சென்னையோ! சென்னை!
Innamburan Innamburan
Published: June 29, 2010 17:17 IST | Updated: June 29, 2010 17:26 IST
The warp and weft of time - Memories of Madras
GOWRI RAMNARAYAN
Going to school in a maatu vandi, selling nine-yard saris for Rs.18 and listening to M.S. from outside his store… Nalli Kuppuswami Chetti revisits the T. Nagar that was
I was born when all of T. Nagar was within Bazullah Road and the Siva Vishnu Temple, with rice fields and palm groves (where toddy was sold). Except for Tirumalai Pillai Road, no lane or alley forked out of Habibullah Road, all the way to Kodambakkam.
On his first visit to ‘Madras pattinam', a young friend of mine from Mannargudi stood on G.N. Chetty Road for half-an-hour to count cars, but saw none!
But such ‘traffic' was enough to frighten the father of Ramamurti (later to become a famous neurosurgeon) into buying a baby Austin for his son rather than the motorbike he craved.
My grandfather was happy to buy a 10-anna train ticket to Kanchipuram for purchases. He told T.S. Mahalingam that he would buy the car that this first automobile consultant of Madras was trying to sell him, if it took him to Kanchipuram at the same cost. We filled up one gallon of fuel for 10 annas. The car shuddered to a halt in front of our house in Chinna Kanchipuram. Grandfather bought the car for Rs. 1,500!
I went to Ramakrishna Mission School in our maattu vandi. I was a first ranker in every class. One day the Maths teacher put up five sums on the blackboard, and was astonished that I had done them all correctly, before he put the chalk down. A few years ago, I went back to the same classroom and sat on the same spot to re-live the joy of his smile, his special pat on the back...
After school, I finished my homework, and rushed to the shop. My father always treated me to ice-cream when daily sales reached Rs. 100. Not so easy at a time when saris of nine yards were sold at Rs.18, and six yards for Rs.12! Some families paid even those sums in instalments. Father made monthly collection rounds on his cycle. He indulged me, his only son, in buying Deepavali pattaasu for Rs. 900 when a ground in T. Nagar cost Rs. 2,000!
I was lucky to have publisher-writer Chinna Annamalai for a neighbour. His Tamil Pannai publishing house also sold its own children's magazine Jingli, with writer Saavi for editor. (Saavi once had a restaurant called Sudarsana Vilas) I have seen Rajaji, Periyasami Thooran and Trojan Annamalai Chettiar chatting on the tinnai outside Tamil Pannai, with young Vikatan Krishnamurti (who later married musician M.L. Vasanthakumari) supplying coffee to them at intervals. The group often strolled together to Ashramam — scholar Ve. Saminatha Sarma's home — to continue discussions.
My memories of the Hindi Prachar Sabha are of Krishna Gana Sabha concerts there. Before it shifted to Griffiths Road, the Sabha had its programmes where Kumaran Silks stands now. I became entranced by Carnatic music only because, from Nalli's threshold, I could clearly hear every note of Ariyakudi's or M.S. Subbulakshmi's performance.
Green silk
My community had no music lovers except Muthu Chettiar, esteemed for the silks he supplied to aristocratic families in Mylapore and Mambalam, and, of course, to M.S. amma. In those days, green saris had the label — ‘No colour guarantee'. With his Madras quarters on Warren Road, Chettiar talked to foreign dye-makers and personally supervised the long drawn out local process of dyeing. He became the first man in India to produce colourfast green silks. His jarigai too was unique in quality!
T. Nagar and Mambalam had their share of film celebrities such as yesteryear star T.R. Rajakumari. An employee from the local sub-registrar's office played hero in former onion retailer B. Nagi Reddy's blockbuster “Paathaala Bhairavi”, and became a cult figure — N.T. Rama Rao! Until the 1950s, T. Nagar had hotels where you got two meals, tiffin, a mat and a pillow — all for a few annas. But, the low cost of living did not preclude poverty. My classmate Sadagopan found himself unable to pay the school fee of Rs. 7. My friend Krishnan, a nephew of Jayarama Iyer who ran the famous TSC canteen, suggested that I pay the fees. He bought the textbooks. I thought Krishnan influenced my charitable impulses.
But, there was another source. Writer Asokamitran wrote in a magazine about how my father, learning about his family's financial difficulties in conducting his sister's wedding, lent him the necessary sum unasked. Reading this account, a prisoner from Vellore jail wrote to me asking for help with his daughter's education at Anna University. Years later, the moment he was released, the man made a trip to Nalli in Pondy Bazaar, even before going home.
BIO: Born in 1940, Kuppuswami Chetti inherited the family business trademarked Nalli Silks, the main outlet, a landmark in T. Nagar. He not only transformed it into a multi-crore empire, but also devised marketing strategies to nurture employee and customer. Silk woven by his grandfather was gifted to King George V in 1911. A generous patron of various institutions, this voracious reader has authored books on wide-ranging subjects from Who is Bharati to The Commercial World. His interest in heritage is reflected in Thiagaraya Nagar — Then and Now. A doctorate has been conferred upon him by Arizona's World University Round Table.
I Remember One day Prema Srinivasan of the TVS family came to Nalli Silks with a well-dressed foreigner. Nobody gave the woman a second look as we were used to such tourists. After making their purchases the two women left their car here and sauntered across to the market around Panagal Park. The visitor had a wonderful time looking at everything and buying whatever she fancied. Only later did we learn that she was Jacqueline Kennedy!
Keywords: Nalli Kuppuswami, Memories of Madras
Printable version | Jun 29, 2010 9:29:16 PM | http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article491991.ece
© The Hindu
devoo
> இன்னம்பூரான்<
அருமையோ அருமை !
தேவ்
Tthamizth Tthenee
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
--
மனிதமும்,உலகமும் காப்போம், மௌனம் உணர்த்தாத பொருளை வார்த்தை உணர்த்தாது
அன்புடன்
தமிழ்த்தேனீ
http://thamizthenee.blogspot.com
rkc...@gmail.com
http://www.peopleofindia.net
Innamburan Innamburan
Thiruvengada Mani T.K
--
Dr.T.K.Thiruvengada Mani
vadivelu kaniappan
Innamburan Innamburan
யதார்த்தா கி.பென்னேஸ்வரன்
அற்புதம். அபாரம். அழகு.
இவற்றுக்கு மேல் வார்த்தைகள் இல்லை. அருமையான இழையில் அபூர்வமான பதிவுகள். அந்தக் காலத்துக்கே அழைத்துச் சென்றுவிட்டீர்கள் இன்னம்பூரான் சார், மணி சார்.
நல்லி குப்புசாமி அவர்களின் நினைவலைகளை மிகவும் அழகாகத் தொகுத்து அளித்து இருக்கிறார் கௌரி ராம்நாரயணன். சமீபத்தில் ஒரு புத்தகம் எனக்குக் கிடைத்தது. (உடனடியாகக் கையில் இல்லை) ஸ்ரீராம் தொகுத்து இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். சென்னையின் அந்தக் காலத்து மாளிகைகளை கோட்டோவியமாக வரைந்து அந்த மாளிகைகள் குறித்த குறிப்புக்கள் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் கொடுத்து இருக்கிறார்கள். (தமிழ் மிகவும் கண்றாவி. அதுவேறு விஷயம்). சிவாஜி கணேசன் மாளிகையான அன்னை இல்லம், பனகல் மகாராஜாவின் மாளிகை போன்ற சமாச்சாரங்கள். யார் கட்டியது, எப்போது யாரிடம் இருந்து யார் வாங்கியது, என்னவாக இருந்தது, இப்போது என்னவாக இயங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது என்று பல தகவல்கள். மிக அருமையான முயற்சி. அற்புதமான பதிவு. மிகவும் அழகான தத்ரூபமான கோட்டோவியங்கள் அடங்கிய நூல் அது.
நரசய்யாவின் மதராஸபட்டினம் நூல் இதுபோன்ற பல முயற்சிகளுக்கு ஒரு தூண்டுகோலாக விளங்கி இருக்க வேண்டும் என்று அனுமானிக்கிறேன். என்னுடைய அனுமானம்தான்.
தமிழகத்தின் ஒவ்வொரு நகரங்கள் பற்றியும் இவைபோன்ற நூல்களும் பதிவுகளும் காலத்தின் அவசியமாகிப் போயிருக்கின்றன.
அன்புடன்
பென்னேஸ்வரன்
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
K.Penneswaran, Editor, VADAKKU VAASAL - Tamil Monthly Magazine,
5A/11032, Second Floor, Gali No.9, Sat Nagar, Karol Bagh, New Delhi-110 005
Phone: 9910031958 # Web site: http://www.vadakkuvaasal.com/
நண்பன்
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.comFor more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
--
குற்றம் சொல்லின்
சுற்றம் இல்லை
நன்றியுடன் நாசரு
Tthamizth Tthenee
--
Thiruvengada Mani T.K
இன்னம்பூரான் சொல்வதுபோல இந்த இழையே போதும் தேனி சார்; பெயர் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. இதிலேயே தொடரலாம் ஆரம்பியுங்கள்… பல நினைவுகள் மலரட்டும்.
மணி
--
Dr.T.K.Thiruvengada Mani
vadivelu kaniappan
Tthamizth Tthenee
Geetha Sambasivam
ஆமாம், அவரோட பெரிய அக்கா கல்யாணத்துக்குப் பட்டுப் புடைவைகள் வாங்கப் பணம் இல்லாத சமயத்தில் புடைவைகளைக் கடனுக்குக் கொடுத்துட்டுப் பின்னர் வாங்கிக் கொண்டதாய்ச் சொல்லி இருக்கார். அது ஒரு கதையாகவும் குங்குமம்(??) இதழில் வந்திருக்கிறது. வேறொரு பத்திரிகையில் நிகழ்வாகவும் படித்திருக்கிறேன்.
--
Geetha Sambasivam
ஆஹா! அருமை!
--
Geetha Sambasivam
இம்பீரியல் வங்கியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டு பின்னர் ஸ்டேட் வங்கியாக மாறிய பின்னும் தொடர்ந்து இருந்த என் பெரியப்பா இது குறித்து நிறையச் சொல்லி இருக்கார். அவருடைய அறைத் தோழர்களாக ஈசன் இஞ்சினீரிங்ஸின் ஈஸ்வர ஐயர், கீதா கஃபேஆரம்பித்த அதன் முதல் ஓனர் ஆகியோர் இருந்திருக்கிறார்கள்.
