நேசிக்கிறேன் ஆதலால் விமர்சிக்கிறேன் - 2

4 views

Skip to first unread message

bharathidasan nagaraj

unread,

Oct 7, 2014, 7:37:23 AM10/7/14

to pork...@googlegroups.com, vardini sukumar, vaira muthu, jeeva mani

நேசிக்கிறேன் ஆதலால் விமர்சிக்கிறேன் - 2

October 7, 2014 at 2:02pm

மெட்ராஸ்

'ரத்தம் படிந்த சுவர்'

தேவர்மகன் திரைப்படத்தில் கதாநாயகனான சக்திவேல் எதிரியின் பிம்பத்தை வலியுறுத்தும் மாயனைக் கொன்றுவிட்டு கையில் அரிவாளோடு காவல்துறையிடம் சரணடையச் செல்லும்போது, கிராம சகாக்களைப் பார்த்து, ‘போதுண்டா, போய் பிள்ள குட்டிகள படிக்க வைங்கடா’ என்று அரற்றினபடியே கூறுவான். அந்த சமயத்தில் நெஞ்சை உறையச் செய்த வசனம் அது. ஏனென்றால், சக்திவேல் வன்முறையில் விருப்பமற்று தான் நம்பும் ‘நாகரிக’ வாழ்வை வாழ விரும்புபவனாகவும் அந்த வன்முறைக்களத்திலிருந்து தப்பித்து ஓடவும் முயல்பவனுமாகவே படம் சித்திரித்தது. ஆனால் சூழல் அவனை அங்கிருக்கச் செய்து கட்டுப்படுத்தி அவனையும் வன்முறைக்குள் ஆட்படுத்தும்விதமாக சாதியம் எந்த அளவிற்கு சாமான்ய மனிதர்களையும் பலிகொண்டுவிடுகிறது எனும்படி அந்தப் படத்தின் திரைக்களம் அமைந்தது.

அப்படியிருந்தும், பிள்ளைகளை படிக்க வைக்கச் சொல்லும் சக்திவேலினது அறிவுரை, யாரையாவது விளையாட்டாகத் திருந்தச்சொல்வதற்கான பகடிச்சொல்லாக இப்போது (எழுதும்) மக்களது பயன்பாட்டில் இருந்துவருகிறது. தனது வாழ்வை விருப்பமில்லாமல் பலிகொடுத்தவனின் அறிவுரையே கேலிக்குரிய பகடியாகும்போது மெட்ராஸ் திரைப்படத்தின் நாயகனான காளி அத்தனை பேரையும் சராமாரியாகக் கொன்றுவிட்டு படத்தின் இறுதியில் திடீரென அறிவுசார் வடிவெடுத்து தான் சூழ்ந்த சிறார் தலைமுறைக்கு அளிக்கும் பகுத்தறிவு மற்றும் சமூக அரசியற்கல்வியின் தேவை குறித்த விழிப்புணர்வுரை எந்த அளவிற்கு தன்மதிப்பைப் பெற்றுவிட முடியும்?

பின்னியங்கும் தளம் விளிம்புநிலை மக்களது வாழ்விடம் சார்ந்ததாக இருப்பதால் மட்டுமே ஒரு திரைப்படத்தை அரசியல் பார்வை கொண்டதாக பாவிக்கமுடியுமா? மெட்ராஸ் படத்தில் வரும் சுவருக்கு நிச்சயமாக அரசியல் அடையாளம் உள்ளது. ஆனால் அதை ஆதிக்க சக்தியிடமிருந்து மீளப்பெறுவதற்கான நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் மற்ற தமிழ் வன்முறைப்படங்களின் தன்மையில் அமைவதாக மட்டுமே மெட்ராஸ் எஞ்சிவிடுகிறது.

