Οι 20 παραστάσεις που αναμένουμε να δούμε στις θεατρικές σκηνές τη σεζόν 2025-26
Στο κατώφλι μίας ακόμα θεατρικής σεζόν και αναμένουμε τα φώτα να ανάψουν στις αθηναϊκές σκηνές για το 2025-26 και να δούμε να κάνουν πρεμιέρα νέα κείμενα από Έλληνες και ξένους δημιουργούς, κείμενα – σταθμούς της παγκόσμιας δραματουργίας κάτω από μία διαφορετική ματιά – θεατρικούς ογκόλιθους που δεν σταματούν να αποτελούν πηγή έμπνευσης και να αναβιώνουν αλλά και να γεννούν διαρκώς κάτι καινούργιο, ερμηνείες που θα μας συνεπάρουν, καλλιτεχνικές συνευρέσεις σημαντικών καλλιτεχνών με αέρα επετειακό και άλλες που πατούν για πρώτη φορά το σανίδι.
Μπροστά στα ονόματα Σάρα Κέιν και Pina Bausch δεν γίνεται να μην υπάρχει ανυπομονησία. Τα εμβληματικά έργα τους, “Cleansed” και “KONTAKTHOF”, θα βρεθούν φέτος επί σκηνής και θα μας αποκαλύψουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο τους μέσα από προσεγγίσεις σύγχρονων δημιουργών.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έρχεται ένα ακόμα έργο του Εντουάρ Λουί, του Γάλλου συγγραφέα που πάντοτε μας καθηλώνει με την ευαισθησία αλλά και τη ωμότητα που χρωματίζουν τις αυτοβιογραφικές ιστορίες του.
Στις συναντήσεις που σφραγίζουν τη φετινή σεζόν η επανένωση των δύο συνοδοιπόρων της Ομάδας Εδάφους, Δημήτρη Παπαϊωάννου και Γιώργου Κουμεντάκη με το «Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα» και όσα κουβαλάει, σε μια νέα ανάγνωση από τον Θεόδωρο Κουρεντζή, αλλά και αυτή της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη με τον Νίκο Κουρή στον Οιδίποδα του Robert Icke.
Και υπάρχουν πάντα τα μονοπάτια των κλασικών και οι λάτρεις αυτών, όπως ο Thomas Ostermeier που επιστρέφει στην Ελλάδα διασκευάζοντας τον Εχθρό του Λαού του Ίψεν. Οι Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Γιώργος Παλούμπης από την άλλη εμπνέονται από την «Έντα Γκάμπλερ» δημιουργώντας ένα καινούργιο ελληνικό έργο, μια νέα ιστορία για την «Έντα», που δεν μπορεί παρά να μας κινήσει την περιέργεια.
Στα ίδια μονοπάτια, αναμένουμε να δούμε και τον Γιάννη Χουβαρδά να καταπιάνεται ξανά με έργο του Τσέχωφ, τον Άρη Μπινιάρη να καταθέτει τη σκηνοθετική του ματιά στο καφκικό σύμπαν της «Δίκης» αλλά και τον Μάκη Παπαδημητρίου στο «Τέλος του Παιχνιδιού» του Samuel Beckett.
Παρακάτω ακολουθούν οι 20 παραστάσεις που ξεχωρίσαμε και δίνουμε ραντεβού στα θέατρα τη σεζόν 2025-26.
[1]
“Cleansed” της Σάρα Κέιν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Από 5 Δεκεμβρίου
Για τη νέα σεζόν ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται με το έργο-σταθμός της Σάρα Κέιν, “Cleansed”, που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 5 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Πόσο μπορείς να αντισταθείς για να διατηρήσεις την υπόσταση σου και την ελευθερία σου; 7 ηθοποιοί, 7 φωνές (εκφάνσεις του ίδιου υπαρξιακού αδιεξόδου) συνθέτουν μια πανανθρώπινη κραυγή που αναζητά την Κάθαρση.
To “Cleansed” της Σάρα Κέιν (γνωστό στα ελληνικά με τον τίτλο «Καθαροί, Πια»), γραμμένο το 1998, αποτελεί ακόμη και σήμερα μια κρίσιμη αλληγορία, ένα σήμα κινδύνου για μια κοινωνία που απαγορεύει, καταστέλλει και εξουδετερώνει την αγάπη, την ελεύθερη βούληση και την πνευματικότητα. Σε μια στιγμή της ανθρωπότητας που ξανανθίζουν οι πόλεμοι, ο φασισμός και ο συντηρητισμός το – ακόμη και σήμερα – σοκαριστικό έργο της Σάρα Κέιν φαντάζει πιο αναλλοίωτο και πιο ταιριαστό από ποτέ. Ένα έργο – ποίημα, χωρισμένο σε 20 μικρές σκηνές, λειτουργεί σαν ένα μανιφέστο υπέρ του Ανθρώπου.
Σ’ ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα, το οποίο διαχειρίζεται ο Τίνκερ, 6 πρόσωπα προσπαθούν να βρουν την ταυτότητά τους, τη φωνή τους και να ζήσουν έξω από ταξινομήσεις και στενά πλαίσια. Ο Γκράχαμ ψάχνει τον θάνατο, η Γκρέις ψάχνει τον αδελφό της και θέλει να γίνει αυτός, ο Καρλ ζητάει απόλυτη δέσμευση, ο Ροντ ψάχνει την ανεξαρτησία, ο Ρόμπιν προσπαθεί να σταματήσει τη φωνή που ακούει στο κεφάλι του, η Γυναίκα θέλει να βρει κάποιον να την σώσει και να την αναβαπτίσει. Όλοι ψάχνουν την αγάπη και την αποδοχή, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα σε μια κοινωνία πλήρως αποστεγνωμένη που «καθαρίζει» τους ανθρώπους από ό,τι θεωρεί απαγορευμένο. Ο Τίνκερ θα τους υποβάλλει – και θα υποβάλλει εαυτόν – στις πιο σκληρές δοκιμασίες για να τους εξιλεώσει (η για να τους τιμωρήσει;).
Επί σκηνής οι: Χρήστος Λούλης, Μαίρη Μηνά, Δημήτρης Καπουράνης, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Γιώργος Ζυγούρης, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Θανάσης Ραφτόπουλος.
[2]
Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα | Εθνική Λυρική Σκηνή
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης / Σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία, εικαστικός σχεδιασμός: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Από 20 Ιανουυαρίου 2026
Το 2026 έρχεται μαζί με την επανένωση των δύο συνοδοιπόρων της Ομάδας Εδάφους, του Δημήτρη Παπαϊωάννου και του Γιώργου Κουμεντάκη, 24 χρόνια μετά τη διάλυσή της, σε μια νέα ανάγνωση από τον διεθνή μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή.
Το «Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα» είναι ένα έργο που σημάδεψε την καλλιτεχνική δημιουργία της δεκαετίας του ’90, και έρχεται στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ από τις 20 έως τις 30 Ιανουαρίου.
