دیرگاهیست که کانونها و نهاد هائی در دنیا به اختلافات تاریخی بین ایرانیان و اعراب دامن میزنند.
ایرانی های میهن دوست به خاطر جنایات اعراب پس از حمله آنان به ایران, تلاش برای از بین بردن فرهنگ ایرانی و جایگزین کردن آن با قوانین وحشیانه و بدوی عربی-اسلامی, کینه اعراب را به دل دارند. ما هیچگاه سوزاندن کتابخانه ها, و از بین بردن گنجینه بر ارزش و تاریخی کتابهایمان به دست اعراب اسلامی را فراموش نخواهیم کرد.
اعراب نیز کینه ایرانی ها را به دل دارند. آنان برتری فرهنگی ایرانیان, بخصوص قدرت نظامی و نفوذ سیاسی ایران ( تا پیش از اشغال ایران به دست رژیم اسلامی) را چون خاری در چشمانشان فراموش نکرده اند. اکنون که به برکت وجود رژیم اشغالگر اسلامی در ایران , میهن ما در انزوای سیاسی قرار گرفته, تلاش در انتقام جوئی دارند.
شوربختانه, احساسات میهن پرستانه ایرانیان, سبب شده که ناخواسته به این اختلافات تاریخی دامن بزنند و روز به روز ایران را به سقوط در پرتگاه جنگی خانمانسوز نزدیک تر سازند.
باید به هوش باشیم و با دیدگاهی گسترده, احساسات را کنار نهاده, آگاهانه و هوشیارانه با این گونه توطئه ها (شیعه - سنی ) برخورد کرده و از بروز هر گونه تنش که منجر به برخورد و جنگ با همسایگانمان میشود جلوگیری نماییم .
هرگونه تنش یا جنگ با همسایگان, تنها به زیان مردم و به سود قدرتهای شرق و غرب خواهد بود.
روشنفکران ایرانی که در سالهای پیش از ۱۳۵۷ با بی تفاوتی یا لجبازی با حکومت پهلوی, ذهن عوام را با خطرات حکومت مذهبی-اسلامی, روشن نساختند, و با این کار به رسالت خود عمل نکرده, و اجازه دادند که ایران به اشغال رژیم اسلامی دراید , اکنون این وظیفه خطیر و تاریخی را به عهده دارند که مردم را با خطرات کینه جوئی و تنش با همسایگان به خصوص اعراب آگاه سازند.
پاینده ایران.