم چیز دیگری می خواست.

خودم را جمع و جور کردم و خشونت جاری را با جزئیات برای دوست خبرنگارم تشریح کردم و ابراز نارضایتی از این موج خشونت در حال گسترش را هم چاشنی اش کردم و با کمال ناباوری شنیدم که دسوتم هم می گفت : "حقشان است دلت برایشان نسوزد!".

خسته این تضاد فکری کمی دورتر سیگاری دیگر روشن کردم . دورتر از این آشوب 3 نفر را دیدم نقاب غیر رنگی بر صورت زده و هریک 2 آجر بزرگ در دست از قسمتی از خیابان که هیچکس در آنجا نبود زیر چشم مراقب بودند کسی متوجه نیت آنها نباشد.

به یکباره آجرها را به سوی بانک تجارت رها کرده و شیشه های آن را فرو ریختند و به سرعت به طرف دیگر خیابان رفتند . نقاب از چهره برکندند و قیافه هایشان نشان داد که اهل این محل نیستند و ماموریتی ویژه آنها را به این نقطه کشانده است. خود را به درون جمعیت پارتیزانهای سبز پوش انداختند و از نظرها ناپدید شدند.

دیگر برایم مسجل شده بود که تخریب اموال عمومی ، واکنش طبیعی مردم خشمگین نیست بلکه توسط کسانی اجراء می شود که قرار است پروژه ای از پیش طراحی شده را به اجرا در آورند.

کمی دیرتر صحنه را ترک کردم چرا که مثل روز روشن بود این منطقه به زودی از دست این عده خارج می شود.

از یکی از کوچه های میدان ولی عصر خود را خیابان گاندی رساندم که به موازات ولی عصر با کوچه ها و پله هایی به ولی عصر مشرف است.

تمام خیابان گاندی پر بود از نیروهای ضد شورش و تجمع آنان در مقابل خروجی های ولی عصر نشان می داد که حمله قریب الوقوع است.

از انتهای یکی از کوچه های مشرف به ولی عصر صحنه را بار دیگر به نظاره نشستم . خیابان ولی عصر پر بود از دود و گاز اشک آور و دیگر اثری از آن مقاومت ها و درگیری ها به چشن نمی خورد.

نیروهای انتظامی با سلاح هایی که به اسلحه پینت بال شبیه بود به سوی جوانان در حال فرار شلیک می کرد.

گلوله ها پس از اصابت به آنان لکه روغنی سبز رنگی را از خود به جای می گذاشت که به راحتی قابل پاک کردن نبود.

این لکه ها نشان از هدف بودن این عده داشت و جوانانی که از ولی عصر متواری شده بودند در خیابان گاندی و یوسف آباد دستگیر می شدند.

شب چتر تاریکی را بر روی شهر کشیده بود و خیابان علاوه بر روشنایی لامپ های کم مصرف مهتاب گون ، از روشنای آتش های افروخته اینجا و آنجا روشن شده بود.

درگیری ها به میدان ونک و خیابان آفریقا کشیده بود و هزاران خودرو در فاصله غرب به شرق ورودی ونک به سمت غرب خودروها را خاموش کرده و بازار بحث سیاسی داغ بود.

از لاین شرق به غرب خیابان ، نیروهای انتظامی در تردد بودند و دایم نیروها به سمت خیابان آفریقا سرازیر بود . در تماس با یکی از خبرنگاران ساکن ظفر و میرداماد با خبر شدم که در گیری به خیابان میرداماد و میدان محسنی هم کشیده شده است.

ناگهان از شمال غرب میدان ونک جایی که یک تکه زمین مشجر سالهاست بدون صاحب در بر میدان ونک رها شده است ، شعله های بزرگی زبانه می کشد و علف ها و درختان خشک در آتش می سوخت.

معلوم بود عده ای در این نقطه حضور یافته اند و نیروهای انتظامی سر درگم میان جبهه اصلی در خیابان افریقا و این جبهه جدید می دویدند و هر کس را که در میدان ونک در حال تردد بود با باتوم مورد ضرب و شتم قرار می دادند.
نزدییک نیمه شب خیابانها خلوت تر شده بود اما اطلاع رسانی خودرو به خودرو و یا موتورسوارها حکایت از آن داشت که فردا تجمعی از میدان انقلاب به سوی میدان آزادی برگزار می شود.