Το 1995 στο Παλαιό Εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Νέο Φάληρο η Ομάδα Εδάφους έκανε μια ρωγμή στον χρόνο με την παρουσίαση της παράστασης-εγκατάστασης Ενός λεπτού σιγή, σε σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία του Δημήτρη Παπαϊωάννου και μουσική για το πρώτο κεφάλαιο του Γιώργου Κουμεντάκη και για το δεύτερο του Μάνου Χατζιδάκι. Με το τραύμα να παραμένει διαρκές από τον θάνατο από AIDS αγαπημένων φίλων και με τον «φόβο να στοιχειώνει την ερωτική ζωή μιας ολόκληρης γενιάς», ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ζήτησε από τον Γιώργο Κουμεντάκη να συνθέσει μια «καταιγίδα θανάτου» – ένα ρέκβιεμ για εκείνους που χάθηκαν από το AIDS. Στην ίδια παράσταση τη διστακτική ελπίδα για τη ζωή έφερναν τα Τραγούδια της αμαρτίας του Μάνου Χατζιδάκι, σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Τριάντα ένα χρόνια μετά, έπειτα από κύκλους που έχουν ανοίξει και κλείσει και πορείες άλλοτε παράλληλες και άλλοτε αντίθετες και σε μία καλλιτεχνική περίοδο κατά την οποία η ΕΛΣ συνομιλεί με το ιστορικό της παρελθόν, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στήνει τη μεγάλη σκάλα της σκηνικής εγκατάστασης στην Εθνική Λυρική Σκηνή και δουλεύει ξανά από την αρχή πάνω στο Ρέκβιεμ για το τέλος του έρωτα, «ένα από τα δυνατότερα μουσικά έργα του Γιώργου Κουμεντάκη», όπως ο ίδιος αναφέρει. Η σύμπραξη των δύο δημιουργών που άνοιξαν τον δρόμο για μια νέα σκηνική γλώσσα στον χορό, το θέατρο, την όπερα, ακόμα και για τις Τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων, συμπληρώνεται από τον μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή.
Η δυναμική συνεύρεση Παπαϊωάννου – Κουμεντάκη οδήγησε τη δεκαετία του 1990 στην πρώτη δημόσια, ανοιχτή καλλιτεχνική αναγνώριση της επιδημίας του AIDS στην Ελλάδα και των δικαιωμάτων μιας ολόκληρης κοινότητας.
[3]
«Οιδίποδας» σε σκηνοθεσία Robert Icke | Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Από 20 Νοεμβρίου
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση υποδέχεται τον Robert Icke στην πρώτη του συνεργασία με Έλληνες ηθοποιούς. Από το West End του Λονδίνου στην Αθήνα ο Βρετανός σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας δημιουργεί μια διασκευή του Οιδίποδα μετατρέποντάς την κλασική τραγωδία σε ένα σκοτεινό, πολιτικό-οικογενειακό θρίλερ. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Νίκος Κουρής στους ρόλους της Ιοκάστης και του Οιδίποδα.
Βραδιά εκλογών. Ένας ικανός ηγέτης, φαβορί της εκλογικής κούρσας. Ένα χρονόμετρο που μετρά αντίστροφα προς τον θρίαμβο. Οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν μια συντριπτική νίκη. Αναμένονται σαρωτικές αλλαγές. Μπορεί η ιστορία του Οιδίποδα να μας είναι γνωστή, αυτή όμως τη σύγχρονη ανάγνωση ενός αρχέγονου μύθου δεν την είχαμε φανταστεί.
Τι συμβαίνει όταν όλα όσα πίστευες καταρρέουν; Όταν η ίδια σου η ύπαρξη συντρίβεται μπροστά στα μάτια σου;
Το σοφόκλειο δράμα του 428 π.Χ. για την αμείλικτη δύναμη του πεπρωμένου διαβάζεται ξανά μέσα από το πρίσμα της δημόσιας εικόνας, της ευθύνης, της εξουσίας και του ανθρώπινου ορίου. Με αμείωτη ένταση, σαρδόνιο χιούμορ και σκηνές που ακροβατούν ανάμεσα στο πολιτικό θρίλερ και την οικογενειακή τραγωδία, ο Ρόμπερτ Άικ –γνωστός στο ελληνικό κοινό από το The Doctor και τη διασκευή στο 1984 του George Orwell– επιστρέφει με τον Οιδίποδα.
Το καστ συμπληρώνουν ο Αλέξανδρος Μυλωνάς ως Κρέων και η Ράνια Οικονομίδου ως Μερόπη (ένα πρόσωπο που εισάγει ο Άικ στο έργο) αλλά και οι Κώστας Νικούλι, Σωκράτης Πατσίκα, Τάκης Σακελλαρίου, Χαρά Γιώτα, Γιώργος Ζιάκας, Γιάννης Τσουμαράκης και Δανάη-Αρσενία Φιλίδου. Τη μετάφραση στα ελληνικά υπογράφει ο Νίκος Χατζόπουλος και συνεργάτης σκηνοθέτης για την ελληνική εκδοχή ήταν ο Πρόδρομος Τσινικόρης.
Ένα τραπέζι μιας οικογενειακής και πολιτικής συνάθροισης, που από τις 20 Νοεμβρίου που κάνει πρεμιέρα, εκτρέπεται οριστικά.
[4]
KONTAKTHOF της Pina Bausch | Εθνικό Θέατρο
Από 17 Δεκεμβρίου
37 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στην Ελλάδα στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού από το Tanztheater Wuppertal, το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει με έναν εξ ολοκλήρου ελληνικό θίασο ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της σπουδαίας χορογράφου Pina Bausch, το “Kontakthof”, από τις 17 Δεκεμβρίου, σε σύμπραξη με το Pina Bausch Foundation.
Η σκηνική αυτή αναβίωση τελεί υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση των Josephine Ann Endicott, μέλους της αρχικής διανομής του 1978 και επί χρόνια βοηθού της Pina, και του Δάφνι Κόκκινου, μέλους του Tanztheater Wuppertal και βοηθού της από το 1993, σε συνεργασία με την Anne Martin — επίσης μέλος της αρχικής διανομής — και τον Scott Jennings, διευθυντές προβών του Foundation.
Στην Κεντρική Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ 23 ξεχωριστοί ερμηνευτές και ερμηνεύτριες από την Ελλάδα, 21 έως 55 χρόνων, που επιλέχθηκαν ειδικά για αυτή την παραγωγή.
Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Θανάσης Ακοκκαλίδης, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Βίκυ Βολιώτη, Κατερίνα Γεβετζή, Δημήτρης Γεωργιάδης, Μαριλένα Δάρα, Δάφνη Δρακοπούλου, Νίκος Ζιάζιαρης, Ναταλία Καλογεροπούλου, Δημήτρης Κολλιός, Μελίνα Κόντη, Νίκος Κουσούλης, Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Έρη Μάγκου, Δημήτρης Μανδρινός, Ιωάννης Μπάστας, Αλεξάνδρα Όσπιτση, Εβίνη Παντελάκη, Πύρρος Θεοφανόπουλος, Έλσα Σίσκου, Βασιάνα Σκοπετέα, Σάνια Στριμπάκου
Το Kontakthof παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1978 στην Όπερα του Wuppertal και αποτελεί ορόσημο της πρώιμης περιόδου της Bausch και κομβικό παράδειγμα της συνεργασίας της με τον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Rolf Borzik, ο οποίος διαμόρφωσε την εικαστική γλώσσα του θιάσου εκείνα τα καθοριστικά χρόνια. Το έργο συνεχίζει να περιοδεύει μέχρι σήμερα, συχνά και με διαφορετικές γενιές: το 2000 με το «Κυρίες και Κυρίους άνω των 65 ετών» και το 2008 με εφήβους ηλικίας από 14 έως 18 ετών – κάθε φορά θέτοντας εκ νέου το ερώτημα τι σημαίνει «επαφή» σε διαφορετικές ηλικίες.
Ανατρέχοντας στα λόγια της Pina Bausch: «Το “Kontakthof”, είναι ένας τόπος όπου συναντιούνται άνθρωποι που αποζητούν επαφή. Να φανερώσεις τον εαυτό σου, να τον αρνηθείς. Με φόβους. Επιθυμία. Απογοητεύσεις. Απελπισία. Πρώτες εμπειρίες. Πρώτες απόπειρες. Τρυφερότητα και ό,τι προκύπτει απ’ αυτή — αυτό ήταν σημαντικό θέμα στο έργο. […] Να αποκαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου, να ξεπερνάς τον εαυτό σου».
