முதலீட்டியத்தின் அடிப்படைகள் – 1
Athiyaman Karur R
முதலீட்டியத்தின் அடிப்படைகள் – 1
சில காலம் முன்பு, வேதியலில் முனைவர் பட்டம் பெற்று, உயர் அரசு பதவியில் இருக்கும் குடும்ப நண்பர் ஒருவருடன் பொருளாதாரம் பற்றி பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, அவர் சொன்னது :”….ஏழ்மையை ஒழிக்க, அரசு அதிகம் ரூபாய்களை அச்சடித்து, ஏழைகளுக்கு அளிக்க முடியாதா ?” ; அது வறுமையை குறைப்பதிற்க்கு பதிலாக, விலைவாசியை மட்டும் உயர்த்தும் என்பது அவருக்கு புரியவில்லை. பகுதி நேரம் பேராசியராக இருக்கும் இவருக்கே, அடிப்படை பொருளாதார விதிகள் புரியவில்லை. அறியாமை. இது போன்ற அடிப்படை விசியங்கள் பற்றி எளிமையாக விளக்க முயல்கிறேன்.
முதலீட்டியம் என்று சொல் சமீப காலமாக உபயோகிக்கப்படுகிறது. முதலாளித்துவம் என்ற சொல்தான் அதிகம் பிரயோகிக்கப்படும் சொல். அதைவிட முதலீட்டியம் என்ற சொல் Capitalism என்பதற்க்கு சரியான தமிழாக்கமாக உள்ளது. முதலாளி, முதலாளித்துவம் என்ற சொற்கள் வில்லத்தனமான, எதிர்மறையான அர்த்தங்களுடன் பொது புத்தியில் ஏற்றப்பட்டுள்ளது. ஆகவே முதலீட்டியம் என்ற சொல் எமக்கு உவப்பாக இருக்கிறது !!
தொழிற் புரட்சி துவங்கிய பிறகுதான் முதலீட்டியம் உருவானது. அதற்க்கு முன் உலகெங்கும் விவசாயத்தை அடிப்படையாக கொண்ட நிலப்பிரவுத்துவம் தான். நவீன வடிவ ஜனனாயகமும், தொழில் புரட்சியுடன் சேர்ந்தே வளர்ந்தது. அய்ரோப்பாவில் உருவாகி, இன்று உலகம் முழுவதும் பரவியுள்ளது.
முதலீட்டியம் பல வகைகள், பாணிகள் கொண்டது. மார்க்சியம் போன்ற ஒற்றைபடை தன்மை கொண்ட definition கிடையாது. ஒவ்வொறு நாட்டிலும் ஒவ்வொறு பாணிகள். அதை பற்றி பிறகு விரிவாக பார்போம்.
பாசிசம், காலனியாதிக்கம், ஏகாதிபத்தியம் : இவைகள் முதலீட்டியத்தோடு சேர்ந்தே பார்க்கப்படும் கோணம் உள்ளது. முதலீட்டியத்தை இரு வகைகளாக பிரிக்கலாம் : லிபரல் ஜனனாயகத்தை அடிப்படையாக கொண்ட முதலீட்டியம், பாசிசத்தை அடிப்படையாக கொண்ட முதலீட்டியம். இரண்டு வகைகளையும் ‘முதலீட்டியம்’ என்ற சொல்லிற்க்கு கீழ் அடைத்து, குழப்பிக்கொள்ளும் தன்மை அதிகம். 20ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தான் லிபரல் ஜனனாயக பாணி முதலீட்டியம் பரவலாகியது. அதுவரை பாசிச பாணியிலான, ஏகாதிபத்திய தன்மை கொண்ட முதலீட்டியம் கோலோச்சியது.
காலனியாதிக்கம் செலுத்திய அய்ர்ப்ப்பிய நாடுகள், மூன்றாம் உலக நாடுகளில் உருவாக்கிய முதலீட்டிய பாணி இது.
1948இல் அய்.நா சபை பிரகடனமான : Universal Declaration of Human rights. http://www.un.org/en/documents/udhr/ இதுதான மிக மிக முக்கியமான, அடிப்படையான கொள்கை விளக்கம். மீற கூடாத ‘புனித பசு’ என்றும் கொள்ளளாம். சொத்துரிமை இதில் ஒரு பகுதி. அவ்வளவுதான். இந்த சொத்துரிமை தான் முதலீட்டியத்தின் ஆணி வேர். அதாவது பொது உடைமை கொள்கைகளுக்கு நேர் எதிரான கொள்கை.
மேலோட்டமாக பார்த்தால், சொத்துரிமை என்பது பணக்காரர்கள், பண்னையார்கள், பெரு முதலாளிகளின் நலன்களை பாதுக்காக்க, ஏழைகளை ’சுரண்ட’ உருவாக்கப்பட்ட கொள்கை போல தெரியும். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல. ஏழைகளில் பலரும் கடின உழைப்பில் முன்னேறி தொழில் அதிபர்களாக, பெரு விவசாயிகளாக மாறியுள்ளனர். இன்னும் சொல்லப் போனால், இன்று பெரும் நிறுவனங்களின் ‘முதலாளிகள்’ அல்லது பங்குதாரகள் அனைவரும் தங்கள் ‘தனி உடைமையை’ சுயமாக உழைத்து பெற்றவர்கள். அல்லது அவர்களின் முன்னோர்களால் உருவாக்கப்பட்ட நிறுவனங்களை, பண்னைகளை வாரிசு அடிப்படையில் பெற்று, அதை பெருக்கி, நிர்வாகிப்பவர்கள்.
தொடர்ந்து 1000 வருடங்களாக ‘பணக்காரகளாக’ இருக்கும் குடும்பம் அல்லது குழு எதுவும் இல்லை. இருப்பதாக நான் அறியவில்லை.
