Bisikletimin Üstünde, Yeniden

[gizemaltin]

Kelebek garajdan çıktı, paslanmış zinciri yağlandı. Vites ayarlarını
yaptık Bryan'la. Fren pabuçları değişti, kışlık frenler takıldı. Kaza
geçirdiğim ve hurda haline gelen bisikletimden sadece pedallarımı
aldım ve Kelebek'e taktım. Pedal bile yamulmuştu, spd'sini parça parça
ayırdık, düzelttik ve tekrar monte ettik.
Çelik kadrosunu sildim Kelebek'in özenle, okşayarak, üstünde
titreyerek... Avrupa'yı geçmiştik beraber, pedalladığımız ülkelerinin
bayrakları çıkartma olarak duruyordu üzerinde. Her milimetrekaresi
tanıdıktı eski dostumun. Siyah çelik ışıdı ellerimin altında.
Bir seneden fazla olmuştu bisiklete binmeyeli. Kelebek hazırdı ama ya
ben? Tedirginlikle seleye oturdum ve korkarak pedalı çevirdim.
Bisikletten değil, bisiklete binmeye korkmaktan korkuyordum en çok.
İlk pedaldan sonra içimden kopup gelen sevinç o kadar güçlüydü ki
haykırmamak için kendimi zor tuttum. Eve dönmek gibiydi bisiklete
binmek. Gidonuna sevgi dolu bir şaplak attım Kelebek'in. "İşte
yollardayız yine Kelebek. Her şeye rağmen, televizyon önünde bizi
sahiplenip, düştüğümüzde yanımızda olmayanlara, düğünde içip içip
önüne bakmadan araba kullananlara, kabustan beter Kazak hastanelerine,
aylarca yataktan kalkamadığım günlere inat, biz yine yollardayız."

Gizem