Wie bepaalt het lijden in het geval van autisme?

[noit1va...@jetable.org]

Waar komt het "lijden" vandaan als het over 'autisme' gaat?

Praten mensen wel over hetzelfde als ze het over 'autisme' hebben? Dat is de vraag.

Als ik over autisme praat, dan praat ik over Ronald. En niet alleen maar over een klein - ongewenst - deel van Ronald, nee, de hele Ronald IS autisme. Als je mij wilt gaan behandelen van mijn autisme (alsof ik daarop zit te wachten), dan is Ronald er niet meer.

We leren dat het ongewenst of ongeluk brengend is om 'autistisch' te worden gevonden. Autisme is echter geen groepje gedragingen, het is een genetisch bepaalde vorm van alternatieve informatieverwerking door de hersenen die niet te controleren valt. Je kunt je maag ook niet op  commando laten werken of stoppen en zo geldt dat ook voor je hersenen. Het is dus de natuur en de natuur is niet ziek. De natuur is goed zoals-ie nou eenmaal is. Mijn hand kan afwijkend zijn - vanaf de buitenkant bekeken -  maar mijn geest is dat niet. Autisme is dus geen geestesziekte. Ik voel me namelijk niet ziek.

Als ik alleen ben, dan lijd ik niet aan mezelf. Je kunt niet lijden aan "autisme". Je kunt wel lijden onder de druk, het onbegrip en de opdringerigheid van anderen. Ik heb geen last van autisme want ik heb geen last van mezelf. Vooral anderen hebben last van wat zijzelf autisme noemen. Anderen om mij heen ervaren de noodzaak om mij het concept autisme mee te geven. Ik echter ben niet geboren met een bord omheen mijn nek met daarop het woord "autisme" en daarbij: ik deel de ervaringswereld en dus de conceptuele wereld van de dominante meerderheid van nature niet. Ik ben namelijk 'autistisch", weet je nog? In de natuur bestaat autisme niet. Het bestaat alleen in de hoofden van mensen die ervoor kiezen invulling te geven aan iets wat zij samenvatten onder het begrip "autisme". Mensen praten dus over hun invulling van het concept autisme, ze praten niet over mij. Ikzelf daarentegen heb het over mezelf als ik het over autisme heb en ik ben niet de invulling van anderen. Autisme is een woord dat ik niet zelf heb bedacht en ik ben niet op een blauwe maandag wakkergeworden met de behoefte mezelf nou eens lekker autistisch te gaan noemen. Ik ben voor mezelf gewoon Ronald. Ik ben niet jouw indruk van mij.

We leren dat imitatie van de "normaliteit" de enige weg naar geluk is. Er zijn echter andere wegen. Mensen met autisme kunnen de NT-wereld gewoonweg niet imiteren, daarom worden ze autistisch gevonden en zullen ze dus nooit geluk vinden tenzij ze ophouden met imiteren van datgene wat niet hun natuur is. Blijven hangen in die typische auti-boeken-sfeer maakt je ziek. Blijven hangen in die typische "hulp"-verlenerwereld maakt je ziek. Gegarandeerd. Je moet je eigen invulling en betekenis geven aan de wereld vanuit je eigen prioriteiten en inzichten. Dat is de enige manier.

Lijden is een gevolg van de dominante denkbeelden van de meerderheid die dicteert dat je moet passen in een keurslijf waarvan we nou juist hadden bedacht dat je daar dus niet in past als persoon met autisme. De diagnose autisme is namelijk ook een manier van de maatschappij om te zeggen: jij hoort niet bij ons. En weet je wat? Dat geeft helemaal niets. Dat is alleen maar een aanleiding en een kans om te leren en te groeien door je eigen wereld vorm te geven.

[Rob Minnaert]

Ik vind het heel nobel dat jij je eigenheid zo hoog in het vaandel
draagt, en heb daar alle respect voor. Helaas hebben niet alle mensen,
A of NA, de mogelijkheden om zich te ontrekken aan de noodzaak om in
de dominante maatschappij in te passen en mee te draaien. Kinderen
moeten opgevoed worden, geld moet verdiend worden en huishoudens
moeten gerund worden. Dit vergt nu eenmaal een diepgaande interactie
met de niet-begrijpende maatschappij. Voor mijn vrouw is het
dagelijkse leven een hel, omwille van haar angstpsychoses, die een
rechtstreeks gevolg zijn van haar autistisch denken en haar ervaringen
met de niet-autistische wereld rondom haar. Dat zij zich ook anders
kan opstellen, heeft zij niks aan, want haar situatie is bu eenmaal
zodanig dat zij een aantal verantwoordelijkheden heeft die maken dat
zij zich moet proberen aanpassen aan een wereld "die zij niet
begrijpt"/"die haar niet begrijpt". Alle tips hoe zij daar beter mee
kan omgaan zijn natuurlijk welkom, maar dat vraagt een wederzijdse
aanvaarding van en een inzicht in die andere wereld, willen of niet