ஒரு தொழிலாளியாக வாழ்க்கையை துவங்கும் ஒருவர், தம் உழைப்பினாலும், ஊக்கத்தாலும், திறமையாலும், ஒரு சிறு நிறுவனத்தை துவக்கி, படிப்படியாக வளர்த்தி, மேம்மட்ட வரலாறுகள் பல உண்டு. தாம் பாடுபட்டு உழைத்து, உருவாக்கிய நிறுவனம் அல்லது பண்ணையை, ஒரு சோசியலிச அரசோ அல்லது ‘கொள்ளையர்களோ’ கைப்பற்றும் சூழல் உருவானால், தொழில் முனைவோர்கள் ஊக்கமாக ‘உழைக்க’ மாட்டார்கள். தன்னால் உருவாக்கப்பட்ட அல்லது முன்னோர்களாக தமக்கு அளிக்கப்பட்ட சொத்துகள் / நிறுவனங்கள் / பண்னைகள், இவைகளுக்கு ‘பாதுகாப்பில்லை’ என்றால் அவற்றை பேணவோ, விரிவுபடுத்தவோ ஊக்கம் இருக்காது. இது அடிப்படை மனித இயல்பு. ’சோசியலிச’ கொள்கைகளை அமலாக்கும் நோக்கத்தில் பெரு நிறுவனங்களை தேசியமயமாக்கும் ‘அபாயம்’ தொடர்ந்த காலங்களில் இருந்த ஊக்கத்தைவிட, இன்று தாரளமயமாக்கல் காலத்தில் வெளிப்படும் ஊக்கம் மிக அதிகம். Unleashed potential of Indian entrepreuneship and energy. பார்க்கவும் : http://www.heritage.org/index/pdf/2006/index2006_chapter3.pdf இதை புரிந்து கொள்ள கடந்த காலத்தில், 1991க்கு முன் இருந்த சூழல் பற்றி அனுபவ அறிவோ அல்லது வாசிப்பனுபவமோ தேவை.
நிறுவனங்கள், வணிக அங்காடிகளுக்கு பாதுகாப்பில்லாத பகுதிகளிலும் விளைவுகள் இதே போல் தான். பீகார் போன்ற பகுதிகளில் தொழில் துவங்க பலரும் தயங்குவது இதனால் தான். மாஃபியா போன்ற அமைப்புகள், தீவிரவாதிகள் மாதந்தோரும் ‘protection money’ (அதாவது மாமுல்) கேட்டும் அச்சுருத்தும் பகுதிகளில் புதிய தொழில்கள் உருவாகுவது மிக கடினம். புதிய தொழில்கள் அல்லது முதலீடுகள் உருவாகாவிட்டால், வேலை வாய்புகளும், வரி வசூலும் பெருகாமல், வறுமை தான் அதிகரிக்கும். பீகார், ஒரிஸா, மே.வங்க ஏழை மக்கள் தமிழகம் போன்ற பகுதிகளுக்கு அதிக அளவில் வேலை தேடி வரும் அவலம் இதற்க்கு ஒரு நல்ல உதாரணம். கங்கை பாயும் செழிப்பான பகுதி, கனிம வளங்கள் அதிகம். ஆனாலும் கடும் வறுமை. வேலை இல்லாத் திண்டாட்டம். காரணம் அங்கு சொத்துகளுக்கு போதிய ’பாதுகாப்பு’ இல்லை.
சொத்துரிமையின் முக்கியம் பற்றி வேறு விதமாக பார்ப்போம். எழுத்தாளர்கள் மற்றும் படைப்பளிகள் உருவாக்கும் ஆக்கங்களை வணிக ரீதியாக பாதுக்க காபிரைட் சட்டங்கள் உள்ளன். ஆக்கங்களும் ஒரு வகையான சொத்துக்கள் தாம். அவற்றை விற்று பணமாக்க அரசு கொள்கைகள் தடை செய்தால் விளைவுகள் எப்படி இருக்கும் ? அதாவது அவை பொது உடைமையாக்கப்பட்டு, எழுதாளர்கள், படைப்பளிகளுக்கு மாத சம்பளம் மட்டும் அளிக்கும் ஒரு முறை உருவானால் எப்படி இருக்கும் ?
புதிய ஆக்கங்களை உருவாக ஊக்கம் குறையும். ஒரு துறை பற்றி விரிவாக ஆராய்ந்து எழுதப்பட்ட ஆய்வு நூலகள் போன்றவற்றிக்கு காபிரைட் பாதுகாப்பு இல்லாமால், பலரும் அதை அப்படியே காபி அடித்து வெளியிட்டாலும், ஊக்கம் குறையும். சினிமா துறையில் அதிக நஸ்டம் வர இந்த வீடியோ பைரசி ஒரு முக்கிய காரணம் என்பதை இங்கு பார்க்க வேண்டும்.
இந்தியாவில் சொத்திரிமையின் நிலை மற்றும் சட்ட விதிகளில் புகுத்தப்பட்ட மாற்றங்கள் பற்றி ஒரு விரிவான சுட்டி : http://www.ccsindia.org/ccsindia/policy/rule/studies/wp0041.pdf
சொத்துரிமையை அடிப்படை உரிமையாக (Right to property as a ‘Fundamental Right’) ஏற்க்கபட்ட நாடுகள் தான் கடந்த நூற்றாண்டில் வறுமை அளவை மிக மிக குறைத்து, முன்னேறிய நாடுகளாக மாறின. சொத்துரிமையை பல விதங்களில் முடக்கிய, வலிமை இல்லாமல் dilute செய்த நாடுகளால் அந்த அளவு முன்னேற முடியாமல், இன்றும் வறுமையில் தத்தளிக்கின்றன. இதை பற்றி மிக விரிவான ஆய்வுகள், தரவுகள் உள்ளன. மிக எளிமையாக இதை புரிந்து கொள்ள, இன்றைய வட கொரியாவையும், தென் கொரியாவையும் ஒப்பிட்டாலே போதும்.
