SEYYİAT ZAMANI

[Fani]

Seyyiat Zamanı:
Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, bütün kötülüklerin bir bir ortaya
çıktığı, yapıldığı ahir zamanı, seyyiat zamanını yaşıyoruz. Dünya
kurulalıdan beri kötülüklerin ayyuka çıktığı böyle bir devir gelmiş
değil. Bütün kötülüklerin anası bu devirde mevcut.
Gazeteler, televizyonlar her gün bir kapkaç, gasp, ölüm haber
vermekte. Hırsızlık, gasp, soygun, adam öldürme almış başını gidiyor.
Halk sokağa çıkamaz, evinde malını, namusunu koruyamaz hâle geldi. Tam
mânâsı ile bir cahiliye çağı hüküm sürüyor.
Zina, fuhuş ve hayâsızlık çoğalmış hatta alenileşmiş, açıktan
yapılıyor. Medya da bunu aşılamaya çalışıyor, böylece aile kökten
sarsılıyor.
İçki, uyuşturucular ve haplarla halk zehirleniyor, hem sağlığı hem de
aklı zayi oluyor.
Fâiz sebebiyle şirketler batmakta, işyerleri kapanmakta, kredi
kartları sebebiyle yuvalar dağılmaktadır.
Kumar, şans oyunlarıyla halkın parası çarçur olmakta, vaktini boş ve
faydasız şeylerle geçirmekte.
Alışverişlerde hile hurda yapılmakta, terazide eksik, malda gedik defo
yapılmaktadır.
Çekler, senetler, borçlar ödenmemekte, sözler yerine
getirilmemektedir. Ticari ahlâk aranır hâle gelmiştir.
Vatana ihanet, dinde bölücülük almış başını gidiyor. Ahir zaman
âlimleri ortalığı istilâ etmiş, hak ve hakikatten gafiller...
Büyü, sihir ve fal işleri insanların uğraşısı olmuş, medet umuluyor.
Karaborsa, sahtecilik, yalancılık, dolandırıcılık diz boyu...
Kötü âmir ve kötü âlimler peşinden gidilenler, sözü dinlenenler olmuş.
Kadın ve erkekler zıvanadan çıkmış, iffet ve namus kavramı
unutulmuş...
Emanet ganimet biliniyor. Fakirler ihmal ediliyor. Açlar doyurulmuyor.
Garipler horlanıyor.
Süs, lüks içimize girmiş, zenginler zekâtı unutmuşlar.
Bereketsizlik sebebiyle paranın kıymeti yok, zamanın kıymeti yok.
Rüşvet, irtikab, iltimas, suistimal, gulul gibi devleti yıkıcı şeyler
her gün duyulmakta...
Dinin direği olduğu halde namaz kılınmamakta. Kılanların yüzde doksanı
taharete, istibraya dikkat etmediği için daha camiye girmeden abdesti
bozulmuştur, abdestsiz namaz kılmakta, haberi bile olmamaktadır.
Haksız yere adam öldürmeler çoğalmış, ticaret ahlâkı bozulmuş,
adaletle iş yapılmıyor. Emanet ganimet biliniyor. Rüşvetin adı hediye
olmuş.
Kumarın her türlüsü halkın eğlencesi haline gelmiş, israf diz boyu,
eğlence, lüks içinde yaşamak, fakir fukarayı unutup garipleri dışlamak
gadâb-ı ilâhi'yi celbetmiştir.
Nikâh zaten yapılmıyor, yapılsa da mehir verilmiyor, öldükten sonra
verileceğini zannediyor, kendi âilesi ile zina yapıyor. Mehirsiz dini
nikâh olmaz. Emr-i ilâhî olduğu halde öşür verilmiyor. Verilmiyor
değil, zaten bilinmiyor. Kimse de vermiyor. O ise bu aynı zekâttır.
Zekâtı veren ne kadar insan var? Fâiz, fuhuş almış başını gidiyor.
Onun için bu halk bu yerlerden yok olup gitti. Artık yarın huzur-u
ilâhi'ye çıkacağız. Nasıl çıkacağımızı O bilir. Herkes kendine yonttu.
Ve iş Allah'a kaldı.
Bunların hepsi kıyameti, âhir zamanı yaşadığımızı haber veriyor.
Ve kıyametin küçük alâmetleri bir bir çıkmaya, zuhur etmeye
başlamıştır. Ve bu hal son deccale kadar devam edecektir.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"Ümmetim üzerine öyle bir zaman gelecektir ki İslâm'ın yalnız ismi,
imanın resmi, Kur'an'dan ise harf ve hurufat kalacak.
Gayretleri mideleri, dinleri para, kıbleleri karıları olacak. Onlar
aza kanaat etmeyecekler, çok ile de doymayacaklar."
İnsanlar bu hâle geldiği zaman bunlar zuhur edecek ve çeşitli
ibtilâlara maruz kalacaklar. Bunun içindir ki içki, kumar, fuhuş,
faiz, denize çırılçıplak girilmesi gibi ve buna mümasil küfür
âdetlerinin yerleşmesi, bunların yaygınlaşması, hakikatin kalkması ile
artık insanlar her şeye müstehak olmuş demektir.
Halk bu isyanlarının cezalarını hiç şüphesiz ki görecektir.
Allah-u Teâlâ bir Hadis-i kudsi'de buyurur ki:
"Benim cinlerle ve insanlarla önemli bir hadisem var! Ben yaratıyorum,
benden başkasına ibadet ediliyor! Ben rızıklandırıyorum, benden
başkasına şükrediliyor." (Taberânî)
Kadınlar çılgın, erkekler sarhoş, orta tabaka şaşkın, zenginler azgın.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz diğer bir Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"İnsanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki gayretleri mideleri,
şerefleri servetleri, kıbleleri karıları, dinleri dirhemleri ve
dinarları olacak. Onlar mahlûkatın en şerlileridir ve onların Allah
katında hiçbir nasipleri yoktur." (Deylemî)
Böyle zamanda böyle insanlar gelecek ve insanlar da böyle
cezalanacak.
Dünya cezaları böyle olduğu gibi, ahiretteki cezaları da ebedî
cehennemde kalmalarıdır.
Hak ve hakikatten saptıkları için başlarına bu belâlar gelecek.
Diğer bir Hadis-i şerif'te şöyle buyuruluyor:
"Fuhuş ve ahlâksızlık açıkça yapılıncaya ve dirhem ile dinara
tapılıncaya kadar, şöyle şöyle oluncaya kadar kıyamet kopmaz." (Ahmed
bin Hanbel)
Bütün bu Hadis-i şerif'ler kıyametin küçük alâmetlerinin bir bir zuhur
ettiğini göstermektedir.
Ulemânın durumu ise meydanda. Bunların yaptığı tahribatı hiçbir papaz
ve hiçbir kâfir yapamaz. Çünkü onların cephesi var, tedbirini alırsın.
Fakat bunlar İslâm gibi göründükleri için, çok büyük tahribat
yaparlar. Dinleyenler sözüne inanır, müslümansa İslâm'dan çıkar, kâfir
ise zaten küfründe devam eder.
Halk çoğunlukla nefse uydukları, İslâm'ı yaşamak, emr-i ilâhî'yi
tatbik etmek nefislerine zor geldiği için açık kapı aramaktadırlar.
Onlar da halkın içindeki bu arzuları bildiklerinden dolayı halkın
hoşuna giden fetvâları vererek ifsad ediyorlar, beşeriyeti peşlerinden
sürüklemek istiyorlar. Şu kadar var ki kendilerine modern müslüman
adını verenler bunların peşindedirler.
Dinimiz ahlâkımızı güzelleştirerek, kötülüklerden ve kötü huylardan
kaçınmamızı emretmektedir.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde:
"Kötülüklerin zâhir ve bâtın olanlarından uzak bulununuz." buyuruyor.
(En'am: 151)
Diğer Ayet-i kerime'lerinde ise şöyle buyuruluyor:
"Size yasak edilen büyük günahlardan kaçınırsanız, kusurlarınızı
örteriz ve sizi ağırlanacağınız şerefli bir yere
yerleştiririz." (Nisâ: 31)
"Onlar ki günahın büyüklerinden ve hayasızlıklardan kaçınırlar, yalnız
bazı küçük kusurlar işleyebilirler. Şüphesiz ki Rabb'inin mağfireti
geniştir." (Necm: 32)
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz "Helâk edici
yedi şeyden sakının!" buyurdular. "Yâ Resulellah! Bunlar
hangileridir?" diye sorulduğunda şöyle buyurdular:
"1. Allah'a şirk koşmak,
2. Sihir yapmak,
3. Allah'ın haram kıldığı canı haksız yere öldürmek,
4. Fâiz yemek,
5. Yetim malı yemek,
6. Savaşta cepheden kaçmak
7. Namuslu müslüman kadınlara zinâ isnad etmek." (Buhârî. Tecrîd-i
sârîh: 1172)
Bu yedi günahın dışında büyük günahlar olduğunu belirten başka Hadis-i
şerif'ler de vardır.
Allah-u Teâlâ'nın nâmütenahi ihsanlarına ve nimetlerine karşı isyan
etmek nankörlük demek olduğundan, aslında günahların hepsi büyüktür.
Buna rağmen Hadis-i şerif'te beyan buyurulan yedi büyük günah, diğer
bütün günahların anası olduğu için, hususiyetle bunlardan sakınmak
lâzımdır.
Hadis-i şerif'lerde şöyle buyuruluyor:
"İmân-ı kâmil iki yarımdır. Bunların birisi yasakların işlenmesinden
sakınmak, sabır ve diğeri emirlere uymak ve itâat-i ilâhî'den ibâret
olan şükürdedir." (Camius-sağir)
"Muhacir, Allah'ın yasakladığı şeylerden kaçınandır." (Buhârî. Tecrîd-
i sârîh: 10)
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz etrafında
ashabından bir cemaat olduğu halde buyurdu ki:
"Allah'a hiçbir şeyi ortak koşmayacağınıza, hırsızlık yapmayacağınıza,
zina etmeyeceğinize, çocuklarınızı öldürmeyeceğinize, kendiliğinizden
uyduracağınız herhangi bir yalanla iftirada bulunmayacağınıza, dinen
bilinen kulluk ve taatta isyan etmeyeceğinize dair bana biat ediniz.
