ကတၱီပါလမ္းခြဲ

[Moderator]

ေဇာ္၀င္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
http://drlunswe.blogspot.com

ဒီေန႔အခ်ိန္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ အလြန္ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ကာလတခု ျဖစ္ပါတယ္။
ညီအစ္ကို မသိတသိ ကာလမ်ဳိးလို႔ ဆိုရပါမယ္။ ရန္သူလား၊ မိတ္ေဆြလား
မကြဲျပားေလာက္ေအာင္ အျမင္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီသမားပါလို႔ ဆိုသူေတြထဲမွာေတာင္ ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ကို ခြင့္လႊတ္
ေမတၱာထားၿပီး ဦးဂမၻီရ ေသာ့႐ိုက္ခ်ဳိးတာကို သေဘာထားတင္းမာသူပါလို႔
အျပစ္တင္ခ်င္သူေတြ ရွိေနၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။

အေတြးအေခၚ ႐ႈပ္ေထြးရင္ ႏိုင္ငံေရး ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ညီညြတ္ေရး
ၿပိဳကြဲတတ္ပါတယ္။ ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲရင္ ရန္သူဘက္က အႏိုင္ရ
အသာစီးရသြားတတ္ပါတယ္။ သတိႀကီးႀကီးထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်ပါလိမ့္မယ္။

စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုအတြင္းမွာ အေပ်ာ့အမာကြဲေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
ဒီအေပ်ာ့အမာကိစၥကို “ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရ၊ NLD နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ရဲ႕
ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျမာက္ ေရႊ႔ကြက္မ်ား” ေဆာင္းပါးမွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
အေပ်ာ့အမာေတြ ကြဲေနတယ္ဆိုတာ မွန္းဆခ်က္ပါ။ ဘယ္သူမွ အေထာက္အထားနဲ႔
ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္တဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရင္က
စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ လုပ္ခဲ့သလို ရာထူးျဖဳတ္တာ ေတာရွင္းတာမ်ဳိးေတာ့
မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ အဲသလို ေတာရွင္းတာမ်ဳိး မေတြ႔ရတဲ့အျပင္ သူတို႔ကို
အေပ်ာ့အမာကြဲေနတယ္ဆိုၿပီး လူေတြက ထင္ေၾကးေပး မွန္းဆေနတာကို စစ္အစိုးရက
ႏွစ္သက္ေနသလား လို႔ေတာင္ ထင္စရာရွိပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က တခ်ဳိ႕က
အမာပုံနဲ႔ထြက္၊ တခ်ဳိ႕က အေပ်ာ့ပုံနဲ႔ထြက္ ဆိုၿပီး ဇာတ္တိုက္
ကျပေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္္ႏိုင္ပါတယ္။ အရင္ကလည္း ဒါမ်ဳိး လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
စိန္လြင္က ဘီလူးဆိုင္းနဲ႔ထြက္၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႔ထြက္
ဆုိတာမ်ဳိး လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲေတြခ်ည္းပါပဲ။

သူတို႔ထဲမွာ အေပ်ာ့အမာ ကြဲမကြဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာေတာ့
အေပ်ာ့အမာ ကြဲေနပါၿပီ။ ျဗန္းကနဲ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္တာမ်ဳိးကို
မ်က္ဝါးထင္ထင္ မေတြ႔ျမင္ရေသးေပမယ့္ အေတြးအေခၚအရ ကြဲေနပါၿပီ။
စိတ္ဝမ္းကြဲေနၾကပါၿပီ။

ဒီလိုကြဲႏို္င္တာမ်ဳိးကို ေတြးမိလို႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
မွတ္ပုံတင္ေရး မဆုံးျဖတ္ခင္တုန္းက ေရးတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ “က်ဳံးသြင္းခံရေသာ
ဆင္ႀကီးတေကာင္” ေဆာင္းပါးမွာ သတိေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
မူအရကြဲလာတဲ့အခါ လူအရ တြဲဖို႔ဆိုတာလည္း ခက္လာပါတယ္။ မလြဲမေရွာင္သာ
ကြဲလာၾကပါတယ္။

