ऐतिहासिक पॅचअप

[manmajhe]

ऐतिहासिक पॅचअप

- तंबी दुराई ‘अखेर मी वयाने लहान आहे. दादू मोठा आहे माझ्यापेक्षा. मलाच त्याच्याकडे गेलं पाहिजे,’ अंगावर पांढरा झब्बा चढवता चढवता राज ठाकरे शर्मिला वहिनींना म्हणाले. झब्बा चढवण्याच्या प्रक्रियेत राजचा चेहरा सदऱ्याच्या आत असल्याचा फायदा घेऊन शर्मिला वहिनींनी नाक मुरडून घेतले. सोबत भरपूर रंग घेऊन राज बाहेर पडले. त्यांची गाडी मातोश्रीकडे निघाली. ‘भाऊ भाऊ भेटणार, मतभेद मिटणार’ अशी ब्रेकिंग न्यूज वाहिन्यांवर सुरू झाली. या प्रसंगाला चांगले साक्षीदार हवेत म्हणून राजने आपल्या ठेवणीतल्या पत्रकारांना फोन केला. ‘लवकर भर भर सारे या…’ पुढची ओळ ‘मजा करा रे मजा करा’ राज यांनी मनातल्या मनातच म्हटली. लगेचच महत्त्वाची कामे उद्यावर ढकलून पत्रकार निघाले. राजापेक्षा राजनिष्ठ अधिक कडवे असल्याने ते राजच्याही आधीच मातोश्रीवर पोचले. अर्थातच उद्धव यांनी त्यांना बाहेर ताटकळत उभे केले. त्यानंतर काही वेळातच राज मातोश्रीवर पोचले. त्यांच्या सोबत पत्रकारांचा ताफाही घरात शिरला. 

पांढऱ्या शुभ्र झब्ब्यातले राज आणि जीन्स टी शर्ट घातलेले उद्धव एकमेकांना सामोरे गेले. राजने झब्ब्याच्या खिशात दडवलेले रंग काढून दादूचा चेहरा माखून टाकला. तोवर मिलिंद नार्वेकरांनी रंगांची थाळी उद्धवपुढे धरली. त्यांनी त्यातला चिमूटभर रंग घेऊन राजच्या दोन्ही गालांना प्रेमाने फासला. ‘झाले गेले, मिठी नदीला मिळाले, आता आपण एकत्र आले पाहिजे,’ राज म्हणाले. उद्धवचे डोळे चष्म्याआड हसले. ‘मला तर नेहमीच तसे वाटते,’ म्हणत उद्धव यांनी परत राजला मिठीत घेतले आणि त्याच्या कानाशी लागत म्हणाले, ‘आपण एकत्र आलो तर मराठी माणसाचे भले होणार आहे, असे म्हणतात सगळे.’ त्यावर राज यांनी उद्धवना टाळी दिली. पाच फुटांवरून हे पाहणाऱ्या एका पत्रकाराने लगेच आपल्या कार्यालयात ही माहिती दिली आणि व्हिडीओ क्लीप पाठवली. त्या वाहिनीवर लगेचच राज-उद्धव यांच्या आलिंगनाची, दोघे एकमेकांच्या कानात काहीतरी बोलत असल्याची दृश्ये दिसू लागली आणि शब्द झळकले, ‘काय म्हणाले असतील राज उद्धवना?’ ती दृश्ये पाहून दुसऱ्या वाहिनीच्या लोकांनी आपल्या बॉसना फोन केला. मग त्यानेही ती क्लीप पाठवली आणि सोबत शब्द झळकले, ‘राज आणि उद्धव यांची गळा भेट, सर्वप्रथम आमच्याच वाहिनीवर.’ 

राज आणि उद्धव यांच्यासाठी समोरासमोर खुर्च्या ठेवल्या गेल्या. काही क्षण दोघांनाही काय बोलावे ते सुचले नाही. मग राज यांनी घरात चौफेर नजर फिरवली आणि म्हणाले, ‘काही बदल दिसत नाहीत घरात, होते तसेच आहे सगळे.’ 

‘हो. मी ठेवले बरेचसे होते तसेच. लोकांना वाटलं भिंती पडतील धडाधडा. पण नाही पडल्या. तुझे काय चाललेय? 