On Aug 26, 11:03 am, noit1va0mqah...@jetable.org wrote:
> *Waar komt het "lijden" vandaan als het over 'autisme' gaat?*

>
> Praten mensen wel over hetzelfde als ze het over 'autisme' hebben? Dat is de
> vraag.
>
> Als ik over autisme praat, dan praat ik over Ronald. En niet alleen maar

> over een klein - ongewenst - deel van Ronald, nee, de hele Ronald *IS*autisme. Als je mij wilt gaan behandelen van mijn autisme (alsof ik daarop

> zit te wachten), dan is Ronald er niet meer.
>
> We leren dat het ongewenst of ongeluk brengend is om 'autistisch' te worden
> gevonden. Autisme is echter geen groepje gedragingen, het is een genetisch
> bepaalde vorm van alternatieve informatieverwerking door de hersenen die
> niet te controleren valt. Je kunt je maag ook niet op  commando laten werken
> of stoppen en zo geldt dat ook voor je hersenen. Het is dus de natuur en de
> natuur is niet ziek. De natuur is goed zoals-ie nou eenmaal is. Mijn hand

> kan afwijkend zijn - vanaf de buitenkant bekeken -  maar *mijn geest* is dat
> niet. *Autisme is dus geen geestesziekte*. Ik voel me namelijk niet ziek.

> *Lijden is een gevolg van de dominante denkbeelden van de meerderheid die

> dicteert dat je moet passen in een keurslijf waarvan we nou juist hadden
> bedacht dat je daar dus niet in past als persoon met autisme. De diagnose
> autisme is namelijk ook een manier van de maatschappij om te zeggen: jij
> hoort niet bij ons. En weet je wat? Dat geeft helemaal niets. Dat is alleen
> maar een aanleiding en een kans om te leren en te groeien door je eigen

> wereld vorm te geven.*

[DeepQuest]

Autisme is primair een aangeboren, alternatieve vorm van informatieverwerking.  Met psychoses word je daarentegen niet geboren, die zijn dus secundair. Angsten zijn aangeleerd en kunnen worden afgeleerd.

Als je weigert om te denken dat dingen kunnen veranderen, dan veranderen ze natuurlijk nooit.

Iedere situatie kan worden veranderd. Wat jullie doen is dweilen met de kraan open. Ik zou ervoor kiezen de kraan dicht te draaien en dat vereist - wellicht - voor jouw gevoel mijn radicale omschakelingsmethode. Dat is het enige wat echt duurzaam werkt. Al de rest is illusie.

Het is niet relevant of anderen je wel of niet begrijpen, in de meeste gevallen. Als ze dat gaat inzien, dan kan ze gaan veranderen wat ze bij zichzelf kan veranderen. De wereld om je heen kan je in je eentje niet veranderen, denken we meestal, hoewel ik daar ook niet van overtuigd ben.

Rest de vraag: wat wil je eigenlijk echt?

[DeepQuest]

Kinderen moeten opgevoed worden, geld moet verdiend worden en huishoudens  moeten gerund worden.

Je moet eten, ademen, slapen en sterven. Al de rest zijn illusies of keuzes, al dan niet cultureel opgedrongen.

[Rob Minnaert]

ze wil ook echt iets veranderen, daarom laat ze zich ook begeleiden.
Ze weet dat het zo niet verder kan, maar beseft ook dat ze haar
autisme niet kan doen verdwijnen. Haar eigenheid accepteren en angsten
onleden is wat haar nu te doen staat, maar is niet makkelijk. We
werken eraan.

> *Rest de vraag*: wat wil je eigenlijk *echt*?

[DeepQuest]

Alle tips hoe zij daar beter mee  kan omgaan zijn natuurlijk welkom, maar dat vraagt een wederzijdse aanvaarding van en een inzicht in die andere wereld, willen of niet.

