on 2/8/2013, ADR supposed :
Drachma didn't work for 180 years,that is why all of us here have
left Greece to live in other countries, and you in your simplistic
solution to a complex issue, an issue which is ignored time and time
again by your imaginary Greek Academics Forum cohorts, and expect it
to work this time. BTW send this post to your mythical friends at the
forum.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο λαός της.
...Ο λαός αδυνατεί να παραδεχθεί την ήττα του μοντέλου ανάπτυξης που
υποστήριξε με φανατισμό σε όλη την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο. Και
αυτό είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένο. Σε ολόκληρη την περίοδο αυτή, ο
λαός διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι, η κατανάλωση είναι ο πρώτος και
κύριος στόχος της ζωής του ανθρώπου. Η κατανάλωση χωρίς την αντίστοιχη
παραγωγή. Πίστεψε στο αεικίνητο 1ου είδους, στο αδύνατο. Μέχρι χτες, η
πλειοψηφία του λαού δεν ήξερε ότι η χώρα ζούσε με δανεικά. Σήμερα που
το έμαθε, δεν θέλει να τα γυρίσει πίσω. Μέχρι χτες, η λέξη έλλειμμα της
ήταν άγνωστη. Σήμερα που την έμαθε, θέλει να τη μεταφράσει σε
πλεόνασμα, αλλά χωρίς να χάσει τίποτα από τα κεκτημένα. Γίνεται;
Αύριο, να μηδενιστεί το χρέος, να φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ, να
γεμίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να κυβερνήσει η πιο φιλεργατική
Αριστερά, να καταργηθούν οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ, να φύγουν τα χαράτσια,
να φορολογηθεί αγρίως το μεγάλο κεφάλαιο ( το είδε κανείς;), να έρθουν
εκατομμύρια μετανάστες, θα δούμε άσπρη μέρα; Θα έχουμε κάτι χειροπιαστό
να πουλήσουμε σε Άγγλους, Ρώσους, Κινέζους, Αιγυπτίους, ώστε να
εισάγουμε αυτοκίνητα, πετρέλαιο, σκόρδα και πατάτες και να διατηρήσουμε
και την «εθνική μας κυριαρχία»; Θα θέλει κανείς να πληρώνει έστω και
λίγους φόρους; Θα γυρίσουν τα παιδιά στα θρανία και οι δάσκαλοι στον
πίνακα; Θα πάψουμε να ζητάμε 1400 Ευρώ πρώτο μισθό, σύνταξη στα 40 με
ανήλικο παιδί και επίδομα πλυσίματος χεριών; Θα μαζεύουμε τα σκουπίδια
μας, θα κλείνουμε τα φώτα μέρα μεσημέρι;
Αντίθετα, ο ελληνικός λαός ένιωσε λύτρωση, όταν η είσοδος των
μεταναστών τον απάλλαξε από κάθε είδους χειρωνακτική εργασία. Στην
ύστερη μεταπολίτευση, ο Έλληνας έμαθε να μισεί τη φάμπρικα και το
χωράφι. Αντίθετα έμαθε να αγαπά τις υπηρεσίες και δη τις δημόσιες.
Στους 10 εργαζόμενους Έλληνες οι 3 είναι ΔΥ, οι 4 παρέχουν ιδιωτικές
υπηρεσίες και μόνο οι 3 παράγουν κάτι, για να θρέψουν και τους 10.
Όποτε έκλεινε μια φάμπρικα, η Αριστερά πανηγύριζε για τη νίκη της κατά
του καπιταλισμού. Νόμιζε ότι οι απολυμένοι θα «πυκνώσουν τις γραμμές
της». Μετά ζητούσε να διοριστούν όλοι στο δημόσιο. Και γέμιζαν τα
υπουργεία, οι Δήμοι, οι ΔΕΚΟ. Και όταν αυτά γέμιζαν, έφτιαχναν
καινούργια. Και όλα αυτά τα πλήρωναν με δανεικά. Πως να βγει το
μοντέλο; Ήρθε η φούσκα και έσκασε.
Ο ελληνικός λαός δεν είναι λαός ηλιθίων. Ξέρει καλά ότι το προηγούμενο
μοντέλο ηττήθηκε. Δεν θέλει όμως να το παραδεχτεί. Ήταν ωραία στο
παράδεισο, καθένας έβρισκε ότι πάντοτε ζητούσε, ή τουλάχιστον μπορούσε
να ελπίζει ότι θα το βρει. Σήμερα κάποιοι τον βγάζουν βίαια από τον
παράδεισο, του ξεσκίζουν το όνειρο. Και αυτοί δεν είναι, ούτε η τρόικα,
ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι πιστωτές, ούτε ο καπιταλισμός. Είναι οι νόμοι
της φύσης, η αρχή διατήρησης της ενέργειας. Σήμερα, ο λαός διαδηλώνει,
μουτζώνει, βρίζει, τσαμπουκαλεύεται, «κόβει» τα χέρια του και απειλεί,
αλλά ξέρει ότι όλα αυτά είναι αδιέξοδα, απλές εκτονώσεις που γίνονται
ως ομαδική ψυχοθεραπεία.
Η κρίση μας βοηθά να δούμε πτυχές της ηθικής μας που τις έχουμε
απωθήσει.
Δυσκόλεψε η κατάσταση και αυξήθηκαν κατακόρυφα οι ληστείες, οι βιασμοί,
οι φόνοι για λίγα ευρώ. Και πολλοί σπεύδουν να τους δικαιολογήσουν ως
αποτέλεσμα της κρίσης.
Αντί οι δήμοι να οργανώσουν δίκτυα αλληλεγγύης για τους ασθενέστερους
των δημοτών τους, φρόντισαν να πνίξουν τις πόλεις στο σκουπίδι,
κάνοντας απεργία, αλλά και εισπράττοντας ταυτόχρονα το μεροκάματο. Οι
περισσότεροι δημοτικοί άρχοντες ήταν στο πλευρό των απεργών, αφού αυτοί
τους διόρισαν, είναι πελάτες τους.