‘दादू, तुला माहीतच आहे सगळे. मला काही लोकसभेत इंटरेस्ट नाही. पण दुकान उघडले तर दुकानात ही वस्तू नाही आणि ती वस्तू नाही असे म्हणता येत नाही. सगळेच ठेवावे लागते विकायला. नाहीतर गिऱ्हाईक तुटते.’ 

‘पण तुला सेनेच्याच विरोधात बरे उभे करावेसे वाटले सगळे?’ 

‘जाऊ दे ना दादू, मी आलोय ना आता सगळे मिटवायला? सगळे उमेदवार मागे घेतो. अजून कोणीही अर्ज भरलेला नाही.’ 

‘खरेच? मागे घेणार आहेस?’ उद्धव यांच्या डोळ्यांतला अविश्वास चष्म्यातून दिसत होता. 

‘तुला खोटे वाटतेय? अरे, ते गडकरी म्हणाले, राज तू लोकसभेच्या भानगडीत पडू नकोस. माझी सटकली. तुला माहिती आहे, कोणीतरी येऊन मला काहीतरी सांगतो आणि मी ते निमूट ऐकतो, असे कधी झालेय का?’ 

‘नाही, मला माहिती आहे, तू लहानपणापासून असाच आहेस.’ 

‘बरे, गडकरी आधी म्हणाले की आपण नुसतेच खायला भेटणार आहोत. ‘यायच्याकडे’ ते चांगले भेटते आणि ‘त्यायच्याकडे’ हे चांगलं भेटते, असे काहीतरी सांगत त्यांनी काय काय खाऊ घातले. अजूनही पोट बिघडलेले आहे माझे. निघता निघता मला म्हणाले, तू लोकसभेच्या भानगडीत कायले पडते? कायले पडते म्हणजे काय? तुम्ही कोण मला सांगणार?’ 

राजच्या सात्विक संतापाला ब्रेक लागला; कारण एका प्लेटमध्ये सिंगल वडा, बोटभर चटणी आणि बारका चमचा असा ऐवज कोणीतरी हाती आणून दिला. राजने प्लेट हाती घेतली आणि सर्व पत्रकारांनाही सिंगल वडा मिळाला आहे ना, याची खात्री करून घेतली. याची देही याची डोळा या दोन भावांचे ऐतिहासिक पॅचअप पाहतो आहोत, या भावनेने पत्रकारांचे ऊर आणि डोळे आधीच भरून आलेले होते. वड्याच्या पोटात चमचा खुपसतानाचे, चमचे आणि प्लेट्स यांचे किणकिणते मंजूळ स्वर वातावरणात भरले. आणि चर्चा पुढे सुरू झाली. 

‘बरे, मग आता काय करायचे?’ उद्धवने मूळ प्रश्नाला पुन्हा हात घातला. 

‘अरे, काय करायचे म्हणजे काय? तो नाना पाटेकर एका पिक्चरमध्ये म्हणाला होता ना, हिंदू-मुसलमान सबका खून एक होता है… कोणता पिक्चर रे तो?’ राज यांनी पत्रकारांकडे पाहिले. 

एकजात सर्व पत्रकारांनी एका स्वरात तत्परेतेने उत्तर दिले… ‘क्रांतिकारी!’ 

‘हां. क्रांतिकारी. तर तसे आहे आपले, मनसे आणि सेना यांचे रक्त एकच आहे. मग कशाला एकमेकांच्या विरोधात लढायचे? मी मागे घेतो सगळ्यांची नावे.’ 

सिंगल वडा संपवून राज उभे राहिले. त्याबरोबर वडा संपवलेले आणि न संपवलेले सगळेच पत्रकार उभे राहिले. राजने उद्धवला परत मिठी मारली आणि तो निघाला. मात्र मातोश्रीच्या उंबरठ्यात त्याच्या पायात असह्य कळ आली. तो कळवळला. उद्धवने धावत जाऊन त्याला आधार दिला. आणि काळजीने विचारले, ‘काय झाले रे?’ 

कळ सोसत राज म्हणाले, ‘अरे, मागे महाबळेश्वरला मी पायावर धोंडा पाडून घेतला होता ना. ते खूप दुखते अजूनही.’ आणि राज निघाले. 

(टिप-धुळवडीचा फायदा घेऊन कोणीतरी दुधातून भांग दिली होती. त्याच अवस्थेत हे लिहिले असल्याने यातील तपशिलाच्या खरेपणाची खात्री देता येत नाही. उगा डोक्यावर धोंडा नको पडायला, म्हणून हा खुलासा.)