කෙටි කතාවක් 3
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
Supem Tissera
බිරිඳ සැමියාගේ සැප සනීප , ලෙඩ දුක ගැන පමණ ඉක්මවා උනන්දු වීම අපි නිතර දකින දෙයක්. මෙම සම්ප්‍රදායක හැසිරීමට ප්‍රදාන හේතුව ලෙස මම දකින්නේ පවුලේ ආර්ථික සවිය ලැබෙන්නේ සැමියා ගෙන් වීමය්. අද කාලයේ පවුලේ අඹු සැමි දෙදෙනාම රැකියා කලත් මෙම හැසිරීම තවමත් අපිට අත් දකින්න පුළුවන්. නමුත් ඊළඟ පරම්පරාවලට යනකොට මේ සිරිත් ක්රමයෙන් වියැකී යන බවය් මගේ නම් අදහස.
නමුත් මේ කථාවේ මල්ලිකා ගේ හැසිරීමට පදනම ඊට වෙනස් බවය් මට හිතෙන්නේ. ඒ සඳහා මම අවධානය යොමු කරන්නේ කතාවේ එන පහත කරුණු වලටය්.
1. මල්ලිකා ඇගේ විවාහයට කිට්ටු කලක් වෙනතෙක් තවත් කෙනෙකු හා පෙමෙන් සිටීම
2. මේ විවාහය ගැන ඇයට එතරම් උනන්දුවක් නොතිබීම
3. විවාහ වී වසර දෙකක් උවත් දරුවෙක් නොලැබීම
4. ඇයගේ සැමියා වැඩි කාලයක් පොත් සාප්පුවේ ගත කිරීම නිසා ඇය පාලුවෙන් කාලය ගෙවීම
5. ප්රධාන කරුන වන්නේ ඇය සිවි දිවි නසා ගැනීම
මේ ගැන සිතන විට ඇය සැමියාගේ සැප සනීප සහ ලෙඩ දුක ගැන දක්වන උනන්දුවට හේතුව ඇයගේ මානසික තත්වය බව්ය් මට හැඟෙන්නේ. එයට තවත් හේතුවක් විය හැකි වන්නේ ඇයට තිබිය හැකි guilty feeling එකය් (කලින් තිබු ප්‍රේම සමබන්ධය නිසා ). සැමියාට ලෙඩක් නැති බව දැනගත් කල සාමාන්‍ය මානසික තත්වයේ සිටින ගැහැනියක් ඒ ගැන දුක් වන්නේද? නමුත් මල්ලිකාට එය දුකක් ලෙස දැනෙන්නේ ඇයට සැමියා ළඟ තබාගෙන බලා ගැනීමේ අවස්ථාව නැතිවී යන නිසා කියාය් මට සිතෙන්නේ.
ප.ලි: ගෝටාගොගමෙන් රටේ ජනතාවට මේ වගේ යම්කිසි ප්‍රයෝජනක් ඇති දෙයක් වෙන එක ගැන මම සතුටු වෙනවා
Nihal Ananda
මේ කතාව මුලින්ම කියවන්න ට ඇත්තේ ස්කෝලෙ කාලේ. සාමාන්යයෙන් ජයතිලක ගේ/ වික්‍රමසිංහගේ පොත් ස්කෝලෙ/ ගම්සභා පුස්තකාලයේ තිබෙනවා .හැබැයි..... ඒ කාලෙ මේ වැනි කතා දැනෙන්නට විදියක් නැහැ . මෙික ලමයින්ට දුරස්ථ වැඩිහිටියන්ගෙ අත්දැකීමක් , කතන්දර යකුත් නැහැ.
කතාව ගොඩ නගා ඇති ආකෘතික ලක්ෂණ එක දෙකක් form ගැන කියන්නම්.
Arthur Arambepola
ආර්ථික කටයුතු සදහා සෘජු සම්බන්ධයක් නැති නිසා තමාගේ ස්වාමිපුරුෂයා මියගියහොත් තමාගේ අනාගතය අවිනිශ්චිත යැයි සිතීමට පුළුවන.එමෙන්ම දරුඵල නොමැති නිසා ස්වාමිපුරුෂයා තමා හැරයයි යන බියක් ඇතිවීමටද ඉඩ ඇත.
දුප්පත් කාන්තාවන් බොහෝ විට ආර්ථික කටයුතුවල සෘජුව යෙදෙන නිසාද, ඔවුන්ට අනාගතයෙහි සිදුවිය හැකි සිදුවීම් ගැන කල්පනා කරනවාට වඩා එදිනෙදා ජීවිතයට බලපාන කරුණු ගැන සිතීමට සිදුවී ඇති නිසාද ඔවුනට මෙවන් ප්රශ්න බරපතල නොවිය හැක. ඔවුනට මෙහෙකරුවන් හෝ යන්ත්‍රසූත්‍ර නොමැති නිසා ගෙදර කෙරෙන උයන පිහින, රෙදි හෝදන කටයුතුවලටද වෙහෙස විය යුතු අතර කාලයද ගතවේ.
නුමුත් නිවසෙහි කාලය ගත කරන මධ්‍යම පාන්තික කාන්තාවකට මේවා බරපතල ප්රශ්න බවට පත්විය හැක.
සාමාන්‍ය මානසික තත්වයකින් සිටින කාන්තාවකට කාලය යෙදවීමට බොහෝ විකල්ප ක්‍රියාකාරකම් ඇත.
තමාගේම වූ ආර්ථික ක්‍රියාවලියක් ආරම්භ කිරීම, විනෝදාංශයක නිරතවීම (මල් වැවීම, මැහුම් ගෙතුම්, අධ්‍යාපනයක් ලද කාන්තාවක් නම් කියවීම හා ලිවීම, මේ කිසිත් නැතිනම් අහල පහල ගෙවල්වල සිටින ගැහැණු සමග අල්ලාප සල්ලාපයේ (gossip) යෙදීම ආදී) මින් සමහරකි.
නුමුත් මානසික ව්‍යාකූළතාවයකින් පෙළෙන කාන්තාවක් නිරතුරුව මෙම ප්රශ්න ගැන කල්පනා කරමින් කාලය ගත කිරීමට ස්වාභාවිකය.
අනාරක්ෂිතභාවය පිළිබද බියකින් පෙළෙන උදවිය බොහෝවිට අසාමාන්‍ය ලෙස අන්‍යයන් පාලනය කිරීමට උත්සාහ ගනිති. මෙම කාන්තාවද තම ස්වාමිපුරුෂයා පාලනය කිරීමට ක්‍රමයක් සොයාගැනීමට වෙහෙසෙයි.
එම පුරුෂයාට දියවැඩියාව, අධික රුධිර පීඩනය වැනි රෝගී තත්ත්වයක් තිබුණහොත් ඇයට මේ සඳහා අවස්ථාව ලැබේ. ඇයට ඔහුගේ ආහාර, ඖෂධ, ව්‍යායාම රැකියාව වෙනුවෙන් ගතකරන කාලය යනාදිය පාලනය කළ හැක.
ඇය දුකට පත්වන්නේ සුපෙම් සඳහන් කරන ආකාරයේ "සැමියා ළඟ තබාගෙන බලා ගැනීමේ අවස්ථාව නැතිවී" යාම වැනි අහිංසක තත්ත්වයකින් නොවන බව මට සිතේ. මෙම කණගාටුව, සැමියාව පාලනය කිරීමට අවස්ථාව නොලැබීම නිසා ඇතිවන ආත්මානුකම්පාවක් විය හැක.
එමෙන්ම, ස්වාමිපුරුෂයා වෙනුවෙන් කාලසටහනක් සාදා එය අධීක්ෂනය කිරීම මගින් තමා ඉතා වැදගත් කාර්යයක යෙදෙන බවට හැඟීමක්ද ඇතිකරගත හැක. එම අවස්ථාවද ගිලිහී යයි.
මේ නිසා ඇතිවන හිස්බව ඇයට දරාගත නොහැකි වීමෙන් සියදිවි නසාගැනීමට උත්සාහ කළ බව පෙනේ.
Nissanka Rajapaksa
රාජ්‍ය ලිපිකරුවෙකු ගේ මරණය
Nissanka Rajapaksa
ගංගු බ්‍රාහ්මණ වංශිකයෙකු බව යි හැමෝම කියන්නේ. ඔහු ද තමා ගැන එලෙස සිතයි.
මගේ අනෙකුත් සේවකයින් මට හිස නමා ආචාර කළ ද ගංගු කවදාවත් මට එලෙස සුබ පතා නැත. සමහරවිට ඔහු මගෙන් ගෞරවයක් අපේක්ෂා කරනවා ද විය හැකියි. ඔහු කිසි විටෙකත්
අනෙකෙකු භාවිතා කළ දෙයක් ස්පර්ශ නොකරයි. රස්නය නිසා මට දහඩිය දමත්දී පවා ඔහු ලවා පවන් ගස්සවා ගැනීමට මා තුළ ධෛර්යයක් නැත. කිසිවෙකු නොමැති විටෙක මා දහඩියෙන් පීඩා විඳිද්දී, ඔහු අවාන අතට ගනියි. ඒත් එවිට ඔහුගේ ආකල්පය වන්නේ ඔහු මට මහා උපකාරයක් කරන බවයි. ඔහු හදිසි කෝපයෙන් ද යුක්ත වන අතර මගේ සුළු තරවටුවක් පවා ඔහුට ඉවසිය නොහැක. ඔහුට ඇත්තේ මිතුරන් අතළොස්සක් පමණක් වන අතර කරත්තකරුවා හෝ වෙනත් සේවකයෙකු සමග එකට වාඩිවීම පවා ඔහුට තරම් නොවන බවයි ඔහු සිතන්නේ. ඔහු කා සමඟ හෝ මිත්‍රශීලීව සිටින බවක් මා දැක නෑ. එමෙන් ම ඔහු කවදාවත් ම පොළට හෝ සංදර්ශනයකට නොයයි. තවද ඔහුගේ පන්තියේ මිනිසුන්ගේ පොදු ඇබ්බැහිවීමක් වන දුම් පානය පවා ඔහු කිසිවිටෙක නොකරයි. ගඟේ නෑමට යන්නේ ද නැත. ඔහු මළපොතේ අකුරක්වත් නොදනී. කෙසේ වෙතත්, ඔහු සියලු ගෞරව අපේක්ෂා කරයි.
බ්‍රාහ්මණයෙකු වන ඔහු එසේ නොකළ යුත්තේ ඇයි? සිය මුතුන් මිත්තන් විසින් ඔවුන්ට ඉතිරි කළ ධනයේ පදනම සහිත වෙනත් අයට එසේ ගෞරවය ලබා ගත හැකි නම් නිසැකවම ගංගුට ද ඔහුගේ වංශය අනුව ලැබිය යුතු ගෞරවය ඉල්ලා සිටිය හැකියි. අත්‍යවශ්‍ය අවස්ථාවලදී හැර මම මගේ සේවකයන් සමඟ වැඩි කතා බහකට නොයමි. මගේ පෞද්ගලිකත්වය ආක්‍රමණය නොකරන ලෙස මා ඔවුන්ට දැඩිව උපදෙස් දී ඇත. වතුර වීදුරුවක් ගෙන්වා ගැනීම, සපත්තු පැළඳීම, පහන දැල්වීම වැනි කුඩා දේ වලට ඔවුන් නොකැඳවා, ම විසින්ම ඒවා ඉටුකර ගැනීමට මම වඩා කැමැත්තෙමි. එය මට මගේ ස්වාධීනත්වය සහ ආත්ම විශ්වාසය පිළිබඳ හැඟීමක් ලබා දෙයි. මේ වන විට, මගේ සේවකයින්ට මේ ගැන අවබෝධයක් ඇති අතර ඔවුන් මට කරදර කරන්නේ ඉතාමත් කලාතුරකිනි.කිසියම් විටෙක කෙනෙකු මා වෙත අනවසරයෙන් පැමිණියහොත්, ඒ එක්කෝ වැටුප් අත්තිකාරමක් අවශ්‍ය නිසා හෝ වෙනත් සේවකයෙක් ගැන පැමිණිල්ලක් කිරීමට විය. මෙම අශෝභන පුරුදු මම හෙළා දකිමි. මා ඔවුන්ට නිතිපතා සහ ප්රමාණවත් තරම් ගෙවන විට ඔවුන් තම මාසික වැටුප දින පහළොවකින් වියදම් කොට අවසන් කරන්නේ කුමන හේතුවක් නිසා ද? කේලාම් කීම හෝ ප්‍රශංසාව කෙනෙකුගේ පහත් චරිත ලක්ෂණ සේ මම සලකමි. ඒ දෙකම නීචයි.දිනක් උදෑසන, හිටි අඩියේ, ගංගු මා සොයා ආවේ ය. මට එවෙලේ දැනුණු කේන්තිය නිසා නුරුස්නා ලෙස මා ඔහුගෙන් විමසා සිටියේ ඔහු පැමිණියේ කුමක් සඳහා ද යන්න යි. ගංගුගේ මුහුණෙන් පෙනුණේ ඔහුට යමක් පැවසීමට අවශ්‍යව ඇති බවයි. එහෙත්, ඔහුගේ උපරිම උත්සාහය ව්‍යවර්ථ කරමින් වචන දෙතොලට පැමිණීම ප්‍රතික්ෂේප කළේ ය.
මඳ විරාමයකින් පසු, “මොකද ගංගු? ඇයි කටේ පිට්ටු ද? උඹ දන්නවනේ මට උදේ ඇවිදින්න යන්න පරක්කු වෙනව කියලා." යයි නැවතත් කීවෙමි.ගංගු ගොත ගසමින්, "කමක් නෑ.... සර් යන්න. මම වෙන වෙලාවක එන්නම්.." යැයි කීවේ ය. මෙය මා වඩාත් තරහ ගස්සන්නක් විය. ඔහු දැන්
මට හදිස්සියි කියා බැහැරව ගොස් මගේ විවේකයක් යැයි ඔහු සිතන වෙනත් වේලාවක පැමිණ මගේ කාලය පැය ගණනක් නාස්ති කරනු ඇත. මා කාර්යබහුල ව ඇති බවක් ඔහුට හැඟුනේ මා කියැවීමේ හෝ ලිවීමේ නිරතව සිටින විට පමණකි. මා තනිව, හිඳගෙන හෝ කල්පනාකාරීව සිටින විටදී ඔහු සිතුවේ මා නිකම්ම නිකම් ඉන්නවා කියා යි. එවන් මොහොතක් මාහට කෙතරම් අගනේ ද යන්න ගැන වැටහීමක් නැති ඔහු, ඉදිරි දිනක දී, මට මහා කරදරයක් ගෙන එනු ඇත.මට මේ මොහෙතේ ම මේ කරදරයෙන් මිදෙන්නට අවශ්‍ය වූ බැවින්, “උඹ ආවෙ
අත්තිකාරමක් බලාපොරොත්තුවෙන් නම් ඒක හරියන්නේ නෑ ගංගු," යැයි කීවෙමි.“මට අත්තිකාරමක් අවශ්‍ය නැහැ සර්. මම කවදාවත් ම එහෙම ඉල්ලලත් නෑ.""එහෙනම් කාට හෝ විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් කරන්න වෙන්න ඇති. උඹ දන්නවනේ මට කේලාම් දිරවන්නෙ නැති බව."
“නෑ සර්, මට කාටවත් විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් කරන්න නැහැ.”"එහෙනම් මොන ඉටිගෙඩියකට ද උඹ මට කරදර කරන්න ආවේ?" මගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්ම යමින් ඇත.
තම පණිවිඩය ගැට ගසා ගැනීමට ගංගු තතවදුරටත් ගන්නා උත්සාහය ඔහුගේ මුහුණෙන් පිළිබිඹු වෙයි. අවසානයේ ඔහු, “මට මගේ රාජකාරියෙන් නිදහස් වෙන්න ඕන සර්. මට තවදුරටත් සර් ළඟ ඉන්න බැරි වේවි." යැයි කීවේ ය.මෙය කාගෙන් හෝ මට ලැබුණු එවැනි පළමු ඉල්ලීම වූ අතර මට ලැජ්ජාවක් දැනුණි. සියල්ලෝ ම මා පරමාදර්ශී සේවා යෝජකයෙකු ලෙස සලකනු ලැබූ අතර හැම දා මා යටතේ සේවය කිරීමට ලැබීම ඉමහත් වාසනාවක් බව මගේ සේවකයෝ සිතූහ."ඇයි උඹ යන්න හදන්නේ?"
මම ඇසුවෙමි.
“සර් තරම් කරුණාවන්ත කෙනෙක් මට මගෙ ජීවිතේට ම හමුවෙලා නෑ, ඉතා හොඳ හේතුවක් නැත්නම් මට ඔබ අතහැර යාමට පුළුවන් ද? මට වෙනත් විකල්පයක් නැතුව ගිය නිසයි මං මේ තත්වයට පත් වුනේ. මං නිසා මිනිස්සු ඔබට ඇඟිල්ල දික් කළොත් ඒක මට දරා ගන්න බැරි වේවි." ගංගු කියාගෙන ගියේ ය.මෙය වඩාත් කුතුහලය දනවන කරුණක් විය. මට මගේ උදෑසන ඇවිදීම ගැන තබා පුටුවක වාඩි වී සිටින බව පවා අමතක විය.
"මේක හරිම හතර බීරි කතාවක්නෙ ගංගු! ඇයි උඹ උඹේ හිතේ තියෙන දේ පැහැදිලිව කියන්නෙ නැත්තෙ?"
ගංගු නැවත ගොත ගසමින්, "සර්..., වැඩේ ඒක තමයි... ඒක... එයා... වැන්දඹු ගෙදරින් එළියට දාපු ගෑනියෙක්.... අර... ගෝමතී දේවි...." ඔහු වාක්‍යය අවසන් නොකර නැවතුණේ ය.
"ඒකියි උඹේ රස්සාවයි අතර තියෙන සම්බන්ධය මොකක් ද?" මම නොඉවසිල්ලෙන් ඇසුවෙමි.
“මට එයාව බඳින්න ඕන සර්,” ගංගු කීවේ ය.
මා ඔහු දෙස බැලුවේ විමතියෙනි. නවීන ශිෂ්ටාචාරයේ ඇබිත්තක්වත් ස්පර්ශ නොකළ මේ ගතානුගතික බ්‍රාහ්මණයා ස්වයං ගරුත්වයක් ඇති කිසිවෙකු විසින් තම අසලකට හෝ වැද්ද නොගන්නා අයාලේ ගිය කාන්තාවක් විවාහ කර ගැනීමට තීරණය කළේ කෙසේ ද?මේ කාලය වන විට ගෝමතී විසින් අපගේ සන්සුන් වූ ගම් තුලාන තුළ කිසියම් කැළඹිලි සහිත වාතාවරණයක් නිර්මාණය කර තිබුණි. වසර කිහිපයකට පෙර ඇය වැන්දඹු නිවාසයට ඇතුළු විය. එහි බලධාරීන් විසින් ඇයව දෙවරක් ම විවාහ කර දී පිටත් කොට ඇතත්, එම අවස්ථා දෙකේදී ම, සතියකට පමණ පසු, නැවත ඇය එහි පැමිණ සිටියා ය.අවසානයේ ඇයව පන්නා දැමීමට එම නිවාසයේ අධිකාරිය තීරණය කර තිබුණි. පසුව ඇය ඒ ආසන්නයේ කාමරයක් කුලියට ගෙන නැවතී සිටි අතර ප්‍රේමයෙන් පෙළෙන සියලුම තරුණයින්හට ඇය මහත් උනන්දුවක් ජනිත කරවන වස්තුවක් ව තිබුණි. මට ගංගු ගැන කේන්තියක් මෙන්ම අනුකම්පාවක් ඇති වුණි. “ඇයි මේ මෝඩ මිනිහට බඳින්න වෙන ගෑනියෙක් හොයාගන්න බැරි වුණේ?” මම මට ම කියා ගතිමි. ඇය දින කිහිපයකට වඩා ඔහු සමඟ නොඇලෙන බව මගේ විශ්වාසය විය. ඔහු ආර්ථික අතින් යහපත් වූවා නම්, ඇය මාස කිහිපයකටවත් ඇලී සිටින්නට ඉඩ තිබේ. නමුත් දැන් ඔහු සිටින තත්ත්වය අනුව, ඔවුන්ගේ විවාහය දින කිහිපයකට වඩා නොපවතිනු ඇති බවයි මගේ විශ්වාසය.
"උඹ ඒකිගෙ අතීතය ගැන දන්නව ද?" මම ඔහුගෙන් ඇසුවෙමි.
"ඔක්කොම බොරු සර්?" ඔහු දැඩි විශ්වාසයකින් යුතුව කීවේ ය. "මිනිස්සු ඈට නිකරුණේ නරක නමක් පටබැඳලා."
"මොන විකාරයක් ද! ඈ මිනිස්සු තුන් දෙනෙක් ම අත්හැර දාපු එකියක් බව උඹ නොදන්න කාරණයක් ද?"
"මිනිස්සු ඇයව අතහැර ගිය එක ගැන ඈ මොනව කරන්න ද සර්?" ගංගු සන්සුන් ලෙස පිළිතුරු දුන්නේ ය, “ඒවා ඇත්තට ම කෙනෙකුට විශ්වාස කළ හැකි දේවල් ද?" “උඹ මොන තරම් මෝඩයෙක් ද!” මම තවදුරටත් කීවෙමි. "මිනිහෙක් ගෑනියෙක් ගෙනත් රුපියල් දාස් ගණනක් මඟුලට වියදම් කරන්නෙ ඇයව දවසකින් දෙකකින් අතාරින්න බලාගෙන ද?"
ගංගු කවියෙකුගේ මෙන් උද්‍යෝගයෙන් ඊට පිළිතුරු දුන්නේ, “ආදරයක් නැති තැන, ඔබට, කාන්තාවක් දිගටම රැඳී සිටිනු ඇතැයි අපේක්ෂා කරන්න බැහැ. හුදු බෝඩිමක් හෝ නවාතැනක් තිබ්බ පමණකින් කෙනෙකුට කාන්තාවක් දිනා ගන්න බැහැ. මිනිස්සු වැන්දඹු ගැහැණියෙක් විවාහ කරගන්නේ ඔවුන් ඇයට විශාල උපකාරයක් කරන බව සිතමින්. ඉතිං ඔවුන් හිතනවා ඇය ඔවුන් වෙනුවෙන් සෑම දෙයක් ම ඉටු කිරීමට සූදානම් විය යුතු යි කියල. නමුත් කෙනෙකුට තවත් කෙනෙකු දිනා ගන්න නම් මුලින් ම තමන් ගැන අමතක කරන්න සිදු වෙනව. ඊට අමතරව, සර්, ඇගේ සිහිය විකල් වෙන්න පුළුවන් සමහර වෙලාවට. නොයෙකුත් විකාර කතා කියන්න පටන් අරන්, සිහිසුන් වෙනවා. මිනිසුන් කියන්නේ ඇය මායාකාරියකගේ බලපෑමට අහුවෙච්ච බව යි," යනුවෙනි.
“ඉතිං උඹට බඳින්න ඕන එහෙම ගෑනියෙක් ව. උඹ විහිං කරදරයක වැටෙන්න යන බව උඹට තේරෙන්නෙ නැද්ද?" යැයි මම විමසා සිටියෙමි.
ගංගු තම දිවිය වුව පරිත්‍යාග කිරීමට සූදානමින් සිටින වීරයෙකුගේ ස්වරයෙන් ඊට පිළිතුරු දුන්නේ, “දෙවියන් වහන්සේගේ නාමයෙන්,
මට ඇයව ලැබුණොත් පමණයි මට මගේ ජීවිතය අර්ථවත් කරගන්න පුළුවන්," යනුවෙනි."ඒ උඹේ අන්තිම තීරණය එහෙනම්?" මම ඔහුගෙන් ඇසුවෙමි.
“ඔව් සර්,” යයි ඔහු පිළිතුරු දුන්නේ ය.
“හොඳයි, එහෙම නම් මම උඹේ ඉල්ලා අස්වීම පිළිගන්නවා.”
සාමාන්යයෙන් මම පැරණි සිරිත් විරිත්, සම්ප්‍රදායයන් සහ තේරුමක් නැති දේවල් විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. කෙසේ වෙතත්, මෙම විශේෂිත අවස්ථාවෙහි දී, ජීවිතය කැලැල් කරගත් තැනැත්තියක විවාහ කර ගැනීමේ අභිප්‍රාය සහිත මිනිසෙකු නිවසේ තබා ගැනීම නියත වශයෙන් ම භයානක විය හැකි යැයි මම සැලකුවෙමි.එය විය හැකි සියලු ආකාරයේ සංකූලතා ඇති කරනු ඇත. ගංගු මෙහි දී හැසිරෙන්නේ අධික කුසගින්නෙන් පෙළෙන මිනිසෙකු ලෙසයි. ලැබුණු
පාන් කෑල්ල වියළි සහ අමිහිරි වීම ඔහුට අදාළ නැත. මීට අකුල් නොහෙළා සිටීම නුවණට හුරු දෙයක් ලෙස මම සැලකුවෙමි.
මාස පහක් ගත විය. ගංගු ගෝමතීව විවාහ කරගෙන ඒ ආසන්නයේ ම පොල්අතු ඇසුරූ පැල්පතක ජීවත් වෙයි. ඔහු දැන් පදික වෙළෙන්දෙකු ලෙස ජීවිකාව උපයා ගනියි. ඔහු ව පාරේදී හමු වූ සෑම විටකම,
මම ඔහුගේ සුවදුක් විමසීමට නැවතුණෙමි. ඔහුගේ ජීවිතය
මට ඉමහත් උනන්දුවක් ඇතිකරවන කාරණයක් වී ඇත. එය කෙසේ කෙළවර වේ දැයි දැන ගැනීමට මම නොඉවසිල්ලෙන් සිටියෙමි. කෙසේ වෙතත්, ඔහු සෑම විට ම සතුටින් සිටින බව දුටුවෙමි. දැන් ඔහුගේ මුහුණට අමුතුම එළියක් වැටී ඇත. එය සම්පූර්ණයෙන්ම කණස්සල්ලෙන් තොර විය. ඔහු දැන් දිනකට රුපියලක් පමණ උපයයි. අනෙකුත් වියදම් බේරූ පසු ඔහු අත ඇනා දහයක් පමණ ඉතිරි විය. ඔහුට එවන් පූර්ණ සතුටක් ලබා දීමට එම අනා දහයට කිසියම් අද්භූත බලයක් ඇති සෙයකි.දිනක් මට ආරංචි වුණේ ගෝමතී පැන ගොස් ඇති බවයි. එයින් මට ලොකු සතුටක් දැනුණේ ඇයි ද යන්න මට ම ප්‍රහේලිකාවක් විය. ගංගුගෙන් දෘශ්‍යමාන වූ ආත්ම විශ්වාසය කෙරෙහි මා තුළ හටගෙන තිබූ ඊර්ෂ්‍යාව ඊට හේතු වන්නට ඇතැයි මම සිතමි. අවසානයේ, මා නිවැරදි බව ඔප්පු වීම ගැන මට සතුටක් දැනේ. ගෝමතී සමඟ විවාහවීමට සැරසෙද්දී ඔහුව අධෛර්යමත් කළ අය ඔහුගේ අවංක හිතවතුන් බව ඔහු දැන්වත් තේරුම් ගනු ඇත. "ගෝමතීව බැඳ ගත්තම වාසනාව උදාවේවි යි කියල හිතපු ඔහු මොන තරම් මෝඩයෙක් ද?" මම තනිවම සිතුවෙමි.ඔහු හමුවීමට යාමට මට ඇතිවූයේ නොඉවසිල්ලකි.
එදින සවස මා ඔහුව මුණගැසෙන විට ඔහු සම්පූර්ණයෙන්ම ව්‍යාකූලව ගිය බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. ඔහු කෙඳිරිගාමින් අඬන්න පටන් ගත්තතේ, "බාබුජී, ගෝමතී මාව දාලා ගියා..." කියමිනි.
මම ව්‍යාජ අනුකම්පාවක් පාමින්, "මං උඹට මුල ඉඳන් ම කිව්වනෙ මෝඩයෝ. කෝ, කනකටවත් ගත්ත ද? ඒකි උඹේ බඩුත් අරං ගිහිං ද?”
ගංගු, මා ඔහුට බනින නියාවෙන් තම පපුවට අත තබා, "එහෙම කියන්න එපා බාබුජී, එයා මගේ කිසි දෙයක් අරං ගියේ නෑ. එයාගෙ දේවලුත් දාලයි ගිහිං තියෙන්නෙ. මගේ මොන අඩුපාඩුවක් නිසා ඈ ගියා දැයි මට තවම හිතාගන්න බෑ. ඈ ගියේ මගේ මොකක් හෝ ලොකු අඩුපාඩුවක් නිසා බව මට විශ්වාසයි. ඇය උගත් එකියක්, මං මෝඩයෙක්. මට ඈත් එක්ක තව ටිකක් ඉන්න ලැබුණ නම් ඇය මාව මිනිහෙක් කරන්න තිබුණා. වෙනත් අයට කොහොම උනත්, මට නම් ඇය නියත වශයෙන් ම දේවතාවියක්. ඈ ගියේ මොකක් හෝ මගේ වරදක් නිසා,” යැයි කියාගෙන ගියේය. ගංගුගේ වදන් නිසා මා ඔහු ගැන වඩ වඩා කලකිරීමට පත් විය. මා බලාපොරොත්තු වූයේ ඔහු ඇයව පිළිකුලෙන් හෙලා දැක කතා කරනු ඇති බව යි. නමුත් මේ මෝඩයා තවමත් සිහිවිකල්ලෙන් හෝ, සමහර විට, ඔහුගේ සියලු සංවේදනා අක්‍රිය ව ගොස් ඇති අයුරින් හැසිරෙයි. මම විහිළුවක ස්වරයෙන්, "එතකොට ඈ මොකුත් ම ගෙනිහිං නෑ!" යැයි පැවසීමි."නෑ සතයක්වත් ගෙනිහිං නෑ.""එතකොට එයා උඹට ගොඩක් ආදරේ කළා ද?"