மேலும்..
--
Regards / அன்புடன்
K.R.Athiyaman / K.R.அதியமான்
Chennai - 96
http://nellikkani.blogspot.com
http://athiyamaan.blogspot.com
http://athiyaman.blogspot.com
Innamburan Innamburan
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
Athiyaman Karur R
நண்பர் இன்னம்பூரான்,
ஹெரிடேஜ் ஃப்வுண்டேசன் பற்றி உங்கள் கருத்து வேறு விசியம். அந்த சுட்டியில் உள்ள கட்டுரையை எழுதியவர் பருன் மித்ரா என்ற இந்தியர். அக்கட்டுரையில் விரிவாக சொல்லப்பட்ட தகவல்கள், கருத்துகள் மற்றும் முடிவுகள் பற்றி தர்க்க ரீதியாக மறுப்பதே சரி. அவை பொய்கள் அல்லது தர்க்க ரீதியாக தவறான கருத்துகள் என்று நிருபியுங்களேன்.
////"...ஏழைகளில் பலரும் கடின உழைப்பில் முன்னேறி தொழில் அதிபர்களாக, பெரு விவசாயிகளாக மாறியுள்ளனர்.." என்பதற்கு சில ஆதாரங்கள் கொடுத்தால், நல்லது.////\
எங்கள் ஊரான் கரூரில் நூற்றுகணக்கானவர்களை சொல்ல முடியும். கூலி வேலைக்கு வந்து, பிறகு தொழில் கற்று, சிறி தொழிலாக துவங்கி, 30 ஆண்டுகளில் பெரும் நிறுவனங்களாக உருவாக்கிய முன்னோடிகள் பலர். எமது குடும்பத்திலேயே அப்படி பலர் உள்ளனர். 90 ஆண்டுகளுக்கு முன் பஞ்சம் பிழைக்க இடம் பெயர்ந்தவர்களில், விவசாயக் கூலியாக துவங்கி, சிறு நிலத்தை முதலில் வாங்கி, பிறகு கடின் உழைப்பிலும், ஊக்கதினாலும், அவற்றை பல பத்து ஏக்கர்களாக மாற்றிய முன்னோர்கள் எமக்கு உண்டு.
திருபாய் அம்பானி ஒரு நல்ல் உதாரணம். அவர் செய்த பித்தலாட்டங்கள், ஊழல்கள் வேறு விசியம். ஆனாலும் சாதனையாளர் தான். சுனில் பாரதி மிட்டல் 25 ஆண்டுகளுக்கு முன் சிறிய தொழில் முனைவோர்தான். இன்று ஏர்டெல் நிறுவனத்தில் வளர்ச்சி பிரம்மாண்டமானது. அமெரிக்காவில் 160 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஸ்டாண்டர் ஆயில் நிறுவனத்தை துவக்கிய ராக்ஃபெல்லர், தமது 16 வயதில் தொழிலாளியாக வேலைக்கு சேர்ந்து தன் வாழ்க்கையை துவக்கியவர். அனைத்து பெரு நிறுவனங்களிலன் ஆரம்பங்களும் இப்படிதான். தொடர்ந்து 500 ஆண்டுகளாக செலவந்தராக இருக்கும் குடும்பம் எனக்கு தெரிந்து இல்லை.
////'சொத்துரிமையை அடிப்படை உரிமையாக (Right to property as a ‘Fundamental Right’) ஏற்க்கபட்ட நாடுகளின் தலைவன், யூ.எஸ்.ஏ. இங்கு ஏழைகள் படு பாடு
சொல்லி மாளாது. சொத்துரிமை அளித்தும், மக்களை பேணும் நாடு களில் யூகே ஒன்று. அங்கு நிலை பரவாயில்லை.///
ஆம். அமெரிகாவில் ஏழ்மை உள்ளது தான். 45 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்த நிலையை விட இன்று அங்கு வாழ்க்கை தரம் குறைவு அல்லது cost of living அதிகம் தான். பல முட்டாளதனங்களை செய்தால் அப்படிதான் ஆகும். The cumulative costs of cold war, aid to many nations, huge defence budget till date, etc. Mismanagement of the economy பற்றியும் விரிவாக எழுத உள்ளேன். ஆனால் 150 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்ததை விட ஏழ்மை அந்நாடுகளில் குறைவு. அன்று mass poverty. இன்று மாறுதல் எப்படி ?
////அம்பானி சகோதரர்களின் சொத்து சம்பாதித்து வந்ததா?//// உழைத்து சம்பாதித்தது தான். (கூடவே பல பித்தலாட்டங்களும் தான்.) ஆனால் லைசென்ஸ் ராஜிய காலங்கள் அளவு இன்று பித்தலாட்டங்கள் சாத்தியமில்லை / தேவையில்லை. 1990களுக்கு முன் நிலவிய சூழல் பற்றி பெரும் அறியாமை நிலவுகிறது. அம்பானி ஒரு தொழிலாளியாகத்தான் வாழ்க்கையை துவங்கினார் என்பதையும் மறக்க வேண்டாம்.
