කෙටි කතාව 13

[Nissanka Rajapaksa]

1

මංමුලාව

 

- ලක්ෂ්මී අබයසේකර

ආහාර ප්‍රශ්නය නිසා නවාතැන වෙනස් කිරීමත් සමග මට අලුතෙන් ප්‍රශ්න කීපයක් ඇතිවිය. ගමනා ගමන ප්‍රශ්නය ඉන් වැදගත්ම එකය. රැකියාව සඳහා උදේ හවස බසයෙන් එම මාර්ගයේ ගමන් කරන්නට වීම මා සිතුවාට වඩා බරපතල කාරණයක් විය. පාර අයිනේ දැස අයාගෙන බලා සිටින මිනිසුන් නොදැක්කාසේ ඇදීයන බස් රථ හිතට කේන්තියක් ගෙන දිනි. පොල්පැටෙව්වා සේ තද බදවු බස් රථයකට අන් අය තෙරපාගෙන මිරිකාගෙන ගොඩවීම එක්තරා විදිහක යුද්ධයක් විය. ඉදිරියෙන් සිටින්නා ගැන හෝ පසුපසින් සිටින්නා ගැන හෝ හැඟීම් මාත්‍රයකින් හෝ සිත නොවෙහෙසා බසයට ගොඩවිය යුතු බව මා හොඳින් අවබෝධ කරගන්නේ එහිදී ය.

හැන්දෑවේ පුරහලේ දිගු බස් පෝලිමේ කොතෙකුත් වෙලාවක් හෝ කාලය කාදමා බලා සිට බසයක වාඩිවී යාමට මගේ සිත වඩාත් කැමතිවිය. තුරු අතර රාත්‍රිය ගෙවීමට සැරසෙන කපුටන් නිදැල්ලේ විසුරුවා ලන වසුරු වලින් බේරෙන්නට මහංසි ගනිමින් පෝලිමත් සමග ඉදිරියට ඇදී බස් රථයකට රිංගා අසුනක් ලබා ගැනීම දවසේ ජයග්‍රහණයක් ලෙස සලකන ලද තත්වයකට කෙමෙන් සිත පත්වී තිබිණි.

මෙවැනි හැන්දෑවරුවක හදිසියේම වාගේ ඇය මා නෙත ගැටිණි. වරක් අහම්බෙන් නෙත ගැටුන ඇගේ වතට තවත් දිගු බැල්මක් හෙලන්නට මා  පොලඹවන ගතියක් ඇගේ වතෙහි විය. හැම ගැහැණියක්ම සහෝදරියක්, මවක් ලෙස හිතන්නට පුරුදු කළ මගේ හිත එකවර ඇය නිසා සසල වී නොගිය බව ඇත්තය. ඈ වෙතට නෙත අද්දවන ගතිය රැඳුනේ ඇගේ මුහුණේ තවරා තිබූ ආලේපන වල ආනුභාව මතදැයි හරියටම කියන්නට මට අසීරුය ඇගේ නෙත් බැමි දෙනෙත් දෙතොල් ආලේපන වලින් මනාව හැඩගන්වා තිබිනි. ඇගේ දෙකොපුල්වල ටික මොහොතකට කලින් ගැල්වූ ආලේපන නිවෙන ඉර එළියට හාදු දෙමින් සිටියි. දෙපසට පීරා හරින ලද වරලින් මිදී නලලත හා දෙකපුල දඟකෙරූ කෙස් රොදවල් ඈ දෙස බලන්නෙකුට තවත් බැල්මකට ආරාධනා කරනා සේය .මගේ නෙත්වල බැල්ම දිගු වැඩිදැයි මට සිතුනේ ඇගේ දැස් මනෙත් වල පැටලුන පසුවය. ඇය විමසුම් සහගත බැල්මක් මවෙත හෙලුවාය.

මම ඇගේ වතේ තවරා තිබූ සියලු ආලේපන සිතින් සෝදා හරින්ට වූයෙමි. ඒනෙත් දෙතොල්

දෙකොපුල් අලේපන වලින් තොරවු කල කෙබදු විය හැකිදැයි මසිත සිතුවම් කීපයක් ඇඳ බලන්නට විය.

ගමනාන්තය දක්වාම එකම සිතුවිල්ලක් බවට පත්වී සිතුවිලි සාගරයක් මවමින් ඈ මගේ සිත තුල සැරිසරන්නට වූවාය. ඇය ගමෙන් නගරයට පැමිණ නගරයේ ඇබ්බැහිකම් සියල්ල එකවර වැළඳ ගත් එකියක් විය හැකි යයි මට විටෙක සිතිනි. බසයෙන් බැසයන තුරුද විඩාවක් නොවන පරිද්දෙන් ඇය මගේ සිතේ සැරිසැරීම ආශ්වාදයකි . තෙරපි මිරිකී හෙම්බත් සිරුරුවලින් ගලා එන දහදිය මිශ්‍ර  ගඳ දැරීම අතිශයින් දුෂ්කර වන මෙවැනි මොහොතක කුමක් හෝ නැවුම් සිතුවිල්ලක් සිතට ඇතුල්වීම හොඳ ය.

දෙවන දිනයේ පුරුද්දට වාගේ මගේ දැස ඈ සෙවීය. පෝලිමේ පසු කොනක නගර සභාවෙන් එපිටට බැල්ම මුදාහැර සිටි ඇය තත්පර කීපයකට පසු මගේ බැල්මට කොටු වූවාය . හැඟීමකින් තොරව නැවත ඉවත බලාගත් ඇය මහපාරේ ගලායන මිනිස් ගඟදෙස බලා සිටින්නට විය.

ඇය හැඳ සිටියේ තැඹිලි පැහැ සාරියකි. ඇගේ බඳට එය මනාව ගැලපිනි .උඩුකයෙන් වැඩි කොටසක් නිරාවරණය වන පරිද්දෙන් හැට්ටය හැඳ සිටි ඇය එදා මුදුනට වන්නට කුඩා කොණ්ඩයක් බැඳ සිටියාය. රිදීපාටට හුරු සිහින් මාලයක්ද ඊට ඇමිණු රතු පැහැයට හුරු කදිම මාල පෙත්තක් ද ඇගේ ගෙල හැඩ කර තිබිනි. ඇගේ දිගු ඇඟිල්ලක රතුපාට ගලක් සහිත රිදී පාට මුදුවක් විය. ඇඳුම් පැලදුම් තෝරා ගැනීමේදී ඇය බෙහෙවින් සැලකිලිමත් වන බව පෙනෙන්ට තිබිනි.

එහෙත් ඇගේ නියවල තවරා තිබූ තද රතු පාට වර්ණය නම් කිසිසේත් මගේ සිත් ගත්තේ නැත. කිසි දිනක ගැහැණියකගේ ඇඳුම් පැළඳුම් ගැන මා මෙතෙක් උනන්දුවක් දක්වා නැත. එය ගැහැණුන්ට අයිති කාර්යයක් ලෙස සිතන්නට මම පුරුදු වී සිටියෙමි. මගේ සිත අලුත් වෙනසකට භාජනය වී ඇද්දෝයි මටම මා ගැන සැක සිතෙන්නට විය.

ඈ දැකීම මට මගේ සිත සමග පිළිසඳරකට ඉඩක් ලබා දෙන තරමට කෙමෙන් ඇය මගේ සිතුවිලි වලට සමීප වී සිටියාය. සාප්පු වල ප්‍රදර්ශනාගාරවල ඇති විවිධ හැඩයේ කාන්තා රූප දුටු කල දැනෙන අපූර්ව හැඟීම ඇය දකින කල මගේ සිතේ ඇතිවිය. එහෙත් මේ වෙනවිට මගේ දිගු බැල්මෙන් ඈ කිසියම් කැලඹීමකට පත්ව ඇතැයි ද මට දැනිනි .ඇගේ කෙටි බැල්ම කිසිවක් ඉව කරමින් සිටින බව දැනුනද මම ඒ ගැන නොතකා හැරියෙමි.

ඇයට නමක් තෝරා ගැනීම මගේ ඊලග කාර්යය විය. ඇගේ බාහිර පෙනුමේ හැටියට ඇයට ශෝභා හෝ ආශා ලෙස නම් කල හැකිය. එහෙත් ඇය යසෝදරාවක් හෝ අනුලා බිසවක් වැනි ගැහැණියක්ද විය හැකියි. එහෙත් මේ වෙනතුරුත් ඇගේ බාහිර පෙනුම ගැන මිස අභ්‍යන්තර ජීවිතය ගැන සිතන්නට මට ඕනෑ වී තිබුනේ නැත. ඒ නිසා අවසානයේ මම ඇයට ශෝභා කියා නම යොදා ගන්නට තීරණය කලෙමි.

       " අද ශෝභා තාම ඇවිල්ල නෑ "

        "  ශෝභට නම් සීට් එකක් ලැබිලා "

වචනයක්වත් කතා බහ නොකලද නාම මාත්‍ර යකින් පවා දැන හඳුනා නො සිටියද සිතින් ශෝභාව හා දීර්ඝ පිළිසදරවල යෙදුන වාර අනන්තය. ශෝභාගේ බැල්මෙන් සිනාවෙන් මා ලැබූවේ හේතුවක් නොදැන හිටි ආශ්වාදයකි.

එහෙත් කවදා හෝ මගේ පෙම්වතිය බිරිඳ විය යුතු මෙබදු ගැහැණියක යයි මා සිතේ ඇඳී තිබූ රූපයකට ශෝභා ගව්ගානකින් වත් ලං නොවූවාය. එම ගැහැණියගේ කතාව බැල්ම සිනාව ඉරියව් බාහිර පැවැත්ම ඇඳුම් පැළඳුම් ශෝභාගේ පැවතුම්වල සම්පූර්ණ ප්‍රතිවිරුද්ධ පැත්ත වෙයි. ඉතින් මා සිත ශෝභා ගැන වෙහෙසෙන්නේ ඇයි? ඇය දැකීමෙන් මා ලබන ආස්වාදය කුමක්ද? පිලිතුරක් නැති මේ ප්‍රශ්න ගැන සිතීම මම පසුව අතහැර දැමුවෙමි.

එය කදිම හැන්දැවක් විය. අහස පුරා ඉහිරි ගිය පාට පාට වළා රොදවල් වලින් බේරි එන සිහින් ලා රන් එළිය නගර සභා පිටියේ නිල් තණ නිල්ල මත විසිරී තිබින. බස් නැවතුමට පැමිණි මොහොතේම බසයකට ගොඩවී අසුනක් ලබා ගැනීමට හැකි වීම අද සාර්ථක දවසකැයි යන සිතුවිල්ල මගේ සිතට ඇතුල් කර තිබින. දහදියෙන් හා විඩාවෙන් හෙම්බත්ව ගිය මුහුණු දෙස දෑස රඳවගෙන මම කල්පනාවක නියැලී සිටියෙමි. බසය පිටත් වන මොහොතේ නෙත් හරවා මම වටපිට බැලීමි. මගේ සිත තිගැස්සී කැළඹීගිය බව මට හොඳටම විශ්වාසය . ඈ ශෝභා මගේ අසුන ළගම සිටගෙන සිටින්නීය. මගේ නෙත හමුවෙත්ම පරිස්සමින් තෝරා ගත් සිනාවක් ඇගේ දෙතොලතර පිපී සැලිනි. ඒ සිනාවේ ඇති හැඟීම් තෝරා නොගෙනම මම පුළුල් ලෙස ඇය හා සිනාසුනෙමි.

ශෝකයකට හුරු හැඟීමක් ශෝභාගේ වතත් සමග මගේ සිතේ තැන්පත්වී ඇති බව මට මුලින්ම දැනුනේ එදිනය. මග නොදැන කිසිවක් සොයා යන ගැහැණියක් ගැන ඇතිවන හැඟීමකින් එය වෙනස් වී යැයි මට නොසිතේ. එදා බසයෙන් බසින මොහොත දක්වාම ඈ රිසි පරිද්දෙන් මගේ සිතේ සිතුවිලි ඇති කළාය. නැති කළාය.

එයට පසුදින සතියේ අන්තිම කාර්යාලීය දිනය විය. මා එදා කාර්යාලයෙන් ආවේ වෙනදාට වඩා මඳක් පමාවය. ශෝභාගේ නොඉවසිලිමත් දෙනෙත් මගවිපරම් කරමින් සිටිනවා මට පෙනිනි. ශෝභා එදා වෙනදාටත් වඩා කදිමට සැරසී සිටියාය. කාර්යාලයෙන් පිටවෙන්නට පෙර ඇය හැඩ වැඩ වෙන්නට ඇතැයි මට සිතුනේ ඒ මුහුනේ කිසිදු විඩාවක් දැවටී නොතිබුන බැවිනි. ඇගේ වතේ දැවටෙන තරමට ලංවී සිටි ඒ තරුණයා කිසිවක් ඇයට විස්තර කර දෙමින් සිටියේය. දෙතොලතර දවටාගත් සිහින් මදහසක් ඇතුව විමසිලිමත් දෑස හැම අතම විහිදවමින් ඈ ඔහුට කන්දෙන ලෙසක් පෙනෙන්නට තිබිනි. ඇගේ ඉලක්කයට මා ලක්වූ ඇසිල්ලේම ඇය ඇගේ දෙනෙත් ඔහුගේ දෙනෙතෙහි නතර කර කිසිවක් මුමුණන්ට විය. ඔවුන් නොදුටුවා සේ ඉවත බලනවාද නැද්ද යන්න ගැන සිතන්නට මා වෙහෙසෙද්දී ඔහු තරමක දැඩි බැල්මක් මවෙත හෙලීය . කඩිසර ගැහැණු ඇස්වලින් ශෝභා තම පෙම්වතාත් මාත් කිරා මැන බලමින් සිටියායැයි මට සිතිනි. ඔහුගේ රැළි ගැසුන කදිමට පීරා තිබූ කෙස්වැටියත් පරිස්සමට කපා සකස්කර තිබූ රැවුලත් කිසියම් ජනප්‍රිය චිත්‍රපට නළුවකු සිහි ගැන්වීය. ඇත්තටම ඔහු බාහිර පෙනුමෙන් ශෝභාට මනාව ගැලපින. ඇඳුම් පැළඳුම් ගැනද ඔහු ශෝභා තරමටම නැතත් මා වැනි පිරිමින්ට වඩා සිත යොදවන බව බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නට තිබිනි.

ශෝභා බසයට නගිනතුරු එහි රැඳුන ඔහු එතනින් පිටත්වූයේ මා ගණන් නොගන්නා එහෙත් මා ගණන්ගත් බව සක්සුදක් සේ පැහැදිලි ඉක්මන් බැල්මක් හෙලාගෙනය. මේ කදිම විහිළුවට සිනාසෙන්නට මට ඕනෑ වී තිබුනමුත් දෙවනවර ඇතිවූ සිතුවිල්ලකින් වෙලනු ලැබ මම ඔහු නොදුටුවාසේ ඉවත බලා ගතිමි. එදා බසයේදී ශෝභා වරක්වත් මා දෙස බලනු මම නොදුටුවෙමි. සිත සමග කිසියම් සම්මුතියකට එළඹියාසේ ඈ කවුළුවෙන් එපිටට බැල්ම මුදා හැර කල්පනාවක ගැලී සිටියාය. ඈ පහුගිය දිනවලදී සිත හා කිසියම් සටනක් කලාද යන සැකය එවෙලේ මට ඇතිවිය. මගේ අතේ ඇති කන්තෝරු බෑගයේ අගයට මගේ කලිසමේ කමිසයේ වටිනාකමට අතබැඳි ඔරලෝසුවට පසුබිමිබියේ තිබිය හැකි මුදලට කතා බහ ගමන හා බාහිර පෙනුමට ඇය අඩු වටිනාකමක් දෙන්නට මහංසි ගත්තා විය හැකිය. ඇගේ පෙම්වතා විය හැකි ඒ තරුණයා හා නමින්වත් නොදන්නා මා වැනි ආගත්තුකයකු අතර කෙසේ නම් සැබෑ පෙම්වතියක සිතෙහි ගැටුමක් ඇතිවිය හැකිද? එය එසේ වීම අස්වාභාවික ද? අවසානයේ ඈ ඇගේ පෙම්වතා මට පෙනෙන්ට සැලස්වූයේ තම ජාගර සිතෙන් ගැලවීමට ද ? මගේ බැල්මෙන් වැලකීමට ද ?නැතිනම් තරඟයක් කර ජයගන්නා ලෙස මා පෙළඹවීමටද? ඈ මෙයින් කුමක් අදහස් කලාද යන්න නිවසට පැමිණි පසුවත් මගේ සිත විමසමින් තිබිනි. එදා ඒ දිගු රාත්‍රියේ මෙතෙක් වෙන කිසියම් ගැහැණියක් මෙතෙක් මා සිත නොකැලඹවූ තරමට ශෝභා මගේ සිත කැලඹවීය. මගේ සිත මටම වටහාගත නොහැකි තරමට අවුල්වී ඇති සෙයක් මට දැනිනි.

අන්තිමට මේ නිශ්ඵල සිතුවිලි වලින් ඈත්විය යුතු බවට මගේ සිත මට අනතුරු අඟවන්නට විය. එහි තේරුම කුමක්ද? ශෝභාට මගේ සිතට බලපෑමක් කල හැකි බව නොවේද? තවත් කාලයක් ගියොත් මගේ සිත මුළුමනින්ම ශෝභාට අවනතවන බවද? එය එසේ නොවෙතැයි සිත හඬගා කීවද කිසියම් අවුලක් සිදුවන බවට ඉවක්ද මට දැනේ.

සතියක් පුරාම මම ඕනෑකමින්ම ඈ මග හැරියෙමි. කිසියම් ව්‍යවසනයකට බයේ පලා යන්නකු සේ ශෝභාගෙන් සැඟවෙන්නට උත්සාහ කල බවක් මට දැනින. ශෝභාගෙන් සැඟවී යන්නට මා දරණ තැතම තවත් එක් ආකාරයකට ගනිතොත් ඈ මගේ සිතුවිලිවලට ඉලක්කයක් වී තිබිනි.

ඊලඟ සතියේ මා දකින විටම ශෝභා ලස්සන සිනාවකින් මට සංග්‍රහ කළාය.. කාලයක් මුළුල්ලේ මා වෙනුවෙන්ම ඒ හිනාව දෙතොලතර රඳවා සිටි සෙයක් මට දැනිනි. ඇගේ අසුනේ ඉතිරි ඉඩ මා වෙනුවෙන්ම තබාගත් ලෙසින් මා බසයට ඇතුල්වෙත්ම ඈ අස්නේ කවුළුව දෙසට ඇදුනාය. මම සිහින් සිනාවක් ඇතුව ඈ ලඟ අසුන් ගතිමි.

නොඉවසිලිමත් බැල්මක් සමග ඈ දෙවන වරටත් මා හා සිනාසුනා ය. මා කිසිවක් විමසිය යුතු බව කතාවට මුල පිරිය යුතු බව ඒ සිනාව මට හැඟවීය. පටන්ගත යුතු කවර මාර්තෘකාවක් යටතේ දැයි මට හරියටම අවබෝධයක් නොවුවත් ඕනෑම වෙලාවක පොදු මාර්තෘකාවක් බවට පත්වන අව්ව හා වැස්ස වහා මට සිහිපත් විය.

කවුළුවෙන් එපිටට බැල්ම මුදාහැර මම අඳුරු වූ අහස දෙස බලාගෙනම කතා කලෙමි.

               

            "    අදත් හොඳට වහින්න වගෙ "

ඈ අනුමත කරන බැල්මක් හෙලුවාය. එයින් මගේ අදහස අනුමත කලාද නැතිනම් මගේ ආරම්භය අනුමත කළා ද යන්න මට හරියටම කිව නොහැකිය.

         

   "    හැමදාම වැඩ ඇරිල යන්නෙ හොඳටම තෙමීගෙන "

ඈ වචන හැසිරවූයේ ලතාවකටය. ඇගේ ඇඳුම් පැළඳුම් ගමන බිමන මෙන්ම කතා විලාශයද පරිස්සමින් තෝරාගත් ලෙසකි. ඇය හා කතා බහ ප්‍රියමනාප විය. පොදු මාර්තෘකා තෝරා ගෙන අපි ගමන අවසානය දක්වාම සුහද කතා බහක යෙදී ආවෙමු.

නමින් සුජාතා වුවද ඇය ශෝභා ලෙස දිගටම මගේ සිතුවිලි අතර රැඳී සිටියාය.

මටද නොදැනෙන පරිද්දෙන් ශෝභා මා තුළත් අපේ සුපුරුදු මගීන් තුළත් කිසියම් ආකල්පයක් ගොඩ නැගෙන්නට ඉඩ දෙන ලෙසක් මට හැඟී ගියේ මදක් පමා වීය. බසයේ මා වෙනුවෙන් අසුන ඉතිරි කරගන්නටත් මා එන මග බලා සිටින්නටත් පුරුදු වූ ඇය ඒ ක්‍රියාවලිය පෙරලා මගෙන් ඉටුවන තැනටද මගේ සිතැඟි මෙහෙයවා තිබුනාය.

ශෝභාගේ පෙම්වතා පිළිබඳ ඈ කිසිදිනක සඳහන් කළේ නැත. විහාර මහා දේවි උද්‍යානය මැදින් වැටී ඇති පාර දිගේ හෙමින් ඇවිද එන ඔවුන් දෙදෙනා දුටු මුල්ම දවසේ මගේ සිත සිහින් වේදනාවකට හුරු හැඟීමකින් සසලවී ගිය තරම්ය. ඊර්ෂ්‍යාවක් පරාජිත බවක් වැනි ශෝකයට ලංවු හැඟීමක් ඇතිව එදා මා බසයේදී ඈ හා කතා කළෙමි. ශෝභාගේ පෞද්ගලික ජීවිත‍ය කෙරේ මා දැක්වූ දැඩි උනන්දුව තේරුම්ගෙන සිටි ලෙසකිනි ඇය හැසුරුනේ. වචන මාත්‍රයකින් හෝ ඇගේ පෞද්ගලික ජීවිතය හෙළි නොකරන්නට ඇය බෙහෙවින් පරීක්ෂාකාරී වී යයි මට සිතේ. ඇය ශූර ගැහැණියකයයි බොහෝ වර මට දැනිනි. එහෙත් ශෝභාට බියවැදී පලා යා යුතු නැතැයි ඒ වන විට මට හැඟී ගොස් තිබිනි. ඇගේ ජීවිතයේ ශෝභන පැත්තේ මෙන්ම අශෝභන පැත්තේද එක්තරා ක්‍රමවත් බවක් ඇතැයි මම විශ්වාස කළෙමි.

ඇය කෙරේ මා ලංවූයේ මටද නොදැනෙන තරම් වේගයෙනි. ඇගේ අපූර්ව පැවතුම් මා ග්‍රහණය කළායයි කීම නිවැරදිය. ඇගෙන් මිදී යායුතු බව දැන දැන මම ඇයට ආකර්ශනය වීමි. සමහර විට මට ඕනෑ වෙන්නට ඇත්තේ ඇගේ ඇතුළු සිතට ඇතුල්වී එහි අඳුරු අහුමුලු අතගා බැලීමට විය හැකිය.

එදා කලබලකාරී ඉරිදා දිනයක් විය. මිතුරකු මුණගැසී යළි නවාතැනට එමින් සිටි මම හදිසියේම කඩවීදිය අසලින් ඇදෙන ශෝභා දුටුවෙමි. අහම්බෙන් ඈ දැකීමෙන් ඇතිවූ ප්‍රීතිය බෙදාගනු රිසිව සෙනග අතරින් රිංගමින් මම ඈ වෙතට වේගයෙන් ඇදුනෙමි.

ඉතා චාම් ලෙස සැරසී සිටි ශෝභා එදා මා ප්‍රිය කළ වර්ගයේ ගැහැණියක් බවට පත්වී සිටියාය. ඇය දැකීමෙන් වෙන කවදාවත් ඇති නොවුන අන්දමේ ප්‍රසන්න සතුටකින් මගේ සිත පිරී තිබිනි. මුළු ලොවම පුරා සිටින හැම ගැහැණියක්ම මේ එකම ශෝභාව තුල ඇතැයි යන හැගීමෙන් මම මත්ව සිටියෙමි. ඇගේ ළමැදට තුරුළු කරගත් කුඩා ළමුන්ගේ ඇඳුම් පාර්සලයක් හා සෙල්ලම් බඩු කීපයක්විය. ඈ දෙසම නෙත් රදවා සිටි මා ඈ ලඟම සිටි අනෙක් තැනැත්තා දුටුවේ මදක් පමාවීය. අවපැහැ කමීසයකින් හා කලිසමකින් සැරසී සිටි ඔහු ශෝභාගේ ඥාතියකු වෙන්නට ඇතැයි අනුමාන කල හැකිය. ඔහුගේ අතේ බඩු සහිත බෑගයක් විය. මා ඔවුන් ඉදිරියට එත්ම ශෝභා වහා නතර වූවාය. ඇගේ කලබලකාරී දැස තුල දහසක් සිතුවිලි ලිහී පාවෙන්නට විය. ඈ සමග සිටි තැනැත්තා වැඩිමහලු පෙනුමක් ඇති බයාදු බැල්මක් සහිත සිහින් සිරුරැති පුද්ගලයෙකි. ඔහු මා දෙස බැලුවේ දෑස උස්සා නළල රැළි ගන්වමිනි. එහි ප්‍රශ්නයක් විය.. මගේ මුහුණේ වූ පෙනුම ගැන මම මඳක් බියවූයේ ඔවුන්ගේ ඉරියවු දැකීමෙනි. මගේ දැස් තුල නුවුමනා තරම් ලෙංගතුකමක් රැඳී තිබුනේද?

              " ආ.. මහේෂ්. මෙහේ "

           "   මං යාලුවෙක් හම්බ වෙන්න ආගමන් "

             " අපි බඩු ගන්න ආවා.."

කතාව කෙටියෙන් හමාර කළ ශෝභා ඈ ළඟ සිටි තැනැත්තා දෙස බලමින් නැවත මා දෙස බැලුවාය.

          " මෙයාට යන්න රෑ වෙනවා. අපි යන්නම් එහෙනම් "

ඔවුන් මා පියමං කර ටික දුරක් යනතුරුත් මම එහිම රැඳී කිසිවක් විසඳා ගන්නට වෙහෙසුනෙමි. දවසින් දවස ශෝභා මට ගැටලුවක් වන ආකාරයට කරුණු යෙදෙන අයුරු මා වෙහෙසට පත් කළේය. ශෝභා සමග සිටි පිරිමියා කවුද? ඇගේ කිට්ටු ඥාතියෙක් සොයුරෙක්. එහෙත් ඇගේ ඉරියවු වලින් ඊට වඩා දෙයක් පලවිය. බාහිරව කිසිසේත් නොගැලපෙතත් ඔහු ඇගේ සැමියා වෙන්නට බැරිද? එහෙත් ඒ සිතුවිල්ල සිතට ඇතුල්වීම මට එපමණ ප්‍රසන්න නොවීය.

ඇය විවාහක තැනැත්තියක බව පිළිගන්නට මගේ හිත කිසීම සූදානමක් නැත්තේ ඇයි ?ශෝභාගේ පෙම්වතා දුටු දින මාසිත මේ තරම් කැළඹී තිබුනේ නැත. සැමියෙක් සිටින ගැහැණියකට ලංවීම පෙම්වතෙක් සිටින තරුණියක් දිනා ගැනීමට වඩා අපහසු වන්නේද? අශෝභන වන්නේද?

පසුදා ශෝභා මුණ ගැසෙන තුරු මා සිටියේ දැඩි නොඉවසිල්ලකිනි. එහෙත් ශෝභා ලඟ එබඳු නොසංසුන් ඉක්මන් කමක් ගෑවී තිබුනේ නැත. ඈ මා දුටු සැණම සුපුරුදු සිනාව මා වෙත පෑවාය.

             "කවුද ඊයෙ ඔයා එක්ක හිටියෙ. ඔයාගෙ අන්කල් කෙනෙක් වෙන්නැති "

මගේ ප්‍රශ්නයත් පිළිතුරත් හරියටම තේරුම් ගන්නට ඕනෑකම ඇතිව ඈ තත්පර කීපයක් මා දෙස බලා සිටියාය.

  " මහේෂ් හිතන්නෙ ඒ මගේ කවුරු කියල ද "

ඒ හඬේ වූ දියාරු දුක්මුසු ගතිය ශෝභාට අයිති නැති හඬක් ලෙස මම සිතා සිටියෙමි. මගේ සිතට සිහින් තැවුලක් නැගිනි.

          

    "      එහෙම නොවෙන්නත් පුළුවන්. එයා සමහර විට."

            " ඔව් මහේෂ් ඒ තමයි මං විවාහ වෙල ඉන්න එක්කෙනා '"

ඇය දිග සුසුමක් හෙලුවාය ඇගේ ඇස්වල කාන්තිය යට කඳුලකට ලඟ සිහින් තෙතමනයක් නතරවී ඇති බව මුල්ම වරට මා දුටුවේ එදිනය. ජීවිත කාලය පුරාම ඇහැ ගැටුනද අප පැහැදිලිව නොදකින අඳුරු තැන් අපේ ජීවිත වල මොන තරම් තිබේද?

ශෝභා දෑස පහතට නැඹුරු කරගෙන සිටියාය. ඇගේ බැල්ම රැඳී තිබුනේ ඇගේ ඇඟිල්ලක වූ රිදීපාට මුදුවේ රතුපාට ගල වෙතය. නිවෙන ඉර එළියෙන් පවා එහි රතු පැහැය බැබලිනි.. තත්පර කීපයකට පසු හිස ඔසවා මදෙස බැලූ ඇය බොහෝ දේ කීමේ උවමනාව ඇති ඉක්මන් හඬකින් කතා කලාය.

            " අවුරුද්දෙන් වැඩි කාලයක් එයා ඉන්නෙ ඉස්පිරිතාලෙ. ලමයි දෙන්න බලාගෙන අම්මල එක්ක එයා ගෙදර ඉන්නවා. හැමෝටම හරියන දේවල් කරන්න ගිහින් මට හුඟක් වැරදුනා මහේෂ්"

නොකිය යුතු කිසිවක් කියවුන කලක මෙන් ඇය දෙතොල් තරයේ පියාගෙන මඳ කරදරකාරි බැල්මක් මා වෙත හෙලුවාය.

    " කොහොම උනත් මං කණගාටු වෙන්නෙ නෑ. යුතුකම් ඉෂ්ඨ කරන එක මිසක් කණගාටුවෙන එක මගේ ජීවිතේට අයිති දෙයක් නෙමෙයි "

ශෝභා කවුළුවෙන් එපිට ඈත අහස දෙස බලාගෙන තත්පර කීපයක් නිහඬව සිටියාය. වළාකුළු තොර අහසේ නිල ඇගේ දැස්වල තැවරෙමින් ඇත. ඈ සෙමින් හිස හරවා දැස ඔසවා මා දෙස බැලුවාය. සුපුරුදු සැහැල්ලු සිනාව සොම්නසින් පිරුණ කාන්තිය ඇගේ දෙතොලේත් දෙනෙතේත් නතර වෙලාය. ඈ යථා ස්වභාවයට පත් වූ ඉක්මන. නැතිනම් ඇය යථා ස්වභාවය සඟවා ගත් ඉක්මන. මා ශෝභා කෙසේ වටහා ගත යුතු දැයි මට කෙසේවත් වටහා ගත නොහැක..

    "     මං කැමති නෑ මහේෂ් ආයෙ කවදාවත් ඔයා හමුවෙනවට. කතා කරනවට. ඇයි කියල අහන්නෙපා. ඔයාට කැමති දෙයක් ඒ ගැන හිතාගන්න. "

ශෝභාගේ හඬ පහත්ය.   එහෙත් පැහැදිලිය. ඇයට දිය යුතු පිළිතුර සිතා ගැනීම මට දුෂ්කර කාර්යයකි. මම සිනාසෙන්නට අසීරු උත්සාහයක යෙදුනෙමි..

..

   https://www.facebook.com/share/p/1AteKYupQv/

[Nissanka Rajapaksa]

2

මවු නැති මවු රට

- රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ 

👇 follow through images 

https://www.facebook.com/share/p/1Y1NNrq2Wg/

[Nissanka Rajapaksa]

3

අම්මාට කළින් මම ගියොත් ...? 

 - මංජුල සේනාරත්න 

ඈතින් මතු වෙන වාහනයේ සේයාව දකින අම්මා වාඩිගෙන සිටි  පුටුවෙන් නැගී සිටියාය  . ඇගේ පය පාමුල  සිමෙන්ති පොළොවේ නිදාගෙන සිටි නාදුනන බල්ලාද නැගී සිට බුරන්නට හේතුවක් සොයනු මට පෙනේ.    වාහනයේ සිටින්නේ තමන්ගේ පුතු යැයි අම්මා  නොදනියි . තීරණයක් ගැනීමට තවමත් ප්‍රමාද නැත . නිවසට ගොඩ නොවී , වාහනය හරවා ගෙන ආපසු යන්නට තවමත් හැකියාව තිබේ . 

" පාර වැරදිලා ආපු වාහනයක් වෙන්න ඇති .."  අම්මා එවිට  තනිකම මකන සුනඛයාට පහදා දෙනු ඇත .

එහෙත්  මෙය කිලෝ මීටර දස දහසක් ගෙවා පැමිණි ගමනකි . වෛද්‍යවරුන්ගේ උපදෙස් නොතකා , ශානිකාගේ සහ දරු දෙදෙනාගේ බලවත් විරෝධය මැද පැමිණි ගමනකි . අනෙක් අතට අම්මාගේ මුහුණ දැක ගැනීමට තවත් අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නැත . මෙය අවසන් වතාවයි . 

"පුතේ ...? " අම්මා කීවාය . ඇය ඉදිරියේ වැඳ වැටෙන්නට තරම් හැකියාවක් මට නොවිණ . 

"ඔයා හුගක් වෙනස් වෙලා .. ඇයි එනවා කියලා කිව්වේ නැත්තේ .." අම්මා අසයි . මෙය සර්ප්‍රයිස් එකක් යැයි කියන්නට මට සිතුණි . සර්ප්‍රයිස් එකක් නම් එය සතුට දනවන එකක් විය යුතුය. එවැන්නක් මෙහි නොවේ . මගේ පෙනුම දැකීමෙන් අම්මා දැනටමත් සර්ප්‍රයිස් වී සිටියි . ආරංචිය ඇසූ විට එය ඇය කෙසේ භාර ගනීවීදැයි නොදනිමි .

"ශානිකා ..? ළමයි ..? එයාලත් ආවද ..? "

"නැහැ අම්මේ . . මම විතරයි ආවේ .."

"ඇයි මේ හදිස්සියේ ..යමු ඇතුළට .. නංගිත් නැහැ ...තව පැයකින් විතර එයි . ඉන්න මම කෝල් එකක් දෙන්නම් . ඔයා කිව්වේ නැහැ නේ බලන්නකෝ "

"කෝල් කරන්න එපා අම්මේ . නංගි එන්න කළින් මම යනවා .." නිවස තුළට යන්නට ගිය අම්මා ආපසු හැරී විත් මා අසළින් වාඩි ගත්තාය .

ඇගේ වමත , මගේ කෙස් අඩු හිස මත පතිත විය .

"පුතේ ..ඔයාගේ අසනීපය ..? "

"කිසිම දෙයක් හරි ගියේ නැහැ අම්මේ . තව වැඩි කාලයක් නැහැ .. ඒකයි මම අම්මව බලලා යන්න ආවේ .."

"ඒ කිව්වේ..?"

"ඩොක්ටර් කිව්වා මට වැඩි කාලයක් නැහැයි කියලා . අමාරුවෙන් වුණත් දැන් මේ විදිහට ඇවිදිනවා . කනවා බොනවා . ඒත් එකපාරම හැම දෙයක්ම වෙනස් වෙන්න පුළුවන් . මාස තුනක් වෙන්න පුළුවන් . හයක් වෙන්න පුළුවන් ..පිළිකාව හුගක් පැතිරිලා "

අම්මාගේ මුවින් පිටවුණු සුසුම හමාගිය උණුසුම් සුළඟ සමග මුසුවී , ආපසු හැරී විත් මගේ මුහුණ සිප ගත්තේය . ඒ සුළඟින් මම  පෙනහැල්ල පුරවා ගතිමි . පිළිකාවක ආක්‍රමණයකට නතු වී තිබුණත් , අම්මාගේ සුසුමකට පෙනහල්ලේ ඉඩක් ඇති බව මම දැන සිටියෙමි . දුම් බොන්නේ නැතුව , අම්මාගේ සුවඳ , සුසුම් , පමණක් ආග්‍රහණය කරමින් සිටියා නම් පිළිකාවක් නොපැමිණෙන්නට ඉඩ තිබුණි . 

"මම තේ ටිකක් හදාගෙන එන්නම් .. " 

"එපා අම්මේ ඔහොම ඉන්නකෝ .."

"පුතේ..අපි යමු අර කළින් අපි කතා කරපු වෙද මහත්තයා ගාවට .. මම ඉන්නවනේ සාත්තුවට ..නංගිත් ඉන්නවනේ .."

"ඒවා හරි යන්නේ නැහැ අම්මේ .. අනෙක මම ආවේ දවස් තුනකට . හෙට උදේ ආයේ යන්න ඕනා . ගෙදර යන්න ඕනා .."

"ඔයා ඉන්නේ ගෙදර තමයි පුතේ .."

"මම හිතුවා ඔයා අඬයි කියලා .."

"මම අඬනවා පුතේ . ඔයාට පේන්නේ නැහැ . හුගක් අම්මලා අඬන කොට මූණෙන් පේන්නේ නැහැ . ළමයිගේ දුක් කරදර  ගැන හිතෙත හිතෙන වෙලාවට ඇඬුව නම් අම්මලට ජීවත් වෙන්න වෙලාවක් නැතුව යනවා පුතේ . අම්මලා අඩන්නේ හිත ඇතුලෙන් . කඳුළු එළියට ගලන්නේ නැහැ ..ඇස් ඇතුළෙම වේලිලා යනවා . මම අඬනවා නෙමෙයි පුතේ මගේ මුළු ආත්මයම ගිනි ගන්නවා .." 

දරා ගත නොහැකි උණුසුමකින් පරිසරය නැහැවී තිබේ . හුස්ම ගැනීම පවා අපහසුය . අධික රස්නය නිසා හුස්ම ගැනීමේ අපහසුතාවයක් ඇති වුනෝතින් ප්‍රයෝජනයට ගත හැකි කුඩා ඔක්සිජන් බෝතලයක් වාහනයේ තිබේ . එහෙත් එය අම්මා ඉදිරියේ පිටත ගැනීමට සිත් වූයේ නැත .

"ඔයාට මතකද පොඩි කාලේ මගේ කකුල් දෙක පණ නැතුව යනවා . අපි කොළොන්නාවේ ඉන්න දවස් වල එහෙම වුණා . ඔයා කාගෙන්ද බයිසිකලයක් ඉල්ලගෙන ඇවිල්ලා මාව බාර් එකේ තියලා තල්ලු කරගෙන දොස්තර ළඟට එක්ක ගෙන ගියා .."

"මට මතකයි පුතේ .."

"මම හිතුවේ නැහැ අම්මේ මෙච්චර ඉක්මනට මම මැරෙයි කියලා .."

"හැම අම්මා කෙනෙක්ම හිතන  දෙයක් තමයි ළමයින්ට කළින් මැරිලා යන එක . දරුවෙක් මැරෙනවා බලා ඉන්න බැහැ පුතේ . 

"ඔයාට මං ගැන තියන හොඳම මතකය මොකක්ද අම්මේ ..? " 

"එහෙම හොඳම කියලා එකක් නැහැ පුතේ . හැම දෙයක්ම හොඳ මතක . ඔයා නරක දරුවෙක් නෙමෙයි නේ . ඔයා මාත් එක්ක හැම තැනම යන්න ආවා . කරදර මැද්දේ බැහැයි කියන්නේ නැතුව හැම දෙයක්ම කරළ දුන්නා . රුපියල් සීයේ මුල්ම පඩියෙන් හැටක් මට දුන්නා ..."

තමන්ගේ මරණය ළඟදී දවසක සිදුවන බව දැනුම් දෙනු පිණිස දෙමාපියන් හමුවන්නට යන දරුවෝ මෙලොව තවත් සිටින්නට පුළුවන . ජීවිතය මට උරුම කර ඇත්තේ තවත් මාස කීපයක් බව අම්මාට කියන්නට මට සිතුණේ ඇයිදැයි නොදනිමි . අම්මා හඩනු බලා සිටින්නට මට වුවමනා වුණාද ..? ඇගේ උණුසුමේ වෙලී විනාඩි කීපයක් ගත කරන්නට වුවමනා වුණාද ..? එසේත් නැතිනම් සුපුරුදු මව්බිමේ සුළඟ ආග්‍රහණය කරන්නට වුවමනා වුණාද .. ? 

මම නොදනිමි .

I know that the ones who love us will miss us.

මරණයෙන් පසු සිදුවන්නේ කුමක්දැයි ඇසූ විට හොලිවුඩ් නළු Keanu Reevs වරක් කීවා මතකය . මා යන්නට ගිය පසු පියා අහිමි වීමේ ශෝකය මගේ දරුවන්ට දැනෙනු ඇත . ශානිකාට , මගේ මිතුරන්ට දැනෙනු ඇත . එහෙත් ඔවුහු ජීවිතයට මුහුණ දෙන බව දනිමි . පියාගේ , සැමියාගේ , මිතුරාගේ වියෝව හමුවේ තමන්ගේ හද ගැස්ම සදහට නවතා දමන්නට ඔවුන්ට නොහැකිය . ඔවුහු ගොඩ නගා ගත් දෛනික ජීවිතයේදී මා ගැන වූ මතකය අමතක වී යනු නිසැකය . මා ගැන වූ මතකය ඔවුන්ගේ මනසින් ඉවත්ව යන්නට වැඩි කාලයක් ගත වන්නේ නැත .එහෙත් මවකට දරුවෙකු ගේ වියෝවක බර සිතෙන් ඉවත් කර දැමිය හැකිද ..? දරුවෙකු ගේ අහිමි වීම යනු ඇගේ ලෝකය සදහටම කඩා වැටීම නොවේද ..? 

"පුතේ අපි දැන් මොකද කරන්නේ ..? "

"කරන්න දෙයක් නැහැ අම්මේ.."

"ඔයාලට කරදරයක් , දුකක් වුණාම හැමදාම මගේ ළඟ උත්තරයක් තිබ්බා . ඒත් අද නම් නැහැ පුතේ .."

"කිසිම කෙනෙක් ළඟ මේකට උත්තරයක් නැහැ අම්මේ . "

"ඔයා රට ගිය දා ඉඳන් පූජා කරපු මල් ගොන්න , පත්තු කරපු පහන් ගොන්න දස දහස් ගානක් වෙන්න ඇති . බෝධි පූජා , සෙත් කවි . බඩු අස්සේ , පොත් අස්සේ පිරිත් නූල් සිය ගානක් මූද උඩින් යන්න ඇති . ඔයාලට කරදරයක් වෙන්න එපා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරපු වචන..? කොහේ ගියාද දන්නේ නැහැ පුතේ ..මේ  ආත්මේ කරපු පිං වල ආනිසංස මේ ආත්මේම ලැබෙන්නේ නැතිනම් ඇති වැඩේ මොකක්ද ..?" 

 

වෙලාව සවස තුන පසුවී තිබේ . මේ පැමිණ ඇත්තේ දවසේ වඩා උණුසුම් මොහොත විය යුතුය . වාතයේ රැඳුනු දහදිය බිඳු හඬ නගන්නාක් මෙනි . ඉවසා ගන්නට නොහැකිය . අසළ නිදා සිටින සුනඛයා පවා ගිනි ගන්නා පරිසරය දෙස මුව විවර කරගෙන බලා සිටින්නට විය . අම්මා ගේ ඉකි ගැසීම ආරම්භ වූයේ ඒ මොහොතේදීය . ඇය කිසි දිනක ඒ අයුරින් හඬා වැටෙනු මම දැක නැත . එය වේදනාව පිට කර ගන්නට කළ හැඬුමක් නොවේ . ඇගේ ඉකිගැසීම සිරුර තුළම සිර කරගෙන සිටියාක් වැනිය .

ඇය දෑත් මවෙතට දිගු කළාය . මම ඇගේ දෑත් තුළට ගුලි වීමි . මා බදාගෙන ඇය වමටත් දකුණටත් පැද්දුනේ දරු නැලවිල්ලක් කියා මා සන්සුන් කරන්නට මෙනි . ඇගේ සුරුරින් විහිදෙන කපුරු සුවඳ හමුවේ මම දෙනෙත් පියා ගතිමි . 

"හරි මහන්සියි අම්මේ .."

"නිදා ගන්න පුතේ . ඇහැරුනාම තේ එකක් හදලා දෙන්නම් .."

"මම යන්න ඕනා . නංගි එනකං ඉන්න බැහැ . නංගිට කියන්න එපා මම ඇවිත් මේ වගේ කාලකන්ණි ආරංචියක් කියලා ගියා කියලා .හැබැයි එයාට මොකක් හරි තේරෙයි ඔයාගේ මූණ දැක්කාම .."

"දුක හංගගෙන ඉඳලා මට පුරුදුයි පුතේ . මම හැමදාම ඇඬුවේ අන්ධකාරේ එක්ක එකතු වෙලා .." 

අපි දෙන්නාගේ අවසාන හමුවට දෛවය උරුම කර දී තිබුණේ හෝරාවක කාලයක් පමණි . අධික උණුසුම මැද දිගු වෙලාවක් ගත කිරීම ස්වසන පද්ධතියට අහිතකර ලෙස බලපාන්නට හැකි බව වෛද්‍යවරුන් කියා තිබුණි . හැකි ඉක්මනින් උණුසුම අඩු තැනකට , වායු සමනය කළ වාහනයකට, කාමරකට වී සිටීම කළ යුතුය . අම්මා මගේ අපහසුතාවය තේරුම් ගත්තාය . කඳුළු පිස දාගෙන , මගේ මුහුණ දෝතට ගත් ඇය " පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න පුතේ ..." යැයි කීමට සැරසුණාය . එහෙත් ඇගේ විධානයට වදන් අවනත වූයේ නැත. 

තමන් ජීවත්ව සිටිද්දී දරුවන් මිය ගිය විට අම්මලාගේ ජීවිත කෙසේ වනු ඇතිද ..? හදා වඩා , කවා පොවා , උස මහත් කරන දරුවන් කිසිදු විටක තමන්ට කළින් මිය යනු ඇතැයි අම්මලා සිතන්නේ නැත .තමන්ගේ ශක්තිය හීන වෙද්දී , දරුවන්ගේ ශක්තියෙන් අවසන් කාලය ගත කිරීමට ඔවුහු සිහින මවති . එහෙත් සමහර අම්මලාගේ  දරුවෝ අවාසනාවකට අම්මලාට  කළින් මිය යති . 

තම කුසින් දරුවෙක් ඉපදින වාරයක් පාසා මවක් යළි යළිත් මෙලොව උපදියි . තමන්ට කළින් දරුවෙක් මිය ගිය විට ජීවත්ව සිටියද සිය දහස් වාරයක් ඇය මිය යයි . 

මෙලොව ඇති දරා ගැනීමට අපහසුම වේදනාව දරුවෙකුගේ මරණය නොවේද ..? දරුවන්ට  පෙර නියත වශයෙන්ම දෙමාපියන් මිය යන ලෝකයක් බිහිව තිබුණා නම් , ලෝකය නිර්මාණය කළ උත්තමයා එවැනි ක්‍රම වේදයක් බිහි කර තිබුණා නම් , සියලු මව් වරුන් සතුටින් දිවි ගෙවනු නිසැකය . ඒ තමන්ගේ ජීවිත කාලය තුළදී දරුවෙකුගේ මරණයක් දකින්නට නොලැබෙන බව අම්මලා දන්නා නිසාය . 

සති දෙකකට පසු එක් උදෑසනක අම්මාගෙන් ලැබුණු ඇමතුමකි . ඇගේ කටහඬ නුපුරුදු එකකි .

"පුතේ ..ඔයා සනීපෙන් ඉන්නවා නේද ..? " 

"ඔව් අම්මේ .. ශානිකා ..? පුතාලා ..? "

"හැමෝම හොඳින් .. ඇයි මොකක්ද ..? "

"නැහැ පුතේ ..මම ඊයේ රෑ හීනෙන් දැක්කා ඔයා මාව බලන්න ආවා . ඇවිත් කිව්වා දරුණු ලෙඩක් හැදිලා කියලා . එහෙම කියලා යන්න ගියා . මම ඒකයි මේ කතා කෙරුවේ ..ඔයාලා හොඳින් නේද ..?"

"ඔව් අම්මේ අපි හොඳින් ඉන්නවා . බය වෙන්න දෙයක් නැහැ .."

අම්මත් මමත් වෙලාවකට දකින්නේ එකම හීනය නොවේදැයි එවිට මට සිතුණි .

https://www.facebook.com/share/1BuULu34sQ/

[Nissanka Rajapaksa]

 4

පුතුන් එනතුරු

සාදියා කරීම් විසින් රචිත  BITTERSWEET නම් කෙටි කතාවේ සිංහල පරිවර්තනය උපුල් වික්‍රමනායක විසින් 

හනා සයනයේ වැතිර උන්නාය. ඇය කොපමණ වේලාවක් ඇගේ කුඩා නිවහනේ මකුළු දැල් පිරුණ වහලය දෙස මේ වනවිට බලා උන්නා දැයි කිසිම නිනව්වක් නොවිණි. ඒ ඇයගේ නෙතු අහලකටවත් නින්ද නොආ හෙයිනි.  

අනෙක් අතට ඇය නිදා නොගෙන සිටිය ද ඇයට කළ යුතු වූ නිශ්චිත වැඩක් නොවිණි. නිවෙස ඉදිරිපිටින් වූ පාරේ ගමන් කරන මිනිසකුගේ පා ගැටුම් හඬක් විටෙක හනාට ඇසෙයි. නැතිනම් පාරේ යන දෙතුන් දෙනකුගේ කිසියම් නොපැහැදිලි කතාබහක් ද ඇයගේ සවන්පත් අතරට රිංගා ගනී.

උදාවූ දවසේ කලබලකාරී ගතිය මේ වනතුරුත් පහව ගොස් නොතිබිණි. එහෙත් කොහෙන්දෝ ඈත කොදෙව්වක සිට උඩුබුරන බල්ලකුගේ හඬ ද හනාට හොඳාකාරයෙන්ම ඇසෙයි. එසේම අතොරක් නැතිව කෑගසන කපුටන් දෙතුන් දෙනකුගේ හඬ ද හනාගේ කන් පෙති අතරට රිංගා ගනී.

මේ සියලුම කලබල යන්තමින් හෝ සන්සිදුනායින් පසුව හනාගේ දෙකන් පෙති අතර නතරවනුයේ විටින් විට හමායන මද සුළඟෙන් නැගෙන සිලි සිලි හඬයි.

හනාගේ දෑස යළිත් වතාවක් වහලයේ හතර කොනටම විහිදී ගියේ කිසිම අරමුණකින් තොරවය. ඇගේ දෑසට එක්වරම හසු වියේ මකුළුවෙකි. ඌ සිටියේ වහලයේ කොනක වූ දැලේ එහා මෙහා යමිනි. කුමක් හෝ ගැටී කැඩී ගිය දැල ලහි ලහියේ යළි සකසමිනි. මකුළුවා තරමක් ලොකුය. ඌ නොසෑහෙන කාලයක පටන් හනාගේ නිවහනෙහි කුඩා කොටසක් අයිති කරගෙන සිටියාක් මෙනි.

මේ මකුළු දැල් කඩා දැමීමට බොහෝ කාලයක සිට හනාට වුවමනාවක් තිබිණි. එහෙත් කුමක්දෝ හේතුවක් විසින් එය වළකනු ලැබ තිබිණි. එබැවින් මකුළුවාට වුවමනා හැටියට විශාල දැලක් වියා ගැනීමට හොඳටම ඉඩකඩ ලැබී තිබිණි.

ඒ කොහොම වුණත් හනාට තවදුරටත් ඇඳෙහි ඇලවී සිටීමට අපහසු වූවාය. තවදුරටත් නින්දක් අහලකටවත් නොඑයි. හනා හීන් සීරුවේම නැගිට ඇඳ ගැට්ටේ වාඩි වූවාය. ඇය දැන් ඒ අයුරින් ද කොපමණ වේලාවක් උන්නා දැයි ඇයටම ගණන් හිලවු කීමට නොහැකියාක් මෙනි. අඳුර ගලා එන්නට තවත් සෑහෙන වේලාවක් ගෙවී යා යුතුව තිබෙනු ඇයට දැනිණි. එහෙත් ඒ සමගම කොහෙන්දෝ කඩා පාත්වුණ මූසල පාළුවකුත් කාන්සියකුත් ඇය වටා දැවටෙන්නට විය. පුතුන් දෙදෙනා ළඟට යෑමට ඇත්නම් යැයි ඇයට සිතෙයි. එහෙත් එයද මේ වනවිට කළ හැකි දෙයක් නොවන තැනට වැටී ඇත. ඒ මීට දස වසරකට පමණ පෙරාතුව ඔවුන් දෙදෙනා හනාගෙන් නික්ම බොහෝ දුර කොදෙව්වකට පියමං කර සිටි බැවිනි. ඒ සල්ලි හම්බ කිරීමටය.