Verdiği bu sözü yerine getirenin sevabı, Allah tarafından karşılanır.
Kim ki bu sayılan günahtan birine düşer ve bu dünyada cezasını
çekerse, bu onun günahının kefaretidir. Dünyada suçu gizli kalanın
cezası Allah'a kalır. Allah dilerse onu bağışlar, dilerse azab
eder." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh: 18)
Nefsin meşru olmayan arzularına uymayı dinimiz haram kılmıştır. Nefis
daima kötülüğe meyillidir.
Ayet-i kerime'de:
"Rabb'imin merhameti olmadıkça, nefis olanca şiddetiyle kötülüğü
emreder." buyuruluyor. (Yusuf: 53)
Hadis-i şerif'te ise şöyle buyuruluyor:
"Vallahi ben, vefatımdan sonra Allah'a şirk koşmanızdan korkmuyorum,
fakat nefislerinize uymanızdan korkuyorum." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh:
661)
İnsanın kendi nefsi ile cihad etmesine "Cihad-ı ekber" denilmiştir.
Çünkü düşmanların en büyüğü nefistir. Bir insanın sana yapacağı en
büyük düşmanlık seni öldürmesidir. Bu ise şehâdetine vesile olduğu
için, seni en yüksek mertebeye erdirir. Nefsin elinde ölürsen ebedi
hayatın mahvolur.
Bunun içindir ki Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz
Hadis-i şerif'lerinde:
"En şiddetli düşmanın iki yanın arasındaki nefsindir." buyurmuşlardır.
(Beyhakî)
En büyük düşmanla mücadeleye girişildiği için Resulullah -sallallahu
aleyhi ve sellem- Efendimiz bir diğer Hadis-i şerif'lerinde:
"Hakiki mücahid, nefs-i emmâresi ile savaşan kimsedir."
buyurmuşlardır. (Tirmizî)
Vuslata erebilmek nefis ve şeytanla mücadeleye bağlı kılınmıştır.
Bir Âyet-i kerime'de:
"Nefsini tertemiz yapıp arındıran felâh bulmuş kurtulmuştur. Onu
kirletip örten kişi ise ziyana uğramıştır." buyuruluyor. (Şems: 9-10)
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz ise Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyuruyor:
"Cehennem nefsin istekleri ile, cennet de nefsin hoşlanmadıkları ile
örtülüdür." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh: 2035)
Nefsin her bir arzusu bir put mesabesindedir. Süflî nefsi, his ve
meyillerinden arındırıp tezkiye etmedikçe kişi nefsin putlarına
tapmaktan kurtulamaz.
Ayet-i kerime'de:
"Gördün mü o hevâ ve hevesini ilâh edinen kimseyi?" buyuruluyor.
(Furkan: 43)
İnsanlar nefislerinin hevâ heveslerine tabî olunca nizam ve intizam
bozulur, hayatın gerçeklerinden uzaklaşılır.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"Allah altmış yaşına kadar ömür verdiği halde, (yaratanı ve yaşatanı
tanımayan) kimsenin mazeretini kaldırmıştır." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh:
2020)
Hakk'a uymayıp, Hakk'ı kendi arzu ve heveslerine uydurmaya kalkışanlar
hakkında Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde şöyle buyurur:
"Eğer hak onların heveslerine uysaydı, gökler ve yer ile bunlarda
bulunanlar bozulur giderdi." (Müminun: 71)
Nefsin arzu ve heveslerine uymayanlar hakkında da Kur'an-ı kerim'de
müjdeler vardır:
"Rabb'inin huzurunda durmaktan korkan ve nefsini hevâ ve hevesten
alıkoyan kimseye gelince, cennet onun varacağı yerin ta kendisi
olacaktır." (Nâziat: 40-41)
Günümüzde irtikab edilen bazı menhiyatlar:
Gasp:
Gasp; bir şeyi zorla ve haksız yollarla sahibinin elinden almak, mal
sahibinin izni olmadan, o maldan el çektirecek şekilde almak demektir.
İslâm'a göre alım-satımı meşru olan mala "Mütekavvim mal" denir.
Gaspta mala el koyma işi hırsızlık yoluyla olmamıştır. Mal sahibinden
gasbedileceği gibi, kiracıdan, rehin veya emanet olarak yanında
bulunduran kimseden de gasbedilmiş olabilir.
Başkasının malını gasbetmek Kur'an-ı kerim, Sünnet-i seniyye ve İcmâ
delilleri ile yasaklanmıştır.
Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde şöyle buyurmaktadır:
"Aranızda birbirinizin mallarını haksız sebeplerle yemeyin." (Bakara:
188)
Amr bin Nüfeyl -radiyallahu anh- den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyurmuşlardır:
"Her kim bir karış toprağı zulüm yoluyla gasbederse, Allah kıyamet
günü yedi kat yerin dibinden itibaren onun boynuna dolar." (Müslim:
1610)
Gasbedilerek zorla ele geçirilen mal haramdır ve büyük günahtır.
Kapkaç:
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resulullah -
sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle
buyurmuşlardır:
"Hiçbir zinâkâr, mümin olarak zinâ etmez. Hiçbir içkici, mümin olarak
içki içmez. Hiçbir hırsız, mümin olarak hırsızlık etmez. (Bir
rivayette) Hiçbir kapkaççı, halkın gözünde kıymetli olan şeyi mümin
olarak kapıp kaçmaz." (Buhârî. Tecrid-i sarîh: 1889-1890)
Hadis-i şerif'e dikkat edilirse Resulullah -sallallahu aleyhi ve
sellem- Efendimiz hiçbir zinâkârın mümin olarak zinâ edemeyeceğini,
hiçbir içki içenin mümin olarak içki içemeyeceğini, hiçbir hırsızın
mümin olarak hırsızlık yapamayacağını ve hiçbir kapkaççının mümin
olarak kapkaççılık yapamayacağını çok veciz bir ifade ile beyan
buyurmaktadır.
Ebu Âmir el-Eş'arî -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz diğer bir Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:
"Ümmetimden muhakkak ki birtakım zümreler türeyecektir. Bunlar zinâ
etmeyi, ipekli elbiseler giymeyi, şarap içmeyi, çalgıları helâl ve
mübah sayacaklar (yani bunu, utanmayıp açıkça yapacaklar).
Yine bunlardan birtakım zümreler gelip, yüksek tepelerin yanlarına
konacaklar. Onların çobanları, hayvan sürüsünü sabah akşam güdüp
(evlerine) getirecek.
Onlar mutluluk içinde refah bir hayat yaşarken, yanlarına ihtiyaç
içinde bir fakir gelince: 'Yarın gel!' diyecekler.
Bunun üzerine Allah bunlara gadap ederek (sevip eğlendikleri) dağı
üzerlerine yıkarak bir kısmını helâk edecek, bir kısmını da maymuna ve
domuza çevirecek. Onlar kıyamet gününe kadar böyle
kalacaklardır." (Buhârî. Tecrid-i sarîh:1892)
Bir insan kötü iş ve icraatları yaparken, Allah-u Teâlâ ve Tekaddes
Hazretleri ona kötü sıfatlar taktığından ötürü; imanını alıyor,
İslâm'dan çıkarıyor, sıfatını sıfat-ı hayvâniyeye çeviriyor, kalbini
mühürlüyor, artık onu cehenneme gönderiyor.
Allah'tan başka hiç kimse onun suretini bir daha çeviremez.
Hırsızlık:
Başkasına âit olan, korunan, belli miktara ve kıymete sahip malı gizli
kapalı bir şekilde almaya hırsızlık denir.
Bir insanı öldürmek veya dövmek, bir uzvuna zarar vermek haram olduğu
gibi, malını almak da haramdır. Bu işde kul hakkı vardır.
İslâm, kıyamete kadar bakî kalacak hükümleriyle insanlık haysiyet ve
şerefini koruduğu gibi cana, mala ve ırza saldırıyı da en büyük
günahlardan telâkki etmiştir, malını müdafaa ederken öldürülen
kimsenin şehit olacağını bildirmiştir.
Bu yüzden bu suçlar cezaların en ağırını icabettirir. Yapanlar
hakkında açık ve kesin hükümler bulunmaktadır.
Hırsızlığın cezası, hudud denen ağır suçlar sınıfına girer. Müeyyide
Kur'an-ı kerim'de tesbit edilmiştir.
Nitekim Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:
"Zâni zinâ ederken mümin olarak zinâ etmez. Hırsız çalarken mümin
olarak çalmaz. Şarabı içerken dahi sarhoş mümin olarak
içmez." (Müslim: 57)
İçkinin Haram Oluşu:
İslâm dini aklın muhafazasına çok önem vermiştir. Aklı izale edip
faaliyetlerini durdurması yönünden insana çok büyük zararı olan içkiyi
ve uyuşturucu maddeleri yasaklamıştır. Çünkü bunlar insanın yalnız
aklına ve vücuduna değil; nesline, malına, şeref ve haysiyetine de
zarar verir.
İçki içmenin haramlığı kesin delillerle sabittir.
Bu hususta Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'lerinde şöyle buyurmaktadır:
"Ey iman edenler! İçki, kumar, putlar ve fal okları, şeytan işi
pisliklerdir." (Mâide: 90)
Görüldüğü üzere içkinin haramlığı putlarla beraber zikredilmiştir.
"İçki içen puta ibadet eden gibidir." (İbn-i Mâce)
Hadis-i şerif'in işaretinden anlaşıldığı gibi, içki içmek puta
tapıcılık kabilinden gösterilmiş, diğer taraftan da pislik olarak
vasıflandırılmıştır.
"Bunlardan kaçının ki saâdete eresiniz." (Mâide: 90)
Ondan uzak durmak saâdete ermek için sebep olarak kabul edilmiştir. Bu
yasağı çiğnemek ise felâketin tâ kendisi olur.
