ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္း သက္ေသရွိခဲ့တဲ့ ... တရုပ္အတြင္းသေဘာ။ [သြန္းေနစိုး]
Nyi Nyi Aung
ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္း သက္ေသရွိခဲ့တဲ့ ... တရုပ္အတြင္းသေဘာ။ [သြန္းေနစိုး]
ျမစ္ဆံုကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တရုပ္ (အစိုးရ) ကို လန္႔သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာ တရုပ္ (အစိုးရ)အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေျပာဆိုလာ ၾကခ်ိန္မွာ ဘဂၤလားနယ္က ေလလြင့္လာသူေတြကိစၥက ေရွ႕တန္းေရာက္လာျပန္တယ္။ သယ္ေဆာင္လာသူက BBC.ေဒါသေတြျဖစ္ရင္းနဲ႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကန္႔ကြက္ၾကရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ ဘဂၤလားက က်ဴးေက်ာ္သူေတြအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္လိုက္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ေျချပတ္သြားလို႔ မျဖစ္တဲ့ အရာေတြရွိေနေသးေၾကာင္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိတယ္။
၁) ကခ်င္ေသြးခ်င္းေတြကိစၥ။ ၂) တရုပ္လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈအေျခအေန ၃) က်န္ရွိႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရး ... ကိစၥေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လို လူဗလံစာေရးဆရာငတိေလးအေနနဲ႔ အားမမွ်ေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြပါ။ [ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အၿမဲ သတိထားတယ္။ ငါဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုစာေတြေရးရင္ ဆရာႀကီးေလ လံုး၀မေပါက္ရပဲ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းေျပာသလို ျဖစ္ရေအာင္ အထူးဂရုျပဳပါတယ္] ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အဆိုအမိန္႔တစ္ခုရွိတယ္။ `ေခတ္မေကာင္းဘူး၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေခတ္ထဲမွာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ သင္ရွိေနသားပဲ´ ဆိုတာ။
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာက ေသးေသးေလးျဖစ္ေတာင္ အဲဒီလို ေသးေသးေလးေတြ အားလံုး၀ိုင္းၾကရင္ ဧရာမႀကီးျဖစ္လာမွာပါ။ အခု ဒီေသးေသးေလးက ေနာက္တစ္မ်ဳိး ထပ္လုပ္ပါၿပီ။ တရုပ္ (အစိုးရ) ကိစၥပါ။
တရုပ္ကို ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္၊ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ္ေတာ္လံုးခဲ့ၾကတာပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တရုပ္အစိုးရဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပၚ ေကာင္း (သလိုလုပ္ျပ) ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျမစ္ဆံုကိစၥႀကံဳလာမွ ဘြားကနဲ ျပည္သူေတြ အမွန္တိုင္းျမင္လာရတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ တရုပ္အစိုးရမွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားအစိုးရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပၚ တကယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီးေကာင္းလွတယ္ ဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သိပ္ျပင္းထန္လြန္းသလိုမ်ား ျဖစ္သြားမလားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ခါးသီးလြန္းတဲ့ အမွန္တရားပါပဲ။ လူပိန္းေတြးေတြးၾကည့္ရင္ပဲ သိသာလွပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ သူမ်ားအစိုးရက ကိုယ့္ျပည္သူေတြအေပၚမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လာေကာင္းေနႏိုင္ပါ့မလဲ? ခုေခတ္ တိုင္းျပည္အစိုးရတိုင္း ဆီမန္းမန္းသလို တတြတ္တြတ္နဲ႔ အလြတ္ရြတ္ေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားတဲ့။ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္ေရး၀ါဒပဲေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႔ ကိုယ္လုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပၚေကာင္းျပတာေတြရွိရင္လည္း ဒါဟာ ကမၻာ့အလည္မွာေစတနာ့ရွင္ႀကီးေတြလို႔ မ်က္ႏွာပန္းလွရံု။ သူတို႔ ျပည္သူေတြ အျမင္ေကာင္းရံုပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံျခားအစိုးရနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားျပည္သူ ခြဲျမင္ဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ျပည္သူေတြကမွ ကိုယ့္ကိုျပည္သူခ်င္း စာနာတာ ရွိပါလိမ့္ဦးမယ္။ အစိုးရေတြကေတာ့ (သူတို႔ ယူရတဲ့တာ၀န္သေဘာအရကို) တျခားႏုိင္ငံျပည္သူေတြအေပၚ တကယ္ေကာင္းဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ခ်င္းေ၀းရင္ကမွ နည္းနည္းေကာင္းျပဖို႔ျဖစ္လိမ့္ဦးမယ္။ တိုင္းျပည္ခ်င္းနီးေနရင္ေတာ့ သတိထားရပါၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ေနာက္ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားခ်င္းထိပ္တိုက္ေတြ႕စရာ ကိစၥေတြက မ်ားလာၿပီေလ။ အခု တရုပ္အစိုးရကလည္း အဲဒီသေဘာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိသမွ် ျမန္မာ့သမိုင္းက အေထာက္အထားတစ္ခ်ဳိ႕ကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ေလး ျပပါ့မယ္။
အေထာက္အထား ၁။ ၁၉၅၅မွာ ၀ေဒသကို တရုပ္(နီ)တပ္ေတြ က်ဴးေက်ာ္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တရုပ္နီလို႔သံုးလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခ်ခဲ့ဘူးတဲ့ တရုပ္ျဖဴမဟုတ္ဘဲ လက္ရွိ တရုပ္ျပည္မျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို Dorothy Woodman ေရးတဲ့ The Making of Burma စာအုပ္မွာ ေဟာ့ဒီလို ပါတယ္။ `တရုပ္တို႔သည္ ဖန္းဆန္ႏွင့္ ၀-ခတို႔အၾကားတြင္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ေသာ နယ္ေျမရွိရာ ထိုနယ္ေျမတြင္ တရုပ္နီတို႔က ဘန္ကာမ်ားေဆာက္ကာ ေနရာယူထားလိုက္ၾကသည္။ ျမန္မာအစိုးရက ထိုကိစၥကို တရား၀င္ကန္႔ကြက္ကာ တရုပ္ကလည္း ေဆာရီးဟု တရား၀င္ျပန္ၾကားခဲ့သည္။ အၿမဲတမ္းေဆာရီးႏိုင္ၾကသူမ်ားပါေပ။´ ေနာက္ဆက္ၿပီး ... အဲဒီစာအုပ္မွာပဲ ...`ထိုကိစၥသည္ ျမန္မာသတင္းစာမ်ားတြင္ မပါသျဖင့္ လူသိရွင္ၾကားမျဖစ္ခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ၾသဂုတ္၁၉၅၆တြင္-ေနးရွင္းသတင္းစာက တရုပ္နီတပ္မ်ား မိုင္၅၀၀ခန္႔ရွည္လ်ားသည့္ ျမန္မာနယ္နိမိတ္ေၾကာင္းကို က်ဴးေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာသိထုတ္ေဖာ္ေရးသားခဲ့သည္...´ လို႔ ေဖာ္ျပထားၿပီး `...ထိုသတင္းေၾကာင့္ တရုပ္နီတပ္မ်ား ၀နယ္တြင္ေရာက္ေနသည့္ကိစၥကို ျမန္မာႏုိင္ငံျခားေရးရံုးက ၀န္ခံခဲ့ရသည္။ ထိုအေျခအေနကို ျမန္မာအစိုးရသည္လည္း အထိတ္တလန္႔ျဖစ္လာေလသည္ ...´
... သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတစ္ခုတြင္မူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ ဦးဗေဆြက တရုပ္ ၅၀၀ခန္႔ ၀နယ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေၾကာင္း၊ ၄င္းတို႔ သိမ္းယူထားသည့္ နယ္ေျမသည္ စတုရန္းမိုင္ေပါင္း ၇၀၀ႏွင့္ ၁၀၀၀အတြင္းရွိေၾကာင္း ၀န္ခံခဲ့ေလသည္´တဲ့။