"මට තව මොනව ද කියන්න පුළුවන්, බාබුජී? මට එයා අමතක කරන්න බැහැ."
"ඒත් ඒකි උඹව දාල යන්න තීරණය කළා නේද?" "මටත් හිතාගන්න බැරි ඒකම තමයි සර්." "උඹ අහල තියනව ද පරණ කියමනක් 'ගැහැණු කවුරු ද, වරදෙ නොබැඳෙන,' කියල?".“අනේ එහෙම කියන්න එපා බාබුජී. මං මොහොතකටවත් විශ්වාස කරන්නෙ නැහැ ඈ එහෙම ගෑනියෙක් කියල." "ඔච්චරටම ලොකු අලෝදරයක් තියෙනව නං උඹට තියෙන්නෙ ගිහින් කොහෙන් හරි ඒකිව හොයාගෙන ආපහු එක්කං එන එක තමයි.""ඔව් සර්, ඈව හොයා ගන්න කල් මට කිසිම ඉස්පාසුවක් නැහැ. ඈ ඉන්නෙ කොහේදැයි මං දන්නෙ නැහැ. මට විශ්වාසයි එයා ආයෙත් මාත් එක්ක එන බව. මං දැන් යනව ඈව හොයාගෙන. මං ජීවතුන් අතර හිටියොත් නොවරදවා ම සර් හම්බවෙන්න එන්නම්,” කියමින් ඔහු ඉවතට ගියේය.
මේ සිද්ධියෙන් පසු මට නයිනිතාල් වෙත යන්න සිදුවූ අතර මා ආපහු පැමිණියේ
මසකට පමණ පසුවයි. මා යන්තම් ඇඳුම් ගලවා අහවර කළ විගස දැක්කේ ගංගු අලුත උපන් බබෙක් තුරුළු කරගෙන මිදුලේ හිටගෙන ඉන්නා බවයි. ඔහු ප්‍රීතියෙන් මුසපත්ව සිටියේ ය. ක්‍රිෂ්ණා ලැබීම ගැන නන්ද රජුට වත් මෙතරම් සතුටක් නොදැනෙන්නට ඇත.කුසගින්නෙන් පෙළුණ අයෙකු කුස පුරා ආහාර ගැනීමෙන් පසු දැකිය හැකි ආකාරයේ දීප්තියකුයි ඔහුගේ මුහුණේ දිස්වූයේ. “උඹට ගෝමතී දේවි ගැන ආරංචියක් හම්බවුණා ද? මං හිතන්නෙ උඹ ගියා කියල
ඈව හොයාගෙන." මම ඔහුගෙන් විහිළුවට මෙන් ඇසුවෙමි.ගංගු ප්‍රීතියෙන් බැබළෙමින්, “මට එයාව හම්බවුණා බාබුජී. එයා හිටියෙ ලක්නව් වල කාන්තා රෝහලේ. ඈ යාළුවෙකුට කියල ගිහින් තිබුණ, මං හිත අවුල් කරගෙන ඉන්නව නම්, ඈ ඉන්න තැන මට කියන්න ය කියල. ඒක අහපු ගමන් මං ලක්නව් ගිහින් ඈව එක්කං ආව. ඒකෙන් මේකෙන් මට මේකාවත් හමබවුණා," යයි පවසා ඔහු තුරුලේ සිටින දරුවා මට පෙන්වූයේ අලුතින් දිනාගත් පදක්කමක් පෙන්වන මලල ක්‍රීඩකයෙකුගේ අභිමානය විදහා පාමිනි.
ඔහුගේ නිර්ලජ්ජිත හැසිරීම ගැන මම පුදුමයට පත්වීමි. ගෝමතී සමඟ විවාහ වී තවම මාස හයකට වැඩි කාලයක් ගත වී නැතත්, ඔහු ඉතා ආඩම්බරයෙන් දරුවා ඔසවා දක්වයි. "ෂඃ! උඹටත් දැං පිරිමි ළමයෙක් ඉන්නවා එහෙනං. එයා පැනල ගියේ ඒක නිසා වෙන්න ඇති නේද? මේ උඹේ ම දරුවෙක් කියල උඹට විශ්වාස ද?" මම උපහාසයෙන් යුතුව ඇසුවෙමි.
"ඇයි මගේ, බාබුජී? එයා දෙවියන්ගේ."
"මෙයා ඉපදුණේ ලක්නව් වල නේද?"
"ඔව් බාබුජී, ඊයෙට මාසයයි හරියට ම."
"උඹල බැඳල කොච්චර කල් ද?"
"මේ හත්වෙනි මාසෙ සර්."
"එතකොට මේ දරුව ඉපදිලා තියෙන්නෙ බැඳල මාස හයකින්?"“ඔව්...,” ගංගු කිසිදු වෙනස් කමක් නොපෙන්වා කීවේ ය.
"එතකොට මේකා උඹේ දරුවෙක් ද?"
"ඔව් සර්."
"උඹ සිහියෙන් ද මේ කතා කරන්නෙ?" මම ඇසුවෙමි.
මා ඉඟි කළ දෙය ඔහුට නොවැටහුණා ද එසේ නැතහොත් හිතා මතා ම මා කියූ දේ වැරදියට තේරුම් ගත්තා ද යන්න මට ප්‍රහේලිකාවක් විය.
"ඈ සෑහෙන්න අමාරු කාලයක් පහු කළා සර්," ගංගු තම ස්වරය නොවෙනස්ව තබාගනිමින් කීවේ ය. "ඈ මැරිල ඉපදුනා වගේ, බාබුජී. දවස් තුනක් පුරා ඈ වේදනා වින්දා. ඔහ්..., ඈ ඒක කොහොම දරාගන්න ඇති ද?” මොහුට බාධා කළ යුතු වෙලාව මෙය බැවින්, “මේ ලෝකෙ බැඳල මාස හයෙන් ළමයෙක් ඉපදිච්ච පළමු අවස්ථාව තමයි මේක!” යැයි කීවෙමි.
මගේ මෙම ප්රකාශය ගංගු පුදුමයට පත් කළේ ය. ඔහු නොපැහැදිලි සිනහවකින් මෙසේ පැවසීය: “මේ සිද්ධිය මට නම් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ. ගෝමතී පැනල යන්න හේතුවත් මේක ම වෙන්න පුළුවන්. මං ඈට කිව්වා, මං ගැන ආදරයක් නැත්නම්, ඇයට ඕනෑම වෙලාවක මාව දාල යන්න පුළුවන් බවත්, මම නැවත කවදාවත් ම ඇයට කරදර නොකරන බවත්. ඒත්, ඇය මට ආදරය කරනව නම්, අපි දෙන්නා වෙන් කරන්න දරුවා හේතුවක් නොවිය යුතු යි. මං එයාට මගේ ම දරුවෙක්ට වගේ කැමති යි. අනික, කෙනෙක් වැපුරූ කුඹුරක් මිලදී ගත්තාම, අනිකෙකු එය වැපුරුවා කියල අස්වැන්න එපා කියන්නෙ නැහැනෙ.” ඔහු හද පිරි සිනහවක් පෑවේ ය. ගංගුගේ හැඟීම්වලින් මා සසලව ගිය අතර මට දැනුණේ මා අමු මෝඩයෙක් ලෙස හැසිරී ඇති බව යි. මම දෑත් දිගු කර ගංගුගේ දරුවා දෑතට ගෙන සිප ගතිමි. එවිට ගංගු පැවසුවේ, "බාබුජී, ඔබ යහපත්කමේ ප්‍රතිමූර්තිය වගෙයි. මම බොහෝ විට ඔබ ගැන ගෝමතීට කිව්වා, අපි ගිහින් ඔබට ගෞරවය දක්වමු කියල. ඒත් ඈ හරිම ලැජ්ජාශීලී යි.”
මං, යහපත්කමේ ප්‍රතිමූර්තිය! මගේ මධ්‍යම පාන්තික සදාචාරය ගංගුගේ නිර්භීතකම සහ අවංකකම ඉදිරියේ ලැජ්ජාවෙන් හැකිළී ගොසිනි. “ඔබයි යහපත්කමේ ප්‍රතිමූර්තිය ගංගු,” යැයි මම කීවෙමි, “මේ දරුවා ඒකට තවත් ආකර්ෂණයක් එකතු කළා. මම ඔයා එක්ක එන්නම් ගෝමතීව හම්බවෙන්න." අපි දෙදෙනා ගංගුගේ නිවස දෙසට පිය මැන්නෙමු.-------------
Supem Tissera
නිස්සංක
මේ කෙටිකතාව පරිවර්තනය කර මෙහි පල කිරීම ගැන බොහෝ තුති.
ඔබ මේ පරිවර්තනය සඳහා යොදා ගෙන ඇති බස ඉතා සරල සුමට එකක්. එය මේ කතාව අසාවෙන් කියවීමට පිටුවහලක්.
කරුණු කීපයක් නිසා ප්‍රේම් චන්ද් ගේ මේ කතාව මා අගය කරනවා .
1. සමාජය තුල ඇති කුල සම්බන්දතා සහ ගැටීම් මෙහි මනාව පිළිබිඹු කරනවා. උදාහරණක් ලෙස බ්‍රාහ්මණ වාන්සික මෙහෙකරුවා සහ ස්වාමියා අතර ගැටුම විචිත්‍ර ලෙස දක්වනවා (ස්වාමියා ගංගු ට වඩා අඩු යය් සම්මත කුලයක විය හැක )
2. ගැහැණිය පිළිබඳව සමාජයේ පැවතෙන ගතානුගතික අදහස් වලට (ගැහැණු කවරෙදු වරදේ නොබැඳෙන) අබියෝග කිරීම. විශේෂයෙන් ප්‍රේම් චන්ද් ජීවත්වූ වකවානුව (1880- 1936) ගැන කල්පනා කලොත් මෙය ඉතා විශිෂ්ටය් .
නිස්සංක, ඔබගේ අලුත් හැකියාව ඉදිරියට ගෙනයාම ගැන යෝජනා දෙකක්.
මේ කතාව සහ ඔබගේ අනික් පරිවර්තන පුවත් පතක පල කිරීම .
කවදා හෝ මේ එකතුව පොතක් ලෙස මුද්‍රණය කිරීම .
ඒ ගැන මට යම් ලෙස දායක විය හැකිනම් (ඔබගේ පරිවර්තන කියවීමෙන් සහ ගුණදොස් ඉදිරිපත් කිරීමෙන් හෝ වෙනයම් ලෙසකින්) මට දන්වන්න .
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
Nihal Ananda
"හදවතක් බිඳෙන හඬක් වැනි ඉකිබිඳුමක් මට ඇසිණි. මගේ හදවත පාරවන හඬකින් ඈ මෙසේ පවසන්නට විය." .....................
" තවදුරටත් ඊට සවන් දෙන්නට තරම් ධෛර්යයක් මා තුළ නොවීය. මා රැගෙන යන්නට තරම් සවිමත් නොවූ දණහිස්වලින් යුතුව මම පොළොවට ඇලී ගත් වනම එතැන හිඳගෙන සිටියෙමි"
සරල ලෙස පෙනුනත් ..... මනුෂ්‍ය හැගීම් ,චර්යාව පිලිබඳ යම් ගැඹුරක් තිබෙන බවක් පෙනෙනවා.
කතාව ලියා ඇති -සුනීතා ජෛන් කව්දැයි search කර බැලුවා....... විශ්මයට පත් වුනා.
Sunita Jain (1941–2017) was an Indian scholar, novelist, short-story writer and poet of English and Hindi literature.[1][2] She was a former professor and the Head of the Department of Humanities and Social Sciences at the Indian Institute of Technology, Delhi.[3] She published over 80 books, in English and Hindi, besides translating many Jain writings and some Hindi literature into English.[1] She is featured in the Encyclopedia of Post-Colonial Literatures in English and was a recipient of The Vreeland Award (1969) and the Marie Sandoz Prairie Schooner Fiction Award (1970 and 1971).[4] The Government of India awarded her the fourth highest civilian honour of the Padma Shri in 2004.[5] In 2015 she was awarded the Vyas Samman by the K.K. Birla foundation for outstanding literary work in Hindi. In 2015 she was awarded an honorary D.Litt. from the University of Burdhwan, West Bengal.
Awards[edit]
She received The Vreeland Award of the University of Nebraska in 1969 and Marie Sandoz Prairie Schooner Fiction Award twice, in 1970 and 1971.[6][19] She was awarded the Uttar Pradesh Hindi Sansthan Award in 1979 and 1980, followed by the Delhi Hindi Academy Award in 1996.[6] The Government of India awarded her the civilian honor of Padma Shri in 2004. She is a recipient of other honors such as Nirala Namit Award (1980), Sahityakar Samman (1996), Mahadevi Varma Samman (1997),[7] Prabha Khetan Award, Brahmi Sundari Award, Sulochini Writer Award and UP Sahitya Bhushan Award.[1] In 2015 she was awarded the Vyas Samman by the K.K. Birla foundation for her poetry collection Kshama.[20]
https://en.wikipedia.org/wiki/Sunita_Jain
https://www.unl.edu/english/alumni/dr-sunita-jain
Nissanka Rajapaksa
2023 පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය කෙටි කතා තරගාවලියේ අවසන් නිර්දේශිත ලේඛකයින් 28 දෙනා අතරට ශ්රී ලාංකික ලේඛිකාවන් දෙදෙනෙකු ඇතුළත් වී තිබේ.
ඒ, කොළඹ පදිංචි වී සිටින රුක්ෂාණි වීරසූරිය විජේමාන්න සහ නවසීලන්තයේ වෙසෙන හිමාලි මැකින්ස් යන දෙදෙනා ය.
මෙම ජයග්‍රහණය සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් දෙදෙනාගේ ම අදහස් විමසීමට බීබීසී සිංහල සේවයට හැකි විය.
PRINCIPLES OF ACCOUNTING
by Rukshani Weerasooriya Wijemanne
4 August 2023‘One more of these, Malli!’ he calls to the waiter, tapping a plump forefinger against the empty tumbler in front of him.
‘Sure, if you’ll be paying today’, the waiter says from a table nearby without looking up. He starts to load his tray with dirty tumblers and stainless-steel plates.
‘Malli…’ Mekala smiles, showing a set of yellowing teeth. ‘I have a deal coming through tomorrow. I’ll be buying drinks for everyone on Friday’, he says, looking over at the only other people present – a group of men across the room, leaning over their drinks, chatting with each other. They carry on, oblivious to Mekala, his impending deal and his promise.
The waiter carries the tray away, then returns, flicking a cloth out of his belt to wipe the table down.
Mekala stares at his own hands. His fingernails are dirty and uneven. The skin around them is wrinkled and raw from being constantly thrust between his teeth. A bad habit, of which his mother always disapproved.
The waiter tucks the cloth back into his belt and goes to the back. He returns with a chit which he places in front of Mekala as he walks over to clear another table.
‘Shit’, Mekala smiles, reaching for his trouser pocket. Finding only two crumpled orange notes in there, he grabs his laptop bag and slips out. The waiter shakes his head, muttering as he wipes.
*
The night is young, Mekala says to himself.
Pulling out a banged-up Nokia from his laptop bag, Mekala punches in the number he always wants to punch in at this time of the day. He treads the uneven pavement towards the bus stand with the skill of a tired circus elephant.
She picks up at last
‘Babe?’ he says. ‘Babe.’
‘Stop calling me, psycho.’
‘Babe, I can pay you back tomorrow.’ The words tumble out.
‘Oh ya?’ she snarls. ‘Like how you paid me back last month?’
‘No, no’, he says. ‘I have a deal coming through. I’m going to be a rich man!’
‘Rich enough to leave me alone?’ she asks.
‘I’ll never leave you alone, babe’, he says. ‘Babe?’
She has hung up as she sometimes does.
Mekala punches in the next number.
‘How machang? Want to meet for a drink?’
‘Machang? Are you there?’
Silence.
‘Yes, hi Mekala. Machang, in the middle of something. I’ll call you back.’ Click.
By this time, Mekala has reached the bus stand. Slipping his phone into his shirt pocket, he gazes at the backdrop of the bus stand: lit up from the inside, it displays the near-perfect face of Shyamal Weerakkody, Entrepreneur of the Year. As Mekala gazes at this image every night, he doesn’t even try to stop himself from reimagining it, replacing Shyamal’s brilliant smile, his fine nose and perfectly manicured beard with his own smile, his round face, his cratered, puffy cheeks. ‘Mekala Perera: Entrepreneur of the Year – Does It Again!’ Mekala smiles.
The 100 approaches in a cloud of smoke, and Mekala climbs in.
Galle Road is throbbing with life, even at this hour. As the 100 passes the neon sign of the Hotel Carolina, Mekala’s mind goes back to the one night he spent there, not so long ago.
It took Mekala seven gruelling months to convince Mr. Jansen to proceed with the transaction, but when he finally came on board, he refused Mekala’s demand for a reasonable commission.
‘You added nothing to my decision’, Mr Jansen said. ‘You made the process much longer than it should have been. I’m not paying you a cent!’
After several weeks and about a dozen calls a day to Mr Jansen, he finally received a call back from Mr Jansen’s secretary.
‘Mr Perera, your payment is ready for collection’, she said.
‘I’ll be there right away, Piyumi’, he said, but in fact he had plenty of things to do before going.
Mekala stepped into Jansen & Co just as its employees had begun filing out at the end of their workday. Mekala passed the receptionist without meeting his eye and found himself in front of a row of mounted photographs, which hung above the staircase. They were portraits of Mr. Jansen, his brothers and their grand old father. He fixed his gaze on the old man, the deep folds of skin around his smile. Now that’s what you call a wealthy and successful smile, he thought to himself.
As the lobby emptied out almost completely, Mekala thought he should probably go upstairs and collect his money. He stepped inside the lift and pressed the button for Piyumi’s floor. ‘You look presentable’, he said to his reflection in the mirror, choosing to overlook the giant patches of sweat under his arms. As the bell went off and the doors opened up at the third floor, Mekala found Piyumi standing outside them, dressed like the secretary of his dreams. He was tempted to ask if she had an after-work photoshoot that day, but there was something about the way she raised one eyebrow and sucked in her upper lip at the sight of him that made him hesitate. He offered her a soothing grin instead.
Without so much as a word of greeting, Piyumi turned on her heels and headed back to her cubicle. Mekala followed behind her, like a clumsy, oversized puppy on its way to the kitchen. She handed him a sealed envelope which he took, his hand brushing hers briefly. He thought he saw her roll her eyes a little, but he must have got that wrong. Piyumi was a nice girl. Mekala headed back to the lift, trying hard to match the brisk click-click of Piyumi’s high heels with the cloddish thump-thump of his own rubber soles. Reaching the lift, he watched as she pressed a slender finger on the downward arrow. It lit up at her touch.
Mekala wanted to say something clever, but Piyumi dashed down the fire escape before he could. The lift arrived soon after and opened its empty arms to Mekala, who stepped in heavily. Maybe next time, Mekala thought to himself. Next time, for sure.
Commission in hand, Mekala headed to the Ariyapala Wine Store, where he bought himself a good celebratory Mendis. The next thing he remembers was lying in a single bed, the Carolina neon sign shining from outside the window and the rank smell of unwashed hair from someone bending over him.
The following morning, Mekala reached for his trousers, which lay crumpled on the floor. He searched their pockets, turning them inside out, but there was no sign of the envelope. All he found was the Preethi he picked up from the pharmacy the night before, still in its silver wrapping. He felt his heart pump right into his ears.
The waiter at his nightly stop heard the story that night and still does at least a couple of times a week. The story of this wild night of cash, booze and women. It’s the kind of story not every man is lucky enough to tell.
*
Reaching home, Mekala pushes open the rusty iron gate. It moves on its ungreased hinges with the sound of an old man’s wheeze. He crosses the brief lawn to step onto a red oxide veranda, which runs across the front of the house. It is dark and still inside. She has turned in, as she always does, before he gets home.
Mekala rummages through his laptop bag in search of his keys, only to find three loose cigarettes, a ballpoint pen, his phone charger and a bottle opener he cannot recall seeing before in his life. He groans at the thought of waking her up.
Knock-knock.
Knock-knock-knock.
Thump-thump-knock.
‘Amma! It’s me. You’ve locked me out again.’
Knock-thump-knock.
‘Nuisance…’ she says, groping for the light switch in the hall. ‘Why can’t you carry your keys with you?’
‘Stop locking your children out of their house!’
‘My children? My children live in their own houses, paying their own rent.’
A single bulb hanging from the ceiling above him comes on.
‘Who am I, then?’
There is a click, and her small angry face appears from behind the front door.
‘You’re an irresponsible fool.’
He pushes past her into the living room, collapsing onto the couch while reaching for the TV remote.
‘You’d better watch that thing on mute!’ she squawks, her throat dry from sleep. ‘Some of us have jobs to do in the morning.’
The TV lights up, and Mekala flicks past the news channels in search of a late-night movie or a reality show. Amma shuts the front door, sliding the bottom bolt down loudly into its hole in the floor, then flies into her bedroom, banging her door so hard behind her that the front windows rattle in their frames. For such a tiny woman who only chirps in the presence of outsiders, Amma can be surprisingly scary when provoked or woken up from her sleep.
Mekala settles down to a show, but his mind is all over the place.
Amma took over the family business after Thaththa died. But she does business like a studious child prepares for an exam. Mahesh, Mekala’s younger brother, helps Amma out over the weekends, but he’s almost worse than Amma. Neither Amma nor Mahesh ever take a drink. Something about discipline and not wanting to be like Thaththa. Whatever that means, Mekala thinks. He shifts his weight on the couch, then goes back to thinking about the sorry state of Amma and Mahesh. Neither of them have any form of a social life, he thinks. Amma spends her evenings doing pointless things. When she gets home from work, she reads the Daily FT while sipping her tea, then she carefully pleats and starches a saree to wear to work the next day. She makes it a point to retreat into her bedroom after the eight o’clock news, to study the Principles of Accounting in bed until she falls asleep. Mekala shakes his head at the absurdity of it all. Although she glides into the kitchen in her housecoat every morning at the crack of dawn to prepare a pot of rice, a meat curry and two vegetables for them both to take with them for lunch, Mekala wishes she didn’t bother. He is not sure Amma ever actually sits down to eat what she prepares because, if she did, she would know it was time to hire a cook. Mahesh, who lives a few doors down from Amma’s house, wastes his time regularly at the gym, even though he is married to a woman with no breasts and very narrow hips. Despite her looks, his wife has somehow managed to convince him that he does not need to have a backup plan. She’s diabolical, that one, Mekala thinks, recalling her obvious looks of disapproval whenever he drops in at theirs, after a long day, for a bit of dinner.
Who wants the life that Amma and Mahesh live? It’s boring. They’re boring. Neither of them will ever have their faces lit up in bus stands. They’ll never have the dazzling smile that successful men like Shyamal Weerakkody or even old Mr Jansen have. Thaththa could maybe have hoped for that, but he died before he made it big. He passed the mantle on to Mekala. Amma and Mahesh don’t understand this, but it is a fact.
‘You got to follow your heart, Putha. Big achievements take time’, Mekala recalls Thaththa saying to him when he returned home from school one afternoon. Thaththa staggered towards the kitchen sink in search of a tumbler. ‘A man knows when he is born for greatness’, he said, nearly dropping his sarong in the process.
Mekala took the bottle from Thaththa, reached for a tumbler from the pantry table and poured out a generous drink.
‘You’re a good son, Mekala. You listen to your Thaththa’, his father chuckled, taking the tumbler from him. ‘You pour your Thaththa a Mendis when he is tired!’ He chuckled deeper.
Pat-pat, went Thaththa’s hand on Mekala’s head.
‘You see. I am a free man. I don’t work for other people. I started my own business as soon as you were born. I employed my own wife’, Thaththa went on. ‘Your mother is not smart like me, but she manages.’
‘Don’t you ever be a yes-man, Putha. You make your own rules.’ Thaththa then set his bottom down on the couch and let out a long and fragrant burp.
Mekala sat down next to Thaththa, who smelled of stale Black Knight and fermented fruits.
‘What’s this?’ Thaththa asked, noticing a hand-shaped purple bruise peep from under Mekala’s school shorts.
Mekala smiled.
‘Were you playing tap rugby?’ Thaththa asked, knowing Mekala never played with other boys the way Mahesh did.
Mekala smiled wider, trying to cover the bruise with a plump hand, but realising, a little too late, that the purple fingers were longer than his own.
‘Buggers are after you in school, aren’t they?’ Thaththa growled. ‘Bastards are touching my son!’
He took a sip of Mendis, his throat hot with anger.
‘Where do they take you to do this, Mekala?’ Thaththa slurred. ‘You tell me so I can find them when they are at it’, he continued, giddy. ‘I’ll skin them with my belt.’
Mekala kept smiling with his lips, but his eyes were windows into an empty room. If Thaththa would only look, he’d see that a hollowness had filled his son; a void that had come to stay. But Thaththa did not look. In fact, by that night, Thaththa would forget this conversation even happened.
*
Mekala fingers the plastic cap of the pen-drive in his hand. He is seated outside the boardroom, waiting to be called in to make his presentation (and rake in the cash).
The reception area outside the boardroom is as cold as an icebox. Mekala glances down at his shoes and catches a hazy glimpse of his reflection in the green marble floor. You look like a million bucks, he assures himself, then smiles at the uncanny timeliness of those words. The air smells so much like some kind of fresh, irresistible citrus fruit that Mekala has to stop himself from sticking his tongue out to figure out which fruit it is. Mr. Fernando, who is seated next to him, breaks into his reverie.
‘Make the presentation, then leave’, he instructs. His breath is all onions, from the seeni sambol bun he ate on the way. ‘I will close the deal.’
Mekala’s nostrils flair.
‘I can close it…’ he begins.
‘I don’t care what you can do – I am doing this. This is my client. You aren’t entitled to a brokerage fee.’
‘What?’ Mekala says, turning to face Mr. Fernando. ‘We agreed to split the fee…’
‘We agreed to nothing. I hired you for a fixed payment. That is all you can expect from me.’
Mekala opens his mouth to protest, but before the words can be formed, the frosted glass door of the boardroom gasps open, letting out a young lady in a skin-tight knee length skirt.
‘Please’, she says, gesturing for them to enter.
The boardroom is rectangular, with enormous windows overlooking a dazzling Indian Ocean. At its centre is a large table made entirely from steel and glass. Stepping inside the room feels like stepping into a giant fish tank in the sky.
At the head of the table, seated in a plush, moss-green, leather chair is the client. He stands to greet Mr. Fernando, letting his chair roll back gracefully behind him, in one fluid movement. His large eyes, magnified behind black-framed spectacles, are fixed on Mr. Fernando. Turning briefly to Mekala, he extends a cold, firm, hand to him too.
He is why this whole place smells like grapefruit, Mekala quietly notes, satisfied at having identified the fruit without the use of his tongue.
Taking his seat again, the client places an elbow on the armrest of his seat and two perfect fingers under his ample double chin as if to steady it. Then his enormous dark pouty lips curve into a magnificent smile. This is the smile of wealth and success, Mekala thinks, again. The same one that Shyamal Weerakkody has that lights up the bus stand. Mekala returns to the client his own version of a wealthy and successful smile.
After what feels like hours of pointless conversation about rush-hour traffic, the merits of the latest government budget proposal and the state of the Port City project, the client finally says to Mr. Fernando, ‘Let’s have a look at the specifications.’
‘Mekala’, Mr. Fernando says, turning to him. ‘Go ahead.’
Mekala rises from his seat. He sticks the pen-drive into the USB port of his laptop and waits for the prompts to appear. They don’t. He looks up at Mr. Fernando and the young lady in the mesmerising skirt who is seated across from him. Then he flashes a smile at the client. ‘It takes a few minutes to load’, he says, pointing to his laptop.
‘Until it loads…’ Mekala says to the client, glancing at Mr. Fernando’s darkening face, ‘let me tell you why this would be an ideal fit for a man of your stature in the business community.’
Mekala spends the next few minutes making his pitch. Ideas pour out of him seamlessly. It pays to watch a lot of reality TV, he thinks to himself, remembering last night’s episode of Shark Tank. Mr. Fernando has no idea of the creative genius Mekala is as a salesman. This is going to be how I win them both over, Mekala thinks as he continues.
By the time the first slide appears on the screen, Mekala feels confident that the client has comfortably swallowed the hook. There’s really no need for a presentation, he thinks. Moving the laptop towards the client, Mekala feels it is only necessary to make a few closing statements. ‘Glance through these slides yourself, sir, and you’ll see what I mean’, he finishes, with visible satisfaction.
Mekala can sense the young lady’s growing admiration for him as he takes his seat. Why else would she be trying so hard not to break into a smile?
‘Mr. Fernando’, the client says, sliding the laptop back. ‘This…is not quite what I expected.’
‘Sir, allow me to take you through the presentation’, Mr. Fernando tries. ‘My colleague doesn’t know the subject like I do—’
The client raises his hand to stop the words from coming out of Mr. Fernando’s mouth. ‘That won’t be necessary’, he says. Mekala smiles, confident that the client will pull out his cheque book and close the meeting on a happy note.
Instead, the client says, ‘Sasha will show you out’, and stands up. ‘Thank you for coming’, he says.
Mr. Fernando looks physically unwell. Mekala keeps his smile up, but the client’s shocking behaviour has got the better of his sweat glands.
‘Good day’, the client says before turning to leave the boardroom.
*
At his nightly stop, the waiter refuses to let Mekala sit down without assurance that he will pay for his drink.
‘The manager has given me strict instructions not to serve you any more free drinks.’
Mekala sets his laptop bag down on the table. It seems heavier today than it usually does. He pulls out his purse, opening it up to show the waiter its contents. Other than a faded NIC, some old receipts and a few coins, it is empty.
The waiter hesitates, then says, ‘This is your last one.’ He takes a lime-soda off his tray and places it in front of Mekala, then walks on.