အေတြးအေခၚအကြဲရဲ႕ အဓိက အက္ေၾကာင္းေနရာက ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈
အေျခခံဥပေဒရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္း ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို လုံးဝလက္မခံႏိုင္တဲ့ အုပ္စုကို ေခါင္းမာသူေတြလို႔
တျခားဒီမိုကေရစီသမားေတြက ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔
ျပတ္သားသူေတြလို႔ ခံယူၾကပါတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာမယ့္
သူေတြကိုေတာ့ တျခားဒီမိုကေရစီအုပ္စုက ေပ်ာ့ညံ့သူေတြလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြလို႔ ခံယူၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ လက္ခံႏိုင္မယ့္ ျပတ္သားသူနဲ႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ
အေပ်ာ့နဲ႔ အမာလို႔ပဲ က်ေနာ္ သုံးစြဲပါမယ္။

တခ်ဳိ႕က ညီညြတ္ေရး ေရွး႐ႈၿပီး အေပ်ာ့ကလည္း အေပ်ာ့၊ အမာကလည္း အမာ
နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း လုပ္သြားၾကမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီသေဘာထားဟာ
အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ အျမင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔
ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ ရွိလာပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္
သံသယျဖစ္မိပါသလဲ။ က်ေနာ္ ေျပာပါမယ္။

ေဒၚေနာ္အုန္းလွက လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ Weekly Eleven
က မီဒီယာပီပီ မီဒီယာေနရာ မေနဘဲ ဒီအခ်ိန္မွာ ပြဲဖ်က္ ေႏွာက္ယွက္လာရင္
ဘယ္သူ႔မွ သည္းမခံဘူးလို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဆရာဦးစိန္ဝင္းကလည္း ဒီအခ်ိန္ဟာ
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီဘက္ကေန
မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဆရာဦးစိန္ဝင္းလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာင္
လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပသူေတြကို လူႀကီးလူေကာင္းမဟုတ္သလိုမ်ိဳး ေျပာထြက္လာတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။ ၈၈ မွာ တႏိုင္ငံလုံး လမ္းေပၚထြက္ခဲ့ၾကလို႔ ဒီေန႔ ဒီေလာက္
ဒီမိုကေရစီစကား ေျပာခြင့္ရလာတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သတိေမ့သြားသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။
ဒါဟာ ျပတ္သားသူေတြကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြက ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့
နမူနာပါ။

မႏၱေလးမွာ ဦးေသာပါက ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဆႏၵျပသူ သံဃာေတာ္ငါးပါးကို
ၾကံ႕ဖြ႔ံစစ္အစိုးရက ျဖဳိခြဲတဲ့ကိစၥမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားဟာ သူတို႔ဘက္ကေန အားေပးကူညီမႈ မျပဳခဲ့႐ုံသာမက
အစိုးရဘက္ကို ကူညီၿပီး ဆႏၵျပ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ပ်က္ျပားေအာင္
လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြကို မစိုးရိမ္တိုက္ေဟာင္းကေန
ေမာင္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း
စာနာစကားကေလးမွ ေျပာေဖာ္မရဘဲ ႏွာေစးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ျပတ္သားသူေတြကို
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြက တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္ခဲ့တာနဲ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တာရဲ႕
ေနာက္ထပ္ နမူနာပါ။

