gevoel na diagnose autisme

[Rob Minnaert]

Mijn vrouw heeft zich 30 jaar lang afgevraagd wat er mis was met haar,
waarom begreep niemand haar, waarom begreep zij de anderen niet. Zij
keek enorm uit naar de verlossende diagnose, en toen die er eindelijk
was (autisme) dacht ze dat alles zou veranderen, dat ze nu eindelijk
met haar leven kon beginnen. Maar al snel kwam er een anti-climax,
want zij had nog steeds dezelfde problemen als voorheen, en de mensen
begrepen haar nog steeds niet.

Wat zijn jullie ervaringen hierin, als volwassenen met autisme, of op
latere leeftijd gediagnosticeerd?

[DeepQuest]

Mijn vrouw heeft zich 30 jaar lang afgevraagd wat er mis was met haar.

In onze westerse maatschappijen worden wij sterk geconditioneerd om in conflictueuze en onderscheidende termen te denken. Iedereen moet geclassificeerd worden en als je niet past binnen de norm, dan ben je niet goed genoeg zoals je bent. Anders-zijn wordt gezien als een bedreiging en haast als een oorlogsdaad. In de hoofden van heel wat West-Europeanen is het oorlog. Geen wonder dat er mensen zoals Breivik letterlijk in het rond gaan schieten met een mitrailleur.

Anders-zijn kan je ook zien als een aanvulling of een nuttige toevoeging want diversiteit opent mogelijkheden om een onverwachte bijdrage te leveren. Daarom is biodiversiteit in de natuur ook zo belangrijk. We gaan nu steeds echter meer toe naar eenheid: alles en iedereen moet hetzelfde worden. Overal dezelfde winkels, overal dezelfde grijze mensen die allemaal hetzelfde willen, hetzelfde denken en hetzelfde consumeren.  De EU schaft mooie, traditionele producten af zoals kaas van rauwe melk. Alleen de standaard McDonald's-kaas is toegelaten. Alles wordt McDonald's. Alles verschraalt en wordt uniform. Een soort intellectueel en kapitalistisch communisme.

Mensen met autisme daarentegen zijn van nature alles behalve uniform: zeer karakteristieke eigenheid en maatwerk zijn juist troef bij autisme.

[DeepQuest]

Maar al snel kwam er een anti-climax, want zij had nog steeds dezelfde problemen als voorheen, en de mensen begrepen haar nog steeds niet.

Dat is zoooo kenmerkend. Mensen met autisme verwachten na een diagnose concrete aanwijzingen. Voorbeeld: je hebt je voet gebroken en dan moet je dit en dat doen. Klaar.

Het geeft aan dat psycho-diagnostiek op dit vlak meer ellende dan voordelen bezorgt. Ik ben inmiddels een fel tegenstander van diagnostiek omdat juist mensen met autisme daar niks mee kunnen. Wat is een diagnose? Iemand bepaalt dat jij volgens hem/haar voldoet aan de criteria uit de DSM-IV en daarna word je via een kontschop op straat gezet en mag je het zelf allemaal uitzoeken. Diagnostiek is leuk voor wetenschappers, maar de personnen in kwestie hebben er in de praktijk dus niets aan.  Wie snapt ook wat autisme eigenlijk echt is?! Als je tegen een ambtenaar zou zeggen "ik ben autist" dan is de kans groot dat hij denkt dat je verstandelijk gehandicapt bent.