At the bus stand, Mekala gazes at the brightly lit face of Shyamal Weerakkody, Entrepreneur of the Year. He gazes long and hard as he always does, but tonight, he doesn’t reimagine the picture.
How did Shyamal make it? Did he ever find himself at the back of the science lab with his underpants around his ankles? Did his father drink himself to sleep every afternoon? Did he too ride the 100 endlessly, in and out of disappointing liaisons, before hitting the jackpot? How did Shyamal Weerakkody get his face lit up? How did he master that winning smile?
While emerging from this meditation, Mekala notices that a young woman has sat down at the bus stand with her back to Shyamal Weerakkody. She is slim and wears a blue and brown saree with neat, broad pleats pulled over her left shoulder, showing no skin at the midriff. She holds a thinly sharpened pencil in her right hand, and on her lap is a large and heavily fingered softcover copy of the Principles of Accounting. Her quiet seriousness seems curiously familiar, strangely comforting.
She leans against Shyamal’s jaw and opens her book up, almost exactly in the middle. Shyamal fades into oblivion as Mekala watches the young woman stare intently at the page in front of her, like a kingfisher about to dive in for a catch.
Mekala stands completely still. He cannot even muster a smile. He is afraid that if he so much as breathes or makes a sound, however small, this creature, blown in from another world, would take flight, and he would never see her or her starched and ironed blue-brown saree ever again.
Just then, the 100 rattles up in a flurry of smoke and comes to a stop in front of them both. The young woman shuts her book with the pencil still inside it and slides it into her large brown handbag, next to a folded copy of the Daily Mirror. As she stands up, her pencil case slips off her lap without her noticing. She flutters towards the bus and climbs in, lifting her saree to reveal two tiny ankles.
Mekala picks up the pencil case as if it is made from feathers and climbs in after her.
The bus is only half-full. Mekala makes his way up to the young woman – his shoes as heavy as stones – and hands her the pencil case, forgetting to smile.
She looks up at him. ‘Gosh, thank you!’ she says, her fingertips soft against his open palm.
She gathers her bag into her lap, to make room for him.
He sits down next to her; their eyes meet briefly.
She smiles.
Nissanka Rajapaksa
2023 පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය කෙටි කතා තරගාවලියෙහි ජයග්‍රාහී කෙටි කතාව:
Kirthi Walgama
--
---
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this group and stop receiving emails from it, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAFRcW-JiyC430dDx4%3DkO%3DJ7P6H%3DQt7awzc9tt76C7hBoQ-JRCQ%40mail.gmail.com.
Nihal Ananda
(කියවූ මිත්‍රයන්, ප්‍රතිචාරයක් ලියන්නේ නම්, @nissanka ගේ උනන්දුවට මහන්සියට උත්තේජනයක් විය හැකියි .)
අතුරු කතාවක් ........
FB Meseenger සම්පුර්ණයෙන්ම වර්ජනය කර, .....Gmail එකට පැමිණීමට යෝජනාවක් තිබුනා. (@ Nissanka ., @Supem )
# එක වාසියක් නම්, එක එක මාතෘකාවට වෙන් වෙන්ව Thread තබා ගත හැකි වීම ......
# තරමක් දිග write -up එකක් පවා පෝස්ට් කිරීමට හැකි වීම.
# ඒ මාහ්රුකාවට අදාළ , පරන post පවා පටලවිල්ලකින් තොරව, කියවීමට හැකි වීම......
(# මෙම thread එකෙහි , කලකට පෙර post කර ඇති @nissanka ගේ පරිවර්තන , මම කියවා නැති බව , අද පෙනී ගියා.)
# දවසක් ඉකුත් වුවහොත් , වෙනත් post කිහිපයක් ඊට පසුව paste වුනොත්, පරණ post 'හුලන්ගේ ගසාගෙන යනවා.'
# එක මාතෘකාවකට අදාළ post /comments කිහිපයක සම්බන්දතාවය නැතුව යනවා.
5 දෙනෙක් එකඟ නම් ප්රමාණවත්.
actively තබා ගැනීමට නම්, සියලු දෙනා, යම් මුලික කොන්දේසි කිහිපයකට එකඟ වී ක්රියාඅ කල යුතු වනවා.
Nihal Ananda
correction
සෑහෙන මහන්සියක් ගෙන පල කර තිබුනත් , තවම කියවන්නට ලැබුනේ නැහැ.
Nissanka Rajapaksa
උපන් ලපය - Taliko, A Short Story by Nodar Dumbadze
 |
| නෝඩාර් ඩම්බඩ්සේ |
simont...@optusnet.com.au
Nissanka,
hanks for posting this story.
I have written below some thoughts came in to my mind while reading “Kilinochchi”.
This short story has all the ingredients required to win a commonwealth award, such as the ethnic war of SL, issues of up country estate Tamils (eventhough British colonial rule was the root cause of the problem), one –sided news reporting of Colombo media.
The story line is Nisha's life, AJ’s struggle, Nisha's love for AJ & her response to the events happening. The setting of the story covers very vast time span, events & demographics (Up-country tea estate, New Zealand, North of Sri Lanka).
How realistic is the settings in the story? I have quoted some questionable sections in the story in bold itallics to support my views
1. A Kiwi, Sam marrying a poor, un educated girl with a child & takes both of them to New Zealand. That is a very heroic & noble act, if it was done due to “pure love”. It is a miracle (but miracle do happen). But the following sections quoted from the story will not support that.
This white man, Sam: he is persistent. He comes back to the plantation day after day and asks for time alone with Nisha. The plantation owner senses a lucrative deal. Nisha is sure money changes hands. The white man says he’s in love. She’s the most ‘exotic’ thing he’s ever seen, he can’t keep his hands off her.
2. As per the story, the main reasons for AJ to go to Sri Lanka to join LTTE are his hatred towards Sam & lack of his identity in NZ. AJ came to NZ when he was 9 years old. He went to Sri Lanka to join LTTE when he was 23 years old. How a boy from Upcountry came to NZ when he was 9 years old could go to North SL when he was 23 years old (to join LTTE)? The most probable way of 23 years old person to show his resistance to the step father is to run way from home & live a separate life.
When Nisha performs the burial ceremony for AJ, her 26-year-old son
AJ wasn’t religious, but since he left three years ago to fight his war of liberation,
AJ is nine when Sam visits the tea plantation, high in the central hills of Kandy
The boy becomes a man who leaves in 2003 to fight a war he thinks is his
3. Now, Nisha’s transformation in NZ as a professional women doing a good job which gives a capacity to travel overseas to attend conference as a part of her job.
Nisha left SL as an illiterate woman from a tea estate when she was in mid twenties. Her transformation to a professional woman in NZ may be considered as another miracle. Miracle may happen, however there is no clue in the story how that transformation happens.
4. Some content in the story similar (to below) seems a list of political statements than a story.
Nothing changes. A century passes. Independence. A Sinhala government labels Nisha’s people ‘temporary immigrants’, despite 200 years of contributing to the goddamn economy. Citizenship – finally – in 2003, but
--All the news in Colombo is carefully one-sided: there is no mention of any government-sanctioned killings
---
You received this message because you are subscribed to a topic in the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this topic, visit https://groups.google.com/d/topic/indraka/2CqnDMQrfSQ/unsubscribe.
To unsubscribe from this group and all its topics, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAFRcW-JiyC430dDx4%3DkO%3DJ7P6H%3DQt7awzc9tt76C7hBoQ-JRCQ%40mail.gmail.com.
Email sent using Optus Webmail
Nissanka Rajapaksa
වෙනස්වීම්
අම්මාගේ දෑස්වලින් කඩා හැලෙන කඳුළු දෙස මම නිහඬව බලා සිටියෙමි. “මං මොනවා කිව්වත් එයා අහන්නේ නැහැනේ… ඉතිං අඬපුදෙන්… ‘’ අප්පා අම්මාට තරවටු කළේය. මමත් ඉතා අපහසුතාවට පත් වී සිටියෙමි. පාරේ යන එන මිනිස්සු අප දෙස බලමින් ගියහ.
ග්‍රාමක්කෝඩු , මන්දිහෛ, වසිරි ආදී සංවිධානයේ සෑම කඳවුරක් ගානේම යමින් ගිනියම් අව්වේ මල්ලීව සොයමින් ඇවිදිමින් සිටියෙමු. සෑම තැනකින්ම ඔහු නැතැයි කියන ලදී. අවසානයේ කට්කෝවලෛ කඳවුරේ ඔහු සිටින බව දැනගන්නට ලැබිණි. නමුත් ඔහු අප දැකීමට හෝ හමුවන්නට අකමැති බව කියා එවා ඇත.
මල්ලී අප හමුවන්නට කැමති නොවන බව මම පෙර සිටම දැන උන්නෙමි. නමුත් තවමත් මෙතන සිටගෙන සිටින්නේ අම්මාගේ කරදරය නිසාය.
“ අනේ පුතාට එකපාරක් මාව ඇවිත් බලන්න කියන්නකෝ.. පුතා ආවේ නැත්තම් මම කන්නේ බොන්නේ නැතුව බඩගින්නෙම ඉඳලා මැරිලා යනවා.. “ අම්මා මුරණ්ඩු වෙමින් විලාප නගමින් හඬන්නට ගත් නිසා එතැන සිටි වගකිවයුතු පුද්ගලයා ද කුමක් කරන්නේදැයි නොදැන අපහසුතාවට පත්ව සිටියේය.
“උඹේ ළමයා වගේ ළමයි සිය ගාණක් මෙහෙ ඉන්නවා. හැම අම්මා කෙනෙක්ම මෙහෙම තමයි ඇවිත් විලාප තියෙන්නේ. නැගිටිනවා දැන් යන්න ” යයි කියමින් අම්මාව නැගිට්ටවූ අප්පා අම්මාව බයිසිකලයට නග්ගා ගත්තේය. හැඬීම නිසා අම්මාගේ මුහුණ ඉදිමී මලානික වී ගොස් තිබිණි.
“මම සංවිධානයට බැඳෙන්න ගොඩක් කැමතියි. ඒත් මම ගියොත් ඔයා උපවාස කරන්න පටන් ගනියි. ඒ නිසයි මම යන්නේ නැත්තේ.. ” යැයි විහිලුවට නිතරම අම්මාට කියමින් සිටි මල්ලි ඇත්තටම දැන් ගිහින්ය.
අම්මා නිරාහාරව සිටීම ගැන ඔහු තවදුරටත් තැකීමක් නොකරන බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි.
විශාල ප්‍රදේශයක් ආවරණය කරන මෙම කඳවුරේ පිටුපසින් යන විට මම එබී බැලුවේ අහම්බෙන් හෝ මගේ මල්ලීගේ මුහුණ දැකගන්නට ලැබේවී යැයි සිතාගෙනය. මගේ බලාපොරොත්තුව දිය වී පයට පෑගී හීන් වැල්ලට යට වී ගියේය.
එම පාරවල්වල බයිසිකල් පැදීම අපහසු වූ හෙයින් අපි බයිසිකලය තල්ලු කරගෙනම ප්රධාන මාර්ගයට ආවෙමු. මුහුදේ සිට සටන් කරන “කඩල් පුලි” බළකායේ නිල ඇඳුමින් සැරසුණු සටන්කරුවෝ හතර පස් දෙනෙක් අප පසුකර ඇතුල් පාරකට හැරුණෝය. මගේ මල්ලිගේ සිහිනය නෙත් මානයේ දිස්විය.
ඔහු මුහුදේ නෑමට ගොඩක් ආසා ය. දැන් ඔහුට ආශාවන් සියල්ල අමතක වී ගොස් ඇති..
“මුහුදේ නාලා නාලා කළු වෙලා කපුටු පැටියෙක් වගේ වෙයි” කියමින් අප නිතර ඔහුට උසුළු විසුළු කළ හැටි මට සිහිවෙයි.
එලෙස සෙල්ලමට කිවූ කතා අද යතාර්ථයක් වී අපෙ දෑස් ඉදිරියේ චිත්‍රපටයක් සේ දර්ශනය වෙමින් තිබිණි.
වරක් මල්ලී “මම සංවිධානයට බැඳෙනවා…” යැයි කියමින් අප්පාව බිය වද්දා අලුත් බයිසිකලයක් මිලදී ගත්තේය. “ මෙහෙම කිය කියා ඉන්න කට්ටිය කවදාවත් යන්නේ නෑ.. මේ වගේ බය ගුල්ලෝ කොහේ යන්නද ? ” මල්ලිත් සමඟ නිතරම රණ්ඩුවට යන නංගී නිතරම කියමින් සිටියාය. නමුත් අම්මාත් එක්ක එක් වී දැන් වැඩිපුරම අඬන්නේ ඇයයි.
නිවසේ මල්ලී නැති පාලුව දැනෙනවිට මට කෑ ගසා හඬන්නට සිතිණි. නිවස ආලෝකමත් කළ පහන සුලි කුනාටුවකට හසුවී නිවී ගියාක් මෙන් දැනුණි.
පොල් ගසට හේත්තු වී සිටි මට මල්ලී මතක් වන විට හදවත තදින් අල්ලා සිරකොට දමා ඇති බවක් දැනුණි. අපගේ පවුලෙන් ඔහුගේ සියලු ආසාවන් හා හැඟීම් ගැන වැඩියෙන්ම සැලකිල්ලක් දැක්වූයේ මා ය. එවිට අනෙක් අය “හුරතල් කරලා නාස්ති කරනවා“ කියමින් මට තරවටු කරති.
මල්ලී සමහර දිනවලදී රෑ බෝ වන විට කොහෙන් හෝ සංවිධානයේ මහා විරු ගීත කැසට් කිහිපයක් සොයාගෙන එයි. ඒ දිනවල සිංදු අසන්නට නම් බයිසිකල් ඩයිනමෝව කරකැවිය යුතු වූ නිසා අපි දෙදෙනකු දෙපැත්තෙන් වාඩි වී කරකවන්නෙමු. මේ අතර වටේ පිටේ පොඩි උන්ද මෙතැනට පැමිණෙයි. පිරිස වැඩිවන විට ගීතවලට නව පණක් ලැබුවා මෙනි. මල්ලී ද ගීත ගායනා කරමින් යටපත් වී තිබෙන හැඟීම් අවදිකරයි. විජයග්‍රහණයක් ලැබුවා සේ උඩ පනිමින් ඔහු ඇවිදින සැටි දකින මගේ හදවත සෙනෙහසින් උතුරා යයි.
දිලීපන්ගේ අනුස්මරණ දිනය පැමිණිය හොත් මල්ලී අලුයමින්ම නැගිට ගොස් අතුරු පාර ආරම්භයේ ඔහු සෑදු උපහාර ආසනයට දිය ඉස , මල් කඩා ගෙනැත් දී මා අවදිකොට මල් මාල ගොතාගෙන එහි තැබීමට රැගෙන යයි. සෑම අතුරු පාරකටම ගොස් සාදා ඇති උපහාර ආසන බලා විත් ලස්සනම උපහාර ආසනය ඔහු සෑදු එක යැයි කියමින් උදම් අනයි. ඔහුගේ මෙම සෙල්ලක්කාර වැඩ පිටුපස සැඟව තිබුණු විමුක්තියේ පිපාසය පිළි බඳ මට එවිට තේරුණේ නැත.
දෑස් පියාගෙන එම සිදුවීම මතක් කළෙමි. මරණ බිය වෙලාගෙන තිබුණු අප ජීවිතවලට අත්‍යවශ්‍යම අංගයක් වී තිබුණු “බංකර” සිලිපර් කොට යොදාගනිමින් ශක්තිමත් කොට, ඇතුලතින් සිමෙන්ති කපරාරු කොට සෙලවෙන්නේ නැති ලෙසට සාදා තිබුණු අතර එක් වීදියකට එකක් ලෙස අප ගමට බංකර තුනක් තිබිණි. එසේම ඒවා ප්රධාන මාර්ගයේ යන එන ජනයා ගැනද සිතා තරමක් විශාලව සාදා තිබිණි.
එම ඉරිදා දිනය හිරු උදා වූ දීප්තිමත් දිනයක් විය. එකවරම ඇසුණු බෝම්බ පිපිරෙන ශබ්දය නිසා බංකරයේ දොර ළඟට සියල්ලෝම දිවගෙන ඇවිත් තිබිණි. “ මට මොනවදෝ වෙනවා..“ කියමින් අම්මා පපුව අල්ලගෙන කෑ ගසමින් එහෙ මෙහෙ දුවමින් සිටියාය. එකවර නැගෙන කුඩා ශබ්දවලට පවා මෙලෙස බය වන අම්මාට ඒ ගැන කියමින් විහිලු කරන්නට ගොස් මල්ලී අම්මාගෙන් බැනුම් අසාගෙන ඇති වාර ගණන අනන්තය. වත්ත පැත්තට වැටුණු බෝම්බයේ ශබ්දය ඇසුණු සියලු දෙනා බංකරය තුළට දිව යන්නට වූහ.
මල්ලී තවමත් දොරකඩ සිටගෙන බෝම්බ වැටෙන්නේ කොහේටදැයි බලමින් සිටියි. ”ඔතන ඉන්නේ නැතුව මල්ලීට ඇතුලට එන්න කියපන් …මගේ පපුව රිදෙනවා මූ නිසා ‘’ අම්මාගේ බැණුම නිසා මල්ලී ඇතුලට ආවේය. ගුවන් දඩයම නැවතුණු පසු මරණ බියෙන් සැලෙමින් අපි එළියට පැමිණියෙමු.
පාර පැත්තට තිබුණු පැල්පත් දෙකක් කුඩු පට්ටම් වී ගොස් තිබිණි. සියලු දෙනා බංකරය තුළ සිටි බැවින් අප සිතුවේ කිසිදු ජීවිත හානියක් සිදුවී නැතැයි කියාය. නමුත් සිදුවී ඇති විපත තේරුණේ ටවුමට ගොස් සිටි රාසම් අක්කා විලාප දෙමින් පැමිණ කැඩුණු පැල්පත තුළ තම දරුවන්ව සොයන විටය. වැඩිමහල් දරුවන් දෙදෙනා එළියට වී සෙල්ලම් කරමින් සිටියදී දිව ගිය මිනිසුන් සමඟ බංකරයට පැමිණ ඇත. අවුරුදු එකහමාරක බාල දරුවා තම බිහිරි සීයා සමඟ පැල්පත තුළ සිට ඇත.
සුන් බුන් එහා මෙහා කොට අපි බැලුවෙමු. සීයා සුළු තුවාල සහිතව සුන් බුන් අතර වැටී සිටියේය. කම්පනයට හා බියට පත්ව සිටි ඔහු හැලහොල්මනක් නොමැතිව බලාගත් අත බලාගෙන සිටියේය. නමුත් ළදරුවා මියගොස්ය. මලක පෙති ගලවා ඉරා පොළොවට විසි කර දැමුවාක් මෙන් පෙනුණු එම දර්ශනය දුටු මල්ලී තිගැස්සී කෑ ගැසුවේය.
ඔහු නිතරම වඩාගෙන සුරතල් කරන එම දරු පැටියාගේ දේහය සොහොනට ගෙන යන මොහොතේ පවා අවසාන වතාවටවත් දරු පැටියාගේ මුහුණ බැලීමට ධෛර්යයක් ඔහුට තිබුණේ නැත. එදින රෑ බෝ වන තුරුම ඔහු මුහුදු වෙරළට වී හිඳගෙන හොඳටම හැඬූවේය.
එම සිද්ධියෙන් පසු ඔහුගේ කතාව ඉතාමත් අඩු විය. මුරණ්ඩු වැඩ හා රණ්ඩු කිරීම්ද නැවතිණි.
“මල්ලී හොඳටම බය වෙලා වගේ.. සෙල්ලක්කාරකමත් එත් එක්කම අඩු වෙලා “ මල්ලී ගැන පවුලේ සැවොම කතා වුණහ.
නමුත් ඔහු ඇතුළතින් දැඩි වේදනාවක් විඳින බවත්, ඔහුගේ තුවාල වුණු සිත පහසුවෙන් කිසිසේත්ම සුවපත් නොවන බවත්, එය කෙදිනක හෝ විශාල ගිනි කන්දක් වී පුපුරා යන බවත්, ඒ ගිනි මතින් ඔහු යළිත් ඔහුව ගොඩනගා ගනු ඇති බවත් මම දැන සිටියෙමි. එය එසේම සිදුවිය.
හෙට උදයේම මා පංතිවලට සහභාගී වීමට යාපනයට යා යුතුය. මට ඒ සඳහා හිත හදාගත නොහැකිය.
මා බස් එකට හැරලවා, සිනාසෙමින් රුපියල් පහේ කාසියක් මගෙන් උදුරාගෙන යන මල්ලී ව මතක් වෙයි.
ඔහු නොමැතිව නිවසින් එළියට බහින්නට වත් නොසිතෙයි.
සිංහල පරිවර්තනය – රික්සා ඉන්ෆාස්
ලතා උදයන් – යාපනයේ පේදුරුතුඩුව නගරයේ උපන් ලතා උදයන්, උතුරේ ඇවිලුණු මර්දනකාරී යුද්ධයෙහි පීඩාව විඳ සරණාගතයෙකු ලෙස උපන් බිමෙන් පිටව ගියේ 90 දශකය මැද දීය. දෙමළ භාෂා ගුරුවරියක වන ඇයගේ පළමු කෘතිය 2001 වර්ෂයේ එළිදක්වන ලද ‘ඔරු නදියින් තේඩල් ’ නම් කෙටිකතා සංග්‍රහයයි. 2015 වර්ෂයේදී ඇය ලියූ ‘උන්නෛ සරනඩෛන්දේන්‘ නවකතාව ප්රකාශයට පත් විය. ඉන්පසු ‘අක්කිනිකුංජිගල් ’ නම් නවකතාව 2022 වර්ෂයේදී ප්රකාශයට පත් කොට ඇත. මෙම කෙටි කතාව පෙර සඳහන් කළ ඇයගේ පළමු කෘතිය වන ‘ඔරු නදියින් තේඩල් ’ නම් කෙටි කතා සංග්‍රහයේ එන කෙටිකතාවකි.simont...@optusnet.com.au
--
---
You received this message because you are subscribed to a topic in the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this topic, visit https://groups.google.com/d/topic/indraka/2CqnDMQrfSQ/unsubscribe.
To unsubscribe from this group and all its topics, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAFRcW-LFYAzs6QXMwGCGH_nSvr%3D2XW42ZnKVEkP8cp_yvv5zgA%40mail.gmail.com.
Nissanka Rajapaksa
පොරෝණාව
මේ කෙටිකතාව ඉන්දියානුජාතික කමලදාස් ලේඛිකාව විසින් ලියන ලද්දකි. 1934 මලයාලම් ප්‍රාන්තයේදී මෙලොව එළිය දුටු ඇය වඩාත් සංවේදී ලේඛිකාවක් වශයෙන් පාඨක ප්‍රතිචාර දිනාගෙන ඇත. කායික හා මානසික පීඩනයට හසුව සිටින ගැහැනිය වෙනුවෙන් නිර්මාණ කරනයේදී ඔවුන් වෙතට තම අවලෝකනය
හසුකර ලීම ඇගේ සුවිශේෂයයි. ඇය විසින් රචිත tattered blanket නැමති මේ කෙටිකතාව ද එකී ලක්ෂණ පිළිබිඹු කරන්නකි.
---------------------------
මළහිරු රැස් බැස යන සැන්දෑවක ඔහු ඉන්දියානු රජයේ
දෙපාර්තමේන්තුවකට අයත් නිල වාහනයකින් නොසිතූ විරූ ලෙස මහගෙදර වෙත පැමිණියේ ය. රෝගීව සිටි මහළු මව පැමිණියේ කව්දැ’යි ? කියා දැන
ගැනීම පිනිස සයනය මතින් නැගිටීමට වෙර දැරුවා ය.
“කමලා…කවුරු හරි ඇවිල්ල ද කියල බලපං” යැයි කියා ඇය කෙඳිරිගාමින් තම කණවැන්දුම් දියණියට කීවා ය.
තුවායකින් හිස සහ දෙකන් වසාගෙන සිටි දියණිය තම මහලු මවගේ අනත් සමග ම ආලින්දයේ දොරටුව අසලට ගොස් ගොම්මන් කළුවර විසින්
ගිලගන්නා ඉඳිකඩ දෙසට දෙනෙත් හෙළුවා ය.
මොහොතකින් තරබාරු පුද්ගලයෙක් ආලින්දය වෙත පැමිනෙමින් සිටියේ ය.
“මොනවා….. ගෝපි මේ හැන්දෑ කොරේ කාටවත් නොදන්වා ම?” යැයි කියා ඇය විස්මිත දෙනෙතින් යුතුව ඇසුවා ය.
“කමලා…කව්ද බං ආවේ ?”
“අම්මා මම ගෝපි” හෙතෙම තම කට හඬ අවදි කළේ ය.
අද මට ත්‍රිවෙන්ද්රම් නගරයට රාජකාරි කටයුත්තක් සඳහා එන්න වුනා. ඉතින් ඒ ආපු ගමන් මම හිතුව ගෙදරටත් ගොඩවෙලා යන්න ඕනෑ කියලා.
“කමලා….කවුද බං උඹත් එක්ක ඔය කතා කරන්නේ?” මහලු මව, යලිත් ප්රශ්න කළාය.
“අම්ම… මම පුතා ගෝපි” හෙතෙම සෙනෙහසින් යුතුව කීය.
“උඹ අද ඉස්කෝලේ ගියෙනැද්ද?”
“අම්මගෙ සිහිකල්පනාව දැන් හොඳටෝම අඩුයි. මේ දැන් කිව්වදේ තව පොඩ්ඩකින් අමතක වෙනවා.
ඒත්, සමහර දවස්වලට මගෙන් අහනවා පුතා සෑහෙන කාලෙකින් ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එහෙම එව්වෙ නෑ නේද කියලා. ඉතින් ඒ වෙලාවට මම කියනවා අම්මගෙයි මගෙයි සුව දුක් අහල ලඟදී ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එව්වා කියලා. ඇරත් මම මොන හිතකින් මල්ලි ලියුම් එවන එක දැන් ගොඩක් කල් ඉඳලා නතර කරලා කියල කියන්ට ද, මම එහෙම නොකියන්නෙ ඇයි කියලා ඔයාට දැන් තේරෙනවා ඇතිනේද ? බැරිවෙලාවත් මම ඇත්ත කිව්වා නම් උන්දැගෙ අසනීප තත්වය උත්සන්න වෙන්න තිබුණා.”
“මීට අවුරුද්දකට විතර ඉස්සරවෙලා මට උසස්වීමක් ලැබුනා. ඉතින් එදා ඉඳල ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එවන්න තරම් මට කිසිම ඉස්පාසුවක් තිබුණු
එකක් යැ.”
“ඉතින් මල්ලීට ඕනෑ කමක් තිබ්බා නම් විමලාට කියල ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එවන්න තිබුනානෙ. ඇරත්, එයාට ඔයාට වගේ මහ වැඩ රාජකාරි තියෙනවා යැ?”
“කමලා…ඔය කාත් එක්කද හරියට දොඩන්නේ? වාහනයෙන් ඇවිල්ලා ඉන්නේ කව්ද?" යළිත් මහලු මව තම කටහඬ අවදි කළාය.”
“ඇයි?…. මම දැන් සැරයක් අම්මට කිව්වෙ ගෝපි ඇවිල්ලා කියල.”
“ගෝපි… එයා දැන් පදිංචි වෙලා ඉන්නෙ දිල්ලියේ නේද?”
“ඔව් අම්මා මම මේ ආවෙ දිල්ලියෙ ඉඳල තමයි.”
“දුවේ… එතකොට එයා කසාද බැඳල ඉන්නේ කව්ද? මහලු මව පහත් ස්වරයෙන් ප්රශ්න කළාය.”
“ඇයි ? අම්මාට මතක නැද්ද… විමලා, අර ඔපිසර උන්නැහේගෙ බාල දුව.”
“අනේ කමල ඒ වග දැන් මට හරි හැටි නිච්චියක් නැහැ බං. පුතා ගිය සතියෙ ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එහෙම එවලා තිබුණාද ?”
“ඔව්… අම්මා මල්ලී හැම සතියකම ලියුම් කෑල්ලක් එවනවානේ.”
“අනේ ඉතින් බැරි වෙලාවත් කොල්ලගෙන් ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එහෙම එන්ඩ පරක්කු වුණොත් මට හිතෙනවා මම මේ ලෝකයේ ඉන්න මහ ම පව්කාර ගැහැනිය කියල."
“ඉතින් අම්ම මල්ලි ඒ වග හොඳාකාරවම දන්න
හින්දනේ හැම සතියකම නොවරදවාම ලියුම් කඩදාසි කෑල්ලක් එවන්නෙ.”
"බලපං මල්ලි මම කිව්වෙ බොරුවක්ද කියල.
ඉතින්මේ අහිංසක අම්ම එහෙම හිතාගෙන ඉඳිද්දි උඹ නොදන්නා පළාතකට වෙලා අපි ඉන්නව ද මැරුණ ද කියලවත්බලන්නෙ නැතුව අහසින්වැටිච්ච එකෙක්වගේ ජීවත්වෙනව."
"කමලා… කව්දඔයදොර ලඟ හිටගෙන ඉන්නව වගේ පෙනෙන්නෙ?”
"අම්මා… ඒ මම ගෝපි පුතා. ත්‍රිවේන්ද්‍රම්වලට රාජකාරි කටයුත්තකට ආපු ගමන්අම්මාවත් බලල යන්ට හිතුණා."
"ඇත්තට ම ළමයා උඹගෙ දෙමව්පියෝ කවු ද? උන් මම දන්න කියන උදවිය ද?"
“අම්ම මොනවද මේ කියන්නෙ. මගේ අම්ම මේ ළඟම ඉන්නෙ.”