தமிழின் குறிப்பிடத்தக்க இயக்குநர் வெற்றிமாறனின் பொல்லாதவன், ஆடுகளம் திரைப்படங்களில் தோன்றும் வெவ்வேறு கதையிருப்பிடங்களின் மற்றொரு தொடர்ச்சியாக நேர்த்தியான கதையமைப்பிலும் வடிவமைப்பிலும் வந்திருக்கும் படமாக இந்தப்படத்தை நான் காண்கிறேன். பொல்லாதவன் படத்தில் மோட்டார்சைக்கிளும், ஆடுகளம் படத்தின் சேவல் சண்டையும் ஏற்படுத்துகிற பகைக்களக் கதைக்காரணியை ‘சுவர்’ என்கிற அதிகார மீட்டெடுப்பு வடிவமாக மெட்ராஸ் வெளிப்படுத்துகிறது. அவ்வளவுதான்.

படத்தின் நாயகன் காளி, கண்களைமூடிக்கொண்டு தாக்கும் முன்கோபியாகவும் பின்பு அதன்விளைவை எதிர்கொள்ள அச்சமுறுபவனாகவும் படைக்கப்பட்டவன். உண்மையில், முதன்மைக் கதாபாத்திரமாக இருக்கவேண்டிய, படத்தின் விளிம்புநிலை அரசியலைத் தாங்கவேண்டிய அன்பு எனும் அரிய கதாபாத்திரம், நாயகன் காளிக்கு அத்தியந்த நண்பனாக தன்னை இருத்திக்கொள்ள முயன்று அவனுக்காக பலியாகும் துணைக்கதாபாத்திரத்தில் சித்திரிக்கப்பட்டிருக்கிறான்.

போராடி பலியாகும் செங்கன் என்னும் கதாபாத்திரத்தின் அரசியல் அடையாளத்தை தனித்த பண்பிற்கான வலுவாக (அத்தகைய விழைவிருந்தும்) தொடரவேண்டிய அன்பு கதாபாத்திரம் கட்டமைக்கப்பட்டிருந்தால் படத்தின் அரசியலர்த்தம் சொல்லும்படி நிகழ்ந்திருக்கும். ஆனால் அன்பு கதாநாயகன் இல்லையே, பாசமுள்ள நண்பன் மாத்திரம்தானே. எனவே காளி என்கிற நாயகனை மகிழ்ச்சிப்படுத்தும் ‘நல்ல நண்பன்’ என்ற அடையாளத்திற்குள் தன்னை முடக்கிக்கொள்கிறான், தன் குடும்பத்தை தவிக்கவிட்டுவிட்டு சிறை செல்லவும் தயாராகிறான். இல்லையெனில், செங்கனை தனது அரசியல் அடையாளமாகக் காணும் அன்பு கண்மூடித்தனமான ஆத்திரத்தில் நண்பன் காளி செய்துவிடும் கொலையை தான் செய்ததாக சிறைக்கு தன்னை ஒப்புக்கொடுக்க விரும்பமாட்டான். அவனைப்போன்ற தைரியம் மிக்கவர்கள் அவனது சமூகத்திற்கு செய்ய பல காரியங்கள் இருந்தும், எல்லாப் படங்களையும்போல காதலை மட்டுமே முக்கிய வேலையாக செய்யவிரும்புகிற ஒரு (நாயக) நபருக்காக ‘நட்பு’ என்ற பெயரில் செய்யாத குற்றத்திற்கு பலியாக விரும்பமாட்டான், அவனது அரசியல் அடையாளத்தை இழந்து நட்பிற்கான தியாகியாக மட்டுமே படத்திற்குள் உலவியிருக்க மாட்டான்.