ေတာင္သူလယ္သမားေတြနဲ႔ ကိုဖိုးျဖဴတို႔က လယ္သမားအခြင့္အေရးအတြက္
ဆႏၵျပၾကေတာ့လည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႏွာေစးျပန္ပါတယ္။ ဘာမွ
အကူအညီမေပး။ ေထာက္ခံမႈ မေပးခဲ့ပါ။ ဖမ္းဆီးသူေတြ၊ တရားစြဲသူေတြကိုေတာင္မွ
တခ်က္ကေလး ေဝဖန္ေဖာ္မရပါ။ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးအတြက္
ေထာက္ခံေျပာဆိုဖို႔ရာ ဒီခ်ဳပ္ ဘာေၾကာင့္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါသလဲ။
ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ နားလည္မႈ ပ်က္ျပားမွာစိုးလို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာပါလား။
အေသးကေလးလို႔ ေတြးသူေတြ ရွိခ်င္ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေတြ ဒီမိုကေရစီအတြက္ စကားမေျပာရဲရင္
ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေနာင္ေရးဟာ ရင္ေလးစရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ေဒၚစုနဲ႔ NLD အေနနဲ႔ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနတဲ့အျဖစ္ဟာ
မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ အေခ်ာင္ဆန္တဲ့ အျပဳအမူ ျဖစ္ပါတယ္။ တာဝန္မဲ့တဲ့ အျပဳအမူ
ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္သမားနဲ႔ အစိုးရျဖစ္တာ ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဆိုၿပီး
ေဘးထြက္ထိုင္ေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုဖိုးျဖဴတို႔လုပ္ရပ္ကို
မႀကိဳက္လို႔ မေထာက္ခံႏိုင္ဘူး ဆိုရင္လည္း မေထာက္ခံႏိုင္ေၾကာင္း
ဘာ့ေၾကာင့္ မလုပ္သင့္ေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသင့္ပါတယ္။
ေထာက္ခံတယ္ ဆိုရင္လည္း ေထာက္ခံေၾကာင္း ျပသသင့္ပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ
ၾကားေနလို႔မရပါ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုအေရးကို
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္လည္း မသင့္ေတာ္ပါ။ ဒီျဖစ္စဥ္ဟာလည္း
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြက ျပတ္သားသူေတြဘက္က မရပ္ဘဲ ဦးသိန္းစိန္ဘက္က ရပ္ခဲ့တဲ့
ေနာက္ထပ္ ဥပမာတခု ျဖစ္ပါတယ္။

ေထာင္က်ခံ တန္းက်ခံၿပီး ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာကို ရဲရဲေျပာခဲ့ၾကသူေတြလည္း
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဦးသိန္းစိန္ အရိပ္အကဲကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ျပီး
မေျပာရဲ မဆိုရဲ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီလား။ ဒုကၡခံစားၾကရသူေတြကို ဥေပကၡာျပဳမွပဲ
ဒီေဆြးေႏြးေရးက အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာပါလား။ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူေတြကို
ပါးစပ္လိုက္ပိတ္မွသာ ေျပာင္းလဲေရးေရွ႕ဆက္ႏိုင္မွာပါလား။ ဒါဆိုရင္
သူတို႔ေျပာေနတဲ့ ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေရးပါလဲ။
ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။