“ළමය උඹ දිල්ලියෙ ඉන්න මගේ ගෝපි පුතා අඳුරනවද? එයා ආණ්ඩුවෙ ලොකු මහත්තැන් කෙනෙක්. එයාගෙ වේලා කොලේ කියල තිබ්බ කවද හරි මහ ලොකු තානාන්තරයක් දරන ලොකු මහත්තැන් කෙනෙක් වෙනව කියල. ඉතින් ඒකනෙ ගෝපි පුතා ලොකු මහත්තැන් කෙනෙක් වෙලා ඉන්නෙ. මම හිතනව සමහර විට මේ ළමයත් මගේ ගෝපි පුතා ගැන අහල ඇති කියල.” මහලු මව කීවා ය.
“ඔව්…ඔව්…අම්ම මම ඒ මහත්තය ගැන අහල තියෙනව” හෙතෙම පිළිතුරු දුන්නේය.
"එහෙනම් ඉතින් මේ ළමය මගේ ගෝපි පුතාට පණිවිඩයක් කියනවාද?"
"හා…අම්ම මම කියන්නම්."
"මට සීතලට පොරව ගන්න අලුත් පොරෝණාවක් මතක ඇතිව එවන්ඩ කියල කියන්ට. මොකද හැන්දෑ කොරේට එන සීතල මට කොහොමටවත් උහුල ගන්ඩ බැහැ. කරුමෙට සන්නියක් එහෙම හැදුනොත් මම සතියක්වත් ජීවත්වෙන එකක් නැහැ. ඒක හන්ද මේ පණිවිඩය ළමය කොහොම හරි ගෝපි පුතාට කියන්ඩ ඕනෑ. මතක්කරල රතු පාට පොරෝනාවක් එවන්ඩ කියන්ට. මගේ ගෝපි පුතා මදුරාසියෙ අකුරු සාත්තරේ ඉගෙන ගන්නකොට දවසක් නිවාඩුවට ගෙදර එන වෙලේ මට රතු පාට පොරෝනාවක් ගෙනත් දුන්න. දැන් ඒක හොඳටෝම ඉරිල ගිහින්. ඒක හින්ද මට අලුත් පොරෝණාවක් ඕනෑ."
"හොඳයි අම්මා මම නොවරදවාම කියන්නම්කෝ."
"අනේ මේ කරන උපකාරයට මේ ළමයව දෙවියො බලාගන්ඩ ඕනෑ" යැයි කියමින් මහලු මව ඉරී ගිය පොරෝණාව පොරවා ගන්නට වූවා ය.
"හැබෑටම මල්ලී උඹ මේ හැන්දෑ කොරේ කවදාවත් නැතුව ගොඩවුනේ අම්මා බලන්ඩ කියලමද ?"
“අක්කාට කිව්වහම මොකද මට කියල දැන් කොච්චර ප්‍රශ්නද ? එහෙන් මගේ වියහියදම් බොහොම සැරයි. ඇරත් මම දැන් දරුවන් හතර දෙනෙකුගෙ තාත්ත කෙනෙක්” ගෝපි අවට පරීක්ෂාකරමින් තවදුරටත් මෙසේ කීවේය.
“මම හිතාගෙන ආවේ මගේ ඉඩම් කොටස විකුණල දාල ඒකෙන් ගන්න සල්ලි වලින් දිල්ලියෙ තියෙන බැංකුවට ගිණුමක් ළමයින්ගෙ ඉදිරි අනාගතය
වෙනුවෙන් ආරම්භ කරන්ඩ. ඉතින් ඒ ගැන අක්ක එක්ක කතා බහ කරගන්ඩ කියලාමයි මම මේ වැඩ රාජකාරි දාල තකහනියක්ම දුවගෙන ආවේ.”
“ඒක ඉතින් උඹගෙ උරුමෙ නොවැ. ඇරත් ඒ ගැන උඹට මගෙත් එක්ක කතා බහ කරන්ඩ තියෙන්නෙ මොනවද ? හැබැයි උඹ බැරිවෙලාවත් මේසේරම
විකුණලා දාල ගියොත් ? උඹට අපිව ජීවිතේ තියෙන තුරාවට දකින්ඩ ලැබෙන එකක් නැහැ. ”
“එහෙම වෙන්නෙ නැහැ අක්කා. මම අවුරුද්දකට සැරයක්වත් අම්මා බලල යන්ඩ ලේසි වෙන විදිහට කේරළේට මාරු වීමක් හදාගන්ඩ බලන්නම්කො.
එතකොට මට අක්කා ගැනත් බලන්න බැරියැ.”
“අනේ මල්ලියේ වෙන දෙයක් ගැන කතා කරපං.”
“මල්ලි…උඹ ආවෙ මගේ මතකයේ හැටියට අවුරුදු පහකට විතර පස්සේ. දැන් අම්මාගේ වයස අවුරුදු අසූපහක් විතර ඇති ඉතින් උන්දැගෙ ජීවිතය අහවර
වෙන්නට තව වැඩිකාලයක් නැහැ. එහෙව් වාතාවරනයක් මෙහෙ තියෙද්දි උඹ කොහොමද මල්ලියේ අම්මා ගැන හොයන්නේ බලන්නේ නැතිව
නොදන්නා පළාතක හිතක් පපුවක් නැති කෙනෙක් වගේ ජීවත් වෙන්නේ ?” ඇය කඳුළු පිරි දෙනෙතින් යුතුව කීවාය.
“අනේ අක්කේ ; දැන් අම්මට මාව මතක නැහැනේ.”
“එහෙනම් උඹට අම්මා මතකද ?”
ඇයගේ එම ප්‍රශ්නය හමුවේ මුනිවත රැකි හෙතෙම මොහොතකින් කාමරයෙන් පිටතට පියමැන්නේ ය.
~Kamaladas|කමලදාස්~
~පරිවර්ථනය:මහ දිසාවේ බණ්ඩාර ඇටිපොල~
Arthur Arambepola
මට නම් තේරෙන්නේ PRINCIPLES OF ACCOUNTING, Kilinochchi, වෙනස්වීම් යන කෙටිකතා තුනම කෙටි වුවත් නවකතාවල පරිච්ඡේද වගේ.
නමුත් උපන් ලපය, පොරෝණාව යන කෙටිකතා දෙකම කෙටිකතාවකින් බලාපොරොත්තු විය යුතු දේ ඉටුකරනවා.
උපන් ලපය කෙටිකතාවේ (මනඃකල්පිතව) පවුලේ මහා ව්‍යසනයක් වීමට අවශ්‍ය පසුබිම සකස්කර එක වාක්‍යයකින් ඒ තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම කනපිට හරවනවා.
“අපේ මුණුබුරා නේ කිව්වේ. එයාගේ බුරියට යටිනුත් රතුපාට උපන් ලපයක් තියෙනවා. මම ඒක දැක්කා. එතකොට බාටා කියනවා ආච්චිගෙත් මේ වගේම උපන් ලපයක් තියෙනවා කියලා.”
පොරෝණාව කෙටිකතාවේ පසුබිම ඩිමෙන්ෂියාවෙන් පෙළෙන මවක් (වියපත් ඥාතීන් ඇති කවුරුත් මෙහෙම අය දැක ඇති) ඉන්න පවුලක් සහ තම උන්නතිය උදෙසා ගම අතහැර නගරයට සංක්‍රමණය වූ පුතෙක් පිළිබඳ වට්ටෝරු කතාවයි. මෙය බොහෝ සිංහල කෙටිකතා, නවකතා, ටෙලිනාට්‍ය වලට පසුබිම් වෙලා ඇති. නමුත් ඉදිරිපත් කිරීමේ විශිෂ්ඨත්වය නිසාම ප්රබල කෙටිකතාවක් වෙනවා.
“අනේ අක්කේ ; දැන් අම්මට මාව මතක නැහැනේ.”
“එහෙනම් උඹට අම්මා මතකද ?”
කවුද ඩිමෙන්ෂියාවෙන් පෙළෙන්නේ? අම්මාද? පුතාද?
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
බෝම්බය
1870-1933 සෝවියට් අසර්බයිජාන් ප්‍රදේශයේ විසූ ලේඛකයෙකි. මොහුගේ නිර්මාණවලින් අසර්බයිජාන් ප්‍රදේශයේ සමාජ ජීවිතය පිළිබිඹු වෙයි. ඔහු කවියෙක්
හා නාට්‍ය රචකයෙක්ද වෙයි.
------------------------------------------------------
පොලිස් කොස්තාපල් කර්බලායි… පාල් පොලිස් සේවයේ වසර විසිපහක සේවා කාලයක් සම්පූර්ණ කර ඇත.
“ඔහෙගෙ තොප්පිය රැවුලට ගැලපෙන්නෙ නැහැ. කඩුවත් එහෙමමයි” ඔහුගේ බිරිඳ එලෙස කීමට පුරුදුව සිටියාය. "පොලිස් සේවය අත ඇර දාලා
සිල්ලර කඩයක් පටන් අරගෙන වෙළඳාම් කරන්න” ඇය වැඩිදුරටත් ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටියාය.
“ඔයා දන්නෙ නැහැ. පොලිස් කොස්තාපල් කෙනෙකුට තියන බලය. ඔයා පොලිස් කාරයෙක් වුනා නම් අවුරුදු සීයක් ගියත් පොලිස් සේවය අත හරින එකක් නැහැ. පොලිසියට තියන බලය ඒ තරම්ම සිත් ඇදගන්නා සුළුයි. මං දැන් අවුරුදු විසිපහක්ම රාජකාරි කරලයි තියෙන්නෙ. තව අවුරුද්දකින් නැත්නම් දෙකකින් මම විශ්‍රාම යනවා. එතකොට වෙන රස්සාවක් පටන්
ගන්න බැරියැ.” ඔහු පිළිතුරු දුන්නේය.
“හොඳයි ඔහේ ඔක්කොම දේවල් ගැන හොඳට දන්නවනේ” ඔහුගේ බිරිඳ ඔහුට ජය ලබා දෙමින් වාදය අවසන් කළාය.
“කර්බලායි – පාල්” දිස්ත්‍රික් පොලිස් පරීක්ෂකවරයා ඔහු ඇමතුවේය. “මම ඔහෙගෙ වැඩ ගැන සෑහීමකට පත්වෙන්නෙ නැහැ. ඔහෙ අපේ සේවයේ පළපුරුදු වයසක සාමාජිකයෙක්. රුසියාවෙ ඉඳල මෑතදි ආපු
තරුණ පොලිස් කාරයො බෝම්බ, තුවක්කු, පතොරම් හොයා ගන්නවා. ඒ ගොල්ලන්ගෙ පොලිස් ස්ථානවලට හොඳ නමක් ලැබෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි. ඒ අයට තෑගිත් උසස් වීමුත් ලැබෙනවා. ඒත් ඔහේ අපිට
කැඩිච්ච පොරවක් තරම්වත් දෙයක් ගෙනත් දීල නැහැ. එක්කො ඔහේ පගා ගහනවා ඇති. එහෙම නැතිනම් ඔහේ මේ රස්සාව කරන්න බැරි තරමට වයසට ගිහිල්ලා. මේ විදියට ගියොත් ඔහෙගෙ සේවය අත්හිටුවන්න ඔහෙට සිද්ද වෙනවා.”
මේ වචන ඊතලයක වේගයෙන් කර්බලායි – පාල්ගෙ සිරුර විනිවිද ගියේය. නිවසේදී ඔහුගේ බිරිඳ ඔහුගේ කැලඹුණු ස්වභාවය පිළිබඳව විමසුවාය. එහෙත්
ඔහු එය හිසරදයක් බව පවසා නිහඬ විය.
ඔහුගේ බිරිඳ කැඳ පිරි භාජනයක් ඔහු ඉදිරියේ තැබුවාය. කර්බලායි – පාල් එයින් ස්වල්පයක් පානය කර භාජනය පසෙකට තල්ලුකර දමා නින්දට යාමට තීරණය කළේය. ඔහු කෙතෙක් උත්සාහ කළත් නින්ද
අහලකවත් නොපැමිණෙයි. අන්තිමේ ඇඳෙන් නැගිට ගත් ඔහු තේ වීදුරුවක් පානය කර ඔහුගේ රාජකාරී ස්ථානය වෙත ගියේය.
කොරමාමයා සහ නෙස්ඩස් කානිය වීදිවල කෙළවරක පිහිටි ඔහුගේ රාජකාරි මුර පොලේ සිටගෙන කර්බලා – පාල් පරීක්ෂකවරයාගේ වචන මෙනෙහි කළේය.
ඒ මධ්‍යම රාත්‍රියයි. අශ්වයෙකුගේ තෝන් ලනුව අල්ලාගෙන කම්මල්කරුවෙකු වන පායිපුල්ගේ නිවස දෙසට එන මිනිසෙකුගේ සේයාවක් හදිසියේම ඔහුගේ
නෙත ගැටුනි.
අශ්වයාගේ පිටේ ගෝනි මළු දෙකක් තිබූ අතර ඒවායේ රවුම් කිසිවක් තිබුණි. කම්මල්කරුවා හා අශ්වයා සමඟ පැමිණි මිනිසා අශ්වයා පිටේ බැඳ තිබූ ගෝනි මළු ප්‍රවේශමෙන් බිමට බා ඒවා ගෙතුලට ගෙන ගියහ. ඉන්පසු අශ්වයාව බැඳ දමා ගේට්ටු වසා දමනු ලැබිණ.
මේ සියල්ල දෙස බලාගෙන සිටි කර්බලායි – පාල් තනිවම කල්පනා කළේය. "අන්තිමේ මටත් හඳ පෑව්වා… ගෝනි මළුවල දාගෙන මහ රෑ ගේන දේවල්
මොනවාද? ගෝනි මළු ඇතුලෙ රවුම් දෙයක් තියෙන්නේ. මෙතන මොනව හරි රහසක් තියෙනවා.”
ඔහු තවදුරටත් බලා නොසිට නලාව ශබ්ද කළේය. ඔහු අසලම මුර පොලේ සේවයේ යෙදී සිටි කොස්තාපල් පොට්‍රප් වහා දිව ආවේය.
“පොට්‍රප්, අතන බෝම්බයක් තියෙනවා”
“කොතනද?”
“ඒවා පායිපුල්ගෙ ගේ ඇතුළට දැන් ගෙනිච්චා”
පොට්‍රප් වහාම මේ ප්‍රවෘත්තිය කොස්තාපල් අයිවන්ට දැන්වූ අතර අයිවන් ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් පරීක්ෂකවරයාට දැන්වූවේය. ඔහු දිස්ත්‍රික් පොලිස් පරීක්ෂකවරයාට දැන්වූවේය. දිස්ත්‍රික් පොලිස් පරීක්ෂකවරයා පොලිස් අධිකාරී වෙත මේ පුවත ගෙන ගියේය. පොලිස් අධිකාරීවරයා වහාම පොලිස් භට පිරිසක් සූදානම් කර ගත්තේය. පැය භාගයක් තුළ පායිපුල්ගේ නිවස පොලිස් භට පිරිසක් විසින් වටකරනු ලැබිණ.
ඔවුහු ගේට්ටුව ශබ්ද කළහ.
“කවුද?” පායිපුල් නිදිමත ස්වරයෙන් විමසුවේය. ඔහු ගේට්ටුව විවෘත කළේය. බිය නිසා පායිපුල්ට කතා තර ගත නොහැකි විය.
“ඇයි මේ… මොකද වුනේ?” ඔහුට කතා කර ගත හැකි වූයේ එපමණකි.
“කට වහගනිං… අපිට ගේ පරීක්ෂා කරන්න ඕනෑ…” ඔවුහු පායිපුල්ගේ බිරිඳ හා දරුවන්ද අවදි කරවා කාමරය පෙරලමින් සොයා බැලූ නමුදු කිසිවක් හමු
නොවීය. ඊලඟට ඔවුහු ඊලඟ කාමරයේ දොර අසලට යන විට ගෝනි මළු දෙකක් දක්නට ලැබිණ.
“ගරු අධිකාරි තුමනි, මේ තියෙන්නෙ බෝම්බ” කර්බලායි – පාල් සතුටින් පැවසුවේය.
සියල්ලෝම ඒ අසලට රොක් වූහ. එහෙත් කිසිවෙකු ඒ අසලට යාමට බිය වූහ.
“මේක පිපිරුනොත් අපි ඔක්කොම කුඩු පට්ටම් වෙලා යාවි”
අත් දෙක පිටුපසට කොට බඳිනු ලැබූ දුප්පත් පායිපුල් පසෙකට වී සිටගෙන සිටියේය.
නිවස සෝදිසි කිරීම හමාර බව වටහා ගත් ඔහු ඉදිරියට පැමිණ කතා කරීමට ධෛර්යය උපදවා ගත්තේය. “මහත්වරුනි, බය වෙන්න එපා. මගෙ අත් ලිහන්න. එතකොට මම ම මේ මළු ලිහා පෙන්වන්නම්”
ඔහුගේ ඉල්ලීමට ඉඩ ලැබුනි. ඔහු ගෝනි මළු තුළින් දිය කොමඩු ගෙඩි එලියට ගත්තේය. පෙරලී ගිය දිය කොමඩු ගෙඩි ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් පරීක්ෂකවරයාගේ පාමුල නැවතිණ.
පසුදින කොස්තාපල් කර්බලායි – පාල් පොලිස් සේවයෙන් මුදා හරිනු ලැබිණ.
~Abdurajin Beth Athardrew|අබ්දුරාජින් බෙත් අතර්ද්‍රෙව්~
Nissanka Rajapaksa
Amarasiri Gunawardena
මේ 'ෆිටෝන් රූම්' කෙටි කතාව ඉතාම හොඳ සමාජ ගවේෂනයක් ලෙස වුනත් දකින්න පුළුවන්. කාන්තාව දෙස කාන්තා විමුක්තියේ නාමයෙන් නොවෙයි මානුෂික දෘෂ්ඨියෙන් බලනව නම් හරිම වැදගත් මැසේජ් එකක් තියෙනව කියල හිතෙනව! කියවල අදහස් ලිව්ව නම් හොඳයි!
පරිවර්තනයන් කරනව නම් ඒකත් ලොකු වැඩක්! මගේ ඇස් එන්න එන්න දුර්වල නිසා ලියන්න කියවන්න අමාරුයි වෙලාව ගතවෙනව හුඟක්!
--
---
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this group and stop receiving emails from it, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAFRcW-%2B33AhWDk%2BYYQDBM4YO2wHRP28B0MK-XAL4_LXJ8rkuGA%40mail.gmail.com.
Nissanka Rajapaksa
Nissanka Rajapaksa
කුරුල්ලාගේ කතාව – රබිද්‍රනාත් තාගෝර්
~ පරිවර්තනය: Parakrama Nirialla|පරාක්රම නිරිඇල්ල ~
එක් කලෙක කුරුල්ලෙක් වාසය කළේය. ඌ මෝඩ කුරුල්ලෙක් විය. ඌ ගී ගායනා කළ නමුත් පොතපත කියෙව්වේ නැත. ඌ පියෑඹූවේ, පැන පැන ගියේ නමුත් සුසිරිත් පිළිබඳව ඌට අල්පමාත්ර හැඟීමක් නොතිබුණේ විය.
‘‘මේ වගේ කුරුල්ලන්ගෙන් කිසිම ප්රයෝජනයක් නෑ. මුන් වතුවල පළතුරු කනවා විතරයි. ඒ නිසා රාජකීය පළතුරු වෙළඳපොලට පාඩු සිද්ද වෙනවා.’’ රජතුමා පැවසුවේය. ඔහු අමාත්‍යවරයා කැඳවා මෙසේ අණ කළේය.
‘‘ඌට අධ්‍යාපනය ලබා දෙනු ! ’’ කුරුල්ලාට අධ්‍යාපනය දීමේ වගකීම රජතුමාගේ බෑණනුවන්ට පැවරුණි.මෙම ප්රාණියාගේ් අඥනභාවයට හේතු කවරේද යන්න පිළිබඳව විශේෂඥයින් දීර්ග ලෙස සාකච්ඡුා කළහ.
ඔවුන් එළඹුන අවසාන නිගමනය නම්, ‘‘ඉපල් පරඬැල් යොදාගනිමින් කුරුල්ලා විසින් සාදන පුංචි කූඩුවක් තුළ දැනුම් සම්භාරයක් ගබඩා කළ නොහැකිය. එබැවින්, ප්‍රථමයෙන් ඌට ලගින්නට හොඳ ප්රමාණවත් කූඩුවක් සෑදිය යුතුය.’’
එම මත ප්රකාශය නිසා අසීමිතව තුටු පඬුරු ලද විශේෂඥයෝ ආපහු නිවෙස් බලා නික්ම ගියහ.
රන්කරුවා කුරුල්ලාට මනරම් කූඩවක් සෑදීම ආරම්භ කළේය. එය ඉර හඳ යට සිටින සියල්ලන්වම නරඹන්නට පොළඹවන විශිෂ්ටතම කූඩුවක් විය. ‘‘සැබෑ අධ්‍යාපනයක්’’ සමහරු පැවසූහ. තවත් අය පැවසුවේ මෙසේය, ‘‘අධ්‍යාපනයක් ලැබුනත් නැතත්, අඩුම තරමින් කුරුල්ලාට අපූරු කූඩුවක් ලැබී තියෙනවා! මොන තරම් වාසනාවන්ත කුරුල්ලෙක්ද!’’ රන්කරුවා ඉටු කළ සේවය වෙනුවෙන් ඔහුට රජුගෙන් අසීමිත පාරිතෝෂික ලැබුණි. ඔහු බොහෝ සතුටින් නිවෙස කරා නික්ම ගියේය.
කුරුල්ලාට ඉගැන්වීමට පණ්ඩිතයෙක් පැමිණියේය. ඔහු මඳක් විපරම් කර නැහැයට දුම්කුඩු උරා නැහැ උගුරු පාදා මෙසේ පැවසීය, ‘‘මේ වැඬේට පොත් කීපයක් තිබිලා මදි.’’
රජතුමාගේ බෑනා විසින් ධර්මාචාර්යවරුන් සහ විවිධ ලේඛකයින් බොහෝ දෙනෙකුන් එක්රැස් කරනු ලැබීය. ඔවුහු බොහෝ පොත්පත්වලින් අවශ්‍ය කොටස් උපුටා ලියාගත් අතර එසේ උපුටා ගත් කොටස්වලින්ද තවත් දෑ උපුටා ලියාගෙන අධ්‍යාපන ග‍්‍රන්ථ විශාල සංඛ්‍යාවක් සහිත අති විශාල පුස්තකාලයක් ස්ථාපනය කළහ. එය දුටුවෝ කීවේ මෙසේය, ‘‘අහා! ඉගෙනීම පරතෙරට උතුරා යාවි.’’
ධර්මාචාර්යවරු සහ ලේඛකයෝ පිරුණු ගැල් පිටින් රජුගෙන් වස්තු ලැබූහ. ලද සැනින් ඔවුහු තම නිවෙස් බලා ගියහ. එතැන් සිට කිසිදාක ඔවුන්ගෙන් යැපෙන්නෝ දුගී බවට පත් නොවූහ.
මාහැඟි කුරුලු කූඩුවේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් නිරන්තරයෙන් කළයුතු කාර්යභාරය ඉටු කිරීමේ අවේක්ෂණයේ යෙදෙමින් රජතුමාගේ බෑණා හැම මොහොතකම කාර්ය බහුලත්වයකින් පසුවිය. නිතර නිතර එහි අලූත්වැඩියාවන් සිදු කෙරුණි. එපමණක් නොව එය සෝදා පිරිසිදු කිරීමද, ඔප දැමීමද දිනපතා සිදුවිය. මෙය දුටු බොහෝදෙනා, ‘‘අභිවෘද්ධියක සුපැහැදිළි ලක්ෂණයක්’’ ලෙස එය දුටහ.
කුරුලු කූඩුව හා බැඳුණු සේවාවන් සඳහා බොහෝ සේවකයින් බඳවා ගන්නා ලද අතර, ඔවුන් අධීක්ෂණය කිරීමට තවත් අයද, එකී සියල්ලන්ම පාලනය කිරීමට පරිපාලකයෙක්ද, පරිපාලන සහකාරයින්ද, තවත් නිළධාරීන්ද බඳවා ගන්නා ලදී. එම සෑම අයෙකුටම මාස් පතා සිත් පුරා වැටුප් ලැබුන අතර ඔවුන් සැමගේ ලොකු කුඩා පෙට්ටගම් සම්පතින් පිරෙන්නට විය.
ඔවුන්ද, ඔවුන්ගේ සොයුරු සොයුරියෝ ද, මස්සිනාලා සහ නෑනාවරු ද මහත් සේ සුඛිත මුදිත ජීවිත ඇරඹූහ.
බොහෝ දේ හිඟ වූ මේ ලෝකය තුළ, දෝස හොයන්නෝ බොහෝ වෙති. ඔවුන් කියා සිටියේ, ‘‘කූඩුවෙ වැඩ ටික නම් අගේට කෙරෙනවා, එ්ත් කවුරුවත් කුරුල්ලා ගැන තකන්නෙ නෑ.’’
එම වදන් රජුගේ කණ වැකුණි. ඔහු බෑණනුවන් කැඳවා මෙසේ විමසීය. ‘‘මොනවද රත්තරං බෑණො මේ කියන දේවල්?’’
ඊට බෑණා මෙසේ පිළිතුරු දුනි. ‘‘මහරජතුමනි, ඔබ වහන්සේට සත්‍යය දැනගන්න අවශ්‍ය නම් රන්කරුවා කැඳවා විමසනු මැනවි. පඬිවරුන්ගෙන් සහ ලේඛකයින් කැඳවා විමසනු මැනවි. කූඩුව අලුත්වැඩියා කරන්නන් සහ අධීක්ෂකයින් රැස්කොට විමසනු මැනවි. මේ දෝස හොයන උන් අරමුණක් නැතුව නන්දොඩවන බව ඔබවහන්සේට තේරුම් යාවි.’’
රජතුමාට සියල්ල සක් සුදක් සේ පැහැදළි වූ අතර, සතුටට පත් එතුමෝ රත්තරන් මාලයක් පළඳවා බෑණනුවන්ද සතුටට පත් කළෝය.
අධි වේගයෙන් පවත්වාගෙන යන මෙම අධ්‍යාපන කි‍්යාවලිය තමාගේම දෑසින් දැක බලා ගන්නට වරෙක රජතුමාට අවශ්‍ය විය. එබැවින්, යහළු මිත‍්‍ර, අමාත්‍ය කාරකාදීන් පිරිවරාගෙන එතුමෝ දිනක් එම රාජකීය අධ්‍යාපන මධ්‍යස්ථානයට සම්ප‍්‍රාප්ත වූහ.
රජතුමා ප්රධාන දොරටුව අසළට සම්ප‍්‍රාප්ත වෙත්ම එතුමා මවිතයට පත් කරවමින් ඝාණ්ඨාර, පංචතූර්ය, සක්, වස්දඬු, කංසතාල ආදී නාද සමූහයක් නැගෙන්නට විය. පණ්ඩිතයෝ තම කේශාවලී පද්දමින් ප‍්‍රශස්ති ගීත තමන්ට හැකි උපරිම ශබ්ද නගා ගයන්නට වූහ. කුරුලූ කූඩුව අලූත්වැඩියා කරන්නෝ ද, කම්කරුවෝ ද, රන්කරුවා ද, ලේඛකයෝ ද, කලාකරුවෝ ද, අධීක්ෂකයෝ ද, සාහිත්‍යකරුවෝ ද, රජතුමාගේ ඥතීන්ද අතිමහත් ඝෝෂා නගමින් රජුට සුබපැතූහ.
‘‘රාජෝත්තමයාණෙනි, ඔබවහන්සේට මොනවා ද හිතෙන්නෙ’’ රජතුමාගේ බෑනා විමසා සිටියේය.
‘‘විශ්වාස කරන්නත් බැරි තරං, විශාල පී‍්‍රති ප්රමෝදයක්’’ රජතුමාගෙන් එළෙස ප්රකාශ විය.
‘‘ප්රකාශ උනේ නිකම්ම කාහල නාදයක් නොවෙයි රාජෝත්තමයාණෙනි, අති විශාල මුදල් සම්භාරයකුත් එ් පිටිපස්සෙ තියෙනවා.’’ බෑනනුවෝ රජුගේ කණට කර කීවේය.
රජතුමා අතිශය සතුටට පත්විය. එතුමෝ ආපසු යන්නට හැරුනෝ, ප්රධාන පිවිසුම අසළ සිටි මංගල හස්තිරාජයා පිට නගින්නට සූදානම් වෙත්ම අසළ පඳුරකට මුවා වී සිටි දෝස හොයන්නෙක්, ‘‘රාජෝත්තමයාණෙනි, ඔබතුමා කුරුල්ලාව බැලූවෙ නෑ නේදැ’’යි කෑගසා විමසීය.
රජතුමා තක්කුබුක්කු විය. ‘‘ ඕහ්! මට අමතක උනා. ඔයින් මෙයින් මට කුරුල්ලාව බලාගන්න බැරි උනා.’’ පැවසූ රජතුමා ඇතු අසළින් මෑත්ව අධ්‍යාපන මධ්‍යස්ථානයට නැවත එළඹී පණ්ඩිතයා හමුවිය.
‘‘මට බලාගන්න ඕනැ තමුන්නැහේලා කුරුල්ලාට අධ්‍යාපනය ලබා දෙන ක‍්‍රමය මොකද්ද කියලා.’’ රජතුමා පණ්ඩිතයාට පවසා සිටියේය.
රජතුමා එය දුටුවේය. ඇත්තටම එය සතුට උපදවන දසුනක් විය. කුරුල්ලා කුරුල්ලෙක් බව හඳුනා නොගතහැකි වන පරිදි යෙදැවුණු එම අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදය නොතකා හැරිය නොහැකි තරම් ප්රබල විය. එය කොතරම් ආකර්ෂණීය වීදයත් කුරුල්ලා දෙස බැලීමේ පවා අදාළත්වයක් නොපෙනුනි. සෑම විධිවිධානයක්ම යොදා තිබුණු ආකාරයේ වරදක් නැති බව රජුට පසක්ව ගියේය. කූඩුව තුළ ඉරිඟු හෝ ජලය පවා නොතිබීම විශේෂයක් විය. පොත් කන්දරාවකින් පිටු කන්දරාවක් ඉරාගෙන පෑන් තුඩකින් එම පිටු කුරුල්ලාගේ මුඛයෙහි ඔබා පුරවා තිබුණි. මුඛයේ හොට තුඩු විවර කර කුරුල්ලාට මිහිරි නාද නගන්නට ඉඩ හසරක් නොවීය. ඇත්තෙන්ම එය අතිශයින් විසිත්ත දසුනක් විය.
