Kur per here te pare ne vitin 2003 ne qytetin tim te vogel te nje shteti te vogel te quajtur Shqiperi dhe Tirane erdhi Tirana Film Festival qe me dukej si nje enderr e cila me ne fund po bejhej realitet. Ne kete realitet te eger dhe te mbushur me balten dhe pluhurin e rrugeve ne sallen e veteme te kinemase se " Metropolit" Tirane projektoheshin filmat me te mire boteror.
Ja pra tashme pas 5 vitesh nje klithme po vjen nga i njetjti fesival, i cili nga enderr eshte kthyer ne zhgjender.
Ky ankth i pafund e ka emrin pamundesi. Pamundesi komunikimi me te gjithe ata qe kane dicka ne dore. Dyert qe mbyllen perpara syve sikur keta kineaste te ishin disa lypsare rrugesh te cilet shtrijne doren per te marre nga pas nje " Zoti te dhashte".
E si mnud te jesh kaq miop dhe te mos e kuptosh se perpara cdo ushqimi instiktiv ne duhet te mendojme per ate shpirtieror por mesa duket ne shkretetiren e pamate ku endemi eshte e pamundur te shpetosh kete oaz.