Η ίδια, άλλωστε, δεν ενδιαφερόταν «για το πώς κινούνται οι άνθρωποι αλλά για το τι είναι αυτό που τους κινεί» — τα συναισθήματα, η επιθυμία, η ανασφάλεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η μοναξιά.
Όπως αναφέρουν οι Καλλιτεχνικοί Διευθυντές της παραγωγής, Josephine Ann Endicott και Δάφνις Κόκκινος, «εκείνο που αντέχει στον χρόνο στο Kontakthof της Pina Bausch είναι η παρουσία των ανθρώπων και της καθημερινότητάς τους πάνω στη σκηνή, που αποκαλύπτει τις επιθυμίες τους, τις ανασφάλειές τους, τον πόθο τους για οικειότητα και αγάπη».
[5]
«Η κουζίνα» του Άρνολντ Γουέσκερ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή | Θέατρο Κιβωτός
Από τις 12 Νοεμβρίου
Ο Γιώργος Κουτλής καταπιάνεται με το έργο του Βρετανού Άρνολντ Γουέσκερ «Η κουζίνα», που παρουσιάζεται στο Θέατρο Κιβωτός από τις 12 Νοεμβρίου σκηνοθετώντας ένα ensemble 14 ηθοποιών και μουσικών, με τον Μιχάλη Σαράντη στον κεντρικό ρόλο.
«–Θα με αφήσετε να πάρω μια ανάσα;
–Δεν έχουμε χρόνο για ανάσες!»
Η δράση εκτυλίσσεται στα σπλάχνα ενός πολυσύχναστου εστιατορίου κατά τη διάρκεια μιας ακόμα εξαντλητικής ημέρας. Μάγειρες από διαφορετικές χώρες δουλεύουν αδιάκοπα σ’ αυτό το καζάνι που βράζει για να εξυπηρετήσουν έναν ατελείωτο όγκο παραγγελιών. Στη δίνη αυτού του αμείλικτου ρυθμού, προσπαθούν να βρουν μια ρωγμή χρόνου για να ονειρευτούν, να ερωτευτούν, να ζήσουν. Και –ίσως– να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο.
Γραμμένο το 1956, το έργο έχει παρουσιαστεί σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο –από τη Βραζιλία μέχρι την Ιαπωνία– και έχει μεταφερθεί δύο φορές στον κινηματογράφο και δύο στην τηλεόραση. Σήμερα, παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, φωτίζοντας με κυνισμό και ευαισθησία το υπαρξιακό αδιέξοδο των ανθρώπων, στην παγκόσμια εργασιακή ζούγκλα.
[6]
«Έντα» των Αντώνη Τσιοτσιόπουλου και Γιώργου Παλούμπη | Θέατρο Τζένη Καρέζη
Από 24 Οκτωβρίου
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και ο Γιώργος Παλούμπης συνεργάζονται πάλι και επιχειρούν ένα ακόμα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για την ελληνική πραγματικότητα, με αφορμή την Έντα Γκάμπλερ του Χένρικ Ίψεν.
Μια νέα ιστορία για την «Έντα», την οποία ερμηνεύει η Έλενα Τοπαλίδου, παρουσιάζεται από τις 24 Οκτωβρίου στο θέατρο Τζένη Καρέζη που επικεντρώνεται σε μια γυναίκα που προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές και ηθικές πιέσεις, όχι μόνο της οικογένειάς της, αλλά και του περίγυρού της.
Με πατέρα σπουδαίο πολιτικό και σύζυγο έναν επίδοξο αρχηγό κόμματος, πρέπει να υπηρετήσει εκείνες τις επιταγές που της επιβάλει το περιβάλλον της και η κοινωνική της θέση. Μακριά από τα δικά της όνειρα και θέλω, η πραγματικότητα στην οποία ζει θα την οδηγήσει αναπόφευκτα σε απροσδόκητες συγκρούσεις, για την φύση και τη θέση της ως γυναίκα. Ένα έργο για το δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση, κόντρα στα συστήματα που ορίζουν ρόλους και καθορίζουν προσωπικότητες σύμφωνα με κοινά συμφέροντα και πατριαρχικές παραδόσεις.
Παίζουν οι: Έλενα Τοπαλίδου, Στάθης Σταμουλακάτος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Θάνος Αλεξίου, Ράνια Σχίζα, Κώστας Φυτίλης, Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[7]
«Η Δίκη» του Φραντς Κάφκα σε σκηνοθεσία – διασκευή: Άρη Μπινιάρη | Θέατρο ARK
Από 12 Νοεμβρίου
Μετά την «Άνοδο του Αρτούρο Ούι», η «Δίκη» του Φραντς Κάφκα αιχμαλωτίζει τη σκηνοθετική ματιά του Άρη Μπινιάρη.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ερμηνεύει τον χαρακτήρα του Γιόζεφ Κ. που διανύει μια ιλιγγιώδη πορεία στο καφκικό σύμπαν, ενώ μαζί του αναδεικνύουν τις διαχρονικές θεματικές της «Δίκης» οι ηθοποιοί: Εβίτα Αγαΐτση, Αλέξης Βιδαλάκης, Αγγελική Δεληθανάση, Θανάσης Ισιδώρου, Βασίλης Καζής, Ιωάννης Μπάστας, Σωτήρης Τσακομίδης, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης κ.ά.
Με καυστικό χιούμορ, ο Κάφκα καταδεικνύει την προσπάθεια του ατόμου να κατανοήσει μια κοινωνία που συντρίβει, σαν μια άγρια μηχανή, την ατομική ελευθερία. Σε έναν κόσμο όπου το «έγκλημα» δεν είναι πάντα σαφές και οι νόμοι φαίνονται αυθαίρετοι και αόριστοι, η ζωή μοιάζει με μια συνεχή κι αγωνιώδη φάρσα, ενώ η δικαιοσύνη και η αλήθεια εκλείπουν.
Η «Δίκη» παρουσιάζεται από τις 12 Νοεμβρίου στο Θέατρο ARK.
[8]
«Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» του Samuel Beckett σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου | Θέατρο Ιλίσια
Από 13 Οκτωβρίου
Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία τους συνύπαρξη στη σκηνή, ο Μάκης Παπαδημητρίου συναντά τον Γιώργο Χρυσοστόμου από τις 13 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλίσια, για να ερμηνεύσουν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ντουέτα του παγκοσμίου θεάτρου στο «Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» του Samuel Beckett.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου σκηνοθετεί μια παράσταση που επιλέγει να δει κατάματα την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, ακόμα και όταν όλα γύρω τους – και μέσα τους – μοιάζουν κατεστραμμένα.
Το σκηνικό μας μεταφέρει σε ένα καταφύγιο, μετά το τέλος του κόσμου. Ένα παιχνίδι φτάνει στο τέλος του… ή μήπως το τελευταίο κομμάτι μιας παρτίδας που ξαναρχίζει; Η σκηνοθετική προσέγγιση του Μάκη Παπαδημητρίου εστιάζει στον βαθιά ανθρώπινο πυρήνα του έργου: τέσσερις χαρακτήρες σε έναν ερειπωμένο κόσμο, που προσπαθούν να γεφυρώσουν τις αποστάσεις με λέξεις, βλέμματα, σιωπές. Σιωπές, οι οποίες – όπως όρισε ο ίδιος ο Beckett – τηρούνται ευλαβικά, όχι από τυπολατρία, αλλά γιατί μέσα τους κρύβονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης.