මෙවර රජතුමා ඇතු පිට නගින්නට පෙර කණ් උගුල්ලන්නෙකු කැඳවා අර දෝස හොයන්නාගේ කණ් උගුල්ලා දමන ලෙස අණ කළේය.
වඩාත් ගෞරවාන්විත සහ අපේක්ෂා කළහැකි පරිදි, දිනෙන් දින ගතවෙද්දී කුරුල්ලා අර්ධ වශයෙන් මිය ගොස් සිටියේය.
‘‘මෙහෙම මුරණ්ඩුකමක් !’’ කුරුල්ලා දුටු පරිපාලකයා තම නොසතුට පළ කළේය.
රන්කරුවා මයිනහම, ගින්දර, මිටිය සහ කැපුම් කටු රැගෙන වහාම අධ්‍යාපන මධ්‍යස්ථානයට පැමිණියේය. ඔහුගේ පහරදීම් අතිශයින්ම පේ‍්‍රක්ෂණීය විය! යකඩ දම්වැලක් සැපයුනු අතර, කුරුල්ලාගේ තටු කපාදැමින.
‘‘බලන්න, මේ රටේ කුරුල්ලො මන්දබුද්ධික විතරක්යැ, උන්ගෙ කිසිම කෙළෙහිගුණේකුත් නෑ.’’ රජුගේ නෑසියන් තම ගාම්භීර හිස් සොලවමින් පැවසූහ.
ඊළඟට පණ්ඩිතයෝ පෑන් එක අතකින්ද, අනෙක් අතින් තෝමරද දරා පැමිණ අධ්‍යාපනයයැයි සැබැවින්ම හඳුන්වා දිය හැකි නිසි කාර්යභාරය ඉටු කළහ.
රන්කරුවා ධනයෙන් ආඨ්‍ය විය. ඔහුගේ බිරිඳ ස්වර්ණාභරණ පෙට්ටගමක හිමිකාරියක් බවට පත්විය. කුරුල්ලාගේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳව දැඩි අවධානයෙන් සිටිමින් ප්රධාන පරිපාලකතැන විසින් ඉටු කළ වගකීමේ අගය පැසසූ රජතුමා ඔහුට නම්බුනාමයක්ද තව තවත් තාන්නමාන්නද ප‍්‍රදානය කළේය.
මේ අතර කුරුල්ලා මියගියේය. එය සිදු වූවෙ කවර නම් මොහොතේදැයි කිසිවෙකු නොදත්හ. අති දුෂ්ට දෝස හොයන්නෝ, ‘‘කුරුල්ලා මලේය’’ යන පුවත රට පුරා පතළ කර හැරියේය.
රජතුමා බෑණනුවන් කැඳවීය. ‘‘බෑණන්ඩියෙ, මොකද්ද මේ ආරංචිය?’’
’’රාජෝත්තමයාණෙනි, කුරුල්ලාගෙ අධ්‍යාපන කටයුත්ත දැන් අවසානයි.’’
‘‘ඌ තවම පැන පැන යනවාද?’’
‘‘දෙවියො තහනම් කරලා.’’
‘‘ඌ තවම පියාඹනවාද?’’
‘‘නැහැ.’’
‘‘ඌ දැන් සිංදු කියනවාද?’’
‘‘නැහැ.’’
‘‘දැන් ඌ වෙලාවට කෑම ලැබුනෙ නැත්නං කෑගහනවද?’’
‘‘නැහැ.’’
‘‘අපූරුයි. කුරුල්ලාව අරං එනවා. මට ඌව බලන්න ඕනැ.’’
කුරුල්ලාව රජු වෙත ගෙන එනු ලැබිණ. ඌ සමඟ පරිපාලකයාද, මුරභටයෝද, අශ්වාරෝහකයෝද පැමිණියහ. කුරුල්ලා කට ඇරියේවත්, කිසිදු හඬක් නැගුවේවත් නැත. පොත්වලින් ඉරාගත් පිටුවලින් උගේ කුස පිරී තිබුන අතර, රජු තම ඇඟිල්ලෙන් කුරුල්ලාගේ සිරුර ඔබා බලනවිට එතුළින් කඩදාසිවලින් නැගුන ‘‘සර, සර’’ හඬ පමණක් ඇසුණි.
මේ මොහොතේ අවට තුරුලිය නලවමින් දකුණු දිග සුළඟ මලින් බර වූ වනාන්තරය හරහා හමා ගියේ වසන්තය සපැමිණෙන බව ප්රකාශ කරණ ලෙසිනි. අතුපතර තම ළපටි දලුවලින් අහස පිසිමින් ගැඹුරු හැඟීම් බර සුසුම් හෙලන්නට විය.
පරිවර්තනය: Parakrama Nirialla|පරාක්රම නිරිඇල්ල
Nissanka Rajapaksa
ඇසේ පිපුණු ගිනි
රාත්රියේ නිසල බව හෙමිහිට ඇදී ඇදී යද්දී මීරාගේ කොට්ටය අසල තිබූ එලාම් ඔරලෝසුව හඬ නගන්නට වූයේ ය. එපා කරවන සුලු ඒ හඬ නොතකා හල ඈ සිය දෑස් විවර කර පිටත බැලුවාය.
පාඩම් කළ දේ යළි යළිත් සිත මතුපිටට ඇදී එමින් තිබිණි. ඈ නැගිට ගොස් කියවීමේ මේසය ඉදිරියේ හිඳගත්තා ය. නින්ද ඇයව යළි ඇඳට කැඳවී ය. එහෙත් සිත කියවීමේ පිපාසයෙන් පෙළුණි. පොත වසා කුමක්දෝ සොයමින් සිටි මීරා ‘දරුවෝ, කිරි එක බොන්න’ යි පියා හඬ නගනු ඇසී නැගී සිටියා ය. පියාගේ නොවෙනස් සිනාව නිසා ඇගේ සිතේ උනන්දුව දැල්විණි.
කුඩා දැරියක ව සිටිය දී ඇය රෝහලට ගොස් පැමිණි විට අවට නිවෙස්වල සිටින සිය සම වයස් දරුවන් සමග සෙල්ලම් කරන විට තමන් වෛද්‍යවරිය වෙමින්, අනිත් අය රෝගීන් බවට පත් කරමින් සෙල්ලම අරඹන්නේ ඇය විසින් ම ය. අනිත් දරුවන් එයට විරුද්ධ වුවහොත් ආපසු නිවසට පැමිණෙන මීරා අඬන්නට පටන් ගනියි. අද පවා ඇයට එය මතක් කර කවුරු හෝ විහිළුවක් කළහොත් ඇගේ දෑස් තෙත්වෙයි. මීරා එපමණට ම මුදු මොළොක් යෞවනියකි.
නින්දත්, කුසගින්නත් අමතක කර ‘කෙසේ හෝ කැම්පස් යන්නෙමි’ යන චිත්ත ධෛර්යයෙන් යුක්තව කුප්පි ලාම්පුවේ උපකාරයෙන් මීරා නම් දීප්තිමත් පහන් සිළ එසේ දැල්වෙමින් තිබුණි.
මිනිස්සු එදින ද වැඩ කිරීමෙන් ලද මහන්සිය තුරුළු කර ගෙන හෙට දවසේ සිහින සමග නින්දට ගොස් සිටිය හ. පිටත නිදහසේ සුළං හමා ගියේ ය. සුදු වළාකුළු ගුවන් තලයේ එහෙ මෙහෙ සැරිසැරුවේ ය.
රැයේ නිසල බව ඉරා දමමින් මතු වූ ප්‍රහාරක බෝම්බවල කම්පනය අහස දැදුරු කළේ ය. අහල පහලින් බිය මුසු හඬවල් ඇසෙන්නට විය.
මීරා අසල සිටි දස විය ද නො පිරුණු ඇගේ මල්ලී සුරේෂ් ‘අම්මේ අම්මේ, බංකරේට යමු’ යි කෙඳිරුවේ ය.
බිය මුසු බැල්මෙන් මීරා ද මව දෙස බැලුවා ය. ඒ බිය දුරු කළ හැක්කේ කාටද?
මේ ආකාරයට දිනක් මීරාගේ මිතුරිය වාසුකිගේ පවුලේ අය ද ප්‍රහාරක යානාවල බෝම්බවලට බියෙන් බංකරය තුළට වැදුණ හ- බෝම්බවල කම්පනය අඩු වී ගියත් ඔවුන්ගේ මව හැර අන් කිසිවෙකුත් පිටතට නො පැමිණිය හ-
සර්පයා ඔවුන් වෙතට යම රජු සේ පැමිණියේ ය. එදා පටන් අද දක්වා ම මීරාට බංකරය සිහි වන විට වාසුකිගේ පවුලත්, සර්පයාත් මතකයට ඒම වැළැක්විය නො හැකිය.
සුරේෂ් බංකරයට යාමට සූදානමින් දොරකඩට විත් ‘අම්මේ…. එන්න; ලාම්පුත් අරං මිනිස්සු සේරම බංකර්වලට යනවා’ යි කියා කට ගන්නටත් පෙර ආසන්නයට පතිත වී පුපුරා ගිය ෂෙල් ප්‍රහාරයක කම්පනය ඔවුන් සියලුදෙනාව ම බංකර් තුළට යාමට සැලැස්වී ය.
ඇල්මිනියම් පක්‍ෂීන්ගේ ඝෝෂාව සමග අලුයම උදාවිය. පක්‍ෂී රංචු පවා අහසේ අනාථයින් බවට පත්වූ හ. උහු ඉහළ සිට බලා හිඳින මහ විරුවන්ට පුවත් රැගෙන ගිය හ. සිංහල දේශයත්, දෙමළ ඊළාම් දේශයත් අතර යුද්ධය ඇරඹුණේ යැයි හාත්පස වට කර ගෙන තිබූ කළු දුමාරය ද කියා පෑවේ ය.
සුරේෂ් තදින් හුස්ම ගනිමින් දිව ආවේ ය.
“අම්මේ, සංවිධානෙ අය හැමෝට ම නැගිටින්න කිව්ව. මිනිස්සු සේරම තෙන්මාරච්චි පැත්තට යනව. අපිත් පිටවෙලා යමු.”
මීරා ශෝකාකූල ලෙස මව දෙස බලා සිටියා ය- ඇගේ මුවින් ‘කෝ උඹලෑ අප්පා—? මේ වෙලාවෙ කොහෙ ගිහින්ද දෙය්යනේ—-’ යන වදන් පිටවූයේ කලබලයෙනි.
පටු මග දෙසින් සිවපාදම්ගේ හඬ ඇසූ කමලා ‘අපි මෙහේ පණ කෙන්ද අතින් අල්ලගෙන ඉන්නව; ඔහේ කොහෙටද ගියේ?’ යි විමසුවා ය. තරමක කලකිරුණු ස්වභාවයෙන් යුක්තව බිරිඳ දෙස උස් පහත් වෙමින් බැලූ සිවපාදම් ‘හරි හරි උවමනා දේවල් ටික විතරක් අරගෙන පිටවෙයල්ල; ඒයි කොල්ලෝ, උඹේ බයිසිකලේ පරිස්සම් කර ගනිං— ඒ එක්ක ඔය පැදුරත් දාගනිං’ යි කෑ ගැසුවේ ය.
ඔවුහු එකිනෙකාට නොහඟවා තමන් දුව පැන සෙල්ලම් කළ, වැතිර නිදා ගත් තැන් අවසන් වරට දෑස්වලින් උරා ගත්හ. මීරාගේ බැල්ම අසල තිබූ මේසය වෙතත්, ඒ මත අසරණ ලෙස බලා සිටි පොත් ගොඩ වෙතත් යොමු විය. නටමින්, දඟලමින් සිටි ජනෙල් තිරය ඇගේ බැල්ම අවුල් කළේ ය. ඇගේ දෑස් පොකුණක් බවට පත් විය. ‘හරි එන්න’ යි පියාගේ හඬ අසා ඈ තම දෑසට නැගුණු කඳුළු වැර වෑයමින් වළක්වාලන්නට උත්සාහ ගත්තත් හිමිවූයේ පරාජයයි.
සුරේෂ් දොරකඩට පැමිණ යළි හැරී බැලුවේ ය. ඔහු ආසාවෙන් වැඩූ මල් පැළ තමන් දෙස බලා හිස සලා නිහඬ ගෞරවය පාන්නාක් සේ වේදනාත්මක හැඟීමක් ඔහුට දැනුණි. දෑස් අතරින් ගුළිවෙමින් ආ කඳුළු බිඳු අතරේ ඔහුගේ සිතට මහත් බරක් දැනුණි. ඔහු පිටතට ඇවිද යන්නට පටන් ගත්තේ ය. ඔහුගේ ළපටි සිත තුළ පිළිතුරු නොමැති කෝටි සංඛ්‍යාත ප්රශ්න මතුවෙමින් තිබුණි.
මහළු පොන්නෛයා පටු මගට හැරෙන ස්ථානයේ දී ඔවුන් ඉදිරියේ පෙනී සිටියේ ය. ‘ඇයි මාමේ, ඔහේ මෙහෙන් පිටවෙලා යන්නැද්ද?’ යි සිවපාදම් නැගූ පැනයට ‘මේ වයසක මම කොහෙ යන්නද දරුවෝ… උඹල පරිස්සමින් ගිහින් වරෙල්ල… බේරිල ඉන්න බලමු කොහොමහරි’ යි පිළිතුරු දුන්නේ ය.
මීරා ඒ මහල්ලා දෙස හිස ඔසවා බැලුවා ය. ‘අනේ දෙයියනේ… දරවො තුන්දෙනෙක් පිටරට. මෙයා මෙහෙ අනාථයෙක් විදියට මැරිල යන්න හදනව’ යි ඈ සිතින් වැලපුනා ය. ‘ඇයි සීයේ, අපිත් එක්ක එන්න පුළුවන් නේ’ යි මීරා ප්රශ්න කළා ය.
“නෑ දරුවෝ…..උඹල ගිහින් වරෙල්ලා”
මහල්ලා ළෙන්ගතු ස්වරයෙන් පිළිතුරු දුන්නේ ය. ඔහුගේ හඬේ ගැබ්ව තිබුණේ හිස් බවයි.
ප්‍රහාරක යානා ඒවායේ රඳවා ගෙන සිටින බෝම්බ මුදා හරින විට නැගෙන මරණයේ දෝංකාරය කන්බෙර පාරවා ලේ ගලන්නට සලස්වයි. එයටත් වඩා ක්‍රෑර ලෙස ඇගේ පපු කුහරයට පහර දෙයි.
“මාමේ, අපේ වත්තෙ පිටිපස්සෙ කතාකරන්න බැරි පරාණ දෙකක් ඉන්නව. බලාගන්න.”
සිවපාදම් එසේ පවසමින් මහල්ලාට සමු දුන්නේ ය.
බෝම්බ හඬ බොහෝ ඈතින් ඇසුණි. ‘මරණයේ ග්රහණයෙන් මිදී පිටතට ආවෙමු’ යි ඔවුහු සැනසුම් සුසුම් හෙළුෑ හ. එහෙත් සියලු දෙනාගේ ම සිත් තුළින් සිනහව සැඟවී ශෝකය දළුලමින් තිබුණි. දරුවන්ගේ මුහුණු කුසගින්න නිසා මැලවී ගොසිනි.
මීරා තමන් වරින්වර අසා තිබුණු ‘කි—ලා—ලි—’ යන වදන සිතින් උච්චාරණය කළා ය. එය පළමු වරට ඇගේ නෙත ගැටුණේ එදා ය. ඇගේ සිතුවිල්ල මුළාවකි. සෑම දෙසින් ම පෙනුණේ එක ම කැළෑවකි. බෝට්ටු දිය මත පාවෙමින් තිබූ අතර වර්ෂාව ටිකෙන් ටික හඬා වැටෙන්නට වූයේ ය. සෑම ගසක් ම කුඩයක් බවට පත්විය. සොබා දහමේ ව්‍යසනයන්ගෙන් මිදීමට සොබාදහම ම රැකවරණයක් වූයේ ය.
“අපි යනකොට හෙලිකොප්ටර් දැක්කොත් දුවන්න ඕන. නේවිකාරයො පොඩි බෝට්ටුවලින් ඇවිත් ලුහුබැන්දොත් අනිත් අය ගැන බලන්නෙ නැතුව හැරුණු පැත්තකට ගිහින් බේරෙන්න ඕන….”
එවැනි බොහෝ කතා මීරාගේ කනට ඇතුල් වී තිබුණි. ඒවා ඉදිමුණු තුවාලයකට කටුවකින් අනින්නාක් සේ ඇයට දැනුණි. එසේ වුවත් ‘අපේ සටන්කාමියො අපිට ආරක්‍ෂාව ලබා දෙනව’ යි එහි කවුදෝ අයෙක් පැවසූ වදන් ඇයට යම් පමණක සැනසීමක් ලබා දුණි.
ඇගේ සිතෙහි බොහෝ සිතුවිලි මතු වී, අවට තිබූ තුරුවැල් සමග එක්ව දෑස් තුළට ඇතුල් වෙමින් කඳුළු සමග නැටුමක් නැටුවේ ය. ගේ දොර අහිමි වී උපන් භූමිය තුළ ම සරණාගතයන් වී සිටින ජනතාව දෙස ඈ බලා සිටියා ය. මේ අහිංසකයින් කර තිබෙන පාපය කුමක්ද? මේ සෙල්ලම් කරන්නේ කී දෙනෙකුගේ ජීවිත සමගද?
ඇගේ හදවතේ තිබූ සෑම ජීවී නහරයක් තුළ ම ප්රශ්න ඉස්මතුවෙමින් තිබුණි.
කෆීර් යානා, හෙළිකොප්ටර් වැනි ඇලුමිනියම් උකුසන්ගේ හඬ ඇසී යළි පියවි සිහියට පැමිණි ඇයට එකවරම මරණීය නිහඬතාවක් දැනිණි.
ඉන්පසු ආසන්නයේ තිබෙන පඳුරු අතරේ මිනිස්සු සැඟවුණ හ. අහසේ සංදර්ශන ඇරඹුණි. ඒවායේ කම්පනයට මඳ වෙලාවක් සවන්පත් බිහිරි වී ගියේ ය. මීරා ඉකි ගසමින් හැඬුවා ය. කිලාලිවල සෑම තැන ම එක ම දුමාරයකි.
මඳ නිහඬතාවයකට ඉඩක් ලැබුණි.
එහෙත් එය වැඩිවෙලා නො පැවතුණි. සුවදුක් විමසීමට පැමිණි සුළඟ සමග එක් වූ ඇඬුම් හඬ සියලුදෙනාගේ ම සිත් තුළ දෝංකාර දුන්නේ ය. ‘දෙයියනේ… කවුද කවුද?’ යන ප්‍රශ්නාර්ථය සියලු දෙනාගේ ම හදවත් තුළට තට්ටු කර අවදි කළේ ය. ඒ කුමන බලයකින් සිදුවූවක්ද?
එකම පවුලක සිව් දෙනෙකුගේ සිරුරු කැබලි විසිර විසිරී ගොස් තිබුණි. කුසගිනි දැනුණු විට රැගෙන කන්නට උපකාරී වූ දෑත්, ඇවිද යන්නට උපකාරී වූ දෙපා, සිනාසෙන්නට පිහිට වුණු දෙතොල් කැඩී ඉරී ගොස් එහෙ මෙහෙ තිබූ ගස්වල අතු අතර මස් ගොඩවල් සේ එල්ලෙමින් තිබුණි.
අහස් ගඟ වියැකෙන්නට පෙර අහිංසකයින්ගේ රතු රුධිරය භූමියේ පොහොර බවට පත්විය. ගස්වල අතු ද කැඩී විසිර ගොස් තිබුණත් ඒවායින් ලේ ගැලුවේ නැත. වැලපුම් හඬ මතුවුණේ ද නැත. බුදුන්ගේ දර්ශනය මෙන් සියල්ල නිහඬ සන්සුන් බවක් දැනවීය. එහෙත් මිනිසුන්ගේ වැලපුම් හඬ හදවත් පසාරු කර සුළං රැළිවලට ද තෙත් බවක් එක් කළේ ය.
දස හැවිරිදි දැරියක් ‘මගේ අම්මා… මගේ අප්පා… මගේ අණ්ණා…’ යි එකිනෙකාට අඬගැසුවා ය. ඇගේ දෑස් ඔවුන් නැගිටින්නේදැයි විමසිලිමත් විය. ඇගේ වැලපුම, නෑසියන්ගේ වැලපුම ඒ ජීවය ගිලිහුණු සිරුරුවලට කෙසේ නම් ඇසේද?
මීරාගේ දෑස් තුළින් දිය බිඳු ගලා විත් බිමට හාදු දුන්නේ ය. ඈ එම දැරිය දෙස බලා සිටියා ය. දරිද්‍රතාවයෙන් වැහැරීම… ඇඬීම තුළින් මැලවීම…. අහිමිවීම්වල වේදනාව… ඒ සියල්ල ම ඇගේ මුහුණ තුළ සිතුවම් වී තිබුණි.
මීරා තම මවගේ අත තදින් අල්ලා ගත්තා ය. අසල සිටි මල්ලීව අනිත් අතින් අල්ලා ගත්තා ය. කමලා තම දරු දෙදෙනා සහ සැමියා දෙස එක් වරක් බියෙන් සැලෙන දෑස්වලින් බැලුවා ය. කවුරු කාට සැනසීමක් ලබා දෙන්නද?
ඝෘජුව අහස දෙස බැලූ ඈ කුමක්දෝ ඉල්ලීමක් කළා ය.
දිය රැළි බෝට්ටුව සමග ගැටී නැටුමක් පෑවේ ය. ජලය තුළට දෙපා දමන විට එක්තරා බියක් මීරාගේ සිත තුළට ඇතුළු විය. ඈ පියාගේ අත අල්ලා ගනිමින් බෝට්ටුවට නගින්නට උත්සාහ කළාය. බෝට්ටුවේ එක් පැත්තක් ඇලවිය. මීරාට නො දැනුවත්ව ම කෑ ගැසුණි. ඇයට මුහුදු ගමන අලුත් ය. හාත්පසින් ම එක ම අඳුරකි. තමන් සිටින බෝට්ටුව බලා කවුදෝ එන්නාක් වැනි හැඟීමක් ඇය තුළ උපන්නේ ය.
‘දොස් දොස්’ හඬින් බෝට්ටුව හා ගැටෙන ජලය අපගේ සුවදුක් විමසන්නේද? නැතහොත් බෝට්ටුවේ සුවදුක් විමසන්නේද?
ඇයට එය නො වැටහුණි. වරින්වර ලේ ගංගාවේ ගිලී තිබූ අහිංසකයින්ගේ සිරුරු, ගස්වල එල්ලෙන මස් වැදලි, ඒ දැරියගේ වැලපීම මීරාගේ දෑස් ඉදිරියේ පෙනී නොපෙනී යයි. ඇය ද ගොළු බසින් හැඬුවා ය. අහස දෙස ඝෘජුව බැලුවා ය. අහසේ තාරකා තමන් දෙස බලා සිනාසෙන්නාක් සේ ඇයට පෙණිනි.
‘තාරකාවනි, මින් පස්සෙ අපට අනාගතයක් නෑ කියල හිතලද ඔහොම හිනාවෙන්නෙ… නැත්තම් හිත අවුල් කරගන්න එපා කියල ධෛර්යය ලබාදෙන්නද?’
ඇගේ සිතුවිලි ප්‍රවාහය තුළ ලැව් ගින්නක් සේ එවන් සිතිවිලි පැන පැතිර ගියේ ය.
‘අපට යැයි කියා උරුමව තිබෙන්නේ රටක හැඩයක් පමණක්ද? අප සිටිය යුත්තේ පළා යමින්ද? මෙතෙක් කලක් අධ්‍යාපනය නම් රාමුව තුළ සිරව කාලය අපතේ හැරියාද?’
එවන් ප්රශ්න දහසක් මුහුදු රළ මෙන් ඇගේ සිතේ උතුරා ගියේ ය.
‘අප කුකුළන් මෙන් සිටිය යුත්තේ ඇයි? දිව යන්නන් සිටිනතුරු ලුහුබඳින්නන් ද සිටිනු ඇත.’
අනේක විධ පැන ඇගේ සිතේ ඊතල මෙන් ඇදී ගියේ ය. කාලය යුතුකමේ අනිවාර්ය බව නොකියා කීවේ ය. ඇගේ දෑස් තුළ දැන් කඳුළු මතු නොවෙයි. ඒ වෙනුවට………..!
පරිවර්තනය – ජී-ජී- සරත් ආනන්ද
කුඩත්තනෛ උදයන්- යාපනයේ කුඩත්තනෛ ග්‍රාමයේ උපන් උදයන්, උතුරේ ඇවිලුණු මර්දනකාරී යුද්ධයෙහි පීඩාව විඳ මීට දශක තුනකට පෙර සරණාගතයෙකු ව උපන් බිමෙන් වෙන් වූවෙකි. ඔහු සිය පළමු නවකතාව වූ ‘විළියෝරත්තුක් කනවුහල්’ රචනා කරන්නේ 1998 වර්ෂයේදී විප්‍රවාසීව හිදිමිනි. 2016 වර්ෂයේදී ඔහු ලියූ ‘ඉරුලුක්කුල්ලේ ඔරු නම්පික්කෛ‘ නවකතාව ප්රකාශයට පත් විය. ඉන්පසු ‘විඩියලෛත්තඩි’ නමින් ප්‍රංශයේ ඊළමුරුසු පුවත්පත සඳහා කොටස් වශයෙන් පළ වූ නවකතාවක් රචනා කළ උදයන්, සිය සරණාගත දිවියෙහි අත්දැකීම් සහිතව ලියූ නවතම නවකතාව වූ ‘අගතියින් නාට්කුරිප්පු’ පසුගියදා ‘පූවරසි’ ප්‍රකාශනයක් ලෙස එළි දුටුවේය. මෙම කෙටි කතාව ඔහු 90 දශකයේ අගභාගයේදී රචනා කර ඊළමුරුසු පුවත්පතේ මුල්වරට පළ වූවකි.
Nissanka Rajapaksa
සයන්තන් කදීර්, උතුරු පළාතේ යාපනය දිස්ත‍්‍රික්කයේ උපන්නද, යුද්ධය විසින් මතුකළ අවදානම්කාරී ජීවිතයෙන් මිදී ජීවිතාරක්‍ෂාව පතා ඉන්දියාවට පලායන්නට සිදු වූවෙකි. මේ වනවිට ස්විට්සර්ලන්තයේ පදිංචිව සිටින හේ, දමිළ බසින් නවකතා දෙකක් ප්රකාශයට පත් කර තිබේ. මෙහි පළවන්නේ මෑතක දි ඔහු ලියා පළකළ ‘ඉරුදි වණක්කම්’ නම් කෙටිකතාවේ සිංහල පරිවර්තනයයි.
පරිවර්තනය: ජී.ජී. සරත් ආනන්ද
ම
ගේ නෙත ගැටුණු මොහොතේ වලවන් තම පාදවලට පහළින් සිටි කොළ පැහැති, තෙත් ගතියෙන් යුත්, පිට මත කළු පැහැ තිත් සහිත ඒ ගෙම්බාගේ සිරුර මතට අතෙහි දරා සිටි කැඩුණු කොන්ක‍්‍රීට් ගල් කැබැල්ල ‘දඩස්’ හඬින් අතහැරියේය. ‘චිරිස්’ හඬක් මතුවිය. එක්තරා අප‍්‍රසන්න හැඟීමකින් මිරිකී සිටි මම වහා දෑස් වසා දත්මිටි කෑවෙමි. වලවන්ට තවම අවුරුදු හයක්වත් සම්පූර්ණ වූයේ නැත. ඔහු මට නෑකමින් බෑණා ය; අක්කාගේ පුතාය. අල්ලාගෙන සිටින අත ලිහිල් කළ සැනින් පහළට රූරා හැලෙන්නට සූදානමින් තිබෙන ලිහිල් කොට කලිසමක් පමණක් ඔහු ඇඳ සිටියේය. රවුම් මුහුණෙහි නොසැලකිලිමත් ලොකු ඇස් දෙකකි. උදෑසන සිට වත්ත පුරාම ඇවිදියි. මම ද ඔහු පසුපසින් ගොස් නිරීක්ෂණය කරන්නට වීමි.
වලවන් ජීවමානව දැක දවසක් ම ගතවිය. ඊයේ උදෑසන මම ගමට පැමිණියේ අවුරුදු 15කට පසුව ය. කොළඹ ගුවන් තොටුපළේ සිට දිගටම පැමිණියේ අක්කාගේ ගෙදරට ය. ජීවිත ගමනේ මතකයන් සිතට ඇතුල් වී ආස්වාදයක් ගෙනදීම සාමාන්‍ය තත්ත්වයකි. ඇතැම් මතකයන් වරෙක පිනිබිඳු සේ සිසිලක් ගෙනදෙයි. තවත් බොහෝ අවස්ථාවල ගින්දර සේ දවාලයි. එදා ශ්රී ලංකාව අතැ'ර විදෙස් ගතවූ කාලයේ මම සිටියේ අම්මා, ලොකු අම්මා, ලොකු තාත්තා ඇතුළු සියලූ දෙනා සමග මුලතිව්වල ය. අක්කා ද සිටියේ එහි ය. අපට ජීවත්වීමට සිදුවූයේ දිවා කාලය කා දමන ගන කැළෑවක, ග‍්‍රීස්මය සඟවාලන කඳවුරක් තුළ ය.