ဆရာေတာ္ အသွ်င္ဂမၻီရက မဂၢင္ေက်ာင္းတိုက္ကို ေသာ့႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီး
ဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ မတရား ခ်ိတ္ပိတ္ခံထားရတဲ့
ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းကိုလည္း ေသာ့႐ိုက္ခ်ဳိးခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုလည္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီသမားမ်ားဆိုသူေတြက ဥပေဒ
ခ်ဳိးေဖာက္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ မတရားတဲ့ဥပေဒကို
လိုက္နာဖို႔ ေတာင္းဆုိေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္
ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရထုတ္သမွ် ဥပေဒကို
လိုက္နာေနမယ္ဆိုရင္ ဘာမွ တိုက္ပြဲဝင္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ စစ္အစိုးရ
ထုတ္ျပန္တဲ့ ဥပေဒေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တုပ္ေႏွာင္ထားၿပီး
တိုက္ပြဲဝင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စစ္အစိုးရလက္ထဲမွာ ကေလးကစားစရာ
အ႐ုပ္ကေလးေတြလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို
ဟန္႔တားဖို႔အတြက္ ဘာမွ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနစရာ မလိုဘဲ ဥပေဒတမ်ဳိးၿပီး
တမ်ဳိး ထုတ္ေန႐ုံပါပဲ။ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာမႈ မရွိတဲ့ ဆရာစံကို
ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ပုန္ကန္ေသာင္းက်န္းသူ၊ သူခိုးဓားျပေတြလို႔
ေခၚပါတယ္။ ဆရာစံကို ႀကိဳးမိန္႔ေပး သတ္ျဖတ္ခဲ့သူ ေဒါက္တာဘဦးကိုေတာ့
လူႀကီးလူေကာင္း ဥပေဒသမား တရားသူႀကီးလို႔ သေဘာထားပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕
သမိုင္းက ဆရာစံနဲ႔ ေဒါက္တာဘဦးကို ဘယ္လိုဆုံးျဖတ္သလဲ ဆိုတာကိုေတာ့
ျပည္သူအားလုံး သိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဂမၻီရကို ၿငိဳျငင္ၾကတာဟာလည္း အေပ်ာ့သမားေတြရဲ႕
စိုးရိမ္ပူပန္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ အျပဳအမူေတြဟာ
စစ္တပ္အတြင္းက သေဘာထားတင္းမာသူေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြ
ျဖစ္ေနေလမလား။ သေဘာထားတင္းမာသူေတြက စိုးရိမ္ပူပန္ၾကရင္ အေပ်ာ့သမားဆိုတဲ့
သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ဒုကၡေရာက္မလား။ ေဒၚစုရဲ႕ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးကို
အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားၾကဖို႔က အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ သူတို႔
စိတ္ေကာက္မွာကို စိတ္ပူေနၾကရတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့
အေျပာင္းအလဲဆိုတာဟာ ဘယ္ေလာက္ခိုင္မာသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ သူေတာင္းစားလို
လက္ျဖန္႔ေတာင္းခံေနလို႔ ဒီမိုကေရစီ ရမယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ မယုံၾကည္ပါဘူး။
သူတို႔ ေစတနာ သဒၶါေပါက္မွ ေပးမယ့္ ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔
မေမွ်ာ္ကိုးပါဘူး။

အေျခခံဥပေဒကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ႀကိဳးစားၾကလို႔
ေနာက္ဆုံးတေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ စစ္တပ္က
ျပန္ၿပီး အာဏာသိမ္းလိုက္ရင္ တခ်က္ပါပဲ။ အေျခခံဥပေဒက သူတို႔အတြက္ ဒီေလာက္
အာမခံခ်က္ရွိလို႔ စစ္အစိုးရဟာ အခုလို ဖြင့္ကစားေနတာပါ။

ေခါင္းမာတဲ့သူေတြ စိတ္ေကာက္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္လူ႔အခ်င္းခ်င္းကို
ဟို႔လူ႔ပါးစပ္ လိုက္ပိတ္၊ ဒီလူ႔ပါးစပ္ လိုက္ပိတ္ လုပ္ေနတာဟာ ဘယ္သူေတြ
အက်ဳိးရွိေနပါသလဲ။ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚမွာေရာ တရားပါရဲ႕လား။
ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ေနာက္က လူထုတရပ္လုံးမွာ အေတြးအေခၚေတြ
ဘယ္ေလာက္ ႐ႈပ္ေထြးကုန္ပါၿပီလဲ။ လူထုၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ အျငင္းအခုန္
ျဖစ္ကုန္ၾကပါျပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေတြေဝကုန္ပါၿပီလဲ။