Geetha Sambasivam
ஒற்றை வாடை என்பது வால்டாக்ஸ் ரோடில் உள்ளதா? ம்ம்ம்ம் அருமையான நினைவலைகள். நன்றி. மூலக்கொத்தளம் கேள்விப் பட்டிருக்கேன். வால்டாக்ஸ் சாலை, ஆனை கவுனி எல்லாம் தெரியும். அப்படித் தான் தண்டையார்ப்பேட்டையில் இருந்த மின் வாரிய அலுவலகத்துக்கு வேலைக்குச் செல்லும் நாட்களில் சென்றிருக்கிறேன்.
vadivelu kaniappan
Nakinam sivam
Tthamizth Tthenee
Thiruvengada Mani T.K
meena muthu
>>அப்பொழுதே அப்பார்ட்மெண்ட்!கூடி வாழ்ந்தால் கோடி நன்மை.உண்மை!
பசுமையான நினைவுகள்...!ஏக்கம் எல்லோருக்குள்ளும்!
மீனா
vadivelu kaniappan
Innamburan Innamburan
டாக்டர். கிருஷ்ணசாமி நமக்கு அன்யோன்யம். குடும்ப டாக்டர், குடும்ப நண்பர். அவரிடம், மருந்து கேட்கப்போய், கதைத்துவிட்டு வருவது வழக்கம். அவரின் நினைவுகளுடன், எனதும் மிகவும் ஒத்துப்போகிறது, பலாத்தோப்பு முதற்கொண்டு. இதை படித்து விட்டு, யாராவது, வாய் தவறி, கேட்டால் மைலாப்பூராத்து மாமியை பற்றி எழுதுவதாக, சங்கல்பம்.
Memories of Madras — The mystic aura of Mylapore
GOWRI RAMNARAYAN
C.V. Krishnaswami on waking up at dawn for Margazhi bhajanai on mada streets, watching revered political leaders up and close and the no-nonsense Dr. Srinivasan
My earliest memory is of my family being hurriedly evacuated from Madras when it was bombed during World War II. We returned soon to our house in Palathope, a quaint blind alley, one of the oldest in Madras. It ends in Vedantadesikan Sannidhi, where the deity makes a bi-monthly vanabhojanam(picnic!) visit from the Chitrakulam neighbourhood. Mylapore was believed to be the haunt of the haute monde back then. A famous dialogue in an S.S. Vasan film has the heroine vowing, “I will become the daughter-in-law of a Mylaporevakkil!”
My Telugu family migrated to Kumbakonam from Nellore. Grandfather Raosaheb C.V. Krishnaswami Iyer was renowned both as district judge, and a radical champion of unpopular truths. He had the guts to applaud the musicianship of a woman, and a devadasi (Tiruvarur Rajayi) in a still-quoted article. He donated his Sanskrit library, with the old cupboards, to the Kuppuswami Sastri Research Institute.
Father was a leading criminal lawyer in Madras who defended M.K. Thyagaraja Bhagavathar in the notorious Lakshmikanthan murder case. MKT was acquitted and came home to thank father.
Few knew the imposing name of my first, progressively co-educational Srikarpagambika Bala-balika Pathashala on Chenkazhuneer Pillayar Koil Street (the poetic “red lilies” now smothered under C.P. Koil Street). Everyone knew it as daadhi school, its bearded vadyar was a pioneer in pre-school training. We recited tables from 1 to 16, both straight and backwards. Those who mastered this feat may have ended up in the World Bank. I took Medicine to escape from such torture. Joining P.S. High School was to be inspired by its record of celebrity alumni — Silver Tongued Srinivasa Sastri and Sir C.P. Ramaswami Aiyer. The grounding came from the classroom, and egalitarian ambience. Whether we walked, cycled or arrived in Oldsmobile, Buick and Chevrolet, all wore khaki shorts and white shirt, carrying the same thayir sadam-vadumangaiin ‘ever-silver' thookku. What inventive nicknames for teachers! Loud-voiced Kachabhesvara Sharma was Kaach-booch, the headmaster became Castor Oil (from his frequent oiling of eczema-affected legs), with Bulldog for his assistant chief.
I won a silver medal as a lance corporal in St. John's Brigade. Stationed next to the deity at temple festivals, our first-aid band had a direct view of gods and saints. Four years ago, how happy I was to receive a Lifetime Achievement Award for 42 years of service from Governor Surjit Singh Barnala, a patron of the brigade! My uncle, C.K. Venkatapathy, was an international hockey coach. He took me and my brother to see the legendary Dhyan Chand. On the way we stopped at Uberoi Sports Shop on Mount Road, bought two hockey sticks, had them autographed by the Olympics champion. The next day, I swung that stick to scoop the ball a la Dhyan Chand, and broke my brother's teeth. Our infuriated mother grabbed both sticks and thrust them into the stove, lit by firewood back then. Our prized possessions! Gone!
A triple captain in Presidency College (cricket, hockey, football) father never forced us to excel in sports or studies. But values were another matter. He woke us up at dawn for Margazhi bhajanai on mada streets. Some 30-40 groups made the air resound with songs and cymbals, Papanasam Sivan and Tiruppugazh Mani among the leaders. He also took the family to Marina to hear Mahatma Gandhi.
We followed the motorcade to the Avadi Congress session and heard Nehru propound his socialist principles. My own street attracted politicians from Rajaji to Minoo Masani at the Swarajya office, with Khasa Subba Rao as editor.
I often served coffee to illustrious musician visitors — G.N. Balasubramanian, Palghat Mani Iyer, Chowdiah and Alathur Brothers. As son of the secretary of the Music Academy, I also punched tickets at the Academy's December festival at R.R Sabha. Morning discussions were held at Lady Sivaswami Iyer School and would witness acrimonious debates. Father could control even vociferous C.S. Iyer. And how venerable judges and lionised advocates stood in the canteen queue for Appasami Iyer's badam halwa and gulab jamun! The medical man who remains in my memory is Dr. A. Srinivasan. As eccentric as they come, he was a brilliant diagnostician and clinician, fearlessly criticising the British professors in medical college, or announcing, “Human beings are ungrateful, I'm leaving my property to dogs.” His strategy in contesting municipal elections was nothing more than to walk into friends' homes and shout, “Vote for me!” I loved his no-nonsense straightforwardness.
In today's hype-driven world, advertisements cast a spell even on the educated. We are unable to sift truth from falsehood. Remember Rajaji's relentless campaign against the myth of lifelong protection by BCG injections? He was proved right.
I think old Madras had fewer expectations, and therefore, perhaps, was less prone to being bamboozled by untruth.
BIO: Dr. C.V. KRISHNASWAMI (F.R.C.P (E), D.T.M & H, FAMS) Born in 1937, he was Honorary Professor, Stanley Medical College, is the Founder-Chairman, Healthtrack Info Solutions and Tele Health Portal (www.diabetopaedia.com) and now, heads the diabetes department, Voluntary Health Services. A participant at international medical conferences, and contributor to leading medical books, he edits the medical journal Indian Subcontinent. A member of institutions including the Oxford Wound Healing Foundation, U.K, International Working Group on the Diabetic Foot and the UGC, he is married to leading gynaecologist Dr. Prema Krishnaswami. CVK is deeply interested in Carnatic music, counting artistes such as the late M.S. Subbulakshmi and M.L. Vasanthakumari among lifelong friends and patients.
I REMEMBER: At Chepauk, my friends and I managed to get into the stand right next to the pavilion. We had the privilege of watching the three great Ws — Worrell, Walcot and Weekes, not only bat and bowl, but catch the kamala oranges we threw at them — with the same effortless style, mind you, and eat them before our enthralled eyes!
Keywords: C.V.Krishnaswamy, memories of madras, mylapore, music
2
Tthamizth Tthenee
Tthamizth Tthenee
Hari Krishnan
1955 ஆம் ஆண்டு நினைவுகள்நான் எழுதுவது எல்லாமே 1955ம் ஆண்டிலிருந்து 1961ம் ஆண்டு வரை
அன்புடன்,
ஹரிகி.
Tthamizth Tthenee
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
யதார்த்தா கி.பென்னேஸ்வரன்
(அதனால்தான் பெங்களூரு மெட்ரோ உருவாகிக் கொண்டிருப்பதை அவ்வப்போது புகைப்படம் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். பத்து வருஷம் கழிஞ்சா பெரிய கதை உட வசதியா இருக்கும்.:)) )
Hari Krishnan
எலஐசி கட்டடம் அப்போதுதான் கட்டப்பட்டிருந்தது. அப்போதெல்லாம் எல்ஐசி, அடுத்ததாக க்ளோப் டாக்கீஸோடு பட்டணத்தின் எல்லை முடிந்துவிடும்.சென்னைக்கு,நல்ல வளர்ச்சி இந்த 70 ஆண்டுகளில்
இப்போதும் சென்னையின் உயரமான கட்டிடம் அது ஒன்றுதான் என்று நினைக்கிறேன்
Chandrasekaran
devoo
> குடியிருப்பு ஒன்று வந்துவிட்டது.
அரிஹந்த் மெஜஸ்டிக் டவர்ஸ்
http://www.arihantfoundations.com/Residential/Arihant-Majestic-Towers.html
தேவ்
On Jun 30, 6:16 am, Hari Krishnan <hari.harikrish...@gmail.com> wrote:
> 2010/6/30 Tthamizth Tthenee <rkc1...@gmail.com>
Tthamizth Tthenee
ஆவலுடன் எதிர் நோக்கி யுள்ளோம், என்று சொன்னதுமே, எத்தனை பேர் எப்படிக் கொட்டுகிறார்கள் (மழையாய், வேற ‘கொட்டுதல்’ இல்லை). ஹரிகி சார், நீங்கள் சொல்லும் இடத்தில் தான் நான் தற்போது வாசம். ஆழ்வார்பேட்டை கிராமம் கடைகள் நிறைந்த ஒரு சந்தாக மாறியுள்ளது. உபயம், அடுத்த தெருவில் நுழைந்துவிட்ட துணை முதல்வர்!சந்திரா
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
Tthamizth Tthenee
Nagarajan Vadivel
தற்பொழுது அந்த விதி தளர்த்தப்பட்டுள்ளதா?