این تجمع و تظاهرات به درخواست میر حسین موسوی تقاضا شده بود ولی وزارت کشور از دادن مجوز خودداری می کرد.

بیانیه جدید میرحسین تاکید داشت مردم به اعتراضات مدنی بدون خشونت خود ادامه دهند و فردا در راهپیمایی اعتراض امیز شرکت کنند.

به سوی کوی دانشگاه تهران در حرکت بودم ، مثل شب گذشته خیابان اصلی مسدود بود و به سودای نفوذ از معابر فرعی وارد مسیرهای مختلف شدم . تقریبا همه مسیرها یسته بود و راه ورود بر هیچ راکبی باز نبود .به
این همه نشان از پایان کار برای کوی دانشگاه داشت . در وقایع مربوط اعتراض های کوی دانشگاه معنی این چنین حرکتی یعنی آمادگی کامل برای دخالت و ورود به کوی دانشگاه.

خسته از خیابان گردیهای روزانه ، عازم میدان پونک شدم . در طول مسیر گویی حکومت نظامی شده بود. پلیس در تمام شهر حضوری محسوس داشت و شیشه های شکسته اماکن عمومی نشان از وقوع اعتراضاتی در جای جای شهر داشت.

طنین الله و اکبر از پشت بام منازل شنیده می شد و در محلات تمام اهالی سر کوچه جمع بودند و بازار بحث و گفت و گو داغ بود.

یک ساعتی سر محل ایستادم و بدون هیچ سخنی رفتار مردم را نظاره کردم. از جوانان در محلات خبری نبود و فقطط خردسالان و میانسالان و پیرها حاضر بودند و معلوم بود که جوانان حساب خود را از آنان جدا کرده و در گروههای همسال مشغول به فعالیتند.

ساعت 1 بامداد روز دوشنبه از میدان پونک گروهانی از نیروهای ضد شوررش به همراه یگانی موتور سوار که در میان آنها لباس شخصی هم دیده می شد از پایین میدان به بالا حرکت کرده و با زدن باتوم های خود به سپرها صدای رعب اوری را تولید می کردند . به هر کوچه می رسیدند شعارهایی در حمایت از رهبری می دادند و مردم را مجبور به عقب نشینی به خانه های خود می کردند.

شب از نیمه گذشته بود و من به دلیل اعلام اعتصاب عمومی برای فردا با خیال راحت ساعت 3 بامداد به رختخواب رفتم .

 

تاریخ انتشار: ۰۱ تیر ۱۳۹۱, ساعت ۱:۲۹

روایت سیامک قادری از حوادث پس از انتخابات ۸۸- بخش سوم

برای نخستین‌بار منتشر می‌شود

جـــرس: سه‌سال از رخ‌دادهایی که تاریخ انقلاب اسلامی را به سمت و سویی دیگر هدایت کرد، می‌گذرد و امروز، گذشت سه سال از مرگ جمهوریت نظام و استیلای یکسونگری بر ذهنیت حاکمیت خودکامه، بازخوانی رخ‌دادهای پس از انتخابات ۱۳۸۸ را بیش‌از پیش غیرقابل اجتناب می‌سازد.

 

 
سالگرد انتخابات ۱۳۸۸ و وقایع پس از آن فرصتی را پیش‌روی گذاشت تا از دریچه دید یک روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای این رخ‌دادها را بازخوانی کنیم تا مگر از این رهیافت تصویری فارغ از حب و بغض از تمامی آنچه بر این مردم رفت ارائه شده حقانیت اعتراض‌های مردمی پس از کودتای خردادماه ۱۳۸۸ اثبات شود.

در این سلسله یادداشت‌ها (که برای نخستین‌بار نشر می‌یابند) سیامک قادری که به اتهامات واهی هم‌اکنون در زندان اوین به‌سر می‌برد سعی دارد تا تصویری واضح از تمامی رخ‌دادهای پیش و پس از انتخابات پیش‌روی مخاطب قرار دهد.