Το κωμικό στοιχείο κυριαρχεί: «Πολλές φορές σκοτεινό, άλλες φορές υπόγειο, πάντα αιχμηρό. Ο Beckett δεν γελάει για να ξεχάσει — γελάει για να αντέξει. Κι εμείς προσπαθούμε να τιμήσουμε αυτό το χιούμορ όπως του αξίζει: με ειλικρίνεια και μέτρο, χωρίς να προδώσουμε τη σιωπή του», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
[9]
«Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» του Εντουάρ Λουί σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου | Θέατρο Τζένη Καρέζη
Από 5 Νοεμβρίου
Το έργο του Εντουάρ Λουί «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου.
Η Ελένη Κοκκίδου και ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος συμπράττουν από τις 5 Νοεμβρίου στο θέατρο Τζένη Καρέζη, σε ένα έργο που μιλάει για τα φύλα, τις τάξεις, τη μητρότητα, τη βία και την ελευθερία. Ένα έργο που μας θυμίζει πως ακόμα και σήμερα, το να είσαι γυναίκα δεν είναι αυτονόητο. Είναι αγώνας. Είναι μεταμόρφωση.
Από την καταπιεστική επαρχία μέχρι τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, η διαδρομή της γυναίκας είναι γεμάτη μικρές εξεγέρσεις, σιωπές, θυσίες και αλήθειες που καίνε.
«Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει να μοιάζει με πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε τη λάμα ενός μαχαιριού», αναφέρει ο Εντουάρ Λουί
Το «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» είναι αυτοβιογραφικό, μέσα από το οποίο ο Λουί τιμά τη μητέρα του και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα βαθιά κοινωνικά και πολιτικά στρώματα που διαμορφώνουν τις ζωές των γυναικών.
Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου επισημαίνει: «Σε έναν κόσμο που φλέγεται, η πένα του Εντουάρ Λουί, έρχεται για να μας υπενθυμίσει τις αξίες της αλληλεγγύης και του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μια στιγμή τρυφερότητας θέλουμε να φτιάξουμε με αυτή την παράσταση, απέναντι στην σκληρότητα που μας περιβάλλει. Ελπίζω να καταφέρουμε να την μοιραστούμε μαζί σας».
[10]
«Εχθρός του Λαού» του Χένρικ Ίψεν σε σκηνοθεσία Thomas Ostermeier | Θέατρο Κνωσός
Από 22 Οκτωβρίου
O σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής της βερολινέζικης Schaubühne, Τόμας Όστερμάιερ, έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει στο Θέατρο Κνωσός τη δική του εκδοχή του «Εχθρού του Λαού» από τις 22 Οκτωβρίου με τους Κωνσταντίνο Μπιμπή, Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλη Οικονόμου, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Στέλιο Δημόπουλο, Άλκηστι Ζιρώ, Ιάσονα Άλυ.
Ο Γερμανός σκηνοθέτης διασκευάζει και σκηνοθετεί το μνημειώδες έργο του Ίψεν, το οποίο έχει παρουσιάσει από το 2012 σε πάνω από 30 χώρες.
Ηθική ευθύνη ή οικονομικά συμφέροντα, διαφάνεια ή απόκρυψη της αλήθειας; Ως ευσυνείδητος επιστήμονας ο γιατρός Στόκμαν, που πρώτος υποστήριξε ότι η πόλη του μπορούσε να γίνει μια υποδειγματική λουτρόπολη, δεν θα διστάσει να αποκαλύψει δημοσίως ότι τα ιαματικά λουτρά αποδείχτηκαν μολυσμένα: αντιμέτωπος με τον δήμαρχο αδερφό του και την ιδιοτέλεια των συμπολιτών του, θα γίνει «εχθρός του λαού». Συνδυάζοντας τη σκηνική τόλμη και αρτιότητα με την κοινωνική ευαισθησία, ο Τόμας Όστερμάιερ δίνει σημερινή διάσταση στα ιψενικά ερωτήματα.
[11]
«Ιβάνοφ» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά | Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Από 23 Ιανουαρίου
Στη δεύτερη παρουσία του στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (μετά τον «Γλάρο» του Ρώσου συγγραφέα που ανέβασε την περίοδο 2017-2018) ο Γιάννης Χουβαρδάς επιλέγει τον τσεχοφικό «Ιβάνοφ» με πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2026.
Ο Νικολάι Αλεξέγεβιτς Ιβάνοφ, ένας αποτυχημένος σύζυγος, εραστής, γαιοκτήμονας και άνθρωπος, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας κενόδοξης κοινωνίας σε συνεχή αναβρασμό, που οι βασικές της αξίες είναι το χρήμα, η εκμετάλλευση και η διαφθορά. Υπάρξεις με ματαιωμένες φιλοδοξίες, πεταλούδες που φτερουγίζουν ασταμάτητα προς το φως που τις καίει φαντασμαγορικά, όλα τα πρόσωπα του έργου αποτυπώνονται σε κρίσιμες στιγμές της ζωής τους, όπου η ψυχική επιβίωση ή η ηθική τους πτώση κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Ο «Ιβάνοφ» θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Τσέχοφ, γραμμένο κατά την πρώτη, νεανική περίοδο της λογοτεχνικής του καριέρας, και περιέχει όλα τα στοιχεία που αργότερα τον κατέστησαν έναν από τους κορυφαίους δραματουργούς παγκοσμίως: συνταρακτική θεματολογία, συναρπαστική γραφή, πολύπλοκοι χαρακτήρες, πρωτοποριακή φόρμα, ποιητική πνοή ανάμικτη με έναν σκληρό ρεαλισμό και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα, η συνύπαρξη ερωτικού δράματος, πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού, υπαρξιακής τραγωδίας και σκηνών έντονου κωμικού χαρακτήρα καθιστούν το αριστούργημα του Τσέχοφ ιδιαίτερα ελκυστικό και απρόσμενα σύγχρονο.
Πρωταγωνιστούν: Αργύρης Ξάφης, Μαρία Σκουλά, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Χατζόπουλος, Αλεξάνδρα Καζάζου, Πηνελόπη Τσιλίκα, Χάρης Φραγκούλης, Νικόλας Χανακούλας, Κατερίνα Λυπηρίδου Θανάσης Δόβρης, Ευάγγελος Βογιατζής και ο Blaine Reininger των Tuxedo Moon που ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης.
[12]
«Ένα κάποιο κενό» της Βαλέριας Δημητριάδου σε σκηνοθεσία Βαλέριας Δημητριάδου | Θέατρο Εμπορικόν
Από 20 Οκτωβρίου
Επτά ιστορίες. Επτά διαφορετικοί άνθρωποι. Μία γυναίκα που μόλις γέννησε και προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα της πραγματικότητα. Ένα ζευγάρι μεσηλίκων που μένει για πρώτη φορά μόνο του – καθώς τα παιδιά τους έχουν φύγει για σπουδές. Ένας εργένης ταξιτζής που επιζητά τη μοναχικότητα και την ελευθερία. Ένας τελειόφοιτος Νομικής που αποφασίζει να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ένας νεαρός ανάπηρος μουσικός που αναζητά τη δημιουργία και την έμπνευση. Μια νεαρή γυναίκα, influencer, που παλεύει με την φθορά του χρόνου. Καθένας τους βυθισμένος στη δική του πραγματικότητα, με τα δικά του ερωτήματα, φόβους και επιθυμίες.