ဘယ္ေလာက္ ေတြေဝကုန္ၿပီလဲဆိုရင္ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပဖို႔ ေျပာရင္
ေျပာတဲ့သူကို ေခတ္မမီတဲ့သူ၊ ငေပါငေၾကာင္လို႔ေတာင္ ထင္လာေျပာလာၾကတဲ့
အထိပါပဲ။ လူထုအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အင္အားျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္
ဆႏၵျပတာဟာ လူထုအင္အားကို ျပသတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပတာေလာက္
ဘာကိုမွ စစ္အစိုးရက အေရးမလုပ္ဘူးဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္
ေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဘယ္လို အာဏာရွင္စနစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါေစ၊
လူထုရဲ႕သေဘာထား၊ လူထုရဲ႕ဆႏၵကို လုံးဝလ်စ္လ်ဴ႐ႈ ပစ္ပယ္ၿပီး
ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တနည္းနည္းနဲ႔
လူထုေထာက္ခံမႈကို ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားၾက ျပသၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ၾကံ႕ဖြံ႔ေတြက
လူထုသေဘာထား ဆႏၵခံယူပြဲဆိုၿပီး အတုအေယာင္ပြဲႀကီးေတြ ဖန္တီးခဲ့တာေတြဟာ
အဲသလို ႀကိဳးစားမႈေတြရဲ့ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္တမ္း စစ္အစိုးရကို ေရြ႕လာေအာင္ လႈပ္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာဟာလည္း
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးေၾကာင့္သာ ၁၉၉၀
ခုႏွစ္မွာ ဒီခ်ဳပ္ မဲႏို္င္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ၂၀၀၇ ခု
သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးေၾကာင့္သာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရဟာ မလြဲမေရွာင္သာ
ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပလာခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ ဓားအိမ္ကို ၾကည့္လို႔ ဓားေကာင္းမွန္း
မသိရင္၊ ဓားကို ထုတ္ျပရဲတဲ့ သတၱိရွိသလားလို႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။ လူထုက တခဲနက္
ေထာက္ခံပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏို္င္က အရပ္သားအစိုးရကို သံသယရွိေပမယ့္
အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ပါးစပ္ပိတ္ထားေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကိုမင္းကိုႏိုင္ဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာပါမယ့္အေၾကာင္း
ဝန္ခံလက္မွတ္ေရးထိုးခ်င္စိတ္ ရွိပုံမရပါဘူး။ ကိုကိုႀကီးကလည္း
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တာကို ေထာက္ခံရတာဟာ အင္မတန္
စြန္႔စားရတဲ့ ေထာက္ခံမႈလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ထဲမွာ ေဒၚစု
ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေထာက္ခံသူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။

အေပ်ာ့သမားေတြက ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႕ဓားကိုလည္း စိုးရိမ္ပုံရပါတယ္။
ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႕ လူထုေထာက္ခံမႈပမာဏကလည္း သိပ္ႀကီးမားလို႔ အတိအလင္း
ေဝဖန္ေျပာဆိုသံမ်ဳိးကိုေတာ့ သိပ္မၾကားရပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ မစႏၵာမင္းကို ေထာင္ကလြတ္အလာ ေစာင့္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔
ေနရာခ်န္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ၈၈
မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ ဖိတ္ေခၚကမ္းလွမ္းခဲ့တာမ်ဳိး မေတြ႔ရပါဘူး။
(က်ေနာ္ ္မသိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၈၈
မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲ
ဆိုတာကေတာ့ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၈၈
မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း
၂၀ ေက်ာ္ၾကာမွ လူခ်င္းျပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၈၈
မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံ၊ ၂၀၀၇
အေရးေတာ္ပုံႀကီးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ျပည္သူလူထုေထာက္ခံမႈ၊ ႏိုင္ငံတကာေထာက္ခံမႈကို
အႀကီးမားဆုံးရရွိထားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးဟာ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ သူတို႔
ဘယ္လိုမ်ား လက္တြဲၿပီး တုိင္းျပည္ေကာင္းက်ဳိး သယ္ပိုးၾကမလဲဆိုတာဟာ
အားလုံးသိခ်င္ၾကသလို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့အရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြကို ေထာက္ထားၾကည့္ရင္
ဒီမိုကေရစီသမားေတြ အၾကားမွာ အေပ်ာ့အမာ လက္တြဲၿပီး တအုပ္စုနဲ႔
တအုပ္စုအၾကားမွာ အကူအညီေပး ခ်ီတက္ၾကဖို႔ ဆိုတာဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔
သိပ္မလြယ္လွဘူးဆိုတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ က်ေနာ္
ဆိုခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိပါဘူး။ နည္းမ်ဳိးစုံ၊
အသြင္သ႑န္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ခ်ီတက္ေရးလမ္းေၾကာင္းဟာ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔
မလြဲမေရွာင္သာ သြားရေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့ မလြယ္လွဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥကို
ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကရပါေတာ့မယ္။ တကယ္တမ္း ဒီလို သြားရေတာ့မယ္ဆိုရင္
တဘက္နဲ႔တဘက္ စည္းေစာင့္ၾကဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် တဘက္နဲ႔တဘက္ ကူညီၾကဖို႔၊
အေတြးအေခၚအရေရာ၊ လက္ေတြ႔အရပါ တဘက္ကို တဘက္ အေႏွာက္အယွက္မေပးၾကဖို႔ဟာ
သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။