///அல்லது, திருப்பூர் தினக்கூலிக்கு உழைப்புக்கேற்ற ஊதியம் கிடைக்கிறதா?///
கிடைக்கிறதுதான். நான் பல ஆண்டுகளுக்கு முன் அங்கு ஒரு சாதாரண வேலையில் இருந்தேன். ஒரு டைலருக்கு, தமிழக்த்தில் மிக அதிகம் கூலி அல்லது சம்பாத்தியம் திருப்ப்பூரில் தான் உள்ளது. கோவில்பட்டி அல்லது தர்மபுரி போன்ற ஊர்களை விட திருப்பூரில் சம்பளம் அதிகம். பல முன்னாள் தொழிகாளர்கள் இன்று தொழில் அதிபர்களாக மாறியுள்ளனர். வாங்கின சம்பளத்தை ஒழுங்காக சேமித்து, சிக்கனமாக வாழ்ந்து, சில ஆண்டுகள் கழித்து, நல்ல் கூட்டாளிகளுடன் சேர்ந்து சிறிய அளவில் துவக்கப்பட்ட கம்பெனிகள், ஸ்டிச்சிங் யூனிட்டுகள் அங்கு உள்ளன.
சரி, உழைப்பிற்கேற்ற ஊதியம் எப்படி நிர்னியப்பது ?
/////பொருளியலும் (பொருளாதாரம் என்று ஒரு துறை இல்லை), நிர்வாகமும், வணிகமும் அறிந்தவன் என்பதால் தான், இந்த நிலை. ///
அப்படியா ? அப்படி என்றால் தொழில்முனைவோரின் பங்களிப்பு பற்றி அறிந்திருக்க வேண்டுமே ? also about the economic history of the world too..
எனது பிள்க்கில் பல பதிவுகள் எழுதியுள்ளேன். அவற்றையும் பாருங்களேன் : http://nellikkani.blogspot.com/
Innamburan Innamburan
karthi
Athiyaman Karur R
devoo
மக்களின் கையிலும். இதை முதலீட்டியத்தின் கொடை என்பதைத் தவிர
வேறு என்ன சொல்வது ?
பொது உடைமைக் கோட்டையின் தலைநகரான கொல்கொத்தாவில்
கை ரிக்ஷா இன்னும் ஒழிந்தபாடில்லை; கோட்பாடுகள் பயனற்றவை
தேவ்
On Apr 22, 6:59 am, Athiyaman Karur R <ath...@gmail.com> wrote:
> ////Hard core poverty என்பது ஒழிக்க முடிவதுதானா என்பதும் நிச்சயமில்லை./////
>
> 1991க்கு பின் தான் வறுமையின் அளவு வெகுவேகமாக குறைந்து கொண்டு வருகிறது. EPW
> என்ற மிகவும் மதிக்கப்படும் இடதுசாரி பொருளாதார இதழில் வெளியான ஆய்வு இது :
>
> http://docs.google.com/fileview?id=0BzhDOdupGDUMzFjMDAyOWUtOTI4OS00Ym...
>
> Free markets, liberal democracy and good governance are the key to poverty
> reduction.
>
> 2010/4/22 karthi <karthige...@gmail.com>
> > *From:* Innamburan Innamburan <innambu...@googlemail.com>
> > *To:* mint...@googlegroups.com
> > *Sent:* Thursday, April 22, 2010 4:20 AM
> > *Subject:* Re: [MinTamil] முதலீட்டியத்தின் அடிப்படைகள் – 1
>
> > எல்லாவற்றையும் ஆராய்ந்து படித்தேன், நண்பர் அதியமான். எதெற்கும், இதையும்
> > பாருங்கள்.
>
> >http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=3104498&fsrc=nlw%7...
>
> > நண்பன் இன்னம்பூரான்
>
> > 2010/4/16 Athiyaman Karur R <ath...@gmail.com>
>
> >> நண்பர் இன்னம்பூரான்,
>
> >> ஹெரிடேஜ் ஃப்வுண்டேசன் பற்றி உங்கள் கருத்து வேறு விசியம். அந்த சுட்டியில்
> >> உள்ள கட்டுரையை எழுதியவர் பருன் மித்ரா என்ற இந்தியர். அக்கட்டுரையில் விரிவாக
> >> சொல்லப்பட்ட தகவல்கள், கருத்துகள் மற்றும் முடிவுகள் பற்றி தர்க்க ரீதியாக
> >> மறுப்பதே சரி. அவை பொய்கள் அல்லது தர்க்க ரீதியாக தவறான கருத்துகள் என்று
> >> நிருபியுங்களேன்.
>
> >> ////"...ஏழைகளில் பலரும் கடின உழைப்பில் முன்னேறி தொழில் அதிபர்களாக, பெரு
> >> விவசாயிகளாக மாறியுள்ளனர்.." என்பதற்கு சில ஆதாரங்கள் கொடுத்தால், நல்லது.////\
>
> >> எங்கள் ஊரான் கரூரில் நூற்றுகணக்கானவர்களை சொல்ல முடியும். கூலி வேலைக்கு
> >> வந்து, பிறகு தொழில் கற்று, சிறி தொழிலாக துவங்கி, 30 ஆண்டுகளில் பெரும்
> >> நிறுவனங்களாக உருவாக்கிய முன்னோடிகள் பலர். எமது குடும்பத்திலேயே அப்படி பலர்
> >> உள்ளனர். 90 ஆண்டுகளுக்கு முன் பஞ்சம் பிழைக்க இடம் பெயர்ந்தவர்களில்,
>
> ...
>
> read more »
Innamburan Innamburan
Innamburan Innamburan
Creating wealth without justice
K.S. Jacob| Unbridled capitalism, while creating wealth, also results in incredible inequity calling for regulatory controls to ensure social justice. |
India has been in the news for its robust economic performance and for growth despite the recent global recession. The recent Indian Premier League suggests unbelievable investor confidence and provides great advertising opportunities, fantastic revenue, world-class sport, extraordinary entertainment, phenomenal television ratings and immense customer satisfaction. Yet, the incredible indices of development in India mask the inequity in the country and the human cost of the nation's progress. For millions of Indians hunger is routine, malnutrition rife, employment insecure, social security non-existent, health care expensive, and livelihoods under threat.The vibrant economy, “the shining India,” is restricted to the upper classes, while the majority in Bharat eke out a meagre existence on the margins.
