Wang Fo 3.

[Ankie van de Ben]

In één van de prachtige teksten van Tagore, vertelt deze schrijver over hoe
hij als kind, samen met andere kinderen zelf zijn speelgoed maakte en daar
hele dagen mee speelde.
Op een dag kwam een van de jongetjes met een prachtige, niet zelfgemaakte,
pop. De anderen mochten er niet mee spelen. De pop zou vies worden en
misschien wel kapot gaan. De anderen werden jaloers en wilden ook zo' n pop.
Geen van de kinderen wilde meer spelen met het eigen gemaakte speelgoed,
waar veel fantasie bij kwam kijken en er zonder enige rivaliteit dagen lang
gespeeld kon worden.
Als ik het goed heb, dan was Tagore een tijdgenoot van Gandi. Ik kan het me
niet meer precies herinneren.
Die arme Chinese Keizer was vanaf het begin van zijn leven geduwd in een
perfecte omgeving, waar hij geen deel aan had gehad.
Dat riep zijn jaloezie en eenzaamheid op.
En daar van uit zijn geweldadige behofte om Wang Fo te mishandelen.
Nog niet zo lang geleden werd in het centraal Station van brussel een jongen
van 17 gedood, omdat hij zijn mp-3 speler niet wilde afgeven.
Pasklare dingen, waar je verder niets meer aan hoft te doen om een resultaat
te bereiken, roepen dus diezelfde wrede jalousie op.
Op een of andere manier weet men geen raad meer met het zinloze geweld, maar
ik heb tot nu toe nog nooit een verklaring gehoord, die met een gevaarlijk
soort perfectionisme te maken heeft.
Toch weten we allemaal dat de ongebreidelde marktwerking zich de laatste
decennia voornamelijk heeft gericht op de jongeren.
Hoe heb ik in een toen min of meer volksbuurt als Witte Vrouwen hier
indertijd was, niet steeds als een bok op een haverkist op de excessen van
dit consumptiegedrag moeten zitten,
Hoe ben ik zelf niet voor hoer uitgescholden, als ik als blinde toevallig
een mooie jas drog. Hoe ben ik op de ijsbaan niet door teaners onder uit
gehaald omdat ik genoot van schaatsen en dat kon doen met mijn witte stok in
de hand.
Hoe kwam er eens imand in een wachtkamer van een station heel dicht bij me
staan om brandende as op mijn feestjurk te laten vallen, zodat er een groot
gat in brandde. Ik kwam terug van een familiefeest.
hoe zeggen teaners af en toe niet, dat ik best kan oversteken als het
stoplicht nog op rood staat?
Dat pasklare consumptie gedrag is al heel kort na de tweede wereld oorlog op
gang gekomen. In de jaren 60 kwamen de gastarbeiders hier. En nu verbaast
mimen zich over de haat en de agressie van deze groeperingen zowel als van
de niet westerse landen.
Alleen een bevolking laten werken met resultaat-producten vraagt om geweld.
Mijn verbazing was groot, toen de kinderen hier, toen ze ongeveer zeven jaar
waren, ineens met Suske en Wiske en de starwar aankwamen.
Ik weet het: Ik onderschrijf de prachtige Indonesische zin: Het kwaad moet
je laten liggen. Geen aandacht aan besteden, anders wordt het van kwaad tot
erger.
Maar ik kan het kwaad pas laten liggen, als ik weet waar de bron van het
geweld in onze wereld ligt.
Dan pas kan ik er om heen.
Ik ben zo blij geweest met de inleiding van Heidi op de grensbijeenkomst en
met de daarbij behorende tekst van Dorothe Sulle.
En natuurlijk ook met Wang Fo. Ankie.