Deze uitspraak is gebaseerd op een bepaalde overtuiging en een bepaald wereldbeeld dat jij wellicht vanuit je opvoeding hebt meegekregen. Opvoeding is een zaak van de dominante meerderheid waar wij van nature dus niet bij horen. Willen of niet. Anders heeft het geen nut om mensen diagnoses te geven.

Het geeft niet om er niet bij te horen. Als ze dat kan gaan inzien kan ze gaan groeien. Homo's horen er ook niet bij en Marokkanen ook niet. Dat is nou eenmaal de natuur als gevolg van de invloed van de dominante meerderheid en dat maakt niets uit. We staan dichter bij de apen dan we soms zouden willen en apen verstoten of discrimineren alles wat genetisch ongunstig is om mee te paren. Zo direct en concreet is de natuur. Het lijkt wel op autisme :-).

[Rob Minnaert]

als ik met mijn kinderen in de bossen kon gaan wonen, direct, maar je
mag je zelfs niet onttrekken aan de maatschappy, dat staat in de wet

On Aug 26, 11:47 am, DeepQuest <noit1va0mqah...@jetable.org> wrote:
> *Kinderen moeten opgevoed worden, geld moet verdiend worden en huishoudens  
> moeten gerund worden.*

[DeepQuest]

Als je niet in je hoofd een beeld hebt van wat kan (veranderen), dan wordt je praktijksituatie een verwezenlijking van waar je in je hoofd mee rondloopt.

[DeepQuest]

Als ik met mijn kinderen in de bossen kon gaan wonen, direct, maar je mag je zelfs niet onttrekken aan de maatschappij, dat staat in de wet.

Dan snapt de wet niet wat ze zelf autisme noemt :-). Tenzij autisme eigenlijk officieel niet bestaat volgens de wet (zoals dat in Nederland het geval is).

Ik ben zelf in België geboren, maar zo dictatoriaal is het daar toch ook weer niet, of wel? Ik heb wel altijd de enorme strengheid op school als extreem verstikkend en onderdrukkend ervaren, moet ik eerlijk zeggen. Ik heb de Latijn-Griekse gedaan in het St. Gummaruscollege te Lier (bij Antwerpen). Ook de ziekelijk elitaire praatjes die je daar meekreeg vond ik wonderbaarlijk. Zo van: die paria's van de "vakschool", en meer van die opmerkingen van docenten. Wij werden op school gemotiveerd via minachting en denigrerende opmerkingen.

[Rob Minnaert]

Het heeft toch geen zin om onze menselijke nutuur te verloochenen? We zijn inderdaad allemaal apen, en groepsdynamiek, dominantie en erbij willen horen maken sterker deel uit van onze collectieve psyche dan dat we misschien willen toegeven. Mijn vrouw haar temperament, en haar instinct, dicteert haar dat zij de veiligheid van de groep verkiest boven het non-conformisme, wat in de natuur gelijk staat aan de dood. Haar kinderen beschermen en de beste kansen geven op een goede positie in "de groep" is haar voornaamste drijfveer

Op 26 augustus 2011 12:04 schreef DeepQuest <noit1va...@jetable.org> het volgende:

[ilse...@gmail.com]

Ik denk dat we daar wel een kern te pakken hebben "Het geeft niet om er niet bij te horen". 

Helaas heeft 75% van de vrouwen de neiging om meer te tobben dan nodig. En één van de dingen waar we over tobben ligt hier mee verbonden.

We moeten van de maatschappij enorm veel. We moeten werken of we moeten naar school. We moeten sporten en we moeten gezond eten. Dit legt veel druk op mensen.

En juist die druk daar hebben mensen met autisme last van.

Ik zie het ook aan m'n zoontje. Als hij in de vakantie zijn eigen plan mag trekken gaat het veel beter met hem dan dat hij 5 dagen per week naar school moet.

In de vakantie zijn er veel minder prikkels en kan hij zijn eigen ritme aanhouden.

Maar ik merk het ook aan mezelf. Ik heb geen autisme, maar ben wel hoogsensitief. Als ik te hard wil meedraaien in het rad van deze maatschappij, dan loop ik vast.

Vanuit een relaxte houding kan ik veel meer aan. Gewoon door er te zijn.

Toch vind ik dat niet altijd even makkelijk. Ik werk voor m'n zelf en ben soms "bang" dat er geen brood op de plank komt zo. Toch is vaak het tegenovergestelde waar...