Indices of wealth and development: The gross domestic product (GDP), the indicator of economic growth, is employed to assess the wealth of nations and the well-being of societies. However, its adequacy to evaluate the human condition or the welfare of nations has been questioned. An increase in GDP reflects economic growth but does not take into consideration its sustainability, life expectancy, health and education of people nor its impact on the environment. An example of its biased assessment is that misfortunes for some, due to natural disasters and wars, also mean economic opportunity and wealth for construction, pharmaceutical and defence industries and an increase in the index.
The Human Development Index (HDI) was conceptualised to focus on people-centred measures and policies, rather than on national incomes. The HDI employs life expectancy at birth, adult literacy and enrolment ratios and a measure of the GDP per capita to evaluate human health and longevity, knowledge and education and standards of living. While the HDI does provide a bigger picture when compared to the GDP, it has also been criticised for not capturing the complexity of the human situation.
Inequity in plenty: The Gini quotient is a measure of inequality of income and wealth. The mapping of this parameter shows that many countries with high GDPs also have a high Gini index, suggesting that the measure of economic growth hides gross inequity and high human costs within countries. Recent attempts at evaluating human well-being use varied indicators such as environmental impact, government debt, diversity of species, etc. Bhutan has suggested happiness as an indicator of national well-being. Measures like the Net National Product take into account the depletion of human capital. However, the use of a single index to reflect well-being does not make these new attempts superior, only different. Nevertheless, most people will agree that any such measure should move beyond economics and economists; the debate must involve diverse stakeholders and the indicator(s) ought to express the multifaceted nature of human well-being.
Capitalism and greed: The failure of communism, despite its ideals of a fairer society, to increase wealth resulted in its demise. Many nations now place their faith in capitalism and governments choose it as the strategy to create wealth for their people. The spectacular economic growth seen in Brazil, China and India after the liberalisation of their economies is proof of its enormous potential and success. However, the global banking crisis and the economic recession have left many bewildered. The debates tend to focus on free market operations and forces, their efficiency and their ability for self correction. Issues of justice, integrity and honesty are rarely elaborated to highlight the failure of the global banking system. The apologists of the system continue to justify the success of capitalism and argue that the recent crisis was a blip. Their arguments betray an ideological bias with the assumptions that an unregulated market is fair and competent, and that the exercise of private greed will be in the larger public interest. Few recognise the bi-directional relationship between capitalism and greed; each reinforces the other. Surely, a more honest conceptualisation of the conflicts of interest among the rich and powerful players who have benefited from the system, their biases and ideology is needed; the focus on the wealth created should also highlight the resultant gross inequity.
Inherent talent or inherited advantage: Capitalism results in the creation of wealth. The supporters of the system argue that the “American dream” can be achieved by hard work, diligence and resourcefulness and can be replicated across the globe. They believe that the system rewards hard work and talent. However, even a cursory examination of the assets of and disparity across peoples suggests that those who succeed have inherited advantages and favourable playing fields, compared to those who did not. The focus on apparent merit does not take into account the different histories, the varied physical environment, the divergent contexts and the grossly dissimilar opportunities. The many economic policies of the International Monetary Fund and western financial institutions, driven by ideology rather than by reality, have resulted in further enslavement of many developing economies.
The Indian context: The economic liberalisation and globalisation have resulted in massive and sustained growth in the Indian economy. Yet, an examination of the Human Development Index suggests that the country is poor on this measure. The trickle-down effect of development, talked about in theory, has little actual impact on the poor. The rights of the poor are probably more important than the rights of the rich who drive development. Economic policies should be clearly preceded by a careful assessment of their impact on the population, their lives and livelihoods. Care must be taken to ensure that regulations proposed by our legislatures and upheld by the judiciary are not pro-rich and at the cost of the rights of the poor.
The need for regulation: Ancient wisdom argues that, under normal circumstances, the rich will get richer and the poor, poorer. Civilised societies will necessarily have to employ different standards to achieve an egalitarian social order. Such democratic ideals imply the use of regulation to curb the excesses of “laissez-faire” capitalism with its penchant for minimal controls. For example, the practice of forcibly acquiring agricultural and forest land, displacing the poor and tribal folk with the loss of their livelihood and culture is too big a sacrifice from these people in return for commitment of a fraction of the wealth of corporate houses in order to increase the GDP. “Progress and development” are high sounding clichés from capitalists and often spell the destruction of older forms of social existence. There is a need to foreground justice and equity, the basic precepts of enlightened nations. Without level playing fields and affirmative action, inequity will persist and increase, resulting in injustice to the vast majority of people who are without capital.
Law and justice: It is generally believed that the theory of justice drives the practice of law. In reality, legal practice constantly engages with theory and re-equips it. It cites theory in specific contexts and provides perspectives, transforming and even re-making it. The demand for justice brings a case before the law; this claim puts the law under the scanner. Justice, then, renews the law and makes it contemporary; it extends its reach and re-interprets it. The demand for justice is never fully met, suggesting that the law needs to constantly keep up with the mandate for justice. The requirements of the context and the call of justice create the necessity for citing of the law in relation to the questions before it. Law-makers and the judiciary may opt to close the call of justice and renew the rule of the law in relation to the new question. Alternatively, they may take up the challenge and re-think, re-make, and cite the law, as best as they can, in ways that measure up to the call of justice. India needs to revitalise its statutes and transform its courts of law into courts of justice.
Much of the debate on the creation of wealth employs a private language, replete with insider jargon. A refusal to comply with the unstated rules in such circles often results non-compliant voices being frozen out of professional circuits. These operations produce papers for academics, assignments for bureaucrats, policies for governments, wealth for capitalists and stories for the media, but they often discount the bigger picture that should dominate the discourse. The inequity is ignored, the discrimination disregarded, the ideology justified and injustice normalised. India should not only focus on economic growth but regulate its markets and economy with equity and integrity to provide justice for all its people.