பேரா.நாகராசன்
கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்துக்கு எதிரில் 18 மாடி அடுக்கக குடியிருப்புஆமாம் அது தனியாரின் அடுக்குமாடிக் கட்டிடம், அது தனிப்பட்ட கட்டிட வியாபாரியின் லாபத்துக்காக கட்டப்பட்டதுநான் கூறியது நாட்டு வளர்ச்சி அது நடைபெறவில்லை என்பதே என் குறிப்புஅங்கேதான் எக்ஸ்னோரா எம் பீ நிர்மல் இருக்கிறார்அங்கே அடிக்கடி சென்று என்னுடைய எக்ஸ்னோரா வேலைகளைக் கவனிப்பது என் வழக்கம்
அன்புடன்தமிழ்த்தேனீ
30-6-10 அன்று, Chandrasekaran <plastic...@gmail.com> எழுதினார்:
ஆவலுடன் எதிர் நோக்கி யுள்ளோம், என்று சொன்னதுமே, எத்தனை பேர் எப்படிக் கொட்டுகிறார்கள் (மழையாய், வேற ‘கொட்டுதல்’ இல்லை). ஹரிகி சார், நீங்கள் சொல்லும் இடத்தில் தான் நான் தற்போது வாசம். ஆழ்வார்பேட்டை கிராமம் கடைகள் நிறைந்த ஒரு சந்தாக மாறியுள்ளது. உபயம், அடுத்த தெருவில் நுழைந்துவிட்ட துணை முதல்வர்!சந்திரா--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
--
மனிதமும்,உலகமும் காப்போம், மௌனம் உணர்த்தாத பொருளை வார்த்தை உணர்த்தாது
அன்புடன்
தமிழ்த்தேனீ
http://thamizthenee.blogspot.com
rkc...@gmail.com
http://www.peopleofindia.net
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
--
visit : www.elearning.edu www.radiusconsultancy.com www.elearninglive.tv
விஜயராகவன்
நான். கிருஷ்ணவேணி தியேட்டர் ஆரம்பம், தி.நகர் பஸ் டெர்மினசின்
தொடக்கம் , சிவாவிஷ்ணு கோவிலில் வாரியாரின் ராமாயண காலக்ஷேபம்
முதலியவற்றை பக்கத்திலிருந்து பார்த்திருக்கிறேன். என் வீடு தாமோதர
ரெட்டி தெருவில் இருந்தது. வீட்டு போர்ஷனில் குடியிருந்த ஹரிஹரன்
என்பவரின் ஊக்கத்தால், தாமோதர ரெட்டி தெருவில் வேணுகான சபா என
ஆரம்பித்தார்கள், அது பல வருடங்கள் ஒழுங்காக போய் கொண்டிருந்தது. தாமோதர
ரெட்டி தெரு, சிவாஜி தெரு, கோபால் தெரு, மன்னார் தெரு, மூசா சேட் தெரு
ஏரியாவில்தான் கிரிகெட் விளையாட்டு.
விஜயராகவன்.
Swaminathan Venkat
விஜயராகவன்
ரைல்வே லைனை ஒட்டி செல்லும் வீதி ராமேஸ்வரம் தெரு. ரங்கநாதன் தெருவில்
சில தெரிந்தவர்கள் வீட்டிற்க்கு போயிருக்கேன். அப்போது ஒரு சில கடைகள்
அவ்வளவுதான். பல வீடுகளில் ஒரு காம்பௌண்ட் சுவர், வீடு பத்தடி உள்ளெ
இருக்கும், லிஃப்கோ முன்னால் கண்ணாடிப் பெட்டியில் அவர்கள் பிரசுரங்கள்
மக்கள் பார்வைக்கு.
கிருபாநந்த வாரியார் ராமாயணம் காலக்ஷேபம் செய்யும் போது, அங்கிருக்கும்
பசங்களை கேள்வி கேப்பார் “ ராமனுக்கு எத்தனை தம்பிகள்?” சரியாக பதில்
சொன்ன முதல் சில பையன்களுக்கு லிஃப்கோ ராமாயண பத்தகங்கள் ஃப்ரீயாக
வினியோகிப்பார். ஒவ்வொரு நாளும் லிஃப்கோ புத்தக அடுக்குடன் காலக்ஷேபம்
செய்வார். அதைப்போல் 5 புஸ்தகங்கள் அவரிடமிருந்து வாங்கி வைத்திருந்தேன்.
விஜயராகவன்
On 30 June, 20:09, Swaminathan Venkat <vswaminathan.ven...@gmail.com>
wrote:
> நான் சென்னை வாசி அல்லன். தில்லியிலிருந்து ஹிராகுட்டிலிருந்து ஊருக்குப்
> போகும் வழியில் சென்னையில் ஒன்றிரண்டு நாடகள் தங்குவேன். என் தங்கையின்
> வீட்டில். மாம்பல் ரயில்வே லைனை ஒட்டிச் செல்லும் தி.நகர் ரோட், பெயர்
> தெரியாது, அங்கிருந்து காலையில் எல்லோருக்கும் முன்னால் காஃபி சாப்பிட
> தெருவில் இறங்கி கொஞச் தூரம் நடந்தால், ரங்க்நாதன் தெரு ர்யில்வே ஸ்டேஷனைத்
> தொடும் இடம் வரும். முனையில் இருக்கும் பெட்டிக்கடையில் பத்திரிகை வாங்கிக்
> கொண்டு ரங்கநாதன் தெருவில் படித்துக்கொண்டே வருவேன். வலது பக்கம், லிட்டில்
> ஃப்ளவர் அண்ட் கோ போர்டு போட்டிருக்கும் வீட்டுக்கு எதிரில் இருக்கும்
> ஹோட்டலில் காஃபி சாப்ப்ட்டுவிட்டு மறுபடியும் பேப்பரைப் படித்துக் கொண்டே வீடு
> திரும்புவேன். இது ஐம்பதுகளின் கடைசியும் அறுபதுகளின் ஆரம்ப வருட்ங்களில் நடந்த
> சமாசாரம். ரங்கநாதந்தெரு குடியிருப்போர் வீடுகள் மாத்திரமே நிறைந்திருந்த காலம்
> அது.
>
> On 7/1/10, விஜயராகவன் <viji...@gmail.com> wrote:
>
>
>
>
>
> > என் பேட்டை தி.நகர்தான். தி.நகர், மாம்பலத்தின் குட்டைகளில் ஊறிய மட்டை
> > நான். கிருஷ்ணவேணி தியேட்டர் ஆரம்பம், தி.நகர் பஸ் டெர்மினசின்
> > தொடக்கம் , சிவாவிஷ்ணு கோவிலில் வாரியாரின் ராமாயண காலக்ஷேபம்
> > முதலியவற்றை பக்கத்திலிருந்து பார்த்திருக்கிறேன். என் வீடு தாமோதர
> > ரெட்டி தெருவில் இருந்தது. வீட்டு போர்ஷனில் குடியிருந்த ஹரிஹரன்
> > என்பவரின் ஊக்கத்தால், தாமோதர ரெட்டி தெருவில் வேணுகான சபா என
> > ஆரம்பித்தார்கள், அது பல வருடங்கள் ஒழுங்காக போய் கொண்டிருந்தது. தாமோதர
> > ரெட்டி தெரு, சிவாஜி தெரு, கோபால் தெரு, மன்னார் தெரு, மூசா சேட் தெரு
> > ஏரியாவில்தான் கிரிகெட் விளையாட்டு.
>
> > விஜயராகவன்.
>
> > --
> > "Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation.
> > Visit our website:http://www.tamilheritage.org;you may like to visit our
> > Muthusom Blogs at:http://www.tamilheritage.org/how2contribute.htmlTo
> > post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
> > To unsubscribe from this group, send email to
> > minTamil-u...@googlegroups.com
> > For more options, visit this group at
> >http://groups.google.com/group/minTamil- Hide quoted text -
>
> - Show quoted text -
mayakunar
பக்கத்துச்சாலை
வழியாக
தங்கசாலை அல்லது மிண்ட் பஸ் நிலையத்துக்கும் அதையும் தாண்டி ராயபுரம்,
வண்ணாரப்பேட்டை போன்ற இடங்களை இணைக்கும் சாலை அது>
இந்த சாலையில் ரீக ல் தியேட்டர் உண்டு . 'cow-boy' படங்கள்
பார்க்கலாம். இன்று இல்லை .நான் படித்த ஸ்டான்லி மருத்துவ கல்லுரி ,
கஞ்சி தொட்டி ஆஸ்பத்ரி என்று கூறுவார். காரணம் தெரியாது தங்கசாலையில்
கிருஷ்ணாவும் பாரத் என்ற தியேட்டர்கள் உண்டு. மருத்துவ கல்லுரி
மாணவர்களுக்கு சினிமா கட்டணித்தில் சலுகைகள்
உண்டு .பிராட்வையில்( Broadway) மினர்வா என்று ஒரு எ சி தியேட்டரில்
எப்போதும் ஆங்கில படங்கள். மூன்று நாட்கள் ஆனவுடன் படத்தை
மாற்றிவிடுவார்கள் . சைனா பசாரில் சென்ட் ,பவுடர் போன்ற சரக்குகளை மேல்
நாட்டு சரக்கு என்று கூறி தலையில் கட்டி விடுவார்கள் . மூன்று நாளில் பல்
இளித்துவிடும். வெளியில் சொல்லமாட்டோம் .ஹாஸ்டலின் உள்ளே சோப்பு ,
பேஸ்ட், சிகரெட் , வகைறாக்கள் ராவ் கடையில் ( Rao's Bunk)
அக்கவுண்டில் கிடைக்கும் . பாவம் அவர் ! பின்னாளில் சிலர் பணம்
கொடுக்காதலால் கடையை மூடி விட்டதாக கேள்வி .