အေထာက္အထား ၂။ အထက္ပါ စာအုပ္မွာပဲ ေဖာ္ျပထားတာပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ တရုပ္ေခါင္းေဆာင္ခ်ဳအင္လိုင္း ျမန္မာျပည္လာတဲ့အခါ ဆႏၵျပတဲ့အေၾကာင္းပါ။ `ခ်ဴအင္လိုင္းႏွင့္အဖြဲ႕ စီးနင္းလိုက္ပါလာသည့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းႀကီးသည္ ကမာရြတ္အ၀ိုငး္သို႔ ေရာက္ေလေသာ္ တကၠသိုလ္မွ ကခ်င္ေက်ာင္းသားမ်ားက ထာ၀ရခ်စ္ၾကည္ေရး၊ နယ္ေျမမေပးဟူေသာ ေၾကြးေက်ာ္သံတို႔ျဖင့္ ဆႏၵျပၾကသည္။ ဖီေမာ္မွ ဆႏၵခံယူပါ။ တရုပ္ႀကီးကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ နယ္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ စသည့္ေကၽြးေက်ာ္သံမ်ားကို ၾကားရသည့္ ခ်ဴအင္လိုင္းအဖို႔ ၁၉၁၁တြင္ ၿဗိတိသွ်တို႔ သိမ္းယူခဲ့စဥ္က တရုပ္တို႔ သြားရည္က်ခဲ့သည့္ ရြာသံုးရြာကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ သိမ္းယူ၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
အေထာက္အထား ၃။ အဲဒီကာလမတိုင္ခင္ ၁၉၄၈က ျမန္မာသတင္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာမွာပါတဲ့ သတင္းေလးကိုလည္း ျပန္ေကာက္ႏုတ္ခ်င္ပါတယ္။ သတင္းေခါင္းစဥ္က အင္မတန္လွပါတယ္။ `ျမန္မာ့ေခါင္းကို ျဖတ္ယူလိုတဲ့ တရုတ္ (ဗမာ့ေခတ္ ၁၀.၈.၁၉၄၈) ျမန္မာ့ေခါင္းႏွင့္တူေသာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို ေတာင္းရလိမ့္မည္ဟု တရုတ္ကေျပာျခင္း ... တဲ့။
အေထာက္အထား ၄။ Dorothy Woodman ရဲ႕စာအုပ္ထဲကပါပဲ။ `မၾကာမီမွာပင္ ဦးႏု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာကာ ခ်ဴအင္လိုင္းႏွင့္ ကူမင္းတြင္ ေတြ႕ဆံုၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ တရုပ္သေဘာထား ေပၚလာျပန္သည္။ ဦးဗေဆြ(တုန္းက) တင္ျပခဲ့သည့္ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားသည္ တရုပ္တို႔၏ လိုအပ္ခ်က္ကို အျပည့္အ၀မေပးခဲ့ေၾကာင္း ခ်ဴအင္လိုင္းက ေျပာၾကားသည္။´ တဲ့။
သူတို႔လိုအင္က ဘာျဖစ္မလဲ။ ေရွႈက ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာထဲကလိုပဲ ျဖစ္ေနမလား။ ခုခ်ိန္မွာေရာ သူတို႔ အဲဒီသေဘာထားေတြ ရွိေနတုန္း ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးပြားေနမိပါတယ္။ Facebook မွာ Note ေရးတာမို႔ အေထာက္အထားေတြကိျ ပခ်င္သေလာက္ ျပခြင့္မရလို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ခုပဲ ပန္ၾကားခ်င္တာက Dorothy Woodman ေရးတဲ့ The Making of Burma စာအုပ္ အခန္း၁၉၊ တရုပ္ျမန္မာ နယ္စပ္ဆိုတဲ့အခန္းကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ တရုပ္ရဲ႕ တစ္ခ်ိန္က အတြင္းသေဘာကို ေကာင္းေကာင္းရိပ္စားမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္လံုး EBook အျဖစ္ျပန္တင္ေပးဖို႔ ရိုက္ေနပါတယ္။
ခု မၾကာခင္ကပဲ တရုပ္က ကခ်င္နယ္စပ္ျပႆနာေၾကာင့္ တပ္ေတြအသင့္ျပင္ထားတယ္တို႔ စတာေတြၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွာ အဲဒီ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကိုပဲ ျပန္ေတြးလန္႔ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဘယ္သူ႔မွ မ်က္စိမွိတ္မယံုၾကဖို႔ပါ။ ႏုိင္ငံေရးမွာ အၿမဲတမ္းမိတ္ေဆြ၊ အၿမဲတမ္းရန္သူ မရွိ လို႔ဆိုထားပါတယ္။ တကယ္ပဲ အၿမဲေကာင္းမယ့္ မိတ္ေဆြဆိုတာ မရွိပါ။ ဒီအတြက္လည္း သူ႔အျပစ္တင္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ေရွ႕မွာေျပာသလို အမ်ိဳးသား အက်ဳိးစီးပြားက သူ႔အတြက္ အဓိကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ သူ႔ကို အားမကိုးလို႔မွလဲ မရတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရုပ္အစိုးရ သေဘာထားဟာ ခုထိေတာ့ အဆိုးႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မသတ္မွတ္လိုေသးပါ။ ဒါေပမဲ့ လန္႔တာေတာ့လန္႔တာပါပဲ။