Πόσο εύκολα παραδινόμαστε στον αυτοματισμό της ρουτίνας, αφήνοντας τη ζωή να περνά με εμάς απόντες; Και όταν τελικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη μοναξιά μας, βρίσκουμε το θάρρος να την αντικρίσουμε — ή καταφεύγουμε στην ασφάλεια της απραξίας; Κι αν ο κόσμος άλλαζε; Αν έπαυε να είναι όπως τον ξέρουμε και οι μέρες μας λιγόστευαν; Θα μέναμε ίδιοι; Θα παραμέναμε αμετακίνητοι, αμέτοχοι, φοβούμενοι την αλλαγή – ή θα επαναστατούσαμε;
Μετά το «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον», που παρουσιάστηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές, καθώς και το «Ενενήντα» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2025, η Βαλέρια Δημητριάδου επιστρέφει με το τρίτο της θεατρικό έργο «Ένα κάποιο κενό» από τις 20 Οκτωβρίου στο Θέατρο Εμπορικόν.
Επτά ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα – σαν εσωτερικά μονόπρακτα που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους – αποκαλύπτοντας πως πίσω από την επιφάνεια της «κανονικότητας» υπάρχει κάτι εύθραυστο: ένα κενό που όλοι γνωρίζουμε, μα δύσκολα παραδεχόμαστε. Το κενό της μη σύνδεσης. Με τον εαυτό μας πρωτίστως – και κατ’ επέκταση με τους άλλους. Με λιτότητα, χιούμορ και συγκίνηση, οι σκηνές του έργου ισορροπούν ανάμεσα στην καθημερινότητα και την υπαρξιακή αναζήτηση, εστιάζοντας στον σύγχρονο άνθρωπο που πασχίζει να βρει φωνή και νόημα.
[13]
«Γιοζεφίνε η αοιδός ή Ο λαός των ποντικιών» | Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Χαράλαμπος Γωγιός / Σάββας Στρούμπος
Από 27 Μαρτίου 2026
Το τελευταίο διήγημα του Φραντς Κάφκα, «Γιοζεφίνε η αοιδός ή Ο λαός των ποντικιών», μετατρέπεται σε παράσταση μουσικού θέατρου μέσα από τη νέα παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τη μουσική υπογράφει ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός, ενώ τη σκηνοθεσία ο Σάββας Στρούμπος.
Ο αλλόκοτος και ποιητικός κόσμος του Φραντς Κάφκα διαπνέεται από την ιδιαίτερα εύθραυστη αγωνία του συγγραφέα για την ανθρώπινη κατάσταση, η οποία διαρκώς υποσκάπτεται από ένα απρόβλεπτο και βέβηλο χιούμορ γεμάτο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό. Στο διήγημα «Γιοζεφίνε η αοιδός ή Ο λαός των ποντικιών» (1924) ο Κάφκα μας μεταφέρει σε έναν παράξενο κόσμο όπου δεν υπάρχει νεότητα, ούτε καν μια σύντομη παιδική ηλικία, αφού τα πάντα καθορίζονται από τον αγώνα της επιβίωσης και τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να είναι παιδιά. Σε αυτόν τον κόσμο εκείνο το είδος της χαράς που πηγάζει από τη μουσική δεν εμφανίζεται ποτέ, το τραγούδι έχει πάψει να υπάρχει και το σφύριγμα είναι πλέον η μόνη μορφή έκφρασης.
Η ποντικίνα Γιοζεφίνε, όμως, εισάγει σε αυτόν τον κόσμο ένα σφύριγμα με επίδραση μαγευτική, σαγηνευτική. Η έκστασή της είναι αυτή που κάνει το σφύριγμα της ακαταμάχητο και μοναδικό – αυτή η παράδοξη καφκική αοιδός φέρει το εκστατικό στοιχείο στις στιγμές της πιο μεγάλης δυσκολίας για τον λαό των ποντικιών. Μέσα από την αλλόκοτη τέχνη της δημιουργεί ένα μουσικότροπο κάλεσμα εξέγερσης για την επαναδιεκδίκηση της ίδιας της ζωής.
Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει το ιδιόμορφο, υποδόριο και σαρκαστικό χιούμορ που διατρέχει το τραγικό όραμα του Κάφκα μέσω μιας μουσικής δραματουργίας που εμπνέεται από τη «χαμηλή», τόσο καρναβαλική όσο και, ενίοτε, παραβατική μουσικοθεατρική παράδοση του ελαφρού μουσικού θεάτρου και του βαριετέ.
Επί σκηνής οι Έβελυν Ασουάντ, Ελπινική Μαραπίδη, Ρόζυ Μονάκη, Σταύρος Παπαδόπουλος. Συμμετέχουν μουσικοί του Ergon Ensemble.
[14]
“COW|DEER” των Katie Mitchell, Nina Segal και Melanie Wilson | Εθνικό Θέατρο
Από 7 Νοεμβρίου
Το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Royal Court Theatre και παρουσιάζει από τις 7 Νοεμβρίου το “Cow | Deer”, το πρωτοποριακό έργο των Katie Mitchell, Nina Segal και Melanie Wilson. Μετά την πρεμιέρα στο Λονδίνο στις 3 Σεπτεμβρίου με βρετανικό θίασο, η παράσταση έρχεται στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» με ελληνικό 4μελές ensemble, προσκαλώντας το κοινό σε μια μοναδική εμπειρία ακρόασης και εξερεύνησης του «πέρα από τον άνθρωπο» κόσμου. Την ελληνική εκδοχή της παράστασης υπογράφει – ως συνεργάτιδα στη σκηνοθεσία – η Ειρήνη Φαναριώτη μαζί με τους/τις τέσσερις Έλληνες/ίδες ερμηνευτές/τριες.
«Το “Cow | Deer” είναι μια αλλιώτικη σκηνική εμπειρία. Ένα κουαρτέτο Ελλήνων/ίδων ερμηνευτών/τριών και μουσικών ζωντανεύει τις ζωές δύο ζώων: μιας αγελάδας κι ενός ελαφιού, χωρίς λόγια, μόνο με ήχο. Το “Cow | Deer” είναι ένα πείραμα επαναπροσανατολισμού: από τον λόγο προς την ακρόαση, από την ιεραρχία προς τη συνεργασία, από τον καθαρά ανθρώπινο στον ευρύτερο, πολύμορφο κόσμο της φύσης.», αναφέρουν οι δημιουργοί του. Μια παράσταση – πρόσκληση σε έναν κόσμο πέρα από τον ανθρώπινο.
Εκκινώντας έναν νέο διάλογο ανάμεσα στο θέατρο, τη φύση και τον ήχο, οι ανθρώπινες αφηγήσεις γύρω από την κλιματική κρίση ξεπερνώνται και η προσοχή στρέφεται στο ίδιο το περιβάλλον: ζώα, έντομα και στοιχεία της φύσης δεν αποτελούν πια το σκηνικό της ζωής μας, αλλά ισότιμους συμμέτοχους ενός εύθραυστου οικοσυστήματος. Μέσα από ζωντανά ηχητικά εφέ (Foley), σε συνδυασμό με αυθεντικές ηχογραφήσεις φυσικών περιβαλλόντων, οι ερμηνευτές δημιουργούν ένα καθηλωτικό ηχητικό τοπίο σε πραγματικό χρόνο. Η παράσταση εξελίσσεται χωρίς λόγια, αλλά με τον ήχο ως κεντρικό αφηγητή – μια εμπειρία που επιτρέπει στο κοινό να «ακούσει» τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνεται ένα ζώο και να βιώσει μια πρωτόγνωρη εγγύτητα με τη φύση.
Το “Cow | Deer” είναι μια καλλιτεχνική κραυγή για το περιβάλλον. Κάθε ήχος – μια ανάσα, ένα αυτοκίνητο, το γάβγισμα ενός σκύλου ή το κελάηδισμα ενός πουλιού – γίνεται υπενθύμιση ότι η επιβίωση είναι κοινό δικαίωμα όλων των ειδών και όχι αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπου. Μια παράσταση που μας καλεί να αναθεωρήσουμε τη θέση μας στον κόσμο – όχι ως κυρίαρχοι, αλλά ως συνοδοιπόροι που συνυπάρχουμε με σεβασμό και φροντίδα.