හනා සිතනායුරු ඇගේ මුළු දිවියම වාගේ වෙනස් වූයේ ඇයගේ සැමියාගේ වියෝවෙන් පසුවය. ඔහුගේ මරණයෙන් පසුවය. ඔහුගේ මරණයෙන් හනාට අගහිඟකම් ගලා ආයේ දෙගොඩ තලාගෙනයි.

කන්නට බොන්නට මෙන්ම දරු දෙදෙනාගේ ඕනෑ එපාකම් වෙනුවෙන් හනාට සල්ලි වුවමනා වී තිබිණි. යාන්තමින් හෝ රැඳී ඉන්නට නිවහනක් නොවී නම් ඇතැම් විටෙක ඇයට පාරට බසින්නට සිදුවනු නියතය.

ඇගේ සැමියා සිටි කාලයේ වුව ඔහු බොහෝ වෙහෙස මහන්සි වී හරිහම්බ කළා මිස සතයකුදු ඉතිරි කිරීමට තරම් මුදලක් ඔහු අතට නො ආවේය.

හනා ගෙවුණ සෑම උදෑසනකම වාගේ ගෙයින් ගෙට ගියාය. ඒ එදිනෙදා කුලියක් මලියක් කර කීයක් හරි සොයා ගැනීමටය.

ඕ කොතැනින් හෝ වැඩක් පලක් ලැබුණොත් වෙහෙස මහන්සිය කාල වේලාව නොබලා යහමින් වැඩ කළාය. ඒ පුතුන් දෙදෙනා වෙනුවෙනි. ඇතැම් දිනයක ඇය ආපහු නිවහනට ආවේ දවල් කෑම වේලවත් නොගෙනය. ඇයට ලැබෙන හැම කෑම වේලක්ම හංගාගෙන මෙන් ඇය ගෙදරට ගෙනවිත් පුතුන් දෙදෙනාට දුන්නේ අපරිමිත සෙනෙහසිනි.

එහෙත් මේ වනවිට ඒ හැම දෙයක්ම අතීතයට එක්ව තිබිණි. කාලය ටිකින් ටික ගෙවී ගොස් ඇගේ පුතුන් දෙදෙනාගේ කර දඬු උස් මහත් වී තිබිණි. ඔවුන් දෙදෙනා නාඹර වියට එළැඹෙත්ම ජීවිතයේ කටුකත්වය ද තේරුම් ගොස් තිබුණක් මෙනි.

“අම්මා මෙහෙ ඇති දෙයක් නෑ.. ගස් ගල් මිස මෙලෝ දෙයක් නෑ… අපට මේ අපායෙන් ගොඩ එන්න නම් ටවුමට යන්න වෙනවා… හොඳින් හරි නරකින් හරි සල්ලි හම්බ කරන්න වෙනවා… නැත්නම් අපට හැමදාම මේ අපායේ දුක් විඳින්න වෙනවා…”

පුතුන් දෙදෙනාගේ ඒ කතාව හනාගේ පපු කුහරය තුළටම කිඳා බැස්සාක් මෙනි. බොහෝ ඉකි බිඳුම් සෝ සුසුම් මැද ඇය අන්තිමේදී පුතුන් දෙදෙනාගේ ඉල්ලීමට ඉඩ දුන්නාය.

ඔවුන් ගම්මානයෙන් නික්ම යෑමෙන් පසුව ඇයට පුතුන් දෙදෙනාගෙන් මාරුවෙන් මාරුවට ලියුම් ලැබෙන්නට විය. ඒ වගේම ඔවුහු විටින් විට යහමින් සල්ලි ද එවන්නට වූහ. එහෙත් කවදාවත් ඒ සල්ලිවලින් ඇයට දෙයක් කර ගන්නට තරම් වුවමනාවක් නොවිණි. ඇය මහන්සි වී හම්බ කර ගන්නා මුදල ඇයට පණ ගැට ගසාගන්නට සෑහී තිබිණි.

හනා හැමදාමත් නැගිට යාඥා කරයි. ඒ පුතුන් දෙදෙනාට යහපතක් වන පැතුමෙනි.

ඒ කොහොම වුණත් හනාගේ සිත තුළ එකම එක පුංචි බලාපොරොත්තුවක් රැඳී තිබෙයි. ඒ කවදා හෝ දවසක පුතුන් දෙදෙනා ඇය බලන්නට එනු ඇතැයි කියාය. හනා ඔවුන්ට හොඳ කෑම වේලක් දෙන්නට ද සිතාගෙන සිටින්නීය. ඕ ඒ වෙනුවෙන් පුතුන් එවූ සල්ලි අර පරෙස්සමට තබාගෙන සිටී. දැන් මේ වෙද්දි ඒ සියලුම බලාපොරොත්තු සියල්ලක්ම සුන්ව යන අයුරක් පෙනෙයි. සෑහෙන කාලයක සිට පුතුන් දෙදෙනා ගැනම කිසිම හෝඩුවාවක් නැත. දන්නා කියන කාලයකින් ලියුමක්වත් නොලැබිණි. ඔවුන් දෙදෙනාගේ සියලු පැතුම් මල් පල ගැන්වී ඇතිවාක් මෙනි.

එක්කෝ ඔවුන් ජීවතුන් අතර නැතිවාක් විය හැකිය. නැතිනම් අම්මා ගැන හිතන්නටවත් කාලයක් ඉතිරි වී නැතිවා විය හැකිය. ඒ මොන දේ වුණත් ඔවුන්ගේ මව අද වනවිට උදාවන අරුණැල්ලේ පටන් හිරු නොපෙනී යන අන්ධකාරය තෙක්ද රැය තිස්සේ ද සිතන්නේ පුතුන් දෙදෙනා ගැනය.

හනා දෑස් අගට එකතු වී තිබුණු කඳුළු කැට අත්ලෙන් පිස දැමුවාය. එසැනින්ම ඕ එක්වරම තිගැස්සුණාය. ඒ ඇගේ කුඩා නිවහනෙහි දොරටුව අසල කිසිවකු සිටිනු දැකීමෙනි.

ඔහු යාබද නිවහනේ කුඩා දරුවාය. වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වන්නට ඇත. හේ බොහෝ වේලාවක පටන් හනා දෙස බලා සිටියාක් මෙනි. ඒ අතරතුර ඔහු බොහෝ වේලාවක පටන් දැඩි කල්පනාවක ද නිමග්නව සිටියාක් මෙනි.

හනා තමන් දුටු බව දැනුණ සැනින් කුඩා දරුවා ඇය අබියසට ආවේය.

ඒ සමගම ඔහු මිට මොලවගෙන සිටි අත දිගහැර යමක් හනාගේ අතෙහි තැබුවාය. ඒ කුඩා ටොපියකි.

“හනා නැන්දෙ මේක තියා ගන්න… මම නැන්ද දිහා ගොඩක් වෙලා බලා උන්නා… මම දැක්ක නැන්ද ගොඩක් දුකෙන් වගේ ඉන්නවා… අපේ අම්ම නම් මම දුකෙන් ඉන්නකොට මට ටොෆියක් හරි රස කෑමක් හරි දෙනවා.”

හනාට තමා ගැනම දැඩි අනුකම්පාවක් ඇති විය. ඕ ටික වේලාවක් අත්ල මත තිබුණ ටොෆිය දෙස බලා සිටියාය. ඉක්බිති ඕ කුඩා දරුවා දෙස බැලුවාය.

ඔහු ඒ වනවිට හනාගේ නිවහනෙන් නික්ම යෑමට මිදුලට බැස සිටියේය. හනා තමාටම සිනා සුණාය. ඒ සමගම නෙතු අග රැඳී තිබුණ කඳුළු බිඳුවක් ද ටොෆිය මත්තට වැටිණි.

https://www.divaina.lk/features/15172?fbclid=IwY2xjawLcMa9leHRuA2FlbQIxMQABHuuLh7YglqdQsXo5ej7o1ric_wAmJb49xMtWyDyjfz-Akqo_8l-srfzu5RhG_aem_3bTBTEyR4KNVCbx0b7LJbw

[Nissanka Rajapaksa]

5

සරුංගල් සාදන්නා

- ඉන්දීය ලේඛක රස්කින් බොන්ඩ්

පරිවර්තනය;
එම්. එම්. පාලිත මහින්ද මුණසිංහ

ගාලි රාම් නාත් වීදියේ තිබුණේ එක් ගසක් පමණි. එය අතහැර දැමූ මුස්ලිම් පල්ලියක ඉරිතැලීම් හරහා වැඩුණු පුරාණ නුග ගසකි. කුඩා අලිගේ සරුංගලය එහි අතු පතර සිරවී තිබුණි. ඉරුණු කමිසයක් පමණක් ඇඳ සිටි පිරිමි ළමයා පාවහන් පැළඳ නොසිටියේය. ඔවුන්ගේ නිවස පිටුපස මිදුලේ වාඩිවී සිහින ලෝකයට පිවිස හිරු රැස් තපිමින් සිටි සීයා වෙත ගල් බොරළු සහිත පටු වීදිය දිගේ කුඩා අලි දිව ගියේය.

“සීයේ…” කොල්ලා කෑ ගැසුවේය.

“මගේ සරුංගලය ගියා!”

මහලු මිනිසා තම දවල් සිහිනයෙන් අවදිව හිස ඔසවා බැලුවේය. මෙහෙන්දි කොළ වලින් රතු පාට නොකළේ නම් සුදු පැහැයට හැරෙමින් පවතින රැවුල අත ගෑවේය.

“නූල කැඩුනාද?”

“නෑ… සීයේ…, ”

“ඒ සරුංගල් නූල කලින් වගේ නෙමේ, කියලා මම දන්නවා.”

“එහෙනම්! ”

“සරුංගලය නුග ගහේ පැටළිලා.”

මහල්ලා සිනාසුණේ ය.

“ඔයා තාම සරුංගලයක් ඉහළ යවන හැටි හරියට ඉගෙනගෙන නැහැනේ… මගෙ පුතේ. ”

“ඇයි… ඒ…කොහොමද?”

“ඔයාට උගන්වන්න මට වයස වැඩියි. ඒක තමයි දුක. ඒත් ඔයාට තව සරුංගලයක් හම්බවෙයි.”

ඔහු උණ බට පටි, කඩදාසි සහ තුනී සිල්ක් රෙදි වලින් අලුත් සරුංගලයක් සාදා අවසන් කළේය. එය හිරු එළියේ තබා, වියළෙන්නට හැරියේය. කුඩා කොළ පැහැති වලිගයක් සහිත එය ලා රෝස පැහැති සරුංගලයකි. මහල්ලා සරුංගලය අලිට ලබාදුන් සැණින් පිරිමි ළමයා ඇඟිලි මතින් නැගී සිට තම සීයාගේ කම්මුල සිප ගත්තේය.

“මම මේක නැති කරගන්නේ නැහැ.” ඔහු පවසා සිටියේ ය.

“මේ සරුංගලය කුරුල්ලෙක් වගේ පියාඹයි.” ඔහු එක් පාදයක් ඉහළට ඔසවා මිදුලෙන් එළියට පැන්නේය.

මහල්ලා හිරු එළියේ සිහින දකිමින් සිටියේය. ඔහුගේ සරුංගල් සාප්පුව දැන් දකින්නට නැත. එතැන බොහෝ කලකට පෙර පරණ බඩු වෙළෙන්දෙකුට විකුණා තිබුණි. ඒත් මහල්ලා තවදුරටත් සරුංගල් සෑදුවේය. ඒ ඔහුගේම විනෝදය මෙන්ම තම මුනුපුරා වෙනුවෙනි. මේ දිනවල බොහෝ දෙනකු සරුංගල් මිලදී ගත්තේ නැත. වැඩිහිටියෝ ඒවා නොසලකා හැරියහ. තරුණයෝ සිනමා ශාලා වෙත යෑමට හුරුපුරුදුව මුදල් වියදම් කළහ.

සරුංගල් පියාසර කරවීම සඳහා එතරම් විවෘත අවකාශයක් ඒ වනවිට ගමේ ඉතිරිව නොතිබුණි. පැරණි බලකොටුවේ බිත්තිවල සිට ගං ඉවුර දක්වා විහිදී තිබූ විශාල තෘණබිම නගරය විසින් ගිලගෙන තිබුණි. වැඩිහිටි මිනිසුන් සරුංගල් පියාසර කරවූ කාලයේ සරුංගල් අහසේ පාවෙමින් එකිනෙක සමඟ පැටලෙමින් එකෙකුගේ නූල වෙන්වන තුරු, මහා සටන් සිදුවූයේය. එවිට පරාජිත නමුත් නිදහස් වූ සරුංගලය නොදන්නා නිල් අහසේ පාවී ගියේය. හොඳ ඔට්ටු ඇල්ලීම් සිදුවූ අතර මුදල් නිතර නිතර අතින් අතට මාරු විය. අතීතයේ සරුංගල් යැවීම රජවරුන්ගේ ක්‍රීඩාවකි. මේ විනෝදාංශයට සහභාගිවීමට නවාබ් තම පිරිවර සමඟ ගං ඉවුරට ගිය ආකාරය මහල්ලාට සිහිපත් විය. එකල එය විනෝදජනක අවස්ථාවකි. ලෙලදෙන කඩදාසි තීරු සමඟ නිදහසේ ගත කිරීමට සෑහෙන කාලය තිබුණි. දැන් සෑම කෙනකුම ඉක්මන්වී තිබේ. බලාපොරොත්තුවේ උණුසුමෙන් ඉක්මන්වී තිබේ. සරුංගල් සහ දවල් සිහින වැනි සියුම් දේවල් පයට පෑගෙන තරමට බැහැරකර ඇත.

සරුංගල් සෑදූ ඔහුගේ ජීවිතයේ මුල් කාලයේදී මහමූද් නගරය පුරා ප්‍රසිද්ධියට පත්විය. ඔහුගේ වඩාත් ලස්සන සරුංගල් වරක් රුපියල් තුනක් හෝ හතරකට අලෙවිවී ගියේය. නවාබ්ගේ ඉල්ලීම පරිදි ඔහු වරක් දිස්ත්‍රික්කයේ දක්නට ලැබුණු ඕනෑම සරුංගලයකට වඩා වෙනස්ව ඉතා විශේෂ ආකාරයේ සරුංගලයක් සාදා තිබුණි. එය තුනී උණ පටි රාමුවක් මත ඉතා සැහැල්ලු කඩදාසි තැටි මාලාවකින් සමන්විත විය. සෑම තැටියකම කෙළවරට ඔහු රැළිමාලා සවිකර සරුංගලයේ දෙපස සමබරතාවයක් ඇති කළේය.

ඉදිරියෙන්ම පිහිටි තැටියේ මතුපිට තරමක් උත්තල වූ අතර, එය මත අපූරු මුහුණක් පින්තාරු කර තිබුණි. කුඩා දර්පණවලින් සාදන ලද ඇස් දෙකක් විය. හිසේ සිට වලිගය දක්වා ප්‍රමාණයෙන් අඩුවූ තැටි, රැළි සහිත හැඩයක් ගත්තේය. සරුංගලයට බඩගා යන සර්පයකුගේ පෙනුමක් ලබා දුන්නේය. මෙම අපහසු උපාංගය බිමෙන් එසවීමට විශාල කුසලතාවක් අවශ්‍ය වූ අතර එය හැසිරවීම කළ හැකි වූයේ මහමූද්ට පමණි.

මහමූද් විසින් නිර්මාණය කරන ලද ‘මකර සරුංගලය‘ ගැන සෑමදෙනාම අසා තිබුණි. එයට අද්භූත බලයන් ඇති බවට කටකතා පැතිර ගියේය. පළමු මහජන ප්‍රදර්ශණය ඉදිරියේ නවාබ් එය දියත් කරන ආකාරය නැරඹීම සඳහා විශාල පිරිසක් එළිමහනේ රැස්ව සිටියහ. භූමියෙන් එසවීමටගත් පළමු උත්සාහයේදීම එය අසාර්ථක වුණි.

ශෝකජනක, විරෝධතාත්මක ශබ්දයක් තැටි වෙතින් නිකුත් වූ අතර, සූර්යයා කුඩා දර්පණවල සිරවී, සරුංගලය ජීවමාන ජීවියකු බවට පත් කළේය. තවත් මොහොතකදී සුළඟ නිවැරදි දිශාවෙන් හමා ආවේය. මකර සරුංගලය ඉහළ හා පහළ යමින් අහසට නැගී ගියේය. සූර්යයා තවමත් එහි යක්ෂ දෑස තුළ දිලිසෙමින් තිබුණි.

සරුංගලය ඉතා ඉහළ නැගී ගිය අවස්ථාවේ නූල තදින් ඇදී තිබුණි. මහමූද්ගේ තරුණ පුතුන් නූල් පන්දුව අල්ලාගෙන ඔහුට උදව් කළේය. සරුංගලය නිදහසේ ගමන් කරමින් ආකාසේ ඉහළට ඈතට ඇදී ගියේ තමන්ගේම ජීවිතයක් ගත කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් ආකාරයෙනි. අවසානයේ එය එසේම විය.

නූල කැඩී ගියේය. සරුංගලය සූර්යයා දෙසට ඇදී ගියේය. එය නොපෙනී යන තෙක් ඉහළට පියාසර කළේය. සරුංගලය නැවත කිසි දිනෙක සොයාගත නොහැකි විය. පසුව මහමූද් කල්පනා කළේ ඔහු ජීවමාන සරුංගලයක් නිර්මාණයකර ඇති බවයි. ඔහු ඒ හා සමාන තවත් එකක් නිර්මාණය කළේ නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු නවාබ්ට සංගීතය පිටකරන සරුංගලයක් සාදා දුන්නේය. එය වාතයේ ඉහළ නැඟෙන අවස්ථාවේ වයලීනයකින් නැඟෙන හඬක් නිකුත් කළේය.

ඒ වඩාත් විවේකී හා නිදහස සහිත දවස් විය. නමුත් නවාබ් වසර ගණනාවකට පෙර මිය ගොස් සිටි අතර ඔහුගේ පරම්පරාව මහමූද් තරම්ම දුප්පත් විය. කවියන්ට මෙන් සරුංගල් සාදන්නන්ටද වරක් අනුග්‍රාහකයන් සිටිය නමුත් කිසිවකු මහමූද්ව දැන හඳුනාගෙන සිටියේ නැත. මන්ද, රාම් නාත් ගලි හි බොහෝ දෙනෙක් වාසය කළේ තම අසල්වැසියන්ට කරදර නොවන ලෙස බැවිනි.

තරුණ වියේ පසුවූ මහමූද් අසනීප වූ අවස්ථාවන්හිදී, අසල්වැසි සියලු දෙනාම පාහේ ඔහුගේ සෞඛ්‍ය තත්ත්වය විමසීමට පැමිණියේය. නමුත් මෙවර ඔහුගේ කාලය අවසන් වෙමින් පැවතුණි. කිසිවකු ඔහු බැලීමට පැමිණියේ නැත. සත්‍ය ලෙසම ඔහුගේ පැරණි මිතුරන් බොහෝ දෙනෙක් මිය ගොස් සිටි අතර ඔහුගේ පුතුන් ද හැදී වැඩී සිටියහ. එක් අයෙක් ගමේ ගරාජයක සේවය කරමින් සිටි අතර, අනෙකා බෙදීම සිදුවන අවස්ථාවේ පාකිස්තානයේ සිටි හෙයින් ඔහුගේ ඥාතීන් සමඟ නැවත එක්වීමට නොහැකි වූයේ ය.

වසර දහයකට පෙර ඔහුගෙන් සරුංගල් මිලදී ගත් දරුවන් දැන් වැඩිහිටි පිරිමින් වී සිටියේය. ඔවුන් සියලු දෙනාම පාහේ ජීවත්වීමට අරගල කරමින් සිටියහ. මහල්ලා සහ ඔහු ගැන මතකයන් ඔවුන් වෙතින් වියැකී ගොස් තිබුණි. වේගයෙන් වෙනස් වන ලෝකයක ඔවුහු දිවි ගෙවූහ. ඔවුන් පැරණි සරුංගල් සාදන්නා සහ නුග ගස පිළිබඳව දැක්වූයේ උදාසීනවූ නොසැලකිලිමත් බවකි.

මහල්ලා සහ නුග ගස සාමාන්‍ය දෙයක් ලෙස සලකනු ලැබීය. තවදුරටත් මිනිසුන් තම ගැටලු සහ සැලසුම් සාකච්ඡා කිරීමට නුග ගස යටට රැස්වූයේ නැත. ස්ථිර ලෙසම ඔවුන් වටා සිටි ඝෝෂාකාරී, දහඩිය දමන මිනිස් සමූහයා ගැන කිසිදු සැලකිල්ලක් නොදැක්වීය. ගිම්හාන මාසවලදී පමණක් දරුණු හිරුගෙන් රැකවරණය පැතුවේ ස්වල්ප දෙනකු පමණි.

ඒත් පිරිමි ළමයා, ඔහුගේ මුනුපුරා එහි දැකගත හැකි විය. මහමූද්ගේ පුතා ළඟම වැඩ කිරීම හොඳ ය. ඒ, ශීත සමයේ හිරු එළියේ සෙල්ලම් කරන කුඩා පිරිමි ළමයා දෙස බලා සිටීම මහලු මිනිසාගේ හදවතට සතුටක් ගෙන දුන් බැවිනි. ඔහුගේ දෑස මානයේ වැඩෙන ළමයා සෑම දිනකම නව කොළ දලු දමන හොඳින් පෝෂණය වන අංකුරයක් මෙන්විය.

ගස් හා මිනිසුන් අතර විශාල බැඳීමක් තිබෙනවා. අපි තුවාල නොලබා, කුසගින්නේ නොසිටියත්, අපි කපා දැමුවේ නැත්නම් බොහෝ දුරට ගස් එකම වේගයකින් වැඩෙනවා. අපේ තරුණ අවධියේදී අපි දීප්තිමත් ජීවීන්, සිරුර පරිහානියට පත්වන අවුරුදුවලදී අපි ටිකක් නැමෙනවා. අපි මතක තබා ගන්නවා. අපි අපේ බිඳෙනසුලු අත් පා හිරු එළියේ දිගු කරනවා. අන්තිමට සුසුම් හෙළමින් අපි අපේ අන්තිම කොළයත් හැලී යනවා.

මහමූද් නුග ගසක් මෙන් විය. ඔහුගේ දෑත පැරණි ගසක මුල් මෙන් වියළිව ඇඹරී ගියේය. අලි මිදුලේ කෙළවරේ සිටුවන ලද තරුණ මිමෝසා ගසක් මෙන් විය. වසර දෙකකින් ඔහු සහ ගස යන දෙදෙනාම ඔවුන්ගේ මුල් තරුණ කාලයේ ශක්තිය හා කඩවසම් බව අත්පත්කර ගනු ඇත. වීදියේ හඬවල් ටිකෙන් ටික දුර්වලවී වියැකී ගිය අතර බොහෝවිට මහමූද් කල්පනා කළේ, හින්දු භක්තිකයන්ගේ විෂ්ණු දෙවියන්ගේ ප්‍රසිද්ධ අශ්වයා හා සුදු පැහැති මහා කුරුල්ලා වන ගරුඬාට සමාන ඉතා අලංකාර හා බලවත් සරුංගලයක් ගැන සිහිනයකි. කුඩා අලි සඳහා අපූරු නව සරුංගලයක් සෑදීමට ඔහුට අවශ්‍ය වූයේය. පිරිමි ළමයා වෙනුවෙන් තබා යාමට ඔහුට වෙන කිසිවක් නොතිබුණි.

ඈතින් අලිගේ කටහඬ ඔහුට ඇසුණු නමුත් පිරිමි ළමයා තමාට කතා කරන බව ඔහුට වැටහුණේ නැත. ඒ හඬ බොහෝ දුර සිට පැමිණෙන බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. අලි මිදුලේ දොරකඩ සිට අසමින් සිටියේ ඔහුගේ මව කඩයට ගොස් තවම ආපසු පැමිණියේ නැති ද යන්නයි. මහමූද් පිළිතුරු නොදුන් හෙයින් පිරිමි ළමයා තම ප්‍රශ්නය නැවත නැවතත් ඉදිරිපත් කළේය. මහලු මිනිසාගේ හිසේ පැත්තකට හිරු එළිය වැටී තිබූ අතර, ඔහුගේ කඩා හැලෙන රැවුල මත කුඩා සුදු සමනලයකු රැඳී සිටියේය. මහමූද් නිහඬව සිටියේය. අලි තම කුඩා දුඹුරු අත මහලු මිනිසාගේ උරහිස මත තැබුයේය. ඔහුට කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නොලැබුණි. පිරිමි ළමයාට ඔහුගේ සාක්කුවේ වීදුරු බෝල අතුල්ලන ශබ්දයක් වැනි සිහින් ශබ්දයක් ඇසුණි.

හදිසියේම බියට පත් වූ අලි ආපසු හැරී දොර ළඟට ගොස් තම මවට කෑගසමින් වීදිය දිගේ දිව ගියේය. සමනලයා මහලු මිනිසාගේ රැවුල අතහැර මිමෝසා ගස වෙත පියාසර කළේය. එකවරම හමා ආ සුළඟක්, ගසේ රැඳී තිබුණු සරුංගලය ඉවතට ඇදගෙන අරගල කරන නගරයට බොහෝ ඉහළින් තෙරක් නොපෙනෙන නිල් අහසට රැගෙන ගියේ ය.

https://www.divaina.lk/features/16575?fbclid=IwY2xjawLkORxleHRuA2FlbQIxMQABHlcwocujDHhlDnEkqO1MOVBbD1zf4UHvUefyUZUSDaUJP-9SJDVnupBXi3Yp_aem_SY9iiq858v-bU6TtOW-OHw

[Nissanka Rajapaksa]

6

ඔහොම තමයි ඉතිං

- රුවන් ඩී. අළුබෝමුල්ල

( බදාදා මව්බිම 'සඳහස' අතිරේකයෙන්) 

(Attached)

[Nissanka Rajapaksa]

7

පෙම් කව

- මනෝජ් ප්‍රසන්න 

සිරියා… ඕනෑ වෙලාවට කිසි දෙයක් හොයාගන්න නෑ නේ. අනේ මන්දා…”

“මොකක්ද හෙවුවේ…?”

“නෑ, මේ හාෆ්ෂීට් එකක්. අර සුමනෙ මල්ලිට අභියාචනාවක් ලියලා ඉල්ලුවා. මෙතැන තිබුණා. කෝ එකක්වත් නෑ නේ. බහිරවයො ගන්නවද මන්දා…”

“හා හා, බෙරිහන් දෙන්න ඕනැ නෑ ඕකට. පුතා ගාව ඇති. ඉන්න, මං අරන් එන්නම්…”

විකසිතගේ මේසය පුරා කොළ ය. පොත් දාපු දාපු තැන්වල ය. ඈ පොත් එහා මෙහා කරමින් හාෆ්ෂීට් එකක් හොයද්දීය, එය හමු වුණේ. ඈ කීපවරක් එය කියෙවුවේ තමාට වැරදීමක් වූවාදැයි නිශ්චිතව දැනගැනීමටය.

විජේපාල එය දුටු වහා සර්පයකු සේ කිපුණේය. ඇස්ගෙඩි රතු වූයේ ලොවිගෙඩි සේය.

“යකෝ මුන් ඇස්ගෙඩිවල තියන් හැදුවේ මේකටද! අම්මපා මොළගෙඩි හදලා, විස්සවිද්‍යාලවල යවලා ගුරුවරයෙක් කොළා. මක්කයි මුන් ඉගෙනගෙන තියෙන්නේ… මැටිහරක්! ගමේ උන් තාම අපි දැක්කම දෙකට නැවිලා යන්නේ. එහෙම ලෙවල් එකේ අපි උන්නේ. අපෙ පරම්පරාවම එහෙමයි. ෂික්!”

“හරි. දැන් ඉතින් කලබල වෙලා වැඩක් නෑ. මොකක්ද මේකට කොරන්නේ කියලා හිතුවොත් හොඳයි නේද?” සිරියා මඳක් නිවීමෙන් කීවේ බොරුවට කලබල වීමෙන් උත්තරයක් නොලැබෙන නිසාය.

“මේ… කොල්ලට දැනගන්න තියන්නෙපා අපි මේක දන්න බව. හ්ම්ම්… මම මොනවා හරි කරන්නම්…”

“මොනවා හරි, කියලා පුතාට කරදරයක් වෙන දෙයක් එහෙම කොරනව නොවෙයි…”

“අනේ මේ… ඔහේ තමයි ඔක්කොටම මුල. ‘පුතා පුතා’ කියලා හුරතල් කරනවා. අන්තිමට පරම්පරාවම නැති කරලයි නවතින්නේ…”

ජයවික්‍රම පරම්පරාව ගමේ ගෞරවයක් දිනා ඇත. විකසිතගේ පියා විජේපාල ජයවික්‍රමය. ඔහු දංවිටියේ හිටපු ග්‍රාමනිලධාරි ය. සනත් ජයවික්‍රම ඔහුගේ මල්ලී ය. ඔහු පෞද්ගලික සමාගමක වැඩ කරයි. දෙදෙනා අතර තිබුණේද පුදුමාකාර සහෝදරකමකි. ඒ නිසා පවුල් දෙක අතර හිතවත්කම ඉතා ප්‍රබල විය. විකසිත සරසවි අධ්‍යාපනය නිමවා ගුරු පත්වීම ගත්තේ මීට මාස කීපයකට පෙර ය. ඒ, ගමේ පාසලට ය.

සනත්ට දුවෙක් සහ පුතෙක් සිටියහ. දුව විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය ලබා සිටි අතර, පුතා සාමාන්‍ය පෙළ පන්තියේ ඉගෙනගනී. විකසිත හා ඔවුන් අතර පැවතියේද සහෝදරත්වයද ඉක්මවූ මිත්‍ර සමාගමකි. නිතරම ඔවුන් අධ්‍යාපන වැඩ මෙන්ම වෙනත් කටයුතු වෙනුවෙන්ද අයියා හමු වීමට නිවෙසට පැමිණි අතර, කිසිදු ආරවුලක් ඇති කරනොගැනීම විශේෂත්වයකි.

“අම්මා, තාත්තා කෝ? පහුගිය ටිකේම හරියට කතා කරන්නවත් වුණේ නෑ.”

“මේ ටිකේ ඕං මොනවාද අලුත් වැඩක් පටන් අරන්. මං හිතන්නේ වෙසක් එකට ලොකු වැඩක් කරන්ට වෙන්නැති මයෙ හිතේ… සුගතෙ මාමගෙ දිහාමයි.”

“ආ… ඒක තමයි. මං ඒත් බැලුවා මොකෝ කියලා.”

“හ්ම්ම්… ඒක තමයි,” කියූ ඈ වැඩිපුර කතා නොකර ලිස්සා ගියේ තමාගේ කටටද බ්‍රේක් නැති බව දන්නා නිසාය.

සිරියා හා විජේපාල මේ අතර දිනක මාලියැද්දේ කට්ටඩියා හමු වීමට ගියේ ගුරුකමක් කර හෝ පුතුගේ සිත වෙනස් කිරීමටය.

“දැක්කනේ සිරියෝ, ගුරුන්නාන්සෙ කිවුවා! මේකා ගමෙන් නොයවා ඔය සම්බන්ධෙ නවත්තනව බොරු. දැන් ඉතින් ඒකවත් කොරලා බලමු.”

“ඒක කොහොමද කරන්නේ? ගමේ උන් පණ ඇරලා ආදරෙයි ඌට. අනික, එහෙම ඕනැ ඕනැ විදියට මාරු වෙන්නත් පුළුවන්ය?”

“අනේ ඔහේ දන්න ඉටිගෙඩියක් නෑ. නීතියට වැඩ වෙන්නේ මොකුත් කරගන්න බැරි උන්ට. හ්ම්! මේ ජයවික්‍රම පරම්පරාව ගැන හරියට දන්නෑ වගේ නේ කතා කරන්නේ…”

“අනේ ඉතින් ඔහෙට ඔය පරම්පරාව තමයි! මොන බම්බුවක්වත් කොරගෙනත් නෑ…”

“හරි හරි. මං ඇමැතිට කියලා ඒක කොරන්නම්. ඔහේ කලබල වෙන්ට කාරි නෑ.”

“මාරුව හැදුවත් ඌ කැමති වේවියැ යන්න?”

“ඒකට නෙ ගුරුන්නාන්සෙ ඉන්නේ. මේ දෙහි ටික වළ දාලා. ඔය අබ ටික මිදුලට ඉහින්න. නිකම්ම හිත වෙනස් වෙයි. ඔව්වයැ ගුරුකම්කාරයෝ කොරන්නේ!”

“නැන්දේ… මල් ටිකක් කඩා ගන්නද?”

“හා හා මලියො… කඩාගන්න කඩාගන්න.”

සනත්, විජේපාල හමු වීමට ආවේ මේ අතරය.

“අයියේ, ස්පැනර් එක ටිකක් දෙනවයි. මොකෙක් හරි ගෙනිහිල්ලා අපේ එක. මුන් දෙයක් ගෙනිච්චම මතක් කොරලා ගෙනත් දෙන්නෑනේ. මම ඉක්මනට ගෙනත් දෙන්නම්.”

“හා ඒක මොකක්ද… වැඩේ කරගෙන ගන්න බැරියැ…”

“හරි අයියේ, ගිහින් එන්නම්…”

“බාප්පේ, සුදු අක්කා දහම්පාසල් ආවේ නැත්තේ මොකෝ. අක්කා නැති වුණාම පාළුයි… ලබන සතියෙ එනවද?”

“සමහර විට දිගටම එනේකක් නෑ…”

මුහුණ හකුළුවා ගනිමින් ඔහු කියද්දි විජේපාල සිරියාගේ මුහුණ දෙස බලා යමක් කීවේ ය.

“අර මොකෝ මල්ලී… කෙල්ල ආසාවෙන් නේ ගියේ.”

“ආසාවෙන් තමයි. උන්ට බුරුල දුන්නාම ඕන ඕන දේවල් කරනවා… ඕන දේ මොකක්ද එපා දේ මොකක්ද කියලා කල්පනා කොරන්නෑ. තමන්ට ගැළපෙන ඒවා නොකරන උන් මට පේන්න බෑ…”

එසේ කියමින් ඔහු අඩියට දෙකට ගියේ ඔවුන්ගේ මුහුණු දෙසවත් නොබලමිනි.

“මේ… එහෙනම් හරි. ඊයේ අර සද්දෙ ඇහුණෙ ඒක තමයි. මේකා කෙල්ලට ගහලා. අනේ මන්දා මේ දේවල්වලින් අපේ ඇයිහොඳයියත් කම්මුතු වෙයි වගේ…”

මේ අතර විකසිතට දෙහිඅත්තකණ්ඩියට මාරු වීමක් ලැබිණි. ඔහුට විරුද්ධ පෙත්සම් වගයක් ඇවිත් ඇති නිසා මෙසේ කර ඇති බව එහි සඳහන් විය. මීට එරෙහිව කටයුතු කළ යුතු වුණත් කොහේ වුණත් තමාට රාජකාරි කළ හැකි නිසා ඔහු ඒ අභියෝගය භාරගත්තේය.

“අනේ මන්දා… නන්නාඳුනන පළාතක ගිහින් හරියට කන්නවත් කොයින්දැ කියලා…”

“අම්මා කලබල වෙන්නෙපා. ගුරුවරයෙක් කියන්නේ දෙවි කෙනෙක්. ඒකට තැනක් අදාළ නෑ. අනික, මට කොහෙත් එකයි. කවුරුහරි අසමජ්ජාතියෙක්ගෙ වැඩක්. ගමට හොඳක් වෙනවට ඉරිසියා උන්…”

විජේපාල කිසිත් නොකියා කරබාගත්තේය. පුතු ගමෙන් යෑම පිළිබඳ සංවේගයක් ඔහු තුළ නොතිබුණා නොවේ. ඒත් ඔහුට ඊට වඩා වැදගත් වූයේ පවුලේ ගෞරවයයි.

මාස දෙකකට පසු දිනක ඔවුන්ට ලැබුණේ නරක ආරංචියකි. ඒ, විකසිත බසයෙන් වැටී කකුලක් කැඩී රෝහල්ගත වූ පුවතකි. විකසිතගේ මව, පියා මෙන් ම සනත්ද ඒ ගමනට එක් වූහ. ඔවුනොවුන් අතර සඟවා ගත් ප්‍රශ්නය ගැන එදිනද විවෘතව කතා කළේ නැත. එවැනි ප්‍රශ්න සැඟවීම ගැමියන්ගේ සාමාන්‍ය සිරිතය.

“අනේ මයෙ පුතා, උඹට මොකද මේ වුණේ?”

විකසිත දුටු ගමන් සිරියා කෑමොර දෙන්නට විය.

“හා හා! මේක ඉස්පිරිතාලෙ. ටිකක් ඉවසල ඉන්න…”

“නෑ, එච්චර අමාරුවක් නෑ. අත ලිස්සුවා නේ. එහෙමම විසි වෙලා ගියා.”

“සනත්ට දුරකතන ඇමතුමක් ආවේ මේ අතරය. ඔහු යක්ෂාවේශ වී, පිස්සකු මෙන් හැසිරෙන්න විය. විජේපාල වහා ගොස් ඔහු මෙල්ල කර ගන්නට වෑයම් කළේය.

“මොකෝ මේ…? මොකක්ද මල්ලි වුණේ?”

“ඉවරයි… ඔක්කොම ඉවරයි… අරකි අපේ පරම්පරාවේම දැලි ගෑවා… මම ඕකි මරනවා…”

ඔහු කියන දේ උඩක් බිමක් නොතේරුණු විජේපාල තූෂ්ණීම්භූතව බලා සිටියේය… අර හිඟන කොල්ලා වසන්තයා එක්ක මේකි පැනලා ගිහින්. යකෝ උන් කවුද! උගේ අප්පා කොළේ කසිප්පු පෙරනෙක. මූ විස්සවිද්‍යාල ගියා කියලා මහ ඒජන්තද?”

එතැනට පැමිණි සිරියා ගල්ගැසී විජේපාල දෙස බැලුවාය. තමන්ට කොතැන හෝ වැරදී ඇති බව ඔවුනොවුන් ඇස්වලින් කියාගත්හ.

වසන්ත හා විකසිත දෙදෙනා ම විශ්වවිද්‍යාල වරම් ලැබුවේ එකටය. ඔහු සිය නිවෙසට ආවේ පුතුගේ කැමැත්තෙන්ය. මවුපියෝ මේ ඇසුරට එතරම් කැමැති නොවූවත්, පුතාගේ යාළුවා නිසා ඉවසා සිටියහ. එදා හාෆ්ෂීට් එකක් සොයද්දී හමු වූ ආදර කවිය ඇයගේ මතකයට නැඟිණි. එය ලියා තිබුණේ සනත්ගේ දුව වන සුදු දුවට වුණත්, ලියන්නේ කවුරුන්දැයි එහි සඳහන් නොවූ බව ඈට සිහි විය. පුතා කවි ලිවීමට රුසියකු බවද සිහි වීමත් සමඟ ඇයගේ හිතට යම් අපහසුතාවක් දැනිණි.

ඇයට හමු වූ කොළයේ තිබූ කවිය මෙසේය:

‘නිවර්තනා හෙවත් මගේම සුදු නංගී…
නුඹ ගෙල පලඳවමි කවි මල්දම්

ඔය වත කමල දකිනා විට හැම උදයේ
මගෙ හිත් විල පුරා පෙම්මල් නෙක පීදේ
හදවත පුරා පෙම් ගඟුලැල් ගලා හැලේ
සුදු නංගියේ නුඹ මගෙමයි සංසාරේ…

ඉර හඳ මත තබා දිවුරා පවසන්නම්
නුඹෙ දුක් කඳුළු මම මාගේ කරගන්නම්
ආවත් නොයෙක බාධා අත නොහරින්නම්
දිවි ඇති තුරාවට මම නුඹ රැකගන්නම්

මීට ඔයාගෙම සෙනෙහෙබර සසර උරුමක්කාරයා.’

එහි නමක් සඳහන් වූයේ නැත.

https://www.silumina.lk/2025/07/26/%e0%b7%81%e0%b7%8f%e0%b7%83%e0%b7%8a%e0%b6%ad%e0%b7%8a%e0%b6%bb%e0%b7%93%e0%b6%ba-%e0%b7%83%e0%b6%82%e0%b6%9c%e0%b7%8a%e0%b6%bb%e0%b7%84%e0%b6%ba/45408/%e0%b6%b4%e0%b7%99%e0%b6%b8%e0%b7%8a-%e0%b6%9a%e0%b7%80/?fbclid=IwY2xjawL1CuJleHRuA2FlbQIxMQABHliBlaR0yW5QA5_I_fn4nrIwHnbop9nGyoyj3IHzIia2K4eUe5UkWWOzH54e_aem_0J8oeAOz72lVToCQhSTXmg

[Nihal Ananda]

තැන්ක්ස් , කාලෙකින් කතාවක් කියෙව්වේ .  

ෆේස්බුක් එකටම හරි යන කතාවකි . 
කොහොම උනත් , අන්තිම දක්වා කියවන්නට කුතුහලයක් පෙලම්භවිමක් ඇති වුනා .
සමහර අතීත මතකත් අලුත් වුනා  !! .  
 - Hera 

--

---
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this group and stop receiving emails from it, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAFRcW-Loxt4cyM-ASiXccatozhtij5VHX66py9b9E28FpGbsjg%40mail.gmail.com.

[Nihal Ananda]

ඉහත කමෙන්ටුව ....... මේ කතාව ගැනයි .  

1මංමුලාව - ලක්ෂ්මී අබයසේකර  -Hera

[Nissanka Rajapaksa]

8

ක්ලිනික් පෝලිමේ මිතුරිය

- ශර්මිලා බන්දුනී දන්වත්ත

(බදාදා මව්බිම 'සඳහස' සාහිත්‍ය අතිරේකයෙන්).

[Nissanka Rajapaksa]

9

ලොකු නැන්දා

- නන්දිකා ලියන ගමගේ

දින කිහි­ප­යක් පුරා පැවැති සර­සවි අව­සාන විභා­ගයේ අව­සන් දිනය අදය. පෙර­දින රාත්‍රියේ නිදා­ගත්තේ පැයකි. නැත්නම් දෙකකි. අද රාත්‍රියේ ද නිදි­වරා පාඩම් කළ යුතුය. ඇඳ පුරාම පොත් විසිර තිබුණි. මා බොහෝ­විට පාඩම් කරන්නේ ඇඳ මත හිඳ­ගෙ­නය. කුඩා බෝඩින් කාම­රයේ තුන් දෙනෙකු වෙනු­වෙන්ම ඇත්තේ කුඩා මේස­යකි. එහි සිට පාඩම් කර­න­වාට වඩා ඇඳට වී පාඩම් කිරීම පහ­සුය. පොත අතට ගත් වේලේ සිටම දසුන්ගේ රුව මැවී පෙනේ. ඔහු සිහි කිරීම පවා සිතට මහත් සැන­සී­මක් ගෙන දෙයි

කොට්ටය යට වූ දුර­ක­ත­නය නාද වන්නට විය. දසුන් වෙන්න ඇති. මට සිතිණි. මම එහි මුහු­ණත නොබ­ලාම කනේ තබා ගතිමි.

“සුදු,”

කුඩ­ම්මාගේ කට­හඬ සව­නත වැටු­ණෙන් මම වහා ඇඳ මත ඉඳ­ග­ත්තෙමි. ඇය සාමා­න්‍ය­යෙන් මට කතා කර­නවා අඩුය.

“තාත්තා කිව්වා සුදුට කතා කරන්න කියලා”

“ඇයි කුඩම්මේ හදි­ස්සි­යක්ද?”

“නෑ සුදු, ලොකු නැන්දට සනීප නැතිලු, අද උදේ කොළඹ මහ ඉස්පි­රි­තා­ලෙට ගෙනත්ලු”

“ඇයි ඒ හදි­සි­යෙම… ලෙඩක් තිබුණේ නෑනේ”

“ඊයේ ගෙද­රදි වැටිලා. හව­සම ඉස්පි­රි­තාලේ ගෙනත්”

“හා කුඩම්මේ, මං ගිහින් බලලා විස්තර කතා කරලා කිය­න්නම්”

ලොකු නැන්දා සිහිව මට දුක සිතුණි. මාස තුන හත­ර­කින් ඇය බැලී­මට යාමට නොහැකි විය. වුව­ම­නා­වක් තිබුණා නම් ඇය බලන්න යන්නට වේලාව ඕන තරම් තිබුණි. ලොකු නැන්දා අපේ තාත්තාගේ අක්කාය. අම්මාගේ මර­ණ­යෙන් පසු මා රැක බලා­ගත්තේ ඇයයි. ලොකු නැන්දාගේ අහිං­සක හිනාව මතක්ව මට ඇය ගැන මහත් අනු­ක­ම්පා­වක් හිතට දැනිණි.

අම්මා නැති මට ඇය අම්මාම විය. මගේ මවගේ විත්ති මා අසා දැන­ගත්තේ ලොකු නැන්දා­ගෙනි. ලොකු නැන්දාත් මගේ මවත් යෙහෙ­ළි­යන්ය. කුඩා කල සිටම සමා­ජය ගැන මට පැහැ­දුවේ ඇයයි. තාත්තාගේ දෙවන විවා­හ­යෙන් පසු මා ඇය ළඟට ගැනී­මට ආත්තම්මා උත්සාහ ගත්තද තාත්තා එයට අකැ­මැති වීම නිසා මා තාත්තා හා කුඩම්මා සමඟ කාලය ගත කර ඇත. කල් යත්ම චූටි මල්ලිගේ උප­තත් සමඟ සිදුවූ නොයෙක් සිදු­වීම් නිසා­වෙන් ලොකු නැන්දා තාත්තා සම­ඟින්ද රණ්ඩු වී නැවත මා ඔවුන්ගේ නිව­සට ගෙන ආ හැටි මට යන්ත­මට මෙන් මත­කය. එවිට මට අවු­රුදු පහක් පමණ ඇත. මා මුලින්ම පාසල් ගියේ ලොකු නැන්දා හා තාත්තා සම­ඟය. ඇය මට පවු­ඩර් තලි­යක් ගා නළලේ ලොකු ඩොට් එකක්ද තබා තිබිණි. පාසලේ උප­දෙස් පරිදි තාත්තා කුඩා ඩෙස්ක් එකක් හා පුටු­වක්ද පසුව ගෙන ආ හැටි මට අද මෙන් මත­කය. ලොකු නැන්දා මතක් වන සෑම විටම මට ඇය මංගල දවසේ සුදු සාරිය හැඳ සිටි­නවා සිතේ මැවේ. ඇය එත­රම් ලස්ස­නට මා කව­දා­වත් දැක නැත. ඇය විවාහ වූයේ තර­මක් වයස ගිය පසුය. ඇගේ විවා­හය කල් යාමට මා ප්‍රබල හේතු­වක් වූ බව එද­වස මට නොතේ­රු­ණද අද මම එය මනාව දනිමි. එදි­නද නිය ආලේ­පන හා තොල් ආලේ­පන කිරී­මට ඇය අකැ­මැති විය. එව­කට සොළොස් හැවි­රිදි වියේ පසු වූ මා ඇගේ මුහුණේ ක්‍රීම් හා පවු­ඩර් ටිකක් ආලේප කළෙමි.

“මේ කෙල්ල මාව මොඩ් කරන්න හද­නවා”

ඇය ලැජ්ජා­වෙන් සිනා­සෙයි.

මම සියල්ල අම­තක කර පාඩම් කර­න්නට උත්සහ ගතිමි. පොත අත­රින් මට මැවී පෙනුණේ ලොකු නැන්දාගේ අහිං­සක මුහු­ණය.

විවා­හ­යෙන් පසු ලොකු නැන්දා මාමාගේ නිවසේ දමා එන්නට සූදා­නම් වූ මොහොතේ මා කෑ ගස­මින් හැඬු­වෙමි. මා හඬනු දුටු ලොකු නැන්දා මා බදා­ගෙන කෑ ගසා හැඬීය.  දුටු­වන්ගේ පවා හද­වත් උණු වී මා එහි නවත්වා ගැනී­මට මාමාගේ පාර්ශ්වයේ කිහි­ප­දෙ­නෙක් කැමැත්ත පළ කළහ. නමුත් එය නොගැ­ළ­පෙන නිසා­වෙන් ආත්තම්මා ඇතුළු පවුලේ අය එයට අකැ­මැති වූ අතර නැවත මා නිව­සට රැගෙන ආවේ බලෙන්ය. සෑම පාසල් නිවා­ඩු­ව­ක­ටම ආත්තම්මා සමඟ ලොකු නැන්දාගේ නිව­සට යන මා කෙසේ හෝ ආත්තම්මා තනි­වම එවා එහි නව­තිමි.

ඇය අහල පහල අයට මා හඳුන්වා දෙන්නේ මහත් ආඩ­ම්බ­ර­යෙනි.

“මේ අපේ ලොකු මල්ලිගේ දුව”

“ඉස්සර කට්ටිය රැව­ටෙ­නවා. අපේ අම්මගේ බාල දුව කියලා. සම­හර අය හිතන්නේ මගේ නංගි කියලා”

ඇය මා දෙස ආද­ර­යෙන් බල­මින් කියයි. එවිට මම ලැජ්ජා­වෙන් ඇඹ­රෙ­මින් ඇගේ ඇඟ වටා එතෙමි.

පාසල් යන්නට මාව සූදා­නම් කරන්නේ ලොකු නැන්දාය. සපත්තු දෙක තර­මක් පරණ වූ නිසා මම එය පල­ඳි­න්නට අදි මදි කළ­විට ඇය ඇගේ කකුල මට පෙන්වයි. කකුලේ ඇඟිලි තර­මක් ඈතය. තර­මක් අසා­මාන්‍ය ආකා­ර­යෙන් විහිදී ඇති ඇඟිලි දැක ඒ ගැන ඇගෙන් විම­සමි.

“මේ ඇයි ලොකු නැන්දේ?..” මම පුදු­ම­යෙන් විම­සමි.

“මේ ඇඟිලි පළල් වෙලා තියෙන්නේ අපි සපත්තු දාල නැති නිසා, ඔයා සපත්තු දාලා ඉස්කෝලෙ ගියාම කකුලේ ඇඟිලි ලස්සන වෙනවා” ඇය මට පහ­දයි.

නැවත දුර­ක­ත­නය නාද වන්නට විය. ලොකු නැන්දා ගැන සිහි­යෙන්ම සිටි මම ඒ කල්ප­නා­වෙන්ම දුර­ක­ත­න­යට එබී බැලු­වෙමි.

දසු­න්ගෙන් ඇම­තු­මකි. වෙනදා මට දසු­න්ගෙන් එන ඇම­තුම මහත් අග­නේය. මව­ගේත් පියා­ගේත් සෙනෙ­හස අහිමි මට දසුන්ගේ ආද­රය මහත් සතු­ටක් මෙන්ම සැන­සු­මක් ගෙන දුනි.

“පාඩම් කර­න­වාද..?”

“ඔව්, ඔයා …?”

“ම්…ඉව­ර­යක් නෑ තාම. ගෙද­රින් කතා කළා. තාත්තාට සනීප නැතිලු. මං හෙට විභාගේ ඉවර වෙච්ච ගමන්ම ගෙදර යන්න කියලා”

“එහෙ­මද? මං හවස ඔයත් එක්ක ගම­නක් යන්න හිතන් හිටියේ”

“ඒ කොහේද?”

“අපේ නැන්දට සනීප නැතිලු, ජෙන­රල් හොස්පිට්ල් එකේලු”

“දැන් මොකද කරන්නේ… ගෙදර යන්නම ඕන හෂී”

“කමක් නෑ දසූ ඔයා යන්න. මම හව­සට ගිහින් එන්නම්. තාත්තාට මොකද?”

