vaderloosheid
Matthew Staller
Als omstanders, of slachtoffers, zich verweren tegen onrecht heeft
dat mijns inziens weinig zin. Er is geen recht of onrecht in het
familierecht. Kinderen zijn per definitie het slachtoffer.
Westvoorstel BW 30145 verwijst naar omgang van het kind met beide
ouders.
Het is een onjuiste gedachtengang dat de moeder 'haar zin krijgt',
als ze maar genoeg stampij maakt. Een moeder met borderline is in
mijn optiek ziek. Het is dus niet in het belang van de moeder om
'haar zin te krijgen.
De rechtspraak handelt conform de wetgeving en is daarom niks te
verwijten. De wetgeving zelf is de overtuiging van de meerderheid van
de volksvertegenwoordiging. Omdat de meerderheid van het volk niet
weet wat 'borderline' inhoud, gelukkig maar, kun je de wetgever ook
niet verwijten dat zij ordemaatregelen toepast in strijd met het
belang van kinderen. M.a.w. de wetgever valt dus ook niets te verwijten.
Ook politie, jeugdzorg en andere machthebbers hebben geen verstand
van borderline. De enige die verstand hebben van borderline zijn de
direct betrokkenen: partners, ouders, kinderen. Borderliners zelf
zijn genoodzaakt door de aard van hun ziekte te blijven ontkennen,
dat er iets met hun aan de hand is.
M.a.w. de maatschappij als geheel faalt, alsmede de omstanders, om
borderliners voldoende te confronteren met het ziek zijn. Je mag
hieruit concluderen dat borderline een maatschappelijke ziekte is,
die voortvloeit uit maatschappelijke overtuigingen en overheersende
gedachten gangen. Je kunt stellen de maatschappij is ziek. Het
juridisch geweld wat onschuldige vaders en onschuldige kinderen treft
is het gevolg van dit ziek zijn van de maatschappij. De 'borderline
maatschappij' heeft het vaderschap al lang afgeschaft.
De confrontatie met deze zieke maatschappij komt pas naar voren als
het borderline huwelijk ontbonden wordt. Dan blijkt opeens hoe ziek
de maatschappij is. Rechters, advocaten, jeugdzorg claimen het
moederrecht als een voorkeursrecht alsof kinderen slechts het product
zijn van sperma-donatie. Het recht van kinderen op beide ouders wordt
grof geschonden, niet omdat 'moeder' dat doet; zij doet dat omdat de
maatschappij haar ziekte borderline als normaal ziet: het recht om op
te komen voor jezelf. Rechten van kinderen, zelf als ze vastgelegd
zijn in een handvest van de Verenigde Naties, worden genegeerd. Het
moederschap als individueel recht, het recht van het individu, wordt
verheven boven het recht van het kind om ook na de toch al zo
pijnlijke echtscheiding van zijn ouders, deel te mogen blijven
uitmaken van een groepsrecht: het recht op omgang met beide ouders.
De maatschappij sactioneert niet langer het gezin als min of meer
verplichte samenlevings vorm, om zo het voortbestaan van de soort in
de vorm van gezonde en goed opgevoede kinderen te garanderen. Maar de
maatschappij, die zelf ziek is, bevordert echtscheiding, om daarmee
het eigenbelang, de macht van de bureaucratie, zoals jeugdzorg, en
andere instanties te waarborgen; het is het 'recht van het individu
op zgn. vrijheid', die haaks staat op het recht van het kind, dat
zijn op individuele vrijheid beluste ouder verplicht wordt te blijven
samenwerk met een ex-partner. De individuele vrijheid van één
volwassene staat hierbij haaks op het groepsrecht van het jonge en
kwetsbare kind: namelijk om deel te mogen blijven uitmaken van een
twee-ouder systeem, al dan niet in huwelijks vorm, of in de vorm van
een gezamenlijk partnerschap van beide ouders. Dit kinderrecht, het
recht op omgang met beide ouder, wordt in Nederland nog niet uitgevoerd.
Het heeft mijns inziens weinig zin om te protesteren tegen het feit
dat de samenleving ziek is. Zij is ziek omdat zij ziek gedrag,
borderline, als aanvaardbaar en maatgevend ziet. Dat de maatschappij
zelf ziek is zou moeten doordringen tot op het hoogste politieke
niveau. Alleen een hoger niveau, dan de politiek zelf, als maatgevend
en normgevend, kan deze waanzin gecorrigeerd worden: misschien door
het gezag van de bijbel weer terug te brengen in de politiek. Het
scheidingsrecht van 1971 is een verworvenheid van een ontkerstende
naoorlogse samenleving, waarin de moraal van een in de oorlog
heersende dictator het vaderschap op grondige wijze heeft ondermijnt.
Een ontvaderde samenleving creëert wetten en regels waarin de
maatschappij zich profileert als borderline. Wie hier tegen vecht en
als vader wil terug in het leven van zijn kind, zal de huidige
maatschappelijke overtuiging zelf ter discussie moeten stellen.
Alleen als God Vader mag zijn in ons leven en de borderline moeder
het vertrouwen in een liefdevolle God in haar nood op weg naar
genezing terugvindt, zal de maatschappij genezen van een ziekte, die
je het best zou kunnen omschrijven als 'vaderloosheid'.
Matthijs
lkop...@chello.nl
handel en wandel van je zulke mensen ziek houdt ook en zij een
gegronde reden hebben om niet te hoeven veranderen in hun gedrag en
handel.
Dat wordt dan bevestigd, door de therapeuten die er niks van zeggen
bijvoorbeeld.
Of door ouders van zulke die er niks aan wensen te doen.
En die ervan weten ook nota bene!
Wat dat betreft hebben ze het van niemand vreemd.
Ook ik zag dat al later in de valse verklaringen van de ouders van
relatie,
die volkomen meegingen in haar waanzin. En dat doen ze nog steeds
kennellijk.
Of ze hebben wat te verbergen.
Enfin tot zover.
-----------------