बेभान रसाळ तारुण्य

[माझं गाव माझा देश]

1. बेभान रसाळ तारुण्य
   जेव्हा मन कशालाच,भीत नाही,
   मानत जे कोणतीच,रीत नाही;
   सगळ्याच गोष्टी जेव्हा,वाटतात नगण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जेव्हां हर ऋतू,रोमांचच खडावतो,
   गर्मितही काटवून,थंडी वेडावतो;
   जेव्हां बगीचा वाटतं,अभय अरण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य....
   
   जेव्हां कोणत्या नवीनच,बीजाला फुटतं रोप,
   आणि रात्रं जागवून,दिवसा येते झोप;
   जिथे दिसतं कुरुपतेतही,रुपेरी लावण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जेव्हां रहावसं वाटतं,मनाशीच एकाकी,
   सुकल्या त्वचेलाही,चढते लकाकी;
   जेव्हां हर पापच,वाटतं मोठ पुण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जे हर्णावतं बागडून,पूर्व असलं पाडस,
   सगळ्या स्तिथीत,जेव्हां शुरावतं धाडस;
   चुकीचीच वाट वाटते,ओळख-जाण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जे दव असूनही भासत,पळस पांनी काच थेंब,
   चंचलून निसटतं,न थाम्बता जेम तेम;
   आयुष्य स्तिथीत जे,सर्वात परमाग्रगण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जे कितीही वाटलं तरी,जड करणं जतन,
   कोणत्याही नाजूक क्षणी,उतवतं पतन;
   घडलेल्या गोड गुन्ह्यास,सदैव अजाण्य ;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   जेव्हां अंगी बहरतो,सुगंधून मधु मास,
   एक अधर स्पर्शही,वेडावतो मिलन-आस;
   अंगी हर बहरत्या,शहार्ण्याचही नाविण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.
   
   ज्या अवस्थी निसर्गही,ओतून टाकतो सर्व रंग,
   इंद्रधनुष्यी रंगून,खुलवून टाकतो टप्पोरून अंग;
   सर्व जीवनावस्थेत ज्याला,सर्वगुणी प्राविण्य;
   तेच म्हणजे बेभान,रसाळ तारुण्य.