“ඇඟට පණ නැතිලු. මහන්සි වෙන එක­මනේ වැඩේ. මං ගිහින් බලලා එන්නම්”

“හරි එහෙ­නම් උදේම එන්න”

“එහෙ­නම් විභාගේ ඉවර වෙලා දෙන්නම එකට යමු. ඔයා ජෙන­රල් හොස්පිට්ල් එක ළඟ බහින්න”

“හා…”

විශ්ව­වි­ද්‍යාල අධ්‍යා­ප­නය ලබන අතරේ මා ජිවත් වුණේ කාත් කවු­රු­වත් නැති අයෙකු සේය. උසස් අධ්‍යා­පන කට­යු­තුත්, දසුන්ගේ ආද­ර­යත් අත­රම ලොකු නැන්දාගේ විවා­හ­යත් නිසා­වෙන් මා තව තවත් ලොකු නැන්දා­ගෙන් දුරස් විය. තමා ළඟින්ම මාව තබා ගන්නට ලොකු නැන්දා සෑම අව­ස්ථා­ව­කම උත්සාහ කළද ආත්තම්මා උත්සාහ කළේ මා ලොකු නැන්දා­ගෙන් දුරස් කර තබ­න්න­ටය. ඇගේ විවා­හය පරක්කු වූවා සේම ඇගේ විවාහ ජීවි­ත­ය­ටද  මා නිසා­වෙන් ගැටලු ඇති නොව­න්නට ආත්තම්මා වග බලා ගන්නට ඇත. ඇය­ටම කියා  දරු­වන් නොමැති වීම නිසා­වෙන් ඇගේ පවුල් ජීවි­තය තුළ නොයෙක් ප්‍රශ්න ඇතිව තිබුණ බව සැමට නොර­හ­සක් විය. මා දිනෙන් දිනම දසුන්ගේ ආද­ර­යෙන් හිත සන­සා­ගත් අත­රම ඇය පාළු­වෙන් සාංකා­වෙන් දිවි ගෙව­න්නට ඇත. දසුන් වුවද මා හඳු­නා­ගෙන ඇත්තේ නිව­සින් ඈත් දරු­වෙක් ලෙසය. තාත්තා සමඟ වුවද මා කතා කරන්නේ වචන දෙක තුනක් පමණි. කුඩම්මා සම­ඟද එත­රම් සමීප ඇසු­රක් නොවීය.

දසුන් හමු වූ විටද ආදර බස් තෙප­ළුවා මිස මට ලොකු නැන්දා හා බැඳුණ ළමා කාලය විස්තර කර පව­ස­න්නට එත­රම් නොසි­තු­වෙමි. මාගේ පවුල හා සම්බන්ධ අය ගැන මා ඔහු සමඟ දොඩ­මලු වන්නට ගියේ නැත. හිතේ පාළුව හා සාංකාව නිසාදෝ මගේ හිතට දසු­න්ගෙන් තොර ලොවක් තිබු­ණේම නැත. කාල­යත් සම­ඟම මා නිව­සින් දිනෙන් දිනම ඈත් වන්නට විය.

මා පාසල් නිම වී නිව­සට එන්නේ ලොකු නැන්දා සොයා ගෙනය. දිනක් මා පාසල් ගොස් ගෙදර එන­විට සිය­ල්ලෝම තේ හේනට ගොස්ය. මම මගේ පිඟානේ බෙදා තිබෙන බත් ටික ඉක්ම­නට කා, නිවෙස පිටු­පස කන්ද අත­රින් තේ හේනට ගොඩ වෙමි.

“ආ… ඔය ඇවිත් තියෙන්නේ”

මා එන­තුරු පෙර­මඟ බලා සිටින ලොකු නැන්දා මා දෙස බලා සිනා­සෙයි. ඔළු­වට චීත්ත­යක්ද දමා සීයාගේ පරණ අත් දිග කමි­ස­යක්ද ඇඳ සිටින ඇය මැෂි­මක් සේය. ළා  කොළ පාට තේ දලු මතින් ඇගේ අතැ­ඟිලි නැටු­මක් පානා සේය. මම ගලක් උඩට වී ඈ දෙස බලා ඉඳිමි.

“සුදුත් කව­ර­යක් අරන් එන්න”

ලොකු නැන්දා මා දෙස බලා කියයි. මම කියන පමා­වෙන් ඉටි කව­ර­යක්ද රැඟෙන ඇය අස­ලට යමි.

කුඩා ගල් කැබලි දෙකක් ගෙන ඇය ඉටි කව­රයේ තැන් දෙකක තබා ලණු­වෙන් ගැට­ගසා මගේ ඉණ වටා බඳී. මම ඇය අස­ලම ගස්වල දලු නෙළ­න්නට ගනිමි.

“ලොකු නැන්දේ කොළ කීයක් එක්කද කඩන්නේ”

“ගිරි­යත් එක්ක කොළ දෙකක් වෙන්න කඩ­න්නකෝ”

මම දල්ලෙන් දල්ලට නෙළන අතර විනාඩි කිහි­ප­ය­කින් මගේ ඉටි උරයේ භාග­යක් පමණ පිරේ.

“අම්මේ බල­න්නකෝ, සුදුගෙ දලු කවරේ. මටත් වඩා දලු කඩලා”

ඇය ආත්ත­ම්මා­ටත් පවසා සිනා­සෙයි.

මගේ හිත පිරෙ­න්නට ඇය නෙළනා දලු මගේ කව­ර­යට දම­න්නට ඇති බව මා තේරුම් ගත්තේ බොහෝ කාල­යක් ගිය පසුය.

මා වැඩි­වි­යට පත් දිනයේ ලොකු නැන්දා සිටියේ මහත් සතු­ටිනි. උදෑ­සන දුටු දසු­නින් බිය­ටද කල­බ­ල­ය­ටද පත් මම ලොකු නැන්දා සොයා කුස්සි­යට දිව්වෙමි. ආත්තම්මා කුස්සි­යේය. නැවත සාල­යට දිව ආවෙමි. බාප්පා සාල­යේය.

“ලොකු නැන්දා කෝ බාප්පේ”

පත්ත­රය බල­මින් සිටි ඔහු පත්ත­රය අයින් කර මා දෙස කුහු­ලින් බැලු­වේය.

“පහළ හේනට ගියා. ඇයි මොක­ටද”

“නෑ නිකන්”

බාප්පා තවත් කිසි­වක් විම­ස­න්නට පෙර මම මිදු­ලට පැන ගතිමි.

එසැ­ණින් නිවස ඉදි­රි­පිට පාර පැන්නෙමි. හීන් දෙවැට දිගේ ගොස් දොළ පාරේ ගල් මතින් පැන එගො­ඩට ගියෙමි. නැන්දා තේ හේනේ දලු කඩ­නවා මට ඈත­ටම පෙනුණි. මම ඇය ළඟ­ටම දිව්වෙමි.

“මොකද…”

ඇය මා දැක තේ පඳුරු අත­රින් මා වෙත ඇදී ආවාය. මට ඉබේ­ටම ඇඬුණි.

“මේ…”

මම බියෙන් මෙන් මගේ ඇඳුම ඇයට පෙන්නු­වෙමි. ඇගේ දෑස සතු­ටින් ඉපි­ලෙ­න්නට විය.

“අඬන්නේ මොක­ටද සුදු, මේ හිනා වෙන්න ඕන වෙලාවේ…”

ඇය හිසේ ලා ගෙන තිබූ පාට පිච්චුණ චීත්තය ගලවා මගේ හිසද මුහු­ණද වැසෙන සේ ඇඟට දැම්මාය. ඇය දෑසේ කඳුළු පිසදා ගෙන මගේ මුහුණ ඇඟට තද කර­ග­ත්තාය. මගේ හිස සිප­ගෙන තත්පර කිහි­ප­යක් සිටි­යාය.

ඇය මාව අත් දෙකෙන්ම අල්ලා­ගෙන නිව­සට රැගෙන ආවාය.

ආත්තම්මා විස්තර අසා යක්ෂා­රඬ වී තිබුණි.

“උඹට මට කියන්න තිබුණේ නැද්ද? මේ මහ දවාලේ පාර පැනලා දොළ ගාව­ටත් ගියානේ….”

ආත්තම්මා කෝප­යෙන් කෑ ගසයි.

“අනේ අම්මපා උඹ ගියානේ, උඹේ නල්ල­මලේ ලොකු නැන්දම හොයා­ගෙන”

ඇය කම්මුලේ අත තියා­ගෙන කීවාය. එවිට ලොකු නැන්දා මහත් ආඩ­ම්බ­ර­යෙන් සිනා­සෙන හැටි අද ද මට මැවී පෙනේ.

_______

විභා­ගය අව­සන් වූ විටම දසුන්ද බයි­සි­ක­ල­යෙන් පැමිණ තිබුණි. මම එයට ගොඩ වුණෙමි.

රෝහල ළං වන විට මගේ හද ගැස්ම වේග­වත් විය. මම රෝහල අස­ලින් බයි­සි­ක­ල­යෙන් බැස ගතිමි. පසු­තැ­විල්ල සිත පුරා පැතිරී තිබුණි. දරා ගත නොහැකි දුක­කින් හද­වත ඉකි­ගසා හඬ­න්නට විය.

මම තනි­වම රෝහලේ පඩි පෙළ නැඟ ලොකු නැන්දා සොයා වාට්ටු­වට ගියෙමි.

මම හෙමින් සැරේ ඇගේ ඇඳ ළඟ­ටම ගියෙමි. මාමා මා දැක අනෙක් පසින් ආවේය. ඔහුගේ කෙට්ටු මුහුණ තවත් ඇදී ගොස් තිබුණි. මම ඔහු සම­ඟින් යන්ත­මට සිනාසී නැන්දාගේ කටු ගසා තිබුණු අතෙහි ඇඟිලි මතින් අත තැබු­වෙමි.

ලොකු නැන්දාගේ මුහුණ ගොඩක් ඉදිමී තිබුණි. ඇස් යටට ගිලී යන්ත­මට පෙනුණි. මගේ දෙනෙ­තට කදුළු ඉනුවේ නිරා­යා­ස­යෙනි. අතෙහි කිහිප පලක්ම කටු ගසා දුර්ව­ර්ණව තිබුණි. මම යන්ත­මට ඇගේ අත අත­ගෑ­වෙමි. අධ්‍යා­පන කට­යුතු නිසා­වෙන් ඇගෙන් දුරස් වූ අතරේ ඇය තනි­වෙ­න්නට ඇත. මගේ දුරස් බව නිසා­වෙන් ඇය ගොඩක් දුක් විඳි­න්නට ඇත. මට ඇය තුරුලු කරන් හඬ­න්නට සිතිණි. ඇගෙන් සමාව ඉල්ල­න්නට සිතිණි.

“නෝනා… සුදූ ඇවිල්ලා”

“නැඟි­ටලා බල­න්නකෝ, කවදා ඉඳ­ලද එන­කන් බලන් හිටියේ”

මාමා ඇගේ සව­න­තට පහත් වී පැව­සු­වේය. මට දුක වාවා­ග­න්නට බැරි විය.

“සුදූ ගැනම තමයි නිත­රම කිය­වන්නේ, ඊයේ උදෙත් සිහි­ක­ල්ප­නාව තිබුණා. සුදූ ගැනම තමයි ඇහුවේ”

මාමා කඳුළු පුර­ව­ගෙන පැව­සීය.

“ලොකු නැන්දේ, සුදූ ආවා”

මම  පැව­සු­වෙමි. ඇගේ මුහුණ අත­ගෑ­වෙමි. ඇය යන්ත­මට ඇස් ඇරි­යාය. හෙමින් හෙමින් ඇහි­පිය සැලු­වාය.  ඇය මා දෙසම තත්පර කිහි­ප­යක් බලා සිටි­යාය. ඇය මා හැඳි­න­ග­න්නට ඇත. මම දනිමි. හොඳ­ටම දනිමි. ඇය මේ ලෝක­යෙන්ම ආදරේ මටය. ආත්ත­ම්මා­ටත් මාමා­ටත් වඩා ඇය මට ආදරේ කරන බව මට විශ්වා­සය. පෙර ඇගේ ජීවි­ත­යම වුණේ මාය. අහිං­ස­කව ඇය මා දෙසම බලා සිටි­යාය. ඇගේ ඇස්ව­ලින් කිය­වෙන දේ තෝරා පහදා ගන්න­ටදෝ මම ඇය දෙසම බලා සිටි­යෙමි. ඇගේ ඇස්ව­ලට කඳුළු පිරෙ­න්නට ගියේ නිමේ­ෂ­යකි.  ඇය නැවත හිස යන්ත­මට කෙළින් කළාය. ඇගේ ඇඟිලි තුඩු යන්ත­මට ගැහෙ­නවා මට පෙනුණි. තප්පර කිහි­ප­යක් ඇඳට ඉහළ සුදු පාට දෙස බලා සිටි ඇය වේග­යෙන් ඇසි­පිය හෙළු­වාය.

“ලොකු නැන්දේ”

මම ඇගේ මූණ­ටම එබු­ණෙමි. ඇගේ අත පණ නැතුව නැවත ඇඳ උඩ­ටම වැටුණි.

“නෝනා… නෝනා….”

මාමා ද කල­බ­ල­යෙන් කතා කළේය. මට මහත් වෙන­සක් දැනුණි. මම කල­බ­ල­යෙන් වට­පිට බැලු­වෙමි. ඇස් නිලං­කාර වෙද්දි හෙදි­යන් දෙදෙ­නෙකු ඇඳ ළඟට දුව­ගෙන එනු පෙනුණි.

“අනේ ලොකු නැන්දේ” මට ඉබේම කෑ ගැසුණි. 

 

https://www.dinamina.lk/2025/08/07/featured/210607/%e0%b6%bd%e0%b7%9c%e0%b6%9a%e0%b7%94-%e0%b6%b1%e0%b7%90%e0%b6%b1%e0%b7%8a%e0%b6%af%e0%b7%8f/?fbclid=IwY2xjawMB74JleHRuA2FlbQIxMQABHggHQzMiPkxkOBjpQmmroBxY0rewyU18_l7tBNLABPAEUloGL4b5FYcv_5N1_aem_icpHP-UUPpRpUSgviCDEUg

[Nissanka Rajapaksa]

10

එයාලා ගමට ආපු දවසේ වැස්සා 

 - මංජුල සේනාරත්න 

අහසේ ඉඳලා පාත් වුණු සුළං රැල්ල , මුහුදු දියේ මතුපිටට වෙලා පිස්සු කෙළමින් හිටිය පියා මැස්සෝ දහස් ගාණක් උඩට අරං ගිහින් , වලාකුළු අතරේ පොඩි විසිට් එකක් දීලා මහා පොළොවට ඇතෑරියා. එයාලා ගමට ආපු දවසේ වැටුණු වැස්සත් එක්ක පියා මැස්සොත් බිමට වැටුණා . ඒ වැස්ස දවස් කීපයක් තිබ්බා . එයා මුළින්ම ඉස්කෝලේ ආව දවසේ හිරිකඩ මිසක් වැස්ස නැවතිලා තිබුණා . 

එයා වෙනස් . කෙල්ලෙක් කිව්වට කොල්ලෙක් වගේ . ඇවිද්දේ , කතාබහ කෙරුවේ , හැසිරීම හැම දෙයක්ම කොල්ලෙක් වගේ . පන්තියට ආපු පළමු දවසේම හැමෝම එක්ක මිත්‍ර වුණා . මගේ ළඟටත් ඇවිත් හායි කිව්වා . ෂෙනාලි එයාගේ නම . ඉගෙන ගන්න වැඩි දක්ෂ කමක් පෙන්නුවේ නැහැ . එයාගේ ප්‍රියමනාප පෙනුම නිසා ගුරුවරු ආදරේ කෙරුවා . කොල්ලෝ කෙළ හැලුවා . කොටම කොට කොට කලිසමක් ඇඳගෙන එයා නෙට් බෝල් ගහන කොට අපි හැමෝගෙම කෙළ බින්දු වැටිලා පොලොව තෙත් වුණා . ඒ පොළොවේ ආසාවේ සහල් පැල පැලවෙලා , කිරි වැදිලා කරල් මෝරන්න පටන් ගත්තා . ඒ කරල් දිහා බලා ඉන්නවා හැරෙන්න වෙන කළ හැකි දෙයක් අපිට තිබුණේ නැහැ . 

මේ කෙල්ලගේ ක්‍රීඩා දක්ෂතාවය ගැන හැමෝම පුදුම වුණා . ආරංචියක් ආවා එයාගේ අම්මා ලංකාව නියෝජනය කරමින් ඔලිම්පික් ගිය බැඩ්මින්ටන් කණ්ඩායමක සාමාජිකාවක් කියලා . තාත්තා මල්ලව පොර ශූරයෙක් කියලා . ෂෙනාලි හැම ක්‍රීඩාවකටම දක්ෂයි . පාසල වෙනුවෙන් පදක්කම් දිනා ගත්තා . සමස්ත ලංකා තරඟ වලටත් ඉදිරිපත් වුණා . පදක්කම් එකපිට එක . ඒ දවස් වල සඳුදා උදේ රැස්වීමට එයාව හැමදාම ගෙන්නලා සුබ පතනවා .  

 මොනවා වුණත් එයාගේ තිබ්බේ කොලු පෙනුමක් . පියකරු කොලු පෙනුමක් .

 එක දවසක් ඉස්කෝලේ ග්‍රවුන්ඩ් එකේ අපි ක්‍රිකට් ගහමින් හිටියා . මම "සිලි පොයින්ට් " පන්දු රැක්කා . අපි හැමෝගෙම ඇස් තිබුණේ ග්‍රවුන්ඩ් එකේ කෙළවර කවපෙත්ත විසි කරන්න පුරුදු වෙන ෂෙනාලි ගේ ලස්සන පාද දිහාට එල්ල වෙලා . එක වෙලාවක අකිල උඩ පන්දුවක් දුන්නා . ඒක අල්ල ගන්න මම දුවද්දී ෂෙනාලි විසි කරපු කවපෙත්ත ඇවිත් මගේ පපුවේ වැදුනා . මට සිහිය නැති වුණා . ඇහැරෙන කොට මම හිටියේ ප්‍රින්සිපල් ගේ ඔෆීස් එකේ . පුටුවක දිගා වෙලා . 

"සොරි නුවන් ..මම දැක්කේ නැහැ ඔයා කැච් එක අල්ලන්න දුවගෙන එනවා .."

"කැච් එක මට මිස් උනාද ..?" 

"ඔව් . ඔයාට කොහොමද ..? පපුව රිදෙනවද ..?" අපි දෙන්නා සමීප වුණේ ඒ විදිහට . එතන ඉඳන් එයා හැමදාම මාත් එක්ක කතා කරන්න පටන් ගත්තා . එයා විසි කරපු කවපෙත්තට ඉනාවක් දාලා තියෙන්න ඇති කියලා මට හිතුනේ , ඒක පපුවේ වැදුණු දවසේ ඉඳන් මගේ හදවත එයා ගැන ඇති වෙච්ච ආදරයකින් පිරිලා ගිය නිසා . 

ඒ ආදරේ ප්‍රකාශ කරන්න මට හිතුනේ නැත්තේ එයා ගැන අමුතු හැගීමක් ඇති වෙලා තිබුණ නිසා . සමහර විට එයාගේ තිබුණේ පියකරු කොලු පෙනුම නිසා වෙන්න පුළුවන් . උසස් පෙළට පස්සේ ෂෙනාලිව මම දැක්කේ නැහැ . එයාලා ගමෙනුත් ගිහින් තිබුණා . ගියාට පස්සේ වැස්සේ නැහැ . දිගු නියඟයක් ආවා . 

උඹ ගෑනියෙක් ගෙනාව දවසට , මේ ගේ ඇතුලේම ලගින්නේ නැතුව , ගෑනිත් එක්ක කොමල කරන්න , තව තට්ටුවක් හදා ගනිං කියලා කියන අම්මා ගේ කරච්චලය ඉවසා ගන්න බැරිම තැන , ගෘහ නිර්මාණ ශිලිපියෙක් ගෙනල්ලා , වැඩේ ප්ලෑන් කරලා ඇස්ටිමේෂන් එක දුන්නාම , වැඩේ ඉවර කර ගන්නම් නම් බෑන්ක් ලෝන් එකක් ගන්න වෙන බව පසක් කර ගත් මම මහරගම සම්පත් බැංකු කාර්යාලයට ඇතුළු වුණාට පස්සේ , මගේ ඇස් , කන් , නාසය විතරක් නෙමෙයි හදවත පවා සොයමින් සිටි සම්පත මට හම්බ වුණු බව තේරුම් ගියේ ෂෙනාලි මගේ ඉදිරියට එනවා දැක්කාමයි . 

ඒ වාක්‍යය දිගයි . මටම තේරෙන්නේ නැහැ මොකක්ද ලියවුණේ කියලා . හදවත බලාගෙන හිටි ගැහැනිය දුටුවාම එහෙම වෙනවා . ලියන වාක්‍ය දිගු වෙනවා . තේරුමක් නැති වෙනවා . හරියට බොළඳ ආදරයක් වගේ .  

"නුවන් ..මේ ඔයාද ..?"

"ෂෙනාලි ඔයාද මේ ..? සාරියක් ඇඳලා .." මම නිකන් කුච් කුච් හෝතා ෆිල්ම් එකේ ශාරුක් කාලෙකට පස්සේ කාජල් ව දැක්කා වගේ එයා දිහා බලාගෙන හිටියා . කොට කලිසම ගහගෙන රිටි පැන්න , ග්‍රවුන්ඩ් එක වටේ දුවපු කෙල්ල සාරියක් ඇඳලා . ගෑනියෙක් වෙලා . 

ඔයා දැන් ස්පෝර්ට්ස් කරන්නේ නැද්ද ..? පැය භාගෙකට විතර පස්සේ මම ඇහුවේ එයා මගේ ලෝන් එකට අදාල ෆයිල් එක බල බල ඉද්දී .

"කරනවා . දුවනවා . පනිනවා . ජීවිතේ කියන්නේම සපෝර්ට් එකක් නේ . ලෝකේ තියන භයානකම ක්‍රීඩාව . අවදානම වැඩිම ක්‍රීඩාව . මිලියන ගානක් තරඟ කරනවා . දිනන්නේ කීප දෙනයි .." මම හිනා වුණා . දැන් ෂෙනාලි හරිම ලස්සනයි . කොලු පෙනුම නැහැ . ඒ වගේම දාර්ශනික අදහස් දානවා . මෙසේ උඩ පොතකුත් තිබුණා . මම අහලා තියනවා පොත් කියවන ගෑනු භයානකයි කියලා . ස්පෝර්ට්ස් කරන ගෑනු භයානකද ..? මම දන්නේ නැහැ . 

"ඔයා බැඳලද ..?"

"නැහැ ..ඔයා ..? "

"නැහැ .."

තවත් මාස දෙකකට පස්සේ මහරගම "විජයන්ති මාලා කූල් හබ් " එකේදී ෆලූඩා වීදුරුවක අන්තිම අඩිය ඉවර කරමින් ඉන්න කොට මම ෂෙනාලි ගෙන් ඇහුවා ඔයා මාව බඳින්න කැමතිද කියලා . ඒ වෙලාවේ වීදුරුවේ අඩියේ , උරන බටයත් එක්ක හැංගිමුත්තන් කරමින් හිටි කස කසා ඇට දෙකක් එයාගේ ඉරිල්ලට අහුවුණා . එයාගේ ඉරිල්ලේ අමුතු ගැම්මක් තියනවා කියන එක ඒ වෙනකොටත් මම නෝට් කරගෙන හිටියේ . මගේ ප්‍රශ්නය නිසා එයාගේ ඉරිල්ලේ වේගය දෙගුණ වෙලා කස කසා ඇට දෙක ඉස්පොල්ලේ ගියා . එයා කැස්සා . මම නැගිටලා ගිහින් එයාගේ පිටට ගැහුවා .

තවත් මාස හයකට පස්සේ අපි බැන්දා . එදා වැස්ස . පියා මැස්සෝ වැටුණා . පූසෝ උන්ව අල්ලාගෙන කෑවා . කාලා කීප දෙනෙක් මලා . ගමේ මිනිස්සු මැරිච්ච පූසෝ වෙනුවෙන් බලු කපුටු දානයක් දුන්නා . 

ලෝන් එක පාස් වෙච්ච නිසා උඩ තට්ටුව හැදුවා . එක පැත්තක ෂෙනාලි එයාට පොඩි ජිම් එකක් දාගත්තා . අම්මා වැඩි කාලයක් ගෙදර හිටියේ නැහැ . එයා මුළු ගේම අපිට දීලා නැන්දලා ගෙදර පදිංචියට ගියා . 

"මොකද බං අර ළමයා රෑට කෑගහන්නේ . අර ටෙනිස් ගහන කෙල්ලෝ ඈහ් ඈහ් ගානවා වගේ .."

"එයා එහෙම තමයි අම්මේ හැම දේම කරන්න ස්පෝර්ට්ස් කරනවා වගේ .." 

"අනේ මන්ද ගිය සුමානේ පිං ලිඳේ පීනනවා මම දැක්කා . දිය බරි ත් බය වෙලා වගේ බලාගෙන හිටියා .."

ඒ තමයි මගේ ගෑනි . ස්පෝර්ට්ස් කරපු ගෑනු භයානකයි . හැම දේටම එයාලා ක්‍රීඩාව සම්බන්ධ කර ගන්නවා . 

රෑට , අපේ යහනේදී එයා මගේ දිහා බලා ඉන්නේ කැරම් බෝඩ් එකක ඉත්තෝ දිහා බලනවා වගේ . 

"මොනවා හරි කියන්න .." එයා කියනවා .

"අපි දෙන්නා ආදරෙන් බැඳිලා ඉන්න මේ වගේ වෙලාවට , අපේ සිරුරු බැඳිලා තියන මේ වගේ වෙලාවට මම කැමතියි මගේ ගෑනි , මගේ මිනිහා වෙනවා නම් .." මටත් හිතා ගන්න බැහැ ඒ කතාව මගේ කටට කොහෙන් ආවද කියලා . ෂෙනාලි ට මගේ සිරුර ස්විමිං පූල් එකක් වගේ පෙන්න ඇති . එයා දෑත් , පයේ ඇඟිලි වල ගාවලා ඒ පූල් එකට පැන්නා . හුස්ම නොගෙන , දිය යටින් මීටර කීපයක් කිමිදිලා ගිහින් , එකපාරම දියෙන් ගොඩ ඇවිත් මගේ දෙනෙත් වලට හොඳින් ඉලක්කය අල්ලලා හීයක් මුදා හරිනවා වගේ රති සුසුමක් මුදා හැරියා . මුළින්ම එයා පීනුවේ නිදහස් ආර . ඊට පස්සේ සමනළ ආර . එයා මේ යන්නේ පදක්කම් දිනන ගමනක් බව මම දන්නවා . මගේ සිරුර නැමැති තටාකයේ එහා මෙහා පිහිනන්න , කිමිදෙන්න විනාඩි 40 ක් විතර එයා ගත කෙරුවා . අවසානයේදී මල්ලව පොර ශූරයෙකු වගේ මගේ සිරුර , යහනට තද කරළා , මුහුණට එබිලා "Good Morning වස්තුව " කියලා කිව්වා . 

මම දැනගෙන හිටියා අපේ අම්මා ෂෙනාලි ට කැමති නැති බව . වැඩට යන්න සාරියක් ඇන්දත් මගේ ගෑනි ගෙදර හිටියේ පට්ට කොට කළිසමක් ඇඳගෙන . එයා ඇවිද්දේ තුන් පිම්ම පනින්න දුවන ක්‍රීඩිකාවක් වගේ . කතා කෙරුවේ නෙට්බෝල් කණ්ඩායමක නායිකාවක් වගේ . නිකං ඉන්නකොටත් උස පනිනවා වගේ එක තැනම උඩ පැන්න . නැන්දම්මලා ලේලියට කැමති නැත්තේ තමන්ගේ පුතා සම්බන්ධයෙන් තමන්ට වෙනස් කරන්න බැරි වෙච්ච දේවල් ලේලිට වෙනස් කරන්න පුළුවන් වුණා නේද කියලා දැනෙන නිසා . පුතා ගැන තිබ්බ අධිකාරිය වෙන ගෑනියක් අතට පත් වෙච්ච හින්දා . ෂෙනාලි හැම අතින්ම මාව එයා යටතට ගත්තා . ඇත්තටම එයා පිරිමියා වුණා කිව්වොත් හරි . 

ඒත් මම කැමැත්තෙන් එයාට යටත් වුණා . සමහර මිනිස්සු ආසයි තමන්ගේ ජීවිතේ , නිවසේ පාලනය තමන්ගේ ගෑනි අතට දෙන්න . ෂෙනාලි අපේ ජීවිත වල හොඳ නරක සමබර කර ගත්තේ , හොකී පිත්තෙන් පුංචි බෝලය ඒ මේ අතට හරවා හරවා යනවා වගේ . ප්‍රශ්න දිහා එයා බැලුවේ දක්ෂ වෙඩික්කාරයෙක් වගේ එක ඇහැක් පුංචි කරළා . ඒ වගේම එයා ඉලක්කෙට උත්තරේ හොයා ගත්තා . 

එයා වේගෙන් ඇවිද්දා . දුවන්න ඕන වෙලාවට දිව්වා . ප්‍රතිවාදියා ගැන කිසිම සැළකීමක් දැක්වුවේ නැහැ . දිනුම් කණුව ළඟට එනකං ආයේ හැරිලා බැලුවේ නැහැ . ෂෙනාලි ගේ සිරුරේ තිබුණා දශ ප්‍රයාමයේ ඉසව් දහයම . ඒවා එයා අඩුවැඩි වශයෙන් අපේ දෛනික දිවියට උපකාර කර ගත්තා . හොඳ නායිකාවක් වගේ එයා අවශ්‍යම වෙලාවේදී නිසි තීරණය ගත්තා . සූක්ෂ්ම විදිහට අනාගතය දිහා බැලුවා . 

එක අතකට මට හිතුනා මේ ලෝකේ හැම ගෑනියෙක්ම ස්පෝර්ට්ස් කරපු ගෑනියෙක් නේද කියලා . එයාලා මගේ ගෑනි වගේ දුවලා , පැනලා , වොලිබෝල් , නෙට්බෝල් ගහලා පදක්කම් දිනලා නැති වෙන්න පුළුවන් . ඒත් අපි පිරිමි වගේ නෙමෙයි හැම ගෑනියෙක්ම සුපිරි ක්‍රීඩිකාවක් . ජීවිතය ක්‍රීඩාංගනයක් කර ගත්ත ක්‍රීඩිකාවක් . එයාලා ගහන ගේම් එක හින්දා , එයාලා ගේම් එකේ හරියාකාරව යෙදිලා ඉන්න හින්දා තමයි පිරිමි අපි තරගයෙන් ජය ලබන්නේ . අපේ තරඟය තියෙන්නේ බොහොම ටික වෙලාවයි . ඒත් ගැහැනු එහෙම නෙමෙයි . දවසේ පැය විසි හතරම , දවස් තුන්සිය හැට පහ පුරාම එයාලා නොනවත්වන තරඟයක යෙදිලා ඉන්නවා . ඒත් කවදාවත් පදක්කම් දිනා ගන්නේ නැහැ . 

ෂෙනාලි ගේ දරු ගැබට මාස හත පිරෙන කාලේ දවසක මට දරුණු උණක් හදුනා . ඇඳෙන් බිමට බහින්න බැරි වුණා . 

"අම්මේ , ෂෙනාලි එක්ක ක්ලින්ක් එකට ගිහින් එන්නකෝ . මට කිසිම පණක් නැහැ .." ඒත් අම්මා බැහැයි කිව්වා . සමහර වෙලාවට අම්මලා පිස්සු කෙළිනවා . කිසිම හේතුවක් නැතුව ලේලි එක්ක පැටලෙනවා . 

"කමක් නැහැ අනේ . මම පික් මී එකක් දාගෙන ගිහින් එන්නම් .. " ෂෙනාලි කිව්වා . 

එයා එළියට බැහැලා පැයක් විතර යන මහා වැස්සක් වහින්න පටන් ගත්තා . ඒක දරුණු වැස්සක් . මම දන්නවා අවුලක් වෙන්න නැති බව . ඒත් පුදුමයකට වගේ අම්මා කළබල වුණා . ගේ පුරාම දුව දුව ලොකු කුඩේ හොයන්න පටන් ගත්තා . 

" අනේ අර කෙල්ල තෙමෙයි .. " කියලා කිව්වා .

"මොකද ඔයාට කවදාවත් නැති ආලයක් ආවේ ෂෙනාලි ගැන .. " ඒ වෙලාවේ අම්මා මගේ මූණට ලං වුණා .

" පුතේ ..අපි ගෑනු කියන්නේ පරදින්න කැමති නැති ජාතියක් . අර උඹලා කියනව වගේ ගෑනු අපි නිතරම ඉන්නේ ගේමේ . අපි ගේම අතාරින්නෙ නැහැ පුතේ හරි හමං සාධාරණ හේතුවක් නැතුව . හැබැයි මට දැන් හිතුනා නැන්දම්මා - ලේලි තරගයෙන් පරාද වෙන්න ඕනා කියලා .."

" මොකක් ..? "

"ෂෙනාලි කියන්න මට වැඩිය හොඳ තරඟකාරියක්. මම තරඟයෙන් අයින් වෙන්න තීරණය කෙරුවා . " එහෙම කියපු අම්මා ලොකු කුඩය අරගෙන ඉස්තෝප්පුවට වෙලා පික් මී වාහනේ එනකං බලා හිටියා . අපේ ගේත් මහ පාරත් අතර පොඩි දුරක් තියනවා . වාහනේ වත්ත කෙළවරේ නවත්තනවා දකින අම්මා කුඩේ ඉහළගෙන එළියට බැස්සා . වාහනේ ළඟට ගිහින් ෂෙනාලව කුඩේ යටට ගත්තා . අම්මාගේ වම් අත ෂෙනාලි ගේ උරහිස වටා ගියා . ඒ වෙලාවේ මගේ ජීවිතේ ගැහැනු දෙන්නා එකිනෙක දිහා බලලා හිනා වෙනවා මම දැක්කා .

එයාලා හෙමින් හෙමින් ගෙට ආව . ඇවිත් ගෙයි පඩියට දෙන්නම දකුණු කකුල තිබ්බේ එකම වෙලාවේ . තරඟය සමයි . ජයග්‍රහණය දෙන්නාටම බෙදිලා ගියා . 

එදා හවස් වෙනකොට මගේ උණ හොඳ වෙලා තිබුණා .

https://www.facebook.com/share/1CUyJUCw55/

[Nissanka Rajapaksa]

11

කලකිරීම

- ජී බී සේනානායක 

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%9A%E0%B6%BD%E0%B6%9A%E0%B6%BB%E0%B6%B8/299-676692

[Nissanka Rajapaksa]

12

වංචාව

- ෂර්මිලා බංදුනී දංවත්ත 

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B7%80%E0%B6%A0%E0%B7%80/299-674406

[Nissanka Rajapaksa]

13

දාවිත් අයියා

- ගුණදාස අමරසේකර 

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%AF%E0%B7%80%E0%B6%AD-%E0%B6%85%E0%B6%BA%E0%B6%BA/299-673201

[Nissanka Rajapaksa]

14

මහ පොළොව 

- රයන් අල්මේදා

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%B8%E0%B7%84-%E0%B6%B4%E0%B7%85%E0%B7%80/299-675801

[Nissanka Rajapaksa]

15

රතු සඳ

වියට්නාම් ජාතික Phuoc Hoi ගේ Red Moon  කෙටිකතාවේ පරිවර්තනය : එම්.එම්. පාලිත මහින්ද මුණසිංහ විසිනි 

තුනී මිහිදුම් පටලය ඔස්සේ සදාහරිත රබර් යාය දෙසට සෝ හන්ග් තම දෑස යොමුකර සිටියේය. වයස අවුරුදු අසූවේ පසුවුවද ඔහුට පැහැදිලි පෙනීමක් තිබුණි. නමුත් ඔහුගේ මතකය අනිත්‍යබවේ ධර්මතාවයට අනුව දෙදරුම් කමින් තිබුණි. වැසි සමය පැමිණෙන සෑම අවස්ථාවකදීම, සුව නොවූ තුවාලයක් වැනි අතීතයකින් ඔහුගේ සිත පෑරුණි. දැනට වසර හතළිහක් ගතවී ඇතත් ඒ භයානක රාත්‍රියේ සිදු වූ දෙය තවමත් ඔහු තුළ හොල්මන් කළේය.

”‍බොහෝ වෙලාවට ඒක මගේ ජීවිත කාලය පුරාම මා සමඟ ඉඳීවි!”‍ සෝ හන්ග් ඔහුගේ දිවෙන් ශබ්දයක් නැගීය.

චන්ද්‍ර දින දර්ශනයේ මුල් මාස අටේ සෑම දිනකම දහවල, මෙම මායිම් ප්‍රදේශයට වැසි ඇද හැළුණි. සමහරවිට ඒවා තද වැසි විය. විටෙක වැස්ස සෙමෙන් බොහෝ වේලාවක් ඇද හැළුණි. යමෙක් අතුරුදහන්වී ඇති බවක් සෝ හන්ග්ට හැගුණෙන්, හදිසියේම තම බිරිඳ දෙසට හැරී මෙසේ විමසීය.

”‍මට මේ අවුරුද්දේ තෙන්ව දැකගන්න නොලැබුණේ ඇයි? සෑම අවුරුද්කම මේ කාලයේදී, එයා අපේ නිවස පසුකර ඇවිදිනවානේ. මට එයා ගැන හරිම දුකයි!”‍.

කුඩා දැරිය දැන් වයස අවුරුදු හැටකට ආසන්න කාන්තාවකි. සෑම සරත් උත්සව සමයකම මැදභාගයේ ඈ මෙහි පැමිණ මායිම් ප්‍රදේශයේ රබර් යාය ඔස්සේ ෂා මට් මායිම් දොරටුව දක්වා විහිද යන තාර පාර දිගේ ඉබාගාතේ ඇවිද ගියාය. ටෑන් තාන් කුඩා ගම්මානයේ වැඩිහිටියන් ඒ රුව ගැන හොඳට හුරුපුරුදුව සිටියේය. එය ඔවුන්ට මතක්කර දුන්නේ ලී කණුවක් කපා එහි තියුණු පිහියකින් නොමැකෙන සලකුණක් ඉතිරිකර ඇතිවාක් මෙනි.

පුර පසළොස්වක හ‍ඳේ මායාකාරී ආලෝකය මායිම් ප්‍රදේශයෙන් අඩක් පුරා පැතිර තිබුණි. කුඩා නිවසක ගුලිවී නිදන අයෙකුගේ ගොරවන හඬ ඇසෙන්නට විය. ඈත වනාන්තරයේ අඳුරු පසුබිමේ දැල්වෙන ලාම්පු කිහිපය කලාමැදිරියන් මෙන් දිස්විය. ඒ සාමකාමී නිශ්ශබ්දතාවය තුළ, දේශසීමාව තරණය කරමින් දරුණු අපරාධයක් කිරීමට මිනිස් ස්වරූපයෙන් නිහඬව පැමිණෙන තිරිසනුන් ගැන කිසිවෙකු නොසිතන්නට ඇත. වෙඩි හඬ පැතිර ගියේය. ඒ සමගම පිදුරු සෙවිලි කළ වහලවල් මත ගිනි දැල්වුණි.

අහසත් පොළොවත් කම්පා කරවමින් බියකරු, වේදනාකාරී කෑගැසීම් නැඟී ගියේය. සීතල තුවක්කු කටවල් මගින් වික්ෂිප්තවූ මුහුණු මිදුලට රැගෙන එන ලදී. සිදුවන්නේ කුමක්දැයි දැන ගැනීමටත් පෙර, ඔවුන්ගේ හිසට උදළු සහ පොලු‍වලින් දරුණු පහරවල් එල්ල විය.

මත්පැන් දුගඳ අවට පැතිර ගියේය. කෙමර්රූජ් සොල්දාදුවන් තම ගෙල වටා ස්කාෆ් දවටා ගෙන තිබුණි. දෑත්වල ආයුධ විය. අඳුරු රාත්‍රියක මෙන් ඔවුන්ගේ මුහුණු සැඟවී තිබුණි. දෑස පමණක් රුදුරුකමෙන් හා කෲරත්වයෙන් දිදුලන්නට විය. දූෂණය කරන ලද කාන්තාවන් කුරිරු ලෙස වෙඩි තබා ඝාතනයකර තිබුණි. දරුවන්ට නපුරු ආත්මයන්ගේ අත්වලින් බේරීමට නොහැකි විය. සොල්දාදුවන්ගේ අපරාධ නිසා සඳ එළිය හදිසියේම ලේ වලින් තැවරුනු සේ මැකී ගියේය.

උමඟේ මුවදොර අසල තෙන් ගුලිවී වාඩිවී, ඇයගේ මාස හතරක් වයසැති දරුවා තම පපුවට තුරුළුකරගෙන තදින් අල්ලාගෙන සිටියා ය. ඈ පිටුපසින් සිටි වැඩිහිටියන් සහ දරුවන් අටක හෝ නවයකගේ හදවත් ස්පන්දනය වන හඬ තෙන්ට තවදුරටත් පැහැදිලිව ඇසෙන්නට වූවාය. මරබිය ඔවුන්ගේ පපු මතටම බරව පැවතුණි.

උමගෙහි තෙතමනය සමග වූ පුස් ගඳ නාස්පුඩු තුළ රැඳී තිබුණෙන් සියල්ලෝම එය දරා ගැනීමට උත්සාහ කළහ. ම්ලේච්ඡ සොල්දාදුවන්ගේ කෲරත්වය ඉදිරියේ දුර්වල වූ අසරණ මිනිසුන්ගේ කෑගැසීම් අනුකම්පා සහගත විය. මෘගයන්ගේ ඉතා විශාල පියවර හඬ තෙන්ගේ හදවතට මිටි පහරවල් මෙන් විය. උන්ගේ හමුදාව උමඟ සොයා ගතහොත් ඇති විය හැකි නරකම දේ ගැන සිතමින් ඈ වෙව්ලන්නට වූවාය.

හදිසියේම ඇයගේ දෑතමත දඟලන දරුවාගේ මුහුණ තම පිරුණු පියයුරු මත සිටිනසේ තෙන් ඉක්මනින් එක පැත්තකින් ඇයගේ දරුවාගේ කට ළංකර තද කළාය. ටික වේලාවකට පසු, දරුවා නැවතත් අඬන්නට විය. මිනිස් දහඩියෙන් පිරුණු වාතය සහ උමඟ තුළ වූ පුස් ගඳ දරුවාට අපහසුතාවයක් ඇති කළේය. නිහඬතාවය තුළ දරුවාගේ හැඬීම සෙමින් වුවද පැහැදිලිව ඇසෙන්නට විය.

තෙන් පිටුපසින් සිට කිසිවෙකු රහසින් මෙසේ කීවේය.

”‍නමෝ කුවූ ඛෝ කුඕ නන් ක්වාන් තේ අම් බෝධිසත්ත්ව…”‍ තෙන්ට තමා දෙස බලා සිටින මංමුලා වූ පිරිසගේ දෑස් ගැන සිතාගත හැකිවිය. දරුවාගේ කෑගැසීම උමඟෙන් පිටතට කාන්දුවී යක්ෂයින්ගේ කන්වලට ළඟාවේ දැයි තෙන් විමසිලිමත්ව සිටියාය. තමා සමග සිටින අට දෙනාගේ හෝ නව දෙනාගේ ඉරණම ගැන සිතමින් ඈ බිය වූවාය. ඔවුන්ගේ හිසට වදින උදළු පහරවල්, කළු තුවක්කු වල කටෙන් පිටවන වෙඩි පහරවල්, අත්බෝම්බ ගැන සිතමින් තෙන් … නැත. එය එසේ විය නොහැකිය.

තෙන් නැවතත් ඇයගේ පපුවට දරුවාව තවත් තද කර ගත්තේය. උණුසුම් මෘදු කිරි සුවඳැති පියවුරු දරුවාගේ මුහුණෙන් වැසී ගියේය. හුස්ම හිරවීමෙන් දරුවාගේ හැඬීම ගොරෝසු විය. දරුවා අත්-පා ගසමින් හා පොරබදමින් සිටියේය. දරුවා අතහැරියහොත් සියල්ල අවසන්වන බව තෙන් දැන සිටියේය. පියවර පහක් පමණ දුරින් කල්ලිය තවමත් දරුණු ලෙස කෑ ගසමින් සිටියේය. කිසියම් හේතුවක් නිසා තෙන්ගේ දෑත් දරුවා වටා තව තවත් තද විය. ඒවා තව තවත් තද විය… තෙන්ගේ මනස හිස් විය.

වේදනාවෙන් පෙළුණු දරුවා තම මවගේ පපුවෙන් හිස ඉවතට ගැනීමට උත්සාහ කළේය. එය ක්‍රමයෙන් දුර්වල විය. හදිසියේම දරුවා තෙන්ගේ දෑත්වල සිරවී නිශ්චලව සිටියේය. මවගේ උණුසුම හා සුවඳැති කිරි සමග ඒ දෑස් සදහටම වැසී තිබුණි. ම්ලේච්ඡයින් නිසා ඇති වූ මරණයේ දුර්ගන්ධය සෝදා හැරීමට අහස කෝපයෙන් ජලය වත් කරන බවක් ඇසෙන්නට විය. චිරිචිරි හඬ නිකුත් කරමින් මළ සිරුරුවලින් පිරුණු බිම මත අළු ගොඩවල් ඒවනවිටත් තදින් දුම් දමමින් තිබුණි. ලේ සුවඳ, පිළිස්සුණු මස් සුවඳ, සාමකාමී කුඩා ගම්මානය පුරා දුම සමග පැතිර ගියේය.

වැහි බිංදු අනුකම්පා විරහිතව තෙන්ගේ මුහුණට පහර දුන්නේය. ලේවල දුර්ගන්ධය ජලය සමග උමඟට ගලා එන බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. සියළුම මුහුණු එය නිහඬව විඳදරාගත්තේය. වෙඩි හඬ ක්‍රමයෙන් අඩුවිය. වන සතුන්ගේ ගර්ජනාව ද මායිම දෙසින් අතුරුදහන් විය. වැස්ස හදිසියේම නතර විය. අහස අමුතුම ආකාරයකට පැහැදිලි විය.

රතු පැහැයෙන් දිලිසෙමින් බටහිර දෙසට සඳ නැඹුරුව තිබුණි. නැගෙනහිර ක්ෂිතිජයේ උදෑසන තාරකාව වෙව්ලන්නට විය. දරුවාගේ සිරුර නින්දෙන් ඇවිදින්නෙකු මෙන් උමග තුලට පාවී ගියේය. ඇයගේ හිසකෙස් අවුල් වී තිබුණි. තෙන් පිටුපසින්, අට දෙනෙකු හෝ නව දෙනෙකු තරු වලට නමස්කාර කරන්නාක් මෙන් දණ ගසා සිට අනතුරුව සෙමින් තම නිවෙස් දෙසට ඇවිද ගියහ. ශෝකබරිතවූ මුළු ප්‍රදේශයම හදිසියේම බියකරු නිශ්ශබ්දතාවයක ගිලී ගියේය.

සරත් සෘතුවේ මැද සමයේ උත්සව දින රාත්‍රියේ ටැන් තාන් ගම්මානයේ තරුණ හා මහලු‍ හයසියයකට ආසන්න පිරිසකගේ ජීවිත බිලිගෙන තිබුණි. කැබලි කරන ලද මළ සිරුරු යට පුපුරණ ද්‍රව්‍ය තැබීමට තරම් සොල්දාදුවන්ගේ හදවත් කුරිරු විය. තම ආදරණීයයන් භූමදාන කිරීමේදී තවත් බොහෝ දෙනෙක් මිය ගිය අතර තුවාල ලැබූ සමහරු දෙවරක් මිය ගියහ.

බොහෝ අය බියෙන් හොල්මන් කරන රට හැර ගොස් විදේශගත වූහ. මාසයකට ආසන්න කාලයකට පසු, සෑම දහවල්කම අවපැහැගත් ස්කාෆ් එකකින් ඔතාගත් බෝනික්කෙකු රැගෙන, මංමාවත් වල ඇවිදිමින්, ඇයගේ කෝපාවිශ්ඨ දැසින් දුර බලා සිටින කෙට්ටු කාන්තාවක් සිටියාය. ඇයගේ දරුවාගේ භූමදාන කටයුතු පිළිබඳ කතාව පැවසූවිට බොහෝ දෙනෙකුගේ දෑස්වල කඳුළු එක්රැස් වුණි. තරුණ මවගේ හද කම්පා කරවන කෑගැසීමට සියල්ලන්ටම කඳුළු නවතා ගත නොහැකි විය.

කාන්තාව භාවනාවක නිරතවන්නාක් මෙන් සෙමින් ඇවිද ගියාය. මායිමේ දහවල් හිරු එළිය අඳුරු රබර් වනාන්තරයේ සශ්‍රීක හරිත පැහැය පිටුපස ඒ රුව නිහඬව අතුරුදහන් විය. භාණ්ඩ පටවා ගත් රික්ෂෝ කිහිපයක් මායිම් දොරටුව දෙසට ගමන් කළේය. සවු හන්ග් සතුටින් හයියෙන් කෑ ගැසුවේය.

”‍තෙන් ආපසු ආවා වගේ!”‍

තෙන් සෙමෙන් සවු හන්ග්ගේ නිවසට යන පටුමගට ඇතුළු විය. අඳුරු නිල් පැහැති ඇඳුම් නිසා තෙන් වෙනත් ලෝකයකින් ආපසු පැමිණි අභූත සතෙක් බව සෝ හන්ග්ට පෙනුණි. ඈ අඩක් අළු පැහැති හිසකෙස් ඉහළටකර බැඳ තිබුණි. දෑස එතරම් ගුප්ත නොවූ නමුත් දුක්බර විලාසයක් ගත්තේය. තෙන්ගේ කටහඬ තුළ සරළ බවක් පැවතුණි. ඛේදජනක සරත් උත්සව සමයේ මැද, රාත්‍රියෙන් පසු තෙන් පිස්සෙකු මෙන් ව්‍යාකූලත්වයට ඇද වැටී ඇත.

අතුරුදහන් වීමේ වේදනාව සහ තම දරුවා මරා දැමූ මවකගේ වරදකාරී හැඟීමෙන් තෙන් පිස්සු වැටී සිටියාය. දුර බැහැර රැකියාවක නිරත වූ තෙන්ගේ සැමියා තම තරුණ බිරිඳගේ බිඳුණු හදවත සමග හොල්මන් දේශයෙන් බැහැරව ගෝ ඩවු තුඕං හි ඔහුගේ උපන් ගමට ආපසු ගියේය. ඒ වරදකාරී හැඟීමෙන් තවමත් ඈ තුළ හොල්මන් කරන බවක් පෙනෙන්නට තිබූ මෙම කාන්තාව සනසාලීමට කුමක් කිව යුතු දැයි නොදැන සෝ හන්ග් සුසුමක් හෙළුවේය. දශක ගණනාවක් තිස්සේ තම පුතාගේ මරණය තමා සහ බිරිඳ නොසන්සුන් කළ බව තෙන්ට පැවසීමට සෝ හන්ග් පසුබට විය.

වරක් කිසියම් හේතුවක් නිසා පුරාණ විහාරස්ථානයකට ගිය අවස්ථාවේ මහලු‍ භික්ෂුවගේ මෘදු හා දයානුකම්පිත දෑස දෙස බලා තෙන් තම දුක්බර කතාව පැවසුවාය. භික්ෂුව හේතුව සහ ඵලය පිළිබඳ බෞද්ධ සංකල්පය ගැන සෙමින් තෙන්ට පැහැදිලි කළේය.

එදින තෙන් කළ ක්‍රියාවන් සහ ඔහුගේ දරුවා මරණයට පත්වීම, පෙර ජීවිතයකින් ලැබුණු කර්ම විපාකයක්ම විය. මවගේ සහ දරුවාගේ ඉරණම එතැනින් අවසන් විය. දරුවා තමා ගෙවිය යුතු ණය ගෙවා පුනරුත්පත්තියේ චක්‍රයට පිවිසි ඇත. භික්ෂුව පැවසූ දෙයින් වසර ගණනාවක් තිස්සේ ඈ මත තිබූ බර නිදහස් කර ගැනීමට තෙන්ට හැකි වූවාය.