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αλέξανδρος Ζοτάι, Χρήστος Θάνος, Κορίνα Κόκκαλη, Ιωάννα Τουμπακάρη
[15]
«Mια Αχόρταγη Σκιά» του Mariano Pensotti | Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Από 5 Μαρτίου
Μια εμπειρία, δύο εκδοχές. Ένας ορειβάτης που έζησε μια απίστευτη περιπέτεια στο βουνό. Και ένας ηθοποιός που ενσάρκωσε την ιστορία του στο σινεμά. Ο διεθνώς διακεκριμένος Αργεντίνος σκηνοθέτης και συγγραφέας Μαριάνο Πενσότι σκηνοθετεί στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση για τρίτη φορά.
Πατέρες και γιοι. Ορειβασίες και πτώσεις. Παγόβουνα, φαντάσματα, η αλήθεια και η κινηματογραφημένη εκδοχή της, συγκλονιστικές αποκαλύψεις και κωμικές ανατροπές, με ένα tour de force ντουέτο, τους Γιάννη Νιάρρο και Κώστα Νικούλι, στην πρώτη τους θεατρική συνύπαρξη.
Μετά την πρεμιέρα του έργου στην Αβινιόν το 2024 και τις ξεχωριστές εκδοχές του για την Αυστρία και την Αργεντινή, τη σκυτάλη παίρνουν δύο ηθοποιοί στην Ελλάδα από τις 5 Μαρτίου για να μιλήσουν, μεταξύ άλλων, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Πενσότι, «για απόντες πατέρες που τα παιδιά τους μυθοποιούν και παρόντες πατέρες που τα παιδιά τους περιφρονούν. Όπως η κλιματική αλλαγή λιώνει τους πάγους του κόσμου, έτσι και ο χρόνος φαίνεται να αποδομεί τους μύθους που οι οικογένειες πλάθουν γύρω τους».
Οι εμπειρίες που μας χώρισαν, οι κοινές πορείες που μας ένωσαν, οι πόθοι και τα πάθη μας, η αλήθεια και η μυθοπλασία, με φόντο μια ιστορία που δένει τις ζωές των ανθρώπων με έναν άρρηκτο δεσμό. Με επιρροές από τον Σταντάλ, τον Μπαλζάκ και τον Τολστόι, ο Πενσότι θέλησε να γράψει ένα έργο που να θυμίζει ένα ανέφικτο μυθιστόρημα, μια ιστορία μέσα στην οποία υπάρχει ένα παλίμψηστο από άλλες ιστορίες, σαν ρωγμές που ανοίγουν περάσματα σε λησμονημένες ζωές και ανείπωτες αλήθειες. Γιατί η ανάβαση σε ένα βουνό και τα γυρίσματα μιας ταινίας μετατρέπονται τελικά σε μια υπαρξιακή πρόκληση: να αντιμετωπίσεις το ύψος και να αφουγκραστείς το βάθος.
[16]
Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι | Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
20 Ιουνίου 2026
Εξήντα πέντε χρόνια μετά τη θρυλική παραγωγή του 1961 με τη Μαρία Κάλλας στον ομώνυμο ρόλο, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, σκηνικά – κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη και χορογραφία Μαρίας Χορς, η Εθνική Λυρική Σκηνή αναβιώνει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την όπερα Μήδεια του Κερουμπίνι, την οποία θα ερμηνεύσει η Ιταλίδα δραματική υψίφωνος Άννα Πιρότσι.
Στο πλαίσιο του θεματικού άξονα της σεζόν 2025/26, ο οποίος εξερευνά την έννοια «της όπερας του μέλλοντος μέσα από τη μήτρα του παρελθόντος», η Εθνική Λυρική Σκηνή επιλέγει να αναβιώσει τη Μήδεια του 1961, με τα υλικά τού σήμερα. Μέσα από τα βιβλία σκηνοθεσίας του Μινωτή, τα σχέδια του Τσαρούχη, καθώς και από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που σώζεται από τις θρυλικές παραστάσεις της Κάλλας στην Επίδαυρο, θα επιχειρηθεί μια ανασύσταση της παράστασης, όπως την εμπνεύστηκαν και την παρουσίασαν οι μυθικοί εκείνοι καλλιτέχνες που σφράγισαν τον ελληνικό πολιτισμό.
Το 1961, η Μαρία Κάλλας δέχεται την πρόσκληση του ιδρυτικού Διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Κωστή Μπαστιά να ερμηνεύσει Μήδεια στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ένα χρόνο μετά την πρώτη της εμφάνιση στο αργολικό θέατρο με τη Νόρμα. Η Μήδεια –την οποία ο Κερουμπίνι πρωτοπαρουσίασε το 1797 στο Παρίσι– είναι μια από τις όπερες που η Κάλλας επανασύστησε στο κοινό του 20ού αιώνα, ήδη από το 1953 στη Φλωρεντία. Όταν το 1958 η νεοσύστατη τότε όπερα του Ντάλλας της αναθέτει μια νέα παραγωγή της Μήδειας, η Κάλλας ζητά να τη σκηνοθετήσει ο Αλέξης Μινωτής, ο Έλληνας σκηνοθέτης που συνδέθηκε όσο κανείς με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Παρά τους αρχικούς δισταγμούς του, λόγω της απειρίας του στο λυρικό θέατρο –και μετά την επιμονή της Κατίνας Παξινού–, ο Μινωτής δέχεται και προτείνει ως σκηνογράφο και ενδυματολόγο τον κορυφαίο Έλληνα ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη. Η πρεμιέρα στο Ντάλλας στέφεται από μια χωρίς προηγούμενο επιτυχία, με τις διθυραμβικές κριτικές να αναφέρονται σε μια «υπερφυσική αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινη Κάλλας», στον «ανανεωτικό αέρα της σκηνοθεσίας του Μινωτή» και στα «130 φτιαγμένα στην Ελλάδα, μοναδικά κοστούμια του Τσαρούχη». Το 1959 η dream team του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού παρουσιάζει τη Μήδεια στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και στις 6 και 13 Αυγούστου του 1961 η παραγωγή φθάνει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Για τον ανοιχτό χώρο της Επιδαύρου ο Μινωτής επαναπροσδιορίζει τους σκηνοθετικούς χειρισμούς, θέλοντας, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, να «επαναφέρει όσο μπορούσε την λειτουργία του μύθου κατά το αρχαίο πρότυπο χωρίς να παραβλάψει στο ελάχιστο την μουσική του διάσημου συνθέτη». Παράλληλα ο Τσαρούχης προσαρμόζει το σκηνικό, ενώ δημιουργεί νέα κοστούμια για τα συνολικά 250 άτομα που βρίσκονται επί σκηνής. Τις παραστάσεις της Επιδαύρου διηύθυνε ο Νικόλα Ρεσίνιο, ενώ μαζί με την Κάλλας τραγούδησαν οι Τζουζέππε Μοντέστι, Σούλα Γλαντζή, Τζον Βίκερς, Κική Μορφωνιού, Γιώργος Ζάκκας, Αγγελική Δρακοπούλου και Άννα Μαραγκάκη. Ο κύκλος της θρυλικής αυτής παραγωγής ολοκληρώνεται το 1962 στη Σκάλα του Μιλάνου, όπου το απαιτητικό ιταλικό κοινό αποθέωσε όχι μόνο τη Μαρία Κάλλας –στην τελευταία εμφάνισή της στον ρόλο αυτό– αλλά όλους τους συντελεστές της παραγωγής.