கோபாலன்
On Jun 30, 2:48 am, Tthamizth Tthenee <rkc1...@gmail.com> wrote:
> மிக்க நன்றி
>
> சென்னை வால்டாக்ஸ் சாலை சென்னை செண்ட்ரல் புகைவண்டி நிலையத்தின்
> பக்கத்துச்சாலை
> அந்தச் சாலை மூலகோத்திரம் என்னும் பகுதி வரை நீண்ட சாலை, அந்த சாலை வழியாக
> தங்கசாலை அல்லது மிண்ட் பஸ் நிலையத்துக்கும் அதையும் தாண்டி ராயபுரம்,
> வண்ணாரப்பேட்டை போன்ற இடங்களை இணைக்கும் சாலை அது
>
> அந்தச் சாலையின் மத்தியில் ஒற்றைவாடை நாடக அரங்கம் ,அந்த ஒற்றைவாடை நாடக
> அரங்கிற்கு நேர் எதிரே உள்ள பீ ஆர் ஸ்குயர் என்னும் பகுதியில் இருந்த
> வெங்கட்ராயர் தெருவில் கடைசீ வீட்டில் எண் 18 நான் பிறந்தேன்,
>
> ஒற்றை வாடை நாடக அரங்கத்தில் நாடகங்கள் அடிக்கடி நடக்கும்
> கன்னையாபிள்ளை, எம் ஆர் ராதா, டீ எஸ் சேஷாத்ரி போன்றவர்கள் நாடகம்
> போடுவார்கள்
>
> தசாவதாரம் நாடகம் நான் அங்குதான் பார்த்தேன்
>
> அந்த நாடகத்தில் மச்சாவதாரம் இன்னும் பசுமையாய் நினைவில் நிற்கிறது
> எந்தவித நவீன உபகரனங்களும் இல்லாத அக்காலத்திலேயே
>
> மேடையில் மீன் நீந்தி வருவதை அரங்கில் காட்டினர்
>
> ஒற்றை வாடை தாணி அப்படியே வந்தால் ஒற்றைவாடை காய்கறி மார்கட் .அந்த
> மார்க்கெட்டில் தக்காளி உட்பட அனைத்தையும் கூறுகட்டி விற்பார்கள்,
>
> ராமவிலாஸ் என்னும் ஒரு தண்ணிர்ப்பந்தல் உணவு விடுதி
>
> அந்த உணவு விடுதியில்
>
> இட்டிலி ஒரு தம்பிடி, தோசை இரண்டு தம்பிடி
>
> என்று எல்லாம் மிகவும் நயமாகக் கிடைக்கும் ருசியாகவும் இருக்கும்
> ஒரு ரூபாய்க்கு 16 அணா , ஒரு அணாவுக்கு நாலு காலணா, ஒரு காலணாவுக்கு
> மூன்று தம்பிடிகள், அப்போதெல்லாம் ஒரு பெரிய காலணாவும் , ஒரு ஓட்டையுள்ள
> ஓட்டைக் காலணா என்று அழைக்கப்படும் காலணாவும் உண்டு
>
> அரையணா தனியாக உண்டு
>
> அந்த வால்டாக்ஸ் சாலையில் எண்ணெய் ஆட்டும் மரச் செக்குகள் உண்டு
>
> அந்தக் கடைகளில் சென்று எண்ணெய் வாங்கி வருவோம்
>
> அப்போது அங்கே குவித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் வேர்க்கடலை ஒவ்வொன்றும் இப்போது
> வெளிநாடுகளில் கிடைப்பது போன்று பெரியதாக இருக்கும்
>
> அவைகளை அள்ளி கடைக்காரர் என் கையில் கொடுப்பார்
> உண்பேன் , மிகுந்த சுவையோடு கூடியதாய் இருக்கும்
>
> அதிகம் உண்ணாதே தலை சுற்றும் என்பார் கடைக்காரர்
>
> அப்போதெல்லாம் கடைக்காரர்கள் கூட மனிதாபிமானத்தோடு நடந்துகொண்டார்கள்
> அது ஒரு பொற்காலம்
>
> இன்னும் வரும்
>
> அன்புடன்
> தமிழ்த்தேனீ
>
> 2010/6/30, Thiruvengada Mani T.K <tktm...@gmail.com>:
>
>
>
>
>
> > இன்னம்பூரான் சொல்வதுபோல இந்த இழையே போதும் தேனி சார்; பெயர் நன்றாகத்தான்
> > இருக்கிறது. இதிலேயே தொடரலாம் ஆரம்பியுங்கள்… பல நினைவுகள் மலரட்டும்.
>
> > மணி
>
> > 2010/6/30 Tthamizth Tthenee <rkc1...@gmail.com>
>
> > தனி இழை தொடங்குங்கள் சென்னையைப் பற்றிய நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்லலாம்
>
> >> நான் பிறந்ததே சென்னை வால்டாக்ஸ் சாலையிலுள்ள ஒற்றைவாடை நாடக கொட்டகையின்
> >> எதிரே உள்ள வெங்கட்ராயர் தெருவுதான்
>
> >> அன்புடன்
> >> தமிழ்த்தேனீ
>
> >> 2010/6/30, நண்பன் <naz...@gmail.com>:
>
> >>> கடைசியிலே Jacqueline Kennedy! யை கோட்டை விட்டுடாங்களே
>
> >>> 2010/6/29 Innamburan Innamburan <innambu...@googlemail.com>
>
> >>> [image: Return to frontpage] <http://www.thehindu.com/>
> >>>> சென்னையோ! சென்னை!
> >>>> இன்னம்பூரான்
> >>>> *
> >>>> *Published: June 29, 2010 17:17 IST | Updated: June 29, 2010 17:26 IST
> >>>> The warp and weft of time - Memories of MadrasGOWRI RAMNARAYAN
> >>>> [image: ONCE UPON A TIME: The Kothanda Ramaswami Koil Tank.]
> >>>> The Hindu Archives ONCE UPON A TIME: The Kothanda Ramaswami Koil Tank.
>
> >>>> Going to school in a maatu vandi, selling nine-yard saris for Rs.18 and
> >>>> listening to M.S. from outside his store… Nalli Kuppuswami Chetti revisits
> >>>> the T. Nagar that was
>
> >>>> I was born when all of T. Nagar was within Bazullah Road and the Siva
> >>>> Vishnu Temple, with rice fields and palm groves (where toddy was sold).
> >>>> Except for Tirumalai Pillai Road, no lane or alley forked out of Habibullah
> >>>> Road, all the way to Kodambakkam.
>
> >>>> On his first visit to ‘Madras pattinam', a young friend of mine from
> >>>> Mannargudi stood on G.N. Chetty Road for half-an-hour to count cars, but saw
> >>>> none!
>
> >>>> But such ‘traffic' was enough to frighten the father of Ramamurti (later
> >>>> to become a famous neurosurgeon) into buying a baby Austin for his son
> >>>> rather than the motorbike he craved.
>
> >>>> My grandfather was happy to buy a 10-anna train ticket to Kanchipuram
> >>>> for purchases. He told T.S. Mahalingam that he would buy the car that this
> >>>> first automobile consultant of Madras was trying to sell him, if it took him
> >>>> to Kanchipuram at the same cost. We filled up one gallon of fuel for 10
> >>>> annas. The car shuddered to a halt in front of our house in Chinna
> >>>> Kanchipuram. Grandfather bought the car for Rs. 1,500!
>
> >>>> I went to Ramakrishna Mission School in our *maattu vandi*. I was a
> >>>> first ranker in every class. One day the Maths teacher put up five sums on
> >>>> the blackboard, and was astonished that I had done them all correctly,
> >>>> before he put the chalk down. A few years ago, I went back to the same
> >>>> classroom and sat on the same spot to re-live the joy of his smile, his
> >>>> special pat on the back...
>
> >>>> After school, I finished my homework, and rushed to the shop. My father
> >>>> always treated me to ice-cream when daily sales reached Rs. 100. Not so easy
> >>>> at a time when saris of nine yards were sold at Rs.18, and six yards for
> >>>> Rs.12! Some families paid even those sums in instalments. Father made
> >>>> monthly collection rounds on his cycle. He indulged me, his only son, in
> >>>> buying Deepavali *pattaasu *for Rs. 900 when a ground in T. Nagar cost
> >>>> Rs. 2,000!
>
> >>>> I was lucky to have publisher-writer Chinna Annamalai for a neighbour.
> >>>> His Tamil Pannai publishing house also sold its own children's magazine
> >>>> *Jingli*, with writer Saavi for editor. (Saavi once had a restaurant
> >>>> called Sudarsana Vilas) I have seen Rajaji, Periyasami Thooran and Trojan
> >>>> Annamalai Chettiar chatting on the *tinnai *outside Tamil Pannai, with
> >>>> young Vikatan Krishnamurti (who later married musician M.L. Vasanthakumari)
> >>>> supplying coffee to them at intervals. The group often strolled together to
> >>>> Ashramam — scholar Ve. Saminatha Sarma's home — to continue discussions.
>
> >>>> My memories of the Hindi Prachar Sabha are of Krishna Gana Sabha
> >>>> concerts there. Before it shifted to Griffiths Road, the Sabha had its
> >>>> programmes where Kumaran Silks stands now. I became entranced by Carnatic
> >>>> music only because, from Nalli's threshold, I could clearly hear every note
> >>>> of
>
> ...
>
> read more »
Innamburan Innamburan
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
vadivelu kaniappan
Dhivakar
ரெட்டி தெரு, சிவாஜி தெரு, கோபால் தெரு, மன்னார் தெரு, மூசா சேட் தெரு
ஏரியாவில்தான் கிரிகெட் விளையாட்டு.<<
நான் பிறந்தேன்.
பிறந்ததுதான் இங்கே, பேணி
வளர்க்கப்பட்டதெல்லாம் வெறெங்கோ
படித்ததெல்லாம் இங்கேதான்
பரந்த அனுபவமெல்லாம் வேறெங்கோ..
சென்னைப் பட்டினம் பற்றி முழுமையான வரலாறு நரசய்யா அவர்களின் ‘மதறாஸ்பட்டினம்’ புத்தகத்தில் கிடைக்கும். வருங்கால தலைமுறைக்கு ஒரு பொக்கிஷம். சில பழைய படங்கள், இன்றைய மௌபரீஸ் சாலையை போட்டிருப்பார், பாருங்கள்..
எம்டன் புத்தகத்திற்காக கன்னிமாரா லைப்ரரியில் சில நாட்களைக் கழித்தவன். எத்தனை விவரங்கள்.. ஆங்கிலேயர் சைவமிகு, சாந்தமிகு சென்னப்பட்டணத்தை ’சாந்தோம்’மிகுவாக எப்படியெல்லாம் அப்போது மாற்றியிருந்தார்கள் என்று புரியும்.
1909 ஆண்டைய மதராஸ் நகர மேப் ஒன்று என்னிடம் உள்ளது. அது முழுவதும் பாழடைவதற்குள் ஏதேனும் செய்யவேண்டும்.
சென்னையைப் பற்றிய செய்திகளில் சினிமாவுக்கு மிகப் பெரிய இடம் உண்டு. கெட்டழிந்தவர்கள் பலர், கொழுத்து சென்னையில் பாதியே வாங்கிப் போட்டவர் பலர். இன்றைக்கும் கோடம்பாக்கம், வடபழனி, மகாலிங்கபுரம், தி.நகர், அடையாறு ஆந்திரர்கள் வாசம் செய்யும் பூமியே.
சினிமாக்காரர்கள் பற்றி ராண்டார் கை நிறைய எழுதியிருக்கிறார் - லக்ஷ்மிகாந்தம் மர்டர் கேஸ் சூபர் த்ரில்லிங் ஸ்டோரி (ஆனால் கடைசிவரை இதற்கெல்லாம் ஆதிகாரணமாயிருந்த அந்த ரகசியப் பெண்மணியின் பெயரை மட்டும் சொல்லவே இல்லை).