‘நட்பை உன்னதம் கட்டிப்பார்த்தால் தமிழ்த்திரைப்படம் வெற்றிபெற்றுவிடும்’ என்னும் வெற்றிச் சூத்திரமே இப்படத்திலும் அணுகப்பட்டிருப்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. அப்படி வெற்றியை விதைத்த கடந்தவருடங்களின் உதாரணங்கள் இயக்குநர் சசிகுமாரின் நடிப்பில் வெளியான சுப்ரமணியபுரம், நாடோடிகள் மற்றும் சுந்தரபாண்டியன். ஆனால் அவை நட்பின் பிணைப்பை மட்டுமே உணர்வாக்கி தன் வரையறையை தெளிவாக காட்சிக்குள் வைத்துக் கொண்டவை. வேறெந்த படியிலும் ஏறி நிற்கமுயலாதவை. உள்ளோட்டத்தில் அவைகளின் உணர்வுபூர்வத் தொடர்ச்சியே மெட்ராஸ்.

சமாதானம் பேசவரும் எதிர்கும்பலில் ஒருவனை பேச்சினிடையே அடித்துவிடுதும், கொலையின் விளைவை அறியாது கொலைசெய்துவிட்டு அஞ்சியழுவதும் என முன்கோபத்தில் காரியங்களை செய்துவிட்டு மற்றவர்களை பலிகொடுக்கும் குணத்தடுமாற்றமுள்ள கதாபாத்திரச்சித்திரிப்பே காளி. அவனது கண்மூடித்தனமான செய்கைகளில் பலியான அன்பின் மேல் அரசியல்ரீதியான ஒரு புரிந்துணர்வை ஏற்படுத்திக் கொள்ள படத்தில் ஏதேனும் இடைவெளிகள் இருக்கின்றனவா? இப்படம் நட்பை உன்னதப்படுத்தும் சசிகுமாரினது படங்களின் மற்றொரு உணர்ச்சிகரப் பிரதியன்றி படத்தின் பின்னியங்கும் அரசியல் கதைக்களத்தின் புதியவகைப்பட்ட கட்டமைப்பாக எவ்விதம் கணிக்கவியலும்? அதற்காக இந்தப்படத்தை சாமான்யத் திரைப்பரப்பிற்குள் நான் வைக்கவுமில்லை. அவ்வப்போது மட்டுமே நிகழும் அரிதான கதைக்களமும் கதாபாத்திர யதார்த்தங்களும் தமிழ்சினிமாவில் நாம் விரும்பும் மாற்றங்களுக்கான நேர்த்தியான முன்மாதிரிகளில் ஒன்றாகவே இப்படம் நிற்கிறது. திரைக்கதையின் யதார்த்தக் கட்டமைப்புள் உலவும் பலரில் அன்பின் துணைவியும் ஏதிலியாக வரும் மனப்பிறழ்ந்த மனிதரும் வெகுவாகக் கவர்கிறார்கள். ரத்தமும் சதையுமான மனிதர்களும் அவர்களது வாழ்வுப்பண்புகளும் படம்நெடுக அடர்ந்திருக்கின்றன. இயக்குநர் ரஞ்சித் உள்ளிட்ட அனைத்து பங்கேற்பாளர்களின் அர்ப்பணித்த உழைப்பும் நேசத்திற்குரியது, வரவேற்பிற்குரியது.

அதேசமயம், எதிர்கும்பல் தாக்குவதற்கான வாய்ப்பிருந்தும் காளியும் அன்பும் இரவுகளில் அதுகுறித்த அச்சமில்லாது தனியாக உழல்வதும், அன்பைக் கொல்ல மாரி எடுக்கும் நம்பகமற்ற திடீர் முடிவும், சும்மா தோளைத் தொடுபவனிடம் ‘எங்கப்பன் குதிருக்குள்ள’ என்ற கதையாக கையாள் ஒருவன் ஆயுதத்தை கீழே போட்டுவிட்டு வலியவந்து மாரியின் துரோகத்தைக் காட்டிக்கொடுப்பதும் என பலகாட்சிகள் நம்மை உறுத்தாமலில்லை. படத்தின் இருப்பை தான்விரும்பின சுழல்களுக்குள் வளைத்துக்கொள்ள விரும்பின திரைக்கதை கட்டமைப்பு இந்த கதியில்தான் இயங்கும்.