( Professor K.S. Jacob is on the faculty of the Christian Medical College, Vellore.)
© Copyright 2000 - 2009 The Hindu
நனண்பன்
இன்னம்பூரான்
karthi
----- Original Message -----From: Innamburan Innamburan
Hari Krishnan
Capitalism என்பதற்கு முதலாளித்துவம் பொருந்தாது என்பதால்தான் முதலீட்டியம் என்றுமாற்றியிருக்கிறோம் என்றே நினைக்கிறேன். இதற்கு இணையாக "மூலதனத்துவம்"என்ற சொல்லையும் பயன் படுத்தியுள்ளேன். எது பொருந்தும் என்பதற்கு இணக்கம் காணவேண்டும்.Das Kapital-ஐ எப்படி மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள்? "மூலதனம்" தானே?இங்கு "முதல்"தான் முக்கியமே தவிர முதலாளியல்ல.Capital formation = முதலீட்டை உருவாக்குதல்? முதலீட்டுருவாக்கம்?ரெ.கா.
--
அன்புடன்,
ஹரிகி.
Madhurabharathi
Capitalism என்பதற்கு முதலாளித்துவம் பொருந்தாது என்பதால்தான் முதலீட்டியம் என்றுமாற்றியிருக்கிறோம் என்றே நினைக்கிறேன். இதற்கு இணையாக "மூலதனத்துவம்"என்ற சொல்லையும் பயன் படுத்தியுள்ளேன். எது பொருந்தும் என்பதற்கு இணக்கம் காணவேண்டும்.Das Kapital-ஐ எப்படி மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள்? "மூலதனம்" தானே?இங்கு "முதல்"தான் முக்கியமே தவிர முதலாளியல்ல.Capital formation = முதலீட்டை உருவாக்குதல்? முதலீட்டுருவாக்கம்?ரெ.கா.
விஜயராகவன்
> Capital formation = முதலீட்டை உருவாக்குதல்? முதலீட்டுருவாக்கம்?
>
> ரெ.கா.
Capital formation = மூலதன வளர்ச்சி
Vijayaraghavan
Tthamizth Tthenee
--
மனிதமும்,உலகமும் காப்போம், மௌனம் உணர்த்தாத பொருளை வார்த்தை உணர்த்தாது
அன்புடன்
தமிழ்த்தேனீ
http://thamizthenee.blogspot.com
rkc...@gmail.com
http://www.peopleofindia.net
karthi
ரெ.கா.
Tthamizth Tthenee
--
மனிதமும்,உலகமும் காப்போம், மௌனம் உணர்த்தாத பொருளை வார்த்தை உணர்த்தாது
அன்புடன்
தமிழ்த்தேனீ
http://thamizthenee.blogspot.com
rkc...@gmail.com
http://www.peopleofindia.net
devoo
> அப்போ formationஉக்கும் growthஉக்கும் வித்தியாசம் தெரியாதே!
Capital formation - முதலாக்கம்
கருத்துப் பகிர்வு தொடரட்டும் ஐயா
தேவ்
விஜயராகவன்
அர்த்தங்களையும் கொடுக்கும். அதனால் 'மூலதன ஆக்கம்' என்பது இன்னும்
பொருந்தும் என நினைக்கிறேன்.
கேபிடல் என்பதற்க்கு முதல், முதலீடு, மூலதனம் மூன்றையும் பயன்படுத்த
வேன்டும். இல்லாவிட்டல் குழப்பம் ஏற்படும் அல்லது போரடித்துவிடும்.
முதல் என்பது ஃபைனான்சில் Principal என்ற பொருளிலும் வரும். உ.ம்.
முதல் மேல் வட்டி என்ன?
விஜயராகவன்
On 27 Apr, 11:08, devoo <rde...@gmail.com> wrote:
> Apr 27, 4:45 am, "karthi"
>
> > அப்போ formationஉக்கும் growthஉக்கும் வித்தியாசம் தெரியாதே!
>
> Capital formation - முதலாக்கம்
> கருத்துப் பகிர்வு தொடரட்டும் ஐயா
>
> தேவ்
>
> --
> "Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website:http://www.tamilheritage.org;you may like to visit our Muthusom Blogs at:http://www.tamilheritage.org/how2contribute.htmlTo post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
karthi
ஆங்கிலத்தில் கூட capital, investment, principal மாற்றி மாற்றிப்
பயன்படுத்தப்படுவதுண்டு. நாமும் வசதிக்கேற்பப் பயன்படுத்தலாம்.
Capitalisam முதலீட்டியம், மூலதனத்துவம் என்றிருக்கலாம். கருத்துக்
குழப்பம் இருக்காது. 'முதலாளித்துவம்' அந்தக் கருத்தாக்கத்தைச்
சரியாகக் குறிப்பிடாததால் துல்லியமான சொல் அல்ல.
ரெ.கா.
----- Original Message -----
From: "விஜயராகவன்" <vij...@gmail.com>
To: "மின்தமிழ்" <mint...@googlegroups.com>
Sent: Tuesday, April 27, 2010 7:04 PM
Subject: [MinTamil] Re: முதலீட்டியத்தின் அடிப்படைகள் – 1
karthi
நல்ல சொற்களே.
அடுத்த முறை கலைச் சொற்களைப் பற்றிப் பேசும்போது நமது
முதல் பார்வை விக்சனரியிலேதான் இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான்
சக்கரத்தை மீண்டும் கணடுபிடிப்பதைத் தவிர்க்கலாம்.
விக்சனரியில் capitalism காணவில்லையே! முதலுக்கே மோசமா?
ரெ.கா.