துப்பறியும் சாம்பு படித்தவர்களுக்கு, 40/ 50 களில் சென்னை எப்படியெல்லாம் இருந்திருக்கிறது என்பது ஓரளவு புரியும். சென்னையின் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் சாம்பு ‘வேவு’ பார்க்கச் செல்லும்போதெல்லாம், அந்தப் பகுதிகளின் அன்றைய நிலை பற்றிய செய்திகளை ‘தேவன்’ பரவலாக தூவியிருப்பார்.(குறிப்பாக வால்டாக்ஸ் ரோடு, மாம்பலம், மயிலை, ஜார்ஜ் டவுன், செண்ட்ரல் ஸ்டேஷன், இன்றைய பட்டினப்பாக்கம் கூட வரும்) அது ‘தேவன் பாணி’.
சென்னையில் பிறந்தவன் என்று சொல்லிக்கொள்வது நிச்சயம் எனக்குப் பெருமைதான்.
திவாகர்
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
--
Dhivakar
http://www.vamsadhara.blogspot.com
http://aduththaveedu.blogspot.com
Nakinam sivam
--
Tthamizth Tthenee
--
தமிழ்த்தேனீ
Nakinam sivam
![[pycroftsroad.jpg]](https://4.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmNafpnf3I/AAAAAAAAARE/fBfdXASjwOw/s1600/pycroftsroad.jpg)
![[parrys.jpg]](https://3.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmNaIwDFbI/AAAAAAAAAQ8/THxrs-CjtPA/s1600/parrys.jpg)
![[mylapore.jpg]](https://4.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmNaNC4pLI/AAAAAAAAAQ0/vO0eElJPHbY/s1600/mylapore.jpg)
![[MulticomplexDepartmentalStore1883.jpg]](https://2.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmM4ZNlUqI/AAAAAAAAAQs/vN6u0Hk5sqE/s1600/MulticomplexDepartmentalStore1883.jpg)
![[mountroad.jpg]](https://2.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmM4MPyn8I/AAAAAAAAAQk/RTJaqkD6euQ/s1600/mountroad.jpg)
![[moubraysroad.jpg]](https://1.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmM35bSmZI/AAAAAAAAAQc/os6ZsGCABOI/s1600/moubraysroad.jpg)
![[firstlanebeach.jpg]](https://3.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmMmFBLlCI/AAAAAAAAAP0/gzzb6Sn2rwY/s1600/firstlanebeach.jpg)
![[esplanade.jpg]](https://1.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmMl-3aBxI/AAAAAAAAAPs/msoyEfsA2dc/s1600/esplanade.jpg)
![[central.jpg]](https://1.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmMX2ZWbEI/AAAAAAAAAPU/MnZnNP1_iHU/s1600/central.jpg)
--
Subashini Tremmel
Hari Krishnan
2010/6/30 Tthamizth Tthenee <rkc...@gmail.com>1955 ஆம் ஆண்டு நினைவுகள்நான் எழுதுவது எல்லாமே 1955ம் ஆண்டிலிருந்து 1961ம் ஆண்டு வரை
அடையாளம் மாறிப்போனாலும் இன்னமும் ஒரேயொரு கட்டடம் (லெட்டாயில்?) உச்சியில் முளைத்த அரசமரத்தோடு இருக்கிறது. அன்று பார்த்தவிதம் மாறாமல் அப்படியே இருப்பது அது ஒன்றுதான்.
Nakinam sivam
![[zAfterTsunami_Marina.jpg]](https://2.bp.blogspot.com/_nzAM_8FbQAU/SkmNa2cj66I/AAAAAAAAARM/I3T4HUn3x-M/s1600/zAfterTsunami_Marina.jpg)
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
--
Nakinam sivam
Nakinam sivam
SITUATION PLAN 1888CITY MAP 1909
FIRST EVER CHENNAI MASTER PLAN
Nakinam sivam
Innamburan Innamburan
|
|
show details 7/14/09
 |
Tuesday, July 14, 2009
நூறு வருஷங்களுக்கு முன்னால் - 2
கமலம் சொல்றா, உணர்ச்சிவசப்படாதங்கோன்னு. சரியாத்தான் பட்றது. ஆனா, ஒரு சின்ன விஷயம்னாக்கூட உள்வாங்க்கிம்ம, ரசிக்கமுடியுமா? ரசிக்கத்றுன்னா, ‘பலே! பலே! பேஷ்!’ ன்னு தோடி ஆலாபனையையோ, குழந்தை அழகா ‘அரைமண்டி’ போட்டு நாட்டியமாடறதையோ சிலாகிக்கறது மட்டுமில்லை, ஸ்வாமி. அதிலெ ரொம்ப நுட்பம் இருக்குங்காணும்! நவரஸமும் அனுபவிக்க கத்துண்டாத் தான், அதுலெ ஒரு பூர்ணம், ஒரு முழுமையா இருக்குமாம். தினோம் மூணாம் பிறை பாத்திண்ட்ருக்கமுடியுமோ? பெளர்ணமியும். அமாவசையும் வந்து வந்து போகலயா? ஏன்! இப்பல்லாம் மத்ராஸ்லே ஸூர்யன் எப்போ அஸ்தமனம் ஆவான்னு காத்திண்டிருக்குமே. அப்படி பொசுக்கறது. இதை விடுங்கோ. நவரஸங்களுக்குள்ளே ஆயிரம் ரசனை இருக்குங்கறார், அது தான் வெள்ளைக்காரான் சொல்றர ஏஸ்தெடிக்ஸ் (aesthetics) டி.கே.சி. சிதம்பரநாத முதலியார். ராஜாஜீக்கு ரொம்ப அன்யோன்யமாம், அவர்.
விஷயத்துக்கு வருவோம். அந்தக்காலத்திலெ, மைலாப்பூர் எப்படி இருக்கும்னு நினைக்கிறேள். இப்போ குளத்தை சுத்தி இப்படி நெரிசலா இருக்கே, அப்பல்லாம் வீடெல்லாம் கப்பல் மாதிரி பெரிசு. கோச் வண்டி, குதிரை, பசுமாடு இதெல்லாம் எல்லாரெத்துலேயும். இவ்வாள்ளாம், ஐயங்காரோ, ஐயரோ பிரபலமான வக்கீலா இருப்பா. ஹால் கல்யாண மண்டபம் மாதிரி இருக்கும். ‘ஜே ஜே’ ன்னு கட்சிக்காராக் கூட்டம். ஜமீந்தாரைக்கூட குமாஸ்தா டபாய்ப்பான்.ரகஸ்யமா துட்டும் பாத்துடுவான், மாமா ஸ்னானம் பண்ராரா, பூஜை பண்றாரான்னுக்கூட சொல்லமாட்டான். திடீர்ன்னு வருவார்; கச்சேரிக்கு போய்விடுவார். சாயரக்ஷைல்லே பாக்கலாம்னு நினைக்காதங்காணும். அவா க்ளப்புக்கு போய்டுவா. அதுவும் கச்சேரி தான்ன்னு சொல்வான், அந்த நக்ஷத்ரயன், கோபாலையர். எல்லாம் உண்டுன்னு சொல்லிட்டு, ‘ஓஹோ’ ன்னு சிரிப்பான். பேருக்கு தான் அவன் குமாஸ்தா. சப்ஜாடா அவனுக்கு மனப்பாடம். சொல்லிப்பா. அவன் தான் ஸாருக்கு லா பாயிண்ட் எடுத்து தருவான்னு. மாமா பனெண்டு மணிக்கு தள்ளாடிண்டு வரச்சே, யாரும் இருக்கப்டாது. மாமீ தான் கைத்தாங்கலா, செல்லமா வசுண்டே உள்ளே கூட்டிண்டுப்போவா.
மாமாவை விடுங்கோ. மாமி காலாம்பற கோயிலுக்கு கிளம்பர ஆரவாரம் இருக்கே? முதல்லே, மாமாவுக்கு எல்லாம் மாமி தான் எடுத்துவைக்கணும். இல்லேன்னா, ஆகாத்தியம் பண்ணிடுவார். அப்பறம். சமையலுக்கு ஆர்டர் பறக்கும். நேத்திக்கு ரஸத்திலே உப்பு தூக்கல், மைசூர்பாகு பொடியாபோய்டுத்து, அப்படி, இப்படின்னு முதல்லே ஒரு குற்றப்பத்திரிக்கை தாக்கல். ரெட்டை நாடி தேஹமா. மூச்சு வாங்கும். மாமிக்கு தனி எண்ட்ரன்ஸ்ஸா. வாசல் பக்கமெல்லாம் வரமாட்டா. படி தாண்டா பத்தினியாச்சே. முத்து, இரட்டை மாட்டு வண்டியோட, காத்திண்டுருப்பான், ரண்டு எட்டுலெ இருக்கிற கபாலீஸ்வரர் கோயிலுக்கு போரத்துக்கு. பண்ற டிலேயெல்லாம் பண்ணிட்டு, ‘சீக்கிரம் போடா, கடங்காரா! தீபாரதனை ஆயிடப்போறது’ அப்படிம்ப்பா. அவனும் தார்க்குச்சியைப்போட்டு, மாட்டை விரட்டுவான், சிரிச்செண்டே. இன்னும் விஷயத்துக்கு வரல்லே, பாத்துக்குங்கோ. வயசாயிடுத்து இல்லையோ!
--
Tthamizth Tthenee
Geetha Sambasivam
meena muthu
மீனா
அருமையா இருக்கு!2010/7/2 Innamburan Innamburan <innam...@googlemail.com>புதிய உறுப்பினர்கள் பலர் வந்திருப்பதாலும், இந்த வரலாற்று இழையில் பலர் ஆர்வத்தோடு பங்கு கொள்வதாலும், கிட்டத்த்ட்ட ரொஉ வருடம் முன்னால் இங்கு நான் எழுதிய கற்பனை பதிவு ஒன்றை மறு இடுகை செய்கிறேன். கற்பனையாக இருந்தாலும், இது அக்காலத்து வாழ்வியலை சித்திரிக்கறது. அதான்.இன்னம்பூரான்
Tthamizth Tthenee
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
Innamburan Innamburan
GOPALAN VENKATRAMAN
சைனா பஜார் என்றவுடன் நினைவுக்கு வரும் மற்றுமொரு விழயம் ஜெம் அண்ட் கம்பெனி. பிரபலமான கடை. விலை வுயர்ந்த பேனாக்கள் கிடைக்கும் . இதன் முதலாளி ஆளவந்தார் கோரமாக கொலை செய்யப்பட்டார் .