මේ කන්නයේ ෂා මට් දේශසීමා දොරටුවෙන් ඇතුළුවී පිටතට යන භාණ්ඩ තොග රැගත් ට්‍රක් රථවලින් පිරී ඉතිරී ගොස් තිබුණි. තාරුණ්‍යයේ හුස්මෙන් දේශසීමා ප්‍රදේශයේ ජීව ශක්තිය ඉහළ යමින් පැවතුණි. ඒ භයානක රාත්‍රියේ කුරිරු ලේ බිංදු සහ කඳුළු පසට දියවී සුදු ඕජාවක් බවට පත්වී දේශයට සමෘද්ධිය ගෙන එන බව දැකගත හැකිවිය. එළඹුණ සවස්යාමයේ මංතීරුව දිගේ තෙන්ගේ සෙවනැල්ල මැකී අතුරුදහන් වන ආකාරය දෙස තේ වතුර තොල ගාමින් සෝ හන්ග් බලා සිටියේය.

https://www.divaina.lk/features/22348?fbclid=IwQ0xDSwMJMrhjbGNrAwkyQ2V4dG4DYWVtAjExAAEenP8NVAbgPdUg7KJCFIlU5wXb4JrcSrAbXaQzuB-mMKPTpG2VdY-3_jpVFd8_aem_8_VD6-WP3-Gf05iSgxk6Qw

[Nissanka Rajapaksa]

16

පුරාජේරුව

- චන්දන එස්. කුමාර 

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%B4%E0%B6%BB%E0%B6%A2%E0%B6%BB%E0%B7%80/299-677525

[Nissanka Rajapaksa]

17

දැසිදැස්සෝ

- ආනන්ද සාගර

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%AF%E0%B7%83%E0%B6%AF%E0%B7%83%E0%B7%83/299-676221

[Nissanka Rajapaksa]

18

පාපිස්ස

- ආනන්ද සාගර

https://www.lankadeepa.lk/keti_katha/%E0%B6%B4%E0%B6%B4%E0%B7%83%E0%B7%83/299-675393

[Nissanka Rajapaksa]

19

ඕඩිකොලෝන් සුවඳ

ජගත් ප්‍රසන්න කුරුගම

ඒ මොහොතේදී මම වැහි වලාකුළක් යටින් ගමන් කරමින් සිටියෙමි. තව නොබෝ වේලාවකින් වලාකුළ සිය බර බිම තබනු නිසැකය. සිහිනයකදී දිවයෑම කළ නොහැකි වුවත් මම හැකි තරම් පය ඉක්මන් කළෙමි. මෙය සිහිනයක්ද නැත හොත් සැබෑවක්ද යන්න තේරුම් 

ගැනීමට මට වුවමනා නැත. පරිසරය සැකසී ඇති චමත්කාරජනක පසුබිම මා සිහි මුළා කර ඇති සෙයකි. අවටින් හමා එන සුළඟ දෙපස රබර් වතුයායෙහි දහස් ගණන් පත්‍ර සොලවා දසත විසුරුවාහරිමින් රැලි නඟන්නට විය.

ගස් අතු අතර සැඟව සිටි කුරුල්ලන් ගසින් ගසට පියාඹා ගියේ ළඟ එන වැස්සෙන් ආරක්ෂා වීමට වඩාත් හොඳ නවාතැනක් තෝරාගන්නට විය යුතුය. සංචාරකයකු ලෙස මා හට මෙවැනි අත්දැකීම් අරුමයක් නොවූවත්, සුළඟ සමඟ හමා එන සියුම් සුවඳ කුමක්දැයි වටහාගැනුමට මා හට නොහැකි විය. ‘ඕඩිකොලොන්’ සුවඳට සමාන වූ එය හමා එන්නේ කොතැනින්දැයි මා හට හරි අවබෝධයක් නැත.

මෙවැනි හුදෙකලා අඳුරු මොහොතක මා හට නිතැතින්ම සිහි වන කෙනෙක් සිටී. ඒ ඇයයි. මම ඔබට ඇයගේ නම නොකියමි. එහෙත් මෙසේ ඇය හඳුන්වාදිය හැකිය. ඇය මට හමු වූ පළමු පෙම්වතියයි. ඉරිඟු යායක කරල් අතර හොඳම කරල සොයා යන්නකුට කිසිදා හොඳම කරල සොයාගැනීමට නොහැකි වන්නා සේ මටද ඇය මඟහැරුණි. වඩාත් හොඳම ඉරිඟු කරල සෙවීමෙහි ප්‍රයත්නයේදී මුලින්ම ස්පර්ශ වූ කරල මා නොතකා හැරියේ මන්දැයි අද ද මම කල්පනා කරමි. ඇය මාගෙන් වෙන් වූවාට වඩා, මා ඇය අත්හළ බැව් කිව හොත් එය වඩාත් සාධාරණය. එය අතීතයේ මා ගත් වඩාත්ම වැරදි සහ අසාධාරණම තීරණයයි. කාලය විසින් ඒ වරදට මා හට ඕනෑවටත් වඩා දඬුවම් දී පසුව නිදොස් කොට නිදහස් කරන ලදි.

අවට වැහි අඳුර දැඩි වූයෙන් තව නොබෝ වේලාවකින් වැසි දිය මා තෙතබරිත කිරීම නවතාගත නොහැකිය. රබර් යාය හරහා නගරය වෙත යෑමට තවත් අඩ හෝරාවක් පමණ ගත වේ. රටතොට ඇවිදිමින් ගවේෂණාත්මක ලිපි ලිවීම දැන් මාගේ වෘත්තිය බවට පත් වී අවසානය. මෙය මා ප්‍රිය කළ රැකියාවක් නොවුණත්, එමඟින් බොහෝ ප්‍රදේශවල සංචාරය කිරීමට ඉඩ සැලසෙන බැවින් යටිසිතින් ඊට ආසා කළෙමි.

රබර් වත්ත ඉහළින් කුඩා නිවෙසක් පෙනේ. සමහර විට මෙය රබර් වත්තේ මුරකරුගේ නිවෙස වීමට ඉඩ තිබේ. ඒ භූමි දර්ශනය ඉතා විචිත්‍රවත් ලෙස පෙනෙන්නේ හරියට දිය සායම් සිතුවමක් පරිද්දෙනි. අවට වූ පාළු අඳුරු ස්වභාවයත් සමඟ රබර් ගස් පසුබිමේ ඇති මේ නිවෙස ඉස්තෝප්පුවකින් සමන්විත කාමර දෙකක කුඩා එකකි. එහි පිටුපස කොටසින් සිහින් දුමක් ඉහළ නැඟෙමින් තිබේ. නිසැකවම කුස්සියෙහි ඇති ළිපේ කිසිවක් රත් වනු ඇතැයි මට සිතේ. මේ සීතලෙහි උණුසුම් තේ උගුරක් බීවොත් කදිමය. එහෙත් එයට මෙය වේලාව නොවේ. එවිටම වැසි බිඳු ඇදහැලෙන්නට විය. නිවෙසේ මිදුලට පැමිණි මම කටහඬ අවදි කළෙමි:

“කවුද ගෙදර…? ගෙදර කවුරුත් ඉන්නවදෝ…?”

මෙසේ අමතන විට අවුරුදු පහළොවක පමණ ගැහැනු ළමයෙක් නිවෙසේ ඉදිරි දොරෙන් මතු විය. සුදු පසුබිමේ නිල් පැහැ කුඩා මල් වැටුණු දිගු ගවුමක් ඇඳ සිටි ඇය විස්මය රැඳි දෑසින් යුතුව මා දෙස බැලුවාය.

“මම මේ රබර් වත්ත මැදින් ටවුන් එකට යන කෙනෙක්. මඟදි වහින්න ගත්ත නිසයි මෙහෙට පොඩ්ඩක් ආවෙ…” මම, මා ගැන ඇයට හඳුන්වා දුන්නෙමි.

“ආ… එහෙමද? එන්න මහත්තය ඇතුළට. ඔතන තෙමෙනව නෙ…”

“කවුද දුව ගෙදර ඉන්නෙ, ඔයා විතරද…?”

“මමයි තාත්තයි විතරයි ඉන්නෙ. තාත්ත නම් මෝලට ගියා රබර් රොටී අරගෙන. දැං එනවත් ඇති.”

දැරිය පිළිතුරු දුන්නාය. එහෙත් ගැහැනු ළමයකු පමණක් සිටින නිවෙසකට ගොඩ වීම හොඳ දෙයක් නොවන වග මගේ මනස කියයි. ඇත්තටම අතීතයේ එක් දිනෙක එය මා හට පවසන ලද්දේද මා මුලින් සඳහන් කළ, මා අහිමි කරගත් ඇය විසිනි. පාසල් නිවාඩු සමයේ මෙවැනි වැසිබර එක් දහවලක මා ඇයගේ නිවෙස අසලින් ගමන් කළ මොහොතක් මට සිහිපත් වේ. එවිට ගෙමිදුලෙහි උන් ඈ වටපිට බලා මා අසලට දිව ආවාය.

“කොහෙද යන්නෙ?”

“වෙන කොහෙද…? ඔයා ඇති කියල හිතලයි පාර දිගේ එහෙට මෙහෙට ගියේ…” මම පැවසීමි.

“පාර දිගේ ගියාට කමක් නෑ. හැබැයි වැස්ස කියල ගෙදරට එනව නම් නෙමෙයි!”

ඇය වැටේ වූ ගිනිසීරියා ගසකට ඇඟිල්ලෙන් අනිමින් පැවසුවාය.

“ඇයි ඒ..? ගෙදර අය ඉන්නවද..?”

“නෑ… කවුරුත්ම නෑ මෙවෙලේ…”

“ඉතිං එහෙනම් හොඳයි නෙ! ඇයි ගෙට එන්න එපා කියන්නෙ?”

“ඒක නිසාම තමයි එන්න එපා කිවුවෙ. දන්නැද්ද ගෑනු ළමයෙක් තනියම ඉන්න වෙලාවකට ගෙදරකට පිරිමියෙක් එන්න හොඳ නැති වග?”

නැවතත් අර කොහේදෝ සිට හමා එන ‘ඕඩිකොලොන්’ සුවඳ දැනෙන්නට විය. ඈත අහසෙන් මෝදු වන වැහි වලාකුළු රබර් ගස් යායට ඉහළින් සෙමෙන් බටහිර දිශාවට පැතිරී යයි. වැසි වතුර වැටීමෙන් මිදුලේ කුඩා දිය වළවල් සෑදෙමින් තිබේ. මම සෙමෙන් ඒ වැසි දිය පිරි කුඩා දිය වළකට එබී බැලුවෙමි. ඒ තුළින් මාගේ ප්‍රතිබිම්බයත්, ඉහළ අහසත් පැහැදිලිව පෙනේ. ඒ දිය වළට ඉහළින් එක් අහසකුත්, දිය වළ තුළින් තවත් අහසකුත්, ඒ අතර මාගේ මුහුණේ අඳුරු ඡායාවත් පරිසරය විසින් නිර්මාණය කොට ඇත.

“එන්න මහත්තය ගේ ඇතුළට…”

දැරිවිය මා හට නිවෙස තුළට එන්නැයි නැවත ඇරියුම් කළාය. වැස්ස තරමක් දැඩි වූ බවක්ද දැනේ. ඉස්තෝප්පුවට වැටෙන හිරිකඩ තරමක සීතලක් මා සිරුරට ඇති කිරීමට සමත් වූ නිසා මම නිවෙස තුළට යෑමට සූදානම් වීමි. නැවතත් අර ‘ඕඩිකොලොන්’ සුවඳ අවටින් හමා එයි. මම සෙමෙන් නිවෙස තුළට පා ඔසවමි. ගෙයි මැද සාලයෙහි සවි කර ඇති සිතුවමක් මා හට දර්ශනය වූයේ මෙවිටය. වැසි අඳුර නිසා නිවෙස තුළ තරමක් අඳුරු වූවත්, ජනේලයෙන් ඇතුළට පෙරී එන ආලෝකයෙන් ඇතුළත වූ පාළු බව තරමක් මඟහැරී තිබිණ. සිතුවමට ළං වූ මට එහි කිසියම් සමීප බවක් දැනිණි. කඳු යායක් පසුබිමේ ඇති ඇහැළ මල් ගසක සිතුවමක් වූ එහි කහපාට මල් පිපී තිබිණි. තවත් ළං වී බලද්දී එහි කෙළවරක තිබූ අත්සනක් දැක මට සිහි එළවාගත නොහැකි විය. පුදුමයකි! ඒ මාගේ අත්සනයි.

“කොහෙන්ද මේ චිත්‍රය…?”

මා වාවාගත නොහැකි විස්මයකින් දැරියගෙන් විමසුවෙමි.

“ඕක ඔතන හයි කළේ අපේ අම්ම. කවුරු ඇඳපු එකක්ද කියල නම් මම හරියට දන්නෙ නෑ. හැබැයි අම්ම උන්න කාලෙ ඕක පණ වගේ පරිස්සම් කළා.”

“අම්ම උන්න කාලේ… ඒ කියන්නෙ දැං…”

මා හට වචන සිර විය. අවටින් හමා එන ඕඩිකොලොන් සුවඳත් සමඟ රබර් ගස් යාය අතරින් භ්‍රමණය වෙමින් මගේ සිත ක්ෂණයකින් අතීතය වෙත ඇදී යන්නට විය. දශක හතරක් පසුපසට ඇදී ගිය මම සිත කහපාට මල් පිපුණ ඇහැළ ගසක් සමීපයෙහි වූ පාසලක කුඩා පන්ති කාමරයක් අසල සෙමෙන් නතර වෙමි. පන්ති කාමරය තුළ සිසුවෙක් කිසියම් සිතුවමක් අඳිමින් සිටී. මම ඔහුගේ මුහුණ හඳුනාගනිමි. ඒ අන් කවරෙකුවත් නොව මමමය; මීට දශක ගණනකට පෙර පාසල් ගිය මමමය. මම දෑස් නොසොල්වා ඒ දෙස බලා සිටිමි. ටික වේලාවකින් කොටු දැල් ගැසූ පන්ති කාමරය තුළට සිසුවියක් ඇතුළු වේ. කරල දෙකට ගෙතූ කොණ්ඩය යළි දෙකට නමා රතු පැහැ රිබන් පටිවලින් ගැටගසා සිටි ඇයගේ මුහුණේ කුරුලෑ දෙක තුනකි. මගේ හදවත වේගයෙන් ගැහේ. ඒ අන් කවරකුවත් නොව, මාගේ වරදින්ම මා හට අහිමි වූ ඇයයි. දැල් කවුළුවකට මුවා වූ මම ඔවුන් දෙස බලා සිටිමි. මෙතෙක් මා හට හඳුනාගැනීමට නොහැකි වූ ඕඩිකොලොන් සුවඳ හමා ආවේ ඈ වෙතිනි. දැන් මට ඒ සුවඳ මතකය. එකල ඈ වෙතින් නිතර හමා ආවේ ඒ සුවඳයි. එසේම ඈ පොත් කවර තුළ සඟවා එකල මා හට දුන් සෑම හසුනකම ඒ සුවඳ තැවරී තිබිණි. සිතුවම ඇඳි මම ඒ මත අත්සන යොදා, ඇයට පෙන්වමින් සිටිමි. ඔවුන් කතාබහ කරන දෑ මට නෑසුණත්, ඒ දෙබස් මාගේ මනසට වැටෙහෙමින් තිබේ. එය මහා පුදුමයකි!

“කොහොමද මේක…?”

“ලස්සනයි!”

“නිකම්ම ලස්සනයි විතරද..?”

“නෑ… ගොඩක් ලස්සනයි. මේක මට දෙන්න.”

හිස ඇල කොට මා හා සිනාසුණ ඈ මා ඇඳි සිතුවම දෝතින් ගෙන බිත්තියට තබා හැඩ බලයි. ඉන් පසු අපි දෙදෙන ඒ සිතුවමත් රැගෙන පන්ති කාමරයෙන් පිට වී ඇහැළ ගස් සෙවණ වෙත පැමිණෙමින් සිටිමු.

නැවතත් මම සුළියකට හසු වූ පරඬැලක් පරිදි ඇහැළ ගස මුදුනට ගසාගෙන යන්නට වීමි. මා ඇහැළ ගස ඉහළට ඇදී යද්දී කහ පැහැ ඇහැළ මල් පෙති අතරින් සුදු පැහැ නිල ඇඳුම් ඇඳි අප දෙදෙනාගේ රුව සිතුවමක් ලෙස දර්ශනය වන්නට වේ.

මොහොතකින් මම නැවත රබර් ගස් යාය අතරින් ඇදීවිත්, නාඳුනන නිවහනෙහි වූ සිතුවම ඉදිරිපිට නතර වී සිටිමි. වැස්ස නැවතී තිබේ. එහෙත් පෙර හැමූ ඔඩිකොලොන් සුවඳ අතුරුදන් වී ඇත.

https://www.silumina.lk/2025/08/16/news-features/46659/%e0%b6%95%e0%b6%a9%e0%b7%92%e0%b6%9a%e0%b7%9c%e0%b6%bd%e0%b7%9d%e0%b6%b1%e0%b7%8a-%e0%b7%83%e0%b7%94%e0%b7%80%e0%b6%b3/?fbclid=IwY2xjawMOFGhleHRuA2FlbQIxMQABHitFcyE9GmpuMywm01z89239mBZXTzj4l5H5Z2pkMRvX_8GnONDhR5x9rE0l_aem_r9wkSsQeNhs_VJlokXc_cw

[Nissanka Rajapaksa]

20

එක්තරා පියකුගේ හෘදය සාක්ෂිය

රුසියානු ලේඛක ඇන්ටන් චෙකෝෆ් 

 අනුවාදය – ආචාර්ය පාලිත ගනේවත්ත

සිරිත් පරිදි තම සන්ධ්‍යා පා ගමන හමාර කළ ආණ්ඩුවේ උසස් නිලධරයකු වූ මිගූයෙෆ් ටෙලිෆෝන් කණුව ළඟ නතර වී දිග සුසුමක් හෙලුවේ ය. මීට සතියකට පෙර සැන්දෑවේ ඔහු සුපුරුදු පරිදි ඇවිදින්ට ගොස් ගෙදර එනවිට මෙතැනදීම ඔහුව ලුහුබැඳ ආ කලින් ඔහුගේ ගෘහ සේවිකාව වූ අග්නියා දැඩි කෝපයෙන් මෙසේ තෙපළා ය.

'හිටපං ඔහොම පොඩ්ඩක්, මං බොට හොඳ වැඩක් කරන්නම්, අහිංසක ගෑනු අනාථ කරනවට. පොඩි දරුව උඹේ ගෙදරටම ගෙනැත් දාන්නම්. මම යනව උසාවියට මේ අවනඩුව කියන්න. උඹේ ගෑනිටත් ඔක්කොම සුල මුල කියන්නම්'.

තමාගේ නමට රූබල් පන්දහසක මුදලක් බැංකුවේ තැන්පත් කරන ලෙසද ඇය බල කර සිටියා ය. මේ සිදුවීම් සිහි කළ මිගූයෙෆ් තමාට මෙතරම් කරදර හා වේදනා ගෙනදීමට හේතුවූ මොහොතක ආස්වාදයට පෙළඹුණු එම අවස්ථාව ගැන සිතා චිත්ත සන්තාපයෙන් යුතුව තමාටම දොස් පවරා ගත්තේ ය.

තමාගේ ගම්බද නිවස තෙක් ගමන් කළ මිගූයෙෆ් මඳක් විඩා නිවන්නට සිතා පඩිය උඩ හිඳ ගත්තේ ය. වේලාව රාත්‍රී දහය විය. වලාකුළු අතරින් අඩ සඳ දිස්විය. මහ පාරේවත් ඔහුගේ නිවස අසලවත් කිසිවකු පෙනෙන්නට සිටියේ නැත. ගම්බද පෙදෙසට විවේක ගන්ට පැමිණි මහලු අය දැනටම නින්දට වැටී ඇත. තරුණ තරුණියන් වන ලැහැබේ ඇවිදින්ට ගොස් ය. දුම් වැටියක් ඉරීමට සිතා සාක්කු දෙකටම අත් දමා ගිනි පෙට්ටියක් සොයන්ට වූ මිගූයෙෆ්ගේ වැලමිට කිසියම් මෙළෙක් දෙයක හැපිණ. තම දකුණු වැලමිට පිටුපස බැලූ ඔහුගේ මුහුණ අසල ඉන්නා නයකු දුටු විටක මෙන් විකෘති ස්වරූපයක් ගත්තේ ය. පඩිය උඩ දොර අසල දිග අතට එතූ බ්ලැන්කෙට්ටුවක් වැනි යමක් තිබුණේ ය. යන්තම් විවරව තිබුණු එහි එක් කෙළවරකට අත දැමූ මිගූයෙෆ්ට කිසියම් උණුසුම් තෙත් ගතියක් දනිණ. දැඩි තිගැස්මෙන් වහා නැගිට්ට ඔහු මුරකරුවන්ගෙන් පලායාමට තැත් කරන අපරාධකරුවකු මෙන් වටපිට බැලී ය.

‘එහෙනම් ඒකි දරුවව මෙතනට විසිකරලා ගියා‘ යි ඔහු දැඩි කෝපයෙන් මිට මොලවමින් කෙඳිරි ය. ‘ ඔව් මේ තියෙන්නෙ දාමරිකකම… අනේ දෙයියනේ …

දැඩි තිගැස්මෙන්ද ක්‍රෝධයෙන්ද ලජ්ජාවෙන්ද ඔහු අප්‍රාණික විය. තම බිරිඳ මේ බව දැන ගත්තොත් මොනවා කියනු ඇත්ද? ඔහුගේ කාර්යාලයේ සේවකයන් මොනවා කියනු ඇත්ද? ඔහුගේ අංශ ප්‍රධානියා ඔහුගේ උදරයට තට්ටු කර , ‘හාහ්… ඔබට සුභ පතනවා… හාහ් හා.. රැවුලත් ඉදිලා, සෙල්ලක්කාර ‘කොලු පැංචා’ යි කියනු ඇත.

ගම්බද විවේක ගන්ට පැමිණි සියල්ලන්ටම දැන් ඔහුගේ රහස හෙළිවනු ඇත. ඔහු කුලියට ගත් ගම්බද නිවාසයේ ගෘහමූලික කාන්තාව විසින් ඔවුන් පිටමං කරනු ඇත. මේ කලබගෑණිය ගැන හැම පුවත් පත්වලම පළ කරනු නිසැකය. මේ අන්දමින් මිගුයෙෆ්ගේ විනීත නාමය මුළු රුසියාව පුරාම හාස්‍යයට භාජනය වනු ඇත.

ඔහුගේ ගම්බද නිවසේ මැද ජනේලය විවෘත කර තිබිණ. මිගුයෙෆ්ගේ බිරිඳ, ඇනා ෆිලීපව්නා රාත්‍රී කෑම මේසය සුදානම් කරන සැටි ඒ තුළින් පැහැදිලිව ඇසිණ. වත්තේ වැඩ කරන එරමලායි වැටෙන් එපිට මිදුලේ දුක්මුසු හඬින් බලලයිකාව (රුසියානු ජන තුර්ය භාණ්ඩයක්) වාදනය කළේ ය. බිලිඳා ඇහැරී ඇඬුවොත් රහස හෙළිවනු ඒකාන්තයි. වහා ක්‍රියාත්මක විය යුතුයයි මිගුයෙෆ් කලබලයෙන් සිතුවේ ය.

‘ඉක්මනින්… ඉක්මනින්’ යයි ඔහු තමාටම කියා ගත්තේ ය. ‘දැන් දැන්ම කවුරුවත් දකින්ට කලින් කොහාට හරි ගෙනිහින් කාගෙ හරි පඩියක් උඩ තියල එනව’

මිගුයෙෆ් එක් අතකින් පොට්ටනිය ගෙන කාටවත් සැක ඇති නොවන සේ හෙමින් සීරුවේ පාර දිගේ පියවර මැන්නේ ය.

‘හරිම තුච්ච වැඩක්නේ උනේ’ යි තමාට උදාසීන ස්වරූපයක් දීමට තැත් කරමින් ඔහු සිතුවේ ය.; ආණ්ඩුවේ ලොකු නිලධාරියෙක් අලුත උපන් බිලිඳකු අරගෙන පාරෙ යනවා. දෙයියන්ටම ඔප්පු වෙච්චාවෙ! කවුරුහරි මේක දැකල මේකෙ අග මුල දැනගත්තොත් මං ඉවරයි…. මේ පඩිය උඩ තියන්ටද? නෑ මෙතන ජනේලෙ ඇරල. බාගදා කවුරුහරි දකින්ට පුළුවන්… කොහාටද අරන් යන්නෙ?… අහා..! මෙල්කින් මුදලාලි ඉන්න ගම්බද ගෙදරට අරන් යනව. මුදලාලිල පොහොසත් මිනිස්සු හිත උණුවන… සමහර විට බොහොම ස්තුතියි කියල දරුකමට හදාගන්ට බාර ගනීවි.‘

වෙළෙඳුන් විවේක ගන්නා ගම්බද නිවාස ගම්මානයේ ඈත කෙළවර ගඟ අසබඩ පිහිටියත් බිලිඳා මෙල්කින්ගේ නිවසටම ගෙනයාමට මිගූයෙෆ් තීරණය කළේ ය.

දරුවා පොට්ටනිය ගලවගෙන වැටෙන්නෙ නැතුව හිටියොත් ඒ ඇති යි මිගූයෙෆ් සිතුවේ ය. ‘අනේ ඇත්තටම මෙහෙම වෙයි කියල කවදාවත් හිතුවද? පණ තියෙන ජිවිතයක් කිහිල්ලෙ ගහගෙන යනවා හරියට බෑග් එකක් වගේ. පණ තියෙන ජීවිතයක්, අනිත් අය වගේ හදවතක් තියෙන හැඟීම් තියෙන ජීවිතයක්! ඇත්තටම මෙල්කින් අනුකම්පාවෙන් දරුව හදාගන්ට ගත්තොත්? මෙයා ලොකු මහත් වෙලා කවුරු හරි හොඳ ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක් වුණොත්?… සමහර විට මහාචාර්යවරයෙක්, හමුදා නායකයෙක් හරි මහා ලේඛකයෙක් වෙන්ට පුළුවන්… මේ ලෝකෙ මොනවාද වෙන්ට බැරි? දැන් මම හරියට කුණු ගොඩක් වගේ කිහිල්ලෙ ගහගෙන ගියාට තව අවුරුදු තිහකින් හතළිහකින් විතර සමහර විට මෙයා ඉස්සරහින් සීරුවෙන් හිටගෙන ඉන්ට වෙයි…

ඝනට වැදුණු ලීපා ගස්වලින් සෙවන වුණු පාලු අතුරු පාරවල් දිගේ තාප්ප අයිනෙන් යන විට තමා ඉතා දුෂ්ඨ සාපරාධී ක්‍රියාවක් කරන බව ඔහුට තේරුම් ගියේ ය.

‘ඇත්තටම මේක කොච්චර නීච වැඩක්දැ’යි ඔහු සිතුවේ ය. ‘කොච්ච්ර නීචද කිව්වොත් මීට වඩා නීච වැඩක් තවත් ඇතිවෙන්ට බැහැ. මොකදට ද අපි මේ අවාසනාවන්ත දරු පැටියව දොරකඩින් දොරකඩට අරගෙන යන්නෙ? මෙලොවට ඉපදුනා කියල දරුව වැරදිකාරයෙක්ද? දරු පැටිය අපට කළ වරද මොකක්ද? අපියි නීචයෝ… අපි සෙල්ලක්කාරකමින් විනෝද වෙනව. ඒවායෙ විපාක විඳින්නෙ මේ අසරණ දරු පැටියො. මේව ඔක්කෝම හොඳට කල්පනා කරල කරන්ට ඕන වැඩ. මම සල්ලාලකම් කෙරුව. දරුවට දැන් මුණපාන්න වෙන්නෙ කටුක ඉරණමකට… දැන් මම ගිහින් දරුව මෙල්කින්ගෙ ගෙදර තියල එනව. එයා දරු පැටියව අනාථ නිවාසෙකට දුන්නොත්? එතන ඔක්කොම අනුන්ගෙ ඈයො, හරියට හිර ගෙදරක් වගේ කිසිම ආදරයක්, හුරතලයක්, කරුණාබර වචනයක් නැතුව. පස්සෙ දරුව ටිකක් ලොකු උනහම සපත්තු මහන තැනක අත්වැඩට භාරදේවි… හති දමනකම් වැඩ ගනීවි.. කුණුහරුප කියන්ට ඉගෙන ගනීවි… බඩගින්නෙ මැරෙන්ට වේවි… සපත්තු මහන්ට මේ වගේ ආණ්ඩුවේ ලොක්කෙකුගේ පුතා?… මට ජාතකව උපන් දරුවෙක්නෙ! උතුම් ලේ තියෙන දරුවෙක් …

ලීපා ගස් සෙවණින් අඳුරු වූ මාවතෙන් නික්ම හඳ එළියෙන් නැහැවුණු පාරට පිවිසි මිගූයෙෆ් පොට්ටනිය දිග හැර බිලිඳා දෙස බැලුවේ ය.

‘නිදි’ ඔහු සෙමින් කිවේ ය… අනේ පැංචෝ… ගිරා හොටේ වගේ තාත්තගෙම නහය… නිදාගෙන හිටියට දන්නෙ නැහැනෙ තමාගෙ තාත්ත තමා දිහා බලා ඉන්න බව… අනේ කොල්ලෝ… ජිවිතේ හැටි. මට සමාවෙයන් කොලු පැංචෝ … උඹේ ඉරණමේ හැටි තමා ….

මිගූයෙෆ් ඇසි පිය හෙළී ය. තම කම්මුල් දිගේ හිරිගඩු පිපෙන්නාක් මෙන් ඔහුට දැනිණ. ඔහු යළිත් වරක් බිලිඳා ඔතා කිහිලි ගන්නාගෙන ඉදිරියට ගමන් කළේ ය. මෙල්කින්ගේ ගම්බද නිවස දක්වා යන තෙක්ම ඔහුගේ හිස තුළ විවිධාකාර ප්‍රශ්න තෙරපෙන්නට විය. හෘදය සාක්ෂිය ඔහුට දොස් නගන්නට විය.

තමා අවංක මිනිසෙකු විය යුතු යයි ඔහු කල්පනා කළේ ය. ‘මට ඔය මොන කෙහෙම්මලකින්වත් වැඩක් නැහැ. මේ දරු පැටිය එක්ක ඇනා ෆිලීපව්නා ළඟට ගිහින් දණ ගහගෙන මෙහෙම කියන්ට ඕනෙ… ‘අනේ… මේ පව්කාරයට සමාවන්න. මට ඕන වදයක් දෙන්න මේ අහිංසක දරු පැටියට කරදරයක් නොකර… අපිට දරුවො නැහැනෙ… ඒ නිසා මේ දරුව හදාගන්ට ගමු’. එයා කරුණාවන්ත ගෑන, මගේ යෝජනාවට කැමති වුණොත්?.. එතකොට මගේ දරුව මගෙ ළඟ … අයියෝ!

ඔහු මෙල්කින්ගේ ගම්බද නිවස ඉදිරියට ගොස් තීරණයකට එළඹිය නොහැකිව නිසොල්මන්ව සිටියේ ය. තමන් සාලයේ හිඳගෙන පත්තරයක් බලමින් සිටින සැටිත් ගිරාහොටය මෙන් නැවුණු නාසයෙන් යුත් පුතා ඔහු වටේ දැවටෙමින් ඔහුගේ කබායේ පටිය අදිමින් සෙල්ලම් කරන සැටිත් ඔහුට මැවී පෙනුනේ ය. සරදමට මෙන් ඇස්පිය ගසන ඔහුගේ කන්තෝරුවේ සේවකයන්ද, තම උදරයට උපහාසාත්මකව තට්ටු කරන ඔහුගේ අංශ ප්‍රධානයාද ඔහුගේ මනසේ මැවී ගියේ ය. ඔහුගේ හෘදය සාක්ෂිය ඔහුට දොස් නගන්නට වූ අතර ඔහුගේ හදවතේ යම් තැනක කිසියම් සියුමැළි උණුසුම් සංවේගජනක හැඟීමක් ඇතිවිය.

මිගූයෙෆ් දරුවා ඉතා පරිස්සමෙන් ඉස්තෝප්පුවේ පඩිය උඩ තබා අත ගසා දැම්මේ ය. යළිත් වරක් ඔහුගේ කම්මුලේ උඩ සිට පහළට හිරිගඩු පිපිණ.

‘සමාවෙයන් කොල්ලෝ මට. මම මහා නීචයෙක්’ යි ඔහු කෙඳිරි ගෑවේ ය.

ඔහු පියවරක් පස්සට තබා හදිසියේම තීරණාත්මක විලාසයෙන් මෙසේ කිවේ ය.

‘වෙන දෙයක් වෙච්චාවෙ, මට මොනව වුණත් කමක් නෑ. මම දරු පැටියව අරගෙන යනවා. මිනිස්සු ඕන එකක් කියපුවාවෙ’

මිගූයෙෆ් බිලිඳා ගෙන ආපසු ගමන් කරන්නට විය.

‘මිනිස්සු ඕන එකක් කියපුවාවෙ’ යි ඔහු සිතුවේ ය. ‘දැන් ගිහින් දණ ගහගෙන කියන්නම් මෙහෙම්, ඇනා ෆිලීපව්නා, එයා හිත උණුවන ගෑනි.. මේව තේරුම් ගන්ට පුළුවන්’ අපි දරුව හදාවඩා ගම්මු. කොලුවෙක් වුණොත් ව්ලැඩිමීර් කියල නම දාමු. ගෑනු දරුවෙක් වුණොත් ඇනා කියලා දාමු. මොනවා උනත් අපේ අතපය පණ නැති කාලෙ ලොකු සැනසීමක් වේවි…

ඔහු සිතූ ලෙසම කළේ ය. තිගැස්මෙන් හා ලජ්ජාවෙන් මිරිකෙමින් බලාපොරොත්තුවලින් හා කිසියම් අපැහැදිලි ජයග්‍රාහී හැඟීමකින් යුතුව ඔහු තම ගම්බද නිවසට ඇතුළුවී බිරිඳ ළඟට ගොස් ඇය ඉදිරියේ දණ ගැසී ය.

‘ඇනා ෆිලීපව්නා‘ යි ඔහු බිලිඳා බිම තබමින් ඉකි ගසමින් කීවේ ය… බෙල්ල වැලලාගන්නවට වැඩිය මේ වචන ටික කියන්ටයි මම ආවෙ. මේ මගෙ දරුව… මෙයාට අග්නියා මතකද? අන්න එයාගෙ කුසේ උපන් දරුවා…‘

ලජ්ජාවෙන් හා කලබලයෙන් අන්දුන් කුන්දුන් වූ ඔහු ඇයගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු නොවී වීසි කළ ගල් කැටයක් මෙන් එළිමහනට දිව්වේ ය.

‘එයා මට කතා කරනකම් මම මෙතෙන්ට වෙලා එළියෙ ඉන්නව, එයා නිවී සැනසිල්ලෙ මේ ගැන හිතා බලපුවාවෙ’

වත්තේ වැඩ කරන එර්මලායි බලලයිකාවද (රුසියානු ජන සංගීත භාණ්ඩයක්) රැගෙන ඔහු පසුකර යමින් උරහිස් හැකිලවී ය. මොහොතකින් ඔහු පසුකර ගිය එර්මලායි යළිත් වරක් උරහිස් හැකිලවී ය.

‘මෙහෙමත් වැඩ වෙනවනෙ හැබෑට’ යි ඔහු සිනාසෙමින් කිවේ ය.; ඇහුනද සිමියොන් එස්තරවිච් (මිගූයේෆ්), දැන් ආව අර රෙදි අපුල්ලන ගෑනි අක්සීනා. මේ අමන ගෑනි එයැයිගෙ පොඩි දරුව පඩිය උඩ තියල මාත් එක්ක කතා කර කර හිටිය. ඒ ටිකට කවුද දරුව අරගෙන ගිහින්… හීනෙකින්වත් හිතූ දෙයක්ද?

‘මොනවා.. මොනවද උඹ මේ කියන්නෙ’ යි මිගූයෙෆ් මුළු වෙර යොදා කෑගැසී ය.

තම ස්වාමියාගේ කෝපයට හේතුව වරදවා වටහා ගත් එර්මලායි හිස කසා සුසුමක් හෙළුවේ ය.

‘ සමාවන්න සිමියොන් එස්තරවිච්. මිනිස්සු නිවාඩු ගන්න කාලෙනෙ… ගෑනු නැතිව ඉතින්…

කෝපයෙන් හා පුදුමයෙන් විදැහුණු තම ස්වාමියාගේ දෙඇස දෙස බැලූ එර්මලායි වරදක් කළ එකකු සේ මෙසේ කිවේ ය.

‘ ඒකි ඇත්තටම පව්. ඒ උනාට මක් කරන්නද? පිට ගෑනු මෙතෙන්ට ගේන්ට එපා කියල මහත්තය කිව්ව එක ඇත්ත… ඒත් තමුන්ගෙ අය කොහේ ගේනවද? කලින් අග්නියා ඉන්දෙද්දි පිට අයට එන්ට දුන්නෙ නෑ. මොකද එයැයි ඉතින් අපේමනෙ. දැන් මහත්තයටම පේනවනෙ… පිට අය නැතුව බෑ….. මොකද කිව්වොත් …

‘දුවපන් මගෙ දෑහැට නොපෙනි පෙරේතයා’ යි ඔහු වෙත කඩා පැන්න මිගූයෙෆ් අඩි පොළොවේ හප්පමින් තම ගම්බද නිවස තුළට දිව්වේ ය.

ඇනා ෆිලීපව්නා පුදුමයෙන් හා ක්‍රෝධයෙන් කලින් සිටි තැනම හිඳගෙන බිලිඳා දෙස යොමාගෙන සිටි කඳුළු පිරි දෑස ඉවතට නොගත්තා ය.

‘මේ.. මේ…’යි මිගුයෙෆ් සුදුමැළි වෙමින් සිනහවකින් කට ඇද කරගෙන කෙඳිරි ගෑවේ ය. ‘මම විහිළුවක් කළේ දරුවා මගේ නෙවි, අර රෙදි අපුල්ලන අක්සීනාගේ… මම විහිළුවක් කළේ… දරුව එර්මලායිට ගිහින් දෙන්න….‘

https://www.divaina.lk/features/23837?fbclid=IwY2xjawMUE8FleHRuA2FlbQIxMQABHnTNlDSZh1qfn2WOQdSS_0lvlY-IetGerAxySuAumUpA9pqLhEhbjj5mqlpu_aem_ytfM2Exi3i0hXW24Poorsg

[Nissanka Rajapaksa]

21

මගේ ආලය

- හේමාල් ජයවික්‍රම

සුපුරුදු පරිදි රෑ කෑමක් ලෑස්ති කරල තිබුණ මා සමග එකට විශ්ව විද්යාෑලයේ ඉගෙන ගත් මිතුරෙක්. ඉතිත් අපි කා බී හමාර වෙලා ගැහැණු උදවිය වෙනම ද, පිරිමි උදවිය වෙනම ද කථා බහ කරමින් සිටියෙමු.

“හරිම අහිංසකයා, මිනිහට වුණේ වැඩිය තැලිල පොඩි වෙලා හිටියෙ නැති කම අණ්ඩර කනවා ලේසියෙන්ම. මොකක් දෝ අණඩරයක් කාලා, එක්සෑම් ඇණ ගෙන අන්තිමට බීලා පිස්සෙක් වාගෙ හිටියා ලූ පස්සෙ ගම් පළාතේ. දවසක් කෝච්චියට නාවලපිටිය පැත්තෙදි අහුවුණා. කියන්නෙ නම් මිනිහ පැන්න කියලා. පව් හරිම අහිංසකයා. හොඳකම ඕනෑවට වැඩියි.”

එය ඇසුණ විගස මගෙ ඉහමොළ රත්වුණා. මම හනික ඔවුන්ගෙන් සමු ගෙන කාරයට ඇවිත් එය පණ ගැන්නුවෙමි. බිරිඳට ද එය ඇසෙන්න ඇති. මම ඇගේ ඉරියව් දැක්කෙමි. ඇය එය සඟවා පුතා ද කැටුව මා පසු පස විගසින් විත් කාරයට ගොඩවූවාය. කිසිවකුටත් නොකියාම අපි පිටත් වුණෙමු. කාරය වේගයෙන් ඇදෙද්දී මගේ සිත අතීතයට ගමන් කළා.

***

මට පුදුමත් හිතෙනවා, සමහරෙක් මගෙ යාළුවන්ට තිබූ බිය සැක නැති ගතිය ගැන එයාලට පහසුවෙන් කෙල්ලක් ගාවට ගිහින් අහන්න පුළුවන් කම තිබුණා එයා මට ආදරේ ද කියලා. ඉතින් කෙල්ල කැමැති වුණත් නැතත්, එයාලට ඒ අවස්ථාවට මුහුණ දීලා, පරෙම තිඵලය කුමක් වුවත් සාමාන්ය විදිහට ජීවත් වෙන්නට හැකියාව තිබුණා.

නමුත් මට නම් එහෙම දේවල් කරන්න තියා හිතා ගන්න වත් බැරිව සිටියෙ. කොහොම ද එකට අවතීර්ණ වෙන්නෙ කියලා. “කන්න වුනොත් එහෙම?” ඒ කීවෙ අපේ භාවිතයෙන් කෙල්ල කිසියම් සම්බන්ධයකට “කැමැති නැහැ!” කියනවට.

කෙල්ලන් සමග ආශ්‍රය කිරීම මෙන් ම වල්පල් කතා කිරීම නොහොත් “සැල ගැහීම” වැනි දේවල් වලට නම් මම හරිම දක්ෂ“යෙක්. ඒවට නම් කෙල්ලො සාමාන්යනයෙන් මට කැමති බව මට දැණුනා. හැබැයි මම දැනන් සිටියෙ නැහැ ඒ ඇයි කියලා. එයාලා මා කී දේ අසා සිටින්න, මා ඇසුරු කරන්න, මා සමග එකට යන්න එන්න කැමැති වුණා.

“අනේ අහිංසක කොල්ලා, තැලිලා පොඩිවෙලා නැහැ, ඉතින් මොකට ද බය වෙන්නෙ”, එහෙම හිතෙන්න ඇති එයාලාට. ඒත් මට එයාලා කා සමඟ වත් ආදරයට සම්බන්ධ යමක් නම් කතා කිරීමට කොහෙත්ම හැකියාවක් තිබුණෙ නැහැ.

මගේ යහළුවන් අතර සිටියා ලස්සන කෙල්ලක්. ඇය සිහින් උස පැහැපත් කෙල්ලක්. වටකුරු මුහුණ සහ දිගු නෙත් හිමි වූ ඇය හරියට මං දැකපු හින්දි චිත්‍රපටියක නිළියක් වාගේ. හේමා මාලනී!

මට නම් එයා ගැන හරි ආදරයක් දැනුණා. නමුත් මට ඇයට මගේ අදහස් නම් මේ කල්පයට කියා ගන්න බැරි වුණා.

ඒත් ඉතින් මට බිය වෙන්න නම් කාරණයක් වූයේ නැහැ. මගේත් හැඩහුරු කම, මුහුණෙ පෙනුම, කඩවසම් බව අනර්ඝ නොවුණාට ලස්සන කෙල්ලකගේ හිත ගන්න බැරි තරම් නරක බවක් තිබුණේ නැහැ. මා ඉගෙන ගන්නා පාඨමාලාවත් මට ඉතා ඉහළ අනාගතයකට අත වැනූ නිසා, අනෙක් බොහෝ දෙනෙකුට වැඩිය වාසියක්ද මට තිබුණා.

දිනක් මම මගේ හිතේ අදහස මගේ ඉතාම ළඟ මිතුරා, ප්‍රගීත් ට කීවෙමි. ඔහු සිටියේත් අප උන් මහලේ ම යි. නමුත් මම මගේ කාමරේ මිතුරාට, එනම් රූමාට නම් මේ බව කිසි දිනෙක නොකීවෙමි. සුරේෂ් මා එතරම් ප්රිමය කළ කෙනෙක් නොවේ. මා හිතුවේ ඔහු කුහකයෙකු කියලා යි. නමුත් ප්‍රගීත් නම් එහෙම නැහැ. ඔහු මගේ කුළෑටි කම හොඳින් තේරුම් ගත් හොඳ මිතුරෙක් වුණා. මගේ හැම දෙයක් ම එයාට කියන්න පුළුවන් කමක් මට තිබුණා.

මා විනීතාට ආදරේ කීවාම ඔහු මට ඒ ගැන හුඟක් අවවාද අනුශාසනා කළා. “කොහොම ද ආදරය ප්‍රකාශ කරන්නේ” කියලා කියා දුන්නා. ඇය තනිවම හමුවුණ වේලාවක කෙලින් ම කටින් ම අහන්න කියලා කීවා. මට ඒකට නම් කොහෙත් ම එකඟ විය නොහැකි වුණා. එනිසා ඔහු මට කීවා, පුළුවන් නම් විනීතාට පුංචි පහේ තෑග්ගක් දෙන්න කියා. මා ඒකට එකඟ වුණා.

ඒ අනුව දවසක් මම විනීතා සහ ඇගේ මිතුරියන් හමු වුණෙමි. මා රැගෙන විත් සිටියේ විනීතාට දීම සඳහා කඩන කුඩයක්. බොත්තම එබූ සැනින් එය ස්වයංකීරයව දිග හැරෙන විදිහේ කුඩයක්. ඒ කාලෙ එවැනි කුඩ වැඩි භාවිතයක් තිබුණේ නැහැ.

මං ඒක එයාට දීලා කීවා ඒක මගෙන් පොඩි තෑග්ගක් කියලා. මා කීවා “දේශනවලට හෝ ශාලාවේ සිට පීඨයට යන-එන විට, අව්වෙන් සහ වැස්සෙන් පරඩි වේසම් වීමට ඒක භාවිතා කිරීමට” ය කියා.

ඇය එය ඉතා ආශාවෙන් රැගෙන මට මුව නොසෑහෙන සේ ස්තුති වන්ත වුණා. එදින මගේ හදවතට දැනුන සුවය නිම් හිම් නැති වුණා. ඒක වචනයෙන් පරවි කාශ කරන්නට බැහැ. හරියටම ‘වර්ෂාවක් සමඟ එන සිසිලක දි ඇඟ කිළිපොලා යනව’ වාගේ හදවත තුළ ඇති වුණ දැනීමක්. නමුත් සිතට හරිම උණුසුම් භාවයක් තමා දැනුණෙ.

ඒ සිද්ධියෙන් පසු ඈ කෙරෙහි මගේ ආදරය තව තවත් වැඩි වුණා. ඇය සහ ඇගේ මිතුරියන් හමු වීම මගේ දින චර්යාව බවට පත් වුණා. එහෙත් ඒ කිසිදු අවස්ථාවක, මට ඇයට මගේ ආදරය කීමට නම් නො හැකි වුණා. පරත් ගීත් දිනක් මට කීවා, පුළුවන් නම් ලියුමක් ලියා දෙන්න විනීතාට දෙන්න කියලා. මා ඉතාමත් අකැමැත්තෙන් ලියුමක් ලියලා ඔහුට දුන්නෙ, කිසි කෙනෙකුට එය නො කියන ලෙසත්, ඇයගේ අතට ම එය දීමටත් කියා ආයාචනය කරමිනුයි. ඔහු ඒ වැඩේ බාර ගත්තා.

ඉන් පසු මං ඇය හමු වීම මඟ හැරියා. මට පුදුම විදිහේ ලැජ්ජාවක් හිතට දැනුණා. ඇය කුමක් කියාවි ද?

සති කිහිපයක් ගත වුණා. නමුත් මට පිළිතුරක් නම් ලැබුණේ නැහැ. ඉඳලා හිටලා විනීතා මට මුණ ගැසුණත් ඇයට හරියට මුහුණ දීමට මට නො හැකි වුණා. නමුත් එ වැනි අවස්ථාවල දී ඇය නම් වැඩි වෙනසක් පෙන්වූයේ නැහැ. “වෙන දාට වඩා ඇය මා සමග කුළු පග දෝ?” දැයි කියා මට හිතුණා.

තවත් සති දෙකක් පමණ ඉක්ම ගොස් දිනක් මට පීඨයට තැපෑලෙන් ලියුමක් ලැබුණා. මා දැන සිටියේ නැහැ, එය කාගෙන් ද කියලා. කවදා වත් නො දුටු අත් අකුරු දකිත්ම මට සැකයක් පහළ වුනා. සමහර විට විනීතාගෙන්?

මං එය රැගෙන ඉක්මනට කඩා බැලූවා. ඒක දිග ලියුමක්. අමතා තිබුණේ සදාදර පරනා සන්න කියලා! ඒත් මොනවා ද දන්නෙ නැහැ එයා මට ලියා තියෙන්නේ?

මම ලියුම සාක්කුවේ දාගෙන හනික පියමන් කොට ගොස් කාමරයට වැදී අගුළු දා ගෙන එය කියවන්නට වීමි.

“ඔයා විසින් එවන ලද ලිපිය ලදිමි. එය බලා මා වින්ද සතුට මෙතෙකැයි කියන්න බැහැ. ලිපියක් පමා වූවාට මං ඔයගෙන් සමාව අයැද සිටිනවා. ඔයා මට ආදරය කරන බව දැන ගත් වේලේ මට ඇති වූ සංතෝෂය කියා ගන්න බැහැ. මං ඒක තනිව විඳ ගත්තා. ඉතින් මගේ වලස් පැටියෝ, මමත් ඔයාට හරිම ආදරෙයි. (මොනවා එහෙම ඇයි එයා මාව අමතන්නෙ, මගේ කොණ්ඩෙ නළලට වැටිලා නිසාද? ඒත් කාරි නැහැ, ආදරයට වෙන්න ඇති. මට මතකයි, එයා මට දීපු රුසියන් නවකථාවකත් ඒ විදිහේ ආමන්තරත් ණයක්. මං ඒ පොත රූමාටත් පෙන්නුවා දවසක්.) අපේ ආදරය නුදුරු අනාගතයේ සඵල කර ගෙන ඔයත් සමග එකට, එකම පැලක ජීවත් වෙන්න ප්‍රාර්ථනා කරමි.”

“නමුත් ඔයා දන්නවා නෙ, අපි ඉන්න තත්වය. අපි විශ්ව විද්යාුලයේ ඉගෙන ගත්තත් අපේ ඉගෙනීම් කටයුතුවලට බාධා වන ලෙස අපේ ආදරය පවත්වා ගෙන යාමට, මට හිත දෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා අපි වෙන දා වගේ කිසි වෙනසක් නො පෙන්වා දිගටම ආශ්ැරය කරමු. අපේ යහළුවන් කිසි කෙනෙක් දැන්ම අපේ සම්බන්ධය දැන ගන්නවාට මම කැමැති නැහැ. ඒ මොකද අපේ ගෙදරට ආරංචි වුණොත්, අපේ සම්බන්ධයට බාධක පැමිණිය හැකියි. මගේ මස්සිනාට මාව ඉක්මනට බන්දලා දේවි. එනිසා අපි සිතින් පමණක් එකිනෙකාට ආදරය කරමු. ඔයා වෙනදා වගේ මා සමග කථා කරන එක පවා අඩු කරන්න.”

මා ජීවිතයේ දී ලත් ලොකු ම සතුට එය යැයි මට හැඟුණා. මට ඇය නිතරම මතක් වුණා. ඒ ලිපිය කියවන හැම මොහොතකම ආදරයෙන් මගේ මුළු ගතත්, සිතත් කුල්මත් වුණා. හරිම පුදුමයක්. කිසිම ලෙසකට මනෝමය ලෙසින් පුබුදුවා ගත නො හැකි සර්වාංගයම, මේ ලිපි කැබැල්ලෙහි අකුරු කිහිපය නිසා පුබුදු වෙලා.

මෙහෙම කලක් ගත වෙද්දී, මට ඇය ගැන සිතන්නෙ නැතිව ඉන්න බැරි වුණා. රාතිරුසියේදී නිදා ගත්තේත්, උදයේ අවදි වුණේත් ඇය ගැන සිතලා. ඇඳේ වැතිරී සිටීමට මා ආශා වුණේ, ඇය ගැන සිතන්න. මම ලියුම් ලීවෙමි. ආදර හසුන් සමහරක් ඒවා පිටු තුන හතර දිගය. ඒත් මට කියා ගන්න බැහැ, ඇය කෙරෙහි මගේ තිබුණ ආදරය. මට ඇගෙන් ද නොවරදවා ම පිළිතුරු ලැබුණා. ඇගේ ඉල්ලීම පිට මම වෙනස් වෙන්නට පටන් ගත්තෙමි. හොඳින් ඇඳ පැළඳ ගැනීමට මා පටන් ගත්තේ, ඇගේ උවමනාවට. මට නො දැනුවත්වම ටිකෙන් ටික මගේ අධ්යාමපන වැඩ පවා අතපසු වුණා.

මගේ කාමරේ යාළුවා, සුරේෂ්ට මගේ වෙනස තේරුණා. එයා මට කොලොප්පම් කළා. මගේ ඇඳුම් පැළඳුම් වෙනස් වෙලාලූ. කෙල්ලක් වත් යාළු වෙලා ද?

මා ඔහුට ආඩම්බරකම් පෑවා. කෙල්ලක් ඉන්න බව අඟවලා. ඒත් කීවෙ නැහැ කව්ද කියලා. එයා අනුමාන කරලා විනීතාගේ නම කිව්වම, මට දැනෙන සතුට කියන්න බැරි තරම්. මම එය සඟවා ගැනීමට නිරර්ථක උත්සාහයක යෙදුනෙමි.

