Alá polo 1818, en plena emerxencia cultural francesa pola volta da monarquía, Théodore Géricault pintou "Escea de naufraxio"; un cadro que daquela causou furor. A crítica dicía que «Interpela e atrae todas as miradas». Naturalmente, todos recoñecían a traxedia da Medusa. As opinións dividíronse segundo a tendencia política. Os conservadores sinalaron supostos erros artísticos; o realismo obsceno da escena e o horror que provocaba no espectador, era afastado daquela dos canons da beleza clásica. Os liberais, en cambio, viron na pintura a condena do novo réxime e da súa desidia, a metáfora dun gran naufraxio nacional. A presenza dun mariñeiro negro no centro da composición tamén deixa patente o compromiso do pintor nun momento en que se intensificaba a loita contra a escravitude e trátaa de negros.
Polo seu realismo, dramatismo e teatralidade, o lenzo converteuse no manifesto da pintura romántica, vehículo de paixóns, desesperación e morte. O conde Ou’ Mahony exclamou: «Que espectáculo máis repugnante, pero que obra tan bela!».
Esta pequena introdución ven a conta dos grandes dramas e historias fermosas que seleccionamos. Todas son belas, interpelan ás emocións e os sentidos, porén teñen a negrura dun realismo case obsceno, e incluso nalgún caso, poden provocar o horror ou a fascinación subversiva dalgunhas das propostas dos luns de Filmoteca (que estreamos de novo coa habitual colaboración co CGAI). Lembren tamén a programación do VII ciclo do colexio de médicos e por favor, non perdan ningunha sesión do ciclo dos naufraxios. A crítica dicía que interpelan á mirada...