"Şeytan; içki ve kumar yüzünden aranıza düşmanlık ve kin sokmak, sizi
zikrullahtan ve namazdan alıkoymak ister. Artık siz bunlardan
vazgeçtiniz değil mi?" (Mâide: 91)
Hazret-i Ömer -radiyallahu anh- bu ifadeyi ilk duyuşunda "Vazgeçtik ey
Rabbimiz vazgeçtik!" diye haykırmıştır.
Binaenaleyh insanlar arasındaki ismi ne olursa olsun ve her neden
yapılırsa yapılsın, sarhoşluk veren içkilerin azı da çoğu da haramdır.
Bu hususta Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in
beyanları ise şöyledir:
"Her sarhoşluk veren şey içkidir ve her sarhoşluk veren şey
haramdır." (Müslim: 2003)
İçkinin haramlığı hususunda İcmâ vardır.
İçki, içilmesi günah olan bir mefsedettir. Resul-i Ekrem -sallallahu
aleyhi ve sellem- Efendimiz içki içene ceza uygulatmıştır.
Diğer Hadis-i şerif'lerde ise şöyle buyurulmaktadır:
"Ümmetimden bir tâife olur ki içki içerler ve içkinin adını değiştirip
istedikleri bir ismi ona takarlar." (Ahmed bin Hanbel)
"Her ne olursa olsun çoğu sarhoşluk veren şeylerin azından da
sakınınız." (İbn-i Mâce)
"Çoğu sarhoşluk veren şeylerin azından da sizi nehyederim." (Tirmizî)
"Her sarhoşluk veren haramdır." (Buhâri)
"Her sarhoşluk veren hamrdır (alkollü içkidir)." (Camius-sağir)
"Çoğu sarhoşluk veren şeyin azı da haramdır." (Tirmizî)
"İçkiden uzak durunuz. Çünkü o her kötülüğün anahtarıdır."
buyurmuşlardır. (Hâkim)
"İçki içen, onu içtiği sırada kâmil bir mümin olarak içemez." (Buhârî.
Tecrîd-i sârîh: 1889)
"İman nûru şarab içenin kalbinden çıkar." (Camiu's-sağir)
"İçki bütün kötülüklerin anasıdır. İçki içenin kırk gün namazı kabul
olunmaz. Eğer içkili olarak ölürse, cahiliyye ölüsü hâlinde göçmüş
olur." (Camiu's-sağir)
"Dünyada içki içip de tevbe etmeden ölen, âhirette cennet şarabından
mahrum olur." (Buharî, Tecrîd-i sarîh: 1888)
"Müskiratı (alkollü içkileri) içen kimsenin Cenâb-ı Allah'ın
rahmetinden mahrum olacağı Tevrat ve İncil ve Kur'an'da da beyan
buyurulmuştur." (Camiu's-sağir)
"Allah-u Teâlâ derdi de devâyı da indirmiş ve her derd için bir devâ
halketmiştir.
Öyle ise, hastalıklarınızı tedâvi ettiriniz! Fakat haramla tedavi
ettirmeyiniz." (Ebu Dâvud)
"İçki ilâç değil, hastalık ve dertlerin ta kendisidir." (Müslim)
"Allah'a ve ahiret gününe inanan kişi, üzerinde içki içilen sofraya
oturmaz." (Ahmed bin Hanbel)
"Alenen haram işleyen fâsık kimselerin ziyâfet dâvetine icâbet
menhiyâttandır." (Heysemî)
İçki İle İlgili Hükümler:
a. Zaruret durumu dışında azını da çoğunu da içmek haramdır.
b. İçkiyi helâl sayan kâfir olur.
c. Müslüman için alış, satış, hibe ve benzeri yollarla şaraba mâlik
olmak veya başkalarına mülk olarak vermek haramdır.
Çünkü bunlar içkiden yararlanmadır, bu ise bir müslüman için haram
kılınmıştır.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:
"Allah içkinin kendisini, içeni, sunanı, satıcısını, satın alıcısını,
imal edeni, imal ettireni, taşıyanı, taşıttıranı
lânetlemiştir." (Tirmizi)
d. İçki ağır şekilde (muğallaz) bir necis maddedir. Bir dirhemden
fazlası elbiseye dökülse, namazın câiz olmasını engeller.
Kumar:
Hakk Celle ve Alâ Hazretleri Maide suresinin 90 ve 91. Âyet-i
kerime'lerinde kumarı da içki ile beraber haram kılmıştır.
Ayet-i kerime'de içki ve kumarın şeytan işi olduğu, müminler arasına
düşmanlık ve kin soktuğu, zikrullahtan ve namazdan alıkoyduğu beyan
edilmektedir.
Kumar da içki gibi büyük günahlardandır.
Sonunda para kazanılan veya kaybedilen; zar, oyun kâğıtları, piyango,
spor toto, müşterek bahis gibi her türlü şans oyunları kumardır.
Kumar oynamakta kullanılan âlet ve metod ne olursa olsun, nasıl
oynanırsa oynansın bu oyunların hepsi haramdır.
Mal insanların ihtiyaçlarını görmek, mâişet ve saadetlerini temin
etmek için ihsan olunmuş bir nimettir. Kumar ve benzeri yollarda israf
edilmesi, yaratılış gayesine terstir.
Kumar sadece kendi kötülüğü ile kalmaz, içki, kin, intikam, hırs...
gibi pek çok kötülükleri de beraberinde getirir. Kumar yüzünden insan
kendine karşı, ailesine karşı, içinde bulunduğu cemiyete karşı,
Yaratan'ına karşı vazifelerini yapamaz. Dünya saadetinden, âhiret
selâmetinden mahrum olur.
Gününü değil ânını bile boşa geçirmemesi gereken insan, ömrünü hevâ ve
hevesinin peşinde oyun ve eğlence ile ziyan etmemelidir.
Cenâb-ı Fahr-i Kâinat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:
"Tavla oynayan bir kimse, elini domuz etine ve kanına bulamış gibi
olur." (Müslim)
"Tavla oynayan, Allah ve Resul'üne isyan etmiştir." (Ebu Dâvud)
"Satranç oynayanlar Allah'ın rahmetinden mahrumdur." (Münâvî)
"Arkadaşına gel kumar oynayalım diyen kimse sadaka versin." (Buharî)
Devlet Malından Çalmak (Gulûl):
"Bir şeyi gizlice almak, hırsızlık yapmak" mânâlarına gelen gulûl;
taksim edilmeden önce ganimet mallarından bir şey çalmak demektir.
"Devlet malına hıyanet etmek" de bu türdendir.
Uhud savaşında Ayneyn geçidine yerleştirilen okçuların kendilerine
ganimetten pay verilmeyeceği endişesiyle yerlerini terketmesi ve bunun
sonucunda müslümanların büyük zarar görmesi dolayısıyla nâzil olan
Âyet-i kerime'de bir Peygamber'in ganimetlerin taksiminde haksızlık
yapmayacağı belirtilmiştir.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde şöyle buyurmaktadır:
"Bir peygamber için ganimet malına ihanet etmek olur şey
değildir." (Âl-i imran: 161)
Ganimet malından gizli bir şey çalmak emanete hıyanet etmektir. Devlet
malından çalma ve onları kötüye kullanma da böyledir.
"Kim bu hıyanetliği yaparsa, kıyamet gününde hıyanet ettiği şeyle
gelir." (Âl-i imran: 161)
Çalmış olduğu şeylerle orada bulunanların huzurunda rezil olur.
"Sonra herkese kazandığı tastamam verilir ve onlara asla
zulmedilmez." (Âl-i imran: 161)
İsyankârın cezası artırılmayacağı gibi, itaatkârın sevabı da
eksiltilmez.
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre şöyle
söylemiştir:
"Bir gün Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- aramızda bulunduğu
bir sırada ayağa kalkarak hıyaneti andı, onu büyüttü de büyüttü, onun
halini de büyüttü.
Sonra şöyle buyurdu:
"Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda böğürmesi olan bir deve
olduğu halde gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de
'Senin için hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye
cevap verirken bulmayayım.
Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda kişneyişi olan bir at
olduğu halde gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de
'Senin için hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye
cevap verirken bulmayayım.
Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda meleyişi olan bir koyun
olduğu halde gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de
'Senin için hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye
cevap verirken bulmayayım.
Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda çığlığı olan bir kimse
olduğu halde gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de
'Senin için hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye
cevap verirken bulmayayım.
Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda dalgalanan elbiseler
olduğu halde gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de
'Senin için hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye
cevap verirken bulmayayım.
Sakın sizden birinizi kıyamet günü, boynunda altın, gümüş olduğu halde
gelerek 'Yâ Resulellah! Beni kurtar!' derken, kendimi de 'Senin için
hiç bir şeye mâlik değilim, ben sana tebliğ ettim.' diye cevap
verirken bulmayayım." (Müslim: 1831)
Bu Hadis-i şerif'ten anlaşılıyor ki, gerek ganimet malından ve gerekse
devlet malından çalınıp aşırılan her şey kıyamet gününde hainlerin
boynunda asılı olarak gelecektir.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir cümle ile
ifade edilebilecek bir hususu, aynı kelimelerle ayrı ayrı beyan etmesi
hıyanetin vebalini büyütmek ve zihinlerde kuvvetle yerleşmesini
sağlamak içindir.
Her ne kadar bu Hadis-i şerif'te değeri yüksek olan şeyler
zikredilerek ihanetten men edilirse de, diğer bazı Hadis-i
şerif'lerde; ayakkabı bağı, iğne, iplik ve hatta bunlardan daha
değersiz olan devlete âit şeyleri çalmanın aynı şekilde hıyanet
olduğu, ganimet malından böyle değersiz küçük bir şey çalmış olarak
cephede ölen bir askerin şehitlik mertebesini kaybedeceği
belirtilmektedir.
Hazret-i Ömer -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre şöyle
demiştir:
"Hayber savaşının vukû bulduğu gün Resulullah -sallallahu aleyhi ve
sellem- in ashabından bir kaç kişi gelerek 'Filân şehit, filân
şehittir!..' dediler. Nihayet bir kişinin yanına vararak 'Bu da
şehittir!' dediler.