سیامک قادری روزنامه‌نگار شاخص حوزه اجتماعی و سردبیر اسبق سایت کلمه که مردادماه سال ۱۳۸۹ پس از چند ماه شکنجه‌های طاقت‌سوز ازجمله ضرب و شتم و فروبردن سر در توالت و... به اتهام‌های واهی دوسال است که در زندان اوین به‌سر می‌برد و دادستانی انقلاب تاکنون با مرخصی وی موافقت نکرده‌است.

بنا به گزارش های رسیده به جرس، متن اولین و دومین  این یادداشت ها چند روز پیش در اختیار رسانه های سبز قرار گرفته بود، و اینک بخش سوم این یادداشت های دنباله داربه شرح زیر منتشر می شود...

 

خاطرات سبز/ روز اعلام رسمی جنبش سبز

امروز فراتر از یک روز عادی حداقل در سی سال گذشته است از صبح زود جوش و خروشی در همه بخشهای جامعه به چشم می خورد و شنیده می شد. چند تلفن کوتاه به دوستان در ادارات مختلف و دهها تلفن از دوستان از تهران و برخی از شهرهای دیگر نشان می داد همه به بعد از ظهر روز دوشنبه چشم دوخته اند و اینکه آیا رای دهندگان معترض به ندای نامزد مورد نظر خود پاسخی در خور خواهند داد؟

 

واقعیت این است که به عنوان خبرنگاری که در برهه های مختلف به عنوان خبرنگار حاضر بودم ، هرگز تصور نمی کردم جمعیتی که به ندای یک نامزد ریاست جمهوری بدون تریبون و بدون رسانه بیش از چند ده هزار نفر باشد و تا حدی هم دچار نگرانی و ترس شده بودم.

از صبح زود شایعاتی زیادی دهن به دهن می گشت . عده ای از تلفن های ناشناس و اتوماتیک می گفتند که به شهروندان هشدار می داد در راهپیمایی غیر قانونی شرکت نکنند. تلفن های همراه نیز مثل اس ام اس ها دچار اختلال است.

 

ارسال ای میل هم عیر ممکن شده است و شکه بی بی سی که این روزها مورد توجه مردم واقع شده است با امواج پارازیتی دولت از کار افتاده است.

ساعت ده یکی از همکاران خبرنگار از خوابگاه دختران دانشگاه تهران زنگ زد و از حمله شبانه به کوی دانشگاه گفت که منجر به کشته و زخمی شدن عده ای از دانشجویان شده است.

 

او با گریه و وحشت زده از ویرانی های زیاد در کوی دانشگاه می گفت و از صدور حکم تیر مستقیم برای مقابله با مردم در تظاهرات عصر امروز.

 

م.ی همچنین از این می گفت که قرار است مردم برای تجمع مسیر تعیین شده را به سوی کوی دانشگاه تغییر دهند و اینکه میرحسین به دلیل این حمله و احتمال خشونت تظاهرات امروز را منتفی کرده است.

 

سعی کردم با تشریح وقایع قبلی در کوی دانشگاه کمی آرام اش کنم . بهش تذکر دادم که به احتمال زیاد شایعه کشتار و تمام شایعاتی که امروز در شهر جریان دارد و تغییر مسیر و عدم حضور موسوی و حکم تیر را به عنوان پروژه جنگ روانی دولت برای جلوگیری از حضور گسترده مردم مطرح کنم.به نظر کمی آرام و متقاعد شد.

از ساعت دو و نیم بعد از ظهر با تاکسی همکارم چند بار مسیر حرکت تظاهرکنندگان را رفتیم و برگشتیم. تاکسی را در کوچه ای نزدیم بزرگراه یادگار امام ، طوری ÷ارک کردیم که میانه مسیر باشد تا رد صورت نیاز بتوانیم زودتر از مهلکه فرار کنیم.

 

به سوی میدان انقلاب ÷یاده حرکت کردیم تا از ابتدای تظاهرات همراه با مردم باشیم.