Μετά το κλείσιμο του Ηρωδείου για εργασίες αναστήλωσης, η ΕΛΣ συνεχίζει τη μεγάλη παράδοση των καλοκαιρινών παραγωγών όπερας, αυτή τη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, 65 χρόνια μετά την τελευταία φορά που παρουσίασε εκεί παραγωγή όπερας και για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα.
Μετά τον εμπλουτισμό του αρχείου της ΕΛΣ με νέες συλλογές, φωτογραφικά αρχεία και σπάνια ντοκουμέντα, με μεγάλο αριθμό των κοστουμιών του Τσαρούχη να έχουν αποκατασταθεί από το Ενδυματολογικό Τμήμα της ΕΛΣ και με δεδομένη τη συνεργασία με το ΜΙΕΤ/ΕΛΙΑ και το αρχείο Μινωτή – Παξινού, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της ΕΛΣ Γιώργος Κουμεντάκης στελεχώνει μια νέα δημιουργική ομάδα, η οποία, μέσα από μια ενδελεχή έρευνα των υπαρχόντων ντοκουμέντων θα αναβιώσει την παραγωγή, προσφέροντας στο σημερινό κοινό μια σπάνια ευκαιρία να γνωρίσει ένα εμβληματικό ορόσημο του ελληνικού πολιτισμού. Ειδικά τα δεκάδες σωζόμενα κοστούμια του Τσαρούχη αποτελούν μοναδικά έργα τέχνης και μια ξεχωριστή περίπτωση αφομοίωσης της αρχαίας ελληνικής τέχνης στη δική του διαχρονική και αξεπέραστη αισθητική.
[17]
«Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια | ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ
Από 31 Οκτωβρίου
Τα «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, ανεβαίνει το φθινόπωρο στη σκηνή του Πτι Παλαί, προσκαλώντας τους παλιούς θεατές να θυμηθούν και τους καινούργιους να γνωρίσουν μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων ετών. Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» πριν από 17 χρόνια (2008). Η Ρένη Πιττακή συναντά και πάλι τη μοναχική Λίλυ, έναν ρόλο για τον οποίο ξεχώρισε και επαινέθηκε ιδιαίτερα. Δίπλα της, στον ρόλο του δασκάλου χορού Μάικλ, θα βρίσκεται ο Κώστας Βασαρδάνης.
Η δραματική αυτή κομεντί του Ρίτσαρντ Αλφιέρι αφηγείται την ιστορία δύο μοναχικών και εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, που αναπτύσσουν μία απρόβλεπτη και ιδιαίτερη σχέση. Η αστή Λίλυ καλεί τον νεαρό χορευτή Μάικλ να της παραδώσει κατ’ οίκον μαθήματα χορού. Μέσα από το βαλς, το σουίνγκ, το τσάρλεστον, το φλαμένγκο, το ροκ εντ ρολ και το τάνγκο, βλέπουμε πώς οι αταίριαστοι φαινομενικά κόσμοι τους έρχονται κοντά.
Με πολύ χιούμορ και με κάθε μάθημα να διακόπτεται από το τηλεφώνημα της ενοχλημένης από τη μουσική γειτόνισσας, η Λίλυ και ο Μάικλ όχι μόνο συμφιλιώνονται, αλλά διαμορφώνουν μια βαθιά ανθρώπινη σχέση ζωής. Σε κάθε συνάντησή τους, οι δύο ήρωες ανοίγουν όλο και πιο πολύ την καρδιά τους, αποκαλύπτοντας τις αγωνίες και τους φόβους του.
Τα «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» μιλούν για μία από τις πιο βαθιές ανάγκες του ανθρώπου, την ουσιαστική επικοινωνία.
[18]
«ΤΖΕΝΗ ΤΖΕΝΗ» σε σκηνοθεσία Nίκου Καραθάνου | Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Από 17 Απριλίου 2026
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά γιορτάζει 130 χρόνια και παρουσιάζει το «Τζένη Τζένη» των Κώστα Πρετεντέρη και Ασημάκη Γιαλαμά σε σκηνοθεσία NίκουΚαραθάνου από τις 17 Απριλίου.
…Αφού το ’χει δει στο σινεμά…
…ας το δει και στο θέατρο.
(Ατάκα της Τζένης Καρέζη την πρώτη νύχτα του γάμου της)
Ένα ηλιόλουστο ρέκβιεμ
Η Ελλάδα καταδυόμενη
Αχ, αυτή η προσευχή του Διονύση Παπαγιανόπουλου.
Αχ, αυτός ο χορός της Τζένης Καρέζη.
Ολόκληρος ο Κωνσταντάρας.
Πάντα ο Μπάρκουλης, ο Καλλιβωκάς, η Ζαφειρίου…
Όλες αυτές οι μορφές του ελληνικού κινηματογράφου αποκτούσαν μια υπόσταση αρχετυπική, σχεδόν θεϊκή: με την κατευναστική δύναμη χιλίων καλοκαιρινών ήλιων, έδιναν στα παιδικά μας όνειρα μια εικόνα της ελληνικότητας που στις μέρες μας φαντάζει όλο και πιο μακρινή, σαν να βυθίστηκε σε μια τηλεοπτική Ατλαντίδα, πολύ πριν μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε πραγματικά τα ρομάντζα, τη χαρά, το κέφι και αυτή τη γεύση του παραδείσου που είχαν αυτές οι ταινίες. Αυτή η νοσταλγία, η νοσταλγία εκείνου του τηλεοπτικού καλοκαιρινού φωτός, είναι που γεννά το πανηγυρικό ρέκβιεμ που συναντάμε στη νέα αυτή παράσταση.
Το «Τζένη; Τζένη;!» είναι μια απόπειρα σε αυτή τη θεοβασία, μια απόπειρα να ξανασυναντηθούμε με τους ήρωες εκείνων των ταινιών, που μέσα στην «αφέλεια» και τον «αφρό» μιας χιλιοειπωμένης ρομαντικής κωμωδίας μάς αποκαλύπτουν μια αξεπέραστη και διαχρονική αλήθεια για τη χώρα μας: όσο βαθιά κι αν βυθιστούμε στο σκότος μιας υπαρξιακής εθνικής κρίσης, υπάρχει κάτι που λάμπει στο βυθό αυτό – μια παρακαταθήκη της Ελλάδας που γιορτάζει σε λύπες και χαρές, μια χώρα που αντιστέκεται μέσα από το τραγούδι που τραγουδά και το γλέντι που γλεντάει, μια χώρα πυρηνικά διονυσιακή, μια χώρα που γελά με τα χάλια της και κλαίει μπροστά στην
ομορφιά της.
Έτσι, μέσα από αυτό το γλυκόπικρο, διαθλαστικό πρίσμα, γεννιέται ο χώρος για να αναπτύξουμε την ιστορία του «Τζένη Τζένη», δίνοντάς της μια σπαρακτική και νοσταλγική διάσταση.
Στην παράστασή, αυτή η «Τζένη», η Ελλάδα του σήμερα, αναζητά παρηγοριά, παρέα και ζεστασιά σε αυτή τη μαγεία των ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου.
Χάνεται μέσα στα κύματα αυτής της φτιαχτής –αλλά και τόσο βαθιά πραγματικής–ονειροφαντασίας, παρασύρεται από τις πολιτικές ίντριγκες, τα νησιώτικα καφενεία, τους ηλιόλουστους γάμους και τις ξεκαρδιστικές πλεκτάνες, τα ρομάντζα, τα τραγούδια και τις σπηλιές των νεράιδων· χάνει την εικόνα της και συναντά τον εαυτό της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσει αυτό που της απέμεινε, αυτό που μένει πάντα όταν πλησιάζει το τέλος: η παιδική ανάμνηση μιας πιο φωτεινής ημέρας.
