Gönlün Görüngübilimi'ne Ekler[T.A.T]

[tat.tio.tst]

SEVGİ

Sevgi, dünyada da ahirette de, tüm mertebelerde ve her şeyde mevcuttur
ve bir adı da Allah'tır.(Elehu-Yelehu).

Kâinattaki sevginin doruk noktası insandır. İnsan hem sevendir hem
sevilen.

Herşeyi birbirine bağlayan ve rapteden sevgidir.

İnsanda sevgi de tekâmül eder; suyun yavaş, yavaş ısınıp sonra
kaynaması gibi; kaynama noktasına "garam" denir.

SALÂT: Füru'nun aslına muhabbeti demektir. Füru' olan kul, asıl olan
Allah'tır.

VUSLAT: Gönül birliği demektir ve ebedidir.

TELVİN: Gezmek.

TEMKİN: Karar kılmaktır.

AŞK: Sevginin en üst mertebesidir; İlâhi aşk ta aşkın en üst
mertebesidir.

Aşk bir ateştir, insanın bedeni su ile ruhu aşk ile arınır. Aşk-ı
ilâhi olmazsa, arınma mümkün olmaz.

Aşkın etkisiyle kişide oluşan "veled-i kalb", ikinci doğuşun
ifadesidir. Bundan sonra kişinin yaşam tarzı değişir.

Seven sevdiğiyle haşır neşir olur.

Sevgi insanda bir zevk yaratır; bu zevk te insanı, çalışmaya,
üretmeye, hizmet yöneltir.

Aşık ile maşuk, naz ve niyaz ile birbirinin etrafında döner durur;
"SEMAH" budur.

SAADET: Sevgi içinde yaşamaktır.

DOST: Âşıkla maşukun birleştiği noktadır ve sevginin kendisidir.

MÂŞUK olabilmek için önce arı duru, yani "mâsum" olmak gerekir.

Aşk olmadığında insan surete tapan bir putperest olur.

Aşk, hak yolcularının rehberidir; onları eğitir ve geliştirir.

Herşey, sevmekle bilmek arasında cereyan eder.

MÂRİFETULLAH, AŞK'tır.

Kendini bilmek, Hak'kı bilmektir; bu bilmek ise "Âşık" olmaktır.

FANİ EFENDİ

Kaynak:Makaracı