Film "Wonka" - Alchemia Słodkiego Świata według Paula Kinga
Matt Mati
Reżyser filmu "Paddington", Paul King, bierze udział w tym uroczo słodkim musicalu, używając magii do przedstawienia młodzieńczych lat czekoladowego showmana Roalda Dahla.
Reżyser Paul King, kreatywny umysł stojący za dwoma filmami o przygodach Paddingtona oraz teraz również za "Wonką", posługuje się wyjątkowym przepisem filmowym. W jego najnowszym dziele, słodcy marzyciele o słodkich zębach przenoszą się do fantastycznej krainy, gdzie muszą pokonać liczne przeciwności losu, wykorzystując swoją pasję do tworzenia słodkich przysmaków. Charakterystyczne dla Kinga podejście do opowiadania opowieści typu "skrzynia pełna cudów" łączy w sobie efektowny, zręczny montaż z ręcznie wykonaną, rzemieślniczą jakością produkcji. Chociaż czasami jego filmy mogą zbliżać się do dziwacznej estetyki znanej z portalu Etsy, to ogólnie rzecz biorąc, alchemiczne podejście reżysera nadal przynosi złote efekty.
Cały film Wonka to ekscytująca przyjemność – niekończąca się, misternie urocza skarbnica filmowa. Cała historia skupia się na początkach niezwykłego cukiernika Willy'ego Wonki, przeplatana nieoczekiwanie mrocznymi motywami. Szczególnie istotnym elementem jest fakt, że niepiśmienny Willy, pochłonięty czekoladą do tego stopnia, że zaniedbał naukę czytania, nie rozumie pewnego istotnego "małego druczku" i zostaje zmuszony do przymusowej pracy w pralni pod zarządem surowej pani Scrubbit (w tej roli Olivia Colman) i jej asystenta Bleachera (Tom Davis). Mimo to Willy natrafia tam na grupę sojuszników, którzy są w opozycji do zdradzieckiej Scrubbit, nawiązując silną przyjaźń z pomysłową sierotą Noodle (Calah Lane).
Willy posiada jednak ambitne marzenia wykraczające poza ściany spoconej pralni. Dzięki własnemu laboratorium czekolady o wielkości walizki, jest w stanie kontynuować tworzenie słodyczy, nawet będąc uwięzionym na poddaszu. Wkrótce wymyśla sprytny plan ucieczki, wywołując spore zamieszanie poprzez nietypowy marketing oparty na lewitujących cukierkach. Jednak triumfalny moment Willy'ego przerywa fiasko, przyciągając gniew kartelu czekoladowego (w składzie Paterson Joseph, Matt Lucas i Mathew Baynton). Ci trzej cukiernicy odkrywają, że geniusz czekolady Willy, pomimo swojej kreatywności, dopuścił się korporacyjnego nadużycia. Poza tym, pojawia się jeszcze jedno końcowe wyzwanie – mały, pomarańczowy człowieczek, który przedstawia się jako Oompa-Loompa (w tej roli Hugh Grant, dostarczający świetnej zabawy), regularnie pojawiający się i kradnący zapasy składników do produkcji czekolady od Willy'ego.
W porównaniu do swojego podejścia do filmu "Paddington" (2014), gdzie dodanie pazurów i prawdziwego niebezpieczeństwa przyniosło nowy wymiar, reżyser Paul King przyjmuje tutaj odwrotne podejście. Stylizuje Wilkę jako postać łagodną i pełną złośliwej dobroci. Choć wersja Chalameta wprowadza do postaci showmana pewną dozę pozytywnego entuzjazmu, brakuje jej okrucieństwa charakterystycznego dla zblazowanych cyników w stylu Gene'a Wildera (1971). Na szczęście, unika także podejścia Johnny'ego Deppa z filmu Tima Burtona z 2005 roku, który przedstawiał Wonkę jako socjopatę o wyjątkowej twarzy, wyglądającej jak czekoladowy środek do dezynfekcji rąk. Natomiast Chalamet prezentuje się jako uroczy i pełen energii młodzieniec, zdecydowanie różny od pierwowzoru, co jest odświeżające.
Należy zaznaczyć, że film "Wonka" jest głównie musicalem, choć zwiastun może to ukrywać. Po obejrzeniu filmu można stwierdzić, że muzyka, autorstwa Neila Hannona (piosenkarza i autora tekstów Boskiej Komedii), oraz ścieżka dźwiękowa Joby'ego Talbota, utrzymują się dobrze. Brak tutaj łatwych do wytarcia papek z linii produkcyjnej, ale także brak porywających melodii. Jednak to, co wyróżnia film, to niezwykle pomysłowe scenografie muzyczne. Centralna sekwencja, w której Wonka organizuje partyzancką operację dystrybucji słodyczy, prezentuje niezwykle kreatywną gorączkę cukru, wykorzystującą każdy centymetr kwadratowy szczegółowego planu. Również taniec z balonem z helem na dachu dostarcza widowiskowych wrażeń, unosząc dusze widzów ku niebu razem z członkami obsady.