SCHOPENHAUER'den KİRPİLERİN ÇELİŞKİSİ*
Soğuk bir kış sabahı çok sayıda oklu kirpi, donmamak için birbirine bir hayli yaklaştı. Az sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. Oklar rahatsız edince yine uzaklaştılar. Soğuktan donmakla batan okların acısı arasında gidip gelerek yaşadıkları ikilemi, aralarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü. İnsanları bir araya getiren, iç dünyalarının boşluk ve tekdüzeligidir. Ters gelen özellikler ve tahammül edemedikleri hatalar onları birbirinden uzaklaştırır. Sonunda, bir arada varolabilecekleri, nezaket ve görgünün belirledigi ortak noktada buluşurlar. Bu uzaklıkta duramayanlara, ingiltere'de "keep your distance! / mesafeni koru" denir. Bu noktada, çevrenin sıcaklığını hissetme arzusu kısmen karşılanır ama,buna karşılık okların acısı hissedilmez.
KENDİ İÇ SICAKLIĞI ÇOK YÜKSEK OLANLAR İSE, NE SIKINTI VERMEK, NE DE SIKINTI ÇEKMEK İÇİN, TOPLULUKLARDAN UZAK DURMAYI TERCİH EDERLER."
*Arthur Schopenhauer; Kısa Felsefi Denemeler.
http://arataer.blogspot.com/