Ben ik zelf relaxted, dan trek ik blijkbaar meer mensen aan. Ben ik gestressed dan ga ik alleen maar verder de stress in, omdat er geen resultaat uit m'n acties komt.

Voor mezelf is het dus belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg. Regelmatig pauze nemen. Regelmatig wandelen om m'n hoofd leeg te maken. Genieten van de kleine dingen van de kinderen door eens lekker voor te lezen of een spelletje te doen. Of gewoon lekker in het (buiten) zwembad aan de kant te zitten terwijl zij zich vermaken. Maar vooral positieve gedachten te houden!

[Papa Met Autisme]

dat wil mijn vrouw ook allemaal kunnen. Eerst moeten we iets met die angsten doen van haar, want die zijn niet ingebeeld, maar reël. die kan je niet zomaar afzetten.  Zolang zij slaaf is van haar dwangmatigheden, kan ze nooit aan zichzelf toekomen.

[Asperger ADD]

Ik vind het een hele interessante gedachtengang. Het doet mij denken aan een vriendinnetje dat mijzelf ook eens terecht wees op dat gebied. Ik vond een ander vreemd. Maar wat als die ander mij nu eens vreemd vind, wie is dan de vreemde? Wie bepaalt er wie of wat normaal is?

[Asperger ADD]

Ik vind het een hele interessante gedachtengang. Het doet mij denken aan een vriendinnetje dat mijzelf ook eens terecht wees op dat gebied. Ik vond een ander vreemd. Maar wat als die ander mij nu eens vreemd vind, wie is dan de vreemde? Wie bepaalt er wie of wat normaal is?

Uit eigen ervaring kan ik inmiddels ook zeggen dat een groepje autisten bij elkaar zetten ook niet de oplossing is. Binnen die groep heeft iedereen ook weer zijn eigen denkbeelden. Ik heb een tijdje een relatie gehad met een (zeer vermoedelijk) autist. Wij waren verschillend. Zij was snel in veel dingen, adrem, ik verre van, maar ik kon wel beter socialisen, ik had behoefte aan mensen/vrienden om mij heen. Wij allebei verwachtten van elkaar om 'normaal' te doen, in de pas te lopen van de maatschappij. Het bleek geen gezonde basis voor een relatie.

Misschien maakt het mij nu wel 'ziek', het verlangen om normaal in de pas van de maatschappij te lopen. Ik ben geen domme jongen vind ik van mijzelf. De basisschool ben ik soepel doorlopen. De middelbare school ging wat moeizamer, oa vanwege gepest worden. Toch behaalde ik voldoende eindresultaat om aan een HBO studie te beginnen. Ik ging met 18 op mijzelf wonen in een andere stad, maakte al snel veel vrienden tijdens mijn studie. Bijna iedereen kende mij van mijn jaargang (150+ man). In het eerste jaar werd ik ook voorzitter van een commissie van een studievereniging. Ik werd zelfs gevraagd voor een positie binnen het bestuur van de vereniging. Ik heb er voor bedankt omdat ik mijn studie er niet te veel onder wilde laten lijden.
De eerste 3 jaar van mijn studie gingen redelijk voortvarend. Helaas ging het daarna steeds minder goed. Na mijn studiefinanciering verbruikt te hebben zag ik geen mogelijkheid meer om mijn studie verder af te ronden. Jammer, het was immers nog maar een klein stukje.
Ik ging op zoek naar mijzelf. Ik kwam er al snel achter dat ik ADD had, een vorm van ADHD. Pas een paar jaar daarna vielen ook een boel puzzelstukjes op zijn plaats toen een oude klasgenoot vertelde dat bij hem autisme geconstateerd was. Veel dingen klonken herkenbaar. Vreemd eigenlijk, daar ik voor mijn gevoel redelijk normaal gefunctioneerd heb, maar het de laatste tijd niet meer zo mee zit.

Veel mensen in mijn omgeving hebben mij geprobeerd te veranderen. Deels met succes. Sommige niet autisten durven bijvoorbeeld niet zomaar wildvreemden aan te spreken, terwijl ik daar weinig moeite mee heb. Ook een groep toespreken is geen probleem. Toch blijft het vermoeiend om je te moeten aanpassen aan de verwachtingen van anderen. Waarom passen anderen zich niet aan jou aan? Waarom moet iedereen voldoen aan de standaard?