‘‘මෙයා ඔරුවකින්වත් ඉන්දියාවට යවන්න ඕන. තවදුරටත් මෙහේ තියාගන්න මගේ හිතේ හයියක් නෑ.’’
අම්මා එසේ පවසමින් රාමේස්වරන්වල සිට සැතපුම් 45ක් දුරින් පිහිටි මන්නාරමේ මුහුදුබඩ ගමකට මාවත් ඇදගෙන පිටත් වෙද්දී ලොකු අම්මාත්, ලොකු තාත්තාත් මා බදාගෙන කඳුළු සැළුෑහ. ලොකු තාත්තාගේ ඇඟිල්ලේ ස්පර්ශය මා කෙරෙන් වෙන්ව ගිය මොහොතේ කිසිවෙකුත් නැති පාළු වනාන්තර බිමකට හුදෙකලාවේ ඇතුල්වූවාක් වැනි හැඟීමක් මසිතේ ජනිත විය.
මගේ ළමා කාලයේ මතකයන් රැසක් ඒකරාශීව තිබුණේ ඔවුන් වටා ය. ලොකු තාත්තාට පිරිමි දරුවෝ නොසිටියහ. අවුරුදු දිනවලදී ඔහු මාව සිය නිවසට කැඳවාගෙන යන්නේය. යේසු බිලිඳාගේ උපත සැමරුණු සෑම මැදියම් රැයකදී ම මම ඔවුන්ගේ නිවසේ හිඳගෙන ම ගීතිකා ගැයුවෙමි. ලොකු තාත්තා, ලොකු අම්මා, අක්කා සහ මම පේළියට දණ නමාගෙන මිහිරි හඬින් මෙසේ ගයන්නෙමු.
‘‘උඳුවප් රෑ සීතල අඳුරේ
දේවදූතයකු සේ අවුදින්
ගවයන් රොක්වන ගව මඩුවේ
ජනිතවුණා මිණි කැටයක් මෙලොවට
මානව කරුණාවේ....’’
මට බයිසිකල් පැදීමට පුරුදු කළේ ලොකු තාත්තා ය. ඔහු පුස්තකාලයෙන් පොත් ද රැගෙන විත් මට ඒවා විස්තර කරමින් හඳුන්වා දුන්නේය.
‘මාත් එක්ක ඔයාලත් ඉන්දියාවට යමු’ යි ලොකු තාත්තගෙන් හා ලොකු අම්මාගෙන් ඉල්ලා සිටීමට බැරි කාලයක් උදාවිය. ඒ වන විට අක්කා ව්‍යාපාරයට බැඳී සිටියාය. දරුවන් අතැ'ර අඟලක්වත් ඉවත්ව යාමට ඔවුන් අකමැති ය. ‘ඈ ආයෙත් එනවා. යේසුස් වහන්සෙ මගේ දුව එක්කගෙන එනව’ යි ලොකු අම්මා දිනපතාම යාඥා කරමින් අයැද සිටින්නීය. කඳුළු ගලනවිට ඈ යාඥා කරන්නේ දණ ගසාගෙන ය.
‘‘මෝක්‍ෂයේ පියාණෙනි, ඔබතුමන්ගේ ගව මඩුවේ සිට මග වැරදී ගිය ඔබේ දරුවන් යළිත් මා ළඟට කැඳවා ගෙනැවිත් දෙන ලෙස ඔබතුමන්ගෙන් අයදිමි....’’
අක්කා ව්‍යාපාරයට බැඳීම එක්තරා විශ්මිත සිදුවීමකි. ඇය මට වඩා අවුරුදු දෙකකින් වැඩිමල් ය. විසි වසරකට පෙර සෙනසුරාදා දිනයක උදෑසන දේව මෙහෙයට බැතිමතුන් දේවස්ථානයේ රැස්ව සිටියදී වහලට වැටුණු ගුවන් බෝම්බ ප‍්‍රහාරයේ අත්දැකීම ලැබෙන තුරුම අඟුරු පැහැති අඳුරට හැර වෙන කිසිවකටවත් ඈ බියවූයේ නැත. එදා සිදුවීමේදී සම්පූර්ණයෙන් ම රූරා වැටුණු බිත්තියක සුන්බුන් අතරේ ඈ තැලී පොඩි වී සිටියාය. විසිර ගිය කොන්ක‍්‍රීට් ගල් ඇනීමෙන් ඇති වූ සීරුම් තුවාලවල වේදනාව ඇයට ඉසිලිය හැකිවිය. එහෙත් ඇගේ දෑස් ඉදිරිපිට ලේ විහිදුවමින් අවසන් හුස්ම හෙළුෑ ජීවිතත්, ශේෂ වූ දේවස්ථාන බිත්ති අතරේ රැව්දුන් මර ළතෝනිත් ඇය උමතුභාවයකට පත්කළාක් වැනි ය. විසිර ගිය මිනිස් මස් වැදලි ගොඩවල්වලට දූවිලි මිශ‍්‍ර වී බැතිමතුන්ගේ සිරුරු අතරින් දෙපා එරි එරී ඇවිද එනවිට වලිප්පුව සැදී ඇති සේ ඇගේ සියලඟම වෙව්ලන්නට විය. ඈ සිහිසුන් වූවා ය.
එදා පටන් යන්තමින් වෙඩි හඬක් ඇසුණත් ඈ කලබල වන්නීය. ඈතින් ඇසෙන වෙඩි හඬ සාමාන්යයෙන් අපි ගණනකට ගන්නේ නැත. එහෙත් ඇය එසේ නොවේ. එවන් අවස්ථාවල දියෙහි ගිලී ගොඩ ආවාක් මෙන් ඇගේ මුහුණ සුදුමැලි වී දෑස්වලින් බිය වෑස්සෙන්නට පටන් ගනියි. කිසිවකු සමගවත් කතා නොකරයි. තනිවී සිටියි. ඇගේ කාමරයේ තේක්ක ලීයෙන් තැනු බරැ'ති මේසයක් තිබුණි. එය පැරණි ගෘහ භාණ්ඩයකි. සිමෙන්ති පොළව මත එය පසෙකට අදිනවිට ‘බ‍්‍රා...ස්’ යි හඬක් මතුවෙයි. එය යම් ප‍්‍රමාණයකට කෆීර් යානයක් අහස දෙබෑ කරගෙන එන හඬකට සමාන ය. අක්කා දිවා කාලයේ නිදාගන්නා වෙලාව බලා මම විහිළුවක් කිරීමට සිතා මේසය ඇද ඒ හඬ නන්වමි. ඈ කලබලයෙන් නැගිට ‘දෙය්යනේ....’ යි හඬ නගමින් බියෙන් දුවන්නට පටන් ගනියි.
මට හොඳින් මතක තිබෙන සිද්ධියක් ඇත. අප අවතැන්වී මුලතිව්වලට පැමිණ පැල්පත් අටවාගෙන පදිංචිවී මාස දෙකක් ගෙවී ගියේය. ෂෙල් ප‍්‍රහාර හෝ වෙඩි හඬ හෝ දැන් නෑසෙයි. එහෙත් අපි ‘එල්’ හැඩයේ බංකරයක් මිදුලේ ආසන්න දුරින් ඉදිකරගෙන සිටියෙමු. අක්කාගේ හැසිරීම මඳක් යහපත් තත්ත්වයක පැවතුණි. ඒ වනවිට උසස් පෙළ විභාගය සඳහා ඈ පාසැලකට ඇතුල්ව සිටියාය. එය මඳක් දුරින් පිහිටා තිබුණි. ලොකු තාත්තා රතු පැහැති ‘ලූමාලා’ බයිසිකලයක් ඇයට මිලදී ගෙනැවිත් දුන්නේය. දිනක් උදෑසන ඈ නිවසේ සිට පිටත්ව ගියාය. මිනිත්තු පහක් පමණ ගතවිය. කෆීර් යානා දෙකක් සමාන්තරව ඇදී යන ඊතල මෙන් අහසට එක්විය. ප‍්‍රාණය සූරාගෙන යාමට එන භයානක හඬකි.
‘‘බංකරේට දුවමු. අය්යෝ.... දුව තාම පාරෙ තනියම....’’
ලොකු අම්මා වරින්වර බංකරයෙන් හිස ඔසවා එබෙමින් ළතවෙයි. කෆීර් හඬ ඝෘජුවම කන්වලට ඇතුල්ව මොළයේ මෘදු පටල සූරාගෙන යන්නාක් සේ දැනෙයි. ඒ ගොරහැඩි හඬ තවත් උත්සන්න වෙයි. ක්‍ෂණයෙන් වීදුරු මාලිගාවක් කුඩුපට්ටම්ව කඩා වැටුණාක් වැනි ‘සරාං සරාං’ හඬක් ඇසුණි. ‘බෝම්බ ගැහුව.... බෝම්බ ගැහුවා....’ යි කියමින් මම ද ගෙම්බෙකු මෙන් බංකරයේ සැඟවී සිට කෑගැසුවෙමි. සුළඟ ‘හෝ.... හෝ....’ හඬින් හමා ගියේය. ටිකින් ටික පිපිරුම් හඬ අඩුවන්නාක් මෙන් දැනුණි. කෆීර් හඬ ක්රමයෙන් අඩුවෙද්දී මමත්, ලොකු අම්මාත් වහ වහා පාරට ආවෙමු. අක්කා හති දමමින් දිව ආවාය.
‘‘කොහේට වැටුණද දන්නෑ. ව්‍යාපාරයේ වාහනේක තුවාල වෙච්ච මිනිස්සු පටවගෙන මේ පාරෙන් තමයි ගියේ. ඇස් දෙකෙන් බලන්නවත් බෑ. වාහනේ පිරෙන්න ලේයි, මර ළතෝනි හඬයි....’’
ඈ හති දමමින් පවසා සිටියාය.
‘‘අක්කේ, කෝ බයිසිකලේ?’’
මම ප්රශ්න කළෙමි. ඈ ගැහෙන හඬින් ‘රතුපාට දැක්කමලූ බෝම්බ ගහන්නෙ; ඒ නිසා සයිකලේ පාර අයිනට වීසිකරල දුවගෙන ආවා’ යි පිළිතුරු දුන්නාය. මා සිනාව මැඩගැනීමට ගත් උත්සාහය ව්‍යර්ථ විය. ‘හොඳ වෙලාවට සුදු ඇඳුමින් ගියේ’ යි කීවෙමි. ඈ මුහුණ එල්ලාගෙන දිව ගොස් බිත්තියට පිට දී අඬන්නට පටන් ගත්තාය.
අක්කා ව්‍යාපාරයට එක්වූ බව කිසිවෙකුටත් විශ්වාස කළ නොහැකි විය. ගෙදරින් වෙන්වන මොහොත දක්වාම ඇය සිටියේ ඒ බියවන ස්වභාවයෙනි. කුමන අවස්ථාවක එවන් තීරණයකට එළඹුණේ ද යන්න මහත් ප‍්‍රහේළිකාවක් විය. ව්‍යාපාරයට බැඳුණේ ඇයිදැයි ඇගේ එකදු ලිපියක හෝ ලියා නොතිබුණි. පාසැලේ සිට සවස තුන වනවිට සැමදාම ගෙදර එන ඇය එදා නොපැමිණීම නිසා ලොකු අම්මාගේ සිත කලබල විය. ලොකු තාත්තා ඒ ගැන සොයා බැලීමට ගියේය. අඳුර වැටෙන විට ඔහු සයිකලය ගසකට හේත්තු කර පැමිණ මළකඳක් මෙන් බිම ඇණතියා ගත්තේය. කුඩා දරුවකු මෙන් ඔහු හඬන්නට පටන් ගත් විට සිදුව ඇත්තේ කුමක්දැයි මට අවබෝධ විය. එදා අක්කාගේ පාසැලේ 13 දෙනෙක් සංවිධානයට එක්වී තිබුණි. ඊ ළඟ දිනය පුරාම මමත්, ලොකු අම්මාත් අවට පිහිටි කඳවුරුවලට ගොස් විමසා බැලූවෙමු. අවසානයේ එක් ස්ථානයක දී ඇගේ රතු පැහැති ලූමාලා බයිසිකලය ආපසු ලැබිණ. ලොකු අම්මා ඒ කඳවුරේ දොරටුව අතැ'ර පිට නොවෙමියි කියමින් බිම දෙපා දිගහැර හිඳ වැළපෙන්නට වූවාය.
‘අනේ රත්තරනේ, එක වතාවක් හරි මගෙ කෙල්ල ඇස් දෙකට දැකගන්න ඉඩ දෙන්න’ යි බිම පෙරළෙමින් වැළපුනාය. ඒ මොහොතේ මම සිතින් අක්කාට නොසෑහෙන්න දොස් තැබුවෙමි.
‘‘ඒකි හැමදේටම බය දරුවෙක්. ගෙදර හැර වෙන කොහේවත් නතරවෙලා ඉඳල නෑ. කොහොමහරි එනව.’’
වසර තුනක් පුරාවට ලොකු අම්මා එය කියවමින් සිටියාය. ඇගේ ඉල්ලීම්, බැගෑපත්වීම් සියල්ලම අක්කාගේ පැමිණීම උදෙසා ය. මේ අතරේ එක්තරා දිනෙක අක්කා ගෙදර පැමිණියාය.
දොරකඩ දෙසින් ඇසුණු මෝටර් සයිකලයේ හඬ ක්රමයෙන් අඩු වී නැති වී ගියේය. අක්කා එහි හිඳගෙන ම පාදවලින් පොළවට ඇන ඉදිරියට තල්ලූවෙමින් වත්ත ඇතුළට පැමිණියාය. පසුපසින් ඇගේ මිතුරියක් හිඳගෙන සිටියාය. දෙදෙනාම ව්‍යාපාරයේ නිල ඇඳුමින් සැරසී සිටියහ. අක්කාගේ කොණ්ඩය උරහිසට උඩින් කපා තිබුණි. ඒ තුළින් ඇයට නැවුම් පෙනුමක් ගෙන දුනි. ගෙලෙහි එල්ලෙන කළු පැහැති නූල නිල ඇඳුමේ වම්පස සාක්කුවට ඇතුල් කර තිබුණි.
ලොකු අම්මා ‘මගේ දරුව ඇවිල්ලා’ යි කලබලකාරීව හඬ නගා ගොස් අක්කාව වැළඳ ගත්තාය. මව් තුරුලේ ශරීරය උණුසුම් වෙද්දී අතේ බැඳ තිබූ කළු පැහැති ඔරලෝසුවෙන් අක්කා වෙලාව බැලූවාය.
‘‘ව්‍යාපාරයේ වැඩකටයි මේ පැත්තෙ ආවෙ. ඒ ගමන් මෙහෙත් ඇවිත් යන්න ආව.’’
‘‘තව ටිකකින් තාත්ත ඒවි. ඉඳල එළිවුණාම යන්න පුළුවන්නේ?’’ලොකු අම්මා ආයාචනාත්මක ස්වරයෙන් කියා සිටියාය. කිසිදු පිළිතුරක් නොදී සිනාසුණු අක්කා තනියම ම කුස්සියට ගොස් දෙහි යුෂ මිරිකා දියකර ප්රමාණවත් තරමට වතුර හා සීනි ද දමා ගෙනැවිත් මිතුරියට පිළිගැන්වූවාය. ඇය ද දෙහියුෂ උගුරක් බී මා දෙස බලා ‘මොනවද කරන්නෙ?’ යි ප්රශ්න කළාය. ‘
"ඉන්නවා" යි තනි වචනයෙන් පිළිතුරු දුන් මම නිහඬ වීමි.
ලොකු අම්මා අක්කාගේ නළල ආදරයෙන් පිරිමැද්දාය. ‘උඹට බය නැද්ද දුවේ’ යි ප්රශ්න කළාය. එවිට පසෙක සිටි අක්කාගේ මිතුරිය ඇඟ ගස්සමින් සිනහවක් නැගුවාය. ඇගේ උගුරේ තිබු දෙහි යුෂ නාසයෙහි ද සිරවිය. ලොකු අම්මා ඇගේ පිටට සෙමින් තට්ටු කළ අතර ඈ සුසුමක් පිට කළාය.
‘‘ඒ ගැන මොනවට අහනවද අම්මේ....? කළුවර වැටුනහම හතර දෙනෙක් ඕන ඔයාගෙ දුව ළඟ තනියට ඉන්න,’’ මිතුරිය කීවාය.
‘‘ඒයි කට වහගෙන හිටපන් !’’අක්කා මිතුරියට තරවටු කළාය.
‘ආයෙ දවසක එන්නම් අම්මේ’ යි පවසමින් මෝටර් සයිකලයට නැගුණු ඈ එය පණ ගැන්වූවා ය. හොන්ඩා සීඩී 90 වර්ගයේ යතුරු පැදියක් වූ එය රතු පැහැති ය. දෙවතාවක් එහි ඇක්ස්ලේටරය කරකැවූ ඈ මිතුරිය ද හිඳුවාගෙන සුළඟේ පාවී යන්නාක් සේ නොපෙනී ගියාය. මොහොතක්වත් ප්රමාද නොවුණු ලොකු අම්මා ගෙතුළට දිව ගොස් දණ ගසා ගත්තා ය.
‘‘සර්ව බලධාරී දෙවියන් වහන්ස, මගේ දරුවව ඔබ වහන්සේට භාරකරනවා. ඔබ වහන්සේගෙ යටත් සේවිකාවක වශයෙන් භාරගෙන ළඟින්ම ඉඳන් ඇයට ආරක්‍ෂාව ලබා දෙන්න කියල ඔබ වහන්සේගෙන් අයැද සිටිනවා....’’
මම විශ්මයට පත්වීමි. පෙර දිනවල කුමක් හෝ විහිළුවක් කර අක්කාගේ කේන්තිය අවුස්සන මම අද අක්කා යළි පිටව යනතුරුත් පැවසීමට වදන් නොමැතිව මුල්ලකට වී නිහඬව සිටියා නොවේද? ගම ගැනත්, ගෙදර ගැනත් නිතර සමීපව කතාබහ කරමින් සිටි ඈ හදිසියේ අතුරුදහන් වූවාක් වැනි ය. කුමක් හෝ වැරදි හැඟීමක් නිසා මා එසේ නිහඬ වූයෙම්දැයි මම කල්පනා කළෙමි. එදායින් පසු මට අක්කාව ඊයේ වනතුරු යළි දැකගත නොහැකි විය.
මම ඉන්දියාවේ හොඳ ඒජන්සිකාරයකු සම්බන්ධ කර ගත්තෙමි. ‘විදේශ ගතවී රැකියාවක් ලබාගත් පසු මුදල් ගෙවමි’ යන කොන්දේසිය මත දින හතරක් තුළ ලන්ඩනයට ගියෙමි. විදේශ ගතවීම සඳහා මාස 10 ටත් වඩා කල් බලා සිටීමට සිදුවූ කාලයකි, ඒ. අනාථභාවය, නඩු, වීසා සම්බන්ධ ගැටලු, රැකියා විරහිතභාවය, කාලය නාස්තිවීම ආදී සියලු තත්ත්වයන්ගෙන් නිදහස් වීමට හැකිවීම භාග්‍යයකි. දින 12කට පසු සර්පයකු දෂ්ට කිරීමෙන් ලොකු තාත්තා මියගිය පුවත ලැබෙන විට මා සිටියේ දෙවන රැකියාවේය. එය පෙට්රල් ෂෙඩ් එකක රැකියාවකි. පණිවිඩය ලැබෙන විට මම රාත‍්‍රි වැඩට පිටත්ව යමින් සිටියෙමි. ලොකු තාත්තා යළි කවදා හෝ සජීවීව දැකගැනීමට ලැබේවායි ප‍්‍රාර්ථනාවක් මගේ සිත පතුළේ තිබුණි.
අක්කා කසාද බඳින බව දන්වා ලිපියක් ලැබුණේය. යුද බිමේ දී ඇගේ පාදයක් ආබාධිත වූ බවත්, පසුව වෛද්‍ය අංශයේ සේවිකාවක ලෙස සේවය කළ බවත් ඒ දිනවල දී එකට වැඩ කළ සංවිධානයේ අයකු සමග ප්‍රේමයෙන් බැඳුණු බවත් එහි සඳහන්ව තිබුණි. එක් රාමුවක් තුළ කොටු කර තැබිය නොහැකි ලෙස ඇගේ ජීවිතය හැරෙමින් ගලා යන්නේ යැයි සිතා මම විශ්මයට පත්වීමි. ඇය පිළිබඳව දැන ගැනීමට ලැබෙන සෑම අවස්ථාවකදීම ක්‍ෂණිකව රූප රාමු මාරුවන්නාක් සේ එක් එක් චරිතයන්ට ඈ ජීවය දුන්නාය. අවසානයේ වලවන්ගේ ආදරණීය අම්මා බවට ඇය පත් වූවාය. ඒ වන විට යුද්ධය විසින් ජනතාව මුහුදු වෙරළ දෙසට පන්නා දමන ලදී. එළු රංචුවක් ඇදී යන්නාක් මෙන් ජනතාව ගමන් කරන්නට වූහ.
අක්කා ගැනවත්, ලොකු අම්මා ගැනවත් ඉන් පසුව මා හට කිසිදු තොරතුරක් නොලැබුණි. ලැබෙන සෑම පුවතක්ම ලේ වලින් නැහැවී තිබුණි. අන්තර්ජාලය ඔස්සේ ලෙයින් නැහැවුණු ළදරු ශරීර දකින සෑම විටකදී ම තවමත් මුහුණ නොදුටු වලවන් මසිතට නැගෙයි. ඔහු ගැන සිතුවමක් සිතින් මා තුළ ඇඳගත්තෙමි. ලොකු තාත්තාගේ මෙන් ගණ වූ ඇහිබැම, තියුණු නැහැය, මඳක් පටු, සැමවිට ම සිනාමුසු මුව මඬල....
දරුණු රාක්‍ෂයෙක් තම විශාල දිවෙන් භූමිය සූරා රෝල්කර ගෙන කා විනාශ කර දැම්මාක් මෙන් එක්තරා දිනයක දී සියල්ල ම සුන්නද්දූලි විය. දුමින් වැසී ගිය භූමියේ වලවන්ව ඉනේ රුවාගෙන අක්කා පිටව ගියාය. මස්සිනා හමුදාවට භාරවිය. එදා ලොකු අම්මාගේ අට වන සැමරුම් දිනයයි.
මා දුටු සැනින් මෘදු හඬින් ඉකි ගසන්නට වූ අක්කා අත්ලෙන් කඳුළු පිසලෑවාය. කඳුළු වළක්වාලීමට නොහැකිව මුහුණ වසාගෙන හඬන්නට පටන් ගත්තාය. එවිට ඇය කුඩා ශබ්දයකට පවා බිය වු අතීතයේ සිටි අක්කා ලෙස ම පෙනුණි. මම ඇය නිල ඇඳුමෙන් සිටිනු ද දැක ඇත්තෙමි. ඒ අතීතය සිහිලැල් බවින් උතුරා ගිය අලූයම් කාලයක දුටු සිහිනයක් වැනි ය. මම හිස නමාගෙන සිටියෙමි. වලවන් අක්කාගේ ඇඳුමට මුවාවෙමින් මා දෙස බලා හිස සඟවා ගත්තේය. මම ඔහුව වඩාගෙන හාදුවක් දුන්නෙමි. ඔහු එයට අකමැති බව පාමින් කම්මුල් තදින් පිසලෑවේය.
‘‘උඹේ මස්සිනාව දැකලම නෑ නේද මල්ලි?’’
අක්කා රාත්රියේ ප්රශ්න කළාය.
‘‘එයා ෂෙල් පැක්ටරියක භාරකරු හැටියටයි වැඩකළේ. ගම ත‍්‍රිකුණාමළේ සාම්පූර්. වතාවක් වැරදීමකින් ඒ පැක්ටරියෙ පිපිරීමක් වුණා. එයාගෙ මූණෙයි පපුවෙයි දරුණු තුවාල ඇතිවුණා. ඒවට ප්රතිකාර ගන්න ආවහම තමයි මාව අඳුරගත්තෙ.’’
ඇය මස්සිනාගේ ඡුායාරූපයක් පෙන්නාවි යැයි මම බලා සිටියෙමි. වලවන් කුඩා කාලයේ ගන්නා ලද ඡායාරූප කිහිපයක්ම ඈ පෙන්වූ අතර ඒවායේ මස්සිනා සිටියේ නැත.
‘‘එයාගෙ එක ෆොටෝ එකක්වත් මා ළඟ නෑ මල්ලී. තිබුණ සේරම යුනිෆෝම් ඇඳලා ගත් ඒවා. හමුදා පාලන කලාපෙට යනකොට ඒවා ඉරලා වීසිකරල දාලයි ගියේ.’’
ඈ පැවසුවාය. මම ගැඹුරින් සුසුමක් පිටකළෙමි. හ්ම්.... කවදා අහපු කතාවල්ද මේ....?
‘‘උඹේ මස්සිනා අන්තිම කාලෙ අපිත් එක්ක හිටියෙ නෑ. ෂෙල් පැක්ටරි වැහිලා ගියාට පස්සෙ ව්‍යාපාරයේ අයගෙ මළකඳන් භූමිදානය කිරීමේ කටයුතු භාරව හිටියා. ඒවත් එක තැනක නෙමෙයිනේ කළේ. ලැබෙන පොඩි පොඩි ඉඩම්වල වළවල් හාරලා ඔක්කොගෙම මළකඳන් දාලා වහනවා. එයා කවදහරි ප‍්‍රයෝජනවත් වේවි කියලා හිතලා ඒ මැරුණු වීරයන්ගෙ නම්, විස්තර, වළදාපු ස්ථාන වගේ හැම තොරතුරක්ම ලේඛන ගතකළා. අතට අහුවෙන කඩදාසි කෑලිවල ඒ තොරතුරු ලියල ඒ වළදාපු තැන්වලම තිව්වා. මම එයාව හමුවෙන්න ගිය හැමවෙලාවෙ ම වලවනුත් වඩාගෙන ගියේ. දරුව තනිකරල අඟලක්වත් පිට ගියේ නෑ. කොයි වෙලාවෙ ගියත් භූමිදානෙ කරන්න තියෙන මළකඳන් ගොඩක් පේළියට ගොඩගහලා තියෙනවා. ඒව ළඟ අයිතිකාරයො වැළපෙනවා. අයිතිකාරයො කවුරුවත් නැති ශරීරත් තිබුණා. අඬන්නවත් කවුරුවත් නැති කාලයක් උදාවේවි කියලා අපි හිතාගෙන හිටියා. අවසන් ගෞරව කටයුතු මිනිත්තු දෙකක් ඇතුළත අවසන් කරනවා. ඊළඟට වළවල් වහලා දානවා. ඒවා අවසන් කරනකොට ම ආයෙත් මළකඳන් ගොඩක් අරන් එනවා. දවසක් උඹේ මස්සිනා කිව්ව ‘කඩදාසි කෑලිවල වීරත්වයට පත්වුණු කෙනෙක් කියලා ලියනකොට මගේ අත වෙව්ලනවා’ කියලා....’’
අක්කා කතාව නතර කළාය. නිදිමතින් ශරීරය සොලවන වලවන් දෙස හැරී බැලූවාය. එහි වූයේ ළෙන්ගතු බැල්මකි. මා ඇගේ මතකයන් අවුස්සමින් දුක වැඩිකරන්නේදැයි සිතුණි.
‘‘....මෙයා ගැන හිතනකොට තමයි වාවගන්න බැරි. මට විතරක්නම් මොනව වුණාම මොකද? ලේයි මසුයි තමයි මට ජීවිතය වුණේ. දරුණු විදියට යුද්දෙ පැවතුණ දවස්වල අපේ වෛද්‍ය සෙබළු ලේ වලින් නෑවිලා හිටියෙ. වේදනාව උහුලගන්න බැරි මර ළතෝනි, පිස්සුවෙන් වගේ කෑ ගහන හඬවල් මට හුරුපුරුදු වුණා. අත් දෙකයි කකුල් දෙකයි කැඩිල ගෙනාපු ගෑනු ළමයෙක් ‘අක්කේ මට සයනයිඩ් කරලක් දීපන් ඉක්මනට මැරිල යන්න ඕන’ කියල බැගෑපත් වෙනකොට හිත ගල් කරගෙන, ක්ලාන්ත ගතියෙන් ම තමයි තුවාල වෙච්ච තැන් කපල උණ්ඩ කෑලි අයින් කරල දැම්මෙ. වලවන්ට ඒ වගේ හිතේ හයියක් නෑ. එයා දරුවෙක්. එයා වටේ අනන්තවත් මරණ සිද්දවුණා. විසිරිලා ගිය මොළ, බිඳුණු අත පය, බඩ පැලිල පිටට වැටුණු බඩවැල්, මස් ගොඩවල් වගේ තිබුණ ශරීර ඔක්කෝම එයා ඇස් දෙකෙන් දැක්කා. මුලදි මම එයාගෙ ඇස් වහගත්තා. ‘එපා වලවන්, ඔයා මේ හැම දෙයක් ම දකින්න හොඳ නෑ’ කියල වෙන කොහෙට හරි එක්ක යනව. මුලදි මමත් කී වතාවක් නම් ඇස් වහගත්තද? උමේ මස්සිනා හොයාගෙන ගිය හැම වතාවෙම මෙයා මගේ අතින් මිදිල ඒ භූමියෙ හැම තැනම දුව පැනල ඇවිදිනව. අවුරුදු හතරෙදි වෙච්ච හැම දේම කොහොම මතක තියාගෙන ඉන්නවද කියල මට නම් හිතාගන්න බෑ. ඒත් දොස්තර මහත්තය නම් ඒවට ප්රතිකාර තියෙනවා කිව්ව....’’
මම අවධානයෙන් ‘දොස්තර ළඟට ගියේ...?’ යි තරමක් පැකිලෙමින් ප්රශ්න කළෙමි. මගේ යටි සිත අවුල් සහගතව පැවතුණි.
