Wang Fo en zijn perfectionisme 2.

[Ankie van de Ben]

Laatst liet iemand mij, vol trots, de vierde suite voor cello alleen van
Bach horen. Het was een cd met de cellist Jojoma.
Nu is mijn gastheer dol op het steeds perfecter krijgen van het geluid, dat
uit de geluidsboxen moet komen. Ik raakte gefascineerd, niet door dat
perfecte geluid, dan wel door een interpretatie, die echt heel anders was,
dan ik zelf had opgebouwd.
Ik kreeg de cd mee. draaide die af op mijn simpele installatie. En toen
begreep ik ineens wat ik miste, toen ik de cd door de perfecte geluidsboxen
had gehoord. Een cello is best een weerbarstig instrument en de cellis moet
met hem in dialoog.
Dat dialoog was ineens spoorloos door die perfecte geluidsboxen. De cello
ging daar een eigen leven lijden.
Heel veel dingen gaan in onze moderne wereld een eigen leven leiden. Meer
misschien dan we vermoeden of bevroeden. Als je er op gaat letten, dan is
niet veel meer in dialoog met de mens. Daar schuilt een ongelooflijk
onzichtbaar gevaar in, dat op wrede wijze kan toeslaan.
Laatst maakte iemand me er op attent, dat de foto' s die gemaakt worden met
een digitale camera wel prachtig zijn, maar eigenlijk maak je die foto niet
zelf. je kiest wat je wilt fotograferen, je stelt het apparaat in maar dan
maakt het apparaat de foto. Ook daar is met een gewoon toestel veel meer
dialoog tussen de maker en het apparaat.
Wang Fo had eertijds nog niet echt gekeken naar de avondlucht, de zee, de
boot, de rotsen. Daarom kon hij zichzelf redden en naar gene zijde van de
golven heengaan, die golven, die hij zelf in dialoog met de buitenwereld
gecreëerd had.
Ankie.