Bunun üzerine Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:
"Hayır! Ben onun aşırdığı bir hırka yahut yağmurluktan dolayı
cehennemde gördüm." buyurdu.
Sonra da:
"Ey Hattab oğlu! Git de 'Cennete müminlerden başkası giremez.' diye
topluluğun içinde nidâ et!' buyurdu.
Ben de çıktım ve:
'Dikkat! Cennete müminlerden başkası giremez!' diye nidâ
ettim." (Müslim: 114)
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre şöyle
demiştir:
"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- ile birlikte Hayber savaşına
çıktık. Allah da bize fethi müyesser kıldı. Ganimet olarak altın ve
gümüş almadık. Sadece eşya, yiyecek ve giyecek aldık. Sonra Vâdil-
kurâ'ya çekildik. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- in kölesi
gölgeliğe girmek için ayağa kalktı. Bu esnada kendisine bir ok isabet
etti, eceli de bundan oldu.
Bunun üzerine biz 'Ona şehadet mübarek olsun yâ Resulellah!' dedik.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-:
"Hayır! Muhammed'in nefsi kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki,
Hayber'de taksim edilmemiş olan ganimetlerden almış olduğu şu hırka
ateş olmuş, onun üzerinde alev alev yanmaktadır." buyurdu.
Herkesi bir korku almıştı. Derken bir kimse bir veya iki adet pabuç
tasması getirdi ve 'Yâ Resulellah! Bunu Hayber'de almıştım' dedi.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurdu:
"Ateşten bir pabuç tasması, yahut ateşten iki pabuç tasması!" (Müslim:
115)
Görülüyor ki çalınan şeyler ateş haline getirilerek hıyanet edenler
onlarla azab edilecektir.
Yine görülüyor ki hain harpte öldürülse bile ona şehit denilemez.
Adiyy bin Amîre el-Kindî -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre
"Ben Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- in şöyle söylediğini
işittim." demiştir.
"Sizden herhangi bir kimseyi memur tayin ettiğimizde, o bizden bir
iğneyi veya iğneden daha değersiz bir şeyi gizleyecek olursa bu bir
hıyanettir. Kıyamet gününde onunla gelir."
Bunun üzerine Ensar'dan siyah bir kimse ayağa kalkarak "Yâ Resulellah!
Bana verdiğin memuriyeti geri al!" dedi. Ben onu hâlâ görür gibiyim.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- "Bu da ne demek oluyor?" diye
sordu. O kimse "Senin şöyle şöyle söylediğini işittim?" deyince,
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurdu:
"Ben aynı şeyleri şimdi bir kere daha söylüyorum. Sizden kimi bir
vazifeye tayin edersek, az çok ne elde ettiyse getirsin. Ondan
kendisine, tarafımızdan verileni alsın, men edilenden
kaçınsın." (Müslim: 1833)
Abdullah bin Abbas -radiyallahu anhümâ- şöyle söylemiştir:
"Bir toplulukta devlet malından hırsızlık (Gulûl) zuhur ederse, Allah
o topluluğun kalplerine korku salar." (Muvatta. Cihad: 26)
Midelerine haram girince, kalplerini korku sarar ve düşmanlarıyla
karşılaşmak istemezler. Düşmanları da onlara galebe çalar.
Devlet Malını Şahsi İşlerde Kullanmak:
Memuriyeti şahsi menfaatlere âlet etmek, devlet malını şahsi işlerde
kullanmak haramdır. Küçüğünden büyüğüne kadar bu husus her şeye
şamildir.
Meselâ en basitinden, kişi çalıştığı işyerinin telefonunu kendi şahsi
işleri için kullanamaz, kullanırsa bedelini ödemesi gerekir.
Hazret-i Ömer -radiyallahu anh- bu işlerin en güzel numunesini
vermiştir. Devlet işlerini gördüğü sırada kabul ettiği ziyaretçisiyle
hususi sohbetine geçerken devlet mumunu söndürmüş ve şahsi mumunu
yakmıştır.
Ömer bin Abdülaziz -rahmetullahi aleyh- halife olur olmaz kağıt
tahsisatını kısmıştı. Medine vâlisi Ebu Bekir bin Hazm, bir mektup
yazarak tahsisatın arttırılmasını talep edince şu cevabı aldı:
"Kaleminin ucunu incelt, satırları sık tut, ihtiyaçlarını ayrı ayrı
değil toptan yaz. Ben müslümanların malından, lüzumsuz sarfiyata
tahsisat ayıramam."
Hastalık Raporu:
Memur veya bir işçinin, hasta olmadığı halde istirahat raporu alması
da haksız kazançtır. Kazancın helâl olması, kişinin o parayı haketmesi
ile mümkündür.
Binaenaleyh vazife yapılmadan alınan para haramdır. Kişi hem yalan
söylemektedir, hem sahtekârlık yapmaktadır, hem de vazifeden
kaçmaktadır.
Diğer taraftan hasta olmadığı halde hasta görünmekle şu Hadis-i
şerif'in şümulüne girmektedir:
"Hasta olmadığınız halde kendinizi hasta göstermeyiniz. Hemen hasta
olursunuz ve ölürsünüz."
Eğer gerçekten zaruri bir iş için rapor alınmışsa, o günlerin hesabı
yapılır, maaştan kesilerek çalıştığı daireye harcanır. Çünkü o senin
hakkın değil.
Rüşvet:
Hususiyetle devlet kapısında olmak üzere, gayeye ulaşmak için
yetkiliye gayri meşru olarak verilen para veya mala rüşvet
denilmektedir.
Bir hakkın iptali veya hakkı olmayan bir şeyin elde edilmesi için
verilen şey mânâsına da gelir.
Kişilerin hakkı olmadığı halde bir menfaati elde etmek için verdikleri
ve aldıkları her şey rüşvettir.
Başkasının malını haksız olarak yemenin haram yollarından birisi de
rüşvettir. Hangi şekilde ve hangi isim altında bulunursa bulunsun
dinimiz rüşveti yasaklamıştır.
Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde şöyle buyurmaktadır:
"Aranızda birbirinizin mallarını haksız sebeplerle yemeyin, bildiğiniz
halde günaha girerek insanların mallarından bir kısmını yemek için onu
hâkimlere (rüşvet yollu) aktarmayın." buyuruyor. (Bakara: 188)
Yanlış yolda olduğunuzu ve günah işlediğinizi bile bile bu gibi haram
yollara tevessül etmeyin.
Allah'ın gadabını gerektirecek kadar kötü olan rüşveti alan da veren
de, hatta vasıta olan da günahta eşittir.
Nitekim Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:
"Rüşvet alana, verene ve vasıta olana Allah lânet etsin." (Hâkim)
Rüşveti alan, veren kim olursa olsun büyük bir haram işlemiş olmakla
beraber, bilhassa adalet mevkiinde bulunan hâkimlerin hükümlerine
tesir edecek şekilde alacakları rüşvet, çok daha ağır bir
mesuliyettir.
Nitekim Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- şöyle söylemiştir:
"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- hükümde rüşveti alan ve
veren kimseyi lânetlemiştir." (Tirmizî: 1336)
Çünkü hak sahibinin hakkını elde etmesi ve kimsenin zulme uğramaması
için çalışmak bunların vazifesidir.
Abdullah bin Mesud -radiyallahu anh- den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyurmuşlardır:
"Halk arasında hüküm veren her hâkim kıyamet günü geldiğinde bir melek
onun ensesinden tutar. Sonra melek başını semaya kaldırır. Eğer meleğe
'Onu at!' diyen olursa, melek onu cehennemin öyle derin bir çukuruna
atar ki, kırk yılda o çukurun dibine varabilir." (İbn-i Mâce: 2311)
Bir hâkimin bu duruma düşmesi, haksız yere hüküm vermesi sebebiyledir.
Adaleti elden bırakmayan, Allah-u Teâlâ'nın rızâsı mucibince
hakkaniyetten ayrılmayan hâkimler için böyle bir emir verilmez.
Hükümlerinde adaletten ayrılmayan hâkimlerin kavuşacakları mükafatlara
dair Hadis-i şerif'ler de pek çoktur.
Abdullah bin Ebî Evfâ -radiyallahu anh- den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyurmuştur:
"Hâkim zulmetmedikçe, şüphesiz ki Allah onunla beraberdir. Hâkim
zulmedince Allah onu kendi nefsi ile başbaşa bırakır." (İbn-i Mâce:
2312)
Memur ve Rüşvet:
Rüşvete hediye isminin verilmesi, onu haramdan helâle çevirmez.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Ezd Kabilesinden
bir zâtı zekât toplamak üzere göndermişti. Bu zâtın vazife dönüşü
"Şunlar zekât malı, şunlar da bana verilen hediyelerdir." demesi
üzerine Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz minbere
çıkarak Allah'a hamd-ü senâdan sonra şöyle buyurdu:
"Gönderdiğim memura ne oluyor ki, 'Bu sizin, bu da bana verilen
hediyedir.' diyor. Babasının ya da annesinin evinde otursaydı, ona
hediye verilir miydi?
Hayatım kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki, sizden biriniz
haksız yere bir şey alırsa; o aldığı deve, sığır veya koyun, omuzuna
yükletilmiş olarak Allah'ın huzuruna çıkacaktır."
Sonra Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz koltuk altları
görünecek şekilde ellerini kaldırıp üç defa "Yâ Rabb, emrini tebliğ
ettim mi?" buyurdu. (Buharî)
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimizin, memuriyeti şahsi
menfaatlere âlet edilmemesi hususunda yaptığı tebliğat son derece
etkili olmuştur.
Muaz bin Cebel -radiyallahu anh- der ki:
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- beni Yemen'e göndermişti.
Hareket edip yürüdüğüm zaman arkamdan birini göndererek beni çağırdı.
Yanına varınca:
'Sana niye adam gönderip geri çağırdığımı biliyor musun?' buyurdu ve
ilâve etti:
"Benim iznim olmadan hiç bir şey almayacaksın! Zira bu gulûldür
(hırsızlıktır). Kim gulûl yaparsa, kıyamet günü aldığı şey ile gelir.
