ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ပဲခူးကို အေပ်ာ္ခရီးအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကသြားျဖစ္တယ္။ အဲေန႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ႀကပါတယ္။ ပဲခူးဘုရားေတာ္ေတာ္စံုေအာင္ သြားျဖစ္တယ္ေလ။ ညေနေလာက္မွာ ဓမၼေစတီဘုရားကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီဘုရားအနီးမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကလည္း အဲဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာ စခန္းခ်ျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေရေဘာတစ္ခုနဲ႔ ေခြးရူးလိုက္တမ္းကစားႀကတယ္ဗ်ာ။ အဲလိုကစားေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲကို ငယ္တုန္းက အေႀကာင္းေတြ၀င္လာတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲမွာ အျမဲတမ္းကစားနည္းမ်ိဳးစံုကို ကစားျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အဲလိုကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကအျမဲတမ္း အရူံးနဲ႔သာႀကံဳရတယ္ဗ်။ ေဘာလံုးကန္သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိန္ေျပးလုိက္တမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥဖမ္းတမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာကစားနည္းျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ရူံးတယ္။ ရူံးျပီဆိုမွေတာ့ လို္က္ရေတာ့တာေပါ့။ ဥပမာကစားနည္းတစ္ခုကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေခြးရူးကစားႀကတယ္ဗ်ာ။ အဲလိုကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႔ game rule က ေခြးရူးလုပ္ရတဲ့လူကို တကယ္ေခါင္းစားေစတယ္။ ေခြးရူးလုပ္ရတဲ့လူ မစားသာေအာင္ကို ခက္ခက္ခဲခဲလုိက္ဖမ္းရတာဗ်ိဳ႕။ အဲလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္အသက္၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ေလာက္အသက္ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကစားနည္းတစ္ခုေဆာ့တယ္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပိုမိုခင္မင္လာေစဖို႔၊ အခက္အခဲေတြကို ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္းတတ္ေစဖို႔၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကူညီရုိင္းပင္းတတ္တဲ့စိတ္အခံေလးျဖစ္လာေစဖို႔ စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြရွိႀကတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစား၀ိုင္းေလးမွာေတာ့ အဲလိုမရွိႀကဘူးဗ်။ ေခြးရူးလိုက္ရျပီဆို သူေတာက္ေလွ်ာက္ေခြးရူးသာလုပ္ေတာ့။ သူ႔ေဘာလံုးကိုမမိမခ်င္းေပါ့။ သူသာေတာက္ေလွ်ာက္ေခြးရူးျဖစ္ျပီသာမွတ္။ ညုိးျပီးေတာ့ကို လုပ္ေတာ့တာ။ ညုာတာမႈလည္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ဘ၀ကအဲလိုမ်ိဳးေတြမႀကာမႀကာခံစားဖူးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြငယ္စဥ္ကတည္းက fair play ကိုသေဘာမေပါက္ခဲ့ႀကဘူး။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို အျမဲအႏိုင္ယူဖို႔သာသိသည္။ အရူံးကိုေတာ့ လက္မခံခ်င္ႀက။ အရူံးဆိုတာ တကယ့္ေအာင္ႏိုင္ျခင္းအစစ္အမွန္ကို ယူေဆာင္လာသည္ကို သူတို႔မသိပါ။ အရူံးကိုရင္ဆိုင္ျပီးမွ အဲဒီရူံးနိမ့္ခဲ့တဲ့အေတြ႔အႀကံဳကို အေျခတည္ျပီး ရရွိတဲ့ေအာင္ျမင္မူေလာက္ ဘယ္ဟာမွ်မခ်ိဳျမိန္ပါ။ ထိုျပင္ သူတို႔တြင္ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမရွိပါ။ ဘာေႀကာင့္မရွိဘူးလို႔ ေျပာရရင္ game rules ကို ဆြဲထားကတည္းက မိမိအသာရလိုမူကိုသာဦးတည္ထားလို႔ပါ။ ဥပမာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေဘာလံုးဂိမ္းဆိုတာ အရမ္းေဆာ့လို႔ေကာင္းတာ။ ကၽြန္ေတာ္စြဲစြဲျမဲျမဲ ေဆာ့ခဲ့ဖူးတဲ့တီဗီဂိမ္းကစားနည္းေပါ့။ အဲလိုကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ အစပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာကိုခက္ခက္ခဲခဲအႏိုင္ယူရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုအရမ္းကစားလို႔ေကာင္းတာဗ်။ ေနာက္ပိုင္းဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့အသင္းရဲ႕ကစားသမားေတြက တကယ့္အေကာင္းစားေတြျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔အႏိုင္ယူလာႏုိင္ေရာ။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ဂိမ္းကိုေဆာ့ရတာဘာအႏွစ္သာရမွမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒီအသင္းနဲ႔ ျပိဳင္ပြဲေတြ၀င္မျပိဳင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပြဲတုိင္းႏိုင္ေနတာကိုး။ အဲဒီအတုိင္းပဲ အျပင္ေလာကမွာကၽြန္ေတာ္ခ်ည္း သူရဲေကာင္းျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလို႔ ေလာကႀကီးက ေနလို႔ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။ တခါတေလေတာ့ အရူံးေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ႀကံဳဦးမွာေပါ့။ အဲလိုအရူံး နဲ႔ အႏိုင္ေတြကိုေတြ႔ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ေလာကကစားပြဲထဲကို ၀င္ကစားရမွာေပါ့။ ရလဒ္ႏွစ္ခုလံုးကိုလည္း လက္ခံႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။ ကစားပြဲကေနေတာ့ ႏူတ္မထြက္သြားမိေစနဲ႕။ စကားတခြန္းကိုကၽြန္ေတာ္အျမဲႏုလံုးသြင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရူံးေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲမရူံးႏိုင္ပါ။ ေလာကႀကီးကေတာ့ တလွည့္ျပန္ျပီးအခြင့္အေရးေပးတတ္တာခ်ည္းပါဗ်ာ။ ေလာကႀကီးမွာ အဆင္ေျပတာခ်ည္းဆိုရင္ လူဆိုတာ ယခုေခတ္လက္ရွိအေျခအေန၊ နည္းပညာအဆင့္အတန္း၊ ေနမူပံုစံေတြကိုရလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာအားလံုးအဆင္ေျပေနရင္ ေက်ာက္ေခတ္ကေန ဒီေခတ္အထိ လူေတြရပ္တည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လူဆိုတာတကယ့္အခက္အခဲေတြျဖစ္တဲ့ ကပ္ေရာဂါေတြ၊ စစ္ေဘးေတြျဖစ္ပြားခဲ့တာေတာင္ အသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ လက္ရွိအခ်ိန္အထိရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာဟာ လူေတြဟာ အရူံးထဲက သင္ခန္းစာယူႏုိင္ႀကျပီး အႏိုင္ဆီသို႔ကူးေျပာင္းတတ္ေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိပါသည္။