----- Original Message -----
From: "விஜயராகவன்" <vij...@gmail.com>
To: "மின்தமிழ்" <mint...@googlegroups.com>
Sent: Tuesday, April 27, 2010 7:04 PM
Subject: [MinTamil] Re: முதலீட்டியத்தின் அடிப்படைகள் – 1
devoo
>>>ஆங்கிலத்தில் கூட capital, investment, principal மாற்றி மாற்றிப்
பயன்படுத்தப்படுவதுண்டு. நாமும் வசதிக்கேற்பப் பயன்படுத்தலாம்.<<<
ஆங்கிலத்தில் பிறமொழிக் கலப்பை ஏற்கின்றனர்;
Capital – மூலதனம்
Investment - முதலீடு
Pricipal - அசல்
என்றால் எளிதில் புரியும்
மூலதனம் வடமொழி ஆகிவிடுகிறது; அசல் அயல்மொழி
தேவ்
--
D Balasundaram
--
D Bala sundaram
Coimbatore
Athiyaman Karur R
நண்பர் இன்னம்பூரான்,
இன்றைய இந்து நாளேட்டில் வெளியான அந்த கட்டுரையை காலையிலேயே பார்த்தேன். அதை எழுதியவர் ஒரு மருத்துவர். பொருளாதார நிபுணர் அல்ல. மிக அடிப்படையான தகவல் பிழை அதில் உள்ளது. In India the poor are not getting poorer.
That article is full of generalizations. Pls see the EPW article herewith enclosed.
RAJAGOPALAN APPAN
Cpitalism - ஒரு தத்துவமாகக் குறிப்பிடப்படும் போது 'பொருள் முதல் வாதம்' என்று வழங்கப்படுகிறது.
Capitalistic -- பொருள் முதல் வாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட
Capital expenditure - மூலதனச் செலவு
Capitalisation- மூலதனத்தோடு சேர்த்தல்
அ.ரா
Hari Krishnan
Cpitalism - ஒரு தத்துவமாகக் குறிப்பிடப்படும் போது 'பொருள் முதல் வாதம்' என்று வழங்கப்படுகிறது.
--
அன்புடன்,
ஹரிகி.
karthi
- பொருண்மியம்; பொருள் நிலைக் கொள்கை
- உளவியல். இயற்பொருள் வாதம்; பருப்பொருட்கோட்பாடு
Innamburan Innamburan
இன்னம்புரான்
The New Statesman
The economist manifesto
Published 23 April 2010
The 18th-century philosopher Adam Smith wasn’t the free-market fundamentalist he is thought to have been. It’s time we realised the relevance of his ideas to today’s financial crisis.
The Theory of Moral Sentiments, Adam Smith's first book, was published in early 1759. Smith, then a young professor at the University of Glasgow, had some understandable anxiety about the public reception of the book, which was based on his quite progressive lectures. On 12 April, Smith heard from his friend David Hume in London about how the book was doing. If Smith was, Hume told him, prepared for "the worst", then he must now be given "the melancholy news" that unfortunately "the public seem disposed to applaud [your book] extremely". "It was looked for by the foolish people with some impatience; and the mob of literati are beginning already to be very loud in its praises." This light-hearted intimation of the early success of Smith's first book was followed by serious critical acclaim for what is one of the truly outstanding books in the intellectual history of the world.
After its immediate success, Moral Sentiments went into something of an eclipse from the beginning of the 19th century, and Smith was increasingly seen almost exclusively as the author of his second book, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations, which, published in 1776, transformed the subject of economics. The neglect of Moral Sentiments, which lasted through the 19th and 20th centuries, has had two rather unfortunate effects.
First, even though Smith was in many ways the pioneering analyst of the need for impartiality and universality in ethics (Moral Sentiments preceded the better-known and much more influential contributions of Immanuel Kant, who refers to Smith generously), he has been fairly comprehensively ignored in contemporary ethics and philosophy.
Second, since the ideas presented in The Wealth of Nations have been interpreted largely without reference to the framework already developed in Moral Sentiments (on which Smith draws substantially in the later book), the typical understanding of The Wealth of Nations has been constrained, to the detriment of economics as a subject. The neglect applies, among other issues, to the appreciation of the demands of rationality, the need for recognising the plurality of human motivations, the connections between ethics and economics, and the codependent rather than free-standing role of institutions in general, and free markets in particular, in the functioning of the economy.
Beyond self-love
Smith discussed that to explain the motivation for economic exchange in the market, we do not have to invoke any objective other than the pursuit of self-interest. In the most widely quoted passage from The Wealth of Nations, he wrote: "It is not from the benevolence of the butcher, the brewer, or the baker that we expect our dinner, but from their regard to their own interest. We address ourselves, not to their humanity but to their self-love." In the tradition of interpreting Smith as the guru of selfishness or self-love (as he often called it, not with great admiration), the reading of his writings does not seem to go much beyond those few lines, even though that discussion is addressed only to one very specific issue, namely exchange (rather than distribution or production) and, in particular, the motivation underlying exchange. In the rest of Smith's writings, there are extensive discussions of the role of other motivations that influence human action and behaviour.
Beyond self-love, Smith discussed how the functioning of the economic system in general, and of the market in particular, can be helped enormously by other motives. There are two distinct propositions here. The first is one of epistemology, concerning the fact that human beings are not guided only by self-gain or even prudence. The second is one of practical reason, involving the claim that there are good ethical and practical grounds for encouraging motives other than self-interest, whether in the crude form of self-love or in the refined form of prudence. Indeed, Smith argues that while "prudence" was "of all virtues that which is most helpful to the individual", "humanity, justice, generosity, and public spirit, are the qualities most useful to others". These are two distinct points, and, unfortunately, a big part of modern economics gets both of them wrong in interpreting Smith.