துண்டிக்க பட்ட தலை கடலில் வீசப்பட்டது . உடல் சாக்கு பையில் கட்டி எக்மோர் ரயில் நிலையத்தில் போட் மெயிலில் ஏற்றப்பட்டது . அடுத்த நாள் காலை மானா மதுரை ரயில் நிலையத்தில் கண்டு பிடிக்கப்பட்டது .உடல் அடையாளம் காணப்பட்டது . கொலையாளிகளும் பிடிபட்டனர். வழக்கு மிகவும் பிரபலம் .பொது மக்களால் அலசப்பட்டது . எல்லாம் பெண் ஆசைதான் காரணம்.
அடுத்தது மாடர்ன் கபே என்னும் உடுப்பி ஹோட்டல்.ப்ரோட்வயின் முக்கில் இருந்தது. எங்கே போச்சே ? தெரியவில்லை .
கோபாலன்
Geetha Sambasivam
--
Innamburan Innamburan
இன்னம்பூரான்
Life & Style » Metroplus
Published: July 20, 2010 21:30 IST | Updated: July 20, 2010 22:45 IST
MEMORIES OF MADRAS – Field days
Indian cricket captain N.J. Contractor shakes hands with his England
(M.C.C.) counterpart E.R. Dexter during the toss before start of the
fifth Test between India and England at Madras on January 10, 1962.
Photo: Hindu Photo Archives
NOSTALGIA Shilu Ranganathan on clambering up stands to watch cricket,
rubbing shoulders with tennis greats and the colourful characters who
played the game
I joined Presidency College for my B.Sc. in 1946. My family lived on
the premises of the Theosophical Society, so my sisters and I would
cycle up to its gate and wait determinedly for a bus to take us to
college every morning.
There were only eight buses on that route, part of the Public
Passenger Service (PPS). Out of that, two would invariably break down,
so only six would be running. It would take us a couple of hours to
reach college and three hours to return home. This went on until
Gandhi Nagar came up in the 1950s. Then, the scene changed and we got
fast buses on the 21B and 21A route to go to college. At Presidency,
our physical education director, P.R. Subramaniam got us keenly
interested in sports, especially cricket and tennis. My sisters and I
would tell our mother we were going to college, leave our books in the
common room and go to Chepauk to watch cricket instead!
When the Australian Services cricket team was touring India, there was
no other venue for the South Zone matches except Madras, so we had
nine days of cricket. At that time, I was the ladies sports secretary
at Presidency, and the Madras Cricket Association secretary gave me 50
tickets allotted for women at the college (the idea was to encourage
women to watch cricket). I'd never been so popular with the boys —
quite a few trekked all the way to the Theosophical Society asking for
tickets! On the day of the matches, I had to wait at the gate, issue
the tickets, collect the money and go in last. In those days, there
were no permanent stands; they were all made of casuarina poles. The
stands were so full, my friend and I couldn't go up from the front —
we had to clamber up from the back and perch on the top rung!
In tennis, we had so many great players playing here. Frank Sedgman
came here for an exhibition match the year he won Wimbledon (1952). We
had Philippe Washer from Belgium come here to play. And I have sat
besides Ilie Nastase in the stands when he came here with his doubles
partner Ion Tiriac.
The All India Hard Court Championships and South India Championship
were often held here. And then, there were the Davis Cup ties. I
remember the tie against Mexico in November 1962, on a court built on
the Island Grounds. Although we had the best of players, we lacked
good infrastructure in Madras. So, every time a Davis Cup tie was
hosted, the courts had to be built, either on Island Grounds or at
MCC. And, even the wooden stands had to be constructed. So, at all
these matches, it was compulsory that a fire engine be stationed at
the venue; it was part of the scene.
Colourful characters
In addition, every club had a tournament, and the Ceylonese team used
to come here every year. There were so many tournaments going on all
the time, unlike now, when people want big names and big tournaments.
There were a lot of colourful characters, who came for all-India
tournaments such as the South India Championship. There was a lady
called Mrs. Lobo, with a temper but a good game. And there was Laura
Woodbridge, from Bangalore. My husband, V. Ranganathan, used to play
barefoot; he used to say he couldn't move around the court in shoes.
But when he played mixed doubles with Laura, she used to tell him,
“Ranga, I'm not going to play with you if you don't wear shoes.” So,
he'd rush to Bata and buy a pair of shoes and come back; everyone was
terrified of Laura! She was a great woman. At Chettinad House, M.A.M
Ramaswamy used to host a big party on the lawns during the
championships; all of us looked forward to the party more than the
game! The 1950s and 1960s were the heydays of tennis in Madras, when
everybody played and everybody enjoyed themselves.
SHILU RANGANATHAN Born in 1929, she is well-known in Chennai's cricket
and tennis circles. Married to former tennis great, V. Ranganathan,
she was a councillor with the Tamil Nadu Tennis Association (TNTA) for
many years, and later, its treasurer. She was a charter member of the
Tamil Nadu Women's Cricket Association (TNWCA), and served at various
points as its secretary, treasurer, vice-president and president. She
was also vice-president of the Women's Cricket Association of India,
for three terms.
I REMEMBER
When the Gandhi Nagar Ladies Club was founded, we started a tennis
court there. We couldn't afford to run it, so, in the mornings, we
opened the facility to men and collected money. We couldn't even
afford new balls so we used to buy one-day old balls from the Republic
Club at the Suguna Vilas Sabha premises on Mount Road. All the top
players, P.S. Seshadhri, V. Ranganathan, etc. used to play tennis
there, and they were so pampered, they used to get new balls every
day!
(As told to DIVYA KUMAR)
Keywords: Memories of Madras, TNTA, women's tennis
Printable version | Jul 21, 2010 4:40:42 AM |
http://www.thehindu.com/life-and-style/metroplus/article525122.ece
© The Hindu
2010/7/6 GOPALAN VENKATRAMAN <gopal...@gmail.com>:
Innamburan Innamburan
நான் வேறு கல்லூரி மாணவனாலும், ஓரளவு, எனக்கு டா. ஏ.ஜே. பாயிட்
அவர்களிடம் பரிச்சியம் இருந்தது. ஃபாதர் எர்ராட் (திருச்சி சய்ண்ட்
ஜோசஃப் கல்லூரி) மாதிரி மாடல் பிரின்சிபால். மாமனிதர். மாணவ சமூகத்தை
பாட்டாய் படுத்தும் களவியல் பிரச்னைகளை தீர்த்து வைப்பதில் மன்னன்.
இன்னம்பூரான்
Life & Style » Metroplus
Published: August 3, 2010 16:26 IST | Updated: August 3, 2010 18:33 IST
Memories of Madras – The woods were lovely…
PRINCE FREDERICK
The Hindu Archives The students organised a farewell address for Dr.
A.G. Hogg, Principal, Madras Christian College, on the eve of his
retirement
NOSTALGIA P.J. Sanjeeva Raj on MCC's sprawling campus, the spirit of
Independence and weekend sojourns to Madras
In the June of 1945, I came to Madras as a student and have stayed on
since then. I was going to study Zoology at the Madras Christian
College in Tambaram, which enjoyed an umbilical connection to the city
as a result of rail connectivity.
My first few hours in Madras remain fresh in memory. When the Bombay
Mail drew near the Madras Central, the stench from the Buckingham
Canal was overpowering. Madras Central was the picture of chaos. The
train had hardly stopped when porters scurried into the compartment
and hustled people into handing over their bags.
First impressions last a lifetime, but my early impressions of Madras
faded away quickly. It all started with the friendly porters. These
luggage-carrying men would travel with you all the way to Tambaram, if
you bought them a ticket!
MCC helped students of zoology study animal behaviour, an integral
aspect of the subject, without having to leave the campus. A portion
of the Vandalur Reserve Forest was marked out for the college. Change
in ownership did not affect the biodiversity of this land. In those
days, exotic creatures such as the slender loris and the scaly
anteater were common at MCC. When darkness fell, the jungle came into
its own. Howling jackals, screeching owls and nightjars would pierce
the silence of the night and create a grippingly surreal atmosphere.
The zoology student had an edge over others. He knew where to look for
life forms that did not announce their presence.
Diversity was not restricted to the woods. With students from nearly
20 countries, MCC went a long way in enhancing cosmopolitanism.
Scottish missionaries constituted a majority of the staff and the
college followed the Oxford-type tutorial system, in which students
were divided into groups of 10 or 15. Each group was assigned to a
teacher who kept in constant touch with these students and supervised
their academic progress. If any student misbehaved, his tutor was
summoned.
When I was an undergraduate student at MCC, the country went through
turbulent times. Post-War uncertainties cast a shadow over our lives.
A blackout was imposed in the hostel. The freedom struggle was at its
peak and nationalistic fervour was palpable. Interested in
developments pertaining to the nation's future, students would flock
to the community radio for AIR's news bulletins.
When we got Independence, the halls (hostels) witnessed large-scale
celebrations. The joy with which the Scottish missionaries received
Indian Independence was awe-inspiring. They danced with the students.
Prof. MacNicol's performance was outstanding. He taught English, but
we called him Professor of Miscellaneous — because he played the piano
and the bagpipes, wearing the dress of the traditional Scottish
highlander.
I continued to be a part of MCC beyond my student days. I lived on the
campus as a member of the teaching staff. Nothing matched the pastoral
charm of Tambaram. There were vast stretches of barren field and the
market in West Tambaram, now overcrowded and bustling with commerce,
was then an open field. I would not have given up living in Tambaram
for anything, but ‘Madras' had a strong attraction. After five days in
the woods, the land of trams, jatkas and hand-pulled rickshaws was a
welcome change. Rail connectivity made Madras seem nearer than it was.
As our professors wanted us to visit libraries, we frequented the
Connemara Public Library regularly. We had to walk over piles of
books, and we could never be sure of finding the book we wanted.
Thanks to two canteens, the library was, a favourite haunt for
students.
The Moore Market was another place to visit. A variety of creatures —
lorises, star tortoises, parakeets and talking mynahs — were sold at
this market during the 1940s and 1950s. Puppies were also sold. The
seller would call a puppy seemai nai (foreign dog), referring to its
pedigree. For an academician, the Moore Market was an immeasurable
blessing. It appeared as if all the knowledge in the world was
telescoped into this space.
Because of all these charms, Madras was irresistible during the weekends.