‘‘මෙයා වත්තෙ ඉන්න කුරුමිණියො, කටුස්සො, ගෙම්බො, පත්තෑයො එකෙක්වත් අතහරින්නෙ නෑ. මොළේ අවුල්වුණ කෙනෙක් වගේ උන්ගෙ පස්සන් ම ගිහින් ගල්කැට අරන් ගහනවා. නැත්තම් පොල්ලකින් හරි ගහලා මරල දානවා. කටුස්සොන්ගෙ බිත්තරවලට කෝටුවකින් ඇනලා බිඳලා දානවා. කුරුළු කූඩු කඩලා දානවා. ඒව නපුරු වැඩ බව තේරෙන්න නෑ. ගෙම්බෙක් මරල වළදාලා දවස් 10ක් 15ක් ගියාට පස්සෙ හාරල ඇටකටු ගොඩ ගන්නවා. කේන්තියට ගහන්නත් බයයි, තවත් මුරණ්ඩු වේවි කියලා. බලපන් එයාගෙ මුණ දිහා. විශ්වාස කරන්න පුළුවන්ද? කොහොම ගහන්නද....?’’
අක්කාගේ කඳුළු වැඩිවන්නට විය. මම වලවන් අසලට ගොස් හිඳගත්තෙමි. ඔහුගේ කොන්ද පිරිමැද්දෙමි. ඔහුගේ මුහුණ මට සිහිපත් කළේ මීට පෙර මා පුවත්පත් හා අන්තර්ජාලයෙන් දුටු දරුවන්ය.
‘‘තව ටික දවසකින් තාත්ත ගැන අහවි. දැනුත් කල්පනා කරන්න පුළුවන්.’’ අක්කා පැවසුවාය. මස්සිනා පිළිබඳව මා තුළ එක්තරා එළඹුමක් තිබුණි. එහෙත් සෑම දවසක් පාසාම විශ්වාසය පොදි බැඳගෙන සිටින්නියක සමග මට මගේ වදන් පැවසීමට නොහැක. දෑසින් නොදුටු ‘සිහින මිනිසකු’ ලෙස මස්සිනා මගේ සිතෙහි කිඳා බැස සිටියේය. ඒ නිසාමදෝ ඔහු වෙනුවෙන් මසිතේ එතරම් ම තැවුලක් නොතිබුණි.
‘‘මොනව වේවිද කියල මටත් අනුමාන කරන්න නම් පුළුවන්....’’ එසේ පැවසූ අක්කා දිගටම කතා කරන්නට වූවාය.
‘‘....එයාට ආපහු පණපිටින් නම් එන්න ලැබෙන්නෙ නෑ. ඉස්සෙල්ලම වලවන්ට කියන්න උත්තරයක් ඕන. ඊ ළඟට මනුස්සයා ගැන උනන්දුවක් නැතුව ඉන්නවා කියන මේ ගමේ මිනිස්සුන්ට කියන්න උත්තරයක් ඕන. ඒ වෙනුවෙන් තමයි මම මේ තරම් මහන්සි වෙන්නෙ, බැගෑපත් වෙන්නෙ, පෙළපාලි යන්නෙ, මේ හැමදේම කරන්නෙ. ඕනෑම තොරතුරක් භාරගන්න සූදානමින් තමයි මම ඉන්නේ. එයාත් හිටියෙ එහෙම සූදානමින් තමයි. අවසන් දවසෙ පාන්දර ම එයා මගේ ළඟට ආවා. ‘අද අපි මැරුණාම ඉතිහාසයෙ නොපෙනී ගිය අය බවට පත්වේවි. සමහර විට වැරදිලා ඉතිහාසය විසින්ම ඔසවලා වීසිකෙරුණු අය බවට පත්වේවි’ කියලත් එයා කිව්ව. ඉබාගාතෙ ඇදි ඇදී තමයි අපි මේ තරම් දුරක් ඇවිදගෙන ආවේ. ටිකක් එළිය වැටුණට පස්සෙ පාර අයිනෙ ඇරල තිබුණ බංකරයක් ඇතුළෙ මළකඳන් 20 -30ක් ගොඩගහල තියෙනවා මම දැක්කා. ඒ ඔක්කොම ව්‍යාපාරයේ සටන්කරුවන්ගේ. දවස් දෙක තුනකට කලින් මැරිල තියෙන්න ඇති. ගඳ ගහනවා. උඹේ මස්සිනාත් එතන බිම දනින් වැටුණා. මොළේ අවුල් වෙච්ච කෙනෙක් වගේ අත්වලින් බිම පස් හූරන්න ගත්තා. අත්ල දිගහැරලා, ඒ පස් අහුරු අරගෙන දික්කරලා ‘අයියෝ....’ කියලා හඬා වැටුණා. මම දන්නවා. පපුවෙ මස් පිඬු ඉරිල තුවාල වෙච්ච වෙලාවෙවත් ඇඬුවෙ නැතුව හිටපු කෙනෙක් එයා. ඒත් ඒ මොහොතෙ ඉකි ගගහා ඇඬුවා. මම එයාව අල්ලලා ඇද්දා. මුල් ඇදිල වගේ හෙල්ලුනේවත් නෑ. නැමිලා කනට ළංවෙලා ‘වලවන් වෙනුවෙන්’ කියල කෙඳිරුවා. එතකොට තමයි හෙමින් නැගිටලා ඇවිදින මළකඳක් වගේ සක්මන් කළේ. හමුදාවෙ අය ලේසියෙන් ම එයා ව්‍යාපාරයේ කෙනෙක් බව හඳුනගත්තා. එයා වැඩිය තර්ක කරන්න ගියෙත් නෑ. මගේ ළඟට ඇවිත් රහසින් ‘ඔයා ව්‍යාපාරයේ බවක් කියන්න ඕන නෑ. කවුරුහරි පාවලා දෙනකල් ඔයා කියන්න යන්න එපා. වලවන් වෙනුවෙන්....’ කියලා ඇවිදගෙන ගියා. එයාල ඔක්කෝම එක බස් එකකට පැටෙව්වා. බස්එක පිටත්වෙන්න කලින් කිසිම හැඟීමක් නැතිව ඇතුළෙ ඉඳන් අත වැනුවා. මම බස් එක යන දිහා බලන් හිටියා....’’
මදුරුවන්ගේ නාදය ඇසුණි. ඉන් එකෙක් දෙන්නෙක් මට දෂ්ට කළහ. අක්කා නැගිට ගොස් පට සාරියක් ගෙනැවිත් වලවන්ට පෙරෙව්වාය.
‘‘මදුරු දැලක් තියෙනව. මෙයා ඒක යට ඉන්නෙම නෑ. මටත් ඉන්න බෑ. කොහේහරි බංකරයක් ඇතුළට ගිහින් ඉන්නව වගේ තෙරපීමක් දැනෙනවා. හුස්ම හිරවෙනවා වගේ.’’
‘‘වලවන් මාත්තෙක්ක ඉඳපුදෙන්,’’ මම පැවසුවෙමි.
‘‘එයා අතින් පයින් අනීවි. පරිස්සමෙන්.’’
එසේ පැවසූ අක්කා ‘එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානෙ මානව හිමිකම් නිලධාරියෙක් හෙට ටවුමට එනව; අභියාචනයක් ඉදිරිපත් කරන්න ඕන; මම උදෙන්ම යනවා ඒකට; මෙයා පරිස්සමින් බලාගන්න’ යි ඉල්ලීමක් කළාය.
අක්කා අපි අවදිවීමටත් පෙර පිටව ගොස් සිටියාය. වලවන් දැන් බිම දණ නමාගෙන සිටියි. කොන්ක‍්‍රීට් ගල වැදි පොඩිවී තිබූ ගෙම්බා දෙස ඔහු උනන්දුවෙන් බලා සිටියේය. ළඟට ගොස් ඔහුව කැඳවාගෙන ඒමට සිතුවෙමි. එහෙත් චප්පවී තිබූ ගෙම්බා ගැන කල්පනා කරන විට බඩ පපුව දැවී යන්නාක් සේ දැනේ.
‘‘වලවන්, ඔයා හොඳ ළමයෙක්නේ.... මෙහාට එන්නකො.’’
ඔහු මා දෙස හැරී බැලුවේවත් නැත. ඉනේ ලිස්සමින් තිබෙන කොට කලිසම ඇද අල්ලා ගනිමින් දිවගොස් ලොකු සූරිය කොළයක් කඩා රැගෙන ආවේය. ගෙඹි සිරුර කෝටුවකින් තල්ලූකර කොළය මතට ගත්තේය. යළිත් දිවගොස් වැට අයිනේ වීසිකර දමා තිබූ පැරණි පොල්කටුවක් ගෙනැවිත් ඉන් පස් ඉවත්කරමින් වළක් හාරන්නට විය. ගෙඹි සිරුර සූරියා කොළය සමගම ඒ කුඩා වළ තුළට දැමූ ඔහු කම්මුලට අතක් තබා ඒ දෙස ම බලා සිටියේය. මා සිත කැලඹී ගියේය. වලවන්ගේ දෑස්වලින් කඳුළු බිඳු දෙකක් පස මතට වැටෙනයුරු මම දුටිමි. මගේ සියොළඟම වෙව්ලන්නට විය. වහා දිවගොස් ඔහුව අල්ලා ඔසවාගෙන පපුවට තබාගත්තෙමි.
‘වලවන්, ඔයා බය නැති ළමයෙක්නේ; අපි වැල්ලෙ සෙල්ලම් ගෙයක් හදලා සෙල්ලම් කරමුකො’ යි ඔහුගේ නළල පිරිමදිමින් මම කීමි. ඒ සමගම කකුලකින් පස් දමා එම වළ වසා දැමුවෙමි. එහෙත් ඒ ගෙඹි සිරුර දෙස බැලීමෙන් වැලකී සිටියෙමි.
වලවන් මගේ ග්රහණයෙන් මිදෙන්නට දැඟලුවේය. කකුල්වලින් ඇන්නේය. මගේ පපුවට අත තබා තල්ලු කළේය. ‘මම බිමින් තියන්න; මට එයාට වීරයෙක් විදියට අවසන් ගෞරව දක්වන්න ඕන. බිමින් තියන්න’ යි කියමින් අඬන්නට පටන් ගත්තේය.
ඔහුගේ ඇඬුම් හඬ මගේ හඬ පරයමින් ඒ භූමිය පුරා පැතිර යන්නට විය.
සයන්තන් කදීර්
http://www.jdslanka.org/s/index.php/2014-12-20-03-13-45/2014-12-30-05-01-43/967-2021-04-30-11-08-42
Nihal Ananda
ලංකාවේ සිංහල පාඨකයෙකුට , මේ කතාව අත් දැකීම බොහොම දුරයි.
එහි tragic බව වත් දැනේවි යයි හිතන්න අමාරුයි.
එයින් එහාට ගිය, සාහිත්‍යමය අපුර්වත්වයක් පෙනෙන්නට නැහැ.
Nissanka Rajapaksa
උඩුමහල යට
පියසීලි විජේනායක
දේවසිරි හුදකලාව ඈතින් වත්තේ මායිම දෙස බලා සිටියේ ය. එක යායටම ඇති තමාගේ ඉඩමත් එයට යාබදව ඇති කුඹුරත්, ඔහුගේ නෙතට හසුවෙයි. ඉන් ඔබ ඇත්තේ පන්විල ය. දැන් එකම ජලාශයක් බවට පත් වී ඇත. මේ සියලු දේවල් මැද ඔහු තනිවී සිටිනුයේ ඒ විල ද කුඹුරු යායට ද බොහෝ උසින් තනන ලද දැවැන්ත දෙමහල් ගොඩනැඟිල්ල තුළ ය.
වත්තේ වැවී ඇති නිදිකුම්බා පඳුරු හා කම්බි වැටේ රැඳී ඇත්තේ පෙරදා සැරසිලිවලට ගත් ඉරීගිය සුදු කඩදාසි කැබලිය. නිවසේ ඉතිරි වී සිටි කිහිපදෙනෙකු අතන මෙතන දමා තිබූ පුටු සකස් කරන ආකාරය හෙතෙම දුටුවේ ය.
නිවන් සැප ලැබේවා!
සුදු පසුබිමේ කළු රවුම් අකුරින් ලියන ලද බැනරයේ ප්‍රාර්ථනාවට උඩින් බිරිඳගේ සිනාමුසු පැහැපත් මුහුණ දිස්වෙයි. ඇය බලා සිටිනුයේ තමා වෙතම නොවේදැයි දේවසිරිට හැ‍ඟෙයි.
“අපේ මහත්තය මේ තේ එක බීල හිටිය නං”
ඇය එසේ පවසනුයේ, මඳ සිනාරැල්ල පුරවාගත් මුව විහිදා අතේ රැඳුණ තේ කෝප්පය ඔහුට පිරි නමමින් ය.
“මහත්තය කකුලෙ අමාරුව තියාගෙන මොකටද ඔය තට්ටු ගෙවල්”
මේ නව නිවහන තනන කාලයේ අත්උදව්වට උදේ හවස එහි පැමිණි ඇගී ඒ සන්දියේ කටකැඩුණු කතාවක් කියූ හැටි දේවසිරිට මතකය.
“ආපු කෙනෙකුට ඉඳල හිටල නැවතිලා අවට ලස්සන බලල යන්න පුළුවනිනෙ මැගියො”
“පිස්සුද මහත්තය ආයෙ දරුමල්ලො එන්ඩද?”
“ඕන නැති කතා කියල උඹ අපේ මහත්තයගෙ හිත පාරනව නෙවෙයි”
ඔහුගේ බිරිඳ එහෙම වෙලාවට පවසනුයේ මුහුණ පුළුටුකරගෙනය. දේවසිරිට ගතවූ දින වකවානුවලදී සිදුවූ සිදුවීම් සියල්ල චිත්‍රපටියක් සේ දිග ඇරෙමින් මනසේ පෙළ ගැසෙන්නට විය.
“සිරිමතී නෝනා බොහොම පින්දහම් කළා. පන්සලේ, විහාරෙ වැඩ කටයුතුවලට දායක වුණා. වන්දනාමාන කළා. ලොකු පින්කම් කළා. එතුමියට හොඳ ආත්මභාවයකට පත්වෙන්න ඒ ටිකම ඇති.” පාංශුකූලයට වැඩම කළ නායක හිමියෝ පැවසූහ.
බැනරයේ තමා ඉදිරියේ සිටින සිරිමතී සුදු මල් වැටුණු චාම් ඔසරියෙන් සැරසී සිටින්නීය. ඇගේ ගෙල සැරසී ඇත්තේ අගස්ති මාලයෙනි. මේ පින්තූරය අරගත්තේ ඥාතියකුගේ උත්සවයකට ගිය අවස්ථාවකදී දේවසිරිගේ බලවත් පෙරැත්තය නිසා ය.
“අපේ මහත්තයා කවදහරි මම මැරුණ දවසක මගෙ දේහය ළඟින් ඔය පොටෝ එක තියන්න ඕනැ” දවසක් ඇය ඔහුගේ අතේ තැබුවේ ඇය උපාධි ලෝගුව ඇඳ රවුමට රෝල්කරන ලද සහතික පත්‍රය රැගත් පින්තූරයකි.
ඒ මොහොතේ දේවසිරිට සිනා පහළ විය.
“අනේ! සිරිමතියො, අපි දෙන්නගෙන් කවුරු ඉස්සරවෙයිද කියල කාටද කියන්න පුළුවන්.”
“අව කැපෙන කතා කියන්න එපා! ඔයාට නං උපහාරවලට ලැබුණු ඒව තියනවනෙ. මං ඒව ඉස්සරහින් ම එන අයට බලන්න තියනව”
එදා දේවසිරි නිහඬව කල්පනාවට වැටුණේය.
“අනේ සිරිමතී,
එදා මේව මට දුන්න
මම ගත්ත
ඉතින් එච්චරයි
ඕව මගේ හිතේ නෑ!”
“මොනවද එහෙනම් තියෙන්නෙ”
“කිසිදෙයක් ගැන මගෙ ඇල්මක් නෑ!”
බිරිඳ සමඟ ඇතිවූ සංවාද ගැන ඔහුගේ මතකයට එයි. විශාඛා මහෝපාසිකාව මෙන් සිරිමතී දන් දී විහාරාරාම සාදවන්නට උත්සුක වූ කාන්තාවකැයි ඇතැම්විට ඔහු ඇයට විහිළු කරයි. දැන් ඒ සියල්ල සිහිනයක් වගේ ය.
දේවසිරිට අත් උදව්වට රැඳී සිටියේ පුණ්‍යසෝම නම් අසල්වැසි තරුණයෙකි. ඔහු උයා පිහා ගෙවල් සුද්ද බුද්ද කරනතුරු දේවසිරි කල්පනාලෝකයක අතරමං වී සිටියි. හුදකලාවූ නිවස සිසාරා හෙතෙම නෙත් යොමු කළේය.
බිම් මාලයේ කැටයමින් ඔපවත් වූ ටයිල් අල්ලා තිබුණි. දූවිලි කුණු බිඳකුදු ඒවායේ තැවරී නොමැත. අභිනවයෙන් සාදන ලද මේ දෙමහල් නිවසේ මැද සාලයේ තැබීමට ලෝකඩ පහන් දෙකක් අධික මිලක් ගෙවා අරගත්තේ සිරිමතීගේ බලවත් ඇවටිල්ල මධ්‍යයේය.
ස්වකීය ජීවිත කාලය පුරා රැස්කරන ලද කෞතුක වස්තුවලින් නිවස අලංකාරව තිබුණි. එය ඉතා විචිත්‍ර දසුනකි. පැරණි පන්නයෙන් වැඩ දමා අනර්ඝ තිර රෙදිවලින් නිවස අලංකරණය කිරීමට ඈ ප්‍රිය කළාය.
පහත මාලයේ තබා තිබූ ගෘහ භාණ්ඩ තේක්ක ලීයෙන් සාදා ඔප දමා තිබුණ අතර ඒවා නිතරම පැවතියේ සිරිමතීගේ පරණ සාරියකින් වසා තබමින් ය.
දේවසිරි අවට ඇති භෞතික වස්තු වෙතට ස්වකීය දෙනෙත් යොමු කළේය. බිත්තිවල එල්ලන ලද චිත්‍රවල ඈත අහසේ සරණ පක්ෂීන් ද දර්ශනීය දිය ඇලිවලින් ද සමන්විත වී තිබුණි. මේ පින්තූර නිතරම ඔවුන්ගේ ඇස ගැටෙන සේ තිබුණ ද ඒවා මේ මොහොතේ තමාගේ දෑසට ලක්වූ ඒවා සේ දේවසිරි ඒ කෙරේ ආසක්තව බලා සිටියේ ය. දෙදෙනා ම දවසේ වැඩි කාලයක් පහත මාලයේ ගත කළ ද, සිරිමතී දවසකට දෙතුන් වරක් උඩුමහලට නගින්නේ බුදුකුටියට ගොස් වැඳුම් පිදුම් කිරීම සඳහා ය. උඩුමහලේ ද පහත මාලයේ ද සාදන ලද වැසිකිළිවල වීදුරු ඔබ්බවා තිබුණි.
මේවායේ විනිවිදභාවය මැකීමට අලංකාර චිත්‍ර යෙදූ නිමවුම් සකසා තිබුණි.
“මේව හරි ගණන්
කමක් නෑ!
ඉන්න ටික දවස සතුටින්
ඉන්න එපායැ!”
සිරිමතීගේ දෑතින් මසා නිම කරන ලද ඇතිරිල්ලක් දැමූ කෑම මේසයේ භෝජන සංග්‍රහයක් පැවැත්වූයේ ඉඳහිට එහෙමත් දවසකය.
ඒ දේවසිරිගේ පැරණි කාර්යාල සගයන් සඳහා ය. නිවස තුළ වූ අනර්ඝ බඩු භාණ්ඩ දෙස බැලීමෙන් ද, ඒවා අතපත ගෑමෙන් ද ඇය ඉමහත් තෘප්තියකට පත්ව සිටි වග දේවසිරි දැන සිටියේ ය. කාන්තියෙන් විහිදුන බරැති තසිම් හා දීසි තිබුණේ පිටතට නොගෙන ය. ඇය සතු මහාර්ඝ රන් ආභරණ කොහෝ හෝ සඟවා පැවති බව හෙතෙම දැන සිටියේ ය. අල්මාරිය පතුළේ.... නැත්නම් සාරි පොටවල් අතර....
එදින සන්ධ්‍යාවේ අඳුර පැතිරෙමින් තිබුණි. පුණ්‍යසෝම වේලාසන ම පිටත් වූ ගමන් ය. ඔහු කවර මොහොතක හෝ පැමිණෙනු ඇත.
දේවසිරි සොවින් බර වූ වුවන බිමට යොමාගෙන නිවසේ විදුලිය දැල්වීමට නැඟී සිටියේ ය.
“මහත්තයට හරි පාළු ඇති නේද?”
ඒ සැණෙන් ඇසුණ කටහඬ ඔහුට හොඳටම හුරුපුරුදු එකකි.
“කවුද?”
සද්දයක් නැත. යළිත් ඒ කටහඬ ඔහුට ඇසෙයි. එය ගැහැනු කටහඬකි. එහෙත් කැඩි කැඩී ඇසුන වචන ඔහු ගළපාගත්තේ මහත් අමාරුවෙන් යුතුවය. බිය හා චකිතය ඔහුගේ සිතේ සැරිසරන්නට විය. කළුවරේ ම තියන දෙයක් අතපතා ගා ගෙන යන්නට සොරකු පැමිණියා විය නොහැකිද? සිරිමතීගේ මරණයට වියදම් කළ මුදලින් කොටසක් ද ඉතිරි වී තිබුණි.
“හරියට අපේ සිරිමතීගෙ කටහඬ වාගෙමයි.”
ඔහුගේ හදවතේ ගැස්ම බලවත් ව නැඟී එයි.
“ඔය කවුද?”
විරාමයක නිසලතාවයෙන් පසු, යළිත් ඔහුට ඇසුණේ ඒ කටහඬමය.
“මං ගියේ නෑ අපේ මහත්තයො”
“මොනව? කවුද මේ?”
“මේ... මම... සිරිමතී”
“දෙයියන්ට ඔප්පුවෙච්චාවෙ”
දේවසිරිට හීන් දහඩිය දැමුවේය. වෙව්ලන දෙපා ඔසවා ඇවිද ගොස් ස්වීචය ක්‍රියාත්මක කළේය. විදුලි බුබුළු සියල්ලම සාලාව ඒකාලෝක කරමින් දැල්වී ගියේය.
සියල්ල එකවර දැල්වූ පසු ඔහුගේ දෙනෙත් නිලංකාරවන්නා සේ විය.
මේ කිනම් ආශ්චර්යයක් ද?
දින කිහිපයකට පෙර හැමෝම එක්ව මනාලියක සේ විචිත්‍රව සරසවා අලංකාර පෙට්ටියක සතපවා කනත්තට ගෙන ගොස් ඇගේ සිරුර දවා පුලුස්සා පැමිණි අයුරු දේවසිරි සියැසින් ම දුටුවේ ය. ගිනිජාලා බුර බුරා නැගී අහසට එක්වන විට සුසුමක් හෙළා, ආ පිරිසට සමුදුන් අයුරු ඔහුට මතකය.
“මම සිරිමතී”
“එහෙනම් ඔයා ගියේ නෑ! ඇයි එහෙම වුණේ?”
අනේ! සිරිමති කියන්ඩකො....
දේවසිරිට තමා අවට භ්‍රමණය වන්නා සේ දැනෙයි.
“ඔයා කොතනද ඉන්නේ?”
දේවසිරි දෑස් දල්වා අවට සෑමතැන ම විපරම් කළේය.
“සීවරන් දෙයියනේ, අදහන්න පුළුවන්ද?”
“මම යන්න ගියා තමයි. ඒත් කොහොමද මේක දාල යන්නෙ? ඉතින්... මං ආපහු හැරුණ”
“ඈ සිරිමතී, ඔයා හතරපෝයට ම
සිල්ගත්ත නේද? වට වන්දනාවෙ
ගියා නේද?”
කොච්චර පින් කළාද?”
“මම දන් දුන්න තමයි. මට ඕන වුණා හැමෝටම වැඩිය ඉහළින් කරන්න. මේ පුටුවල සැප සනීපෙට මේවයෙ වාඩිවෙන්න. මිල මුදල් යටකරල ගත්ත බඩු කන්දරාවනෙ.”
“මේව දාල මම යන්නෙ කොහොමද?
ඉතින් මම ආපහු හැරුණ”
සූක්ෂම කර්මාන්තවලින් කළ ගෘහ භාණ්ඩ ද පෞරාණික වූ මහඟු සේද රෙදිවලින් නිමා කළ දොර රෙදි ද කැටයම් කපා බුරුත ලීයෙන් අලංකෘත වූ කවිච්චිය ද දේවසිරි ඉදිරියේ දිස්වෙයි. ඔහු මේ නිවසේ අස්සක් මුල්ලක් නෑරම දෙනෙත් යොමු කළේය.
“මට පේන්නෙ නෑ. ඇහෙනව විතරයි. ඔයා කොහොද ඉන්නෙ?”
දේවසරි කෙඳිරි ගෑවේය.
“මම ඉන්නෙ උඩුමහල යට තරප්පු පේළිය ගාව.”
“සිරිමතී ඔයා යන්න ඕනැ
මේව මටවත් ඔයාටවත් අයිති නෑ.
අපිවවත් අපට අයිති නෑ”
“අපේ මහත්තයො ඔයා කියන්නෙ
මට යන්න කියලද?”
“නැතුව... මම වෙන මොනව කරන්නද සිරිමතී.
දැන් ඔයාට ගන්න පුළුවන් පින්ටික විතරයි”
Nissanka Rajapaksa
ඈ යන්න ගියා මැකිලා
ජගත් ප්‍රසන්න කුරුගම
එක දිගට රෝහල තුළින් පටන් ගෙන මහා මාර්ගය තෙක් දිගුව ඇති මිනිස් පෝලිම දුටු විගසම මා සිතෙහි කොවිඩ් එන්නත විදගැනීම පිළිබඳව තිබූ ඕනෑකම බොඳවී යන්නට විය. එහෙත් මාරයාගෙන් බේරීමට නම් මෙයට ඉදිරිපත්විය යුතුවම තිබේ. නැත්නම් වන්නේ විනාශයකි. එකක් තමන්ගේ ජීවිතය විනාශ වීමයි. අනික අන් අයද ඒමඟට රැඟෙන යාමයි.
"හරිම දිග පෝලිමක් නේ..මම හිතන්නෙ හාර පන්සීයකට වැඩියි ඉන්න සෙනඟ
මට පිටුපසින් සිටි සිහින් සිරුරක් හිමි පුද්ගලයා හඬ අවඳි කළේය..
" ඔව් .. ඔව් කොහොමත් අපිට හවස් වෙනකල් ඉන්න වෙයි වගේ ..."
ඔහුට පිළිතුරක් වශයෙන් මා කතා කළේ ඉවත බලාගෙනය. වයස අවුරුදු පනහ ඉක්මවූ ඔහු පරණ හිස් වැස්මකින් සැරසී සිටියේය. හරස් අතට ඉරි වැටුන සරම හා කහ පැහැති අත් කොට කමිසය ඔහුට ගෙන දුන්නේ අසරණ පෙනුමකි. කමිසයේ ඉදිරි සාක්කුව පිරී තිබුණේ ලොතරැයි පත් කිහිපයකින් හා කඩදාසියකින් එතූ බුලත් විටකිනි.
" මේක මහ මාරාන්තික වසංගතයක් මහත්තයෝ .. මිනිස්සු මැරෙනව මැරෙනව ඉවරයක් නෑ... ඊයේ රාත්තිරියෙත් දහ දෙනෙක් මැරුණලු මෙහෙ..."
ඔහු පාරට ඉහළින් පිහිටා තිබෙන මහ රෝහල දෙසට හිස හරවා පවසයි. එය ඇසීමෙන් මාගේ සිතද කිසියම් චකිතයකින් වෙළී යන්නට විය. රෝහල් ඇඳන් මත හුස්ම ගැනීමට අපහසුව මියගිය මිනිසුන්ගේ රූ මගේ මනසේ ඇඳී මැකී යන්නට විය. මිනිත්තු පහ හයකට වරක් රෝහල් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වන හා පිටවෙන ගිලන් රථවල නළාහඬ ජීවිතය පිළිබඳව අනියත බියක් මා තුළ ඇති කළේය. පියවරෙන් පියවර සෙමෙන් ඉදිරියට ඇදෙන එන්නත් පෝලිම සමඟ මාද ඉදිරියට ඇදෙන්නට විය.
" ආ.. මේ නොම්මර ගන්න... නොම්මර ගන්න. නැත්නම් ඔහේලට බෙහෙත් විදගන්න වෙන්නෙ නෑ..."
ඉහළ ස්වරයකින් කෑ ගසමින් රෝහල් කාර්යමණ්ඩල සේවකයෙකු පෝලිමේ ඉදිරියේ සිට පිටු පසට එමින් මිනිසුන්ට තුණ්ඩු නිකුත් කරන්නට විය.ඔහු මා අසලට පැමිණ මා හටද අංකයක් මුද්‍රිත කුඩා කාඩ්බෝඩ් කැබැල්ලක් ලබා දෙන ලදී. අංක 764 ලෙස එහි සටහන්ව තිබේ. අද මහ රෑ වනතුරුවත් යන්නට ලැබෙන එකක් නැත... මාහට ඉදිරියෙන් තව හත්සිය හැට තුන් දෙනෙකු රැදී සිටී. සමහරවිට එම ප්‍රමාණය වැඩි වීමටද ඉඩ ඇත.
" මහත්තයෝ කොහොමත් අපිට රෑට කන වෙලාව වෙනකොට නම් බෙහෙත විද ගන්න පුළුවන් වෙයි.."
මගේ පිටුපසින් සිටිනා පෙර කී පුද්ගලයා මා හට ඇසෙන්නට කියවයි.
" ඔයා මේ පැත්තෙද ...?