İşte bunun için seni çağırdım. Artık işine gidebilirsin." (Tirmizî:
1335)
Bu tarzda meselenin tebliğ edilmesi, onun hafızasında canlı olarak
kalmasında müessir olması içindir.
Abdullah bin Ömer -radiyallahu anhümâ- bir deve satın alarak meraya
salmıştı. Deve orada otlayarak hayli beslendi. Hazret-i Ömer -
radiyallahu anh- çarşıda gördüğü bu besili devenin kime ait olduğunu
sordu. Oğlunun olduğunu öğrenince onu çağırttı. Kendisini dinledikten
sonra çok celallendi. "Emirül-müminin'in oğlunun devesini güdün,
sulayın, besleyin öyle mi? Olmaz böyle şey! Ey Abdullah! Deveyi sat,
sermayeni al, fazlasını beytülmâle koy." buyurdu ve öyle de yapıldı.
Ömer bin Abdulaziz -rahmetullahi aleyh- in canı meyve istemişti. O
anda ne meyvesi vardı, ne de meyve alacak parası vardı. Halifeye
hediye olarak meyve getirilmişti. Fakat o, meyveden bir tanesini alıp
kokladıktan sonra tabağa geri koydu. Yanındakiler "Resulullah
Aleyhisselâm ve onun halifeleri hediye kabul ederlerdi. Sen niye kabul
etmiyorsun?" diye sordular. O da şu cevabı verdi:
"Hediye Resulullah Aleyhisselâm zamanında hediye idi, fakat onlardan
sonra hediye memurlar hakkında rüşvettir."
Karaborsacılık:
İslâmiyet'te ticaretin temeli doğruluk ve iyiliktir. Alıcı ve
satıcının gönül rızâları, fiyat hususunda insaf ve itidâlden
ayrılmamaları, karaborsacılık yapılmaması, haram ve helâl hudutlarına
riayet olunması; fâizcilikten, ölçü ve tartıda hile yapmaktan,
aldatmaktan, yalan söylemekten, yemin etmekten, haddinden fazla
pahalıya satmaktan kaçınılması... gibi kaideler, ticaret hayatının
mühim şartlarındandır.
Daha çok kazanabilmek için fiyatların artmasını bekleyerek halkın
ihtiyaç duyduğu malları satmayıp stok etmeye karaborsacılık
denilmektedir.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hazret-i Ömer -
radiyallahu anh- den rivayet edilen bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle
buyurmaktadırlar:
"Bir kimse müslümanların zararına yiyecek maddelerini depolar ve
piyasaya sürmezse Allah o kimseye cüzzam hastalığını verir ve onu
iflâs ettirir." (İbn-i Mâce: 2155)
Karaborsacılık haramların en büyüklerindendir ve umuma şamil bir
zulümdür.
Depolanan malın satın alınmış bir gıda maddesi olması, piyasada darlık
bulunması ve bir ay gibi yeterli bir süre geçmesi karaborsacılığın
şartlarındandır.
Karaborsacı ihtiyacı dışındaki malı satmaktan kaçınırsa bu takdirde
devlet onun malını râyiç bedelle alır ve ihtiyaçlılara dağıtır, parası
kendisine verilir.
Bir kimse kendi ürettiği mahsulü depolayıp bekletebilir. Bolluk
zamanında alıp saklayabilir ve kıtlık zamanında kendi ihtiyacı için
satın alabilir. Bu durum karaborsacılık değildir.
Satılan malın gizli ve açık bütün hata ve kusurlarını söyleyip
hiçbirini gizlememelidir. Malın kusurunu müşteriden gizlemek, hile
yapmak haramdır. Bu yolla elde edilen kazanç da haramdır.
Bir kimse kendisine yapıldığı zaman sevmediği bir muameleyi
başkalarına da yapmamalıdır.
Fâiz:
Dinimiz fâiz ile fâizin girdiği bütün kazanç yollarını kesin olarak
haram kılmıştır.
Haram oluşu hem Ayet-i kerime hem Hadis-i şerif ile sabittir.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'lerinde:
"Fâizi yemeyiniz." (Âl-i İmran: 130)
"Allah alış-verişi helâl, fâizi haram kılmıştır." buyuruyor. (Bakara:
275)
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz ise Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:
"Allah fâiz yiyeni, yedireni, şahitlerini ve kâtibini
lânetlemiştir." (Tirmizi)
"Fâizde alan-veren eşittir. (günaha ortaktır.)" (Müslim)
Fâizin helâl olduğunu iddiâ etmek küfürdür.
Cahiliye adetlerinin en yaygınlarından birisi de fâizdir. Cenâb-ı Fahr-
i Kâinat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Vedâ Hacc'ında
cahiliye adeti olan fâizi ayakları altına aldığını ve kaldırdığını
beyan etmişti. Kaldırdığı ilk fâiz de amcası Hazret-i Abbas -
radiyallahu anh-in fâizi idi.
İnsanlar arasındaki sevgi, saygı ve yardımlaşma duygusunu yok eden,
mal hırsını arttırıp Allah'a karşı kulluk ve infak vazifesini
unutturan fâiz ile fâizin girdiği bütün kazanç yollarını dinimiz kesin
olarak haram kılmıştır. Şüpheli şeylerden korunmak mendup olduğu
halde, fâiz şüphesinden korunmak vâcibtir.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz fâizin her
çeşidinin günahını otuzaltı zinâya eşit saymıştır.
Ayet-i kerime'de:
"Eğer fâizi terketmezseniz, bunun Allah'a ve Peygamber'ine karşı
açılmış bir savaş olduğunu bilin. " buyuruluyor. (Bakara: 279)
Fâizciler hakkında buyurulan hem lâfzî hem de manevî ve şiddetli
tehdit hemen hemen başka hiçbir tahrim âyetinde yer almış değildir.
Allah ve Resul'üne harp ilân etmiş olan bu gibi kimseler en şiddetli
bir dil ile lânetlenmişlerdir.
Aslında onların ne Hazret-i Allah'la ne de Resul'ü ile harp etmeleri
mümkün değildir. Asıl harbi Allah ve Resul'ü onlara açmıştır.
Fâizcilerin dünya ve ahirette hezimete uğrayıp perişan olmaları
mukadderdir.
İşlerin Ehliyetli Olmayanlara Verilmesi:
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- der ki:
"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- yanındaki cemaate konuşurken
bir kimse gelerek:
'Yâ Resulellah! Kıyamet ne zaman kopacak?' diye sordu.
Resulullah Aleyhisselâm konuşmasına devam etti, sözlerini
bitirdiğinde:
"Sual sahibi nerede?" dedi.
O kimse:
'İşte buradayım yâ Resulellah!' karşılığını verdi.
Resulullah Aleyhisselâm:
"Emanet zâyi edildiği vakit kıyameti bekle!" buyurdu.
O kimse yine:
'Emanet nasıl zâyi edilir?' diye sordu.
"İş ehil olmayana verildiği zaman kıyameti bekle!" buyurdu. (Buhârî.
Tecrîd-i sarîh: 54)
İşte şimdi tam o zaman.
Üzerine aldığı iş hakkında hiç ilgisi bilgisi olmadığı halde o işin
başına geçiriliyor.
Yani daha doğrusu işe adam aranmıyor da, nâehil olduğu halde adama iş
veriliyor.
Bereketin Azalması:
Enes -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i şerif'lerinde
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuştur:
"Zamanın bereketi azalıp; sene ay kadar, ay hafta kadar, hafta gün
kadar, gün saat kadar, saat de ateşte kuru otun yanması kadar
kısalmadan kıyamet kopmaz." (Tirmizî: 2332)
İşte şimdiki zaman... Bereketsiz bir devir. Gece ve gündüzlerin nasıl
geçtiği hiç anlaşılmıyor.
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resulullah -
sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle
buyurmuştur:
"Kıtlık ve fitneler yılı; yağmurun yağmaması değil, yağmurun yağıp
yağıp da bitki adına birşey bitirmemesidir." (Müslim)
Hiç hayır olmayacak, hayır kalktığı için yağmur yağsa da bereket
olmayacak.
Hayâsızlık:
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde buyurdular ki:
"Hayâ ile iman bir arada bulunur, birbirinden ayrılmazlar. (yani biri
gidince öteki de kalmaz)." (Câmiu's-sağir)
Hayâ, bir müminde bulunması gereken en mühim hususiyetlerden
birisidir.
"Utanmazsan dilediğini yap!" (Buhârî. Tecrid-i sarîh: 2002)
Hadis-i şerif'i müslümanların en belirleyici ahlâki vasfını ve
terbiyesinin karakterini belirlemektedir.
Enes -radiyallahu anh-in rivâyet ettiği diğer bir Hadis-i
şerif'lerinde ise şöyle buyuruyorlar:
"Her dinin bir ahlâkı vardır, İslâm'ın ahlâkı da hayâdır." (İbn-i
Mâce: 4181)
Durum böyle olunca işi ciddi tutmak, Hazret-i Allah ve Resulullah
Aleyhisselâm'ın hükmünün olduğu yerde mahlûkun hükmünün geçmeyeceğinin
idraki içinde olmak gerekir.
Zinâ, fuhuş ve benzeri gayr-i meşru hayasızlıkların yaygınlaştığı bir
memleketin ve halkının başına herhangi bir felâket ve musibetin
geleceği mukadderdir. Bugün olduğu gibi.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde şöyle buyururlar:
"Bir memlekette zinâ ve fâiz yaygınlaşırsa, o memleket halkı Allah'ın
azabını mutlaka helâl kılmış, hak etmiştir." (Taberâni)
Daha evvel arzettiğimiz gibi Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-
Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde:
"Çalgıcı kadınlar ve çalgı aletleri türediği zaman... Kızıl rüzgâr,
zelzele ve yere batma gibi... Afetleri bekleyin." buyurmuştu.