[Asperger ADD]

Ook ik vraag mij al ongeveer ~30 jaar lang af waarom anderen net iets
beter met elkaar om kunnen gaan en ik wel eens buiten de boot val.
Oftewel, waarom ik anders ben dan anderen ;)
Bij mij is onlangs de diagnose gesteld. Enigszins is er de hoop dat ik
dingen beter leer te snappen, anderszijds is er de hoop dat anderen
zich wat meer aanpassen aan mij.
Wat betreft dat laatste heb ik mijn eerste goede les al gehad. Mijn
ouders vertellen hoe ze beter met mij om kunnen gaan was vanaf de
eerste zin al bijna een fiasco. In andere woorden, zij verwachten van
mij te zijn zoals anderen en ik moet me maar wat minder focussen op
dat autisme. Alsof het overwaait...
Heb er maar meteen een goede les uit getrokken, anderen veranderen
kost heel veel energie en tijd met vaak maar heel karig resultaat. Je
kunt beter jezelf veranderen. Hmm, dat was nu juist het probleem...
Vaak heb je de keuze met wie je omgaat, vrienden. Kies de mensen die
je accepteren. Familie is een ander verhaal.
Denk dat het wat kort door de bocht is en erg zwart/wit (wit/
zwart ;) ) gesteld, kijk er maar een beetje doorheen ;)

[Papa Met Autisme]

volgende maand hebben mijn schoonouders een gesprekje met de thuisbegeleidster maw een sessie psych-educatie. Helaas was hun eerste reactie op het voorstel "goed, dan kunnen wij eindelijk ons gedacht eens zeggen over al die onzin". Ziet er dus niet goed uit :-(

[DeepQuest]

Tja...

De gevoeligheid om autisme te ontwikkelen is aangeboren en het is duidelijk van wie jouw vrouw haar genen heeft meegekregen op dat vlak. Die schoonouders zijn duidelijk niet in staat om zich in te beelden wat zo'n sessie voor jou betekent en ze willen dat kennelijk ook niet. Alles wat niet strookt met de eigen interesses of het eigen wereldbeeld is dan dus "onzin". Het lijkt me duidelijk hoe en van wie jouw vrouw haar angsten en psychoses heeft meekregen of opgelopen.

Tegen alles wat onbekend is moet blijkbaar strijd worden gevoerd terwijl je er ook voor zou kunnen kiezen om een meer open houding aan te nemen vanuit de overtuiging dat je overal wel iets van kunt leren. Helaas is een open houding niet zo eventjes mee te geven noch op te leggen. Daar zullen mensen toch zelf voor moeten kiezen, als ze dat tenminste kunnen.

Overigens kunnen niet-autistische mensen ook heel halsstarrig zijn, hoor.

[Christiaan Hupkes]

Lekker kort door de bocht, zo'n reactie.

Als je schoonouders eens zich verdiepen in autisme, dan komt het
begrip vanzelf. Toen ik mijn vriendin leerde kennen, was het eerste
boek wat ik bij haar las "Storm in je hoofd", een boek over autisme
bij kinderen. De jongste zoon van mijn vriendin heeft nl. ook dezelfde
vorm van autisme als ik (PDD-NOS).

Misschien dat het voor je schoonouders dan begrijpelijker wordt en een
aantal puzzelstukjes uit het verleden op zijn plaats zullen vallen.

[Asperger ADD]

Hoe is het verlopen Rob? Het gesprek met je schoonouders?

[Asperger ADD]

Halsstarrig zijn, dat is toch precies wat de schoonouders van Rob
doen? Je zou zo'n reactie van niet in kunnen leven in iemand anders
van een autist verwachten. Maar dit komt dan juist van een niet-
autist. De wereld op zijn kop!

[Rob Minnaert]

bwa, heeft niet echt veel veranderd. De dagen erna deden ze zelfs moetite om tegendraads te doen, zo leek het wel. Maar ondertussen moet mijn vrouw leren om meer met haar moeder te praten over onze aanpak van de kinderen, om de violen gelijk te stemmen, en zodat er duidelijkheid is voor iedereen.

Vriendelijke Groeten,

Rob Minnaert

Op 6 oktober 2011 13:01 schreef Asperger ADD <asperg...@gmail.com> het volgende:

[Rob Minnaert]

dat mijn schoonmoeder geen autisme heeft, zou ik zomaar niet durven zeggen

Op 6 oktober 2011 13:03 schreef Asperger ADD <asperg...@gmail.com> het volgende: