Ş: Kan ve Göz, Göğüs Suyunda Tavuk Çorbası, Düğün Gecesi, 7 gün, 12. maç

[Hayali Ali]

Kan ve Göz, Göğüs Suyunda Tavuk Çorbası, Düğün Gecesi, 7 gün, 12. maç, tutuklu güvercinin yakınlarından birinin kulağında çınlayan kemençe tınısı hayretler içinde yeşil kusuyordu. Herhalde kabızdı, düşünce geçmişinde yitkin tutkuları yoktu. Anlaşıldığı üzere, Şevket, öyle pek de hayalperest birisi değildi. Aksine büsbütün maceraperestti. Düş semalarında patlıcan tütsülemektense uçurum kenarlarında yerle yeksan olmadan an evvel yakar güneş ile gözünün arasında beliren güle gülümsemeyi yeğlerdi. Uyuz biriydi. Musmutlu bir surat takındığı ömrünün bu sıradan Salı gününde her nedense dünyayla takışmış, toplumla çatışmış, kendine çözüm süreçleri tasarlamıştı. Ömrünü yiyecek, çözüm bulamayacak ve seksene merdiven dayadığı, çocukların arap bacısı, götü boklu, sümüklü bir dede olarak sıradan bir Salı günü ölecekti. Öyle de oldu. Öldü. Kimse oralı olmadı. Ölebilirdi. Bu kimseyi ilgilendirmezdi. Şevket o gün, ömründe bir kez olsun özgürlüğüne bir değer biçmiş, ölmüştü.
Adem, mavi, soğuk poyraz yeli eşliğinde yürümekteydi. Basit, geç kalınmış, üzerine düşmediğinden içine oturan üç beş derdi
vardı.
Üstesinden gelecekti. Ardından kendini öldürecekti. Adem, işsizdi, parası kıttı. Bok gibi sürtüyordu. Kendi deyimiyle. Yaşamak denemezdi ona göre. Bereket o sıradan Salı günü şansı yâver gidecekti. Evrenin en nedensiz, en anlamsız yasasını keşfetmek üzereydi. Uzatmadı, işlerini çabuk halletti. İntihara hazırlandı. Bugün kendisini kırk ikinci kez öldürmeyi deniyordu ve başaramadığı kırk bir seferi nazarlık diye boynuna asacak, geberip göçecekti. Herkes ardından bakacak. Ölenle ölmeyecekti. Yaşamlar yaşanacak, nesiller peşi sıra, birbiri ardında tepeleme koşacaktı. Adem, denedi, olmadı, şaşırmadı, bir yere gittiği yoktu. Bakındı, bir gariplik sezdi. Ölenle ölmeyenler, ölmeyenle ölmüşlerdi. Doğal seçilimin korunumu yasası gereği ölünesi bir yerkürede yaşadığını ardı sıra denediği intihar tasarılarıyla kanıtlamış ve evren gerçeği yaşamdan yana büküvermişti. Bu kadar basitti. Herkes ölmüştü. Bir tek ve bir tek Adem kalmıştı. Bakındı, boş bir birahaneye girdi. Kendisine sâkilik etti. Küfelik içti ve sızdı. Düşünde bir kadın ve iki yaprak vardı. Yel değirmenlerini ormanın önüne kurmuşlar, çocuklarına anlatacakları tanrıları esinleyen söylenlerini tartışacaklar ve sevişeceklerdi. Sonra yine tartışacak, yine sevişeceklerdi. Sonra yine sevişecek, yine sevişecek, yine sevişeceklerdi. Aşklığı var ile yokun arasında kıstırmışlardı, bırakamazlardı. O gün orada sevişilecekti. Etrafta kimse yoktu. Adem ile Havva delice seviştiler, Adem'in kanser kokan ak sakalı, Havva'nın memelerine yaslanıyor ve Adem erken boşalıyordu. Uyandı, sersem gibiydi. Evrene küstü.


--
67239983
95428993
06835648
4h2y4l42
82a1a0i3
97459932
14719478
3237575