 

مردم دسته دسته از کوچه ها و خیابانهای اطراف با نمادهای سبز رنگ به سوی کیدان انقلاب در حرکت بودند. در تمامی کوچه های منتهی به خیابان آزادی هزاران نیروی ضد شورش با خودروهای رعب آور و زندانهای سیار مسنقر بودند و نشان از آن داشت که دولت تصمیم به مقابله با این تظاهراتی که غیر قانونی خوانده می شد ، دارد.

با دیدن این نیروها کمی نگرانی در دلم ایجاد شد اما موج مردمی که به سوی میدان انقلاب رهسپار می شدند نگرانی را تا حد زیادی رفع کرد.

 

به انقلاب که نزدیک شدیم از دور صدای شعارها و همهمه جمعیت دلگرمی زیادی را با خود همراه داشت.

خبرنگار فرانس پرس را دیدم که لابلای جمعیت می گشت و به دنبال مصاحبه بود. حال و احوالی کردیم به شوخی گفت : " اینا همش نواره " .

 

جمعیت میدان انقلاب و تا سر خیابان ... را مملو کرده بود . پلیس آرام گوشه های خیابان نظاره گر بود و از خیابانهای منتهی به میدان انقلاب موج جمعیت چونان چشمه ای جوشان به ازادی سرازیر بود.

 

در چشم به هم زدنی فشار جمعیت حرکت را راس ساعت 5 آغاز کرد. موچ جمعیت شعارهای ابداعی خود را اشکال مختلف فریاد می زد . از تقلب در انتخابات تا دروغ گویی و خرافه گرایی رییس جمهوری و نهایتا درخواست عاجزانه ملتی از نامزد مورد علاقه خود که رای آنها را پس بگیرد.

 

در ابتدای راه ، هنوز گوشه و کنار نیروهای یگان ویژه به چشم می خورد و مردم شاخه های گل را به سوی آنها پرتاب می کرد و برای انها علامت پیروزی می فرستادند . نیروهایی که تا دیروز صورت سیاه و تیره آنان پس پشت کلاه خودهای رعب آور هرگز به چشم نمی آمد، امروز لبخند می زدند ، گاهی اوقات هم بدون اینکه جلب توجه فرمانده خود راکنند 2 انگشت را به نشانه پیروزی نشان می دادند.

 

جمعیت حالا مقابل وزارت کار بود ، یکصدا فریاد وزارت کار این همه بیکار به آسمان بلند شد. بدون هیچ خشونت یا شعار تندی جمعیت به میدان آزادی نزدیک می شد ، هر لحظه خیل جمعیت از خیابانهای اطراف به رود خروشان به سوی آزادی می پیوست .

 

جمعیت انبوه بالای پل های عابر در خیابان آزادی به مانعی بر وسوسه صعود و دیدن این رود خروشان تبدیل می شد اما گریزی از این میل سرکش نبود.

 

تا چشم کار می کرد جمعیت متراکم از انقلاب سرازیر بود و از جهت دیگر پل تا میدان آزادی امواج خروشان مردم عرصه را بر خیابان تنگ کرده بود.

 

تلفن زنگ می زند و دوستی از میدان فردوسی می گوید که پشت تقاطع خیابان فردوسی به سپهبد قرنی ساعتی است به انتظار گسست در صف جمعیت منتظر مانده است و امیدی هم به باز شدن ترافیک ندارد و این در حالی بود که ما در میدان آزادی بودیم.

 

نیم ساعتی در میدان آزادی در انتظار میر جنبش بودیم اما نیامدو از سمت محمد علی جناح و سمت مقابل آن جنوب و شهرک فکوری و اکباتان عده ای سسراسیمه خود را به میدان نزدییک می کردند.هوا گرم بود و نفس کشیدن مشکل.

 

تا این ساعت تصورم این بود که باید یک میلیون نفر در این نمایش اراده ملی شرکت کرده باشند و به نیت اینکه انتهای جمعیت را ببینیم عازم میدان انقلاب شدم.

 

به عنوان خبرنگار در هیچ مراسمی این همه جمعیت یکجا و یکدل جع نشده بودند . همه لبخند می زدند و دو انگشت را به نشانه پیروزی به رخ یکدیگر می کشیدند.