Bunlara itibar ediliyor. Bütün fuhuş, fenalık, rezalet alenen meydanda
ve bunlara rağbet ediliyor. Sanat adı altında yapılıyor ve
televizyonlarda gösterilerek onca imanlar söndürülüyor. Allah-u Teâlâ
onlara lânet eder, hiçbir surette onlara rahmet nazarı ile bakmaz.
Cahş'ın kızı Zeynep -radiyallahu anhâ- Vâlidemiz buyururlar ki:
"Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- bir kere telaşla: 'Lâ ilâhe
illâllah' diyerek odama girdi. Baş parmağıyla onu takip eden (şehadet)
parmağıyla halka yaparak;
"Yaklaşan fitne ve belâdan vay Arapların haline! Bugün Ye'cüc ve
Me'cüc seddinden bu kadar delik açıldı."
Bu sırada ben; 'Yâ Resulellah! İçimizde bu kadar sâlihler varken biz
de helâk olur muyuz?' diye sordum.
"Evet fısk-ı fücür, fuhuş, masiyet çoğalınca (helâk olursunuz)" diye
cevap verdi." (Buhari Tecrid-i sarîh: 1372)
O gün gelmezden evvel tevbe edip Allah ve Resulü'ne yönelenlere ne
mutlu! Allah-u Teâlâ dilediğini dilediği şekilde kurtarır. Bu gibi
kimselerin dünyası saâdet olur. Çünkü o Hakk ile idi halk ile değil.
Hadis-i şerif'te ise:
"Allah bir topluluğa azap indirince, bu azap onların hepsine dokunur.
Sonra kıyamet gününde herkes kendi ameline göre haşrolunur. (Sâlihler
mükâfatını görür, fâsıklar azap olunur.)" buyuruluyor. (Buhârî Tecrid-
i sarîh: 2119)
İyiler saâdet-i ebediye'ye nâil oldukları gibi cennet-i âlâ'ya
girerler, en güzel bir hayatla yaşarlar, kendilerine vadolunan ilâhi
mükâfatlara nâil olurken sonsuz bir hayatla müşerref olurlar.
Ve fakat azgın nankörlere gelince küfürleri sebebiyle bu azgın
cahillere hazırlanmış ilk ziyafet kaynar sudur. Sonra cehenneme
atılırlar. Ateş içinde yiyecekleri zakkum, içecekleri kanlı irindir.
İsyan edip karşı gelenlerin cezası budur.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde:
"Hayânın azlığı küfür alâmetidir." buyururlar. (Münâvî)
Dinin öngördüğü nikâha önem verilmedi. Ahkâma mucip âile hayatı
yaşanmadığı için nesil de böyle oldu.
Bu hayâsızlık insanları imansızlığa sevketti. Hayasızlık ve imansızlık
neticesinde de nesil bu hale geldi. Hiçbir hüküm tanımıyor.
Bir de haram lokma. Küffar bu necip milleti hiçbir şekilde yenemedi,
bozamadı. Ancak fâizi sokmakla, haram lokmayı tattırmakla, bu güzel
millet bozuldu.
"Ey iman edenler! Allah'tan sakınınız. Eğer imanınızda gerçek iseniz,
fâizden arta kalanı bırakın almayın. Yok eğer fâizi terketmezseniz,
bunun Allah'a ve Peygamber'ine açılmış bir savaş olduğunu bilin. Eğer
fâiz almaktan tevbe ederseniz, ana paranız yine sizindir. Böylece ne
kimseye haksızlık etmiş ne de haksızlığa uğramış olursunuz." (Bakara:
278-279)
Hakk'tan kopmuşlar. Kimi particilerin, kimi türeme imamların, kimi de
şeyh zannettiği şeytanların peşinde ve izinde. Kimisi küffara hayran,
İslâm'ın yalnız ismini taşıyor.
Zenginler sarhoş, kadınlar çılgın, orta tabaka şaşkın ve şuursuz.
Gönüller hep perişan.
Elektrik mühendisi bir kardeşe: "Sen elektrikçisin. Bir insan ceryana
tutulursa ne olur?" diye sorduk. "Çarpar!" dedi. Bunun üzerine: "Ya
öldürür, ya sakat bırakır. İşte haram budur." dedik.
Harama irtikap edenlerin oturduğu koltuk elektrikli sandalyedir. O
kişi, o anda ölüme mahkûmdur. Yani ruhu o anda ölmüştür, yaşayan canlı
cenazedir. O koltuğa hevesli, cebine hevesi çok amma, oturduğu anda
elektrikli sandalyeye oturduğunu çok iyi bilmelidir, ebedî hayatını
söndürmüştür.
Uyan be kardeş! Şu Âyet-i kerime'yi düşün ve günahlarına tevbe et!
Hazret-i Allah'tan affını iste! Allah'ın dinini, Resulullah
Aleyhisselâm'ın sünnetini yaşamayı gaye edin ve azmet!
"Başınıza gelen herhangi bir musibet, kendi ellerinizle işledikleriniz
yüzündendir. O yine de çoğunu affeder." (Şûrâ: 30)
Zinâ:
Dinimiz evlilik dışı münasebetleri haram kılmıştır. Çok çirkin bir
fiil olup, şiddetle yasaklanan büyük günahlardan birisidir.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde:
"Zinâya yaklaşmayın. Çünkü o, şüphesiz hayâsızlıktır ve çok kötü bir
yoldur." buyuruyor. (İsrâ: 32)
Çünkü insanı tahrik ederek zinâya götüren şehvet duygusundan ve
tehlikelerden emin olmak, ancak zinâya yaklaşmamakla mümkün olur.
Yaklaşıldığı takdirde bu emniyeti sağlamak güçleşir.
Zinâ öyle bir hayasızlıktır ki, neticesinde nesep bozulur, nesiller
soysuzlaşır. Oysa ki İslâm dini neslin korunmasına büyük önem
vermektedir.
Allah-u Teâlâ diğer bir Ayet-i kerime'sinde:
"Kötülüklerin açığına da gizlisine de yaklaşmayın, Allah'ın haram
kıldığı cana haksız yere kıymayın." (En'am: 151)
Buyurmuş, adam öldürme fiilini zinâ fiili ile anarak yasaklama
getirmiştir. Çünkü zinâ da aslında nesli öldürme niteliğindedir.
Cenâb-ı Fahr-i Kâinat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"İlmin kalkması, cehaletin kökleşmesi, çeşitli içkilerin içilmesi,
zinânın çoğalması kıyamet alâmetlerindendir." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh:
71)
"Bir memlekette zinâ ve fâiz yaygınlaşırsa, o memleket halkı Allah'ın
azabını mutlaka helâl kılmış, hak etmişlerdir." (Taberâni)
"Zinâ gibi fuhşiyâtın zuhûru, yerin sarsılmasını mûcib olur." (Camius-
sağir)
"Zinâdan sakınınız. Zira zinâda dört hâl vardır. Yüzde olan güzellik
nurunu, rızıkta olan hayır ve bereketi giderir. Cenâb-ı Allah'ın
gadabını ve uzun süre cehennem azâbına uğramayı gerektirir." (Camius-
sağir)
"Zinâ, fakirlik meydana getirir." (Münâvî)
"Kim iki çene arasını (haram lokma ve kötü sözden), iki bacak arasını
(zinâ ve kötülüklerden koruyacağına) bana söz verirse ben de ona
cenneti söz veririm." (Buhârî. Tecrîd-i sârîh: 2032)
En mühimi de uhrevî zararlarıdır ki, bu gibi kimselerde Allah korkusu
ve ahiret endişesi zayıflar, kalbi kararır.
Hadis-i şerif'lerde şöyle buyuruluyor:
"Bir kul zinâ ettiği zaman, iman nûru kalbinden çıkar, bir gölge gibi
başının üstünde durur. Ancak tam bir tevbe ettiği zaman dönüp kalbine
girer." (Camiüssâğir)
"Bir kimse zinâ ederse imanı ondan çıkar. Şu kadar var ki tam bir
pişmanlıkla hâlisan tevbe ederse affolunur." (Tirmizî)
"Şüphesiz zinâ eden kimselerin vücudu kıyamet gününde ateş kesilir,
fırın gibi alev alır parlar." (Camius-sağir)
İlâhî Takdiri Bozmaya Çalışanlar:
Bir iman zafiyetinin neticesi olarak, çocuğu olmayan nice kimseler,
olsun diye her türlü hileye başvurdukları gibi; birçok kimseler de
olacak olan çocuğu olmasın diye İslâmî olmayan usüllere
başvurmaktadırlar.
Bu ise günümüzün mühim hastalığıdır. Bu gibi yersiz hareketler takdir-
i ilâhiyi bozmaya çalışmak mânâsına gelir.
Allah-u Teâlâ'ya teslim olan, onun taksimât-ı ilâhîsine râzı olur,
telâşa lüzum görmez, doktorlara başvurmaz.
Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"Cenâb-ı Hakk'ın takdirine râzı olan kimse gönül zenginliğine sahip
olur." (Münâvî)
Bütün bunlar hep şeytanın oyunları ve icraatlarıdır.
Nitekim Ayet-i kerime'de buyurulduğu üzere şeytan cennetten
kovulduğunda insanları nasıl yoldan çıkaracağını itiraf ederek şöyle
dedi:
"Öyle ise beni azdırdığın için andolsun ki, ben de onları saptırmak
için, senin doğru yolun üzerinde tuzak kuracağım." (A'raf: 16)
Onları şaşırtıp eğri büğrü yollara sevketmenin çarelerini arayacağım.
"Onlara emredeceğim, Allah'ın yaratışını değiştirecekler." (Nisâ: 119)
Şeytan böyle demişti, dediği gibi de istediğini yaptırıyor. Bunları
yaptırırken de onlara bir tat ve ümit veriyor, peşine koşturuyor, rızâ-
i Bâri'den uzaklaştırıyor.
İşte Ayet-i kerime'ler, işte yaptıkları işler!
Rahim bir kabre benzer
Dıştan iç âlemi bilinmez
Allah-u Teâlâ onu dayadı döşedi
Çocuk için müdahale edilmez.
Bu nokta çok mühimdir, bugünün çok mühim bir hastalığıdır.