Je kunt de vraag ook omdraaien. Kan jij je aan iemand anders aanpassen? Nee of met moeite? Waarom zou de ander zich dan aan jou moeten aanpassen? Daarom zijn er ongeschreven regels voor wat betreft omgang met elkaar. De norm. Zodat je eigenlijk zou moeten weten hoe je met elkaar omgaat. Voor de niet autisten gaat dit vanzelf. Voor de autisten helaas niet.
Communiceren met een doof persoon lukt niet, of hij moet zich kunnen aanpassen middels liplezen en leren te praten.
Of jij moet de doventaal leren. De handicap van een dove is makkelijk te herkennen. De handicap van een autist is niet zichtbaar. En hoe er mee om te gaan is bij velen ook onbekend.

Wil je vooruit in deze wereld, dan moet ofwel de autist zich aanpassen, of geduld hebben totdat de maatschappij zich langzaam aanpast aan de autist. Er zullen helaas wel altijd mensen blijven die zich weigeren aan te passen. De keuze ligt zowel bij jou als bij henzelf om er voor te kiezen om meer of minder met elkaar om te gaan. Ik kies de laatste tijd steeds meer de weg van de minste weerstand...

[ilse...@gmail.com]

Omgaan met de angsten is hier mijn inziens een onderdeel van en geen op zich staand iets. Misschien heeft zij (of jullie) iets aan de boeken van Louise Hay; Je kunt je leven helen.

Ik heb hierdoor een aantal stappen in de goede richting kunnen nemen.

[Papa Met Autisme]

Bedankt voor de tip, zullen we zeker bekijken

[DeepQuest]

Dit vergt nu eenmaal een diepgaande interactie met de niet-begrijpende maatschappij.

Dat is dus niet hoe mijn realiteit eruitziet. Ik sta compleet los van de maatschappij, niet alleen qua natuur (mijn variatie, autisme, bedoel ik daarmee), maar ook letterlijk. Ik hoef geen loonslaaf te zijn om een inkomen te hebben. Ik hoef geen contact te hebben met instanties, ik hoef nergens te zeuren. Ik hoef niet deel te nemen aan onze extreem absurde competentiemaatschappij waarin je voor van alles en nog wat constant moet vechten. Ik heb dagelijks eten, een dak boven mijn hoofd. Ik heb geen "sociale" verplichtingen. Ik heb er bewust voor gekozen mij niet voort te planten. Ik moet helemaal niks en toch heb ik een heel bevredigend en betekenisvol leven, conform mijn eigen prioriteiten en betekenisverlening. Ik ben een vrij en onafhankelijk denker. Dat is mijn bestaansdoel.
 

[DeepQuest]

Omgaan met de angsten is hier mijn inziens een onderdeel van en geen op zich staand iets. Misschien heeft zij (of jullie) iets aan de boeken van Louise Hay; Je kunt je leven helen.

Natuurlijk hang je als wezen compleet samen, maar je kunt autistisch zijn en buikpijn hebben. Dat wil dan niet zeggen dat buikpijn bij autisme hoort. Volgens de huidige "wetenschappelijke"  inzichten is autisme in eerste instantie puur en alleen een variatie op het vlak van  informatiewerking door de hersenen. Vroeger dacht men dat "autisten" allemaal verstandelijk gehandicapt waren. Dat blijkt dus ook totaal niet te kloppen. Maar inzichten veranderen en het is de NT-meerderheid die uiteindelijk bepaalt wat autisme volgens hen is, hoe gek dat eigenlijk ook klinkt. 50 jaar geleden had de maatschappij niet zo de behoefte om iedereen een diagnose te geven terwijl er toen niet minder autisten waren dan nu. Maar nu krijgen steeds meer mensen steeds jonger een diagnose omdat anders-zijn in deze maatschappij een hot item is. Anders-zijn wordt vaak gezien als "probleem".

[DeepQuest]

We moeten werken of we moeten naar school. We moeten sporten en we moeten gezond eten. Dit legt veel druk op mensen.

Ja, we moeten van alles van anderen. De huidige maatschappelijke ontwikkelingen zorgen ervoor dat mensen binnen het autismespectrum steeds sneller zullen opvallen omdat er zoveel zelfredzaamheid wordt verwacht dat iemand al snel opvalt als hij/zij niet kan voldoen aan de eisen van onze gekke prestatie-maatschappij.

