Αλήθειες για την υπεράσπισή της δουλειάς μας

[Κωστας Τατσης]

Ενα κείμενο του F Ferrini που λέει απλά αυτό που συμβαίνει …. Και όπως βλέπετε όχι μόνο σε εμάς 

« ΤΟΞΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ: ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΖΗΜΙΑ

Francesco Ferrini, 26 Οκτωβρίου 2025

Στο αστικό πράσινο, μια «τοξική αφήγηση» κερδίζει όλο και περισσότερο που εκμεταλλεύεται συναισθήματα, συνθήματα και απλοποιήσεις για να επισκιάσει την τεχνική και επιστημονική πραγματικότητα. 

Πρόκειται για μια αφήγηση που χωρίζει τον κόσμο σε «καλό» και «κακό», μετατρέπει κάθε κλάδεμα σε έγκλημα και κάθε πτώση σε αστικό πένθος, ενώ όσοι εργάζονται με ικανότητες χαρακτηρίζονται ως αναίσθητοι ή χειρότερα.

Αυτή η μετατόπιση συνοδεύεται από μια υπέροχη, καθησυχαστική και συνεπώς δημοφιλή αφήγηση: αιώνια δέντρα, θαυματουργές φυτείες, οφέλη χωρίς κόστος ή σύγκρουση. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και τα δύο είναι ψεύτικα. Και τα δύο είναι επικίνδυνα.

Αυτές οι αφηγήσεις επικρατούν επειδή τροφοδοτούν αγανάκτηση ή παρηγοριά, τα δύο συναισθήματα που αποτυπώνουν πιο εύκολα την άμεση συναίνεση και ορατότητα στα μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Η επιστημονική πραγματικότητα, από την άλλη, δεν ουρλιάζει και υπόσχεται μαγεία: εξηγεί, διαφωνεί, διακρίνει. Και αυτός είναι ο λόγος που πληρώνει την κάψα της ευθύνης & της πολυπλοκότητας. Αλλά μια πόλη που θέλει πραγματικά να είναι πράσινη και δίκαιη δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα με ρητορική.

Ας αναρωτηθούμε γιατί η "τοξική αφήγηση" μπορεί, όταν επαναλαμβάνεται και κοινοποιείται, να γίνει πρόβλημα. Όταν η διαχείριση του πρασίνου πνίγεται από ηθικολογία και μόνιμη υποψία, οι συνέπειες είναι συγκεκριμένες: αναβολή διοικητικών παρεμβάσεων, ασταθή δέντρα δεν απομακρύνονται, παράλυτοι τεχνικοί και διαχειριστές από τον φόβο της «υπόθεσης των μέσων ενημέρωσης». 

Το αποτέλεσμα είναι παράδοξο: λες ότι αγαπάς τα δέντρα, αλλά δημιουργείς τις προϋποθέσεις για να καταρρεύσουν ή να πεθάνουν. Η επιστημονική βιβλιογραφία είναι πολύ σαφής: η αντίληψη του κινδύνου διαστρεβλώνεται εύκολα από συναισθήματα και κοινωνικές ενισχυσεις, και στο αστικό πράσινο αυτή η στρέβλωση μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό κίνδυνο για τους πολίτες.

Εάν η τοξική αφήγηση προκαλεί φόβο και οργή, αυτός ο μύθος πουλάει ψευδαισθήσεις: «ας φυτέψουμε δέντρα και όλα θα διορθωθούν», «δέντρα που καθαρίζουν τον αέρα», «δέντρα που αναπτύσσονται γρήγορα που προσφέρουν δροσιστική σκιά. ” Είναι η οικολαϊκιστική εκδοχή του προβλήματος. Λειτουργεί καλά στις δημόσιες ομιλίες γιατί είναι θετικό, πανομοιότυπο, παρηγορητικό. Αλλά είναι παγίδα. Το αστικό πράσινο δεν είναι ποιητικό υπόβαθρο: είναι μια ζωντανή υποδομή, με κόστος, όρια, αποτυχίες, παράσιτα, συγκρούσεις με υπουπηρεσίες και ανάγκη προγραμματισμένης διαχείρισης. Αγνοώντας την οδηγεί σε ανεξέλεγκτη κληρονομιά και νέες αυταπάτες που υπονομεύουν τη συλλογική εμπιστοσύνη.

Η επιστήμη είναι αργή, ταπεινή, τεκμηριωμένη. Μην ψάχνετε για συναίνεση, ψάξτε για αποτελέσματα. Απαιτεί διαφάνεια των πράξεων, παρακολούθηση, απογραφή δέντρων, επαληθεύσιμα κριτήρια, πολυετή σχέδια και μερικές φορές μη δημοφιλείς επιλογές. Για να κυβερνήσεις το πράσινο χρειάζεται αυτό: όχι παραμύθια, αλλά υπευθυνότητα. Και χρειαζόμαστε ξεκάθαρη επικοινωνία, μια «υγιή αφήγηση», όχι για να πείσουμε πάση θυσία, αλλά για να οικοδομήσουμε μια ενήλικη υπηκοότητα, ικανή να διακρίνει ανάμεσα στην πραγματική πολυπλοκότητα και τις χειριστικές αφηγήσεις.

Μια ώριμη πόλη αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και απαιτεί αποφάσεις βασισμένες σε αποδείξεις. Μια παιδική πόλη που διεκδικεί παραμύθια, ήρωες και τέρατα. Στο αστικό πράσινο, η επιλογή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο δρόμους σημαίνει να αποφασίζουμε αν θέλουμε ασφαλέστερα, μακρύτερα και πιο χρήσιμα δέντρα - ή απλά σύμβολα για να σημαία και να εξοργίσουμε κατά την εντολή.

Η αλήθεια είναι απλή: Το πράσινο υπερασπίζεται τον εαυτό του με επιστήμη, διαχείριση και συμμετοχή, όχι με συνθήματα, παραμύθια ή συγκρούσεις.

(Εικόνα που δημιουργήθηκε από AI - Francesco Ferrini)»

Στάλθηκε από το iPhone μου

[Κωστας Τατσης]