ටික කාලෙකින් අපේ මහලයේ සිටි හුඟ දෙනෙක් ද පසුව මගේ බැච් එකේ හැමෝම මට කෙල්ලක් ඉන්නවා කියලා දැන ගත්තා. ඒත් ඒ කවුද කියල, කිසි කෙනෙක් දැන ගෙන හිටියේ නැහැ. මා සාමාන්යලයෙන් ලැජ්ජාශීලී නිසා කවුරුවත් ඇසුවෙත් නැහැ. සමහර විට එයාලා අනුමාන කරන්න ඇති. ඒ මා සමඟ හැමදාම කලා කේන්ද්රලයේ චලන සිතුවම් බලන්න ගිය, ගැහැණු ළමෝ කණ්ඩායමේ කවුරු හරි කියලා.

ඒ විනීතා කියලා නම් විශ්වාස කරන එකකුත් නැහැ. ඒ තරමටම එයා ලස්සනයි. කොල්ලො නම් ඊර්ෂ්යා වෙන්න ඇති එහෙම හිතන්න වත්.

ඒ කෙසේ වුවද, මට හරිම හුදකලා බවක් දැණුනා. විනීතාගේ ඉල්ලීම පිට, මට ඇය හා තනිව කථා කිරීමට නොහැකි වුණා. ඉඳලා හිටල දැක්කට ඒක හිතට මදි. මට ගොඩක් දේවල් තිබුණා, එයා හා පැවසීමට. ඒවා එකින් එක කාලයත් සමඟ වැලලී ගියා. දිනෙන් දින ඇය හා දෙඞීමට අලූතින් දේවල් එකතු වුණා.

මගෙත් ඇගෙත් පළමු නම් ගැලපෙන හැටි! ප්‍රසන්න සහ විනීතා, ඉංගීරළමුසියෙන් ලිව්වොත් එකම අකුරු ගාන, ඒවාට ඉලක්කම් දැම්මොත් එකතුව! ඒකට කියන්නේ අංක විද්‍යාව, හරිම බොළඳ ලෙස මගේ මනස විකෘති වෙලා.

මෙසේ කාලය පසුවෙද්දී අපේ වසර අවසානයේ විභාග සමය එළඹුනා. හැම දෙනාම බොහොම මහන්සි වෙලා වැඩ කරනවා. කතා කරන්න තියා කන්න බොන්න වත් වේලාවක් නැහැ. කොරිඩෝරය දිගේ යන එන අතරේ යහළුවන් හමු වූවත් කතා නැතිව සිතින් ගණන් හද හදා යනවා. බවුන්ඩ්රිස ලේයර් තියරි, බර්නොයිලීස් ඊක්වේෂන්, බෙන්ඩිං මෝමන්ට්, මේටිරතා්ක්ස් සහ මැතමැටික්ස්.

“මට නම් මැත කොහෙ හරි දා ගන්න පුලූවන් මචං. උඹේ කට මැත, කට මැත දාලා මැත ඇණ ගනින්.” කාමරයකට ගියොත් “තෙල බෙදුවා ඇති යන්න, යන්න” කියලා පන්නා ගන්නවා.

නමුත් මගේ සිත නම් ව්යාදකූල වෙලා. මට පාඩම් කිරීමට සිත එකලස් වෙන්නෙ නැහැ. කුළුඳුල් ආදරය මෙ තරම් ප්තරබල බව දන්නවා නම්, මා කවදා වත් මේක පටන් ගන්නෙ නැහැ.

ආදරය කරන කොට පීඩනය අඩුයි, හොඳට ඉගෙන ගන්නත් විභාග සමත් වෙන්නත් උදව් වෙනවා, කියලා අහලා තියෙනවා. නමුත් මට වෙලා තියෙන්නෙ ඒකෙ අනෙක් පැත්ත. ආදරය නිසා මගේ පීඩනය වැඩි වෙලා.

කෝ ඉතින් කතා කරන්න තියා, දකින්නවත් විදිහක් නැහැනේ. විනීතාගේ කෝලම්. මෙහෙම ඉවසන් ඉන්න පුළුවන්ද?

ඇය දැක ගැනීමට කාලෙකින් බැරි වුණා. අවසානයේ ඉවසුම් නැතිම දිනෙක මම පාරට බැහැලා, ඔහේ ඇවිද ගෙන ගියෙමි.

“අඩෝ උඹ පිස්සු කෙලින්නෙ නැතිව කරෑෙ ම දාපං!” කොල්ලො මට හිනා වුණා. උන් හිතුවද දන්නෙ නැහැ මට පිස්සු කියලා. ඇත්තටම මට පිස්සුද? මම අක්බාර් පටු පාලම පහු කරලා ආවෙමි. මා ළඟ කඩන කුඩය අතේ. විනීතා එය මට ආපසු දුන්නා දවසක් හදිසියේ ඇති වූ වැස්සක් නිසා. මට එය පාලමෙන් පහලට වීසි කරන්න සිතුණා. මං දැන්නෙ නැහැ ඒ ඇයි කියලා.

පාලම පහු කරලා යන විට මට දක්නට ලැබුණා ලස්සනට කහ පාටට මල් හලමින් සිටි මැයි ගහ යට සිටිනා ජෝඩුවක්. කවදා ද මාත් ඔය වාගේ විනීතා සමඟ ඉන්නෙ?

මම ඔවුන් පසු කර ගෙන ගොස් ලවර්ස් ලේන් එක දෙසට හැරුණෙමි. මගේ ඇස් කොනට මට හැඟූණා ඒ විනීතා කියලා. මගේ හදවත ගැහෙන්න පටන් ගත්තා.

මා සිතූවේ “විනීතා කාව හරි කොල්ලෙකු සමඟ නිකමට කතා කරනවාදෝ?” යි කියලා. කෝකටත් මම ආපසු හැරී නැවත නෙත් අයා බැලූවෙමි. ඒ දෙදෙනා බොහොම සමීප වෙලා සිටියෙ නැතත් ආදරවන්තයින් බව නම් එක පාරටම කියන්න පුළුවන්.


“ඔව් ඒ විනීතා, මගේ විනීතා. මගේ කාමරේ යාළුවත් සමග එකම බංකුවක සමීපයෙන් වාඩිවෙලා ඉන්නව.”

මගේ හිසට යමෙකු මිටියකින් ගසන්නාක් වැනි බරක් එකවරම දැණුනා. හිස රත් වුණා. බඩ දෑවා. විනීතා මා දෙස බලා ලජ්ජා සහගත සිනහවක් පා ඉවත බලා ගත්තා. මා පියවර කිහිපයක්ම ගියා නොනවත්වාම කර කියා ගත හැකි දෙයක් නොමැතිව. මට විතරයි එයා නීති දැම්මෙ, දැන් කොහොමද මෙයා එක්ක එහෙම ඉන්න? මට බැහැ, මට බැහැ, දීනයකු ලෙස කරබා ඉන්න. මම හැරී ඔවුන් වෙත ගියෙමි.

“විනීතා ඇයි ඔයා මට මෙහෙම කළේ?” ඇය ම දෙස විශ්මයෙනුත් බියෙනුත් බලා සිටියා. මගේ මුහුණ ඒ තරමට ම බියකරු වෙලා තියෙන්න ඇති.

මගේ මිතුරා අතින් වේගවත් සංඥාවක් කරලා “යනවා ඕයි” කියල කීවා.

ඉන්පසු සිදු වූ දෙයක් මට මතක නැහැ. මගේ හිස අවුල් වෙන්න ඇති. මං මිතුරාට කඩා වැදිල ගුටි කන්නත් ඇති. මං දන්නෙ නැහැ. මං අනුමාන කරලයි, මේ කියන්නේ.

නමුත් මට කාගේ දෝ හඬක් ඇසුණා. ඒ හඬ මගේමයි. නමුත් යකෙකුගේ සේ භයංකාරයි. ඒ හඬ මාව මෙහෙයවන්න පටන් ගත්තා. ඒ අනුව මම ලවර්ස් ලේන් එක දිගේ පහලට දිව ගොස්, එතැන තිබූ පඳුරු ගොන්නක් තලාගෙන, පාලම යට මහවැලි ගං ඉවුරට ආවෙමි. එදා ගඟ දෙගොඩ තලා යන වෙලාවක්. අනුමානයක් නැහැ, පැන්නොතින් සුළු මොහොතකින් මා ගිලී මියෙනවා ඇති.

මොනව ද, වැඩිම වුණොත් විනාඩි දෙකක් ජීවිතේ ලොකුම දුක විඳින්න වෙයි. ඒක මේ හදවතට දැනෙන දුක සමඟ සංසන්දනය කරන කොට, නො සලකා හැරිය හැකියි. ඒකත් මොන දුකක් ද? මට හිත කියනවා පනින්න කියලා. කොහොම ද මෙ තැන් සිට ජීවිතයට අළුතින්ම මුහුණ දෙන්නෙ. මා මිය යනවා, මැරෙනවා, දිවි නසා ගන්නවා.

අනේ මගේ දෙමව්පියන් මා ඉංජිනේරුවෙකු වෙන කම් බලාන ඉන්නෙ, පවුල ගොඩ ගන්න. වෙන පවුලකට මෙන් ආභරණයක් වෙනවා වෙනුවට, මට මුල ඉඳලා ඔක්කොම ගොඩ ගන්නයි නියම වෙලා තියෙන්නේ. මගේ නංගිලා, මල්ලිලාටත් ලොකු ආදර්ශයක් වේවි කියා, ගමේ හිතෛෂී හැමෝම කිව්වා. මං ආදරණීය කීකරු පුතෙක්, දයාබර සහෝදරයෙක්. මං නැති වෙලා කොහොමද?

මේ පාර නම් මගෙ විභාගයෙනුත් අසමත් වෙන එක ආයෙ කියන්න දෙයක් ද? ඉතින් මොකෝ ඕක ආයෙත් සැරයක් කරන්න බැරුවායැ, ජීවත් වෙලා හිටියොත්. අණ කරන්නෙ පණ තියාගන්න.

අම්මාගේ වදන් මට ඇහෙනවා. අම්මා මා කොතරම් ආදරයෙන් බලා ගත්ත ද? රෑ සිහිනයක් දැක බය වෙලා හඬ හඬා මා බලන්නට බෝඩිමට ආවා. ඒ මං ඉස්කෝලෙ බෝඩිමේ ඉන්න සන්දියේදි.

“ඒත් අම්මෙ, මං කොහොම ද මේ හැම දෙයක්ම නිවැරදි කරලා ජීවිතයට යළි මුහුණ දෙන්නෙ. මට යන්න අවසරයි” එසේ සිතා මං පනින්න හැදුවා.

අම්මා කොච්චර නම් වැළපෙයි ද? මා නිසා. මගේ අයියා අකාලයේ මිය ගිය පසු දින ගණනක් ඇය හැඬුව හැටි මට මතකයි. යම්තම් උමතු ලෙසත් හැසුරුණා, අවුරුදු ගාණක්ම. ඉතින් මාත් නැති වුණොත්. මං ආවේගය මැඩ ගෙන, පසු බා සිට, එ අසළ වූ ගලක වාඩි වුණා. මට මහ හයියෙන් හැඬුණා අම්මා නිසා.

එතකොට තමයි සිහිනෙන් වගේ මට ගැහැණු කඩ හඬක් ඇසුණෙ.

“ප්‍රසන්න ඔයා මොකද තනිවම ඔතැන කරන්නෙ?”

මම හැරී බැලූවෙමි. විනීතා, ඇය ඇවිත්. ලැජ්ජාවෙ බැහැ. මම නැගිට්ටේ ගඟට පනින්නයි. නමුත් ඈ මගේ පයින් අල්ලාගෙන බිම පෙරලූණා.

“මට මේ ගමන යන්න දීපං පරට්ටි!”

“බැහැ ඔයාට තනිව මේ ගමණ යන්න දෙන්න බැහැ. ඔයා පැන්නොත් මාත් පනිනවා!”

“මොනවා විනීතා මා සමඟ එකට දිවි නසා ගන්නවා?” අදහගන්නත් අමාරුයි. මට එක පාරට ම ඇය ගැන දුකක් හිතුණා. මා ඇයට බැන්නත්, ඒ බව නොසලකා එයා මට ආදරයෙන් කතා කරනවා. මේ අර ගහ යට අර ජඩයත් එක්ක සිටි විනීතා ම ද? නැති නම් ඒ වෙන කෙල්ලක් වත් ද? එතැන සිටියෙ?

මා මැරුණත් විනීතාට නම් මැරෙන්න ඉඩ දෙන්න බැහැ. මගෙ පණටත් වඩා ආදරය කළ කෙල්ල. මං කොහොම ද ඒ ආදරය පළුදු කරල, ආත්මාර්ථකාමියෙකු වගේ ජීවිතයෙන් පලා යන්නෙ?

ආදර සිතකට බැහැ, ආදරයේ ගැස්ම ජනිත කර වන දෙය වනසන්න. මගේ ආදරයේ හද ගැස්ම ජනිත කර වන්නෙ විනීතා . ඒකෙනුයි මගේ සිතේ ආදරයක් ඉපදුනේ. ඉතින් ඒ ගැස්ම නැති වුවොත් මගේ ආදරයත් නැති වෙනවා. මැරුණත් ඒ ආදරය මා ළඟ තිබිය යුතුයි. එ සේ නම් විනීතා ජීවත් ව සිටිය යුතුයි. එයා අයිති මට ද, වෙන කාට වත් ද කියන එක නො වේ වැදගත්. මගේ ආදරය ජනිත කර වන ගැස්ම කොතැනක හරි පැවතීමයි වැදගත්.

මම නිසල වී ඇය දෙසට හැරුණෙමි. විනීතා සිහිනයක් මෙන් මගේ පය පාමුල වැටී මා දෙස බැලූවා.

“ප්‍රසන්න මට ප්‍රගීත් සේරම කීවා. ඒ හැම දෙයක්ම කරල තියෙන්නෙ ඔයාගෙ රූමාගෙ උපදෙස් පිට. ප්‍රගීත් අරහේ බයේ ගැහි ගැහී ඉන්නවා ඔයා ජීවිතේ නැති කර ගනීවි කියලා. මට ඇවිල්ලා බලන්න කීවා. එයා ආවෙ නැහැ ඔයා පනීවි කියාලා බයට.”

“උන් එකතු වෙලා ඔයා මුලා කරලා. මං ලියන විදිහට බොරු ආදර ලියුම් ලියල තියෙනව. ඔයා රැවටිලා ඉන්න හැටි දිහා බලලා, එයාල කුරිරු විනෝදයක් ලබල තියෙනවා. ඒ අතරෙ තමයි ඔයාගෙ රූමා මට කිට්ටුව දාන්න ආවෙ. නමුත් මං මිනිහගේ වංචා සිත අඳුන ගත්තා. ඔයා එන කොටත් මං රණ්ඩු වෙවී හිටියෙ මිනිහගෙ නොහොබිනා යෝජනාවකට එකඟ නොවී. පරටත ගීත් ඔයා හොයා ගෙන ඇවිල්ලා තියෙනවා. එයාට ඉවෙන් වගේ තේරිලා ඔයාගෙ වෙනස. නිකම් පිස්සුවෙන් වගේලූ හිටියෙ. එයා වෙච්ච හැම දෙයක් ම දැකලා. ඔයාට අර මුර්ගයා ගහන වත් දැකලා. එයා ඉක්මනට මට කතාව කෙටියෙන් කියලා ඔයා බේරා ගන්න ඉල්ලූවා.”

“අනේ ප්‍රසන්න ඔයා දන්නවා නම් මං ඔයාට කොච්චර ආදරේද කියලා?”

“එහෙනම් ඇයි ඔයා අර මිනිහා එක්කක යාළු වුණේ?”

“මං බලාන උන්න අද හරි, හෙට හරි ඔයා මට ආදරෙයි කියාවි කියා. ඔයා මා ළඟ සමීපයෙන් හිටි වෙලාවක වත් එහෙම වගක් තිබුණෙ නැහැ නෙ. ඔයා අපි නඩේටම පෙන්නුවෙ එකම සෙනෙහසක්.”

“කමක් නැහැ මං ප්‍රමාද වැඩියි. ඔයා ගිහින් මිනිහ එක්ක සමගි වෙන්න. මා නිසා ඔයා මිනිහා එක්කලා ඇර ගන්න අවශ්ය නැහැ. මගේ සිතේ තරහක් නැහැ.”

“නැහැ මං එයා එක්ක සේරම ඉවර කරලයි ආවෙ.”

“ඒ කොහොම ද?”

“කම්මුල් පාරකින්, ඒක හොඳට වැදුණා.”

මම විනීතා මගේ පපු පෙදෙසට සිර කර ගත්තෙමි.

***

“ඇයි අද කාරෙකෙන් බහින්නෙ නැද්ද?”

පිර්ඇයයානිගේ හඬින් මම පිබිදුනෙමි. නොදැනුවත් ව ම අපි නිවෙස ළඟට ඇවිත්.

“පව් නේද අහිංසකයා?” ගෙට ගොඩ වන ගමන් ඇය කීවාය.

“හ්ම් ජීවිත අකාලයේ බිලිගන්න තරම් ආදරයට සුදුසු කම් නැහැ. ඒක හරියට කලින් කලට අපගේ සිත්වල ඇති වෙන හැඟීමක් පමණයි. අනෙක් හැම එකක් වාගේම අස්ථිරයි, ඒ හැර සුවිශේෂ වැදගැම්මක් නැහැ!” මම සිතින් පිළිතුරු දුන්නෙමි. මා කිසි දිනෙක හරියාකාරව පිරු ප්‍රියානිට මේ කතාව කියා තිබුණේ නැහැ.

නිමි

ගැට පද විවරණය:
අංඩර කනවා - රැවටීමට හසුවෙනවා
ඇණ ගන්නවා - අසමත් වෙනවා
කනවා - ආදරේ කී විට පරවා තික්ෂප වෙනවා
සැල ගැහීම - ගැහැණු ළමයින් හා නිකරුණේ කථා කිරීම
රූමා - එක කාමරේ වසන මිතුරා
බැච් - එකවර පාඨමාලාව හදාරන සිසු කැළ
මැත - ගණිතය
දා ගන්නවා - යම්තම් සමත් වෙනවා
තෙල බෙදනවා - විෂයයනට අදාල නො වන දේ කතා බහේ යෙදෙනවා
ක්‍රෑම - කට පාඩම් කිරීම

https://sydneysinhala.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?m=0#comment-form

[Nissanka Rajapaksa]

22

"ශුන්‍යය"  

- නුවන් ඉෂාර මහගමගේ

මේ දැනෙන සිතිවිල්ල මරණයවත්දැ'යි මට සිතෙයි.

දින කිහිපයක් පුරා නිදිපෙති භාවිතයට ගැනීමෙන් ද මම හෙම්බත් වී සිටිමි. නින්ද නොයෑම තරුණ කාලයේ දී ආශීර්වාදයක් ම වූ බැව් මට මතක තිබේ. විශ්ව විද්‍යාල කාලයේදීත්, මහාචාර්‍ය වාස් සමගින් ශුන්‍ය අවකාශ පිළිබද ව කරන ලද පර්‍යේෂණ වලදීත් නිදි නැතිව ගත කළ කාලය මෙතෙකැයි කිව නොහැකි ය.නින්ද යනු මාගේ පසමිතුරා බව එකල මාගේ ඇදහීම යි. නොනිදා සිටීම් විසින් මාගේ තුරුණු මනස මා ගැනම අධි නිශ්චයකින් ද, නිරන්තර ගවේෂනශීලී බවකින් ද පුරවාලී ය. 

දැන් මට ඕනෑ සදාකාලික නින්දකි. ජීවිතයේ කිසිදා නොවිදි නිද්‍රාශීලීත්වයේ සැනසුම් සුවයකි.

මම අද දවසේ දහ හතරවැනි වරටත් ඉදිරිපිට හිටගෙන සිටිනා දර්පණයාගෙන් මුහුණ බලමි. අඳුරු සහගත කාර්‍යාල කාමරයේ ඇති සියල්ල දර්පණය විසින් උරාගෙන තිබේ. මම දකුණු පසටත් වම් පසටත් එබෙමින් දර්පණය හරහා මගේ කාමරය පිරික්සමි. සියලු භෞතික වස්තූන් අඩි දෙකක් පළලැති අඩි හතරක් උසැති අවකාශයක ගුලිවෙලා ය. එහි සටහන් ව ඇති මගේ මුහුණේ පිටපත කලින්ටත් වඩා පැහැදිලිව පෙනෙයි. කිසිදා සුදු පෑ නොවුනු කොණ්ඩය දර්පණයෙන් ද දීප්තිමත් කලු පැහැයකින් දිලේ. එකදු රැල්ලක් නොවැටුනු මුහුණ මළානික ව මදෙස බලා සිටියි. 

වයස අසූ එකක්! ඔව් අවුරුදු අසූ එකක්. 

අවුරුදු අසූ එකක කාල අවකාශයක් අවුරුදු විසි අටක තරුණ සිරුරකට වී මදෙස බලා සිටියි. මේ විපැත්තිය සිදු නොවුනා නම් අද මා දරු මුණුපුරන් වටකරගෙන ලොඹු කටකින් කතන්දර කියනා වයසක සීයා කෙනෙකි. 

••••••

මහාචාර්‍ය වාස් සිනාසෙමින් මා උරිස්ස මිරිකාගෙන සිටියි.

"පලයන් පුතා. පලයන්. උඹ මේ ජීවිතෙන් පලයන්" ඔහුගේ සිනහව ඇස්වල දීප්තියෙන් තීව්‍ර වෙයි.

දින තුනක මනා පුහුණුවකින් පසු මම මස්තිෂ්කයේ හදිසි ප්‍රතිචාර පිළිබදව වන නියුරොලොජික පරීක්ෂණයෙන් සමත් වීමි. ඔබ විස්වාස නොකරන තරම් ඉක්මනකින් මම එයට හැඩගැසීමි. කොහොමත් ඒකට මං ඇරෙන්න වෙන කෙනෙක් හොයාගන්න වාස්ටත් බෑ. මගේ අධිමානය මා වටාම වෙලෙයි.

තව පැය භාගයකින් මම රසායනික චිකිත්සාවට පෙනී සිටිය යුතු ය. දැඩි කුතුහලයකින් සහ ලෝකයේ ඉතා සීමිත පිරිසකට පමණක් ලැබෙතැයි මම දැඩිව ඇදහූ විශ්වාසයෙන් මා පිරී යයි. මහාචාර්‍ය වාස් සමග මේ පර්‍යේෂණ වල නියැලුණු විදෙස් ඇදුරන් කිහිප දෙනෙකුත් තවත් සියයකට අඩු මා වැනි පරීක්ෂණාගාර මීයන් කිහිප දෙනෙකුත් හැර මේ අත්දැකීම කවුරුන් විඳින ලද්දක් ද? 

"Mama test ekata face karannai yanne" 

ඇයට යැවූ කෙටි පණිවුඩයේ සටහන් කරමි.

මස්තිෂ්ක ප්‍රතිචාර විද්‍යුත් චුම්බක මගින් ක්ෂණික ව උරාගත හැකි ලෙස කොණ්ඩය බූ ගා ඇත. එහි ගල්වනු පිණිස සූදානම් කළ විකිරණ උරාගැනීම් සහිත ජෙල් එක මේසය මත තිබේ. මේ ගැන මම වාස් එක්ක අවුරුද්දකට වැඩි කාලයක් පර්‍යේෂණවල නියැලුණු අතර මගේ පළමු රැකියාව උනේද මාගේ නිබන්ධන පරීක්ෂකයා වූ මහාචාර්‍ය වාස් සමග ඔහුගේ සහායක වීම යි. මින් ඉස්සරහට කුමක් වේ දැයි මම නොදනිමි. ජීවිතයේ උගත් වටිනාම දේ නම් මුහුණ දීම යි. ඉතින් මුහුණ දෙන්නට මා සූදානම් ය.

"ඔව්, මං ලෑස්තියි සර්" 

"පුතා උඹ මේ ලෑස්ති වෙන්නෙ උඹවම ඩිෆීට් කරන්න. තමන්ව පරාද කරලා ගන්න දිනුම තරං දිනුමක් මිනිහෙක්ට ජීවිත කාලෙදි ගන්ඩ බෑ."

"දැට්ස් වයි අයෑම් හියර් සර්, මට ඒ ගැන සතුටුයි"

"මතක තියාගනින් පුතා ඇග්‍රිමන්ට් එක. අවුරුදු හැටෙන් පස්සෙ උඹ නිදහස් මිනිහෙක්. ඊට පස්සෙ මේ ලෝකෙ අපූර්ව ම මිනිස්සු කීප දෙනෙක් අතර උඹ ඉදියි"

මද වේලාවකින් මම ඉලෙක්ට්‍රොනික පුටුව මත ඉදගනිමි. ඒ ඉරියව්වෙන් ම මා ස්කෑනරය වෙතටත්, අවසන් රුධිර පරීක්ෂාව වෙතටත් යා යුතුය. පැය තුනක පමණ මස්තිෂ්ක චිකිත්සනයෙන් පසුව බොහෝවිට මා සදාකාලික තරුණයෙක් වනු ඇත. එය සත්‍යයක් ද, බොරු වෙන්නටත් බැරි නැත. කාල තරණය වෙනුවට නව සංකල්පයක් ලෙස ශුන්‍ය අවකාශ හරහා ටයිම් බ්ලොක් කිරීම පිළිබදව මහාචාර්‍ය වාස්ගේ ඉගැන්වීම් හරහා මට බෝ උනු පිස්සුව හොඳ වෙයිද?

මම වාස් සමග අවසන් කෝපි කෝප්පය පානය කරනු පිණිස තව විනාඩි දෙකක් ඔහුගේ පරිඝණක මේසය අසල රැඳෙමි. වාස් අතැති කෝප්පයේ කෝපි ද්‍රාවණය සෙමින් සෙළවෙනු මට පෙනෙයි. ඒ මිනිහා බය වෙලා යැයි මට හිතෙයි. මට ඒ ගැන ද සතුටක් දැනේ.

•••••

මම දිනපොත අතට ගනිමි. තව දවස් තුනකින් එකඟ වූ කාලය අවසන් වෙයි. හැටවන උපන් දිනය එළැඹෙන්නේ ජීවිතයේ සුන්දර ම දිනයක දී ය. තව දවස් තුනකින් මමත්, මගේ ම ලෙයින් ඉපදුණු දරුවාත් අවුරුදු විසි අටක නිවුන්නු බවට පත්වෙන මොහොතකි ඒ.

මහාචාර්‍ය වාස්ගේ මරණයෙන් පසු මගේ හිත තදින් කළඹන දවසක් තව එන්නේ මගේ හැටවන උපන් දිනය දා ය. මම එයට සූදානම් ව සිටිමි. වාස්ගේ මරණය ගැන සටහන් සොයාගැනීමට දිනපොත් එකතුව පීරන්නට මට ඕනෑ ය. තාත්තාගෙන් ලැබුණු පුරුද්දකි මේ දිනපොත් ක්‍රමය. පෑනක් අතට ගෙන යමක් කඩදාසියක ලියනා තරම් ආත්මීය බවක් මට තවම විද්‍යුත් තිර සටහනකින් නොලැබෙයි.

ආ මේ තියෙන්නෙ..

"මහාචාර්‍ය වාස් සමග මට තිබුනේ කවරාකාර බැදීමක්දැයි මට කල්පනා වෙන්නේ මේ මොහොතේ ය. ඔහු මා ඉපැද්දූ පියාණෝ ය. කොටින් ම මිනිහෙක්ට ජීව විද්‍යාත්මක පියෙකුගෙන් පිට පියෙකු නොසිටින්නට නොහැකි ද. ඔහු මාගේ රසායනික පියා ය. මට හැඬුමක් නොඒ. මාගේ පරම ජයග්‍රහණය මා වෙත ගෙන ආවේ ඔහු ය. සදාකාලික අවුරුදු විසි අටක තරුණයෙක් බවට මා පත් කළ මාගේ රසායනික පියාණන් අදින් පසු දෙණකවත් බහා මට දැකගත නොහැකි ය. මම නොහඬා හඬා වැටෙමි"

මම දිනපොතේ කෙටි සටහන් ද වෙනත් කුරුටු බලිද, ලියන්නට කම්මැලි වූ දිනවල හිස් පිටුද සමූහ ලෙස පෙරළා දමමි. ඒ පිටු අස්සේ සිරකල නොහැකි වූ ජීවිතයක් මට තිබේ. කොටින් ම දින ගෙවුන ද ජීවිතය නතර ව ඇති ජීවිතයක් මට තිබේ. මිනිස්සු තත්පරේකට දෙකකට, විනාඩියකට, පැයකට අයදින දේ මට දැන් සදාකාලික ව ම ලැබී තිබේ. මම දිනපොතෙහි ලියන්නට අසමත් වූ දවස්වලට ද පිටු වෙන්කළ එක හොඳ ය. නැත්නම් ඒ දවස් ගෙවී ගියේ කොයි තරමින්දැයි ඉඳ හිටවත් සිතන්නට වෙන්නේ නොවේ.

අවුරුදු හැටේදී තම පුත්‍රයාගේ ම වයසේ පියෙකු වන්නට ලැබීම! ආශ්චර්‍යයක් නොවේ ද?

"අද පුතා ඉපදුනු දවස. ඒ වගෙම අදට අපේ වැඩේට අවුරුදු හතරක්. මමත් වාසුත් හවස ඉස්පිරිතාලෙ ඉඳන් කෙලින් ම ආවෙ ලැබ් එකට. මම ලොකු කාලෙකින් තමයි එලියට ගියේ. වයස යන්න ගියා නම් දැන් මට තිස් දෙකක්... දරුවා කොල්ලෙක් උනාට වඩා මම කැමති කෙල්ලෙක් උනා නම්."

දිනපොත් අස්සේ සිට මට අහිමි වූ වයෝවෘද්ධ බව පොලා පනියි. මම එයට විරිත්තමි. කාලය නොනැවැත් වූ අප, කාලයට යන්නට හැර එහි නැවතී සිටිමු. වාස් මියෙනතුරා ආඩම්බර වූයේ මා ගැන ම පමණකි.

"උඹ තාම ඒ කොල්ලමයි බං. මං උඹව හැදුව එහෙනම්"

ඔහු තමා ගැනම ගෞරවයකින් ආඩම්බර වෙයි. එවැනි වෙලාවක තමාගේ මාහැගි වස්තුවක් ලෙස ඔහු මා ස්පර්ශ කරයි.

බිරිඳට මා හමුවන්නට අවුරුද්දකට පසු දැන් දිනය ළඟ ළඟ ම එලැඹ තිබේ. ඒ මීට පෙර මෙන් අවුරුද්දට වතාවක් නොවේ. මගේ ඇග්‍රිමන්ට් එක ඉවරයි කියන්නේ මා පර්‍යේෂණයෙන් ඉවත්වෙන බව නොවේද. මගේ නේවාසික කාලය අහවර කොට මට ඈ සමග නිවෙසට යා හැක. අහා!

 අවුරුදු තිස් දෙකකට පසු මම ගෙදර යනවා. 

සිය විසි අටහැවිරිදි පියා ගෙදර කැන්දාගෙන යාමට මව සමග එන විසි අට හැවිරිදි පුත්‍රයා මට සිහිනෙන් පෙනෙන්නට ගනියි. තව දවස් තුනක් මේ හීන ඉවසා සිටිය යුතු ය.

**************************

මම තවම කණ්නාඩිය ඉදිරිපිට ය. හීනවල තිබුනු සියල්ල ඉටු කරගත් මම දැන් හිස් අතින් බලා සිටිමි. ඒ වෙන කිසිවක් දෙස නොවේ. දකින්නට සිහිනයක් නැති හිස්කම දෙසයි. මගේ ඇස් හිස් ය, දෑත් මෙන් ම හිත ද හිස් ය. කාලය අසලකවත් නැත. 

දේවල් සිදු වූයේ හිතූ ලෙස නොවේ.

අවුරුදු විසි අටක තරුණයෙකු සමග මහපාරේ එලිපිට දීග කන්නට ඇයට නොහැකි බැව් මට තේරුම් ගියේ එදා නිවසට එන අතරතුර ම ය. අප අතර අප දෙදෙනා ම නොදත් යමක් තිබී ඇත. මගේ තරුණකම ගැන මමත් ඇයත් අපමණ ප්‍රීති වුණෙමු. එහෙනම් අප දෙදෙනා අතර කලින් නොතිබි මේ සුවිසල් තාප්පය බැන්දේ කවරහු ද. අප අවුරුද්දකට වතාවක් හෝ හමු වූ වේලාවල කතා කරන ලද්දේ අනාගතය ගැන යි. සිය තරුණ සැමියා ගැන ඈ යටි සිතින් දැඩිව ආශා කළා ය.

ඈ මියයන තුරු මට සිදු වූයේ ගෙහි කාමරයක සිර වෙන්නට ය.

මා මෙහි පැමිණි දින සිය මිතුරන්ට මහ ඉහළින් මා හඳුන්වා දුන් පුත්‍රයා මා ගැන දරුණු ලෙස ආඩම්බර වී ය. අදටත් කොහේ හෝ සිට මා ගැන ආඩම්බරයක් ඉතිරි කරගෙන ඉන්නවානම් ඒ ඔහු පමණි. එහෙත් ඒ ආඩම්බරය එළිපිට පෙන්වන්නට ඔහුට වැඩිකල් ලැබුනේ නැති. 

"මේ මගේ නිවුන් තාත්තා" යි කියමින් ඔහු මා බදාගත් අයුරු මට මතක ය. ඔහුගේ මිතුරෝ පුදුම කරවන්නට මේ තරුණයා එදා හිටියේ මහත් උනන්දුවෙනි.

මා සතුව ඔරලෝසුවක් හෝ දින දසුනක් නොතිබූ නිසාත්, දිනපොත් ලිවීම ගෙදර ආ දින සිට මා සිදු නොකළ නිසාත් කාලය ගෙවුනා යැයි මම නොසිතීමි. කෙසක් හෝ පැසුනා නම් මට ඒ ගැන සිතන්නට තිබිණ. එහෙත් මා අවට ලෝකය වයසට යමින් ද මියැදෙමින් ද තිබී ඇත.

"තාත්තෙ, මට දැන් හතලිස් අටක්." ඒ ගිය අවුරුද්දේ ඔහුගෙන් ලද අවසාන දුරකතන ඇමතුම යි. එසේ කියමිනුයි ඔහු දුරකතනය විසන්ධි කෙරුවේ. 

මට තවත් ඔහුට මා බලන්නට එන්න යැයි කිව නොහැක. කුඩා කල සිට ම මා තුළ තිබූ අධි නිශ්චය හේතුවෙන් මම කිසිවෙකු බලන්නට නොයමි. දැන් මාගේ එකම පුත්‍රයා මා බලන්නට සිය බිරිඳ හා දරුවන් සමග එන්නට මැළි වෙයි. කායික ශක්තියෙන් ද, පෙනුමෙන් ද ඔහුට වඩා තරුණයෙකු වූ මම, මාගේ ම පුත්‍රයා ඉදිරිපිට අසරණ දරුවෙකු වූයේ කෙසේද..?

"මම ඒ ඇවිත් මොකක්ද පොඩි එවුන්ට කියන්නෙ?" ඔහු මගෙන් නොඅසා අසන්නේ එය වෙන්නට බැරි නැත. වයස විසි අටක සීයා කෙනෙක් දකින්නට පොඩිවුන් අකමැති නොවේ. ඒත් ඒ ටික කාලයකට ය. උන් වැඩිහිටි වනවිට , කොටින් ම මා පසුකර යනවිට මේ සියල්ල ආයේ දෙදරා යනු ඇත. සදාකාලික තරුණයෙකු සදාකාලික මහලු ආත්මයකින් දුක් විදියි. මට දැන් වයසට යා යුතු ය. වේගයෙන් වයසට යා යුතු ය. 

එහෙත් දැන් මේ මොහොතේ මා ඉදිරිපට ඇති බරපතල ගැටළුව එය නොවේ. මම නැවතුනෙමි. ඉතින් එහෙයින් ම මාගේ අවසානය මා සොයාගත යුතු ය. මම කාලයට අවනත නොවීමි.

ජීවිතයේ පළමු වතාවට මාගේ රසායනික පියා-මහාචාර්‍ය වාස් කෙරෙහි මා තුළ ද්වේෂයක් හටගන්නේ ද.. නොදනිමි. සැකයකි. මා සදාකාලික තාරුණ්‍යයක සිරකොට තබා ඔහු සිය නිවීම ළං කරගත්තේ යැයි මගේ චෛතසික ඉඟි කරයි.

මම නවකතාකාරයෙක් නොවේ. එහෙම උනා නම් මට මේ ජීවිතයට හොඳ අවසානයක් දෙන්නට තිබුනි. එහෙත් සිය කතාවට අවසානයක් දෙන්නට නොහැකි එක්තරා නවකතාකාරයෙක් යැයි මට මා ගැන දැනෙන්නට ගනියි. හැඟෙන්නට වෙයි.

මේ කල්පනා විසින් මාගේ නින්ද ජීවිතයේ බොහෝ කාලයකට පසු මා හැර ගියේ ය. මට තිබූ අනර්ඝම වස්තුව! නින්ද- මා හැර ගියේ ය. මහාචාර්‍යවරයා සමග පර්‍යේෂණ සහායක ව ඉන්නා කාලයේ දී මම මාගේ මිතුරා-නින්ද හිතාමතා ම පන්නා දැමුයෙමි. 

දිලෙන තුරුණු දෑස්වලට මම වෛර කරන්නට ගනිමි. මට ඒවා සුදෙන් වැසී යා යුතු ය. දින, සති, මාස වශයෙන් ඒවා වෙනස් විය යුතු ය. කෙමෙන් පෙනීම දුර්වල විය යුතු ය. කොටින් ම කාලයෙන් ප්‍රයෝජනයක් ගත යුතු ය. ලෝකය ම කාලය සමග යද්දී මම අවුරුදු විසි අටෙන් පසු එළැඹි එකදු නිමේෂයක ජීවත් වී නැත. කොටින් ම මා මියැදී ඇත්තේ එදා ය. හරියට ම අවුරුදු විසි අටේ දී ය.

"පුතා, මිනිහෙක් වශයෙන් උඹේ වටිනාකම ගනින්න බෑ අනාගතේදි" 

වාස් මියයන්නට පෙර එහෙම කියුවේ ය. එහෙත් වටින්නට නම් මා කාලය ගෙවා අනාගතයට යා යුතු ය. අනාගතය කොතනදැයි සියමින් මා දැන් අනාථ ව ඇති සෙයකි.

මට එක්වර ම මා ඉදිරිපිට ඇති දර්පණයෙන් මහාචාර්‍ය වාස් දිස්වෙන්නට ගනියි.

"පලයන් පුතා. පලයන්. උඹ මේ ජීවිතෙන් පලයන්"

 

ඒ වචන දෙකන් හි දෝංකාර වෙයි.

මම මහාචාර්‍යවරයා සමග කෝපි කෝප්පය පානය කරමි. මාගේ හිස බූ ගා ඇත. එහි ගල්වනු පිණිස සැකසූ ජෙල් ද්‍රාවණය පසෙක ඇත. ස්කෑනරයක් ද, රුධිර පරීක්ෂාව සහ හෘද ක්‍රියාකාරීත්වය බලනු පිණිස සූදානම් ව පර්‍යේෂණ සහායිකාවක් ද ඈතින් බලා සිටියි.

"කොයි ජීවිතයෙන් ද මම යන්න ඕන"

මම මහාචාර්‍යවරයාගෙන් අසන මගේම හඬ මට ඇසෙයි...

https://www.facebook.com/share/p/178yjFnVYK/

[Nissanka Rajapaksa]

23

විදුලි පණිවිඩය

- එස් ඩබ්ලියු කුමාරදාස

උඩහගෙදර ලොකුඅම්මා කලබලයෙන් මෙන් අපේ නිවෙස වෙත පැමිණියාය. ඇය අත නමන ලද කඩදාසියක් විය.

“පුතේ… අම්මා ඉන්නවාද?” ඇය නිවෙසට ගොඩවදින ගමන් ඇසුවාය.

“අම්මා කුස්සියේ…” මම පිළිතුරු දුනිමි.

මම ලොකුඅම්මා සමඟ කුස්සියට ගියෙමි. අපේ පැමිණීමත් සමඟ අම්මා හිස ඔසවා බැලුවාය.

“අක්කේ… හදිස්සියක් වත්ද?” ලොකු අම්මාගේ ස්වරූපය දුටු අම්මා ඇසුවාය.

“නංගියේ… මේ දැන් මේ ටැලිග්රෑම් එක ආවේ…” අම්මා විදුලි පණිවිඩය කියවීමට වූවාය.

‘ලතා දුවට පුතෙක් ලැබුණා… දෙදෙනාම සනීපයෙන්… මෙයට ආර්.එම්. සිල්වා’

අම්මා හිස ඔසවා, මවිතයෙන් මෙන් ලොකු අම්මා දෙස බැලුවාය.

“මේක හරිම අපබ්‍රංසයක්… නුගේගොඩ අයියා ගිය සතියේ පෝස්ට් කාඩ් එකක් එවල තිබුණා නේද? දැන් ලතා දුව රේස් පිටියේ අලුතෙන් දාපු විශ්වවිද්‍යාලයට යනවා කියලා? ඊටත් වැඩිය නුගේගොඩ අයියා මෙහෙම නම ලියන්නෑ.” අම්මා එසේ කීවේ විදුලි පණිවිඩය නිසා ඇති වූ ගැටලුසහගත බව නිසාමය.

“කොහොමටත් අද අපි හවසට නුගේගොඩ අයියලගෙ ගෙදර යමු. මෙහෙන් හැන්දෑවෙ තුනට ගියත් ඇති.” ලොකු අම්මා එසේ කීවේ විදුලි පණිවිඩය ලැබීමෙන් ඇතිවූ කුතූහලය නිසා බව මට සිතිණි.

“පුතේ, දැන්ම ගිහින් හන්දියේ සොයිසා උන්නැහැගේ කාර් එකට අද හවස තුන වෙන කොට මෙහේ එන්න කියන්න…” ලොකු අම්මා මට කීවාය.

අපි නිවෙසින් පිටත් වන විට සවස තුන පසු වී තිබිණි. අලුත්ගමදී තවත් පැය බාගයක් පමණ ප්‍රමාද වීමට සිදු විය. සේවකයා වෙළෙඳසල වසන තුරු ලොකු අම්මා සියලු විස්තර ලොකුතාත්තාට කිවුවාය.

අප ගමන් කළ මෝටර් රථය බොරලු පාර දිගේ ගමන් කිරීමේදී නැඟුණු ශබ්දය ඇසී ලතා අක්කා මිදුලට ආවාය. ඇය පුදුමයෙන් මෙන් අප දෙස බලා සිටියාය. අම්මාත්, ලොකුඅම්මාත් මෝටර් රථයෙන් බසින විට ලතා අක්කා දෙදෙනාගේ අත්වලින් අල්ලා ගත්තාය.

“මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් වත් ද?” ලතා අක්කා ඇසුවාය.

“පස්සෙ විස්තරේ කියන්නම්. අම්මා කෝ?” ලොකුඅම්මා ලතා අක්කාගෙන් ඇසුවාය.

නැන්දා ඒ වන විට වියළි පොල් අතු දෙකක් ඇදගෙන වත්ත පහළ සිට නිවෙස දෙසට එමින් සිටියාය. ඇය අප දැක කලබලයෙන් පොල් අතු දෙක මඟ දමා ආවාය.

“නංගිලා මොකද මේ හවස් යාමේ… හදිස්සියක් වත්ද?” නැන්දා ඇසුවාය.

“අයියා දැන් එනව ඇති නේද? අක්කා කලබල වෙන්න එපා… මේ ටැලිග්රෑම් එක බලන්න…” ලොකු අම්මා විදුලිපණිවඩය නැන්දා අත තබමින් කීවාය.

ඉතා විමසිල්ලෙන් විදුලි පණිවිඩය කියවූ නැන්දා, දැඩි ලෙස කෝපයට පත් වී, දෙස් දෙවොල් තැබීමට වූවාය.

“මුන්ට වැහි නැති හෙණ ගහන්න ඕනෑ… ගෙවල්වල ඉන්න ගෑනු දරුවන්ට පද හදනවට! මේක මුදලාලි මහත්තයගෙ අයියගෙ වසවර්තියගෙ වැඩක්. අයියට එකම එකාවත් හදාගන්න බැරි වුණා. ඉගෙනගත්තෙ නෑ… ඉස්කෝලෙ යනව කියල ගිහින් අතන මෙතන රස්තියාදු ගැහුවා… අපේ දුව විශ්වවිද්‍යාලෙට ගියාම, ඒක දරාගන්න බැරිව ඊර්ෂ්‍යාවට කරපු වැඩක් මේක. අයියගෙ වැඩපොළෙන් අයින් වෙලා මුදලාලි මහත්තයා වෙනම වැඩපොළක් දැම්මට පස්සෙ අයියට වඩා අපට වෛර බැන්දෙ ඔය වසවර්ති පුත්‍රයා තමයි…” නැන්දා කැකෑරෙන කෝපය පිට කරමින් පැවසුවාය.

අප නිවෙසට පැමිණ විනාඩි කිහිපයක් යෑමට පෙර මාමා ටැක්සි රියකින් පැමිණියේය. අප දුටු විගස මාමා තුළ සතුටක් මෙන්ම විමතියක්ද ඇති වූ බව දැකගත හැකි විය.

“මොකද හදිස්සියෙන් මේ පැත්තෙ? මම මස්සිනාලට මේ පැත්තෙ එන්න කියල ලියුමක් දමන්න හිටියේ…. මං එවපු පෝස්ට් කාඩ් එක හම්බු වෙන්න ඇති නේද?” යැයි

අසමින් මාමා ලොකු තාත්තා වාඩි වී සිටි පුටුව අසල පුටුවක වාඩි විය.

“මස්සිනා කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ… මේ ටැලිග්රෑම් එක කියවල බලන්න.”

මාමා ඇස් කුඩා කර විදුලි පණිවිඩය කියවූවේය.

“මේක අයියගෙ පුතා – විමලයගෙ වැඩක්… මේක අහන්න දෙයක් නෑ මේ මනුස්සයා ඉගෙනගත්තෙ නෑ… අයියගේ දේපළ විනාශ කළා. අපට හැමදාම ඊර්ෂ්‍යා කළා…” මාමා කීවේ කලකිරුණු ස්වභාවයෙනි.

“කමක් නෑ… මස්සිනාල ආපු එක හොඳයි… මං හිතන් හිටියෙ ගෙවල් දෙකේම අයට කෑමක් දෙන්න. දැන් ඉතින් ආපු එකේ රෑ කෑම කාල යන්න…” යැයි මාමා ඉල්ලා සිටියේය.

නැන්දාත්, ලතා අක්කාත් අප වෙනුවෙන් ඉතා උනන්දුවෙන් රෑ කෑම පිළියෙල කළහ. ලතා අක්කා අපට කෑමට ඇරියුම් කළාය. “ඉලන්දාරියා… මෙතනින් ඉඳගන්නවා!”

මාමා මගේ අතින් අල්ලා, ළඟින් වාඩි කරවාගත්තේය. කෑම කන අතර, මාමා කලින් සතියේ තාත්තා නමට එවූ තැපැල් පත මගේ මතකයට නැඟිණ:

‘ගම් සභා හන්දිය

නුගේගොඩ.

26.09.67.

තෙරුවන් සරණයි!

ආදරණීය මස්සිනා ඇතුළු පවුලේ සියලු දෙනා වෙතයි. එවන ලද ලිපිය ලැබුණා. පිළිතුරක් එවීමට නොහැකි වූයේ ගෙදර සියලු දෙනා හිතේ කරදරයෙන් පසු වූ නිසයි. ඒ, සුදු නෝනාට විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළු වෙන්න සුදුසුකම් ලැබුවත් යම් ප්‍රශ්න මතු වූ නිසයි. බොහොම මහන්සි වෙලා ප්‍රශ්න විසඳුණා. දැන් දුව රේස් පිටියෙ අලුතෙන් පටන්ගත්තු විශ්වවිද්‍යාලයට යනවා. ඉඩ තියෙන වෙලාවක පවුලේ සියලු දෙනා දවල් කෑමකට මෙහේ එන්න. අපි සියලු දෙනා සනීපෙනි.

මෙයට,

නුගේගොඩ මස්සිනා.’

https://www.silumina.lk/2025/08/23/news-features/47113/%e0%b7%80%e0%b7%92%e0%b6%af%e0%b7%94%e0%b6%bd%e0%b7%92-%e0%b6%b4%e0%b6%ab%e0%b7%92%e0%b7%80%e0%b7%92%e0%b6%a9%e0%b6%ba/?fbclid=IwY2xjawMYrW5leHRuA2FlbQIxMQABHjSgq0XKf9EljXTKNaenE1kLrw5hgL8QU1i3BvY9P029aTvhnfuC0CVJPyJV_aem_92zdDPzI6P52pd4XmCSwQQ

[Nissanka Rajapaksa]

24

මංගල යෝජනා 

- බල්ගේරියානු ලේඛක ක්‍රොවුම් ගිරිගෝරෙව්ගේ කෙටිකතාවක්

සිංහල අනුවාදය – බොබී ජී බොත්ජු

කෙනකු උපත ලැබූ විගසම ඔහුට හෝ ඇයට ගැලපෙන කෙනකු සොයන්නේ මන්දැයි මම නොදනිමි. මා පස් හැවිරිදි වියේ පසුවෙද්දී ඒ වනවිට හරියට කළිසම හැඳ ගැනීමටවත් හැකියාවක් නොතිබි කාලයක මගේ මව හමුවීමට ඇගේ මිතුරියක් ආවාය. ඇය මා දෙස බලා මෙසේ කිවාය.

“හොඳයි ස්ටැන්කා. මේ තමයි මගෙ බෑනා. මට ලස්සන දුවක් ඉන්නවා. කවුනේ කඩවසම්. අපි නෑදෑයො වෙමු. එතකොට හැමෝම ඊර්ෂ්‍යා කරාවි”

ඕ මා අතගා හුරතල් කර මා අතට රස කැවිල්ලක් දුන්නාය.

ඇයට ලොකු දියණියක් සිටින බවත් මාව රැකබලා ගැනීම සඳහා ඇයට විවාහ කර දෙනු ඇති බවත් මට සිතිණ. නිතරම මගේ දෙමව්පියෝ මා නිවසේ තනිකර සමහර අවස්ථාවල අස්වනු නෙලීමටත් ධාන්‍ය ඇසිලීමටත් කුඹුරට යති. එබැවින් මගේ තනියට කවුරුන් හෝ අවශ්‍යයග

මා උසස් පාසැලේ ඉගෙනුම ලබන අවදියේ අපේ නිවස අසළ සිටින සේරා ජි ජෙ මාර්ගයේදී මා හමුවූ විට මට දේශනයක් කරයි.

“කවුනේ ඉලන්දාරියාල ඔබ කඩවසම් තරුණයෙක්. ඒත් ඇයි ඔබ අධ්‍යාපනය ලබමින් කාලය නාස්ති කරන්නෙ? නිවාඩු කාලෙ මම ඔබ දිහා බලාගෙන හිටියා. ඔබ කම්මැලි නැති වෙහෙස වෙලා වැඩ කරන කෙනෙක්. ඔබගෙ දෙමව්පියො ඔබට විවාහයක් කර දෙන්නෙ නැත්තෙ ඇයි? ඔබට කෙල්ලක් තෝරාගන්න මම උදව් කරන්නම්. අපේ ගමෙන් නෙවෙයි නම් අහළ පහළ ගමකින් බලමු. එහෙමත් බැරි වුණොත් අපට පිට පළාතකට යන්න වුණත් පුළුවන්. අපි හොඳම කෙල්ල තෝරා ගනිමු. විවාහයකදි ඒක තමයි වැදගත්. ඔබගෙ බිරිඳට ගව පට්ටියයි කුඹුරුයි බලාගන්න බාරදිල ඔබට පුළුවනි මරාකාටාවලට ගිහින් සල්ලි හම්බු කරන්න. ආපසු ආවහම ඔබට පුළුවනි තවත් ඉඩම් මිලට අරගෙන පොහොසතෙක් වෙන්න. එච්චරයි”

“මට තව කල් තියෙනවා සාරේ මාමේ” මම කීවෙමි. “ඔබට පේනව නේද මාගෙ රැවුලවත් තවම වැවිල නැහැ. ඔබට ඇත්ත කියනව නම් මම ඉගෙන ගන්න කැමතියි. වෙන කිසි දෙයක් ගැන මගෙ උනන්දුවක් නැහැ”

“ඇත්තටම ඒක ඔබගෙ තෝරා ගැනිම” ජෙ සාරේ මාමා දිගටම කියාගෙන ගියේය. “ඒත් මතක තියාගන්න ළමයෝ ඔබට මතක හිටින දවසක අද. ශාන්ත පීටර්ගෙ දවස අද. අපට කිරෝටෝ පොලේදි ලස්සන තරුණියක් තෝරා ගන්නත් පුළුවනි”

දැනටමත් මම ගුරුවරයෙක්මි. නිතරම කවුරු හෝ කෙනෙක් මට මංගල යෝජනා ගෙන එයි. පැට්රිකිනා නමැති අපේ කුඩා ගම්මානයේ ඉඩම් හිමිකාරියක් වන සොන්සා නැන්දා මා ලිපට පිඹිමින් සිටින අවස්ථාවේ මගේ කාමරයට ආවාය. ඇය අත් දෙක අතුල්ලමින් ලැජ්ජාව අමතක කොට වඩා පැහැදිලි ලෙස වචන උච්චාරණය කරමින් කතා කළාය.