 

چیزی که خیلی روشن بود و در سیمای تک تک تظاهر کنندگان می شد دید ، بازسازی اعتماد به نفس یک ملت در جهت اراده تغییر بود.

 

به عنوان یک منتقد همواره دلم می خواست پاسخی به یک شبهه حکومتی که مردم شرکت کننده در جشن انقلاب را به رخ مخالفان می کشید با ما به ازای متقابل پاسخ دهم . و امروز این فرصت فراهم آمده بود که دهها برابر آن تجمع ناشی از تبلیغات مستمر رسانه ملی را که با هزاران وعده و وعید و جایزه و ... به میدان می کشیدند را یکجا ببینم که به حکومت به دلیل خیانت و تقلب در ارایشان معترض بود.

 

باری میدان انقلاب همچنان مملو از مردمی بود که می گفتند آغاز حرکتشان از خیابان تهران نو بوده است و این یعنی بیش از 2 میلیون معترض که برای دفاع از حیثیت خود و رای خویش به میدان آمده بودند.

 

یکی از عجایب این تظاهرات پس از دو روز سرکوب و کتک و آتش سوزی این بود که در جریان تظاهرات خونی از دماغ کسی نریخت و جنبش سبز مردم ایران بدون خشونت متولد شده بود اگرچه در پایان این تظاهرات عده ای خائن به ملک ملت بر روی مردم آتش گشودند ولی جنبش همچنان بی خشونت باقی ماند.

 

میر جنبش در غیاب ما سخنانی ایراد کرده بود و مردم رای داو را باور کرده بودند که موسوی اهل مصالحه نخواهد بود.

 

در میانه راه بازگشت اما به یکباره جمعیت متراکمتر شد و در مقابل دانشگاه صنغتی شریف شیخ اصلاحات را دیدیم که بر روی خودرویی برای مردم سخن می گفت که البته فریادهایش به گوش کسی نرسید اما خضورش گرما بخش و دلگرم کننده بود.

 

جمعیت قرار فردا را با قطعه ای آهنگین فریاد می کرد که " فردا 5 عصر، میدان ولی عصر " . آنها قصد داشتند صدای جنبش سبز خود را در زیر گوش صدا و سیما زمزمه کنند شاید که گوشهای ناشنوای این رسانه کمی باز شود و خروش ملت را ببیند.

 

در بعد از ظهر روز دوشنبه 25 خرداد 8 تن از کوشندگان آزادی و دموکراسی به تیغ حرامیان به شهادت رسیدند و توسط میر حسین موسوی شهدای راه دموکراسی نام گرفتند.

 

شهر آرام شده بود و از ÷لیس ضد شورش خبری نبود. قبل از ترک تظاهرات مشخص شده بود جمعیت به طور خودجوش فردا را اعتصاب اعلام کرده بود. بنا بر این فرصتی بود تا گشتی شبانه در خیابانهای تهران .

 

کوی دانشگاه سکوت حاکم بود و نشانه های یورش وحشیانه به این مکان مظلوم از بدو ورود به امیر آبد شمالی به چشم می خورد.

 

خیابانهای شهر نسبت به شبهای پیش آرام تر بود و نشان از آن داشت که ملت بغض فو خورده خود را به یکباره فریاد کرده بود و دیگر آرام گرفته بود.

 

صدای الله اکبر در سراسر شهر طنین انداز بود و سکوت خیابانهای شهر را گاه به گاه بوق های ممتد نشان پیروزی طرفداران موسوی می شکست.

 

امشب فرصتی دست داد تا تحولات چند روز گذشته را مرور کنم . با خودم فکر می کردم اگر جنبش امروز به پایان می رسید ، این حرکت سبز توام با آرامش نشانه پیروزی آن بود.

 

درست سه روز دیگر براورد شهردار تهران از جمعیتی که امروز به خیابان آمدند نشان داد خیابان انقلاب و آزادی پذیرای سه میلیون تهرانی بود که فقط با تلفن های همراه و بدون مدد اتوبوس های دولتی و هدایای بعدی و تبلیغات صد و سیما به بزم خود آمده بودند.