காளி கதாபாத்திரத்தை நடிகர் கார்த்தி நன்றாகவே பிரதிப்படுத்தியிருந்தாலும் படத்தில் வரும் அவருடைய தோற்றம் மற்ற தமிழ்படங்களில் வரும் நாயகக் கதாபாத்திரங்களிலிருந்து சிறிதும் மாறுபட்டிருப்பதாக தெரியவில்லை. அந்த சூழலின் வாழ்வினனாக அவரை உணரமுடியவில்லை. கதாநாயகியையும் அப்படித்தான். படம் ஏதோன்றைப் பேசினாலும், வெள்ளைத்தோல் நாயகியின் தேவை என்பது தமிழ்ரசனையின் தவிர்க்கமுடியாத வர்த்தக அம்சமாகவே பெரும்பெரும்பான்மை தமிழ்சினிமாவில் தொடர்வது வருத்தத்திற்குரிய விஷயம்.

படம் முடிந்து வெளியே வந்தபோது காளி எதிர்கும்பலில் இருப்பவனை அடிக்காமல் இருந்திருந்தால் அந்தப்பிரச்சினை உரையாடல் மார்க்கமாகவே சமாதானப்பட்டிருக்கலாம் என்றும் எதிர்கும்பல் தலைவனின் மகனை கையில் கிடைத்த ஆத்திரத்துடன் பின்பக்கமாக பதுங்கிச்சென்று தாக்கி கொல்லாமல் இருந்திருந்தால் அன்பு போன்ற சமூக நலம்விரும்பியை சாவிலிருந்து காப்பாற்றியிருக்கலாம் என்றும் தோன்றியது. படத்தில் ஓர் அரசியல்சாயல் விழுகிறதென்றால் அதை நிகழ்த்துவது செங்கன் மாத்திரமே. அவன்தான் தன்னலமற்று போராட்டத்திற்கான பிரதியாக வெளிப்படுகிறான். ஆனால் அவன் தோன்றின சில கணங்களிலேயே பலியிடப்பட்டு விடுவதுடன் படம் தொடரவேண்டிய அரசியல் நிலைபாட்டிலிருந்தும் விலகி நட்பிற்கும் துரோகத்திற்கும் பலியாகும் கதைக்களத்துடன் சேர்ந்து தானும் பாதைவிலகி பயணிக்கத் தொடங்கி விடுகிறது.

நட்பை மட்டுமே எண்ணத்தில்கொண்டு எதிரிகளை ‘மடேர் மடேர்’ என்று அடித்துக்கொல்லும் காளி கதாபாத்திரம் எப்படி திடீரென இறுதியில் அறிவுபூர்வமான ஆசிரிய வடிவம் எடுக்கிறது? பகுத்தறிவையும் சமூக அரசியலின் தேவையையும் வலியுறுத்தும்படி அவனது முரட்டுத்தனமான வன்முறையாட்டத்திலிருந்து அவனை விலக்கிவைத்த தரிசன வினையாக்கம் எது?