“හොඳයි අපේ රිල්කා දැන් ලොකු ගැහැනු ළමයෙක්. ඇය විවාහ වන වයසට ඇවිත්. මම මටම කියාගත්තෙ ඇයට සුදුසු සැමියෙක් හොයා ගැනීමට වෙන තැන්වලට යන්නෙ මොකටද ගෙවල් ළඟම ඉන්න කොට. තරුණ ගුරුවරයකුගෙයි අපෙයි ගෙවල් දෙක වෙන්වෙලා තියෙන්න එක දොරකින් විතරයි. ඔබ දිහා බැලුවහම ඔබත් විවාහ වෙන වයසෙයි පහුවෙන්නෙ. මම අද උදෙත් දැක්කා ඔබ රැවුල බානවා. ඒක හොඳ දෙයක්. මගෙ සෝරොත් කැමති රැවුල බාල කදිමට ඉන්න කෙනකුට. එයා දැන් දර කපන්න කැලයට ගිහිල්ලා. ඒ ගමන් ගවයන් කුඹුරුවලට ගෙනයාවි. ඔබ වැඩ කරන්නෙ කාලසටහනකට අනුව. ඔබ ළමයින්ට විවේක ගන්නයි පාසැල් වත්තෙ සෙල්ලම් කරන්නයි වෙලාවකුත් දෙනවා. ඔබ හිතනව නම් අපෙ නිවස ප්‍රමාණවත් නැහැයි කියල ඔබට පුළුවනි කමත ආසන්නයෙ ඔබගෙ ගෙයක් හදාගන්නත් පුළුවනි”

“අපි ඔබට උදව් කරන්නම්. සොරේ වයසට ගියත් එයා තවමත් ගවයෙක් වගෙ ශක්ති සම්පන්නයි. ඔබට කාගෙ හරි උපකාරයක් නැතිව හොඳින් කටයුතු කරන්න බැරි බව පැහැදිලියි. අපේ ගොඩැල්ල ලස්සනයි. කැලෑව අපූරුයි. ශාන්ත මේරිගෙ දිනය වෙන තුරු කුරුල්ලෝ සින්දු කියනවා මෙහි ඇති දර්ශනය වෙන කිසිවකට සම කරන්න බැහැ. ඔබට පුළුවනි ඔසෝගොවරව කන්ද හෝ ලේ ගල (blood stone) බලන්න. එහෙම නැත්නම් කුඹුරු බලන්න. ස්ට්‍රොමියා ගඟ දක්වා ඇති කුඹුරු යාය අපූරු දර්ශනයක්”

මා අවවාද නොකළේ නම් ඇය දවල් වනතුරු කියවාගෙන යාවි. එහෙත් මට පාසල් යාමට වෙලාව පැමිණ ඇත.

ඇය දෙවන වරටත් තෙවන වරටත් යෝජිත විවාහය ගැන කතා කරද්දි මම වෙනත් නිවසකටත් අනතුරුව ගම කෙළවර ඇති නිවස දක්වාත් ගියෙමි. පටු නළල් තලයකින් සහ කුඩා ඇස්වලින් යුතු ඇය මට කිසිදිනක මුණ නොගැසීම වාසනාවකි. ඇය රූමත් වූවේ නම් ඇගේ මවගෙන් මට බේරීමක් නොවනු ඇතග

එහෙත් මංගල යෝජනා දිගටම ඉදිරිපත් විය. මම ගුරුවරියන් දෙදෙනකු සමග ඩෙඩ්නෝ ඔයිනෝ පොළ වෙත ගියෙමි. මම සිගරැට් ගැනීමට සමාජ ශාලවේ මදකට නතරවීමි. එහි හිමිකාර මිටි තරබාරු කාන්තාව මා වෙත ආවාය.

“ආ ඔබද ගුරුතුමා? එහෙමද? ඇයි ඔබ මේ කෙට්ටු කෙල්ලො දෙන්නත් එක්ක කාලෙ නාස්ති කරන්නෙ? දෙන්නවම එකට අල්ලල තිබ්බත් පොඩ්ඩක් වත් මහත නැති බව පෙන්නෙ නැද්ද? ඇයි ඔබ අපේ සාරා බිරිඳ කර ගන්නෙ නැත්තෙ? ඇය ඔබගෙ ඇස් පිනවාවි. පීටරුයි මමයි දැන් වයසට ගිහිල්ලා. ඒත් අපේ සමාජ ශාලාව ප්‍රසිද්ධයි. දෙවියන්ට පිං සිද්ධ වෙන්න අපට පාරිභෝගිකයො ඉන්නවා. ලාබෙනුත් අඩුවක් නැහැ. ඔබ අපේ ගමේ ගුරුවරයා වුණහම සාරා හොඳ ගෘහණියක් වේවි. ඇය සමාජ ශාලාව පවත්වාගෙන යාවි. ඔබ පොහොසත් වෙලා දරුවන් ලැබුවහම ඔබට පුළුවනි නගරයට යන්න. පීටරුයි මමයි පල්ලිය ළඟින් ඉඩමක් අරගෙන ගෙයක් හදා ගන්නවා”

ඇය දිගටම කතාව ඇදගෙන යමින් එය පෙන්වීම සඳහා දෑත් දිගු කළාය. එහෙත් මගේ සගයන් නොඉවසිලිමත් වූ අතර ඇගේ විස්තරය අවසන් වීමටත් පෙරම ඔවුන්ට එක්වීමට මට සිදුවිය.

මම දුර ගම්මානයකට ගියෙමි. එහි සිටින්නේ වෙනත් මිනිසුන් බැවින් මට සැනසිල්ලේ සිටිය හැකි යැයි සිතා සිටියෙමි. එහෙත් මා වැරදිය. මගේ නිවස හිමි කාන්තාව යහපත් තැනැත්තියක වූ අතර කටකාර කාන්තාවක් වූවාය. නිවසේ සියලු කටයුතු කළ ඇය කිසිවිටක කතාව නතර නොකළාය.

“අපට මීට කලිනුත් කුලී නිවැසියන් හමුවෙලා තියෙනවා. කාන්තාවන් සහ පිරිමින් – ඒ නිසා මම දන්නවා විවාහය පිළිබඳව. ඒත් අවිවාහක තරුණයකු අපේ කුලී නිවැසියකු වූයේ ප්‍රථම වතාවටයි. ඒක මට භාරදුන්න වගකීමක් වගෙ. විවාහ මංගලෝත්සවය හැමදෙනාගෙම ඊර්ෂ්‍යාවට හේතුවේවි. මගේ සැමියා ග්‍රේරෝ උත්සවලට හරි කැමතියි. අපි මනමාලිව ගෙන එමු. අපට පුළුවනි මිදුලේ මේස ලෑස්ති කරන්න. අපි කාලගුණය යහපත් දවසකට යොදා ගනිමු. ශාන්ත ජෝන්ගෙ දිනයට ආසන්න දිනයක් හොඳයි. ඒ දවස්ලවට හොඳින් ඉර පායනවා. ගස් යට සෙවනත් තියෙනවා. අපි ගොඩේච් වල සංගීත කණ්ඩායමට ආරාධනා කරමු. ඒක හොඳම කණ්ඩායමක් ඒක වාදනය කරනකොට මිනී වළේ ඉන්න මිනිස්සුත් නැගිටල ඇවිත් නටනවාත්‍ව මම දන්නවා ඔබට හරියන කෙල්ල. පෙරෝනොව්මෙස් වල සොන්කා තමයි ඒ කෙල්ල. ඒ අයට අස්වනු නෙලන මැෂිමකුත් තියෙනවා. ග්‍රීෂ්ම නිවාඩු කාලෙ අස්වනු නෙලීම ගැන ඔබ දන්නවනෙ. සොන්කා ශක්තිමත් කෙල්ලක්. ඇය මැෂිම දුවවාවි. ඔබට තියෙන්නෙ පොප්ලර් ගහක සෙවනක් යට වාඩිවෙලා ධාන්‍ය මලු ගණන් කරන්නත් ඔබ අය කරන ගාස්තුව ගැන ලියාගන්නත් විතරයි. ඔබ වඩා කැමති වෙන කාන්තාවකට නම් ස්ටාට්ලෝ මාමාගෙ කෙල්ල ගැන බලන්න වුණත් පුළුවන්. මේ අවුරුද්දෙ ඒ කෙල්ලගෙ වයස හරියනවා. ඔබට හදිස්සි නම් ඇය පාසැල් යන එක නතර කරන්නත් පුළුවනි. ගෑනුන්ට වැඩිදුර අධ්‍යාපනය අවශ්‍ය නැහැ. උපාධිධාරියකු වෙන එක නරකමත් නැහැ. එතකොට ඇයට ගුරුවරියක් වෙන්නත් පුළුවනි. ඔබගෙ විවාහ මංගල්ලෙ සාක්‍ෂියට මටත් මගෙ සැමියා ග්‍රේරෝටත් අත්සන් කරන්න පුළුවනි. ගුරුවරයකුගෙ විවාහයක සාක්‍ෂිකාරයකු ලෙස අත්සන් කිරීම මගෙ සිහිනයක්. මම මගෙ හොඳම ඇඳුම අඳින්නම්. ඒක මහන්න කාලයක් ගතවෙනවා. ඒ ඇඳුම ගැන ඔබගෙ අදහසක් නැතුව ඇතිග”

ඇය වහාම ඇගේ ඇඳුම් මාරු කරන කාමරයට වැද ඇගේ ඇඳුම් මට පෙන්නුවාය. ඒවායින් කපූරු බෝල සුවඳ විහිදෙයි. එය අගය කිරීමක් වශයෙන් මම ඉන් එකක් ඇඟට තබා බැලුවෙමි. ඇය පරණ ඇඳුම ඉවත් කර අලුත් ඇඳුමින් සැරසුණාය. “මම ලස්සන සාක්‍ෂිකාරියෙක් නොවෙයිද? මම මගෙ ගෙත්තම් කළ පටියත් පළඳිනවා. එවිට අනිත් අය ඊර්ෂ්‍යාවෙන් බලාවි. ගමේ මා ගැන කතා වේවි. ගමේ තරුණ ගුරුවරයාගේ විවාහ මංගල්‍යයේ මනාලිය සහ සාක්‍ෂිකාරිය අමතක වෙන එකක් නැහැ. මංගල තෑග්ග හැටියට නළලෙ සුදු පුල්ලි තියෙන බැටලුවා ඔබට ලැබේවි. ඒ සතා ප්ලිවින් වර්ගයේ බැටළුවෙක්. මම දන්නවා ඔබ ගවයන්ට අකමැති බව අපි ඇඳුම් අල්මාරියකුත් ගනිමු”

ගෙහිමි කාන්තාව තවත් තරුණියන් ගැන කියමින් ඉදිරිපත් කළ මංගල යෝජනාවල කෙළවරක් නොවීය. අන්තිමේ මම රැකියාවෙන් ඉවත්ව ආවෙමි.

මේ අතර වාරයේ මම මට නගරයේදී හමවූ තරුණියන් සමග ලිපි හුවමාරු කර ගතිමි. එම ලිපිවල ඇතුළත් වූයේ මාගේම නිර්මාණයි. එක් එක් තරුණිය ගැන වෙන වෙනම නොසිතා මගේ සිහින සිතිවිලි ලියා යැවීමි. මගේ පෙම් හසුන් වැඩ කළ අතර බුලිනා ලිවේඩාහි තරුණියක් ලිපි ගණනාවක්ම එව්වාය. ඇය කෙතරම් ප්‍රීතියට පත්ව සිටියේ ද යත් ඇය මා ගැන ඇගේ දෙමාපිය්නටත් දන්වා ඇත. එහෙත් මා ඇයට ලිවීම නතර කළ විට ඇගේ පියාගෙන් මට ලියාපදිංචි තැපෑලෙන් ලිපියක් ලැබිණ.

“ඔබ මගේ දියණියව අපහසුතාවට පත් කරල තියෙනවා ඔබගෙ ලිපි වලින්” ඔහු ලියා තබුණි. ඔබ ඇයට ලිවීම නතර කළේ ඇයි? ඇයට රාත්‍රියේ නින්දක් නැහැ. ඇය ඔබ එව් ලිපි නැවත නැවතත් කියවනවා. ඇයට ඒවා කටපාඩමින් වුණත් කියන්න පුළුවන්. ඇය සමග විවාහ වෙනවා හැරෙන්න ඔබට වෙනත් විකල්පයක් නැහැ. එහෙම නැත්නම් මම පොලිසියෙ පැමිණිල්ලක් දානවා. අපට සාක්‍ෂි තියෙනවා ඔබ ඇයගෙ ඔලුව නරක් කරල ඇයව අතඇරල දාලා. එවැනි දෙයක් සිදුවෙන්න බැහැ.

ඉන්පසුව මම කිසිදිනක කිසිම තරුණියකට ලිපි නොලීවෙමි.

අනතුරුව මගේ මවගගග මා ගමේ ගිය සෑම අවස්ථාවකම ඇය කතාව ආරම්භ කරන්නේ මගේ විවාහය සම්බන්ධයෙනි.

“ඔබට පෙම්වතියක් නැහැයි කියන එක ඇත්ත වෙන්න බැහැ. ඔබ කෙල්ලක් තෝරා ගත්තෙ නැත්ද? ඔබගෙ මිත්‍රයො විවාහවෙලා දැන් දරුවනුත් හදා වඩා ගන්නවා. ඔබත් තැන්පත් වෙන්න ඕනෙ”

මම උරහිස ගැස්සුවෙමි. කෙදිනක හෝ විවාහ නොවී සිටීමට මට හේතුවක් තිබෙද? මට සොෆියා නගරයේදි මා කැමති කෙල්ලක් මුණ ගැසුණි. දුඹුරු පැහැති සමකින් යුත් ඇගේ ඇස් නිල් පැහැතිය. මෘදු කතා ඇත්තියකි. අපි කිහිප වරක් හමුවීමු. චිත්‍රපටයක් බැලීමටත් ආපන ශාලාවකදි ආහාර ගැනීමටත් ගියෙමු. වරක් මම ඇගේ නිවසට ද ගියෙමි. ඇගේ මව තරුණ වියේදිම වැන්දඹුවක් වූ කාන්තාවකි. මැහුම් ගෙතුම් සහ වෙනත් වැඩ කිරීම මගින් ඇය තම දියණියන් දෙදෙනා හදා වඩාගත්තාය. මගේ පෙම්වතියගේ නම එල්නායි. එහෙත් ඇයට ගෙදරදි කිවේ ලෙනා යනුවෙනි. මම එයට කැමැත්තෙමි. ඇය කාර්යාලයක ගණකාධිකාරිවරියකි. අපේ වෘත්තීන් එකිනෙකට වෙනස්ය. ඇගේ මියගිය පියා ගුරුවරයෙකි. ඔවුන්ගේ පවුලේ අය මා ගෞරවයෙන් පිළිගත්හ. මම නිදහස් විශ්වවිද්‍යාලයේදී සහ ගමේදී ගිණුම් ඉගෙන ගෙන ඇත්තෙමි. යාන්තමින් උගත් අයකැමියන් විසින් සිදු කරන ලද අවුල් සහගත ගිණුම් නිවැරදි කිරීමේ එක්තරා ආකාරයක ගිණුම් තැබීමේ කටයුත්තක ද මම නිරත වී ඇත්තෙමි. ලේනා විවාහය පිළිබඳ මගේ අදහස් වක්‍රව විමසුවාය. ඇය එකඟ වන්නේ නම් විවාහයෙන් බැඳීමක් ඇති කර ගත හැකි බව මම ඇයට කීවෙමි. ඇය මෘදු ලෙස මගේ අත ගෙන සිපගත්තාය. එතෙක් සියල්ල යහපත් ආකාරයෙන් සිදුවිය. අනතුරුව මම අවුලකට පත්වීමි. තවත් තැනැත්තෙකු සමග එකට ජිවත්වන්නේ කෙසේද යන්න මා අවුලකට පත් කළේය. හුදකලාව ගමෙන් ගමට යෑමටත් කඳු නැඟීමටත් ගං ඉවුරු දිගේ ඇවිදිමටත් මම පුරුදුව සිටියෙමි. පෙට්කිනා අපේ ගමේ නිවසේ කුඩා කාමරයට වී පොත් කියවීමට මම හුරුව සිටියෙමි. දැන් මා පටන් ගත යුත්තේ කොතනින්ද? පසුදින උදෑසන මා පාසැලට යා යුතුය. සිකුරාදා හැන්දෑවේ වේලපහින්ම නගරයට යා යුතුය. ප්‍රදේශයේ ගොවීහු සෙනසුරාදා දිනයේ ළමයින් පාසැල් නොඑවති. එදින ගුරුවරයා සාප්පු සවාරියේ යෙදෙන බව ඔවුහු දනිති.

මා ගෙදර ගොස් මවට කිව යුතු බව මම ලේනාට කීවෙමි. මගේ විවාහ වීමේ වෙලාව පැමිණ තිබේ. මම දින කීපයක් නිවසේ ගත කළෙමි. ඒ කාලය තුළ තරුණියට ලිපියක්වත් නොලීවෙමි. ලිපි එවන බවට ඇයට පොරෙන්දු වුවත් මා පොරොන්දු කඩකර ඇත. අප නැවත හමුවූ අවස්ථවේ ඇය ශෝකයෙන් පසුවුවාය.

“ඇයි මේ ගැන අම්මත් එක්ක කතා කරන්න මෙච්චර කාලයක් ගත්තෙ? ඇයි මට වචන කීපයක්වත් ලියල එව්වෙ නැත්තෙ? මම හරිම කනගාටුවෙනුයි හිටියෙ මම හිතුවෙ එයා ගුරුවරයෙක් නිසා එයා අනිත් අයට කරන දේවල් ගැන දන්නෙ නැහැ කියල”

වරදක් කළ අවස්ථාවක දෙමව්පියන්ට මුහුණ දීමට බියෙන් සිටින ළමයකුට මෙන් අසරණ හැඟීමක් මට ඇතිවිය.

ඇයට සත්‍යය පැවසීමට මම උපරිම උත්සාහය ගතිමි.

උදෑසන සිට රාත්‍රිය දක්වා කාන්තාවන් සහ කෙල්ලෝ ඔබ කරන දෙය දෙස බලා සිටිති. පුද්ගලිකව කිසිවක් කීමට අසීරුය. මට තරුණියක හමුවී ඇති බවත් ඇය සමග විවාහවීමට කැමැත්තෙන් සිටින බවත් කීමට කට ඇරීමට සූදානම් වනවාත් සමග සොපියා සහ මර්ෂා නමින් හැඳින්වෙන නැන්දලා පැමිණියහ. සොපියා නැන්දා ගෙත්තම් කළ පටියක් ඉන වටා බැඳගෙන සිටියාය. “ස්ටැන්කා නැන්දා අද මොනවද උයන්නෙ?” මම කීවෙමි. ඔව්හු උයන භාජනය විවෘත කර බැලුහ. එම භාජනයේ බෝංචි සුදානම් කර තිබිණ. මා නින්දට යෑමට ඇඳුම් මාරු කිරීමට යද්දී මගේ මස්සිනා කෙනකු සැන්දෑවේ රාජකාරි අවසන් වී යන ගමන් පැමිණියේය.

“මේක සම්පූර්ණ ඇත්ත වෙන්න බැහැ” ලේනා කිවාය. “ඔබට මෙය අපූරුවට කියන්න තිබුණා. ඉතින් ඔයා අම්මට කිව්වද?”

“ඔව් ඒත් ඒක හරි අමාරුයි” “මගෙ කවුනේ, මගෙ පුතේග මම හිතන දේ ගැන උඹට අදහසක් නැද්ද? මම උඹට අධ්‍යාපනයක් ලබාදුන්නා” ඇය මගේ අතින් ඇල්ලුවායග අනතුරුව ඇය තරුණිය ගැන සියලු විස්තර ඇසුවාය. ඇගේ පවුල, ලේනාගේ මව වැන්දඹුවක්වීම ගැන ඇය සතුටු වූවාය. මන්දයත් මගේ මව දිගු කාලයක සිට වැන්දඹුවක සිටීමයි.

“මේ මගෙ කෙල්ල. ඔබගේ ලේලි”

මගේ මව ඇගේ පරණ මංගල ඇඳුම ඇඳ හිස වටා සුදු ලේන්සුවක් ගැට ගසා ගෙන කෙල්ලක මෙන් නැගිට සිටියාය. ඇය ලේනා දෙස හැම පැත්තනේම පරීක්‍ෂාවෙන් බැලුවාය. අපි කුලී රියක් ගතිමු. ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට කුලී රියක ගමන් කරන මගේ මව කිසිවිටෙකත් ලේනා වෙතින් ඇස් ඉවතට නොගත්තාය.

“අම්ම අම්මාගෙ ලේලි ගැන මොකද කියන්නෙ? අම්ම එයාට කැමතිද?”

“හොඳයි ඇය හණ වලින් හදපු එලිච්චියක් වගෙ”

ලේනා ඇස් පහතට හරවා ගත් අතර ඇය හිත් වේදනාවට පත්වූවාය. මවගේ වචනවල ඇත්ත තේරුම ඇය දැන නොසිටියාය. එහෙත් පැහැදිලිවම ඇය මවගේ හඬට අකමැතිය. මව නොසන්සුන් වූ අතර ඇය තමාටම ශාප කරමින් ඇගේ අත් තදින් මිරිකුවාය. මා නිහඬ විය යුතුද? මා දැන් කළ යුත්තේ කුමක්ද?

මෙම දුෂ්කර තත්ත්වයෙන් ගැලවීමට කිසිවක් කළ යුතුව තිබේ. මම අපේ ගමේ කතාවක් ලේනාට කීවෙමි.

“ආදරණිය ආචිච්ගෙ බලු පැටියා” අපේ අසල්වැසි තරුණයකුට ඔහුගේ ඳාතියෙක් කීවේය. “ඔබ දැන් හොඳූ ඉලන්දාරියෙක් අපි ඔබට ගැලපෙන එළිච්චියක් හොයන්න ඕනෙ විවාහ වෙන්න”

“මම ආච්චිගෙ බලුපැටියා නම් ඔහෙ බැල්ලි” තරුණයා එකටෙක කීවේය.

අපේ සාකච්ඡාවේ වැඩියක්ම සඳහන් වූයේ බලුපැටවා සහ එළිච්චිය ගැනයි. (එළිච්චිය යනු සමහර අවස්ථාවල විවාහ වන වයසේ පසුවන තරුණියන් අමතන ආකාරයයි.)

“හණ වලින් හදපු එලිච්චියක් වගෙයි කියල අම්ම කිව්වෙ ඔයා ගොඩක් සුදු නිසා. මගෙ අම්ම අදහස් කළේ ඒකයි”

ලේනා එක්වරම සිනාසෙන්නට වූවාය. මමත් සිනාසුනෙමි. මවගේ දෙතොලේ සිහින් සිනාවක් දක්නට ලැබිණ.

බල්ගේරියානු ලේඛක ක්‍රොවුම් ගිරිගෝරෙව් විසිනි

1909 ජුනි 22 වන දින බල්ගේරියාවේ කතයිසෙන්ටඩිල් දිස්ත්‍රික්කයේ උපත ලැබුවේය. ඔහු ගුරු විද්‍යාලයක පුහුණුව ලැබ අනතුරුව සොෆියා නිදහස් විශ්වවිද්‍යාලයේදී ඉගෙනුම ලැබුවේය. ඔහුගේ නිර්මාණ රුසියන්, උක්රේනියන්, ඉංග්‍රීසි රුමේනියන්, කොරියන්, ඉතාලි, ආරබි, හින්දි සහ තවත් භාෂාවලට පරිවර්තනය වී තිබේ.

https://www.divaina.lk/features/25126?fbclid=IwQ0xDSwMeGqtjbGNrAx4abWV4dG4DYWVtAjExAAEel17xdBoMXtBpQviSFVftx1tfE_lppVkKCibKA1iDkNJXHoi0eHGw2Kjr-0I_aem_71aNe4TxwBSTFMJ0t11u4Q

[Nissanka Rajapaksa]

25

කහ කුරුල්ලා

 

 වියට්නාම් ජාතික Nguyen Quang Sang ලේඛකයාගේ The Golden Bird කෙටිකතාවේ පරිවර්තනය

- පරිවර්තනය; එම්. එම්. පාලිත මහින්ද මුණසිංහ

දොරකඩ අසල අඹ ගසේ ඵලදාව අවසන් විය. ඒ වෙත කුරුල්ලන් පැමිණියේ කලාතුරකිනි. කුඩා දිගැටි කොළවල කෙළවර දිගේ දිවගිය කොළ සහ රතු පණුවන් සුදු පැහැයක් ගත්තේය. ඉඳහිට හමන තද සුළඟින් ගසේ අතු පහතට නැමී ගියේ ය. උන් සේද නූල් අල්ලාගෙන එල්ලී, බිම වැටෙන තුරු සිට, බඩගාගෙන ගියේය.

සුළං හැමීම නතර වූ සැණින් විඩා බරිත වූ අඹ ගස නිසොල්මන් විය. පසුගිය දින කිහිපය තුළ කහ සහ කළු පැහැති පියාපත් සහිත රතු හොටක් ඇති කුරුල්ලෙක් සෑම දිනක ම එතැනට පැමිණියේ ය. දෙපයින් ගහේ සිහින් අත්තක් තදින් අල්ලාගෙන, පහළට එල්ලී දොඹකරයක් සේ බෙල්ල දිගුකර, රතු හොටෙන් පණුවන් අල්ලා ගත්තේ ය. උන් පිරී ඇතිවිට, පියාපත් විහිදා කිචි බිචි ගා හඬ නගමින් ගස වටා පියඹා ගියේය.

ඒ දසුන කෙතරම් සුන්දර හා ප්‍රසන්න ද යන්න නිවසේ සිට හිස පොවා ක්වෑන් බලා සිටියේය. ඔහු කුරුල්ලාට බොහෝ ආදරය කළේ ය! කුරුල්ලා කූඩු කර, ඇතිදැඩි කළහොත්, වරින් වර හඬ නගමින් එහා මෙහා පනිමින් සිටින ආකාරය ක්වෑන් සිහින මැව්වේ ය. ඒ ගැන සිතමින් ක්වෑන් කොතරම් සතුටු වූවාද කිවහොත් දොරකඩ වාඩිවී සිටියදීම ඔහුගේ දෑස පිය වුණි.

තම මවට ඌ අල්ලා දෙන ලෙස පැවසූ ඔහු, කෑම කන අතරතුරදී කුරුල්ලා ගැන සිතා තම කෑම බඳුන සහ චොප්ස්ටික්ස් ඉවතට වීසිකරදමා අඬමින්, කහ කුරුල්ලා අල්ලා ගැනීමට අත දිගු කළේය. ඔහුට තවදුරටත් ලී අශ්වයන්, මෝටර් රථ හෝ සබ්මැරීන සමග සෙල්ලම් කිරීමට අවශ්‍ය නොවීය. අවදි වූ විට ඔහුට නැවතත් කහ කුරුල්ලා සිහිපත් විය.

දස හැවිරිදි ක්වෑන් ඉඩම් හිමි ගම් ප්‍රධානියකුගේ පුතෙකි. මේ පවුලේ මී හරක් බලා ගන්නා ගොපළු දැරිය වූ දොළොස් හැවිරිදි බාඕ, ස්වාමිදුවගේ පුතා සැනසීමට ක්‍රමයක් සොයා ගැනීමට උත්සාහ කළා ය. කුරුල්ලා අල්ලා දෙන්නට බැරි වුවහොත් ඇයට නිවසින් කෑම නොලැබෙනු ඇත. බාඕ කහ කුරුල්ලා කෙරෙහි වෛර කළාය. ඌට ගල් ගසා, පිහාටු කඩා දමන්නට පවා ඇයට සිතුණි. මීට වසර දෙකකට පෙර, බාඕගේ මව ගම් ප්‍රධානියාට වී මලු දෙකක් ණයවී තිබුණි. ඒ වෙනුවෙන් බාඕට මෙම නිවසට පැමිණ සේවය කරන ලෙස ස්වාමිදුව ඉල්ලා සිටියා ය. එහෙත් ඒ ණය, කහ කුරුල්ලාට තිබූ ණය තරම් විශාල නොවීය. ඒ ණය ඉල්ලා සිටි අවස්ථාවේ බාඕට ගුටි බැට කෑමට ද සිදුවිය.

බාඕ කොතරම් බියට පත් වූවාද කිවහොත් කුරුල්ලා අල්ලා ගැනීමට ඈ දිනපතා බලා සිටියා ය. කහ කුරුල්ලා බාඕ සිතනවාට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් වූයේ ය. ඇය, ඌ අල්ලා ගන්නේ කෙසේද? පියාපත් විදාහල විගසම ඌ ඉහළට නැගී ඉගිළී ගියේ ය. සමහර අවස්ථාවක දී ඌ බාඕගේ මුහුණට පවා මළපහ කළේ ය. එදින සවස බාඕ නිවසට පැමිණි අතර ක්වෑන් කුරුල්ලා ඉල්ලා සිටියේ ය. බාඕ සෙල්ලම් බඩු පිරවූ කේතු හැඩයේ ඉරීගිය තොප්පියක් ඔහු ඉදිරිපිට තැබුවාය. ඇයගේ හඬ පහත් කර අයැද සිටියේ;

“මෙන්න මී හරක්, මී දෙන්නු, තරුණ මී හරක්, පොඩි මී වැස්සියන්, හොඳට පදම්කළ මැටිවලින් මම හැදුවේ. මම ගඟ යටට කිමිදිලා මැටි හාරලා අරගෙන හැදුවේ. මෙන්න අර ගන්න. සෙල්ලම් කරන්න. බිඳුන භාජනයක කටේ අතුල්ලලා මම උන්ගේ අං මුවහත් කළා. මේ මී හරකා කහ කුරුල්ලාට වඩා හොඳයි.”

ක්වෑන් ඔහුගේ මව විසින් සුරතල් කරනු ලැබීමට පුරුදුව සිටියේ ය. යමකින් සෑහීමකට පත් නොවුණොත් ඔහු උඩ පැන්නේ ය. ඔහු මැටි මී හරකුන්ට පයින් ගසා මහ හඬින් හැඬුවේ ය. එහෙත් කඳුළු ගලා ආවේ නැත. බාඕ නොහැඬූ නමුත් ඇයගේ දෙනෙතින් කඳුළු ගලා ගියේ ය. බාඕ කෝපයෙන්, බියෙන් හා පසුතැවිල්ලෙන් බලා සිට, සෑම මැටි කැබැල්ලක්ම එකතු කරගෙන පරිස්සමින් ඒ කැබලි එකලස් කළාය.

ක්වෑන් තවදුරටත් අඬමින් සිටියේ ය. ඔහු ඉදිරියට පැන, පස් කැට අහුලා බාඕගේ මුහුණට දමා ගැසුවේය. පසුව ආලින්දයේ පෙරළි පෙරළී, ඇයගේ පාද පාගාගෙන කෑගැසුවේය.

“මට කහ කුරුල්ලා අල්ලා දෙන්න අම්මේ!”

තම දරුවා කවුරුන් හෝ මරා දැමුවාක් මෙන් කෝපයට පත්වූ ක්වෑන්ගේ මව ඒ අසලට දිවආවා ය. ඇය මී හරකා සහ බාඕගේ ඉරුණ තොප්පිය මිදුලට විසිකිරීමට පෙර බාඕ දෙසට හැරී ඇයව සමච්චලයට ලක් කළේ;

“උඹ මගේ පුතාට වඩා දක්ෂයි කියලද හිතාගෙන ඉන්නෙ? උඹ මගේ ගෙදරට පස් ගෙනාවෙ මොනවටද? මගේ ගෙදර පස් අඩුවක් නැහැ. උඹේ තාත්තාගේ සොහොන කඩා වැටෙනවා. ඕවා ගෙදර ගෙනිහින් ඒක හදාපන්!”

පුතා සතුටු කිරීම සඳහා, ඈ බාඕට සමීපවී, බිමට පහර දී පසුව ක්වෑන්ගේ දෑතින් අල්ලා ගත්තාය;

“හ්ම්! කහ කුරුල්ලෙක් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න විදිහක් නැතිව මගේ දරුවා අසරණ වෙලා!”

රාත්‍රියේදී, බාඕට නිදාගැනීමට නොහැකි විය. කඩුල්ල අසල සැහැල්ලු ගායනයක් ඇසුණි:

“අවු ඕ කුරුල්ලෝ අත්තෙන් අත්තට කිචි බිචි ගාලා පියඹනවා…,

දරුවා අසනීපෙන් කොඳුරනවා…”

බාඕ අවදිවන තුරු ගීතයට සවන් දෙමින්, ක්වෑන් මෙට්ටය මත වැතිරී කෑගැසුවේ; “මට කුරුල්ලා අල්ලා දෙන්න, අම්මේ!”

ක්වෑන් අඬන බව බාඕට ඇසුණු අතර හෙට කහ කුරුල්ලකු නොපැමිණෙනු ඇතැයි කනස්සල්ලට පත්වූවා ය. බාඕ වාඩි වී, මී හරක් කොටුවට හේත්තුවී, විශාල අහස දෙස බලා සිටියා ය. සඳ දීප්තියෙන් බබළයි. බාඕ අඹ ගස දෙස බැලුවා ය. නිදා සිටින කුරුලු රංචුවක් මෙන් කොළ සෙමෙන් සෙලවුණි… බාඕ කසළ ටිකක් අහුලා එය ඉහළට විසි කළාය.

මාළු පොකුණට කුණු වැටුණි. කහ කුරුල්ලා එතැන නිදාගෙන සිටියේ නැත. ඌ කොහේද? අඹ ගස මුල වාඩිවී, පොල් කටුවක් මෙන් වියැළී ගිය තම හිස පිරිමදිමින් ඈ කල්පනා කළාය. අන්තිමේදී, බාඕ ක්‍රමයක් සොයා ගත්තා ය. මී හරක් පට්ටි බලන අතරතුර, දෙබලක් සහිත පේර අත්තක් කැපූ බාඕ, එයට රබර් පටියක් බැඳ, එය පසුපසට ඇද, ඉදිරියට යන්නට ඉඩ දී ගලක් විද්දා ය. බාඕ ගල් කැට දහයක් පමණ විද බැලුවා ය. හරි, මම අනිවාර්යයෙන්ම කහ කුරුල්ලට විදිනවා, ඈ සිතුවා ය.

ණය ගෙවා ගන්නට විශාල මුදලක් ලැබුණු ගොවියකු මෙන් සතුටින් බාඕ ගේ තුළට ගියා ය.

“මගේ කහ කුරුල්ලා කොහෙද?” ක්වෑන් විමසා සිටියේ ය.

“මෙන්න කැටපෝලය. ඔයාට පේන්න කොළයක් වගේ වැටෙන්න මං ඌට ගලක් විදිනවා.”

එකෙනෙහිම ක්වෑන් ගේ මුහුණ රත් පැහැයට හැරුණි.

“ඔයා ඌට ගලක් විද්දේ නැත්නම්, මම ඔයාව මරනවා.”

එය ඇසූ බාඕ ඔහුගේ මවට ඊට මැදිහත් වන ලෙස කන්නලව් කිරීමට අදහස් කළා ය.

“මගේ පුතා සෙල්ලම් කරන්නේ ඇත්ත කුරුල්ලන් එක්ක. කුරුල්ලන්ට ගල්විදලා මරන්නෙ ඇයි?”

බාඕ මෙසේ පිළිතුරු දුන්නා ය.

“ඌට පියාපත් තියෙනවා. ගල් විද්දේ නැතිනම් ඌව අල්ල ගන්නේ කොහොමද?”

ක්වෑන්ගේ මව කෝපයෙන් ඉදිරියට දිව ගියා ය.

“මම උඹට ගල් විදින්න තහනම් කරන්නෙ නැහැ. මගේ පුතාගේ කුරුල්ලා මරන්නෙ නැතිව, තටු කඩන්නෙ නැතිව උඹට ඕනෑ තරම් ගල් විදින්න පුළුවන්.”

“ඌට ගල් විදින්නේ නැතිනම්, ඌ අල්ලා ගන්නේ කොහොමද?”

මෙහෙකාරියගේ ප්‍රශ්නයෙන් ඈ කෝපයට පත් වූවා ය.

“ඌට ගල් විදින්න… ඌට තුවාල වෙලා බිමට වැටෙනවා නේද?”

බාඕගේ හිස පහත් වූ අතර ඈ අඩියක් පසුපසට ගත්තා ය. ක්වෑන් සහ ඔහුගේ මව දෙස බැලූ අවස්ථාවේ බාඕගේ තොල් ඇඹරී ගියේ ය. ඇයගේ දෑත් වෙව්ලූ අතර ඈ තම කමිසයේ වාටිය තදින් අල්ලා ගත්තාය. බාඕ කෝපයෙන් සිටි අතර, ඈ සේවිකාවක බව අමතක කර, රබර් පටිය ක්වෑන්ගේ මව ඉදිරිපිටදී වීසි කර දමා තර්ක කරමින්;

“හොඳයි, ඔයා ගල් විදින්න!”

ඔහු සැරයටිය පද්දා බාඕගේ පසුපසට වේගයෙන් විසි කළේය.

සැණින් කෝපයට පත් වූ ඈ ඊට විරුද්ධ වී පසුව බිය වූවා ය. බාඕ ක්වෑන් වෙත හැරී;;

“අද මම ස්ථිරවම ඔයාට කහ කුරුල්ලා අල්ලලා දෙනවා.”

ක්වෑන් ඔහුගේ හිස එසවූයේ ය. ඔහුගේ දෑස බැබලුණි. බාඕ තදින් බදාගෙන ඔහු මෙසේ අසා සිටියේය.

“කවද ද?”

බාඕ උණ දණ්ඩක් ඔහුට පෙන්වා සිටියාය.

“මෙන්න, ඔයාට උගුලක්. මට කෙසෙල් ගෙඩියක් දෙන්න!”

ක්වෑන් එක්වරම උඩ පැන කෙලින්ම පලතුරු ගේන්නට කාමරයට දුව ගියේ ය.

ඔහු බාඕට ඉදුණු කෙසෙල් ගෙඩි දෙකක් දිගු කරමින් දෑස ලොකුකර සිනාසුණේය. පළමුවතාවට ඔහු ඇය අසල හිස නැමුවේ බාඕ කෙසෙල් ගෙඩිය උගුලේ බඳින අයුරු බලා සිටීමට ය. මොහොතක් කල්පනා කළ ඔහු ආපසු හැරී හිස වනා;

“කුරුල්ලො කෙසෙල් කන්නේ නැහැනේ!” යැයි කීවේ ය.

“ඒක කනවා, මිනිහෝ! ඌ පණු කුරුල්ලෙක් නෙවෙයි. සිංදු කියන කුරුල්ලෙක්. මේ කුරුල්ලා පණුවො වගේම කෙසෙල් ගෙඩිත් කනවා. මම මී හරක් දිහා බලාගෙන ඉන්න වෙලාවක ඌ හැමදාම කෙසෙල් පඳුරු අතරට රිංගනවා දැක්කා.”

ක්වෑන්ගේ මවගේ සෙවනැල්ල ඈ දෙසට වැටුණි. ඈ කෙසෙල් ගෙඩි දෙක දෙස බලා කෑගැසුවා ය.

“උඹ මගේ පුතාව රවට්ටලා කෙසෙල් හොරකම් කළාද?”

ඈ පියවර කිහිපයක් පසුපසට ගොස් බිත්තියට හේත්තු වී සිහින් හඬින් මෙසේ පැවසුවාය.

“ඔව්. මට කුරුලු ඇමකට ඉදුණු කෙසෙල් ගෙඩියක් දෙන්න.”

“මම දෙවියන්ට පූජා කරන්න සල්ලිවලට ගෙනා කෙසෙල්. කුරුල්ලන්ට දෙන්න කෙසෙල් නැහැ. උඹ ගහට නැගලා ඌව අල්ලා දීපන්.”

ක්වෑන්ගේ මව කෑගසමින් ගස දෙස බැලුවාය. බාඕ උගුල විසිකර පැන දිව්වා ය.

වෙනත් විකල්පයක් නොමැතිව, බාඕ තමා වටා කොළඅතු ඔතාගෙන උදේ පාන්දරින්ම අසල වූ අඹ ගහට නැග ලොකු දෙබලක අත්තකට හේත්තු වූවා ය. ගසේ කුඩා අතු පහතට නැමී තිබුණි. ක්වෑන් බිම සිට කෑගැසුවේ ය.

“අත්තේ කෙළවරට යන්න.” බාඕ වෙව්ලන්නට වූවා ය. ඇයගේ කකුල් ලිස්සන බවක් දැනුණි. බිම බැලීමෙන් ඇයට කරකැවිල්ල ඇති විය. අහස උස විය. කළු තිතක් ඈ සිටි දෙසට පියාසර කළේය. පැහැදිලිවම කහ කුරුල්ලෙකි. ඌ කිහිපවතාවක් රවුම් ගැසී ය. ඉන්පසු පියාපත් විහිදා එක්වර ම කලබලවී ඉහළට නැගුණි.

මව සහ දරුවා නිවස තුළට දිව ගොස් හිස පොවා බලා සිටිය හ.

“හෙලවෙන්න එපා!”

ක්වෑන්ගේ මව කහ පැහැති ශරීරයක් සහ රතු හොටක් ඇති කුරුල්ලා දෙස ඇසිපිය නොහෙළා බලාගෙන සිටියාය.

“ළමයෝ! හුස්ම අල්ලාගෙන සන්සුන් වන්න. තව උත්සාහ කරන්න, ළඟට යන්න.”

බාඕ ඉදිරියට බඩගෑවා ය. බාඕ ඇයගේ අත දිගු කළ සැණින් කුරුල්ලා වෙනත් අත්තකට පියෑඹුවේ ය. ක්වෑන් උද්යෝගයෙන් කෑගැසී ය;

“ඌ අල්ල ගන්න, අල්ල ගන්න!”

“අතන, අතන! ඌ අතනට ගියා. අල්ලගන්න, අල්ලගන්න!”

එහි ශබ්දය ඇසූ බාඕ, පෙර දින පහර කෑමෙන් වූ තුවාලයකින් ලේ වැගිරෙනු දුටුවා ය. ඕ දත්මිටි කාගෙන, සෙමෙන් අත දිගු කර, නැගිට, කහ කුරුල්ලා අල්ලගත්තා ය. කුරුල්ලා කිචිබිචි ගෑවේ ය. මව සහ පුතා මහත් සතුටට පත් වූ අතර, ක්වෑන් උඩ පැන්නේ ය.

“කුරුල්ලා ඇල්ලුවා!”

ක්වෑන් අත්පුඩි ගැසුවේ ය. බාඕට දැනුනේ මී හරක් එලවගෙන ඇවිත් වළක වැටෙන අයුරකි. ඇයගේ බඩේ කෑම උගුරට පැමිණියේය. කකුල් වාතයට විහිද ගියේය. ඇයගේ දෑත් දෙපසට විහිදුණි. මුහුණ අඳුරු විය. ඇයගේ මුහුණ ගසේ කඳේ වැදී, මුහුණ පුරා ලේ සහ කඳුළු වැගිරුණි.

“අනේ… මගේ දෙවියනේ! කහ කුරුල්ලා බිමට වැටුණා. උගේ ඔළුව කැඩිලා.” අඩසිහියෙන් සිටි බාඕට ක්වෑන් සහ ඔහුගේ මව අඬන ශබ්දය යාන්තමට ඇසුණි.

“අනේ දෙවියනේ!”

බාඕ දෑතට වාරුදී හැරී සිටියාය. ඇයගේ හිසෙන් ගලා ආ රුධිරය සිරුරට යටවූ කොළ දිගේ ගලා ගියේය. බාඕ සිය මුළු ශක්තියම යොදවා නැගිටීමට උත්සාහ කළ නමුත් ඇයගේ දෑත් කඩා වැටුණු අතර හිසෙන් ලේ ගලා ගියේ ය.

ක්වෑන්ගේ මවගේ අත පහළට එනු දුටු බාඕගේ දෑස් දිලිසෙන්නට විය. බාඕ අත දිගු කළාය. තවත් දිගු කළාය. නමුත් ඇයට කිසිවෙකු වෙත ළඟාවීමට නොහැකි විය. ක්වෑන් ගේ මව කහ කුරුල්ලාගේ සිරුර ඔසවන්නට අත දිගු කරන බව පෙනී ගියේය. බාඕට නැවතත් කටහඬ ඇසුණි;

“අනේ දෙවියනේ! මගේ පුතාගේ කහ කුරුල්ලා මැරිලා!”

https://www.facebook.com/share/p/19Y6W3r7uL/

[Nissanka Rajapaksa]

26

 ෆූචීක් පාරේ ගුරුතුමා

- මුතුමුදලිගේ නිශ්ශංක 

හොවික්ට ජීවීතෙම එපාවුනු දවසක් ආවා..ඔහු සියදිවි නසා ගන්නට තීරනය කලා.

එහෙත් ඊට කලින් ඔහු මුනගැසිය යුතු කෙනෙකු ඉන්නවා..ඒ තමයි ෆූචීක් පාරේ ගුරුතුමා. හොවික් ඉපදිලා මාස කිහිපයක් යන්නත් කලින් හොවික්ගේ තාත්තා මැරුනා, ඊට පස්සේ හොවික්ට හිටියේ අම්මා විතරයි.

හොවික්ට ඉගැන්වුයේ කන්න බොන්න නවාතැන් පවා දුන්නේ ෆූචික් පාරේ ජීවත් වුනු මේ ගුරුතුමා. කොටින්ම හොවික් පුංචි කාලයේ හැදුනේ වැඩුනේ මේ ගුරුතුමා ගාව.

ඉතින් හොවික් ගියා ෆූචීක් පාරේ ගුරුතුමාව මුණ ගැහෙන්න. 

ගුරුතුමාට වැදනමස් කාර කරපු හොවික් ගුරුතුමා මෙතෙක් කල් ඔහුට කරපු කියපු හැමදේටම ස්තූති කලා. ඒ හැමදේටම ඔහුට පිංදුන්නා. එහෙත් සියදිවි නසා ගන්න යන විත්තිය ඔහු ගුරුතුමාට කිව්වේ නැහැ. කිව්වේ නැති වුනත් ගුරුතුමාට ඒක ඉවෙන් වගේ දැනුනා.

හොවික් යන්නට සූදානම්ව ගුරුතුමාට ආචාර කරද්දී ඔහුගේ උරහිසට අත තබා ඔහුව මදක් නවතා ගත් ගුරුතුමා ඔහුට මෙසේ කිව්වා.

" ඔබ සියදිවි නසාගන්න යනවා... ඒක මම දන්නවා... එහෙත් ඊට කලින් මට ඔබෙන් ඉල්ලීමක් තියෙනවා කරන්න " 

හොවික්ගේ මුහුන මැලවිලා ගියා.

" කියන්න ගුරුතුමනි.. " ඔහු කිව්වා.

" මෙතන ඉදන් කිලෝ මීටරයක් විතර ගියාම හමුවෙනවා අජප්නයාක් කියන ගම. ඒ ගමේ ඉන්නවා රූබෙන් කියන තරුනයෙක් එයාව ගිහින් මුන ගැහෙන්න... එයාව මුනගැහුනට පස්සේ යන්න එතනම තියෙන දාවිත්ෂාන් කියන ගමට, ඒ ගමේ ඉන්නවා සෙත්‍රාක් කියන ලී බඩු හදන්නෙක්... මේ දෙන්නව මුන ගැසුනට පස්සේ ඔබට හැකියි සියදිවි නසාගන්න"

හොවික් ගුරුතුමාට ආචාර කර ගමන යන්නට පිටත් වුනා.

අජප්නයාක් කියන ගමට ගිය ඔහු කිහිප දෙනෙකුගෙන්ම රූබෙන් ගැන ඇහැව්වා. එහෙත් කවුරුවත් ඒ නම කන් දෙකට ඇහෙනවටවත් කැමති වුනේ නැහැ.එහෙත් එක් ගැමියෙක් හොවික්ට වීදිය කොනේ තිබුනු රූබෙන්ගේ නිවස පෙන්නුවා.

හොවික් ඒ පැල්පතට ගියා. ඒ පැල්පතේ තිබුනු දිරා ගිය ඇදක හොදටම කෘෂ වෙලා ගිය මැහැල්ලක් වැතිරගෙන හිටියා. යාන්තමින් ඇස් දෙක හැරලා රූබෙන් දිහා බලපු ඇය ආයෙත් ඇස්දෙක වසා ගත්තා. ඇය ඒ තරමටම වැහැරිලා හිටියේ. හොවික් වටපිට බැලුවා. නිවසේ වටපිටේ කවුරුවත්ම නැහැ.

" ගුරුතුමා මොකටද මාව මේ මැහැල්ල ලගට එව්වේ..ගුරුතුමාට වැරදිලා ඇති " සිතපු හෝවික් යන්නට පිටත් වුනා..

එහෙම යන අතර තුර ඔහුට මුන ගැසුනු තවත් ගැමියෙකුගෙන් ඔහු රූබෙන් ගැන ඇහැව්වා. 

" අපෝ ඕකද .... ඕකා මහා තිරිසනෙක්. ඌගේ අම්මා ඌව දහදුක් විදලා ලොකු මහත් කලා.මේ කාලකන්නීයා කෙල්ලෙක් හින්දා සිය දිවි නසා ගත්තා.දැන අර අම්මා මැරෙන ගානට වැටිලා. ඒ මනුස්සයව බලාගන්න කවුරුවත්ම නැහැ.රූබෙන් විතරයි ඒ අම්මට හිටියේ. ඌ පිස්සෙක් වගේ ඒ අම්ම ගැනවත් හිතන්නේ නැතිව බෙල්ල වැල දාගත්තා...තිරිසනා." 

කියපු ගැමියා යන්නට ගියා..

හොවික්ට ගුරුතුමා ඔහුව රූබෙන්ව බලන්නට එවපු කාරනය වැටවුනා.

ඔහු ඊලගට ගියා දාවිත්ෂාන් කියන ගමට. සෙත්‍රාක් කියන්නේ ඒ ගමේ ජනප්‍රිය වඩුවෙක්. ගමේ හැමෝම වගේ සෙත්‍රාක් ගැන දැනගෙන හිටියා. ඔහු ගියා සෙත්‍රාක්ගේ ලී මඩුවට...සෙත්‍රාක් ව දැක්ක ගමන් හෝවික් පුදුමයට පත් වුනා. සෙත්‍රාක්ට අත් දෙකම නැහැ. ඔහු සේරම වඩු වැඩ කරන්නේ කකුල් දෙකෙන්. 

" ෆූචීක් වල ගුරුතුමා මාව එව්වේ" 

ඔහු සෙත්‍රාක්ට කිව්වා. 

සෙත්‍රාක් ඔහුව බොහොම ගරු සරු ඇතුව පිලිගත්තා..

" ෆූචික් වල ගුරුතුමා තමයි මට ජීවත් වෙන්න කියලා දුන්නේ. අනතුරකින් මගේ අත්දෙකම නැතිවෙච්ච වෙලේ මම මැරෙන්න තීරනය කලා. එහෙත් ගුරුතුමා මගේ හිත හැදුවා.ඊට පස්සේ මම මේ ලී මඩුව දාගත්තා.. අද මම මේ මුලු ගමේම ගොඩක් ජනප්‍රිය වඩුවෙක්..මිනිස්සු මට ආදරෙයි...මට බොහෝම ගරු කරනවා. ගමේ මොනම දෙයක් තිබුනත් මුලින්ම කතා කරන්නේ මට”  ඔහු හොවික්ට කිව්වා.

හොවික් ගුරුතුමා ඔහුව සෙත්‍රාක් ලගට එවපු කාරනයත් වටහාගත්තා.

හොවික් සියදිවි නසා ගත්තේ නැහැ.

ඔහු ආයෙත් ගියා ෆූචික් පාරේ ගුරුතුමාව මුන ගැහෙන්න.

හොවික්ව දැකපු ගුරුතුමා ඔහුගෙන් මෙහෙම ඇහුවා..