ျပတ္သားသူေတြဘက္က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္သူေတြကို မဝင္ပါနဲ႔လို႔ မတား႐ုံသာမက
သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝန္းရံေပးပါမယ္လို႔ေတာင္ ဆိုခဲ့ၾကပါၿပီ။
ပါးစပ္ပိတ္ေပးသူေတြကလည္း ပိတ္ေပးခဲ့ၾကပါၿပီ။ ျပတ္သားသူေတြဘက္က ဒီလို
သေဘာထားႀကီးၾကသလို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြဘက္ကလည္း သေဘာထားႀကီးၾကဖို႔
လိုပါတယ္။ ဆႏၵျပတာ ေဒၚစုကို ေႏွာက္ယွက္တယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။ ေဒၚစုကို
ဆႏၵျပတာမဟုတ္၊ စစ္အစိုးရကို ဆႏၵျပေနတာဆိုတာကို နားလည္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

ျပတ္သားသူေတြနဲ႔ ဦးသိန္းစိန္ၾကားမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူက ၾကားက
ဝင္လာတာမ်ဳိးဟာ ျပတ္သားသူေတြအတြက္ အခက္ေတြ႔ေစႏိုင္ပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ေရွ႕မွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူေတြက ဒိုင္းလုပ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးေနရင္
ျပတ္သားသူေတြ အခက္ေတြ႔ေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲသလို အခက္ေတြ႔ရင္
စိတ္ဝမ္းကြဲျပားမႈေတြ တိုးပြားလာၿပီး ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားမွာကို
စိုးရိမ္ရပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ကာလတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရွိေနသမွ်မွာ
လူထုဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္စရာမလိုဘူးလို႔ ဗိုလ္သန္းေရႊက
ေျပာေၾကာင္း သတင္းတခု ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီသတင္း မွန္ေနသလားဆိုတာ အခု
ျပန္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူထုေတြ ဆႏၵမျပဖို႔၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ
မလုပ္ဖို႔အတြက္ ဦးသိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို
အသုံးခ်ေနသလားဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။ လူထုဆႏၵျပပြဲ၊
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တခါမွ ဦးမေဆာင္ခဲ့ဖူး၊
မပါဝင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ၁၉၈၈ ခု၊ ၂၀၀၇ ခု လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေဒၚစု မပါတဲ့
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ၿပီး ေဒၚစုကေတာ့ အဲဒီ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြရဲ႕
ေအာင္သီးေအာင္ႏွံကို စားသုံးခြင့္ရသူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေဒၚစုကသာ
ေခါင္းေဆာင္မယ္ဆိုရင္ လူထုက ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္
ေဒၚစုဟာ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ဘယ္တုန္းကမွ အားမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဦးမေဆာင္သလို
ကိုယ္တိုင္လည္း မပါဝင္ဖူးပါဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မယုံၾကည္ရင္လည္း ရွိပါေစ။
လူထုရဲ႕ အားေပးယုံၾကည္မႈ ရထားသူ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ သူယုံၾကည္တဲ့
နည္းလမ္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တာကို တေလးတစား ေစာင့္ၾကည့္သည္းခံပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္
လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြကို မဟန္႔တားေစခ်င္ပါ။ ေဒၚစု ကိုယ္တိုင္
ဟန္႔တားတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္ ေတြ႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစု
လုပ္သမွ် ေထာက္ခံသူေတြက လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ဟန္႔တားကန္႔ကြက္
႐ႈတ္ခ်လာတာမ်ဳိးေတြ၊ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္လာတာမ်ဳိးေတြ ရွိေနလို႔ ေျပာတာပါ။