The nature of the present economic crisis illustrates very clearly the need for departures from unmitigated and unrestrained self-seeking in order to have a decent society. Even John McCain, the Republican candidate in the 2008 US presidential election, complained constantly in his campaign speeches of "the greed of Wall Street". Smith had a diagnosis for this: he called such promoters of excessive risk in search of profits "prodigals and projectors" - which, by the way, is quite a good description of many of the entrepreneurs of credit swap insurances and sub-prime mortgages in the recent past.
The term "projector" is used by Smith not in the neutral sense of "one who forms a project", but in the pejorative sense, apparently common from 1616 (or so I gather from The Shorter Oxford English Dictionary), meaning, among other things, "a promoter of bubble companies; a speculator; a cheat". Indeed, Jonathan Swift's unflattering portrait of "projectors" in Gulliver's Travels, published in 1726 (50 years before The Wealth of Nations), corresponds closely to what Smith seems to have had in mind. Relying entirely on an unregulated market economy can result in a dire predicament in which, as Smith writes, "a great part of the capital of the country" is "kept out of the hands which were most likely to make a profitable and advantageous use of it, and thrown into those which were most likely to waste and destroy it".
False diagnoses
The spirited attempt to see Smith as an advocate of pure capitalism, with complete reliance on the market mechanism guided by pure profit motive, is altogether misconceived. Smith never used the term "capitalism" (I have certainly not found an instance). More importantly, he was not aiming to be the great champion of the profit-based market mechanism, nor was he arguing against the importance of economic institutions other than the markets.
Smith was convinced of the necessity of a well-functioning market economy, but not of its sufficiency. He argued powerfully against many false diagnoses of the terrible "commissions" of the market economy, and yet nowhere did he deny that the market economy yields important "omissions". He rejected market-excluding interventions, but not market-including interventions aimed at doing those important things that the market may leave undone.
Smith saw the task of political economy as the pursuit of "two distinct objects": "first, to provide a plentiful revenue or subsistence for the people, or more properly to enable them to provide such a revenue or subsistence for themselves; and second, to supply the state or commonwealth with a revenue sufficient for the public services". He defended such public services as free education and poverty relief, while demanding greater freedom for the indigent who receives support than the rather punitive Poor Laws of his day permitted. Beyond his attention to the components and responsibilities of a well-functioning market system (such as the role of accountability and trust), he was deeply concerned about the inequality and poverty that might remain in an otherwise successful market economy. Even in dealing with regulations that restrain the markets, Smith additionally acknowledged the importance of interventions on behalf of the poor and the underdogs of society. At one stage, he gives a formula of disarming simplicity: "When the regulation, therefore, is in favour of the workmen, it is always just and equitable; but it is sometimes otherwise when in favour of the masters." Smith was both a proponent of a plural institutional structure and a champion of social values that transcend the profit motive, in principle as well as in actual reach.
Smith's personal sentiments are also relevant here. He argued that our "first perceptions" of right and wrong "cannot be the object of reason, but of immediate sense and feeling". Even though our first perceptions may change in response to critical examination (as Smith also noted), these perceptions can still give us interesting clues about our inclinations and emotional predispositions.
One of the striking features of
Smith's personality is his inclination to be as inclusive as possible,
not only locally but also globally. He does acknowledge that we may
have special obligations to our neighbours, but the reach of our
concern must ultimately transcend that confinement. To this I want to
add the understanding that Smith's ethical inclusiveness is matched by
a strong inclination to see people everywhere as being essentially
similar. There is something quite remarkable in the ease with which
Smith rides over barriers of class, gender, race and nationality to see
human beings with a presumed equality of potential, and without any
innate difference in talents
and abilities.
He emphasised the class-related neglect of human talents through the lack of education and the unimaginative nature of the work that many members of the working classes are forced to do by economic circumstances. Class divisions, Smith argued, reflect this inequality of opportunity, rather than indicating differences of inborn talents and abilities.
Global reach
The presumption of the similarity of intrinsic talents is accepted by Smith not only within nations but also across the boundaries of states and cultures, as is clear from what he says in both Moral Sentiments and The Wealth of Nations. The assumption that people of certain races or regions were inferior, which had quite a hold on the minds of many of his contemporaries, is completely absent from Smith's writings. And he does not address these points only abstractly. For example, he discusses why he thinks Chinese and Indian producers do not differ in terms of productive ability from Europeans, even though their institutions may hinder them.
He is inclined to see the relative backwardness of African economic progress in terms of the continent's geographical disadvantages - it has nothing like the "gulfs of Arabia, Persia, India, Bengal, and Siam, in Asia" that provide opportunities for trade with other people. At one stage, Smith bursts into undisguised wrath: "There is not a negro from the coast of Africa who does not, in this respect, possess a degree of magnanimity which the soul of his sordid master is too often scarce capable of conceiving."
The global reach of Smith's moral and political reasoning is quite a distinctive feature of his thought, but it is strongly supplemented by his belief that all human beings are born with similar potential and, most importantly for policymaking, that the inequalities in the world reflect socially generated, rather than natural, disparities.
There is a vision here that has a remarkably current ring. The continuing global relevance of Smith's ideas is quite astonishing, and it is a tribute to the power of his mind that this global vision is so forcefully presented by someone who, a quarter of a millennium ago, lived most of his life in considerable seclusion in a tiny coastal Scottish town. Smith's analyses and explorations are of critical importance for any society in the world in which issues of morals, politics and economics receive attention. The Theory of Moral Sentiments is a global manifesto of profound significance to the interdependent world in which we live.
Amartya Sen won the Nobel Prize in Economics in 1998. He is the Thomas W Lamont University Professor and professor of economics and philosophy at Harvard University. His latest book is "The Idea of Justice" (Allen Lane, £25).“The Theory of Moral Sentiments" by Adam Smith is published by Penguin (£10.99)