Hatta o kadar ki, çocuk olsun diye yabancı yerden alanlar bile var.
Kimileri de tüp bebek usûlüne başvuruyorlar. Bu ise doğrudan doğruya
bir hayâsızlıktır, ilâhî ahkâma uygun değildir ve aynı zamanda
zinâdır.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde buyurur ki:
"Allah her dişinin neye gebe kalacağını, rahimlerde neyi eksik neyi
ziyade edeceğini bilir." (Ra'd: 8)
Burada Allah-u Teâlâ ilminin mükemmelliğini ve hiçbir şeyin O'na gizli
kalamayacağını, bütün canlıların dişileri arasında hamile kalanların
erkek mi dişi mi, hilkati tam mı eksik mi, güzel mi çirkin mi, uzun mu
kısa mı ve daha buna benzer bütün hususları ezelî ilmi ile kuşattığını
haber vermektedir.
Normalden farklı olan erken doğumlar veya sakat doğanlar bile
kendiliğinden olmuş şeyler değildir, sırlar âleminde Allah-u Teâlâ'nın
ilmi ve iradesi sayesinde meydana gelen hadiselerdir.
"O'nun katında her şey ölçü iledir." (Ra'd: 8)
Başından sonuna kadar belli sınırlar içinde bir takdir iledir. Her
şeyin haddi ve hududu vardır. Bu miktar ve sınırı aşmaz ve ondan daha
aşağı da düşmez. O'nun ilmi ile çerçevelenmiş olmayan hiçbir şey
yoktur.
Allah-u Teâlâ'nın kelâmına iman eden böyle işlerle uğraşmaz. İman
etmeyenin ise İslâm'la ilgisi kalmaz.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde buyururlar ki:
"Hayânın azlığı küfür alâmetidir." (Münâvî)
Zira kul hayâ etmedikçe Allah'tan korkmaz.
Çocuk olması için bu kadar ısrarlı olmak bu derece hata ise, çocuk
aldırmak da büyük günahtır ve Hazret-i Allah'ın takdirine tamamen
karşı gelmektir. "Sen verdin, ben istemiyorum." mânâsına gelir. O
verdi sen istemedin, O seni ister mi? Sen artık Hazret-i Allah'ın kulu
değilsin, nefsinin ve şeytanın kulusun.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde buyurur ki:
"Geçim endişesi ile (fakirlik korkusuyla) çocuklarınızı öldürüp canına
kıymayın." (İsrâ: 31)
Bu Ayet-i kerime'de belirtildiği gibi kürtaj bir cinayettir. Cahiliye
devrinde kız çocuklarını diri diri toprağa gömerlerdi. Aynı cahiliyet
devam ediyor. Bugün ise daha rahimde iken öldürüyorlar. Bu apaçık bir
katliamdır, Allah-u Teâlâ'nın hükmüne rızâ göstermemektir.
"Biz onların da sizin de rızkınızı veririz." (İsrâ: 31)
Rızıkla ilgili düzenleme Allah-u Teâlâ'nın elinde olduğuna göre; çoluk
çocuk sahibi olmanın, çocukların kız veya erkek olmasının fakirlikle
hiçbir ilgisi yoktur demektir. Kullarına bir babanın evlâdına olan
merhametinden daha çok merhametlidir, çocukların rızkını kendi
teminatı altına almıştır.
"Onları öldürmek gerçekten büyük günahtır." (İsrâ: 31)
Bu cinayetin vebali pek büyüktür. Çünkü beşeriyetin devam etmesi evlât
silsilesinin devamına bağlıdır.
Cinayetlerin Fazlalaşması:
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyurmuştur:
"Nefsim kudret elinde bulunan Allah'a yemin ederim ki, insanlara öyle
bir zaman gelecek, katil niçin öldürdüğünü, maktül de niçin
öldürüldüğünü bilmeyecektir." (Müslim: 2908)
Bugünkü anarşi beyan ediliyor.
Niçin öldürdüğünü, kimi öldürdüğünü bilmiyor. Sebep yok, maksat yok.
Bütün bu kötü haller ve icraatlar hep kötü idareciler sebebiyle husule
geliyor. Onlar münafık olacaklar. Görünüşte ismi İslâm, fakat isimde
kalmıştır.
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
"Herc çoğalmadıkça kıyamet kopmayacaktır."
Buyurmuşlar, Ashâb-ı kiram: "Herc nedir yâ Resulellah?" diye
sorduklarında:
"Katildir katil!" buyurmuşlardır. (Müslim: 157)
Haksız yere kasten bir kimseyi öldürmek büyük bir suçtur. Bu cinayeti
işleyenler dünyada kısasa, ahirette ise cezaya uğrar.
Kur'an-ı kerim'de öldürmenin haram olduğuna dair pek çok Ayet-i kerime
vardır.
Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde bir mümini haksız yere öldürmenin
büyük bir cinayet olduğunu ve o nisbette cezaya sebep olacağını beyan
buyurmaktadır:
"Kim bir mümini kasten öldürürse, onun cezası, içinde devamlı kalacağı
cehennemdir." (Nisâ: 93)
Çünkü o, çok büyük bir suç işlemiştir.
"Allah ona gazap etmiş, lânetlemiş ve büyük bir azap
hazırlamıştır." (Nisâ: 93)
Cehennemde ebedî kalma cezası, katilin tevbekâr olmamasına âittir.
Tevbesinin kabul edilip edilmemesi ise Allah-u Teâlâ'nın iradesine
bağlıdır.
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre diğer bir
Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:
"Eğer gök ve yer sakinleri bir müminin kanının akıtılmasına
(öldürülmesine) katılsalar, Allah mutlaka onları cehenneme yüzü üzere
sürer." (Tirmizî. Diyât 8)
İnsanların nazarında dünya büyük ve önemli bir varlık olmasına rağmen,
bir mümini öldürmenin anlatılmayacak derecede tehlikeli ve korkunç bir
âfet olduğu belirtilmektedir.
Allah-u Teâlâ diğer bir Ayet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:
"Kim bir cana kıymamış, ya da yeryüzünde bozgunculuk yapmamış olan bir
kimseyi öldürürse, sanki bütün insanları öldürmüş gibidir." (Mâide:
32)
Burada insan hayatının ne kadar değerli olduğu gözler önüne
serilmektedir.
Haksız yere bir başkasının hayatını alan veya ölümüne sebep olan
kimse, yalnızca bir kişiye zulmetmekle kalmamış, aynı zamanda insan
hayatının ulvîliğini ayaklar altına almış, bu hususta başkalarına da
cesaret vermiş, Allah-u Teâlâ'nın gazabını haketmiş olur.
Cenâb-ı Fahr-i Kâinat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i
şerif'lerinde:
"Mümin haram olan kanı akıtmadıkça, dininin geniş alanında kalır."
buyuruyorlar. (Buhârî)
Bir mümin büyük günahlar işlese de; tevbe eder, kul haklarını öderse,
Allah-u Teâlâ'nın affına uğrayabilir ve dininin geniş alanında kalır.
Fakat kendisine mümin kardeşinin kanı bulaşan kimse, aff-ı ilâhiden
ümitsiz olarak yaşadığından, dini de hayatı da onu sıkar. Huzur içinde
yaşayamaz.
Öldürülen insanın velisi, kısas yoluyla katilin öldürülmesini istese
bile, bu ceza dünyadaki cezasıdır. Ölenle öldürülen arasındaki diğer
hükümler ahirete kalmıştır.
İlâhî mahkemede ilây-ı kelimetullah için öldüren kurtulacak, fakat
gayr-i meşru bir maksatla öldüren, öldürdüğü kimsenin de günahını
yüklenerek hesap yerinden ayrılacaktır.
Abdullah bin Mesud -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i
şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyururlar:
"Kıyamet günü bir adam bir başkasının elinden tutmuş olarak gelir ve:
'Ey Rabb'im! Bu beni öldürdü!' der.
Azîz ve Celîl olan Allah da: 'Onu niye öldürdün?' diye sorar. Adam:
'İzzet senin için olsun diye öldürdüm!' der. Allah-u Teâlâ: 'İzzet
benim içindir!' buyurur.
Bir başka adam da bir başkasının elinden tutmuş olarak gelir ve: 'Ey
Rabb'im! Bu beni öldürdü!' der.
Azîz ve Celîl olan Allah da: 'Onu niye öldürdün?' diye sorar. Adam:
'İzzet falancanın olsun diye öldürdüm!' der. Allah-u Teâlâ: 'İzzet
falancanın değildir!' buyurur ve o adam öbürünün günahıyla
döner." (Nesâi. Tahrim 2)
İnsan öldürmenin haram olduğunu belirten daha pek çok Hadis-i şerif
mevcuttur.
Büreyde -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i şerif'lerinde
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle
buyurmuşlardır:
"Müminin öldürülmesi Allah katında, bütün dünyanın yok olup
gitmesinden daha büyüktür." (Nesâi. Tahrim 1)
Berâ bin Âzib -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resul-i
Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i
şerif'lerinde ise şöyle buyuruyorlar:
"Şüphesiz ki dünyanın yok olup gitmesi, Allah katında haksız yere bir
mümini öldürmekten daha hafiftir." (İbn-i Mâce: 2619)
Meşru Savunma (Nefsi Müdafaa):
Bir kişi bir başkasının canına, malına veya ırzına saldırıda bulunacak
olsa, yahut haksız yere malına veya canına kastetmek üzere saldırsa,
yahut ırzına tecavüz için bir kadına hücum etse, saldırıya uğrayanın
ve başkasının bu saldırıyı defedebilmek için gerektiği kadarıyla
karşılık vermek hakkı vardır.
Meşru savunmanın delili Allah-u Teâlâ'nın şu buyruğudur:
"Size saldırana, onun size saldırdığı gibi siz de saldırın. Allah'tan
korkun ve biliniz ki Allah muttakilerle beraberdir." (Bakara: 194)
Burada takvânın emredilmesi "Benzeriyle saldırıyı defetmek" düsturuna
bağlı kalmanın veya daha hafif olanı yapmak suretiyle tedricen
savunmayı esas almanın zorunlu olduğunun delilidir.