I REMEMBER Rev. Dr. A.J. Boyd, who was the Principal of Madras
Christian College for almost two decades, knew all the students by
their names
P.J. SANJEEVA RAJ Born in Nandyal in 1927, he studied zoology at MCC
and later taught the subject at the college. He completed his
doctorate in the U.S. and was honoured by societies of academicians
such as Phi Beta Kappa and Sigma Xi . From 1964 to 1985, he was head
of MCC's Zoology department. In 1968, he founded the Estuarine
Biological Laboratory at Pulicat with the aim of protecting the lagoon
and its bio-diversity. He has published three books on the lake. The
Tamil Nadu Government has acknowledged his contribution to
environmental management by conferring the Karmavirar Kamarajar Award
(2002-2003) on him.
Keywords: Madras Christian College, Memories of Madras
Printable version | Aug 3, 2010 7:38:19 PM |
http://www.thehindu.com/life-and-style/metroplus/article549705.ece
© The Hindu
2010/7/21 Innamburan Innamburan <innam...@googlemail.com>:
Innamburan Innamburan
காப்புரிமை & நன்றி: ஹிந்துArts » History & Culture
Published: August 10, 2010 20:05 IST | Updated: August 10, 2010 20:17 ISTMemories of Madras - A case for the past
CHITHIRA VIJAYKUMAR
The legal profession of yesteryears, steeped in opulent history, had an aura that was very different from that of today. I read law at The University of Madras, and the first lesson we were taught was Fiat justitia ruat caelum— in other words, ‘May justice be done though the heavens fall.' We lived by that dictum.
We would head to the courts to listen as the cases were argued. There were two sensational cases that caught the public imagination of that time. The first of them was the C.N. Lakshmikanthan murder case. Lakshmikanthan ran a tabloid the Hindu Nesan, Nation which survived on controversial news and gossip about well-known personalities of the time. Suffice to say that he was not a very popular man. At about 10 a.m. on November 8, 1944, two men murdered him in a rickshaw that was rolling down General Collins Road, Vepery. Eight people were rounded up, including M.K. Thyagaraja Bhagavathar, the leading dramatist and film actor, and the comedian N.S. Krishnan. Eventually, they were all acquitted. What remains unexplained to this day is that even though Lakshmikanthan was conscious for almost four hours, and the accused were mostly people he knew well, he never once mentioned the name of his assailants.
The second case that had us on tenterhooks was the Aalavandar murder case, involving a man murdered by his paramour Devaki and her husband, who then consigned him to the depths of the Bay of Bengal. To their misfortune, Aalavandar's head washed ashore. There would have been no way to identify him — except for a solitary black tooth. The renowned Justice A.S.P. Iyer presided over the case, and both were convicted.
I enrolled at the Bar in 1954. Everyone would turn up in startling white trousers, black coats, and polished black shoes. We were taught that the two leaves of the bands around our necks stood for two things: Integrity and Intelligence.
We lost one of the historical traditions of our legal system in 1955 — the High Court of Sessions, where cases of murder, dacoity and rape would be heard. An accused arriving here would have to step from the van directly into a secure cell. He would then ascend a spiral staircase, which would lead straight into the dock. That entry alone was enough to create a tremor in the bravest of hearts. The judge who presided over the criminal cases would be dressed in resplendent crimson. To the right of him sat the Sheriff, in a white-laced beautiful black gown, complete with a spear in his hand; to his left, the Commissioner of Police.
An Anglo-Indian Sergeant named Woodman would, just as the court was to begin, bellow thunderously, “Oye! Oye! Oye!” And there would descend perfect stillness in the court. Those courts commanded awe, a certain reverence; there was a ceremonious dignity to it all, one that saw several accused depose the truth.
Each of the objects in the fine Indo-Saracenic structure of the Madras High Court has a story to tell. The furniture has been carved from 400 rosewood trees from a Wayanad estate, the teak was imported from Burma, and the glass panels from Italy. The entire building was completed in four years, at a cost of about Rs.13 lakh. The air-conditioning of the court, introduced after 117 years, has necessitated a false ceiling, which covers astonishing artwork.
Engraved above the head of the Chief Justice, is a pair of sagely owls. It signifies two things — to be as wise as an owl, and second, to be as blind as it is in daylight, to the affluence and status of the accused. The heads of lions were carved into the arms' ends of the Chief Justice's chair — like that of King Solomon's. I believe it vested a certain spirit in all those who sat there; we listened and judged, true always to our conscience.
JUSTICE SHANMUGHASUNDARAM MOHAN Born in 1930, he completed his Law degree from the University of Madras, and was a recipient of the Sri Muthuswamy Iyer Scholarship. He has held eminent positions in the Indian judiciary, including Advocate-General of Madras, Chief Justice of the Madras High Court, Chief Justice of the High Court of Karnataka, and Acting Governor of Karnataka. He has authored several books in English and Tamil. He retired as a Judge of the Supreme Court in 1995.
I REMEMBER A boy was found to have lied about his income to get a Government scholarship. When the aid was withdrawn, the boy went to court. The brilliant Justice K. Srinivasan Iyer ICS, seeing that he had high marks, said, “Throughout my educational life, I've got only third class — and today I'm a High Court Judge. This boy can become so much more!” I intervened, apologetically: “Law is not always logic, sir. For instance, I, with my gold medal, my scholarship, and my Masters' degree, have the misfortune of arguing the case before a third class judge!” He paused, smiled and said, “Mohan, you have a point there!” Anyone else would have hauled me up for contempt! In fact, these repartees kept our courts lively.
Keywords: Memories of Madras, Madras High Court
Printable version | Aug 10, 2010 9:22:36 PM | http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article562698.ece
© The Hindu
Innamburan Innamburan
 காப்புரிமை & நன்றி: ஹிந்து இன்னம்பூரான் |
| Date:16/08/2010 URL: http://www.thehindu.com/2010/08/16/stories/2010081658760200.htm
 The electric suburban railway service inaugurated in 1931 went on to become an important transport link in the city. A view of the Egmore suburban railway station ticket counter in Madras in 1979.
CHENNAI: On April 2 1931, Sir George Fredrick Stanely, then Governor of Madras, inaugurated the electric suburban railway service between Madras Beach and Tambaram. The Hindu carried an extensive report of the event, then.This major transport facility, the Governor remarked during the inauguration, would convert desolate land south of Madras into garden cities, as reported in The Hindu. This railway line was ahead of its times. Till 1931, only a single line that was shared by passenger and goods trains served the Madras area. In order to meet the transportation needs of a growing city and provide impetus for the expansion of south Madras, electric lines were planned as early as 1923. Explaining the reasons for this project, Sir Percy Rothera, the then agent of South Indian Railway Company, remarked that areas such as Saidapet, St. Thomas Mount and Tambaram, which were agricultural areas till 1920's, had developed into residential areas. The Railways felt that it was necessary to improve the service to the suburbs and help people move conveniently between their homes and place of work in the city. Railway lines between Beach and Chengalpattu were proposed in two phases. In the first phase, a new line between Beach and Egmore and two lines between Egmore and Tambaram were proposed. These lines were to be powered by electricity since it was found better for acceleration and considered clean. The existing line was kept for steam operation till it could be stopped. The power for running the trains was supplied from the power station at Basin Bridge. Train services were planned every 10 minutes during the morning and evening rush hour and the distance between the Beach and Tambaram was to be covered in less than one hour. The construction work began in 1926 and ended in 1931. After inaugurating the railway line, the Governor and his party boarded the train and took a trip to Tambaram. ‘Light refreshments' were served to the party at Tambaram. On the way back, the train stopped at Guindy station and the Governor alighted to reach the government house nearby. © Copyright 2000 - 2009 The Hindu |
Innamburan Innamburan
காப்புரிமை & நன்றி: ஹிந்து
இன்னம்பூரான்
Arts » History & Culture
Published: August 18, 2010 18:40 IST | Updated: August 18, 2010 20:18 ISTForgotten in time…
SUJATHA SHANMUGAM
Here are five long forgotten monuments that are very much a part of Chennai's history and culture.
Chennai is the proud proprietor of historic places and monuments. Unfortunately not every monument gets the courtesy it deserves. Take a look at these landmarks...
Victoria War Memorial
Standing in Kamarajar Salai along the Marina beach, the Victoria War Memorial is built out of rock and marble to honour those who died in the two World Wars. Victoria Memorial was earlier called “Cupid's Bow” for it housed the coastal battery. It speaks volumes of past glory.
Broken Bridge, Besant Nagar
The name says it all. The bridge, once bustling with activity, is now in ruins. Though not well known, it gives an exotic view of the sunset and the sunrise. This bridge across the Adyar estuary that helped fishermen get from Santhome to Elliot's Beach collapsed due to strong currents and is now a hot spot for peddlers and the intoxicated.
Schmidt Memorial, Elliots Beach
A prominent landmark on the Elliot's Beach is Schmidt Memorial. It was built to commemorate the death of the gallant Schmidt who lost his life in a struggle to save people from drowning in the late 1930s. It is a single stone structure, a godsend gift for photographers. It now bears a very close resemblance to a dump yard.
Senate House, Madras University
The Senate House in the University of Madras campus located along the Marina Beach is a spectacular testimonial to Chennai's architectural traditions. It blends European and Byzantine features with the Indo-Saracenic style. Extreme weather has shaken up the grand building causing fractures and fissures on the walls.
Ambedkar Memorial
The architect of the Indian Constitution Dr. B R Ambedkar is remembered architecturally through the Ambedkar Mani Mandapam. The red dome is often a great view from the road but not much has been done to promote the place and commemorate the man of the downtrodden.
Keywords: Chennai monuments
Printable version | Aug 19, 2010 5:42:49 AM | http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article579121.ece
© The Hindu
Innamburan Innamburan
‘Madraspatinam Photo Archive' opens today
Staff Reporter
‘Madraspatinam Photo Archive,' an exhibition of a special collection of photographs from the archives of The Hindu, will get under way at Chennai Citi Centre on Friday.
The exhibition, being organised as part of the ‘Madras Week' celebrations, offers an insight into the developmental phases of Chennai. Photographs dating back to 1920 will form part of the display.
The exhibition will feature pictures of Madras, tram, carts, Esplanade, Central Railway Station, and visits of national leaders, including Mahatma Gandhi and Jawaharlal Nehru. Some of the photographs that captured defining moments of political history will also be on display.
The exhibition will be on till August 22. Chennai Citi Centre is the venue partner, Chennai Live the radio partner and NDTVHindu the channel partner.
Printable version | Aug 20, 2010 5:59:12 AM | http://www.thehindu.com/news/cities/Chennai/article582570.ece
© The Hindu
K.R.அதியமான்
http://athiyamaan.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
சாந்தோம் பகுதியில் வசித்த, டி-மேடரியா என்ற போர்சிகிசிய குடும்பத்திடம்
கிழக்கிந்திய கம்பேனி அதன் ஆரம்ப காலங்களில் (1660ல்) கடன் வாங்கியது.