" ඔබ කාවද තෝරගන්නේ... රූබෙන්වද සෙත්‍රාක්වද " 

හොවික්ට කට උත්තර නැතිව ගියා, කිසිවක් නොකියම තමන් දිහා බලාගෙන ඉන්න හොවික්ව දැකපු ගුරුතුමා මෙහෙම කිව්වා

"යන්න දරුවා, ගිහින් අම්මවත්  බලාගෙන ජීවත්වෙන්න “

https://www.facebook.com/share/p/1CLt7kaWiZ/

[Nissanka Rajapaksa]

27

ආගන්තුකයා

- නාලනී තෙන්නකෝන් 

තොරතෝංචියක් නැතිව ඇසුණු නිශාචර රැහැයියන්ගේ නාදයද නතර වී ඇත. තොරතුරු සොයන්නකු මෙන් කණාමැදිරියෙක් එළිය විහිදුවමින් ඒ මේ අත පියාඹයි. අන්ධකාර රාත්‍රියේ නිහැඬියාව බිඳිමින් බිත්ති ඔරලෝසුව එක් වරක් පමණක් නාද විය. එහි දෝංකාරයද නතර වූ පසු ඉඳහිට ඇසුණේ යමක් ගැටීමෙන් නිකුත් වන සුළු හඬක් පමණි.

ඇය කණ්ණාඩි මේසය අසල පුටුවක බිත්තියට මුහුණ ලා වාඩි වී සිටියාය. පිටුපස සිට එදෙස බලන්නකුට දිස් වූයේ පුටු බිතට පිට දී වාඩි වී සිටි ඇයගේ සුදු කෙස් සහිත හිසෙහි පිටුපස දසුනය.

ඇයගේ දෑත් සහ දෙපා රෙදිපටිවලින් බැඳී ඇත. නෑයකුද හිතවතෙකුද උරුමකරුවකුද නොවූ නාඳුනන ආගන්තුකයා ඇය නිදියහනෙන් අවදි කරවා මෙතැනට ගෙන ආවේ විදුලි පන්දමෙහි මලානික එළියෙනි. බන්ධනයෙන් පසු ඔහු විදුලි පහන දල්වා කාර්යයේ නියුතු විය. කණ්ණාඩි මේසයේ සමීපතාව ඔහු නොදුටුවා විය හැකියැයි ඇයට හැඟිණි. ඕ නිහඬව, කිසිදු දැඟලීමකින් හෝ ආයාචනයකින් හෝ හඬ නඟා කෑගැසීමකින් තොරව ඔහුගේ හැසිරීම කණ්ණාඩියෙන් නෙත ගැටෙන දසුන් තුළින් නරඹන්නට විය.

අමුත්තා ගෙය පුරා සැරි සරා, බොහෝ දෑ තක්සේරු කරමින් ලොකු බෑගයට දැමුවේ වටිනා භාණ්ඩ තෝරා බේරා ගනිමිනි. ඉලෙක්ට්‍රානික භාණ්ඩ, පිත්තල බඩු මෙන්ම අලෙවි වටිනාකම් සහිත බොහෝ දෑ එහි තැන්පත් විය. බෑගය ඔසවා බලා පසෙකින් තැබූ ඔහු අනතුරුව ඇයගේ පිටුපසින් සිටගත්තේය.

“කෝ යකඩ අල්මාරියේ යතුර?”

ඔහු විමසුවේ මවාගත් ගොරහැඩි හඬකින් ඇය බියවද්දන අයුරිනි.

ඕ නිහඬව කණ්ණාඩි මේසයෙහි ලාච්චුව ඇති දෙසට හිස හරවා යතුර ඇති ඉසවුව සන් කළාය. ඔහු ලාච්චුව විවර කර යතුරු කැරැල්ල අතට ගත්තේ, “උඹ ගොළු වෙලාද? පිටට ඇහෙන්න නැති වෙන්න හෙමින් කතා කරපන්!” යනුවෙන් නියෝගයක්ද දෙමිනි.

හේ අල්මාරිය විවර කළේ, ටික වේලාවක් ගත කර, ආයාසයෙන් නියමිත යතුර තෝරාගැනීමෙන් පසුවය.

“උඹේ පුතා රට ඉඳල සල්ලි එවනවා නේද? කෝ ඒවා?”

ඕ කිසිවක් නොදෙඩුවාය.

“ඇයි ගෑනියෙ කෑගහන්නෙ නැත්තේ! උඹ ගොළු වෙලාද?” ඇය දෙස නොබලාම හේ විමසීය.

නන්නාඳුනන ආගන්තුකයා අල්මාරියෙහි රෙදි ඒ මේ අත විසුරුවමින් මුදල් සොයන්න විය. අතට හසු වූ බෑගය විවර කළද එහි මුදල් නොතිබූ බැවින් එය පසෙකට විසි කළේ, තරහින් පිපිරෙමිනි.

එහි ඇතුළත යතුරු දමා තිබූ ලාච්චුව ඔහුගේ නෙත ගැටිණි. කැරැල්ලෙහි සමාන ස්වරූපයේ යතුරු කිහිපයක්ම තිබුණු නිසා නියමිත යතුර තෝරාගන්නට සැලකිය යුතු වේලාවක් ගත විය.

ඔහුගේ ඇඟ දහඩියෙන් තෙත් වී කමිසය ඇඟට ඇලී තිබුණු බැවින්, කමිසයද මුව ආවරණයද ගලවා බඩු දැමූ බෑගයටම එබුවේය. දැන් කණ්ණාඩියෙන් දර්ශනය වන අමුත්තාගේ හැඩරුව ඇයට මැනවින් දිස් වෙයි. ඇය ඔහු දෙස බලා සිටියේ දැහැනකට සමවැදුණු ලෙසිනි. ඇසිපිය නොහෙළා බලා සිටින ඇයට තරහ සහ නොමනාප චිත්තවේග අතික්‍රමණය කරමින් තාරුණ්‍යයේ ජීවිත අඳෝනාව දැනෙන්න විය.

ආගන්තුකයා ලාච්චුව පිටතට ගෙන රන් ආභරණ මංජුසාව විදුලි ආලෝකයට හසු කරමින් ඒවා තෝරන්න විය. ඇයගේ දිගු රන් මාලය සැමියා විසින් ගෙල පැලඳවූවකි. ඇයට සංවේගයක් ඇති වූයේ, මාලය පිළිබඳ නොව මියගිය සෙනෙහෙවන්තයා සිහි වීමෙනි. භාණ්ඩ රෙදි කඩක දවටාගත් ඔහු දැන් සෑහීමකට පත් වූවා සේය.

මේ කටයුතු අවසන් කළ අමුත්තා ආපසු යෑමට සූදානම්ය. ගමන් මල්ල පිරී ඇත. එය දොර අසල තැබූ හේ යතුරු කැරැල්ල කණ්ණාඩි මේසය මතට විසි කළේය. හඬක් නංවා එය බිමට වැටිණි.

“ඔන්න මං ගියා… මං ඔහේට කිසිම කරදරයක් කළේ නෑ… හැබැයි පොලීසියට කිවුවොත් හෙට රෑට… ඩිෂුම් ඩිෂුම්!” කියමින් බෑගය අතට ගත් ඔහු දොර පියන විවර කරන්නට සැරසිණි.

“පියරත්න… මෙහෙ වරෙං… මේ ගැට ලිහල දාල පලයං…”

ඇයගේ අණ කිරීමෙන් ආගන්තුකයා අන්ද මන්ද විය. නොදැනීම මෙන් ඔහුගේ අතින් බෑගය බිම තැබිණි.

“උඹ කොහොමද මගේ නම දන්නේ…?”

“වරෙං කියා දෙන්න…”

ඔහු ඇය ඉදිරියට ගොස්, දෑත්වල ගැට ලිහන්නට සූදානම් විය.

“අනේ දෙයියනේ… මේ… මේ… මේ… සේපාලි ටීචර් නේද? අනේ, මැඩම්…” හේ කතා කළේ වෙවුලන හඬකිනි. “මැඩම් මෙහේ ඉන්න විත්තිය මං දන්නෙ නෑ…”

“අහගනිං… බලාපං උඹේ වැලමිටට උඩින් කැළලක් තියෙනවා… මතකද… හොරෙන් පැනල යන කොට තාප්පෙන් වැටිල ලොකු තුවාලයක් වුණා. මදාවියා ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්න කවුරුත් ආවෙ නෑ… මං උඹව අරං ගියා… තවත් ලේ ගැලුවනං පිටගැස්ම හැදිලා මැරෙනවා… කියලා දොස්තර කීවා…”

“අනේ බුදු මැඩම්, මෙන්න වැන්දා… මට සමා වෙන්න මැඩම්, ඒ සේරම මතකයි…”

“නෑ… උඹ මගෙන් නෙවෙයි… මං උඹෙන් සමාව ඉල්ලනවා. උඹ මිනිහෙක් කරන්න බැරි වුණාට…”

“අනේ මැඩම්, මට සමා වෙන්න…”

ඔහු දෙපා ළඟ වැටී වැඳගෙන සිටියේය.

“නැඟිටපං… දැන් පලයං…”

තව දුරටත් නාඳුනන පුද්ගලයකු නොවූ පියරත්න නැඟිට බඩු මලු යළි පෙර තිබූ තැන්වල අසුරන්න සැරසිණි.

“ඇයි…?” ඇය විමසුවේ තරමක් සැඩ පරුෂ හඬකිනි.

“මට මේවා ගෙනියන්න බෑ මැඩම්…”

“පියරත්න, මං පොලීසියට කියන්න කලින් ඕවත් අරගෙන මෙතනිං පලයන්! හැබැයි උඹ ආයෙමත් ඔය රාජකාරිය කරන්නෙ නෑ කියල පොරොන්දු වෙයං… නැත්තං මං පොලීසියට කියල ඒක නවත්තනවා…”

“අනේ මැඩම්, මං කවදාවත්ම ආයෙ නම් මේ වැඩේට බහින්නෙ නෑ…”

හඳුනාගත් ආගන්තුකයා බෑගයද රැගෙන දොර අසලට ගියේ ඇයට පිටු නොපා පසුපසට ඇදෙන ලෙසකිනි.

දින තුනක් ගත වන තුරුද පියරත්නගේ මානසික අසමතුලිතතාව නොවිසඳිණි. බෑගය එදා සැඟවූ තැනමය. ඔහු රහසිගත වෙළෙඳුන් සොයා නොගියේය. කෑමට බීමට පවා කැමැත්තක් නොවීය. පාසල් වියේදී අනෙක් සෑම කෙනකුම පිළිකෙව් කළ තමා කෙරෙහි සේපාලි ගුරුතුමිය දැක්වූ අනුකම්පාව නිසා කිහිප දිනක්ම ඇයගේ ආහාර වේල තමාට දුන් අයුරු ඔහු සිහි කළේ කඳුළු සඟවා ගනිමිනි.

සිව්වැනි දිනයේ පන්සලේ ඝණ්ටා හඬ උදෑසනින්ම ඇසෙන්නට විය. එය විශේෂ ආගමික උත්සවයක සංකේතයක් බව හේ දනියි. බොහෝ වේලාවක් කල්පනාවෙහි ගැලී සිටි ඔහු සූදානම් වී පන්සලට පියනැඟුවේය. පෝලිමට එකතු වූ ඔහු පඩිපෙළක් සේ සකස් කර තිබුණු ඉණිමඟෙන් ඉහළ නැංගේ පැතිරෙන සාධු හඬට එක් වෙමිනි.

පෝලිමෙහි ඊළඟ අවස්ථාව උදා වූයේ පියරත්නටය. ඔහු කලිසමේ සාක්කුවෙන් එළියට ගත් රෙදිකඩෙහි ඔතා තිබූ කුඩා පොදිය දෝතින්ම පපුවට තබා සැනසුම් සුසුමක් හෙළුවේය; අනතුරුව එය නැහැයට ළං කර තදින් සිපගත්තේය. පන්සලේ අලුතින් ඉදි කළ චෛත්‍යයේ ධාතු ගර්භය තුළ කුඩා පොදිය තැන්පත් කළ පියරත්න නළල මත දෑත් තබා වඳින විට දෑස් කෙවෙනි තෙත් කළ කඳුළු පිටතට ගලා ගියේය.

“මේ පින් සේපාලි ටීචර්ට අත් වේවා!”

හදවතෙහි තෙරපෙමින් තිබූ හැඟීම් වාතලයට මුදාහරිමින් ඔහු සෙමෙන් මිමිණුවේය.

https://www.silumina.lk/2025/09/06/news-features/47931/%e0%b6%86%e0%b6%9c%e0%b6%b1%e0%b7%8a%e0%b6%ad%e0%b7%94%e0%b6%9a%e0%b6%ba%e0%b7%8f/?fbclid=IwY2xjawNOor9leHRuA2FlbQIxMQABHpKU0Cfft_yAPJ8tMq8TTFruGpEEGM9C1suO3VJHT4bu2VCbA8ljGcnu4huK_aem_gea05nnUnPi7NN9etDocXA

[Nihal Ananda]

ආගන්තුකයා

- නාලනී තෙන්නකෝන් 

..........................................
මෙව්වාට , කෙටි කතා කියන නම නම් ගැලපෙන්නේ නෑ .....! 
සිත නිවන කතා  ...... සුචරිත කතා  , වගේ  කැටගරියකට දාන්න පුළුවන් .  
- KH 

[Nissanka Rajapaksa]

28

ආදරය ආදරයමයි

- නාලනී තෙන්න‍කෝන්

සාංඝික දානය ඉතා හොඳින් ම පිරිනැමීමට හැකිවීම පිළිබඳව, සිරිතුංග හාමිනේ සිහිපත් කළේ කුසල් සිත පෙරදැරි වූ නිරාමිස සතුටකිනි. පරාක්‍රම සිරිතුංග මහතා ගැන පන්ස‍ෙල් නායක හාමුදුරුවන් විසින් කරන ලද ගුණ කථනය, එම හැඟීම් තීව්‍ර කළේය.

මේ පුණ්‍ය කටයුත්ත සිදු කෙරුණේ තමන් මෙලොව තනිකර දමා හදිසි හෘදයාබාධයකින් නික්ම ගිය සැමියා ගේ වියොවින් වසරක් පිරීම නිමිත්තෙනි. ඒ සඳහා සහභාගි වීමට පැමිණ සිටි පිරිස අතරින්, දානය දීමෙන් පසුවද දෙදිනක් ම නතර වී සිටි අයද පිටව ගියහ.

“අනේ මන්දා මැඩම්, උදව්වට ආවට මොකද මේ මිනිස්සු ගේ පුරාම යකා නටලා!”

ගේ අස්පස් කරමින් මේ මැසිවිල්ල නැඟුවේ ඇගේ සහායට නිවසේ නතර වි සිටින මැටිල්ඩාය. ඇය මැදිවියේ නිරෝගී කාන්තාවකි. හොඳ ගෘහ සේවිකාවකි.

හෙට දින විශ්‍රාමික නිවාසයේ දිවා ආහාරය පිරිනැමීමට ද සිරිතුංග හාමිනේ සැලසුම් කර සිටින්නී ය.

දිවා අහාරයට අමතරව, ඇඳුම් බෙහෙත් වර්ග ආදිය ඇතුළත් ලොකු පෙට්ටියක් ද මැටිල්ඩා සමඟ එක්ව ඇය මේ වනවිටත් සකසා අවසන්ය.

තම සැමියා වු සිරිතුංගගේ අල්මාරියෙහි පාවිච්චි නොකළ ඇඳුම් රැසක් ම තිබූ බැවින් ඒවා ද රැගෙන යාමට ඕ කල්පනා කළාය. ඇය කාමරයට ගොස් ඔහුගේ අල්මාරිය විවර කර බැලුවාය.

ඈ සිත ශෝකයෙන් පිරී ගිියාය. පෙර දවස තමන් ප්‍රිය කළ ඔහු ගේ ඇඳුම්වලින් විසිරෙන සුවඳ ඇයට දැනිණි. එසඳ තමන් ප්‍රේමණීය ඇමතුමෙන් නම් කළ “පරා” තවමත් “ජිනා” ගේ සිතින් බැහැර වී නැත. ඇයට සුසුමක් නැඟිනි. හැඟීම් බර සිතුවිලි බැහැර කර ගැනීමට ඇය, දානය අවසානයේ සුමනජෝති හාමුදුරුවන් විසින් අනියතය පිළිබඳව කරන ලද දේශනය සිහි කරන්නට විය.

අල්මාරියෙන්, විවර නොකළ කවරවල තිබූ කමිස කිහිපයක් ද, තුවා, බැනියම්, සරොම් ආදිය ඇය වෙන්කර ගත්තාය.

අල්මාරියේ පහතම තට්ටුවෙහි අසුරා තිබුණේ ඡායාරූප ඇල්බම කිහිපයකි. විවාහ ඡායාරූප එකතු ‍දෙක ඇඳමත පෙරළා බලමින් ඇය අතීතයේ මිහිරි මතකය යළි අවදි කර ගත්තා ය.

විවාහයෙන් පසුව වරින්වර ගත් ඡායාරූප ඇල්බමය ඔහු නම් කර තිබුණේ “අපි දෙන්නා” යනුවෙනි. එම සමීප ඡායාරූප වල එකල ඇය රූමත් තරුණියක ලෙසින් දිස් වූ අතර, සමහර සේයා රූ ඇය කිහිප වරක්ම පෙරළා බැලුවා ය. “සරසවිය’ යයි නම් කළ ඇල්බමය ඇය විසින්ම සකසනු ලැබූවකි.

හැට හැත්තෑව දශකයේ කොළඹ සරසවිය, පින්තූරවල දැකීමෙන් ඇයට සිතට සතුට දැනැවිණි. නව කලාගාරය, දොඹගහ යට, රවුම් කැන්ටිම, “රේස්කෝස්” පන්ති කාමර, නුදුරින් දිස්වන ග්‍රහ ලෝකාගාරය ඒ අතර දක්නට ඇත. පුස්තකාල ගොඩනැඟිල්ල ඉදිරිපිට සිටිමින් ගත් ඡායාරූපය ඇය නැවත නැවත නැරඹුවේ එහි සිටින පිරිස වෙන් වෙන්ව හඳුනාගැනීමට ය.

මාධවී, සඳුනී, නාලනී, තිළිණි, මුදිතා ඒ අතර සිටිය. එකල සිරිතුංග හාමිනේ “ජිනාදරී රත්නසේකර” විය. ඡායාරූපවල සෑම තැනකම ජිනාදරී ළඟින්ම සිටියේ, වංශනාථ ජයතිලකය. ඔහු ඇගේ සරසවි නිල’ඹරට පැයූ සරා සඳ සිසිල විය.

ඔහු මුලින්ම දුටු අවස්ථාව ඇයට සිහිවිය. ඒ “ජේමිස්” ගේ නවකවදයට හසුවූ දිනයේය. එහිදි ජිනාදරීට නියම වූයේ, වංශනාථ ගේ අත අල්ලාගන පෙම්වතියක සේ පිට්ටනිය වටා දස වාරයක් සක්මන් කිරීමටය. එක් වටයක් අවසානයෙහි දී වංශනාථ, ජිනාදරී ගේ දකුණත සිපගත යුතුය. වාර දහයට “අලගු” වශයෙන්, එක් ගමනාන්තයක දී කෙළවලින් තෙමා ගල් කැටයක් ඇගේ අත්ලෙහි තැබිය යුතු විය.

නවකවද “කැලෑ නියෝගයට” අනුගත වීමට සිදු වූවා මිස මේ ක්‍රියාවන් කෙරෙහි දෙදෙනාගේම හිත් තුළ කැකෑරෙමින් තිබුණේ, කලකිරීම සහිත ආවේගයකි.

වංශනාථ මතකයට පිවිසීම ඇයට විඳින්නට සිතෙන කරුණක් විය. ඇය ඒ මිහිරිතම අතීත නිධානයක් මතුකර ගනිමින් පින්තූර යළි යළිත් නැරඹුවාය. ඒ සමඟම, දොඹගම යට ජස්ටින් ගේ ඇමතුම, පාර්ලිමේන්තු වැටලීම, පෙළපාළි, සටන් පාඨ සමඟ, කඳුළු ගෑස්, පොලිස් වැටවල්, කුලු, පොලු ඇගේ සිතට පිවිසුණේ එකිනෙක පොර බදිමින් ය. එක් වරක් පෙළපාළි යමින් සිටිය දී කඳුළු ගෑස් ප්‍රහාරයෙන් ඇය බේරා ගැනීමට වංශනාථ ඇගේ අතින් ඇදගන තර්ස්ටන් මාවතට පැන නේවාසිකාගාරය අසලටම පැමිණි අයුරු සිරිතුංග හාමිනේ සිහිකළේ වැළලී තිබූ සෙනෙහස යළිත් මතුකර ගනිමින්ය.

උපාධි පරීක්ෂණය අවසන් වූ පසු “රීට්ස්” සිනමා හලෙහි දී “එක් පූල් දෝ මාලි” චිත්‍රපටය නරඹද්දී ඔහු ඇය ළඟින් සිටියේ ය. එහි සුමධුර ගායනයෙන් ඔවුන් ගේ සිත් මෝහනය වී තිබූ බව ඇයට මේ දැන් සේ මතකය. වෙන්වීම පිළිබඳ වූ දෝමනස්සයෙන් සිත් සතන් කැලඹී සිටිය දී ඔවුහු එකිනෙකාගෙන් සමුගෙන වෙන්වූහ.

එතැන් සිට, මාස කිහිපයක් ම ගතවන තුරු දෙදෙනා මිතුරු මිතුරියන් ගේ නම් වලින් රහස් ලිපි හුවමාරු කර ගත්හ. කල්යාමේ දී වංශනාථ ගේ ලිපි එවීම නතර විය.

එදවස ඇය රැය පුරා නිදිවරමින් හැඬූ කඳුළු වලින් කොට්ටය තෙත් වී තිබිණි. පසු කලෙකදී වංශනාථ ඇගේ සිතින් බැහැර කිරීමට සිදුවූ මුත්, තම ප්‍රථම ප්‍රේමය වළලා දමන්නට සිත ඉඩ නොදුණි. උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයට ඇය ගියේ වංශනාථ හමුවීමේ දැඩි අපේක්ෂාවකිනි. එහෙත් ඔහු ඇයට හමු නොවීය. එම දුක්බර සිතුවිලි ඇගේ වතින් දිස් විය.

“ක්ලාස් එකක් නැති එක ගැන ඔය තරමට හිතන්න එපා දුව....” යනුවෙන් මෑණියන් පැවසුවේ දියණිය ගේ දුක්බර ස්වභාවය ඇයට වැටහුණු ආකාරයට ය.

ජිනාදරී රත්නසේකරට උපාධි ගුරුපත්වීම ලැබුණේ, නගරයේ මිශ්‍ර පාසලකට ය. උසස් පෙළ ආර්ථික විද්‍යා විෂය ඉගැන්වීම ඇයට ඉතාම ප්‍රියමනාප විය. සිත නිදහස් කර ගනිමින්, දරු දැරියන්ට සමීපව රාජකාරියෙහි යෙදීම නිසා නව පණක් ලද සේ ඇය පිබිදිණි.

ඇගේ කඩිසර, ප්‍රියමනාප ගතියට බෙහෙවින් ඇලුම් කළ, සිංහල විෂය භාර මනමේන්ද්‍ර ගෙන් ඇයට විවාහ යෝජනාවක් ඉදිරිපත් විණි. ඔහුගේ පෞරුෂය ප්‍රිය කළ ද ඇය යෝජනාව පිළිකෙව් කළාය. තවමත් ඇගේ ගේ යටි සිතෙහි වංශනාථ සැඟවී සිටින බව සිහි කරමින්, තව දුරටත් නිදහස්ව සිටීමට අදිටන් කර සිටියා ය.

තම පියා විසින්, ඔහු ගේ හිත මිතුරකුගේ පුත්, පරාක්‍රම නිවසට කැඳවූයේ මේ අතරතුරදී ය. ජිනාදරී එයට එකඟ නොවුව ද පියා පරාක්‍රමට තම දියණිය විවාහ කරදීමේ අදහස අකාමකා දැමීමට කැමති ‍නොවීය.

ඔවුන් ගේ ඇරයුමෙන් පරාක්‍රම අවස්ථා කිහිපයක දී ම නිවසට පැමිණ, ජිනාදරී සමඟ කතාබහ කළේය. නමුදු ජිනාදරී විවාහ නොවන්නේ කිසියම් වෙනත් සබඳතාවයක් නිසා බව දෙමවුපියනට ඉව වැටී තිබිණි. කෙසේ නමුදු අවසානයේ දී දෙමව්පියන් ගෙනආ යෝජනාවට කැමති වීමට ජිනාදරීට සිදුවිය. තවදුරටත් වංශනාථ ගැන සිතමින් මනසට වධදීම ඒ වන විට වෙහෙසකර බවක් දනවමින් තිබිණි.

පරාක්‍රම කඩවසම් තරුණයෙකි. බැංකු කළමනාකරුවෙකි. දවසින් දවස ළෙන්ගතු වෙමින් ඇය ගේ සිතට පිවිසීමට ඔහු සමත් විය. අතීත සබඳතාවයෙහි සියලු නටබුන් යළි භූගත කර, පරාක්‍රම සමඟ විවාහ වීමට ඇය අවසානයේ සිත හදාගත්තාය.

කල්පනා සයුරෙන් මතු වූ සිරිතුංග හාමිනේ ගේ මතකයට පරාක්‍රම තමන්ට සැලකූ අයුරු ද බොහෝ සුළු දෙයක් පවා ඔහු අවධාරණය කළ බව ද එක් වරක් ඇය ලියූ නිසදැසකට ඔහු ප්‍රතිචාර දැක්වූ පිළිවෙළ ද සිහිපත් විය. එම පබැඳුම තවම මතකයෙහි ඇත.

“රන්හුය අත් බැඳ එදා මෙදා තුර

දස වසරක් ගෙවුණා.

කල්ප කාල දුටු සොඳුරුම සිහිනය

බොඳවන බව දැනුණා....

ඒ පින් මහිමය දෝත දරන්නට

පෙරීන් නැති බව හැඟුණා.

මියෙන තුරාවට

නොනිවෙන ගින්නක

දැවෙනා බව දැනුණා“

දරුවෙක් වෙනුවෙන් නොකළ දෙයක් නොගිය තැනක් නැති තරම්ය. වරක් කුසෙහි පිළිසිඳි දරුවා උපතෙහි දී ම මිය ගොස් තිබිණි. මේ කව ලීවේ ඒ දුකින් කම්පනයෙන් දැවෙමින් සිටියදීය. සිතේ නොමැකී රැඳුණු දිනයක් ඇයට සිහිවිය.

එදින ඔහු නිවසට පැමිණියේ පුවත් පතක් අතැතිවය.

“ජිනා, මෙන්න පත්තරේ...”

“ඇයි පරා, මොකක්ද විශේෂය....?”

“බලන්න.... බලන්න....” ඔහුගේ ස්වරය වෙදනාකාරීය. කිසිවක් සිතා ගැන්මට නොහැකි වූ තැන ඇය පත්තරය දිගහැර බැලුවාය.

“ආ... ඒක පළ කරලා...!” තම කවිය පළවීමේ සතුට බෙදාගන්නට කෙනෙකු ඇයට ඕනෑ විය. පරාක්‍රම හාන්සි පුටුවේ හිඳිමින් ඈත අහස දෙස බලා සිටියේ ය. එහෙත් ඒ මුවෙහි සිනාවක සේයාවක්වත් නැත.

“ජිනා, මං කී දවසක් නම් කීවද ඔය දේ අමතක කරන්න. ඔයා, ඔයා ගේ හිත විතරක් නෙවෙයි මගේ හිතත් පාරනවා. ප්ලීස්... ආයෙමත් ලියන්න එපා. ඔය ලතෝනියට මං කැමති නෑ.”

හිතේ දුකට පරාක්‍රම ගේ වචන මුසු වීමෙන් දෑසෙහි කඳුළු පිරුණු ඇය හැඬුවාය. ඉකි බිඳිමින් හැඬුවාය. එදෙස නො බලා නිහඬව සිටි පරාක්‍රම ටික වේලාවකින් ඇය ද කැටුව ගෙතුළට ගියේය.

“ජිනා, අපට දරුවෙක් හදන්න බැරි බව අපි දෙන්නම දන්නවා. මටත් ඔයාට වගේම ඒකේ අමිහිර දැනෙනවා... ඒත් මං කැමති නෑ ඒ මත්තේ ජීවිතේ තිත්ත කර ගන්න. ප්ලීස් අපි එ්ක අමතක කරමු“.

සීලිම දෙස බලාගත්වනම හිඳිමින් ඔහු එසේ පැවසුවේ ඇ‍ඳෙහි අනෙක් පසින් සිටි ජිනාදරිය ගේ ළය මත දකුණත තබමින් ය. ඇයට ඔහුගේ අතෙහි උණුසුම තදින්ම දැණිනි.

“නෑ... සත්තයි. මං ඒ ගැන හිතන්නෙ නෑ... සමාවෙන්න... ඔයාගේ හිත පෑරුවාට...” යයි කීවාය.

එදින තරම් පරාක්‍රම ආදරය පෙන්වූ දිනයක් නැති තරම් යයි ඇයට සිහිවිය.

ඉන්පසු ජීවිත නිදහසේ ගලා ගියේය. දුක සැප මුසු වුව ද සාමකාමී සහජීවනයෙන් කැදැල්ල රසවත් අන්දරයක් විය. එහි ඛේදවාචකය වූයේ නොසිතූ ලෙස සිදු වූ තම ප්‍රියයා ගේ නික්ම යාමය.

මේ සියල්ල සංසාර දහම යයි සිතමින්, ඇය කල්පනාවෙන් මිදී, ඡායා රූප ඇල්බමය අල්මාරියට දමා යතුරු ලෑවා ය.

මැටිල්ඩා ගේ ශබ්දයක් නො ඇසේ. ඇගේ වැඩ අවසන් වූවා විය හැකිය. ඇය හමුවීමට සිරිතුංග හාමිනේ නිවෙස පුරා ගියාය.

“මැටිල්ඩා, තේ එකක් බොමුද....?”

සිරිතුංග හාමිනේ හඬ නඟා ඇය ඇමතුව ද පිළිතුරක් නොලදින්, මැටිල්ඩා ගේ කාමරයට ගියා ය. මැටිල්ඩා තද නින්දෙහි ය.

“පව්.... මහන්සියටම නින්ද ගිහින්...” කියමින් දොර අඩවල් කළ සිරිතුංග හාමිනේ තේ කෝප්පයක් සාදා ගැනීමට මුළුතැන් ගෙට ගියාය. කිරිපිටි, සීනි, තේ කහට මුසුව දුම් නඟින තේ බඳුනෙන් නැ‍ඟෙන සුවඳ මිහිරි ආස්වාදයක් දැනවීය. ඇය විසිත්ත කාමරයෙහි අසුන් ගෙන, රූපවාහිනිය ද නරඹමින් තේ පානය කළේ, හෙට දිනයේ දී සිදු කෙරෙන පින් කටයුත්ත පිළිබඳව සිතෙහි නැ‌ෙඟන සතුට විඳිමින් ය.

පසුදින ඔවුන් “සංහිඳ” විශ්‍රාම ශාලාවට යනවිට දහවල් දහයට ආසන්න වී තිබුණි. නවාතැනෙහි සේවකයන් දෙදෙනා ගේ ද සහාය ඇතිව, ප්‍රේමසිරිගේ වෑන් රියෙන් ගෙන ආ සියලු දෙය ගෙතුළට ගත් මැටිල්ඩා ඒවා නිසි ලෙස එක් තැනෙක රැස්කර තැබුවාය.

හරිත වර්ණිත වන උයනක් වැනි එහි අවට තරමක් උසට නැගි ඇසළ ගස් කහ මලින් සුසැදි මනස්කාන්ත දසුනක් මවා ඇත. නිවාසය ඉදිරි පස සැලසුම් කළ මල් පාත්ති රැසකි. වර්ණවත් චිත්‍රයක් සේය. පිටුපසින් භෝග, එළවළු වගාවන් ය. අක්කරයක පමණ වූ ඉඩමේ නිවාසය පරිසරයට මධ්‍ය ගතව පිහිටි, පැරණි සහ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පීය ලක්ෂණ සහිතව ගොඩ නැඟුවකි. මෙය වයෝවෘද්ධයන් ගේ සිත් සතන් නිවා සැනසීමට කදිම ඔසුවකැයි සිරිතුංග හාමිනේ සිතිණි.

මෙහි නිවැසියෝ විසි තුන් දෙනෙකි. ඔවුන් තමන් රිසි දෙයෙහි නිරතව විවේකීව පසුවනු ඇය දුටුවාය.

දිවා ආහාරයට පෙර, ඔවුන් ගෙන ආ, කේක්, කෙසෙල් ගෙඩි, අතිරස, වැලිතලප ආදිය කඩදාසි පිඟන්වල අසුරා තැබූ මැටිල්ඩා කිරි පැකැට්ටුව බැගින් ද ඒවා අසල තබමින් තේ පැන් සංග්‍රහය පිළ‍ියෙල කර තිබුණි. නිවැසියෝ මහත් රුචියකින් සංග්‍රහය පිළිගත්හ.

ඔවුන් සතුටින් සංග්‍රහය භුක්තිවිඳිනු දුටු සිරිතුංග හාමිනේ ගේ දෑස තෙත් වූයේ, “මේ ගමනට පරාක්‍රමත් හිටියානම්” යන සිතුවිල්ල නිසාය.

ඇය අවට බැලුයේ දෑස් හී නැඟි කඳුළු කිසවෙකුටවත් නොපෙන්වන්නටය. ඒ ඇසිල්ලේ ඇය දුටුවේ මිදුලේ කොණක වූ සුවිසල් උණ පඳුර යට රවුම් මේසය අසල පුටුවක වාඩි වී කෙනෙකු පොතක් කියවන අයුරුය. ඇය ඒ අකුරු කියවන්නට උත්සාහ දරුවාය. ‘සම්භාව්‍ය රුසියන් කෙටිකතා‘ එබඳු පොතක් කියවීමට තරම් රසඥතාවයකින් යුතු මහල්ලා සමඟ කථා කිරීමට, ඇගේ සිතෙහි නලියන හැඟීමක් ජනිත විය. ඇය සෙමෙන් එදෙසට පියමැන්නාය.

“මමත් හරිම ආශාවකින් කියවන පොතක්.” ඕ කීවාය.

“හ්ම්.... මෙහේ පුස්තකාලෙ හොඳ පොත් තියනවා.... මිස්ට පතිරණ ගෙන් ඉල්ලගන යන්න පුළුවනි...”

ඔහු කථා කළේ පොතට යොමු වූ දෑස් ඉවතට නොගෙන හිඳිමින් ය.

“වුවමනා නැහැ. මට පොත් තියනවා. මං ඇහුවට කමක් නැද්ද. මහත්තය ඔය පොතට කැමති ඇයි කියලා....?”

“කාරි නැහැ. මේ පොතේ හුඟක් තැන්වල මං ඉන්නවා. ඒකයි.”

“ඒක සාර්ථක උසස් කෙටිකතා ලක්ෂණයක්...!”

ඇය විචාරාත්මක විලාසයෙන් කීවාය.

“ඔව්... “සහෘද” වීමක්.... පිළිතුරු ලෙසින් ඔහු පැවසීය.

සිරිතුංග හාමිනේට ඔහු සමඟ කථා කිරීමේ රුචිය තවත් වැඩී යනු දැනිණි.

“අපි ටිකක් කථා කරමුද....?” කියමින් ඇය අසල වූ පුටුවක් ගෙන ඔහුට මුහුණලා වාඩි විය.

“පෙන්ෂන් යන්න කලින් මොනවද කළේ....?”

“එකක්, දෙකක් අන්තිමට ගුරුකම... ඉගැන්නුවේ ආර්ථික විද්‍යාව....”

“උපාධි පත්වීමක් ද?”

“ඔව්....”

“කොහේ ද....”

“කොළඹ....”

“කළම්බු කැම්පස්..! අවුරුද්ද..?”

“හැට හත - හැත්තෑව....”

“මමත් හිටියනේ.. එකම බැච් එක...”

“ඔව්.. මං දන්නවා...”

“මාව දන්නවා ද...?”

“ඔව්....” පො..ල්..කිච්චි... “ජින්” උන් නම් දැම්මේ එහෙමනේ.... මං ජසියා”

“දෙයියනේ, වංශනාථ! මේ ඔයා...!”

“කෑ ගහන්න එපා....! කියමින් ඔහු මුහුණ පොතෙන් ඉවතට ගෙන ඇගේ වත දෙස එක එල්ලේ බැලුවේය.

ඇගේ සිත බෙහෙවින්ම සසල විය. සිරුර වෙවුලන සේ ඇයට දැනිණි. ඕ අත් බෑගය විවර කර ලේන්සුව ගෙන දහඩිය පිස දැමුවාය. යළි වචන පෙළ ගැස්වීමට මඳක් පමාවිය.

“මං මැරි කරන්නේ නැතිව කාලයක් බලා සිටියා... ඇයි මාව මඟ ඇරියේ...?”

“ඒක ලොකු පැටලෙන කතාවක් ජින්....”

“අනේ කියන්න වංශා..මට අහන්නම ඕනෑ....”

“කියන්නං..මං හිතුවෙ නෑ කවදාවත් මේක කියන්න ඔයාව මුණ ගැහෙයි කියලා...”

දැන් සිරිතුංග හාමිනේ වංශනාථ ඉදිරියෙහි සරසවියේ ‘ජින්” ය. “පොල්කිච්චි” ය. ඔහු එසඳ ඇගේ ප්‍රේම වසන්තයේ සුපිපි පුෂ්පය. “වංශා” ය. නැතහොත් ළෙන්ගතු “ජසියා” ය.

තුරුණුවියේ පෙම්කතාව දෙදෙනාට ම නව නළු රස මුසුය. එහි අනුවේදනීය නිමාව ගැන ඇයට තිබුණේ දුකකි.

“උපාධියෙන් පස්සෙ මං කැම්පස් එකෙන් මතුවුණ විමුක්ති කණ්ඩායමට බැඳුණා. සමාජ, ආර්ථික විෂමතාවයට, අසාධාරණයට විරුද්ධව අරගල කළා. සටන් පුහුණු වුණා. කැලේ හිටියා.. කෑවෙ නෑ. බීවේ නෑ... නොවින්ද වේදනාවක් නෑ...”

ඔහු ඉතාමත් අමිහිරි වූ කතාව නතර කර ඇය දෙස බලා සිටියේ ය. වියපත් ඒ නෙත් යට සැඟව ඇති ප්‍රේමය හඳුනා ගන්නට ඇය ඔහු දෙස හොඳින් බලාසිටියාය.

“ඉතිං ඊට පස්සේ....?” වංශනාථ සරදමට මෙන් සිනාසුණේය.

“ඉස්සරත් ඔයා ඔහොමමයි. අපි මොනවා හරි කියනකොට, “ඉතිං ඊට පස්සෙ” කියනවා. මතකද අන්තිමට අපේ ක්ලික් එකේ අය, ඔයාට “ජින්” නොකියා “ඉතිං ඊට පස්සෙ” කියලා නමක් පටබැන්දා....”

සිරිතුංග හාමිනේ ලේන්සුවෙන් කට වසාගෙන සිනහ වෙන්නට විය.

“ඔයාට ඒවා තාම මතකද වංශා...?”

“අනේ ඔව් ජිනා, ඒවා මට කවදාවත් අමතක වෙන එකක් නෑ....”

“ඉතිං ඊට පස්සෙ ඔයා මැරි කරාද....?”

“නැහැ ජින්... මට තවත් කෙනෙක් ගැන හිතුනෙම නෑ..... මගේ රස්තියාදු චරිතෙත් අරං ඔයා ළඟට එන්න හිතුණෙත් නෑ. ඔයා හොඳින් වග දැන ගත්තම හිත හදාගත්තා....”

“කොහොමද මං ගැන දැන ගත්තේ....?”

ජස්ටින්ගේ මළගමට මාත් හදිසියෙම ගියා. මට එදා සඳුනියි, මාධවියි මුණ ගැහුණා. එයාලා විස්තර මට කීවා...”

අනතුරුව, ඔහු රැකියාවට යාම, නිදහස් චින්තන මතධාරියකු වීම, තනියට සිටි මව මියයාම ආදී බොහෝ තොරතුරු ඇය උපේක්ෂාවෙන් අසා සිටියා ය.

“එතකොට ඔයා මෙතැනට ආවේ...?” ඔහු මඳක් නිහඬව සිටියේ ය.

“ඉතිං ඊට පස්සේ....?” ජිනා ගේ විමසීමට යළිත් ඔහු සිනාසුණි.

“ඒක තමයි මගේ ඛේදවාචකය ජිනා.... මං ඒක කාටවත් කියන්න කැමති නෑ... ඒත් ඔයාට කියන්නං.”

“මගෙ අම්මත් නැති වෙලා මං තනියම ගෙදර හිටිද්දි යාළුවෙක් මා එක්ක නතර වෙන්න ආව... අපි ඉතින් කාල බීලා සතුටින් හිටියා. මිනිහා කළේ එක එක බිස්නස්... ඒ වැඩවලට ප්‍රයිවෙට් බෑන්ක් එකකින් ලොකු ණයක් ගත්තා. පළවෙනි ඇප කාරයට මං අස්සන් කළේ. නමුත් එයා ඒ ණය ගෙවලා නැහැ. ඒ වන විට පොලියත් එක්ක කෝටි දෙකකටත් වැඩියි. මිනිහා මගේ ගෙදරින් ගිහින් අවුරුද්දකුත් පහුවෙලා. බැංකුවෙන් මාව හොයාගෙන ආවා. ඒ මුදල මට ගෙවන්න කිව්වා. මං හැංඟි හැංඟි හිටියා. නමුත් අවසානයේ ඉඩමයි, බැංකුවේ තිබුණු සල්ලි ටිකයි සේරම දීල මං නිදහස් වුණා. අවසානයේ යන්න එන්න තැනක් නැති නිසා මෙතැනට ආවා.

“එතකොට ණයගත් මිනිහා?”

“එයා දැන් රටෙත් නෑ.... කොහොමත් මට මෙතන හොඳයි...

සිරිතුංග හාමිනේ සුසුමක් හෙළුවාය. ඇගේ හිස මත මහා බරක් පතිත වූවා සේ දැනිණි.

දිවා ආහාරයට වේලාව ළංවී ඇති බැවින් ඇය කෑම කාමරයට පිවිසියා ය. මැටිල්ඩා කෑම මේසය අපූරුවට පිළියෙල කර තිබුණි.

විශ්‍රාමිකයෝ ද, අමුත්තෝ ද එක්ව ආහාර ගත්හ. ප්‍රණීත ආහාර පානාදියෙන් ද සුහද කතා බහෙන් ද කවුරුත් සෑහීමකට පත්ව සිටියහ. ඔවුහු සිරිතුංග හාමිනේට තුති පුද කර යළිත් තම තමන්ගේ කාර්යයයන් හී නිරත වුහ.

වංශනාථ විවෘත ආලින්දයේ ඇඳි පුටුවක වාඩි වි බොහෝ ඇත බලා සිටින්නට විය.

“ලෑස්ති වෙන්න දැන් අපි යමු...”

ඔහු අසලට පැමිණි සිරිතුංග හාමිනේ කීවාය.

“අනේ බැහැ ජීන්.... මේ නහින දෙහින කාලේ.. ඉතුරු ටිකත් මෙහෙම ගෙවුනාවෙ... ඔයාට පුළුවන් නං ඉඳහිට මාව බලන්න එන්න.”

“වංශා මේ අහන්න... ඔයාට ඉන්න පුළුවන් වෙයි. ඔයා හිතනවද මට ගෙදර ගිහින් හිත හදාගන ඉන්න පුළුවන් කියලා... දරුවෙක් නැතුව, මහත්තයත් නැතුව මගේ හිත තනිවෙලා තියන තරම ඔයාට හිතන්න බැරිද....?”

“වංශා, අපි දැන් අපිස් ජීවිතයට ළංවුණත් “මනුස්සකම” වයසට යන්නේ නෑ...

“යමු... අපි යමු වංශා...”

නිවාස පාලක පතිරණ මහතා ලිපි ලේඛන ගොනුවක් ද සේවකයකු විසින් ගෙන එන ලද බෑගය ද සිරිතුංග හාමිනේට භාර දුන්නේ ය.

“වංශනාථ මහත්තය යන්න. “නංගි” මට විස්තර කිව්වා. පස්සෙ අපිව බලලා යන්න එන්න...” කියමින් ඔහු සමුගෙන ඉවත් විය.

“මං කිව්වා ඔයා මගේ ලොකු අම්ම ගේ පුතා කියලා.... මං ඔයාගෙ ‘නංගී’ කිව්වා.

වංශනාථට මඳ සිනාවක් නැඟිණි..

“ජීන්... ජීන්... ජීන්... තවමත් ඉස්සර වගේම හිතුවක්කාරී....” කියමින් ඔහු අ‍සුනෙන් නැගී සිටියේ ය.

සිරිතුංග හාමිනේ ගේ දුරකථන පණිවිඩය ලැබී මඳ වේලාවකින්, වෑන් රථයෙන් රියදුරු ප්‍රේමසිරි පැමිණියේ ය. සේවකයන් ගේ සහාය ඇතිව මැටිල්ඩා හිස් බඳුන් ආදී සියල්ල පිටුපස අසුනෙහි තබා එම අසුනෙහිම වාඩි වූවාය.

සිරිතුංග හාමිනේ ගේ පිටට දකුණත තබා වමතින් ඇගේ අතින් අල්ලා ඇයට වාහනයට නැඟීමට උදව් කළ වංශනාථ රියට ගොඩ වී ඇය අසලින් වාඩි වී ඇගේ උරහිස් පිටුපසින් සිටින සේ ඔහු ගේ දකුණත අසු‍නේ උඩ කොටසෙහි පතිත කළේය.

http://d.silumina.lk/2021/11/27/%E0%B6%AF%E0%B7%93%E0%B6%B4%E0%B7%8F%E0%B6%B1%E0%B7%92/%E0%B6%86%E0%B6%AF%E0%B6%BB%E0%B6%BA-%E0%B6%86%E0%B6%AF%E0%B6%BB%E0%B6%BA%E0%B6%B8%E0%B6%BA%E0%B7%92

[Nissanka Rajapaksa]

29

තාත්තා 

- ඉශූ එස් වීරවර්ණ

ඔක්කොටම ඕනෙ වුනේ තාත්තට මගුල කියනවද කියලා දැන ගන්න....ඕක දැනෙන දැනෙන මොහොතක් පාසා ප්‍රවීන්ට පුදුම තරහක් දැනුනෙ...

තාත්තා ...මහ දුරක නෙමේ..ඉස්සරහ ගෙදරට  එහා පැත්තෙ ගෙදර....

ඒ අසල්වැසිකමත් අම්මගෙ කසාද ජීවිතේටත්  එකම වයස වෙන්න ඕනෙ.

ඔක්කොටම එකම කාලෙ තමයි ආණ්ඩුවෙ ඉඩම් ලැබිලා තිබුනෙ.

නිකම් ඉඩම් හම්බෙලා...ගෙවල් හදා ගන්න සල්ලිත් දීලා...මිනිස්සුන්ව ගොබ්බයො කරලා...ප්‍රවීන් හිතුවෙ එහෙම..මොකක්ද තරහක් ඉඩම් නිකම් දීපු ආණ්ඩුව එක්ක..ඒකත් ප්‍රවීන් මව්කුසට පිළි සිදෙන්නත්  වසර තිස් ගාණකට විතර එපිට ආණ්ඩුවක් එක්ක වෛරෙ...අම්මා කියනවා වගේ නිස්කාරණේ බැනිල්ලක්...පලක් නැහැ ඔහෙ බනිනවා.

හැබැයි කාලකණ්නි බිහි කරන්න නිකම් හැමදේම දුන්න කාලකණ්නි ආන්ඩු කිය කියා බාල කොල්ලා කෑ ගහලා බැන්නට ප්‍රවීන්ගෙ අම්මා තිස්සෙම විරෝධතාව ප්‍රකාශ කළේ කුටු කුටුවෙන්...උච්චස්වර භාවිතා වුණේම නැති තරම්...

අම්මා තාත්තව බැන්දට හරි හමන් රස්සාවක් තිබිලා නැහැ (අර ඉස්සරහා ගෙදරට එහා පැත්තෙ ගෙදර තාත්තා නොවන බව ඔබ කරුණාවෙන් සැළකිය යුතුයි)

තාත්තා අතට අහුවෙන කංකරු වැඩක් කරාපු එකෙක් මිසක්කා හරි හමනක්කෙට රස්සාවක් තිබිච්ච එකෙක් නෙමේ....ඕං ආච්චිගෙ කතාව.

ලොකු අක්කයි,ලොකු අයියලා දෙන්නයි හම්බුනායින් පස්සෙ අම්මා නොමිලේ ඉඩං ගෙවල් හම්බුණු කොළනිකාරයින්ගෙ එකම අඩු පාඩුව වෙච්චි සුමිහිරිපානේ වෙළෙදාම පටන් අරං තිබ්බා..

හවසට කොළනි ගෙවල් වලින් ඇහුනු බජව් වලට හේතුව අම්මා විකුණපු සින්දු වතුර.

ඒ බජව් ඉවර වෙද්දි ඇහුණු ගුටිකන ගෑණුන්ගෙ දරුවන්ගෙ විලාපෙට හේතුවත් ඒකමයි...

ගෙදෙට්ට අරක්කු අල්ලන්න ආපු පොලිස් මහත්තයගෙ හැඩේ එහෙම් පිටින්ම පවුලෙ සිව්වෙනි දරුවා වෙච්චි දෙවෙනි අක්කට ලැබුනා...අම්මගෙ සොයං රැකියාව රැකුනා...

පස්වෙනි දරුවා වෙච්චි අක්කා ගමේ ඉස්කෝලේ ගුරෙක්ගෙ කපාපු පලුව...අම්මගෙ වැදගත් ගණුදෙනුකාර බවතෙක්...ඉස්කෝලෙ ගුරාගෙ පවුලත් ගුරුතුමියක්...හරි කරුණාවෙන් කාටත් සළකපු...හවසට පදං වෙන ස්වාමිපුරුෂයාගෙන් ගුටි කද්දි කොළනි ගෑණු වගේ මරලතෝනි නොදී ඉකිය හිරකරගෙන නම්බුව රැක ගත්තු.

ඊගාවට අවුරුදු හතකට පස්සෙ තමුන්...බාල පුතා...

යාන්තමට දැනෙන කාලෙ මුලිං කාඩ තාලෙ වැඩිමල් කොල්ලන්ගෙ විතරක් නෙමෙයි වැඩිහිටිගොල්ලන්ගෙ උනත් ඔච්චං ඇවිත් ප්‍රශ්ණාර්ථ ලකුණු කෙලකෝටියක් ප්‍රවීන්ගෙ මනසෙ මැව්වා....

ඉස්සරහ ගෙදරට එහා ගෙදර හිටපු තාත්තට දුවලා විතරයි උන්නෙ.

ඒ මනුස්සයා කොළඹ කන්තෝරුවක..

ප්‍රවීන්ට මතක කාලෙ ඒ තාත්තා රට පුරා එකේක කන්තෝරුවල වැඩ කළා...

නිවාඩුවට එද්දි එයාගෙ ගෙදර යන්නෙ තමුන්ගෙ ගේ පහු කරගෙන..

කොල්ලො නඩේ එක්ක බෝල ගහද්දි ගියපු රණ්ඩුවකදි බාලයියා(ඌ හෙන නහරකාරයා.කොළනියෙ ඔක්කොමල්ල ඌට කතා කළේ ඒ නමින්)

"තෝ අපේ බාප්පගෙ එකම කොල්ලා නොවෙන්න තෝව ගහප් මම මෙතනම උස්සලා පොළොවේ,ගෙම්බා ගැහුවා වගේ" 

ඌ එහෙම කිව්වම ප්‍රවීන් කල්පනා කළේම උගෙයි ප්‍රවීන්ගෙයි නෑ කමක් නැහැ කියලා..ඌ ඉස්සරහ ගෙට එහා පැත්තෙ ගෙදර මිනිහගෙ අයියගෙ පුතා මිසක්.

මුලින් දීග ගිහින් ඈතක හිටපු ලොකු අක්කා තමුන්ගෙ උප්පත්තියෙන් පස්සෙ අම්මලා එක්ක තරහාවෙලා අවුරුදු දහ පහළොවක් මහගෙදර නෑවිත් උන්නා.

ඒ අක්කගෙ දරුවො සේරම ප්‍රවීන්ට වඩා අවුරුදු දහ පහළොවක් වැඩිමල්.

ප්‍රවීන් ඉස්කෝලෙ යන වයස එද්දි අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම වයසයි..ගෙදර අගහිගකම්වලින් පිරිලා තිබ්බට තාත්තා තිස්සෙම ප්‍රවීන්ට "කාපන් පොඩි කොලුවො" කියලා මොනාම හරි දුන්නා.

