[RACONTA] Interlingue-Occidental: Li moment del Nov-annu

[Dorlota Burdon]

Li moment del Nov-annu

Fonte: https://puellesses.wordpress.com/2025/12/30/li-moment-del-nov-annu/

Romantic raconta de Dorlota Burdon

Mi nómine es Raffaela, e yo ne volet esser ci sur li festa ho-vésper, ma mi max bon amica Annabelle hat fortiat me.

„Tu ne posse esser in li Nov-annu nocte sol, Raffi.“, ella hat dit.

Ella pensat que to vell esser plu bon por me. Vermen. Ma pos li separation de mi partner omnicos sentit a me fals. Mi rision, mi cordie e anc mi rubi-blond capilles, quelles hodie cadet líbermen super mi dorse. Mi partner? Un grand ilusion! Il esset maritat e il ne volet forlassar su marita pro me. Solmen yo hat credet to. Yun e naiv quam yo es. Nu to es li passate. In mi mente ancor tro mult memories quam il tuchat mi capilles e mi tot córpor. E subitmen il abandonat me quam un old sabate. Il savet antey que il havet un marita e du infantes.

Li litt apartament de Annabelle esset plen. Musica, voces, rision e li glasses cliquettat. Partú esset homes, qui tenet se, quam il vell haver timore restar in li old annu. Yo stat con un trincage in li manu al márgine del salon e observat les. Ma yo ne sentit me quam un parte de les.

E subitmen yo videt le.

Ti ínconosset mann con li obscur capilles ne stat in li centre. Il ne ridet e il ne dansat. Il solmen inclinat se al fenestre quam il ne apartenet al festa e poy il regardat a me fixmen. Ni brevi, ni curiosi, ma it semblat a me que il hat serchat me in ti chambre, quel esset plen de homes.

Yo sentit que mi stomac contraet se.

Quande il aproximat se a me, li musica devenit min sonori. O esque to esset nur mi imagination?

Il dit a me: "Tu aspecte quam tu es ci, ma in tui mente tu ja es in li sequent annu".

To esset un tre strangi salutation. Yo subridet: "Esque to es tant evident?"

"Por me yes", il replicat.

Su voce esset calm, proxim. Tro proxim por un foreno. Malgré to, yo ne recedet. Fórsan yo hat trincat tro mult. Su manu tuchat me por un brevi moment, quam il vell provar, ca yo esset real.

"Yo es Raffaela", yo dit.

Il inclinat li cap quam il hat savet it: "Yes, yo save".

Esque Annabelle hat narrat pri me? Yo reflectet, ca yo questionat it, ma yo decidet que yo ne fat it.

Noi ne parlat mult. To ne esset necessari. Su proximitá esset plu calid quam li alcohol, su regardes esset plu honest quam omnicos que yo hat pervivet in li passat mensus. Quande il traet me al area por dansar, yo mettet mi manus ad sur su epoles e su córpor trovat li mi quam noi ne fat to por li unesim vez, fórsan ne ci, fórsan ne nu.

Su fingres glissat super mi tallie e mi dorse. Null hesitation. Null possession. Solmen presentie.

Quelc secundes ante minocte il se inclinat a me e chucotat: "Tu deve lassar forear lu old, altrimen tu ne posse sentir lu nov."

Tande il besat me.

Ne prudentmen. Ne brevimen.

It esset un besa, quel lassat me obliviar, qui yo esset e que mi mente esset vulnerat. Su manu jacet firm ad sur mi dorse, il tenet me quam it vell esser su obliga. Por ti moment. Por ti transition. Yo clúdet mi ocules.

Noi contat li final secondes del old annu. Deci, nin, ott.

Yo re-apertet li ocules.

Il hat desaparit.

Circum me. Jubilé. Inbrassamentes. Piro-tecnica. Annabelle criat mi nómine. Ma yo sentit solmen mi cordie, quel ancor savet, ú su manus esset.

Sur li plance de fenestre esset un cedul. Yo ne savet pro quo, ma yo esset cert, que it esset por me.

Yo leet: "Quelc homes incontra te ne por restar, ma por amemorar te in li just témpor. Felici Nov-annu, Raffaela."

Yo aspirat profundmen li frigid aere.

E por li unesim vez desde li separation, yo ne sentit ta dolorosi vacue in me.

Annabelle trovat me in li cocinería. Ella hat ja serchat me éxter. Yo stat nudipedat sur li frigid parquett e tenet mi glass fixmen in li manu e regardat fixmen in li vacue quam yo hat perdit quocunc.

Annabelle ricanat e dit: "Ú es tui calid amator?"

Yo palpebrat: "Qui?"

"Li chap con li obscur capilles", Annabelle respondet. "Vu esset... tre ocupat", ella hihicat quam un litt puella.

Mi cordie saltat in mi péctor e yo questionat: "Esque tu conosse le?"

Annabelle regardat a me e lentmen replicat: "No, yo pensat, que tu conosse ti mann."

Yo sucusset li cap: "No, il esset subitmen ci".

Annabelle pensat que yo burlat e hihicat denov puerilmen, ma quande ella videt mi visage, ella cessat: "In órdine, tu es seriosi."

Yo inclinat li cap: "Quo es su nómine?"

Mi blond amica levat li epoles: "Yo ne save. Yo ne hat videt le antey. E ples creder me, yo conosse ci presc omnes."

"Esque il hat dit, de ú il venit?", yo questionat desesperat.

"No", Annabelle prendet li glass ex mi manu e regardat a mi ocules: "Ma Raffi ... vu ha dansat, ridet e besat. To esset real. Tre real."

Mi córpor confirmat to strax. Li memories pri su manus a mi tallie esset ancor tro clar, tro calid. Li sentimentes sub mi pelle esset tro intensiv por ha esset solmen un imagination.

"Il ha desaparit quam un somnie in li matine", yo dit piani.

Annabelle examinat mi per su ocules: "To es ... nov."

Noi ambi ridet, ma it ne sonat vermen gay.

Ma ti brevi momentes de felicitá suficet por dar me li corage far li unesim passu in li nov annu.