ဒီ႐ႈတ္ခ်မႈေတြ၊ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈေတြဟာ ေဒၚစု ႏႈတ္ဖ်ားကေန
တိုက္႐ိုက္ထြက္မလာေပမယ့္ ေဒၚစုရဲ႕ဆႏၵ၊ ေဒၚစုရဲ႕အျမင္ကို
တိုက္႐ိုက္ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါမွာ ညီညီညြတ္ညြတ္ ခ်ီတက္ၾကဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ့္တပ္ကိုယ္
ျပန္မနင္းၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္လူပါးစပ္ကိုယ္ လိုက္မပိတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
သမၼတႀကီး အထင္လြဲမွာစိုးလို႔၊ ေခါင္းမာဂိုဏ္းေတြ ေၾကာက္ၿပီး
ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားမွာစိုးလို႔ ျပတ္သားသူေတြကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကလို႔
တားဆီးတာမ်ဳိး မလုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေျပာခ်င္တာတခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ ေဝဖန္ခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း
ေဝဖန္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တိုက္ခိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကို
အေလးအနက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေဒၚစုနဲ႔ NLD ကို ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္
ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ေစခ်င္လို႔သာ အခုလို ေဝဖန္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္ၿပီးလည္း
ေဝဖန္ဦးမွာပါ။ ဒီလို ေဝဖန္တာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားေနေသးလုိ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားေအာင္ ေဝဖန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီညြတ္ေရး
မပ်က္ျပားေစခ်င္လို႔ ေဝဖန္တာျဖစ္ပါတယ္။

အခုထိ ေျပာခဲ့တာဟာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအၾကားမွာ ညီညြတ္ေရး မပ်က္ျပား
မထိခိုက္ဘဲ သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
ခ်ီတက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ညိႇႏိႈင္းတဲ့သေဘာပါ။

က်ေနာ္တို႔အၾကားမွာ အျမင္ကြဲေတြ ရွိေနတာကိုေတာ့ အရွိကို အရွိအတုိင္း
လက္ခံၾကပါစို႔။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ လက္မခံလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါကို
လက္ခံမွလည္း က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္လို႔ ရမွာပါ။ အျမင္ကြဲတာကို လက္ခံၿပီး
က်ေနာ္တို႔ လမ္းခြဲေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းခြဲေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ
ရန္သူေတြလို မခြဲဖို႔၊ သူစိမ္းေတြလို မခြဲဖို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို
ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြလို ခြဲဖို႔၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလို ခြဲဖို႔
ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးပါတယ္။ ညင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ခြဲေလွ်ာက္နည္း
ကတၱီပါလမ္းခြဲ ခြဲၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ ဆက္ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွ မဝင္ရင္
ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ ဒါကလြဲၿပီး တျခား ဘာဆက္လုပ္စရာရွိေသးလို႔လဲလို႔
ေမးခြန္းထုတ္ၾကသူေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမယ္ဆိုတာကို ေျပာပါမယ္။
သေဘာထားျပတ္သားသူ၊ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းေၾကာင္း မလိုက္လုိသူေတြအတြက္
ေရွ႕ဆက္လုပ္ၾကရမယ့္ အပိုင္းကို ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။

ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)