මහලු වියේ එළිපත්තෙ උන්නු තාත්තා පරණ රැලේ පුස්සයිකලේ ප්‍රවීන්වත් දාගෙන එහෙමෙහෙ ගියා...ප්‍රවීන් ආසා කළා එහෙම රවුම් වලට...ඉස්කෝලෙට උනත් ...හැමෝම හිතුවෙ ප්‍රවීන් සීයා එක්ක එන්නෙ යන්නෙ කියලා...

හැබැයි ඉස්සරහ ගෙදරට එහා ගෙදර උන්නු ...නිවාඩුවට යද්දි එද්දි එක විඩේ ඔලුව උස්සලා බලලා අඩිය හයියෙන් තියලා යන තාත්තා නං තරුණයි...එයා එයාගෙ දූරු හුරතල් කරනවා ළගකදි ඒ ගෙදර ඉස්සරහ තාප්පයක් ගහනකම්ම වැට අස්සෙන් පෙනුනා.

ඒ දූරු ප්‍රවීන්ට වඩා අවුරුදු හත අටක් බාලයි..තමුන්ගෙ උප්පත්තියෙන් පස්සෙ ඒ තාත්තා කසාද බැදලා තිබ්බෙ..

"ඉදකිම් මේකා ඇවිදින්නෙත් අරූ වගේ පැත්තට"

"අම්මේ ඉතිං අහවලා අඹලා"

ඔන්න ඔය වගේ කතා අස්සෙ වයසට ගොහින් මොළේ කල්පනාව ඩිංගක් අවුල් වෙච්ච වයසක උන්දෙක් කඩේ පිළේදි අහනවා මේම,

"ආ බං කොල්ලො බොලයි මහ එකා දැන් කොයි දිහස් තියෙන කන්තෝරුවෙද වැඩ?"

ප්‍රවීන් කල්පනා කරනවා මේ අහන්නෙ මොන තාත්තා ගැනද කියලා...අපේ තාත්තා කන්තෝරුවල වැඩ නැහැනෙ...

පුන්චිම සංදියේ තාත්තා ප්‍රවීන්ව කරේ තියන් යනවා...අස්සයා ගෝං ගෙනියනවා..

කුරුම්බැට්ටි මැශින් හදා දෙනවා...

ලොකු වෙද්දි ලොකු වෙද්දි පවුලෙ අනිත් දරුවො වගේ නෙමේ...ප්‍රවීන් ඉගෙන ගන්න දක්ශයෙක් උනා...ශිශ්ශත්වෙ පාස් වෙලා ලොකු ඉස්කෝලෙකට ගියා...කොල්ලව හන්දියට වෙනකම් පුස්සයිකලේ දාන් ගිහින් බස් එකට නග්ගලා ...බස් එක යන දිහත් බලන් ඉදලා ආවෙ තාත්තා ...

කොල්ලා ක්‍රිකට් ගහන්න උනාම ඕනෙ කරන කළමනා ගන්න සල්ලි නැතුව තාත්තා එක එකාගෙන ණය ඉල්ලන්න ගියා ප්‍රවීන්ට මතකයි...රෑ වෙනකම් කුලි වැඩ කරලා කොහොමහරි ඕනෙ කරන දේවල් ගෙනත් දුන්නා...

දවසක් ග්ලවුස් දෙකක් ගන්න වැඩ කරපු ඒවයෙ සල්ලි ඉල්ලන්න සිරිල් මහත්තයලගෙ ගෙදරට ගිහින් ඉද්දි සල්ලි දෙන ගමන් සිරිල් මහත්තයා තාත්තට මෙහෙම කිව්වා...

"එක එකාගෙ පැටවුන්ට කරන්න උඹ කන කට්ටක් මේ බැරි වයසට සුමනෙ"

තාත්තගෙ මූණ වෙනස් වුනා ප්‍රවීන්ට මතකයි..

ආපහු එද්දි පුස්සයිකලේ පෑගුවෙත් අමුතු තාලෙකට එදා..ආයෙ කවදාක්වත් තමුන් එක්ක සිරිල් මහත්තලගෙ දිහා ගියෙ නැහැ ...වෙන වෙන තැන්වල වැඩ හොයන් කළා...

පස්සෙ කාලෙ තාත්තා තමුන්ට සැළකුවේ හරිම ගෞවරවේකින්...පූජනීය වස්තුවකට වගේ ...

මයෙ පොඩි පුතා....

පවුලෙ අනිත් දරුවො වගේ නෙමේ ප්‍රවීන් විස්ස විජ්ජාලෙ ගියා...ඕන් ඒ වෙද්දි ලොකු අක්කා සමාදානයි...අයියලා රට රටවල ගිහින් උදව් උනා...අගහිගකම් නැති වුනා..

කැම්පස් එකෙන් ගෙදර එන ප්‍රවීන්ට තාත්තා කැමති කැමති ජාති හොයලා තිබ්බා..

ඉස්සරහ ගෙදරට එහා පැත්තෙ ගෙදර මනුස්සයා පැන්සොන් යන්න කිට්ටු කරලා ...දැන් දකින හැමතැනම ඩිංගිත්තක් මූණ දිහා බලනවා...

ඔය දීර්ඝ බැලිල්ල "කොහොමද පුතා " එකක් දක්වා දියුණු පවුනු වුනා.

ගමේ අය උනත් ඔලුව නමනවා ප්‍රවීන්ට...අපේ කොලුවෙක් නොවැ.

දිසාපති ප්‍රවීන්ට ඉස්සරහ ගෙදෙට්ට එහා පැත්තෙ ගෙදර ඇත්තො අසල්වාසිකම් පවත්තන්නොත් වුණා...නංගිලට රස්සාවක්..නංගිලා?????

ධනංජිට හරි ආදරෙයි තාත්තා....සීදේවි ගෑණු ළමයා ...බාල පුතාගෙ...

ඉස්සරහ ගෙදරට එහා ගෙදර තාත්තට මගුල් කියන්නෙ නැද්ද??

එහාට වෙඩින් කාඩ් එකක්...

නිළ නොවන පෙනී හිටීමක් කන්තෝරු කාරයට මගුලට සාක්ශියට අත්සන...අම්මා එහෙම ඇහුවම එක රැවිල්ලක් ...ප්‍රවීන්ගෙන් ...එච්චරයි...

අඩු තරමෙ මගුල කිව්වෙවත් නැහැ ..දිසාපති හමුදුරුවන්ගෙ තාත්තා...බොහොම වයසයි..වෙවුල වෙවුල උජාරුවට මගුල් ගෙදර විරාජමාන වුණා.

දිසාපති හාමුදුරුවොත් තාත්තගෙ අතින් අල්ලන් උන්නෙ මගුල් ගේ පුරාම..

අන්තිමේ හනිමොං පිටත් වෙද්දි පැත්තකට වෙලා කදුලක් ඇස් පුරෝගෙන උන්නු වයසක සුමනෙ....දිසාපති හාංදුරුවො කාරෙකෙන් බැහැලා ඇවිත් ආයෙ තාත්තට වැන්දා...

අනුන්ගෙ දරුවො වෙනුවෙන් දාඩිය හෙලපු ....

අවජාතක තාත්තලා උන්නා ඉස්සරහ ගෙදරට එහා ගෙදර...පජාත දරුවො දිසාපතිලා කළා සුජාත තාත්තලා.... 

https://www.facebook.com/share/p/169AuKpcJ3/

[Nissanka Rajapaksa]

30

මේරි ටීචර්ගේ මඩු වන්දනාව

- මංජු නාගමුව

අන්නයිරාළ උදේම තමන්ට සුපුරුදු කර්තව්‍ය කරමින් පල්ලිය වත්තේ වැටුණු පොල් එකතුකරන්නට විය.තැන තැන වේලෙන්නට දමා තිබූ   ගොම,  පෝර උර තුනකට එකතුකර අවසන් කළ ඔහු ඉන්පසු පල්ලියේ කනත්ත වෙත ගියේ තවත් අරමුණක් ඇතිවය.කලින් දින හැන්දෑවේ ලැගුම් ගෙය පිටුපස කුකුළු කොටුවට ඇතුළුකළ කුකුළුන්,ගණන ඔහුට වරදින්නට විදිහක් නැත.දෙපාරක් ගණන් කළද එක කුකුලෙක් අඩු බව ඔහුට දැනිණි.ඒ බදාදා හැංදෑකරේ ජපමාල නුවානය අවසන් වූවාට පසු අන්නයිරාළ  පල්ලිය වසා දමා ලයිට් නිවාදැමුවාට පසු දෛනික වැඩවලින් නිදහස් වුවද, 

ඒ අල්ලපනල්ලේ කුකුල් කොටුවේ එකෙක් නැතිවග සුවාමිට කීමට ඔහුට හිත් දුන්නේ නැත.ඔහු එළිවෙනතුරු බලා සිටියේ පල්ලිය වත්තේ  ගහක හෝ කනත්තේ කජු ගහේ හෝ නැතිවුණු කුකුලා ලැග ඇතැයි කියා ය.වැටුණු පොල් හා වේළුණු ගොම එකතුකරමින් ඔහු කල්පනා කළේ කුකුලා ලැග සිටින තැනක් ගැනය.මින් පෙර දිනයකද එසේ අතරමං වූ කුකුලෙකු කනත්තේ කජු ගහේ ලැග සිටියා ඔහුට මතකය.

ඒ පෙර මතකයත් සමග ඔහු කනත්තට ඇතුළුවන කුඩා ගේට්ටුවේ ඉබ්බා පන්නා දැම්මේ ය.

පියවර කීපයක් ඉතා හෝදිසියෙන් ඒ මේ අත බලමින් ඔහු නැතිවූ කුකුලා සොයන්නට විය.බයිබලේ එන නැතිවූ බැටළුවාගේ කතාව ඔහුට මතකෙට නොආවේ සිත කැලඹිල්ලෙන් වූ නිසාය.

ජේසු ස්වාමි දරුවන් කුරුසියේ ඇණගැසූ විසාල සුරුවම දෙස මොහොතක් බලා සිටි අන්නයිරාළ කනත්තේ පඩි එකින් එක පල්ලමට බසිමින් කුකුලා සොයන්නට විය.ඔහු කලින් සිතා සිටි අයුරුන් කුකුලා කජු ගහේ නොවීය.

මළ ගියවුන්ගේ සොහොන් කොත් මත සවිකර තිබූ කොංක්‍රීට් ,කිරි ගරුඬ කුරුස හා වෙනත් සංඛේත බලමින් ඔහු කුකුලා සොයා කනත්තේ පහළවන්නට වූ වෙල ඉස්මත්තටම ඇවිදගෙන ගියේය.

"විලියොං අප්පුහාමි නානායක්කාර "

         "උපත 1938 ⁣අගෝස්තු 02"

             "විපත 2002 මැයි 06"

විලියොං අප්පුහාමි නානායක්කාර මිය ගිය අය වෙනුවෙන් පල්ලියට ගෙවා වෙන්කරගත් දෙන භූමදාන කරන ඉඩමක් ඇත.ඒ සඳහා ඔප්පුද නිකුත් කර ඇත.එවන් වෙන්කරගන්නා ලද කුඩා බිම්තීරු ඕනෑ තරම් පල්ලි කනත්තේ තිබේ.ඉහත කී  විලියොං අප්පුහාමි නානායක්කාර මහතාට වෙනුවෙන් ඉදිකල වටේ කඩොලින්  බැඳ වෙන්කල කොටසේ පඩිය පාමුල කාන්තාවක් ගුලිවී වාඩිගෙන සිටින බැව් අන්නයිරාළ සැක හැර දැනගත්තේ දෙතුන්වරක් ඒ දෙස බලා සි⁣ටීමෙන් පසුවය.

"මේ කවුද ඔය.මොකද මෙතන කරන්නේ.අනික මම මේ කනත්තෙ ගේට්ටුව අරින් කලින් කොහොමද මෙතනට ආවේ"

"අනේ අන්යිරාළ මාව දන්නැද්ද?.මම මේරි ඇග්නට් ?"

"මේරි  ඇග්නට්..නෑ මට ඒ හැටි මතකයක් නෑ"

"මේරි ටීචර් කිව්වම කවුද නොදන්නෙ අන්නයිරාළ."

"අපොයි ඔව් නේන්නං.මේ මේරි ටීචර් මෙතන මොකද කරන්නේ.අනික අද මළවුන්ගේ පූජාව තියන දවසකුත් නෙමේනේ"

"අන්නයිරාළ මට මෙතන ඉන්න දීලා  ගියානං,නේද හොඳ"

අන්නයිරාළ කිසිවක් කීවේ නැත.ඔහු කල්පනා කරන්නට යෙදුනේ මේරි ටිචර් කනත්තේ කුඩා ගේට්ටුව අරින්නට කලින් මෙතනට ආවේ කෙසේද කියා ය"

"එක්කෝ මේ ගෑනි ඊයේ රාත්‍රියේ කනත්තේ ගේට්ටුව වහන්න කලින් මෙතනට ඇවිත් තියෙනනවා.එහෙම නැත්නං වෙල පල්ලෙ ඇවිත් කම්බි වැටෙන් පනින්න ඇති"අන්නයිරාළ එසේ සිතමින් යන්නට වූයෙන් නැතිවූ කුකුලා ගැනද අමතක වනන්නට විය.

ඔහු කනත්තෙන් ලැගුම්ගේ පැත්තට පියවර තබන්නට වුයේ සුවාමි ඇහැරී ඇත්නම්  කනත්තේ  ඉන්න මේරි ටීචර් ගැන පැවසීමටය.

ලැගුම් ගෙයි ඉදිරිපස දොර වසා ඇත.පියතුමා ඇත/ නැත යැයි සඳහන් පුවරුව "නැත"යන්නෙන් සටහන් කර ඇත.

එහෙත් ලැගුම් ගේ වම් පස ජනේලයක් විවෘතව තිබේ.එතුළින් කාමරයේ මද ආලෝකයක්ද එළියට කාන්දුවෙමින් තිබිණි.

සුවාමි උදේ යාච්ඤා කරමින් ඇතැයි සිතූ අන්නයිරාළ ලැගුම් ගේ පිටුපසට යන්නට විය.කුකුල් කොටුව පසුකරමින් යන අන්නයිරාළ ට හදිසියේ නැතිවූ කුකුලා ගැන සිහිවන්නට වූයෙන් කොටුවට එබුණු ඔහු යළි වරක් කුකුළුන් ගණන්කරන්නට විය.

"මොකෝ අන්නයිරාළ මේ උදේම කුකුල් කොටුවට එබීගෙන කොරන්නෙ."

අන්තෝනි අයියා යැයි කවුරුත් අමතන ඔහු සුවාමිගේ කෝකියා ය.උදේම අවදිව පියතුමාගේ ආහාර පානාදිය ගැන සොයාබලා කටයුතු කරන්නේ අන්තෝනි අයියා ය.

"අන්තෝනි මලයා සුවාමි නැගිටලද"?

"අපොයි ඔව් මම දැන් තේ එකත් ගිහින් දීල පැය කාලක් විතර ඇති"

"දැම්ම එළියට  එන එකක් නැද්ද?"

"ඒක කියන්න දන්නෑ අන්නයිරාළ .ඔහේට ඕන නං කාමරේ ළඟට ගිහින් කතාකරල බලන්න"

අන්නයිරාළ පාපිස්නෙන් දෙවරක් යටි පතුල් පිසදා නැවත වරක් එසේම කළේය.ලැගුම් ගේ නිහඬ අරණක් වැනිය.ශ්‍රී හර්දෙ සුරුවම ළඟ රතුපාට පහන දැල්වේ.ඒ අසලම විසිතුරු බඳුනක බහා තිබූ ටයිගර් ලිලී මල් සුවඳ අන්නයිරාළ ගේ හිත පිරෙව්වේය.

"සුවාම්...ඇහැරලද ඉන්⁣නේ"

"කවුද?"

"මම මර්තේලිස්"

"අන්නයිරාළ නේද?"

"ඔව් සුවාමි"

පියතුමා කාමරයේ දොර විවෘතකළේය.ඔහු කලු දිග කලිසමක් සහ සුදු අත් කොට බැනියමක් ඇඳ සිටියේය.

"ඇයි"

අන්නයිරාළ ට පියතුමා ට පැවසීමට කරුණු දෙකක් ඇත.ඉන් පළමුව පැවසිය යුත්තේ කුමන කරුණ ගැනදැයි කල්පනා කරන අතර පියතුමා නැවත" ඇයි " කියා ඇසුවේය.

"සුවාමි කනත්තෙ ගෑනු කෙනෙක් ඉන්නව"

"මේ උදේම"

"ඒකනෙ සුවාමි.මම කනත්තෙ ගේට්ටුව අරිනකොටත් ගෑනි ඇතුළෙ හිටියෙ"

"එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද අන්නයිරාළ. ඒ මනුස්සයට කතා කළාද?"

"ඔව් සුවාමි මම කතාකළා"

"ඉතිං ඒ කාගෙ කවුද" මොකද කිව්වේ?"

"ඒ ඇවිත් ඉන්නෙ මේරි ටීචර්."

මේරි ටීචර් කිව්වාට පියතුමාට එකවර ඈ ගැන අදහසක් පහල වූයේ නැත.තම මළගිය ඥාතිවරයෙකු වෙනුවෙන් යාච්ඤා කිරීමට කනත්තට පැමිණි කාන්තාවක විය හැකි බව පියතුමා කල්පනා කළේය.

"අපි ගිහින් බලමුද සුවාමි"

"හ්ම් හොඳයි අපි යමු"

පියතුමා ඇඳසිටි කලු දිග කලිසමට උඩින් සුදු ලෝගුව ඇඳගත්තේය.අන්නයිරාළ පියතුමාට කලින් පියවර තබමින් කනත්තට ඇතුළු ව්ය.ඔවුන් එහි යන විටත් පෙර පරිදිම මේරි ටීචර් ගුලිවී සිටියා ය.

"මේරි ටීචර් ,මොකද මේ පාන්දරම කනත්තෙ කරන්නේ"

"ෆාද...ජේසු පිහිටයි ෆාද"

මේරි ටීචර් කුමක් හෝ අපහසුතාවයකින් පසුවන බව තේරුම්ගත් පියතුමා ඇය ඒ අසලවූ කුඩා කුටිය වෙත රැගෙන එන ලෙස අන්නයිරාළ ට පැවසුවේය.

දෙනක් භූමදාන කිරීම සඳහා පල්ලියේ කනත්කට ගෙනවිත් මේ කුඩා කුටියේ වූ ගලින් තිනූ ආසනය මත තැන්පත් කරනු ලබයි.පල්ලියේ පියතුමා සහ අනෙකුත් ඥාති මිත්‍රාදීන් අවසන් ගෞරව දක්වන්නේ එතනදීය.

මේරි ටීචර් කුඩා කුටියේ කෙ⁣ටි බංකුව මත වාඩි වූ පසු අන්නයිරාළ ට ඉන් ඉවත්ව යන්නැයි පියතුමා කළ නිහඬ සංඥාව  තේරුම්ගත් අන්නයිරාළ ඉන් ඉවත්වී නැතිවූ කුකුලා සොයමින් ඉවත්ව ගියේය.

"මේරි ටීචර් කියමු බලන්න මොකද වුණේ කියලා"

"මම ආව ෆාද එයා ඉන්න තැනට"

"කොයි වෙලාවෙද ටීචර් කනත්තට ආවේ ?"

"මට මතක හැටියට එතකොට පාන්දර දෙක පහුවෙලා තුනට විතර ඇති"

"ඒ වෙලාවේ කනත්තෙ ගේට්ටුව වහලනෙ තිබුණෙ?"

"ඔව් ෆාද මම  වෙල දිගේ ඇවිදගෙන ඇවිත් කමිබ් වැටෙන් පැන්නා"

"කරුවලේ කොහොමද එහෙම කළේ.මොනවද ඔය අතේ තියෙන මල්ල"

"මේ මගෙ ඇඳුමකුයි ,පූජා පොතයි ගීතිකා පොතයි,කොන්කුයි ෆාද.මේ මල්ලෙ මගෙ ටෝච් එකත් තියෙනව"

"හොඳයි  මේරි ටීච ඇයි පාන්දර මෙතනට ආවෙ?"

"මට වෙන යන්න තැනක් නෑ ෆාද."

"ටීචර් ඉන්නෙ මිල්රෝයි ළඟ නේද?"

"ඔව් ෆාද .මම ඉන්නෙ පුතා ළඟ තමයි "

"එහෙමද එහෙනං දිගටම මෙතන ඉන්නද කල්පනාව"

"නෑ ෆාද.මම හවස් වෙලා ගෙදර යනවා , අපේ එක්කෙනා මට කිව්වේ එයා ළඟට එන්න කියලා.මම ඉතිං ආවා"

"ඇයි මිල්රෝයි ගෙ ගෙදර ඉන්න කරදරයිද මේරි  ටීචර්ට?"

"මිල්රෝයිගෙ ගෙදර නෙමේ ෆාද ,ඒක හැදුවෙ අපි දෙන්නම එකතුවෙලා.මිල්රෝයි ගෙ තාත්ත  පවුලේ බාලයවුනත් මහගේ එයාගෙ අක්කට දුන්නනෙ.ඉන් පස්සෙ ඔය ගේ හදල තමයි අපි කසාද බැන්ඳේ.අනේ වේයෙක් තුඹසක් බඳිනව වගේ අපි දෙන්න ඔය ගෙයි වැඩ ඉවරකරනකොට දෙන්නටම පැන්ෂන් යන්නත් කාලෙ හරි ගියා"

මේරි ටීචර් තම සැමියා ගැන කතාකළේ හිත පුරා සතුට පුරෝගනිමින්.ඒ සතුට කෙමින් වියැකී මහළු නෙත් අගට කඳුලක් ගලා එනව පියතුමාට පෙනුණා.

"සුවාමි සුවාමි"

"මොකද අන්නයිරාළ මේ කැගහන්නේ.මොනවද ඔය අතේ මිට මොළවගෙන ඉන්නේ?"

"අනේ බලන්නකො සුවාමි ඊයෙ රාත්‍රියේ හෝතඹයෙක් මූව මස්කරලනෙ.මේං පිහාටු ට්ක වෙල පල්ලෙ හුළගෙ ගිහින් තිබුණා"

"අන්නයිරාළ මෙච්චරවෙලා කුකුල හොයන්න ගියාද?"

"ඔව් සුවාමි ඊයෙ හවහ ගණිනකොට එකෙක් අඩුවෙලා තිබුණා.ටක්කෙටම මූව ඊයෙ හවහ අල්ලගන්න ඇති"

නැතිවූ කුකුලා හොයන්න අන්නයිරාළ වෙහෙසුන තරමක් මිල්රෝයි තම මව ගැන සොයන්න වෙහෙසිලා නෑ නේද සිතමින් පියතුමා මිල්රෝයිට දුරකතන ඇමතුමක් ගත්තේය,

"ගුඩ් මෝනිං ෆාදර් ගෝඩ් බ්ලෙස් යූ"

"ගුඩ් මෝනිං ,මිල්රෝයි කොහෙද ඉන්නේ?"

"ඔෆිස් යන ගමන් ෆාද, ඇයි ෆාද හදිසියක්ද?"

"නෑ මල්රෝයි හදිසියක් නෙමේ.මේරි ටීචර්ට පනිවුඩයක් දෙන්න කියල බැලුවේ"

"අද පාන්දරින්ම අම්මා ගියා ෆාදර්"

"කොහෙද අම්මා  ගියේ මිල්රෝයි"

"ඇයි ෆාද අද වැඩිහිටි සමිතියේ කට්ටිය මඩුපල්ලි යනවනෙ.මම අම්මව පාන්දර තුනට කුරුස හන්දියේ බස් එක එනව කියපු තැනට ඇරලවල ආවේ"

"මිල්රෝයි මඩු යන බස් එක එනකම්ම හිටියද?"

"නෑ ෆාද අම්ම කිව්ව මට ඉන්න ඕන නෑ කියල.වාහනේ එනව කියල අම්ම කුරුස හන්දියේ ඉන්නම් කිව්වා .තව මඩු පල්ලි යන දෙතුන් දෙනෙක් එතන හිටියා ෆාද"

"හා හොඳයි මිල්රෝයි තැන්ක්යූ"

පියතුමා දුරකතන සංවාදය නිමකර මේරි ටීචර ළඟට ආවේ වෙලා තියෙන දේ ගැන නිනව්වක්,නැතුව.

"මේරි ටීචර් අද මඩුපල්ලි ගියෙ නැද්ද.වැඩිහි⁣ටි සමිතියේ කට්ටිය අද මඩු යනව නේද?"

"ඔව් ෆාද,ඒත් මට තනියම මඩු යන්න හිත දුන්නෑ"

"තනියම"

"ළමයි පුංචි කාලෙ ළමයින්ගෙ තාත්තා හැම මංගල්ලෙකටම අපි එක්ක මඩුපල්ලි ගියා.මට තනියම යන්න බෑ ෆාද.ඒක කියන්නයි මම මහත්තය හම්බෙන්න මෙතනට ආවෙ.මම තනියම මඩු ගියානම් අපේ මහත්තයට කොච්චර දුකක් දැනෙයිද ෆාද"

https://www.facebook.com/share/p/16osMJy3Fq/

[Nissanka Rajapaksa]

31

අරගලය

- සමන් ඩී වඩුගේ

(සති අග අරුණ පුවත්පතින්)

[Nissanka Rajapaksa]

32

පොත් රාක්කය

- පාලිත ගනේවත්ත 

අතුපතර සොලවමින් සුළඟක් හමා ගියේ ය. සුළඟින් සෙලවුණු උස ගම් ගස් පේලියෙන් ගිලිහුණු බෝවිටියා ගෙඩියේ හැඩය ගත් දුඹුරු පැහැති කුඩා ගැටිති බංකුව උඩට වැටී විසිරී ගියේ ය.

‘මේ දවස්වල මේ හුළඟ තමයි උහුලන්ට බැරි, දවාලට ටිකක් රත්වුනාට හුළඟ බොහොම හීතලයි’ යි බංකුවේ වාඩිවී සිටි සෝමසුන්දර කීවේ ය. සෝමසුන්දරත් විමලචන්ද්‍රත් හිඳ සිටියේ උද්‍යානයේ ගස් දෙපේලිය අතරින් විහිදුණු මාවතට මුහුණ ලා ඇති ලී බංකුවේ ය.

‘ඔව්, සීතල කාලෙ ඉවරවුණු ගමන්නෙ, දැන් ඔය ග්‍රීෂ්මෙට කලින් වසන්ත කාලෙ එනකොට තමයි මේ අමුතු හුළඟ’යි කියූ විමලචන්ද්‍ර ඇඳ සිටි ජම්පරය දෙපසින් ඇඳ එහි උඩ බොත්තම් දෙකද පියවා ගත්තේ ය.

හැම සතියකම බදාදා විමලචන්ද්‍රත් සෝමසුන්දරත් හමුවී මේ උද්‍යානයේ මේ බංකුවේ හිඳ කතාබස් කිරීමේ පුරුද්ද ඇතිවී දැන් වසරකට ආසන්නය. දෙදෙනාම විශ්‍රාමිකයෝ ය. ගුරු වෘත්තියේ නියැලුණු දෙදෙනාම බ්‍රිස්බනේ නගරයට පැමිණ ඇත්තේ තම දරුවන් බැලීමට වඩා මුණුබුරු මිණිබිරියන් බලාකියා ගැනීමට ය. ඔවුන් දෙදෙනාගේම දුවරුන් දෙදෙනා ඔස්ටේ්‍රලියාවේ බි්‍රස්බේන් නගරයට සංක්‍රමණය වූයේ මීට අට වසරකට පෙර ය. මෙරටදී උපත ලත් තම මුණුබුරු මිණිබිරියන්ගේ වයස් අවුරුදු පහට අඩුය. තම දෙමාපියන් බි්‍රස්බේන් නගරයට ගෙන්වා ගැනීමට දෙදෙනාගේම දරුවන යුහුසුළු වූයේ ඔවුන් රැකියා සඳහා ගියවිට දරුවන් බලා ගැනීමේ ගැටළුවට විසඳුමක් සෙවීමේ අටියෙනි. විමලචන්ද්‍රත් සෝමසුන්දරත් ඔස්ට්‍රේලියාවට ළඟාවූයේ එතරම් කැමැත්තකින් නොවේ. ජීවිතයේ සැන්දෑ සමය තමන් උපන් බිමේ සුපුරුදු පරිසරය තුළ විශ්‍රාම සුවයෙන් ගෙවා දැමීමේ සිහිනය අකමැත්තෙන් වුවද බිඳ දමන්ට සිදුවීම පිළිබඳ සන්තාපය තම දරුවන්ගෙන් සඟවා තබා ගන්ට දෙදෙනාම වග බලා ගත්හ.

‘අපට දැන් අතේ පයේ හයිය නෑ ඔය දුවන පනින දරු පැටික්කියො බලාගන්න’ වරක් බංකුව උඩ හිඳ කතාබස් කරන අතර සෝමසුන්දර කීවේ ය.

‘කොරන්න දෙයක් නැහැ, දරුවෝ ටිකක් උස්මහත් වෙනකම් ඒ අයට උදව් කරන්න එපාය, දෙන්නම ජොබ්ස්වලට යනවනේ’ යි කියූ විමලචන්ද්‍ර ඉරිදා දිවයින පුවත් පතේ මැද පිටුව පෙරළා ගත්තේ ය.

පෝල් කීටින් උන්නැහෙ මේ පාරත් දිනපු එක හොඳයි, මෙහාට එන සංක්‍රමනිකයො බලාගන්නවා කිව්වනෙ රස්සාවල් හම්බවෙනකන්’ කියූ සෝමසුන්දර සිනාසෙන්නට විය.

උද්‍යානය පිටුපස තාර පාරට අනිත් පැත්තේ ඇති කුඩා කඩ පෙළේ ඇති සිංහල කඩයට සිංහල පුවත් පත් ළඟාවන්නේ අඟහරුවාදා රාත්‍රියේ ය. ඔවුන් දෙදෙනා සෑම බදාදාම පැමිණ සිංහල කඩයෙන් පුවත් පත් දෙකක් මිලදී ගෙන පාර පැන උද්‍යානයට පිවිස මේ බංකුවේ හිඳගෙන කතාබස් කරමින් පැය කිහිපයක් කල් මරන්ට පුරුදු වීම නිසා දෙදෙනා අතර මිත්‍රත්වය ලියලා වැඩෙන්නට විය.

විමලචන්ද්‍රට පළමුවරට සෝමසුන්දර මුණගැසුනේ බි්‍රස්බෙන් නගරයේ බෞද්ධ විහාරස්ථානයේදී ය. ඒ විමලචන්ද්‍ර අලුත් රටට පා තබා මාසයකට පමණ පසුවය. සෝමසුන්දර බි්‍රස්බෙන් නගරයට පැමිණ ඒ වනවිට වසරකටත් වඩා ගතවී තිබිණ.

‘මිස්ට සෝමසුන්දර පොල්ගොල්ලේ හිටියෙ මොන කාලෙදැ‘යි දිනක් කතාබස් කරමින් සිටින අතර විමලචන්ද්‍ර ඇසුවේ ය.

‘නවසිය හැට දෙකේ ඉඳල’

‘ආ එහෙමද, එහෙනම් මට වඩා අවුරුදු හතරක් ජූනියර්, මම නවසිය පනස් අටේ ඉවර කළේ’

‘අර පේරාදෙණියේ කෝස් එකට ගියේ නැද්දැ‘යි විමලචන්ද්‍ර ඇසුවේ ය.

‘නෑනේ , ඒ පාඨමාලාව අපි යනකොට අහක් කරලා, වියදම් ප්‍රශ්නයක් නිසාලු, ආණ්ඩුවෙන් දෙන ෆන්ඩ්ස් නවත්තලලු’

‘අපරාදෙ, හරිම වටිනා කෝස් එකක්, ඉගැන්වීමේදී ගුරු ශිෂ්‍ය සම්බන්ධතාවයේ මනෝවිද්‍යාත්මක පැත්ත ගැන හොඳ අවබෝධයක් ලබාගන්ට අපට පුළුවන් වුණා. ඒ පාඨමාලාව අහක් කරපු එක ලොකු පාඩුවක්’

විමලචන්ද්‍ර මද වේලාවක් කල්පනාවේ ගැලී සිටියේ ය. පොල්ගොල්ල ගුරු අභ්‍යාස විදුහලේ ගත කරන අතර පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ හය මසක පාඨමාලාවට සම්බන්ධවීමට ඔහුට අවස්ථාව ලැබිණ. ඒ පාඨමාලාව මෙහෙයවූයේ රටේ පිළිගත් විද්වතකු වන විද්‍යාකර සූරියපටබැඳි මහාචාර්යවරයා ය. දැන් විශ්‍රාම සුවයෙන් පසුවන ඒ මහාචාර්යවරයා එවකට ශාස්ත්‍ර පීඨයේ අධිපතිවරයා විය. ගුරු ශිෂ්‍ය සබඳතාවල මනෝවිද්‍යාත්මක සංසිද්ධීන් අරබයා ඔහු විසින් ලියා පළ කරන ලද පොත් දෙකක් මිලදී ගන්නා ලෙස පාඨමාලාවට සහභාගි වූ ගුරුවරුනට නිර්දේශ කර තිබිණ. සූරියපටබැඳි මහාචාර්යවරයා ඔහුගේ හය මාසික පාඨමාලාවට පදනම් කර ගත්තේ ඒ පොත් දෙකේ අඩංගු කරුණු ය. විමලචන්ද්‍ර මිලදී ගත්තේ ඉන් එක් පොතක් පමණි.

‘ ඒ දවස්වල අපටත් ආරංචි වුණා ඒ මහාචාර්යවරයා ලියපු වැදගත් පොතක් ගැන, ඔය ශිෂ්‍ය මනෝවිද්‍යාව සම්බන්ධව. මට මතකයි අපි ඒ පොත පරිශීලනය කළා. ආයිත් ආසයි ඒ පොත නිවිසැනසිල්ලේ කියවන්න’ යි සෝමසුන්දර කීවේ ය.’ දැන් ඔය අලුතෙන් පත්වීම් ගත්තු ගුරුවරුන්ට ඔය ගැන අවබෝධයක් නැහැනෙ. මම ළඟදි පත්තරේක දැක්ක කවුද ගුරුවරයෙක් ළමේකුගෙ කනට ගහල ඒ දරුවාව ඉස්පිරිතාලෙට යැව්වා කියල කන් බෙරේ පැලිල’

‘ඒකනේ කියන්නෙ, ළමයින්ගෙ මානසික ස්වභාවය ගැන අවබෝධයක් නැති කමනෙ’

‘ඒ පොත මිස්ට විමලචන්ද්‍ර ළඟ තියෙනවනම් මට දෙන්නකො, කියවන්න ආසයි’

කෙලින්ම පිළිතුරක් නොදුන් විමලචන්ද්‍ර මද වේලාවක් කල්පනාවේ නිමග්නව සිටියේ ය. තමා මෙරටට පැමිණි විට රැගෙන ආ පොත් සමග ඒ පොතත් ගෙන ආ බව ඔහුට මතක ය. එහෙත් ඒ පොත තමා ළඟ ඇති බව කීමට ඔහුට සිත් දුන්නේ නැත.

‘මට යන්තම් මතකයක් තියෙනවා ඒ පොත ගෙනාව වගේ, හැබැයි හොයල බලන්න ඕනෙ’

‘අනේ ඇහැක්නම් වෙලාවක මට ගෙනැත් දෙන්න ඒ පොත හම්බවුණොත්’

එදින විමලචන්ද්‍ර ගෙදර ආවේ ඒ පොත සොමසුන්දරට දෙම්දෝ නොදෙම්දෝ යන දෙගිඩියාවෙනි. එදින රැයේ සාලයේ වූ පොත් රාක්කය අවුස්සා ඒ පොත සොයාගන්නට බැරිවූ තැන ඔහු තම තට්ටු නිවාසයේ පහත ගරාජයට ගියේ ය. බිරිඳත් සමග වාසය කළ කාමර දෙකකින් යුතු තට්ටු නිවාසයේ ඉඩ මඳකම නිසා ඔහු පොත් රාක්ක දෙකක්ම ගරාජයේ තබා ගත්තේ ය. එක් රාක්කයක තිබූ එම පොත සොයාගැනීමට ඔහුට වැඩි වේලාවක් ගත වූයේ නැත. ‘ගුරු ශිෂ්‍ය සබඳතා – මනෝවිද්‍යාත්මක විග්‍රහයක්’ නමැති ඒ පොත කටින් පිස දූවිලි ඉවත් කළ ඔහු එය රැගෙන තම තට්ටු නිවාසයට පඩිපෙළ දිගේ නැග ටෙලිවිෂන් යන්ත්‍රය පිටුපස ඇති පොත් රාක්කයේ කිසිවකුට නොපෙනෙන සේ සැඟවූයේ ය.

මීළඟ බදාදා ඔවුහු දෙදෙනා සුපුරුදු ලෙස සිංහල කඩයෙන් ‘ඉරිදා දිවයින’ මිලදී ගෙන උද්‍යාන බංකුව මත හිඳගෙන කතාබස් කරමින් සිටියහ. කතාව අතරේදී,

‘මිස්ට විමලචන්ද්‍ර අර පොත හම්බවුනාදැ’යි සෝමසුන්දර ඇසුවේ ය.

‘මොන පොතදැ‘යි ඇසුවත් මේ අසන්නේ මහාචාර්ය සූරියපටබැඳිගේ පොත ගැන බව වහා විමලචන්ද්‍රගේ මතකයට නැගිණ.

‘අර කවුද ප්‍රොපෙසර් පේරාදෙණියේ ..’

‘ආ ආ ප්‍රොපෙසර් සූරියපටබැඳිගේ පොත, මම බලන්නම්කො, තිබුණොත් අරගගෙන එන්නම්’ යි විමලචන්ද්‍ර අකමැත්තෙන් මෙන් කීවේ ය.

කෙසේ හෝ එම පොත සෝමසුන්දරට ගෙනැත් දිය යුතුය. නැත්නම් තමන් බොරුකාරයකු වනු ඇත. මේ ගැන සිතමින් එදින විමලචන්ද්‍ර නිවසට ළඟාවූයේය.

මීළඟ අඟහරුවාදා රාත්‍රියේ විමලචන්ද්‍රගේ බිරිඳ ඔහු අමතා මෙසේ කීවා ය.

‘මහත්තය හෙට සිංහල කඩේට යනවනේද? අර අන්රෝස්ටඩ් තුනපහ පැකට් එකක් ගේන්නකො, අර විජය බ්‍රෑන්ඩ් එක., කලින් ගෙනා එක ඉවරවෙන්ට ළඟයි’

හෙට සෝමසුන්දරට දීමට අර පොත රැගෙන යා යුතු බවද විමලචන්ද්‍ර සිහි කළේ ය. ඒ පොත සෝමසුන්දරට දීමට ඔහුට සිත් නොදෙයි. දැන් විශ්‍රාම ගොස් සිටින සෝමසුන්දරට ගුරු සිසු සබඳතා ගැන දැන ගැනීමට කිසි අවශ්‍යතාවක් නැතැයි ඔහු සිතුවේ ය. එහෙත් පොත නොදුන්නොත් ඔහු තමා සමග අමනාප වීමට ඉඩ ඇත. ඔහු ටික වේලාවක් කල්පනා කළේ ය. බිරිඳ නිදන්ට ගිය බව සැක හැර දැනගත් ඔහු ‘ගුරු ශිෂ්‍ය සබඳතා – මනෝවිද්‍යාත්මක විග්‍රහයක්’ පොත රක්කයෙන් ගෙන මුල් පිටුව පෙරළා එදෙස බලා සිටියේ ය.

මහාචාර්ය සූරියපටබැඳිගේ දේශන වාර හත අටකට සහභාගි වුවත් විමලචන්ද්‍ර මහාචාර්යවරයා පෞද්ගලිකව දැන සිටියේ නැත. නිහඬ පුද්ගලයකු වූ මහාචාර්යවරයා දේශන අවසන් වූ වහාම දේශනා ශාලාවෙන් ඉවත්ව ගිය අතර කිසිම ශිෂ්‍යයකු සමග ඇයි හොඳයියක් පැවැත්වූ බවක් ඔහුට මතක නැත. රටේ නමගිය විද්වතකු වූ ඔහු කිසියම් ගෞරවයකින් යුතුව හැසිරුණු බවකි විමලචන්ද්‍රට පෙනී ගියේ.

ඉන්පසු විමලචන්ද්‍ර ඔහු නිතර ලිවීමට ගන්නා කළු පාට බෝල්පොයින්ට් පෑන නොව නිල්පාට පෑනක් ගෙන මේසය උඩ තිබූ සුදු කඩදාසියේ පෑන් පහරවල් කීපයක් ඇඳ එය හොඳින් ලියවෙන බව සැක හැර දැන ගත්තේ ය. අනතුරුව තව ටික වේලාවක් පොත පෙරළගෙන සිට මුල් පිටුවේ පොතේ මුද්‍රිත නමට පහළින් මඳක් ඇල අකුරෙන් මෙසේ ලීවේ ය.

‘ප්‍රිය ශිෂ්‍ය ඇස්. ඇම්. විමලචන්ද්‍ර ට

කර්තෘගේ තුටු පඬුර,

විධ්‍යකර සූරියපටබැඳි, මහාචාර්ය – ශාස්ත්‍ර පීඨය

විමලචන්ද්‍ර එම වැකි කිහිපය ලියුවේ තමන් ලියනවාට වඩා ලොකු අකුරෙන් වම් පැත්තට ඇල කරලා ය. ලියා අවසන්වූ වහාම ඔහුට මතක් වූයේ දිනයක් දැමිය යුතු බවය. මඳක් කල්පනා කළ ඔහු තමා පාඨමාලාව අවසන් කළ 1958 දී බව සිහිකර, වැකි පෙළට යටින්, ජූනි 1958 ලෙසින් සටහන් කර කෙටි ඉරක්ද ගසා හෙට සිංහල කඩයට යනවිට රැගෙන යන කළු පාට රෙදි මල්ලට දමා ගත්තේ ය.

පසුදින සෝමසුන්දරත් විමලචන්ද්‍රත් සිංහල කඩෙන් ගත් ‘ඉරිදා දිවයින’ කියවමින් උද්‍යානයේ සුපුරුදු බංකුවේ වාඩිවී සිටියහ. තමන් පොත රැගෙන ආ බවට කිසි සඳහනක් නොකළ විමලචන්ද්‍ර කොයි මොහොතක හෝ සෝමසුන්දර ඒ ගැන විමසනු ඇතැයි බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියේ ය. ඔහුගේ සිතිවිලි අවබෝධ කර ගත්තාක් මෙන් එකෙනෙහිම බලමින් සිටි පුවත් පත පහත් කළ සෝමසුන්දර, ‘මිස්ට විමලචන්ද්‍රට අර පොත ගේන්ට මතක් වුණාදැ’යි ඇසුවේ ය.

‘ඔව් ඔව් මම ගෙනාව, ඊයෙ රෑම පොත මේ මල්ලට දාගත්ත අමතක වෙයි කියල’

ඔහු මල්ලට අත දමා පොත ගෙන මහත් උද්දාමයෙන් සෝමසුන්දරට පොත දුන්නේ ය.

සෝමසුන්දර පුවත් පත හකුලා බැංකුවේ පසෙකින් තබා පොත ගෙන පෙරලුවේ ය. මුල් පිටුව පෙරලූ වහාම ඔහුගේ දෑස යොමුවූයේ පොත ප්‍රධානය කිරීමේ සටහනට වෙතට ය.

‘ආ මිස්ට විමලචන්ද්‍රට තෑගි දීල ප්‍රොෆෙසර්ම, හොඳට අඳුනනව ඇති නේද ප්‍රොෆෙසර්ව’

‘ඔව් ඔව්’ විමලචන්ද්‍ර තම මිතුරා දෙස නොබලාම පැවසී ය. ඔහුගේ මුහුණේ සාඩම්බර සිනහවක් පැතිර ගියේ ය.’ ප්‍රොෆෙසර් මට ලියුම් කීපයකුත් එව්වා ඒ කාලේ හිතවත්කමට’

‘හැබෑට, එහෙනම් මිස්ට විමලචන්ද්‍රගෙ හොඳ මිත්‍රයෙක්’

සෝමසුන්දර තම මිතුරා දෙස විස්මය පිරුණු බැල්මක් හෙලුවේ ය.

‘මිස්ට විමලචන්ද්‍ර ළඟ ඇතිනෙ ප්‍රොෆෙසර්ගෙ අනිත් පොතුත්. වෙලාවක එන්ට ආසයි මිස්ට විමලචන්ද්‍රගෙ ගෙදර’

‘එන්න ඕන වෙලාවක එන්න, මගේ පොඩි ලයිබ්‍රරි එක බලන්න’

තමන් ළඟ ඇති වටිනා පොත්පත් කිහිපය සොමසුන්දරට පෙන්වීමට හොඳ අවස්ථාවක් උදාවී ඇතැයි යන සිතිවිල්ල විමලචන්ද්‍රට දැඩි සතුටක් ගෙන දුන්නේ ය.

දෙසතියකට පසු බදාදාවක උද්‍යාන බංකුවේ වාඩිවී පුවත් පත බලමින් සිටි අතර සෙනසුරාදා සැන්දෑවේ තම නිවසට එන ලෙස විමලචන්ද්‍ර සෝමසුන්දරට ආරාධනා කළේය. සති අන්තයේදී මිණිබිරියන් දෙදෙනා බලා ගැනීමේ වගකීමෙන් නිදහස් කර තිබුණු නිසා සෝමසුන්දර එම ආරාධනය සතුටින් භාර ගත්තේ ය.

‘නෝත්පොඉන්ට් ස්ටේසමෙන් බැස්ස ගමන් පාර ඉස්සරහ තියෙන තට්ටු හයේ බිල්ඩිම. දෙවන තට්ටුවේ හයවෙනි ෆ්ලැට් එක’

‘හොඳයි මම එන්නම් එදාට, බොහොම ස්තුතියි. මිස්ට විමලචන්ද්‍රගේ පුස්තකාලෙ බලන්ට ආසයි’

සෙනසුරාදා උදයේ තම බිරිඳ ඇමතූ විමලචන්ද්‍ර සැන්දෑවේ තම නිවසට පැමිණෙන මිතුරා ගැන සඳහන් කර තේ පැන් සංග්‍රහයකට අවශ්‍ය දේ සූදානම් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියේ ය.

‘මම දැන් පහළ ගැරේජ් එකට ගිහින් පොත් ටිකක් ගේනවා උඩට. මිස්ට සෝමසුන්දරට බලන්ට ඕන කිව්ව මගෙ පොත්’

‘ඉතින් උඩට උස්සන් එන්නෙ මොකටද? එයා ආවහම පහළට එක්කන් ගිහින් පෙන්නන්න. ඕව උස්සන්ට ගිහින් ප්‍රෙෂර් වැඩි වෙන්ට පුළුවන්නෙ’

‘අපොයි, එහෙම හොඳය. ගැරේජ් එකේ පොත් තියාගන්නව කියල එයාට පෙන්නන්න’

තම බිරිඳට සවන් නොදුන් ඔහු ගරාජයට ගොස් තුන් වතාවකට පොත් මිටි උස්සාගෙන ආවේ ය. සාලයේ ටෙලෙවිෂන් යන්ත්‍රය ළඟ ඇති එකම පොත් රාක්කය යට බිම පොත් මිටි තැබූ ඔහු මඳක් කල්පනා කළේ ය. දහවල් කෑමෙන් පසු ගරාජයේ ඇති හිස්වූ පොත් රාක්කයද උඩට ගෙනවිත් එහි පොත් තැන්පත් කිරීමට ඔහු තීරණය කළේය. සෝමසුන්දර පැමිණීමට පෙර එය කළ හැකි බවද ඔහුට විශ්වාස ය. තමන් පෙළෙන අධික රුධිර පීඩන තත්ත්වය නිසා තමන්ට බර එසවීමට කිසිවිටක බිරිඳ අවසර නොදෙන බව ඔහු දනී. දහවල් ආහාරයෙන් පසු ඇය කෙටි නින්දකට යන වේලාවේ පහළට බැස පොත් රාක්කය උඩට ඔසොවා ගෙන එන්ට පුළුවන. තුන්වන වරට පොත් මිටිය උඩට ගෙනත් තබා ගරාජයට ගොස් හිස් රාක්කය එහාට මෙහාට කර බැලූ විට හිස් රාක්කය එතරම් බර නැති බවබ ඔහුට සිතුණේ ය.

තමන් ළඟ ඇති වටිනා පොත් පිරවූ රාක්ක දැක සෝමසුන්දර විස්මයට පත්වනු ඇතැයි යන සිතිවිල්ල ඔහු තුළ ඇති කළේ අමුතු ගර්වයකි. ඔවුන් දෙදෙනාම පොල්ගොල්ල ගුරු අභ්‍යාස විද්‍යාලයේ එකම පාඨමාලාව හැදෑරු නමුත් තම බහුශ්‍රතභාවය ගැන සෝමසුන්දර විස්මයට පත්වනු නිසැකය.

දහවල් දෙක හමාර පසුවී බිරිඳ නින්දට ගොස් ස්වල්ප වෙලාවකට පසු ඇය ගොරවන හඬට සවන් දුන් විමලචන්ද්‍ර ඇයගෙන් විරෝධයක් එල්ල නොවන බව සැක හැර දැන හිමින් සීරුවේ ගෙට ඇතුළුවන ඉදිරි දොර පාළුව අඩවල් කර තබා පඩිපෙළ බැස තම තට්ටු නිවාසයට හිමි ගරාජයට ගොස් හිස් පොත් රාක්කය දෙස මඳ වේලාවක් බලා සිට දෑතින්ම එය ඔසොවන්ට තැත් කළේ ය. හිතුවාටත් වඩා රාක්කය බර වැඩිය. එහෙත් මුළු වෙර යොදා දැඩි අපහසුවෙන් රාක්කය ඔසොවාගෙන ඔහු පඩිපෙළ මුලට ආවේ ය. තම පපුව තදවන්නාක් මෙන් දැනුණු නිසා ඔහු රාක්කය බිම තබා විනාඩි දහයක් පමණ ගිමන් හැරියේ ය. අවාසනාවකට මෙන් ඒ වෙලාවේ තට්ටු නිවසයේ වැසියන් කිසිවකු පඩි පෙළ අසලින්වත් ගමන් නොකිරීම ඔහුගේ පුදුමයට හේතු විය. කිසිවකු පැමිණියේ නම් ඔහුගේ උදව් ඇතිව රාක්කය තම නිවස ඇතුලටම ගෙනයෑමට හැකියාව තිබිණ. ආසන්න උප නගරයේ වෙසෙන තම දුවටවත් බෑනාටවත් මේ වෙලාවේ උදව් ඉල්ලා කරදර කිරීම සුදුසු නොවේ. තව විනාඩි කිහිපයකින් රාක්කය දෙවන තට්ටුවේ තම නිවසට ගෙන ගියොත් විනාඩි පහක් ඇතුළත බිම තැබූ පොත් ටික රාක්කයේ අසුරන්ට පුළුවන. ඔහු හිතට ධෛර්ය උපදවා ලොකු හුස්මක් ගෙන රාක්කය දෑතින්ම ඔසොවාගෙන පඩි දෙකක නැග්ගේ ය. තුන්වන පඩියට දෙපය තබත්ම බිත්තියත් පඩි පෙලේ ආධාරක යකඩ රාමුවත් අතර රාක්කය හිරවීම නිසා පය පැටලී ඔහු රාක්කයත් සමග පඩි පෙළේ ඇද වැටුනේ ය. බිම වැටෙත්ම දෑතින් ගිලිහුණු රාක්කයේ උඩ ඇන්ද ඔහුගේ හිසට තද පහරක් එල්ල කරමින් වැටී බිත්තියත් ඔහුගේ සිරුරත් අතර හිරවිය. පඩි පෙලේ යමක් තදින් වදින හඬ ඇසී ඇහැරුණු ඔහුගේ බිරිඳ අඩවල් කර තිබූ දොර තල්ලු කර දමා පඩිපෙළ මුලට විත් හිස් පොත් රාක්කයට යටවී වේදනාවෙන් මිරිකෙන තම සැමියාගේ දර්ශනයෙන් භය බිරාන්තව විලාප නඟන්නට වූවා ය. අඩ සිහියෙන් දෑස හැර බැලූ විමලචන්ද්‍රට ගොඩනැඟිල්ලේ ප්‍රධාන දොරටුවෙන් ඇතුළු වී පඩිපෙළ නගින්ට සැරසෙන සෝමසුන්දරගේ විදහාගත් දෑස පෙනී නොපෙනී ගියේ ය.

https://www.divaina.lk/features/33636?fbclid=IwY2xjawNTuLlleHRuA2FlbQIxMQABHp3snQPec517Ilr6pHlZtjrAHlO16gabov6m6XWYkFmcIvjD28pRklyEAW7w_aem_7q9gYwNvl95FaHklfOTaTA