Sünnet-i seniyye'den delili ise Hadis-i şerif'lerdir.
Muhârik -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre şöyle demiştir:
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- e bir kimse gelerek: "Yâ
Resulellah! Bir adam gelip malımı almaya kalkarsa ne yapayım?" diye
sordu. Resulullah Aleyhisselâm "Ona Allah'ı hatırlat!" buyurdu. Adam
"Hatırlamazsa?" dedi. Resulullah Alyhisselâm "Etrafındaki
müslümanlardan yardım iste." buyurdu. Adam "Etrafımda hiç müslüman
yoksa?" diye sordu. Resulullah Aleyhisselâm "Öyleyse sultandan yardım
iste." buyurdu. Adam yine "Sultan benden uzaksa!" dediğinde şöyle
buyurdu:
"Bir âhiret şehidi oluncaya veya malını koruyuncaya kadar malın için
mücadele et." (Nesâî. Tahrim 21)
Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre şöyle
söylemiştir:
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-e bir kimse gelerek "Yâ
Resulellah! Birisi gelip benim malımı almaya kalkarsa, ne buyurursun?"
diye sordu. "Ona malını verme!" buyurdu. "Şayet benimle mukatele
ederse?" diye sordu. "Sen de onunla mukatele et!" buyurdu. O kimse
yine "Ya beni öldürürse!" diye sordu. "O halde şehit gidersin!"
buyurdu. "Ya ben onu öldürürsem!" diye sorduğunda ise "O cehennemde
olur." buyurdu. (Müslim: 140)
Başkasını savunmanın câiz oluşuna gelince; bunun temeli ise can olsun,
mal olsun saldırılması haram kılınmış şeyleri mutlak olarak müdafaa
etmenin gereğidir. Eğer bu hususta yardımlaşma olmayacak olursa,
insanların malları da canları da boşu boşuna telef olup gider.
Başkaları da böyledir.
Enes -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre Resul-i Ekrem -
sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz: "Zâlim olsun, mazlum olsun
müslüman kardeşlerinize yardım ediniz." buyurdukları zaman Ashab-ı
kiram -radiyallahu anhüm- "Yâ Resulellah! Mazluma yardım edelim güzel
de, ya zâlime nasıl yardım edeceğiz?" diye sordular. Bunun üzerine
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle devam
ettiler:
"Zâlimin iki elinin üstünü tutarsınız, kötülük yapmasına meydan
bırakmazsınız." (Buhari. Tecrid-i Sarih: 1088)
Kendisini savunan kimse, mümkün olması halinde en hafif olanından
başlar. Eğer saldırıda bulunan kişiyi sözle, insanların yardımını
istemek suretiyle defetme imkânı varsa, döverek müdafaaya girişmek
haramdır. Eğer elle vurmak suretiyle savunma imkânı varsa kamçı
kullanması haram olur. Kamçı ile savmak mümkün ise, sopa kullanması
haram olur. Bir organını kesmek suretiyle bu saldırıyâ mâni olmak
mümkün ise öldürmek haram olur.
Şayet müdafaa ancak saldırıda bulunanı öldürmekle mümkün olabiliyorsa,
savunmada olan kişi öldürme hakkına sahiptir. Çünkü bu savunmanın
zaruretleri arasında yer almaktadır. Saldıran silâh çekecek olursa,
savunan kişinin onu öldürmesi mubah olur. Çünkü ancak onu öldürmek
suretiyle kendisini savunabilir. Zira başkalarının yardımını isteyecek
olursa, yardım gelmeden önce saldırgan onu öldürebilir.
Saldırganı Defetmenin Şartları:
1. Saldırının, cezalandırılması ön görülmüş bir suç olması şarttır.
Buna göre babanın, kocanın veya öğretmenin terbiye hakkını kullanması,
saldırı olarak vasıflandırılmaz. Küçüğün, delinin ve hayvanın
saldırısında suç niteliği yoktur.
2. Saldırının gerçekleşmekte olması gerekir, tehdit edilmesi ile
olmaz.
3. Saldırıyı başka bir yol ile defetmeye imkân bulunmalıdır. Başka bir
yolla saldırıyı defetmek imkânına sahip olan bir kişi bunu yapmayacak
olursa, haddi aşan bir kimse demektir.
Nefsi Savunmanın Hükmü:
Canına yahut organlarının herhangi birine kasten hücum edilen bir
kimsenin kendini savunması icabeder.
İnsanın şiddetli açlığından, bulduğunu yemek suretiyle kendini
koruması vâcip olduğu gibi nefsini savunması da vâciptir.
Nitekim Allah-u Teâlâ bir Ayet-i kerime'sinde:
"Kendi elinizle kendinizi tehlikeye atmayın." buyuruyor. (Bakara: 195)
Saldırıya uğrayan kişinin saldırganı öldürdüğü takdirde gerek medenî
ve gerekse cezâî herhangi bir sorumluluğu yoktur. Ne diyet gerekir ne
de kısas.
Bizâtihi saldırı fiili, saldırganın kanını helâl kılmaz, ancak yapılan
saldırıyı önlemeyi vâcip veya câiz kılar. Yapılan saldırının
önlenmesinin istenmesi, saldırganın kanının helâl olmasının sebebidir.
Irzı Savunmanın Hükmü:
Bir fâsık, bir kadına saldırdığı takdirde, imkânı olması hâlinde
kadının kendini savunması icabeder. Çünkü kadının böyle birisine imkân
vermesi haramdır. Kendisini savunmayı terketmesi ise, saldırgana imkân
vermektir. Böyle bir zorlamaya girişen birisini öldürme hakkı da
vardır. Eğer öldürmekten başka bir yolla bertaraf etmesi mümkün
olmazsa kanı heder olur.
Aynı şekilde bir erkeğin, bir kadına saldırmaya çalışan bir kimseyi
gördüğü takdirde saldırganı defetmesi icabeder. Savunması mümkün
olursa ve kendisine gelecek bir zarardan korkmuyorsa, öldürecek dahi
olsa o saldırganı defetmelidir. Çünkü ırzlar Allah-u Teâlâ'nın
yeryüzündeki haramlarıdır. Kişinin bizzat kendi ırzı ile, başkasının
ırzı olması arasında bir fark yoktur.
Savunma yapan kişi hiç bir bakımdan sorumlu tutulmaz.
Kıyametin Küçük Alâmetlerinden Bazıları:
Kıyamet kopmadan önce küçük alâmetler bir bir meydana çıkacaktır.
Hadis-i şerif'lerde belirtilen küçük alâmetlerin başlıcaları hülâsa
olarak şunlardır:
· İlmin ortadan kalkıp cehâletin yerleşmesi,
· Zinânın alenî hâle gelmesi,
· Sarhoşluk veren içkilerin yaygınlaşması,
· Oyun ve çalgı âletlerinin ortaya çıkması ve yaygınlaşması,
· Câriyenin (köle kadının) efendisini doğurması,
· Çobanların zenginleşerek bina yapmakta yarışması,
· Zekât verilecek kimse bulunamayacak kadar servetin çoğalması,
· Aynı dâvâyı güden iki büyük topluluğun birbirleriyle savaşması,
· Adam öldürme hadiselerinin fazlalaşması,
· Emanetin ganimet bilinmesi,
· Elli kadına bir erkek düşecek şekilde erkek nüfusunun azalması,
· Müslümanların kıldan ayakkabı giyen, küçük gözlü ve geniş yüzlü
insan gruplarıyla savaşması,
· İnsanların hayatlarından bıkarak ölülere gıpta etmesi,
· Peygamber olduğunu iddiâ eden otuza yakın deccalin türemesi,
· "Allah" veya "Lâ ilâhe illâllah" diyen bir kimsenin kalmaması.
Yine Hadis-i şerif'lerin ifadelerine göre kıyamet alâmetleri şöyle
gelişecektir:
· Kur'an-ı kerim'in önemi insanlar tarafından unutulacak,
· Cihad ve irşad faaliyetleri terkedilecek,
· Namaz kılınmayacak,
· Zekât angarya kabul edilecek,
· Fâiz yemeyen kimse kalmayacak,
· Büyük bir bereketsizlik olacak,
· Gasp hadiseleri çoğalacak,
· Liderliğe elverişli kişiler azalacak,
· Seviyesiz ve şahsiyetsiz kişiler idareci olup başa geçecek,
· Fâsıklar toplumun efendisi hâline gelecek,
· Ahmak ve alçaklar dünyanın en mutlu insanları olacak,
· Anne-babaya isyan edilip erkekler hanımlarının emrine girecek,
· Akrabalık bağları kesilecek,
· Sonra gelenler geçmişlerine lânet okuyacak,
· Akşam mümin olarak yatan kişi sabah kâfir olarak kalkacak; sabah
mümin olarak kalkan kişi akşam kâfir olacak,
· Yalancılar tasdik edilip doğru konuşanlara itibar edilmeyecek,
· Kitapların sayısı artacak,
· Başa geçen âmirler halka zulmedecek,
· Şerrinden korkulan kimselere itibar edilecek,
· Ticareti dürüst olmayan kimseler ele geçirecek,
· İş ehil olmayanlara verilecek,
· Emanet kelepir kabul edilecek,
· Aza kanaat edilmeyecek, çok ile de doyulmayacak,
· Yağmurlar yıldırımlar çoğalacak,
· Zelzeleler artacak,
· Madenler yok olacak,
· Mescidler süslenmekle birlikte ibadete önem verilmeyecek,
· İnsanlar mescidlerle birbirine karşı övünecekler,
· Câhiller aynı zamanda dürüst olmayan zâhidler türeyecek,
· Sadece din dışı ilimler öğrenilecek,
· Âni ölümler çoğalacak,
· Erkekler erkeklerle, kadınlar kadınlarla yetinecek,
· Kadınlar her hususta ön plâna çıkarılacak,
· Erkekler kadınlara benzemeye çalışacak,
· Açıklık çıplaklık yayılacak,
· Fuhuş ve hayâsızlık çoğalacak...