Παίζουν οι Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Χρήστος Λούλης, Χάρις Αλεξίου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ζέτα Μακρυπούλια, Κώστας Μπερικόπουλος, Ιωάννα Μαυρέα,
Γιάννης Κοτσυφάς, Ιωάννα Μπιτούνη, Νίκος Καραθάνος κ.ά.
[19]
Η Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα σε σκηνοθεσία Βαλάντη Φράγκου | Θέατρο Πορεία
Από 2 Οκτωβρίου
Το εμβληματικό τελευταίο μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα, «Η Χαμένη Άνοιξη, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή σε μια θεατρική διασκευή του Άρη Λάσκου και σκηνοθεσία του Βαλάντη Φράγκου. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα 2 Οκτωβρίου στο Θέατρο Πορεία, με έναν θίασο έξι ηθοποιών (Ελένη Ζαραφίδου, Άρης Λάσκος, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Δημήτρης Πασσάς, Γιούλη Τσαγκαράκη, Συμεών Τσακίρης) και μία αφήγηση που φέρνει στο προσκήνιο την Ιστορία που πάντα παραμονεύει.
Καλοκαίρι του 1965. Ο Ανδρέας επιστρέφει στην Αθήνα έπειτα από 18 χρόνια εξορίας στηv Tασκέvδη. Σε 20 ταραγμένες μέρες —από τις 4 έως τις 23 Ιουλίου— θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν, τις μνήμες, την πολιτική κρίση και δύο γυναίκες που θα ταράξουν τη συνείδησή του: η κοσμοπολίτισσα και απολιτική Φλώρα και η νεαρή αγωνίστρια Ματθίλδη.
Γύρω τους, μια Ελλάδα που αλλάζει ραγδαία: η Βουλή κλονίζεται, το Σύνταγμα παρακάμπτεται, το Παλάτι διώκει έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, βουλευτές του κόμματός του εξαγοράζονται και μηχανορραφούν εναντίον του, πράκτορες καταγράφουν τις κινήσεις των πολιτών, η αντιπολίτευση παλεύει να βρει το στίγμα της, οι ξένες δυνάμεις επηρεάζουν τα πάντα. Το Κυπριακό οξύνεται, εvώ στην Αθήνα, ο δημοκρατικός λαός αντιστέκεται δυναμικά με καθημερινές διαδηλώσεις και αστυνομική καταστολή. Οι συνειδήσεις ταράζονται, οι ισορροπίες ανατρέπονται. Και κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, ιδίως όταν στις 21 Ιουλίου 1965 ο Σωτήρης Πέτρουλας δολοφονείται στην οδό Σταδίου.
Δύο ηθοποιοί αναλαμβάνουν τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες (Ανδρέας – Φλώρα) και άλλοι τέσσερις εναλλάσσονται σε πολλαπλούς ρόλους ενσαρκώνοντας τους υπόλοιπους χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Με πλοκή κινηματογραφικής έντασης και διαρκή εναλλαγή δράσης ανάμεσα σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους —τον Εθνικό Κήπο, την πλατεία Συντάγματος, τους δρόμους και τα καφενεία της Αθήνας, αλλά και τα διαμερίσματα των ηρώων— η παράσταση ακολουθεί τα δραματουργικά ευρήματα του Τσίρκα. Μυθοπλασία και ιστορικά ντοκουμέντα, υπαρκτά πρόσωπα και φανταστικοί χαρακτήρες συνυφαίνονται σε ένα σκηνικό γεγονός διάρκειας δύο ωρών.
Τα προσωπικά βιώματα των χαρακτήρων συγκρούονται με τα κοινωνικά οράματα και τη διάψευσή τους. Κυρίως οι δύο πρωταγωνιστές, ο Ανδρέας και η Φλώρα —και οι δύο εκπατρισμένοι— αναζητούν σταθερό έδαφος∙ ξένοι στην Αθήνα, ξένοι και στον τόπο από όπου έφυγαν, παλεύουν να απαντήσουν: Τι τους ανήκει; Σε ποιον ανήκουν; Ποιος τους χωρά; Και, τελικά, έχουν θέση σε μια κοινωνία που μοιάζει να μην τους αναγνωρίζει;
Όμως, όπως λέει το ρητό, η Ιστορία γράφεται, ενώ εμείς ζούμε. Έχει νόημα να προσπαθεί κανείς για την προσωπική του ευτυχία, να αντιστέκεται σε μια αίσθηση προσωπικής απελπισίας, να μην απογοητεύεται, όταν παντού γύρω «βρωμάει πραξικόπημα»; Μπορούμε να ζήσουμε έξω από την Ιστορία; Ανεπηρέαστοι από κάθε τι εξωτερικό; Αμέτοχοι; Ή μήπως η Ιστορία θα μας παρασύρει μαζί της;
Τελικά, τι ακολουθεί μετά από μία Χαμένη Άνοιξη; Μια ακόμα χαμένη εποχή ή μήπως μια ευκαιρία για επαγρύπνηση και αλλαγή πορείας;
Κάποτε ο Τσίρκας σε μια συνέντευξή του είχε πει «Θέλω να γράψω ένα βιβλίο λυπητερό που να κάνει ευτυχισμένους όσους το διαβάζουν». Αυτό φιλοδοξεί και η παράσταση. Ακόμα και μέσα από μια επίπονη και σκοτεινή ιστορία, είναι δυνατόν ο άνθρωπος να οραματιστεί ένα διαφορετικό μέλλον, κατανοώντας το παρελθόν του. Ειδικά αν κάποιες πτυχές του μοιάζουν ανατριχιαστικά με τη σημερινή εποχή…
[20]
«Το Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού | Θέατρο Τέχνης
Από 17 Οκτωβρίου
Το εμβληματικό μυθιστόρημα που σημάδεψε την ελληνική μεταπολεμική λογοτεχνία, το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή έρχεται στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Δυο γυναίκες. Νίνα και Εκάβη. Στη δίνη της μνήμης και της ζωής. Μιας μνήμης επιθετικής, που υποκύπτει, στις αισθήσεις και στις θύμισες των χρόνων που πέρασαν, ανακαλώντας πρόσωπα που σημάδεψαν, έμειναν, έφυγαν ή χάθηκαν. Και μιας ζωής, που είναι τώρα, που βάζει στο μικροσκόπιο την καθημερινότητα και κάνει τους ανθρώπους να γεύονται κάθε πίκρα και χαμόγελο. Δυο γυναίκες που επιβιώνουν σε μια κοινωνία ανδρών, σπάζοντας τις νόρμες της εποχής, προοικονομώντας αυτό που έρχεται.
Νίνα και Εκάβη μάς ταξιδεύουν στην Ελλάδα⋅ του Παύλου Μελά, των Βαλκανικών Πολέμων, του Μεσοπολέμου και του Μεταξά. Μα και της Κατοχής, του Εμφυλίου και των Δεκεμβριανών. Μιας Ελλάδας που αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων, μα που παραμένει πάντα ίδια.
Το Τρίτο Στεφάνι, αθάνατο αφήγημα, καθρεφτίζει μια Ελλάδα γνώριμη, καλώντας μας να δούμε θαρρετά την αντανάκλαση μας στους ήρωες του…
Νίνα, Αντώνης, Ιωάννης, Ελένη, Δημήτρης, Μαρία, Εκάβη, Πολυξένη, Μιλτιάδης, Αφροδίτη, Αχιλλέας…
Παίζουν (αλφαβητικά): Βασίλης Ανδρέου, Αντώνης Γιαννακός, Γιώργος Δάμπασης, Βασίλης Ζαφειρόπουλος, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Πάρης Λεόντιος, Άννα Μάγκου, Λίλλυ Μελεμέ, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Ερατώ Πίσση, Μαρία Σαββίδου, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Άρης Τρουπάκης.