මා ඔහුගෙන් විමසීමී. කවුරුන් උනත් මේ වෙලාවේ කතා කිරීමට හෝ කෙනෙකුට ඇත්තේ ඔහු පමණෙකි. සෙස්සෝ ඔහේ කල්පනා ලෝකවලට සමවැදී හෝ අතැති ජංගම දුරකතන තිරයකට එබී ගෙන කාලය ගත කරති.
" මම අරලිය මාවත කෙලවරේ ලැටිස් වත්තේ මහත්තයෝ. ස්ටේසම ළඟින් වමට හැරිල ඕන කෙනෙක්ගෙන් අහන්නකෝ කරු අයියලගේ ගේ කොහෙද කියල.. ඕන කෙනෙක් පෙන්නයි..
මගේ නම කරුණාරත්න ...."
"ආ.. සතුටුයි හඳුන ගත්ත එකට. කරු අයිය මොනවද කරන්නේ ...?
“ මම ඉස්සර ඉස්ටේසම ළඟ පොඩි කඩ බක්කියක් දාගෙන උන්නේ. ඒත් දැං ඒක කරන්නේ නෑ. පාඩුයි. දැං මම කෝච්චියේ ලොතරැයි විකුණනවා මහත්තයෝ.“ කරුණේ ඔහු ජීවත් වන වටපිටාව හෙළි කළේය. ඒ වන විට වෙලාව උදේ නමයට පමණ ඇත. හිරු රෂ්මිය කෙමෙන් වැඩි වන ලකුණු පහළ වීම නිසාදෝ පෝලිමේ උන් ඇතැම් අය අතැති කුඩ ඉහලාගන්නට විය. මා ඉදිරියේ සිටි තරුණ කාන්තාව එක් වර සිය කුඩය ඉහළාගත් බැවින් කුඩයේ නන කෙළවර මාගේ මුහුණෙහි නොවැදී බේරුනේ අනූ නමයෙනි.
" සොරි අනේ වැදුණේ නෑනේ ..."
එක් වරම පිටුපස හැරුණ ඇය, ඇයතින් වූ වරදට සමාව ඉල්ලීය..
" ඉට්ස් ඕකේ.. අවුලක් නෑ..ඒක හරි.... "
මම වහා පිළිතුරු ලබා දුනි. වයස තිහක් පමණ වන ඇය, සුදු හීන්දෑරි සැබවින්ම පියකරුය. මුහුණු වැසෙන සේ මුව ආවරණයක් පැලඳ උන්නද ඇගේ දෑසෙහිවූ කාන්තිමත් බව නිසාම ඇය රූමත් මගෙ සිත කියයි. ඇයගේ මුහුණේ හැඩරුව සිතින් මවා ගන්නට මම උත්සාහ දැරිමි. සුදු පැහැ අත් රහිත ටී ෂර්ට් එකක් සහ නිල් පැහැ ඩෙනිම් කලිසමකින් ඈ සැරසී සිටියාය. හිස් මුඳුනට කර බැඳි කොණ්ඩයත් දෙකන්හී එල්ලෙන රණ් පැහැ තෝඩු යුගලත් ඇයගේ පෙනුමට ගෙන දුන්නේ සුන්දර බවෙකි. ඇය නැවතත් හැරී මා හා කතා කරනවා නම් යැයි සිතට සිතුණ වාර ගණන අපමණය. කුමන හෝ ක්‍රමයකින් ඇය හා කතාව පටන්ගත යුතුයැයි මසිත බල කරන්නට විය. ගැහැනුන් සමඟ කතා කිරීමේදී මා කොහොමත් පරිස්සම් සහගතය. ගැහැනියක් සමඟ කටට එන සෑම දෙයක්ම කියන්නෝ ගැහැනුන් විසින් නොසලකාහරිතී යන මතය මසිතට ආවේ සෑහෙන කලකට ඉහතදීය. ඕනෑවට වඩා අභිමානී බවක් පෙන්වන පිරිමින් ඔවුන් කොහොමත් ප්‍රතික්ෂේප කරති. මේ දෙඅන්තය මැද සිටගැනීම සීරූ මාරුවෙන් කළ යුතු දෙයකි. මාද දැන් ඒ මධ්‍යම ප්‍රථිපධාව අනුගමනය කළ යුතුව ඇත.
" මහත්තයෝ දැං වෙලාව කීයට වගේ ඇද්ද..?
පිටුපසින් සිටිනා කරුණාරත්න මගේ පිටට තට්ටු කොට අසයි.
" දහයයි කාලයි...."
" හප්පේ දැං පැයකටත් වඩා ගොහින් නේද.. ඒත් අපි තවම අඩි දහයක් වත් ඉස්සරහට ගිහින් නැහැ නොවැ .."
ඔහු මාහට ඇසෙන්නට කියවයි. දැන් දැන් මාහට ඔහු පෙනෙන්නේ කරදර කාරයෙකු ලෙසටය . ඔහු වෙනුවට ඉදිරියෙන් සිටිනා තරුණිය මා හා කතාබස් කරනවානම් මේ විඩාව හා කාන්සිය පහව යනු ඇත..
" ආ.. වතුර.. වතුර.... "
කැමති කෙනෙක් ඉල්ල ගන්න.... තිබහට බොන්න ගන්න වතුර.... වතුර ....."
වතුර බෝතල් දැමූ පෙට්ටියක් හිසින් ගත් වෙළෙන්දෙකු පෝලිම ඉදිරියෙන් කෑගසමින් පැමිණෙයි. මිනිසුන් ඔහු නවතා වතුර බෝතල් මිලදී ගනී. වතුර වෙළෙන්දා අප අසලට පැමිණෙත්ම මා ඉදිරියේ උන් තරුණිය ඔහු නවතාලීය.
" අනේ මට එකක් දෙන්නකෝ ..."
ඇය මිහිරි හඬින් වෙළෙන්දා ඇමතීය. මේ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගත යුතු යැයි සිතූ මම ඇය වෙළෙන්දාට මුදල් දීමට මත්තෙන් හඬ අවදි කළේය.
" කෝ... මටත් එකක් දෙන්නකෝ.."
වෙළෙන්දා මා වෙතට හැරී වතුර බෝතල් බහාලූ පෙට්ටියෙන් වතුර බෝතලයක් ගෙන මා දෙසට දික් කළේය. වතුර බෝතලය අතට ගත් මම මුදල් පසුම්බිය දිග හැර රුපියල් පන්සියයේ නෝට්ටුවක් ඔහු අත තැබීය.
" මහත්තය බෝතලයක් හැට පහයි. මාරු නැද්ද ..."
" අයියෝ මාරු නැහැනේ...ආ.. මේ මිස්ගෙ එකටත් එක්ක මේකෙන් ගන්නකෝ. එතකොට හරි නේ ...."
වෙළෙන්දා වතුර බෝතල් දෙකක මුදල් ගෙන ඉතිරි මුදල මා අත තබා පෝලිමේ පසුපසට ඇවිද ගියාය.
" තෑන්ක්ස් ඔයාට .."
ඈ මට ස්තූති කළාය.
" අනේ ඒකට මොකද . බලන්නකෝ ඉන්න සෙනඟ .... අපිට හවස් වෙනතුරු ඉන්න වෙයි වැක්සින් එක ගහ ගන්න .."
මම කතාවකට මුල පිරීය.
" ඔව් අනේ ඒකනම් ඇත්ත "
කෙටි පිළිතුරු දුන් ඇය නැවතත් ඉදිරිය බල ගත්තාය. මා හට සියුම් සතුටක් දැනේ. ඇයත් මාත් අතර ඇත්තේ අඩියකටත් අඩු පරතරයකි. ඇයගේ වරළසින් හමනා ෂැම්පු සුවඳ පැහැදිලිව මාහට දැනෙයි. ඇය කෙතරම් සුන්දර තැනැත්තියක් දැයි මම කල්පනා කෙළෙමි. මාහට සැබවින්ම ඈ වැනි යුවතියක් විවාහ කර ගැනුමට ලැබෙනවා නම් කෙතරම් වාසනාවක්ද . ඈගේ ඇඟිල්ලේ මුදුවක් නොමැත. නිසැකවම ඈ අවිවාහක යුවතියකි. මෙවැනි කෙටි හමුවීම් වලින් ඇරඹෙන සබඳතා විවාහයකින් කෙලවර වූ අවස්ථා මා ඕනෑතරම් අසා තිබේ. මළගෙදරකදී අහම්බෙන් හමුවූ තරුණියක් විවාහ කරගත් මාගේ මිතුරෙකු දැන් සුවසේ කාලය ගත කරයි. දැන් ඔවුනට දරුවන් දෙදෙනෙකුද සිටී... මාද අද ඔහු මෙන් ජීවිතයෙහි එක් සංදිස්ථානයකට පැමිණ ඇතැයි මට සිතේ. එක් අතකට කොරෝනා රෝගය අප දෙදෙනාට වාසනාව රැඟෙන ආවා විය හැක. අප දෙදෙනා සංසාරයේ සිට දෙමඟක විත් මේ රෝහල් බිමේදී එක් පෝලිමක මුණගැසීමට පෙරුමන් පිරූ දෙදෙනෙකු වීමට පුළුවන...
පෝලිම ඉදිරියේ සිට ආ තෙරපීමක් නිසා සෙනඟ එහෙට මෙහෙට වන්නට විය.මාගේ ඉඳිරියෙන් හුන් ඈ පියවරක් පිටුපසට තැබීය..එසැණින් ඈ මාගේ සිරුරෙහි ස්පර්ශ විය. මා වහා ඇයගේ උරහිසකින් අල්ලා වැටෙන්නට ගිය ඈ රැක ගත්තෙමි. මා ඇයගේ උරහිසකින් ඇල්ලුවද ඇයට එය ගානක් නොවීය. මා මොහොතකින් අත ඉවතට ගත්තෙමි. එවිටද වෙනසක් නැත.
මට අතීතය සිහිවිය. මේ පෝලිමේ මෙන්ම මා කලෙකට පෙර සිටි තවත් පෝලිමක් මාහට සිහිවිය. එය එක්තරා සිංහල අවුරුදු සමයක ගම්රට බලා යෑමට බස්නැවතුම් පොළේ රැඳී සිටි අවස්ථාවකි. එදිනද අද මෙන්ම බොහෝ වෙහෙසකර දිනයක් විය. පැය ගනනක පෝලිමේ සිටි මා හට අද මෙන්ම තවත් දෑසක පහසක් ලැබුණි. වෙනසකට ඇත්තේ අද නාඳුනන දෑස මුණගැසුනේ ඉදිරියෙනි. එදා මා පිටුපසින් සිටි තරුණිය හා මා සිතින් බැඳුණි. අනුරාධපුරය බලා කොටුවෙන් පිටත්වන බස් රථ පෝලිමෙහි හුන් තලෙළු උස තරුණිය අත විශාල බෑග් දෙකක් තිබුණි. ඉතා අමාරුවෙන් සෙනඟ අතර ඈ එහි බර දරා සිටියාය.
" අමාරු නම් මට දෙන්න...."
මා ඉතා විනීත අයුරින් ඇයගේ බර නිදහස් කිරීමට ඉදිරිපත් විය. මඳ සිනහවක් පෑ ඇය අත රැඳුණු ගමන්මලු දෙකෙන් එකක් මා හට දුන්නාය. පැයකට වඩා වැඩි කාලයක් ගත කිරීමෙන් අනතුරුව අප බස් රථයට ගොඩ නැඟුණු අයුරුත්, ඇය මා අසලින් හිඳ ගත් අයුරුත් මාගේ මතකයේ ඇඳී මැකී ගියේය. ඉන්පසු ටික දුරක් එන අතරතුර දැඩි වෙහෙසකාරී තත්වය හමුවේ විඩාබර වූ ඇය ගේ හිස, මගේ උරහිසට බර විය. ගමන් විඩාව නිසා මා නැවතත් ඇහැරෙන විට කුරුණෑගලද පසු වී තිබූ අයුරුත් ළඟ උන් තරුණිය සහ මාගේ මුදල් පසුම්බිය අතුරුදන්ව තිබූ අයුරුත් මා ආයාසයෙන් සිහිපත් කළෙමි. ඒ එදාය... නමුත් අද කතාව ඊට වඩා වෙනස් ය. ඒ අඳුරු අතීත කතාවට වඩා වර්තමානයෙහි දිග හැරෙන මෙම කතාන්දරය අනාගතයේ දිනෙක සුන්දර සිහිපත් කිරීමක් වීමටද බැරි නැත.
නැවතත් පිටු පසට හැරුණු ඈ මා දෙස බැලීය. ඈතින් ඇදෙන දුම්රියක නලා හඬ සුළඟට මුසු විය. ඇය වහා සිය අත් ඔරලෝසුව දෙස බැලීය. ඉන්පසු නොරිස්සුම් නොරිස්සුම් සහගත අයුරින් නැවතත් ඉදිරිය බලා ගත්තීය. නියත වශයෙන්ම මැය දුම්රියක පැමිණි කෙනෙක් විය යුතුය. එය එසේ නම් එන්නත විද ගැනීමෙන් අනතුරුව ඇය ආපසු යා යුත්තේද දුම්රියෙනි. වහා දුම්රිය ප්‍රවේශ පත්‍ර දෙකක් මිලදී ගත යුතු යැයි මම තීරණය කළෙමි.
කොහෙටද....? කොහෙට වුවත් කම් නැත. එක්කෝ නුවර දෙසටය නැතහොත් කොළඹ දෙසටය.. මා මාගේ මුදල් පසුම්බියෙහි ඇති මුදල් ප්‍රමාණය මනසින් අනුමාන කළෙමි. ඒ සමඟම නැවතත් මගේ සිත මටම සිනාසෙන්නට විය.
“උඹ නම් මහා පිස්සෙක් යකෝ.... ගෑනියෙක් හැරිලා බැලුවා විතරයි උඹ ඒකිත් එක්ක කෝච්චිය ජෝඩු දාලා යන්න ප්ලෑන් ගහලත් ඉවරයි ...“
මට මං ගැනම සියුම් ලැජ්ජාවක් ඇති විය. මිනිස් සිත ප්‍රබෝධමත් වූ කලෙක එය මොන මොන අන්තයන් කරා ගමන් කරනවා දැයි මටම දැන් වැටහේ...
“ මහත්තය අව්ව වැඩී නේද ...?
පිටුපසින් සිටින කරුණාරත්න නැවතත් හඬ අවදි කරයි. මගේ මනෝ ලෝකය සැණෙන් බිඳ වැටුණි.
" ඒකනේ... අව්වයි කියල ඉතිං මක් කරන්නද.? ආව වැඩේ කරගෙනම යන්න එපැයි..."
මා ඉතා වේගවත් ලෙස ඔහුට පිළිතුරු දුන්නෙමි. මාගේ මනෝ ලෝකය විටින් විට බිඳ දැමීම පිළිබඳව මා සිතෙහි ඔහු පිළිබඳව හටගත්තේ සියුම් කෝපයකි. ඉදිරියේ හුන් තරුණිය මොහොතකට මා දෙස බලා නෙත් කොනින් සිනාසුනි. ඒ සිනාව යළිත් මා ගතද සිතද ප්‍රාණවත් කරන ලදී..
අවට යන වාහන වල හඬත් හිසට ඉහළින් තිබෙන ගස් මතට වී කෑගසන කපුටන්ගේ හඬත් මාගේ නොසන්සුන් කම වැඩි කළේය. අඩියක් දුරක සිටිනා යුවතිය දෙපස බලයි. ඈ එලෙස දෙපස බලද්දි නැටවෙන තෝඩු යුගල මාගේ කැලඹුණු මනස සන්සුන් කරයි. සුදු පැහැ දෙකම්මුල්, දිගටි ගෙල, මනා ලෙස පිරුණු නිතඹ මා තවත් සුන්දර ලොවක් වෙත රැගෙන යනු ලබයි. ඇය වරින් වර ඇයගේ අත්ඔරලෝසුව දෙස බලයි. එ් සමඟ ජංගම දුරකථනය සාක්කුවෙන් එළියට ගත්තේ වරක් සහ දෙවරක් පමණි. එයත් වුවමනාවකින් නොව පුරුද්දක් වශයෙනි. එසේම එයින් කියැවෙන දෙයක් ද වෙයි. අනිවාර්යෙන්ම ඇයට දැනට පෙම්වතෙකු නොමැත්තේය. පෙම්වතෙකු සිටියා නම් මේ වන විට ඇමතුම් දෙක තුනක්වත් ලැබිය යුතුය. අඩු තරමින් කෙටි පණිවිඩයක් හෝ ලැබිය යුතුය. එය එසේ සිදු නොවීය. මාහට සියුම් සතුටක් දැනෙයි.
සමහරවිට ඈ විවාහක අයෙකු වීමටද පුළුවන. නැතහොත් සැමියා මිය ගිය හෝ හැර ගිය කෙනෙකු වීමට පුළුවන. එසේ වුවහොත් මාගේ නෑදෑ හිතවතුනට ඇයව හඳුන්වා දීමට සිදුවන්නේ කෙලෙසදැයි මම කල්පනා කළෙමි. සැමියා මියගිය හෝ හැර ගිය කෙනෙකු සමාජය හඳුන්වන්නේ මූසල කාන්තාවක් ලෙසටය.
“කෙහෙල් මල...ඔය ඔක්කොම අපේ රටේ නේ...“
වෙනත් රටවල සමාජ තත්වයන් හා අප රටේ සමාජ තත්ත්වයන් කෙතරම් වෙනස් දැයි මම සිතන්නට වීමි. බැරිවෙලාවත් මාගේ පාර්ශ්වයෙන් අපගේ එක්වීමට ඇයගේ මෙම පැරණි විවාහයේ කතාන්දරය බාධාවක් වුවහොත් ඊළඟට ගත යුතු ක්‍රියා මාර්ගය කුමක්දැයි මම සිතන්නට විය. එක්කෝ දෙපාර්ශ්වයේම ඥාතීන් අමතක කොට විවාහ වීමට සිදුවෙයි. එසේ වුවහොත් මාගේ සියලු නෑදෑ හිතවතුන් මා හා උරණ වනු ඇත. එක් අතකින් එසේ වුවාටද කම් නැත. හදිසියකදී හෝ මඟුල් ගෙදරක හෝ මළ ගෙදරක මුණගැසී කතා බස්බස් කර වෙන්ව එනවාට වඩා නෑදෑයන්ගෙන් මිනිසුන්ට වන සුගතියක් නැතැයි මා මාගේ සිත හා තර්ක කරමි.
“කසාද බැඳලා දෙන්නම රට යනවා....! ඔව් එක තමයි හොඳම වැඩේ...“
විවාහ වී ඉක්මනින්ම විදේශගත විය යුතු යැයි මගේ සිතට අදහසක් පහල විය. නමුත් එලෙස විදේශයකට යනවා නම් ඒ රටේ රැකියාවක් සොයා ගත යුතුය. මාගේ රැකියාවේ ස්වභාවය අනුව මට නම් විදෙස් විදේශ රැකියාවක් සොයා ගැනීම අසීරු නොවේ. නමුත් ඇයගේ රැකියාවේ ස්වභාවය කුමක්දැයි මම නොදනිමි. විදේශ ගත වීමෙන් පසු ඇය හා සුවසේ විසිය හැක... අප දෙදෙනාටම රැකියාවෙන් ලැබෙන වැටුපෙන් සිත් සේ ජීවත් වීමට ලැබෙනු ඇත.. මෙවිටම මාගේ යටි සිත මට සිනාසෙනු ඇසේ. ජීවිතයේ පළමු වතාවට දුටු තරුණියක් පිළිබඳව මා මවා ගෙන යන සිහින ලෝකය පිළිබඳව මාගේ යටි සිත මට සිනාසෙයි. මම මොහොතකට පහළට වැටුණෙමි. නමුත් එම සිතුවිල්ල පරයා නැවතත් හදවත නැගී සිටී...
“ ඔහොම හිතුවොත් උඹට කවදාවත් කෙල්ලෙක් එක්ක ජීවිතයක් ගතකරන්න වෙන්නේ නෑ...මේක තමයි අවස්ථාව..... පලයං ඉස්සරහටම....! දිනාගනින් ඇගෙ හිත...“
යටි සිත ම එසේ පවසා මා තව තවත් උනන්දු කරවයි.
“මහත්තයා බුලත් කනවා ද...?“
කරුණාරත්න නැවතත් මාගේ සිහින ලෝකය කඩා විසුරුවා දමයි.. දැන්නම් මට ඔහු පිළිබඳව ඇත්තේ කේන්තියකි..
“මම බුලත් කන්නෑ?“
"නැහැ මේ මම නිකමට ඇහුවේ...."
"මහත්තයෝ අපේ ජීවිතත් වෙලාවකට මේ බුලත් විට වගේ. කහට ගතිය වැඩියි. රසේ අඩුයි...මගේ උපැහැරනේ වැරදි ඇති..ඒත් මට තේරෙන විදියටයි මං කීවේ.."
අයිස්ක්‍රීම් වෙළෙන්දෙක් අප අසලින් ගමන් කරමින් සිටි. දැඩි හිරු රශ්මිය නිසා අපමණ තිබහක් දැනේයි. මම අයිස් ක්‍රීම් වෙළෙන්දා නවතා ගතිමි. ඉදිරියේ උන් තරුණිය නැවතත් සෙමෙන් මා දෙස බැලීය. ඇස් කොනින් සිනාසුනු ඈ යළි ඉස්සරහ බලා ගත්තා ය..
‘‘මේ ඔයාටත් එකක් ගන්නද...?
මා ඇගේ කණට ළංවී ඇසීමි..
‘‘හ්ම්ම්... තෑන්ක්ස් ...‘‘
අයිස් ක්‍රීම් දෙකක් මිලදී ගත් මම එයින් එකක් ඈ වෙතට දුන්නෙමි. ඇය මගේ අතක් හසුවන සේ අයිස් ක්‍රීම් කෝනය රැඟෙන ඉදිරිය බලා ගති. ඈගේ අත්ලෙහි පහසින් මගේ සියොළඟ දැවිණි.. මොහොතකින් යළි ඇය පිටුපසට හැරුණි. මහා වහා ඇය හා සිනාසුනෙමි.
‘‘ දැන්නම් එපා වෙනවා නේ...?
“ ඔව් අනේ ඒත් වෙනසකටත් එක්ක නරකම නෑ නේද..?
“ හ්ම්ම් .. ඒකත් හරි.. ඒත් ඉතිං මේ රස්නේ තමයි ඉවසන්න අමාරු... ‘‘
“ අමාරුවෙන් හරි ඉඳල මේක විදගත්තේ නැත්තං මීට වඩා කරදරයක් නෙ වෙන්නේ.."
‘‘ ඔව්නේ... ඒකත් හරි ඉතිං ..."
මඳක් සිනාසී ඈ නැවතත් ඉදිරිය බලා ගත්තීය. මට ඇය වැලඳ ගැනීමට සිතෙයි. පෝලිමේ ඇති තෙරපීම නිසා දැන් අප අතර ඇත්තේ අඟල් ගණනක පරතරයකි. මම සිතින් ඇය වැලඳගත්තේමි. ඇයගේ දෙඅත්වල සිනිඳු පහස මම සිතින් වින්දනය කළෙමි.
මෙවේලෙහි මහ වැස්සක් කඩා වැටෙනවා නම් මොනතරම් අගනේද යි මට සිතෙයි. එසේ වුවහොත් සෙනඟ ඒ මේ අත දුව යනු ඇත. ඇයගේ අතෙහි කුඩයක් තිබේ. අනිවාර්යෙන්ම ඇය මා හට ඇයගේ කුඩ සෙවණට කතා කරනු ඇත. එවිට අප දෙදෙනා එක කුඩයක් යට තනි වෙයි. ඇය මා ගතට තුරුලු වෙයි. හමනා මඳ සුළඟත් වැසි සීතලත් යන දෙකම අප සිරුරු කුල්මත් කරයි. අඩවන් දෑසින් ඈ මා දෙස බලා සිටී. නුරාව උතුරන ඒ දෑස් තුළ මා කිමිදෙමි... ඇයගේ රත් පැහැ දෙතොල් සීතලින් සැලෙයි....මම සෙමෙන් ඇයව වත්තම් කොට ගතිමි. ඇයගේ සිරුර අප්‍රාණික වී ඒ බර මගේ දෝතට දැනේ...
ගිලන්රථයකින් නැගි නළා ශබ්දයෙන් මා නැවතත් සිහිනයෙන් ඇහැරුණෙමි. පෝලිම ඉදිරියෙන් පැමිණි පුද්ගලයෙකු අප අසල නතර විය.
" මම පෝලිමේ මුල් හරියේ උන්නේ, මට හදිසි වැඩකට දැන් යන්න වෙලා.... මේ නොම්මරේ ඕනේ නම් ඔයා ගන්න.."
ඔහු තම අතෙහි වූ පෝලිමේ මුල් හරියේ අංකයක් ඈ අත තැබීය. ඇය වහා එය ගත්තාය.. එය ගැනීමට වඩා උදුරා ගැනීමකි. නොම්බරය දුන් පුද්ගලයා පිටවී ගිය සැණින් මා දෙසට හැරුණු ඈ,
" මේ.. මම ඉස්සරහට යන්නම් හොඳේ...."
හරි ගියේ නැත්නම් ආයේ මෙතෙන්ටම එනවා...."යි පවසා පෝලිමේ ඉදිරියට ගොස් නොපෙනී ගියාය..
මා ඉහළට ගත් හුස්ම පහත ට නො දමා මොහොතක් බලා උන්නෙමි. සිහින කුමරිය යන්නට ගියාය. සමහරවිට එන්නත ලබාගෙන නැවතත් මා හා කතා කිරීමට මෙතනටම එන්නට බැරි ද නැත.
“මහත්තයා අරයා ගියා නේද...?“
මම තිගැස්සී පිටුපස හැරී බැලීමි. කරුණාරත්න මඳ සිනහවකින් යුතුව මා දෙස බලා සිටියි. මෙතෙක් වේලා ඇයත් මාත් අතර සිදුවූ ගනුදෙනු සමහර විට ඔහු බලා සිටියා විය හැක. අමුත්තක් නොපෙන්වා මම ඔහුට පිළිතුරු දුන්නෙමි.
“ ඔව්.. ඒ ළමය හරි වාසනාවන්තයි. ඒකනේ ඉස්සරහ නොම්මරයක් ලැබුණේ..."
“වාසනාවන්තයා එයා නෙමෙයි... මහත්තයයි වාසනාවන්තයා“
“ මම....! ඒ මොකෝ...?“
“ඒ මොකද කියන්නේ... ඒ ගෑනිගෙන් මහත්තයා බේරුණා.. මම පස්සට වෙලා ඔතන වෙච්ච ඉඟි බිඟි සේරම බලාගෙන උන්නේ...ඔය ගෑනි තමයි ලැටිස් වත්තේ පවිත්‍රා.....හැබැයි නමට විතරයි පවිත්‍ර, ඔය ගෑනි ගැන ලැටිස් වත්තෙ හැමෝම දන්නවා... කාලයක් කෝච්චි වල පොකට් ගැහුවා, දැන් කරන රස්සාව මට මහත්තයාගේ මූණ බලාගෙන කියන්න බෑ... ඔය මනුස්සය කසාඳ බැඳල හොඳට උන්න. ටික කලක් යද්දි එයාගෙම වැරදි වැඩ නිසා මිනිහ දාල ගියා. ඉන් පස්සෙ තමයි ඔය ගෑනි සිල්ලරට විකිණෙන්න ගත්තේ. තව පැය බාගයක් මෙතන හිටියනම් මහත්තයත් ඉන්තේරුවෙන්ම ඔය ගෑනිට අහුවෙනව.“
කරුණාරත්න ගේ කතාව මට වෙනත් ලෝවක සිට එන හඬක් ලෙස ඇසෙයි. හිරු හිසට ඉහළින් නැගී තිබේ... එන්නත් දහසක් එක්වර විද්දාක් වැනි වේදනාවකින් මගේ සියොළඟම රිදුම් දෙන්නට විය .....
Nihal Ananda
මගේ විදිය ......මේ කතා , පොස්ට් කල විගස එකින් එක කියවන්නේ නැහැ, කියෙව්වත් හදිසියෙන් උඩින් පල්ලෙන්. . අවධානයකින්, වෙලා අරගෙන කියවන්නේ , තරමක් පමා වෙලයි. 10 ක් පමණ එක දිගට කියවනවා. Thread එක, කතා ගණන ,ඕනාවට වඩා වැඩි නම් , පරණ ඒවා යට යනවා, මඟ හැරෙනවා.
දැන් නම් ... මේ කතා ඔක්කොම වගේ කියෙව්වා.
මට දැනුනු ම කතාව....... - මහගමසේකර ගේ "මං තනන්නෝ" -Oct 29
මට නම් හිතෙන්නේ...... , commonwealth තරඟයේ format එකට ( Booker prize වගේම) ලියපු කතාවක් හැටියටයි.
ඒ විස්තර කිරීම්, ප්‍රවුර්ති විස්තරයක් හා සමානයි. කෙටි කතාවක ලක්ෂණ නම් , පෙනුනේ නැහැ.
මේ කතා බොහොමයක් ..... සෑහෙන්න පරණ කතා. (nissanka හොයා ගන්න , විදියට අනුව විය යුතුයි).
ලංකාවේ, කෙටි කතා ලියන, මුද්‍රණය කර පල කරන .....අලුත් ලේඛකයෝ සිටිනවා.
ඒ කතා PDF නම් තිබිය නොහැකියි. copy /paste කරන්න, photo attach කරන්න ත් අමාරුයි.
කෙටි කතා පොත් ගැන..... ලේඛකයන් ගැන .....විස්තර එක් කරන්න පුළුවන් නම් හොඳයි ...(@ Arambe ? )
Amarasiri Gunawardena
ගුනේ
--
---
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "INDRAKA" group.
To unsubscribe from this group and stop receiving emails from it, send an email to indraka+u...@googlegroups.com.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/indraka/CAD7ocS1kD%3DxvNB72T9oswSBHGAe4uZeeY9fmemKvxj%2BO%2Bou%2BuQ%40mail.gmail.com.