Proper conduct to systems is required, Page 206.

[สรรพาลังการ Thai ศัพท์]

Webname91 Patiyan khwam Kratham Sombun Boribun Phra Traipidok

[Blogger]

☺ ข้อพิรุธ ชำรุด บกพร่อง ดังกล่าว นั้น กระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์แล้ว {๑}

Borikam Wa ?

“ข้อพิรุธ ชำรุด แห่งคำศัพท์ ตามบาทพระคาถา ตามบทพระคาถา ของ ชื่อ ‘เล่ม,ข้อ,หน้า’ ตามพระไตรปิฎก ฉบับแห่งพระภิกษุ ของพระพุทธเจ้าหลวง รัชกาล ที่ ๔, แด่ความที่จะวัฒนา และเจริญยิ่งขึ้น ของคติ! ในวันนี้ จะเป็นคำศัพท์ข้อไหน เป็นคำไหนกันต่อไป, ที่จะ ยกขึ้นสถิต จะกระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ สถิต สถาปนา เป็นอัปเดต เป็นความตรึกนึก เป็นบริกรรมที่ตราตรึง เถลิงลงไว้ดังนี้ ให้ได้สถาปนา มากยิ่ง ๆ ขึ้นไปเรื่อย ๆ, อันจะได้ ยกขึ้น และกระทำความพิจารณานำไป อย่างนี้เสมอ

เพราะความรู้ ความฝึกหัด แก่นักภาวนา ที่ยังไม่ได้เป็นภาวนิก ในชนทั้งผอง ในชนทั้งหลาย ท่านสอน ท่านบอกให้อาจกระทำกันเรื่อย ๆ มา อย่างนี้, คือ มุ่งการ ที่จะ ได้สร้างคำบริกรรม สร้างบทบริกรรม ขึ้นเอง หรือได้ยกมาเอง ตามชอบ, หรือจดจำคำบริกรรม มาสัก ๑ คำศัพท์ ตามที่ใจชอบ ในการที่ นักภาวนา นั้น ๆ จะได้กำหนดไปถึงความติดต่อแห่งสัญญา ที่กำหนดเป็นนิจ ที่กำหนดอยู่เสมอ ในคลองแห่งมโนทวาร

โดย ตัวอย่าง อย่างใหญ่ ดัง ที่ ก็ได้มีมาแล้ว เช่นว่า ให้จง ทำการอยู่ หรือเป็นอยู่ประจำพิภพมนุษย์ ด้วย *ศัพท์บริกรรม นั้น ๆ เช่น ว่า พุทโธ เป็นต้น, แก่ความ แก่เเรื่อง ในแต่ละผู้ละคน สำหรับ ผู้ที่เป็นนักภาวนา ที่ยังไม่ได้เป็นภาวนิก จึงค้นหาคำศัพท์ ที่จะทำความชอบตามใจนึก นั้น แล้วจะพึงทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ เช่นนั้น ในการที่จะตรึกอย่างแรง และทำความต่อ แต่เจตจำนง สำหรับการที่จะกั้นความเสื่อม นั้น และทำแต่ความเจริญของ คำศัพท์พยัญชนะ นั้น

แล้ว ดังนั้นเอง พวกที่ จะเข้ากระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์ พระคัมภีร์ ฉบับ ของ พระอาจารย์ระแบบ ก็ด้วยเช่นกัน และ กับด้วย พระไตรปิฎกฉบับอื่น ๆ เช่นนั้น ก็เช่นกัน, คือ ท่านเหล่านั้น ย่อมที่ จะประณามคำศัพท์ ประณามบท ประณามคาถาเหล่านั้น ขึ้น เป็น บริกรรม!, ในแต่ละวัน ๆ ด้วย อักขระพยัญชนะ วันละคำศัพท์ ๆ เป็นขั้นต่ำ อย่างน้อย ทุกเมื่อไป, ซึ่ง ว่า แสดง ให้เป็นการ ได้กระทำการสำทับว่า, ใน วันหนึ่ง ๆ นั้น ได้ยก ข้อพิรุธ ชำรุด บกพร่อง ดังกล่าว นั้น ขึ้นมากระทำความสมบูรณ์บริบูรณ์แล้ว”

[Phra Jutikamo]

Phra Nirut Cittasamvaro Jotilipikara

☺ สรุป สาระสำคัญ ดังนั้น เมื่อรู้อย่างเดียว แต่ความไม่หวั่น ว่าจะดีจะร้าย, ดังนี้ ว่า เรื่องการอ่านสาส์น การประกาศ สมมติว่า จะประกาศพุทธเขต พุทธสมบัติ หรือพูดอย่างหนึ่งว่า จะกล่าวนิมิต หรือจะแสดงสีมานิมิต ใน สำหรับ พุทธจักร พุทธเขต และพุทธอาณา แห่งพุทธศาสนาสุวรรณภูมิ แล้วไซร้, เมื่อระลึก นึกต่อ และคิดรวบรวม ความ ไปในสัญญาอารมณ์ดังกล่าว ฉะนั้น ในเรื่อง ของ อาณาบริเวณ หรือสีมานิมิต ทั่วแดน ของพระพุทธศาสนาสายสุวรรณภูมิ ข้าพเจ้า ย่อมคิดถึงคำศัพท์ว่า โกสิยะ หรือ โกไสย, ซึ่งอาจอ่านพบคำศัพท์นี้ได้ จาก ในพระไตรปิฎก ฉบับพระธรรมเมธาภรณ์ นั่นเอง ให้ได้อาณัติสัญญาพิเศษ นี้, แล้วต้องระลึกถึง คำว่า เวียงโกไสย หรือจังหวัดแพร่, เพราะคิดว่า จะประกาศ สาส์นประกาศ บ้าง เช่นนั้น ที่ไหนอย่างไร?, ทว่า ที่จะจำเพาะ ให้สำคัญไปด้วย ความฉะนั้น เพราะชอบใจ แต่ความ ของกลบท บทนี้ ซึ่งได้แต่งขึ้นว่า ตนเองพึงควรจะอยู่ที่ไหน ในเรื่องพิกัด! หรือภูมิที่ตั้ง เมื่อ คิดนึก ตรึกแน่น แต่ความ ของพระไตรปิฎก เล่มนี้ ข้อนี้ หน้านี้ แล้ว จึงอยากที่จะให้ หรือสมควรที่จะ ประกาศ ความ แห่งสีมานิมิต ทั่วพุทธสมบัติ ตลอดดินแดนสุวรรณภูมิ จึงพึงตั้งประกาศ ที่เมืองแพร่, เพราะ เป็นเรื่อง ที่พึงตั้งลิขิต หรือตั้งประกาศ ให้ โลก รู้ ไปจากข้อสังเกต ที่มีความล้ำลึก และลี้ลับ แห่งปาฏิหาริย์ และอัศจรรย์ อย่างสุดขีด ที่พึงควรได้ประกาศ สัญญาอาณัติ ฉะนั้น ให้ได้รู้ถึง อาณาบริเวณแห่งสีมานิมิต ตามความของบวรธรรมจักร และพระตถาคตลิขิต แห่งความซึ่ง (บทอักษรอริยกะ) ที่เป็นด้วย พระพุทธเจ้าหลวง ของเราเอง กระทำไว้ กระทำเป็นธรรม กระทำเป็นประกาศลิขิตกำหนด {1}