சென்றவருடம் மலையாளத்தில் அஞ்சலி மேனனின் திரைக்கதையில் அன்வர் ரஷீத் இயக்கத்தில் உஸ்தாத் ஹோட்டல் (Ustad Hotel) என்றொரு படம் வந்தது. அதில்வரும் ஃபெய்சல் என்னும் கதாநாயகனை சமையல்கலையில் வல்லமை பெற்ற அவனது தாத்தா கரீம் மதுரையிலுள்ள தனது நண்பர் நாராயணன் கிருஷ்ணனிடம் அனுப்பிவைப்பார், ‘எப்படி சமைப்பது என்பதை அவனுக்கு நான் கற்றுக்கொடுத்துவிட்டேன். எதற்காக சமைக்கவேண்டும் என்பதை நீ கற்றுக் கொடு’ என்கிற பரிந்துரைக் கடிதத்துடன். நாராயணன் கிருஷ்ணன், ஒரு சமயத்தில் ஐந்து நட்சத்திர விடுதியில் சமையல் நிபுணராக இருந்து பின்பு சமூகம் கைவிட்ட ஏதிலிகளுக்கு தினமும் உணவளிப்பதற்காக வாழ்வை அர்ப்பணித்துக் கொண்டதை ஃபெய்சல் அனுபவபூர்வமாக காண்பான். இனிமேற்கொள்வதற்கான வாழ்வின் அர்த்தத்தையும் உணர்வான். இப்படி கட்டமைக்கப்பட்ட நேர்த்தியான காட்சிகளின்வழி நாயகன் மட்டுமல்ல பார்வையாளரான நாமும் சமகாலத்தில் நாம் பார்க்கத் தவறிவிட்ட பல அவலங்களுடன் நமது வாழ்வினோட்டத்தை இணைத்துக்கொள்வதற்கான நேயஉச்சத்தை அந்தப்படம் நமக்கு பரிசளிக்கிறது. ஞானியின் நேரடிக் குரலுக்கு இணையானது இத்தகைய அகம்திருத்தும் காட்சிகள்.

ஆனால் மெட்ராஸ் படத்தில் என்ன நடக்கிறது? நாயகன் படத்தை முடித்துவைப்பதற்காக சமயோசிதமாக கல்விசார் அறிவார்ந்த சொல்லாடலை அவிழ்த்துவிடுகிறான். உடனே தடாலடியாக இந்த படத்திற்கு ஓர் அரசியல் விழிப்புணர்வுப் பூச்சு ஆர்வம்பூத்த விமர்சகர்களால் சூட்டப்பட்டுவிடுகிறது. இதைப் பார்க்கும்போது, காந்தி வாழ்நாள் முழுக்க கண்ணில் கிடைத்த எதிரிகளை கையில் கிடைத்த ஆயுதங்களால் கொன்றுவிட்டு இறுதியில் குண்டடிப்பட்டு வீழும்முன் அஹிம்சையின் அரசியல் தேவையை இந்திய மக்களுக்கு வலியுறுத்தி மடியும்விதமாக படமெடுக்கப்பட்டால் எவ்வளவு நகைச்சுவையாக இருக்குமா அந்தமாதிரி இருக்கிறது காளி அத்தனை பேரையும் முன்கோபத்தை மட்டுமே மூலதனமாகக் கொண்டு அடித்துக் காலிபண்ணிவிட்டு இறுதியில் அரசியல் விழிப்புணர்வின் தேவையைப் பற்றி சிறுவர்களுக்குப் பாடமெடுப்பது.

மதிக்கத்தக்க மராத்திய சினிமாவில் உருவாகி, இந்திய சினிமாவிலேயே மிகப்பெரிய மனத்தாக்கத்தை சமீபத்தில் ஏற்படுத்தியிருக்கும் நாகராஜ் மஞ்சுலேயின் பன்றி (Fandry) திரைப்படம் தலித்திய வாழ்வை அதன் சுடும் யதார்த்தங்களுடன் முன்வைத்தது. படம் பார்த்தவரின் சாதிய, இன அடையாளங்களுக்குள் தொற்றியிருக்கும் மேலாண்மையிருப்பைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி வெட்கித் தலைகுனியவைத்து அரங்கைவிட்டு வெளியேற்றின படம் அது. அத்தகைய புனைவற்ற சமூகவாழ்வை சித்திரிக்கும் படங்கள் வருவதற்கான சூழல் தமிழ் சினிமாவில் உருவாகும்வரை பொறுக்கவியலாமல் எதிர்பார்ப்புடனான ஆர்வத்தில் (உருவாகுமோ இல்லையோ என்ற நம்பிக்கையின்மையும் கலந்து) பிதற்றும் மிகைப்பாராட்டுதல்களுடனே மெட்ராஸ் படத்தை பல விமர்சகர்கள் அணுகியிருக்கிறார்கள் என்றே நம்பத் தலைப்படுகிறேன்.