Als je niet binnen een paar seconden tijd je mening kunt geven over iets, dan word je al gauw als afwijkend gezien want je moet nou eenmaal een vlotte en sympathieke babbel hebben, bijvoorbeeld. En zo zijn er nog veel meer dingen. En wie bepaalt wanneer iets "sympathiek" is of niet? Daar bestaan geen concrete, vaste regels voor en zodoende hebben mensen met autisme dan pech. Brute pech.

[DeepQuest]

Dat wil mijn vrouw ook allemaal kunnen. Eerst moeten we iets met die angsten doen van haar, want die zijn niet ingebeeld, maar reëel. die kan je niet zomaar afzetten.  Zolang zij slaaf is van haar dwangmatigheden, kan ze nooit aan zichzelf toekomen.

Ik geloof niet dat iemand bedoelt dat angsten voor de persoon in kwestie niet echt zouden zijn. Ze moet niks willen kunnen. Dat is het nou juist. Waar ik het over had is iets wat oefening vergt. Dat duurt jaren. Ik spreek uit ervaring. Gedurende die tijd kan je niet regulier werken en niet meedraaien in een gekke prestatie-maatschappij waarin alles snel-sneller-snelst moet gaan.

[DeepQuest]

Onder andere bonobo's (primaten die nauw aan ons verwant zijn) communiceren heel sterk non-verbaal. Een bonobo-moeder die merkt dat haar autistische bonobo-kind niet reageert op non-verbale signalen laat haar bonobo-jong gewoonweg bewust verhongeren.

[DeepQuest]

Het heeft toch geen zin om onze menselijke natuur te verloochenen?

Maar dat is nou juist wat de NT-meerderheid op grote schaal wel doet. Oh wee als je durft te beweren dat wij apen zijn. Dat is toch voor veel mensen een "belediging"?

[DeepQuest]

Wie bepaalt er wie of wat normaal is?

Tja, kijk. De DSM-IV is gebaseerd op de opvatting dat er zoiets bestaat als een norm. Aan die norm wordt alles afgemeten en op basis daarvan komen diagnoses tot stand. Dat betekent dat de dominante meerderheid denkt het recht te hebben het model te zijn voor alles wat "normaal" is. De dominante meerderheid vindt dat alles wat zij doen en zeggen "normaal" is en dus hoeven zij nooit over zichzelf noch over hun eigen gedrag na te denken, beschermd door het label "normaal". "Normaal" is vaak een vrijbrief voor allerlei zaken waarvan je je kunt afvragen of het allemaal wel zo "normaal" is. Rechts-extremisten vinden zichzelf normaal en vinden het dus legitiem om mensen van andere rassen om te brengen: dat gedrag is dan binnen die context "normaal".

[DeepQuest]

Vreemd eigenlijk, daar ik voor mijn gevoel redelijk normaal gefunctioneerd heb, maar het de laatste tijd niet meer zo mee zit.

Zo vreemd is dat niet en wat je schrijft is voor mij in ieder geval erg herkenbaar. Als je jong bent heb je veel energie. Naarmate je ouder wordt ga je steeds meer merken hoezeer je lichaam fysiek afgepeigerd raakt doordat je steeds - jaren achter elkaar - je innerlijke motor hebt overbelast zonder het te beseffen.

Kenmerkend voor autisme is een groot gebrek aan zelfkennis en zelfinzicht omdat je de bestaande sjablonen niet kunt overnemen. Er bestaan geen positieve rolmodellen in de wereld daarbuiten waar mensen met autisme zich aan kunnen spiegelen. Ik associeer mezelf bv. niet bepaald met "Rain man" en ook niet echt met Einstein (van wie men zeker weet dat die ook autistisch was). Je moet als persoon met autisme alles zelf uitvinden. Niet weten wie of wat je bent. Niet weten wat je wilt gaan doen in je leven. Eigenlijk jezelf niet snappen. Dat iemand met autisme andere mensen niet snapt is een direct gevolg van in eerste instantie jezelf niet eens snappen.

[Papa Met Autisme]

like it or not, maar "beschaving" is maar een laagje vernis. Onze sociale structuren vinden hun oorsprong in de natuur. Maar omdat we "ontwikkeld" zijn heft elk individue vaak een eigen agenda, die vaak botst met wat best is voor de groep. Gelukkig maar natuurlijk, anders genetisch andersbedeelden geen kans krijgen, maar heb bepaald wel ons handelen, in hogere mate dan dat veel mensen willen inzien.