Gestopt met blowen

[R@/\/\sterdam]

Voorgeschiedenis:
Op m'n 16e nam ik m'n eerste trekje.. Niets aan de hand, de eerstvolgende
keer dat ik blowde was toen ik 19 was en een jaar in het buitenland zat
("You're Dutch?" en toen werd de wiet tevoorschijn getoverd, 1 van die
mensen werd een goede vriendin waar ik de rest van het jaar 's middags/'s
avonds veel jointjes mee wegrookte). Ik kwam terug naar Nederland, vergeleek
nog even de buitenlandse wiet met de nl-se en dat was dat.
Ik ging in NL studeren, leuke huisgenoten, wietplantjes, maar niets
ernstigs, zo af en toe blowen, vooral na het uitgaan.
Tijdens m'n 2e studie (1e afgerond) begon ik, na af en toe weer eens met
vrienden te hebben geblowd, soms alleen te blowen. Er zijn 2 of 3 (?)
periodes geweest van ongeveer een maand dat ik elke avond alleen zat te
blowen, maar dan was er weer een stressvolle periode voorbij en dan stopte
ik weer zonder problemen.

2 1/2 jaar geleden (ben nu 28) stelde ik mijn net nieuwe vriendje voor aan
een jointje. Hij vond het heerlijk en al snel blowden we elke avond (altijd
na een uurtje of 8 en heel sporadisch overdag in het weekend). In de
afgelopen 2 1/2 jaar zijn we 3 keer een week of 3 gestopt voordat we weer in
een valkuil liepen.. "Oe, deze film zou WEL grappig zijn als we geblowd
hadden" (en dan rende lief naar de coffeeshop).. "Ik heb zo'n hoofdpijn/ben
zo zielig, mag ik weer eens blowen?" (idem) Behalve dat ons sociale leven na
het avondeten zo'n beetje ophield (met uitzonderingen), konden we normaal
ons bed uitkomen en werkten we gewoon en bij lief hielp het tegen z'n
hoofdpijn (bij mij helaas niet).

We wisten dat we hartstikke verslaafd waren, maar konden gewoon niet
stoppen. Met z'n 2-en is duidelijk moeilijker stoppen dan alleen! Mijn knop
ging vaak wel om, maar dan keek hij me zo lief aan en 'mocht hij weer
halen'.
Nu loop ik al een jaar of 2 met bruinige randen onder m'n ogen, ik sliep de
afgelopen 2 jaar niet goed terwijl ik daar voorheen zelden tot nooit
problemen mee had, het kostte gewoon ontzettend veel geld (met z'n 2-en zo'n
10 euro op een avond)..

En nu zijn we bijna 3 weken gestopt. Ik taal er eigenlijk niet meer naar,
lief heeft er iets meer last van, maar ik praat hem door z'n 'cravings'
heen..

M'n ogen staan helderder, onze portomonee blijft gevulder (scheelt de wiet
zelf, de benzine en alle troep die we 's avonds vraten, we zijn zelfs aan
het afvallen!)

Maaar, en dat is eigenlijk de reden voor dit topic.. volgens mij heb ik nog
steeds afkickverschijnselen. Ik ben vooral 's ochtends duizelig en
misselijk, en ook trillerig. Het zweten 's nachts is wel voorbij. Ik ben
sneller geiirriteerd, iets te vaak chagrijnig.
Ik lees op sites dat dit wel vrij normaal is, maar ik lees weinig andere
ervaringen van mensen die gestopt zijn en hier zelf last van hebben.
Graag zou ik een indicatie hebben van hoe lang ik nog met de
'afkickverschijnselen' te maken zou kunnen hebben (en niet van zo'n globale
drugsverslavingssite, maar persoonlijke verhalen). En het is wel lekker om
het even allemaal opgeschreven te hebben :)

Sorry voor de lap tekst.

[Orac]

R@/\/\sterdam formuleerde op dinsdag :

> Voorgeschiedenis:
> Op m'n 16e nam ik m'n eerste trekje..

Tja, eigen schuld, you're fucked, it's over, the fat lady has sung.