တစ္ခ်ိန္က အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေနရူးက တရုပ္ေခါင္းေဆာင္ ခ်ဳအင္လိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးစာေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ဒီလိုပါတယ္။ `ျမန္မာျပည္သည္ အိႏိၵယႏွင့္ တရုပ္ ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုၾကားတြင္ ရပ္တည္ေနရသည့္ႏိုင္ငံငယ္ကေလး၊ျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုစလံုးကို လန္႔ေနသည္မွာ သဘာ၀က်ေၾကာင္း၊ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းပီသေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လန္႔စိတ္ကို ေျဖေျဖာက္ေပးရန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ တာ၀န္ျဖစ္ေၾကာင္း´ ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီစာထဲကအတိုင္း ခံစားေနရတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အရ ဒါ အင္မတန္ႏူးညံ့စြာ ကိုင္တြယ္ရမယ့္ ဒစ္ပလိုေမစီလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္အင္အားႀကီးတဲ့ အနီးဆံုးႏိုင္ငံႀကီး တစ္ခုကို အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ ကိုယ္ပဲ နာမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘယ္သူမွ မ်က္စိမွိတ္မယံုဖို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံ ျဖတ္သန္းရမယ့္ အေရးကိစၥေတြမွာ ဘယ္သူ႔အားမွကိုးလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း အမွတ္ရဖို႔ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ခက္ေနတာက မင္းေလာင္းသိပ္ေမွ်ာ္တတ္တယ္။ ပံုျပင္ေတြ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲကလို သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းကယ္တာမ်ိဳး သိပ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိစၥတစ္ခုခုေပၚလာတိုင္း ႏိုင္ငံျခားအစုိးရေတြမ်ား အားကိုးလို႔ရမလား ေျပးေမွ်ာ္ ေတာ့တာပဲ။ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေခတ္ကတည္းက လြတ္လပ္ေရးရေအာင္တိုက္ခဲ့တာ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားအကူ၊ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ဒီလြတ္လပ္ေ၇းဆိုတဲ့အရာကို တကယ္လိုခ်င္ခဲ့လို႔ပါ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီး ထင္ခဲ့ၾကရဲ႕။ ေနာက္က်မွ ေနာက္မွလာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္း၀န္ထက္ကဲဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေမာင္းထုတ္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။
ဒဲ့ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ဘယ္သူ႔အားကိုးၾကမလဲ? ေဆာင္းပါးစစခ်င္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ကိစၥႀကီး ၃ခုျဖစ္တဲ့ ၁) ကခ်င္ေသြးခ်င္းေတြကိစၥ။ ၂) တရုပ္လႊမ္းမိုးႏိုင္မႈအေျခအေန ၃) က်န္ရွိႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား
လြတ္ေျမာက္ေရး ... ကိစၥေတြအတြက္ ဘယ္သူက အားကိုးရာျဖစ္မလဲ? ေသခ်ာပါတယ္။ ဘယ္သူမွ အားကိုးလို႔ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၾကရေအာင္။
ကၽြန္ေတာ့္ဒီေဆာင္းပါးဆံုးခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ကဗ်ာေလး တစ္ပိုင္းတစ္စ ေခါင္းထဲေရာက္လာတာမို႔ အဲဒါေလးနဲ႔ အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတဲ့ ဆရာႀကီးကဗ်ာက ဒီလိုပါ။
... အေရးႀကီးလွ်င္ ေသြးစည္းၿပီး ေသြးနီးရာဆိုတဲ့အတိုင္း၊ ကိုင္း ... ထထၾကြၾကြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကေပေရာ့ ...။
သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe
