اعتقاد یا ادعا ؟

[امید سبز‎]

چرا حاکمان دینی به اعتقادات خودشان هم احترام نمی گذارند ؟ 

چون این اعتقادات بر مبنای ادعاست نه بر اساس حقیقت . آیا این پاسخ درست به نظر نمی رسد ؟ 

آیا برای همین نیست که در کشوری که علی با آن اوصاف ماورایی سمبل و الگو و اساس تئوری حکومتی ولایی است و این الگو با زور و زر حکومتی تبلیغ و تعمیم می شود ، طنز گونه در روز بزرگ ترین عیدش که به نام همان علی است ، نماینده ی وزیر اطلاعاتش که خود حجت اسلام شیعی علوی است ، هتک حرمت می کند و توهین و ضرب و شتم و حتی گاز می گیرد ؟! آن هم به دو بانو در مقابل چشمان پدر و مادرشان که که خود مسلمانان شیعی از نوع حکومتی ولی اسیر حکومت هستند و میلیون ها طرفدار در میان مسلمانان شیعه ی علوی دارند ! اسیر همان حکومتی که بر اساس همان اعتقادات می گوید اگر خلخال از پای کافرزنی می کشیدند همان علی جامه بر تن میدرید !

به راستی این عمل و این طنز تلخ به کدام حقیقت نزدیک تر است ؟ 

به ادعاهای ماورایی و تبلیغی و نادرست برای  علی ؟

 یا به آنچه از توحش اعراب بادیه نشین 1400 سال پیش یا حاکمان ظالم ایرانی و عرب و مغول در تاریخ نگاشته شده است ؟ 

شاید مشکل در آن است که از اعتقادات ما پوسته و پوشالی بیش نمانده ؟ 

یا آن که شاید عده ای این اعتقادات را دست مایه ی کاسبی و دستیابی به منابع ثروت و قدرت و منزلت کرده اند ؟ 

اگر پاسخ هر کدام ازینها باشد ، آیا دلیلش نمی تواند آن باشد که از اساس اعتقادات ما بنیان درستی نداشته اند که کار بدینجا کشیده ؟

و اینکه چه بسا از اساس مبنای تشکیل و تعمیم این اعتقادات غلو آمیز ، متناقض ، بت پرستانه و بعضا ناسازگار با خرد و دانش بشری ، سیاست ورزی و کاسبی از منابع ثروت و قدرت و منزلت بوده است ؟ 

آیا تاریخ بشری در دیگر ادیان و باورها تجربه های مشابهی را از سر نگذرانده است و در این مورد اسلام شیعی علوی مستثنی است ؟ 

 ای کاش به پاسخ این پرسشها نسل ما بیاندیشید و "خوشا آنان که جرات اندیشیدن دارند ! " 

به نظر می رسد تنها راه رهایی ما از این چرخ دوار باطل همان است : جرات . 

و نخست هم جرات اندیشیدن