அக்குடும்பமே அக்காலத்தில் மிக பெரிய, செல்வாக்கான குடும்பம். என்வே
அவர்களின் நினைவாக மெட்ராஸ் என்று பெயர் வந்ததாக ஒரு தகவல்.
யேசு கிருஸ்துவின் நேரடி சீடரான புனித தாமஸ் 2000 வருடங்களுக்கு முன்
இங்கு வந்து வசித்தார். அவர் பிராச்சாரம் செய்த குன்றே சென்ட் தாமஸ்
மௌண்ட் (விமான நிலையம் அருகே உள்ளது). கோட்டையிலிருந்து ஆங்கிலேயர்கள்
அதற்கு போட்ட சாலையே மௌண்ட் ரோட். போர்சிகீசில்
செயின்ட் தாமஸ் என்பது சாந்த் தோம் ஆனது. அங்கேதான்
புனித தாமஸ் புதைக்கப்பட்டார்.
1670களில் எலிகு யேல் என்னும் ஆங்கிலேயர் மெட்ராஸ் கவர்னராக பல ஆண்டுகள்
இருந்தார். பிரிட்டிஷ் பகுதியின் எல்லையய் விரிவு படுத்தினார். அப்போது
இந்தியாவின் சக்ரவர்தியாக இருந்த அவுரங்கசீபின் கீழ் இருந்த
கோல்கொன்டா சுல்தானிடமிருந்து, திருவல்லிக்கேணி, தொன்டயார்பேட்டை,
எழும்பூர், போன்ற 'கிராமங்களை' ஆங்கிலேயருக்காக விலைக்கு வாங்கினார்.
பின்னர் பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்று அமேரிக்கா சென்று அங்கு
கனெக்டிக்கட் பகுதியில் வாழ்ந்தார். அங்கு ஒரு பள்ளிக்கு தனது செத்தில்
ஒரு பகுதியய் தானமாக அளித்தார். அது வளர்ந்து இன்று புகழ் பெற்ற யேல்
பல்கலைகழகமாக திகழ்கிறது.
சின்ன தறிகள் உடைய நெசவாளர்கள் வாழ்ந்த இடமே இன்று சிந்தாதரிப்பேட்டை.
ஆற்காடு நவாபின் குதிரை லாயம் இருந்த பகுதிதேன் இனறைய கோடம்பாக்கம் (கோடா
என்றால் குதிரை என்று இந்தியில் அர்த்தம்). நவாப், சையத்கான் என்ற தன்
திவானிற்கு தானமாக அளித்த பகுதியே இன்றய சையதாபேட்டை.
ஏரி மற்றும் பனை மரங்கள் நிறைந்த பகுதியே நுங்கம்பாக்கம் (நுங்கு) ; லேக்
ஏரியா ; செங்கல் சூலைகள் இருந்த பகுதியே இன்று சூலைமேடு மற்றும் சூலை
ஆகும்.
ஏழு ஊர்கள் சேர்ந்த பகுதியே எழும்பூர் ஆனது. தோல் ஆடைகளை சாயமிட்ட இடமே
இன்றய வண்ணாரப்பேட்டை. பீட்டரின் தமிழாக்கமே ராயர் ; ராயப்பேட்டை மற்றும்
ராயபுரம்.
கோட்டைக்குள் இருக்கும் சென்ட் மேரிஸ் சர்ச், மிக பழமை வாயந்தது.
ஆங்கிலேயரின் முதல் தேவாலயம் அது. ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு விதிட்ட ராபர்ட்
களைவின் திருமணம் இங்குதான் நடந்தது....
K.R.அதியமான்
http://athiyamaan.blogspot.com/2008/05/blog-post_2325.html
1.பாரதி நினைவு இல்லம் : திருவல்லிக்கேணி பார்தசாரதி
கோவில் பின்புறம் அமைந்த இந்த வீட்டில்தான் 1921ல்
பாரதி காலமானார். பல அரிய புகைபடங்களும், அவருடைய
கையெழுத்தில் எழுதிய பல கவிதைகளின் கையெழுத்து
பிரதிகளும் காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளன். தமிழர்கள்
அனைவரும் அவசியம் பார்கக வேண்டிய நினைவாலயம்..
2.விவேகானந்தர் இல்லம், மெரினா கடர்கரை சாலை :
1896 வாக்கில் அமெரிக்காவில்ருந்து திரும்பிய விவேகானந்தர்
சில நாட்க்கள் தங்கியிருந்த வீடு, இன்று ராமகிருஷ்ண
மடத்த்னரால் ஒரு அற்புதமான நினைவு இல்லமாக
மாற்றப்பட்டுள்ளது. விவேகானந்தரின் வாழ்கையை
சித்தரிக்கும் அரிய புகைப்பட கூடம், இந்திய வரலாற்றை
சித்தரிக்கும் ஒரு அருமையான ஓவிய கண்காட்சி,
புத்தக விற்ப்னை கடை மற்றும் ஒரு அமைதியான
தியான மண்டபம் உள்ளன.
3.புனித ஜார்ஜ் கோட்டை : 1660 களில் ஆங்கிலேயரால்
கட்டப் பட்ட கோட்டை. அப்போதே கட்டப்பட்ட புனித
மேரி சர்ச், ஆசியாவிலேயே மிக பழமையான
ஆங்கலிக்கன் சர்ச். பல அரிய, நினைவு பட்டகங்கள்
நிறைந்துள்ள தேவாலயம். இதில் தான் ராபர்ட் க்ளைவின்
திருமண்ம் நடந்தது ! அருகே ஒரு அழகிய பழைய
மாளிகை இப்போது மயுஸியமாக மாற்றப்பட்டுள்ளது.
பல அரிய சித்திரங்கள், ஆயுதங்கள், ஆவணங்கள்
உள்ளன.
4.எக்மோர் மயுஸியம்.
5.காமராஜர் நினைவு இல்லம், தி.நகர் : காமராஜர்
கடைசியாக வசித்த வீடு. அரிய புகைப்படங்களும்,
ஆவணங்களும் உள்ளன. தி.நகரில்தான் எம்.ஜி.ஆர்
நினைவு இல்லமும உள்ளது.
5. வழிபாட்டு ஸ்தலங்கள் : திருவல்லிக்கேணி
பார்தசாரதி கோவில், மைலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர்
கோயில், சாந்தோம் தேவாலயம், கதீட்ரல் ரோடில்
இருக்கும் மிகப்பெரிய கதிட்ரல் ; பூந்தமல்லி
நெடுஞ்சாலையில் இருக்கும் மிக அழகிய
செயின் ஆண்ட்ரூஸ் கிர்க்..
6.வணடலூர் மிருககாட்சி சாலை மற்றும்
கடற்கரைகள்.
7. ஓமந்தூரார் எஸ்டேட் எனப்படும் அரசாஙக் இடத்தில்
அமைந்துள்ள பிரமான்டமான் ராஜாஜி மாளிகை ; 1
800 வாக்கில் ராபர்ட் க்ளைவின் மகன் எட்வர்ட்
க்ளைவில்னால் கட்டப்பட்ட விருத்தினர் மாளிகையே
இது. 1947வரை பிரிடிஷ் கவர்னர்கள் வசித்த இடம்.
அருகில்தான் எம்.எல்.ஏ விடுதிகள் அமைந்துள்ளன.
Geetha Sambasivam
Innamburan Innamburan
Arts » History & Culture
Published: August 20, 2010 01:22 IST | Updated: August 20, 2010 18:59 ISTThe making of Mambalam
A. Srivathsan
Can you imagine that an acre of land in T. Nagar once cost a mere Rs. 910? This was the price fixed by the government of Madras when it decided to acquire about 540 acres of private land to create a new housing scheme in a place called Mambalam.
In 1923, the town planning trust felt that the city was congested and faced housing shortage and wanted to address these issues. It prepared a housing scheme spread over 1,600 acres of land. The bulk of this land was to be obtained by breaching the Mylapore and Nungambakkam tanks and draining the water. While the government was excited about the proposal, some of the Madras Corporation Councillors and members of the public opposed it.
R. Sreenivasachari, The Hindu correspondent, wrote a long perceptive criticism of the scheme, which was published on March 5, 1923. He raised questions why such large fertile agricultural lands were to be acquired and the tanks breached. He found the project with just one house an acre favouring the rich and said it failed to take advantage of the existing railway line.
In response, Ronald Dann, Director, Town Planning, issued a rejoinder and defended the scheme. While he dismissed some of the comments as speculation, he agreed to increase the number of houses. However, he expressed his inability to get the station shifted and take advantage of it.
The Corporation Council also witnessed lively debates. Some of the Councillors opposed the scheme, saying it was a lavish scheme. They did not want it to be taken up when places such as Georgetown were still suffering from inadequate water supply.
However, the Corporation finally agreed to take up the scheme for execution on certain conditions. It committed to develop only 600 acres of land, received government funds and not to be bounded by any time-frame. The government agreed and the work commenced in 1924.
The required land was not fully acquired even in 1928, but work continued. The key moment arrived on November 8, 1928 when Panagal Park, one of the focuses of the scheme, spread over four-and-a-half acres was completed at a cost of Rs.10,000. It was inaugurated by the then Governor Lord Goschen who observed that though the original scheme was meant for only the rich, things had changed since the advent of motor buses and improved access to the centre of Madras.
The scheme is now altered to accommodate middle classes as well, he explained
How Mambalam came to be identified as west and east Mamabalm and how the east became T. Nagar is another story.
Keywords: Mambalam, urban planning
Printable version | Aug 20, 2010 8:51:11 PM | http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article582569.ece
© The Hindu
Subashini Tremmel
Innamburan Innamburan
Date:22/08/2010 URL: http://www.thehindu.com/2010/08/22/stories/2010082260980600.htm Back Tamil Nadu
 The tram which had filed on the Madras streets for long can be seen in the middle of the road. the trams were withdrawn in 1953 after strike by tramsways men. Even the rails were removed in 1957-58 permanently ending all hopes of the trams running again. - The Hindu archives On May 7, 1895 Madras Tramways Company commenced its first commercial operations in the city. The Hindu reporting it on May 8 described that six cars started early morning and “ran up and down the whole day till late at night.” The patronage was good, so the tram cars were full. People of Madras were familiar with horse-driven tram service that was introduced in 1877. The electric trams were new to them. The Tramway Company was thoughtful. It introduced trial services before the formal inauguration and even offered free ride to the public encouraging them to try it out. However, three days before the formal inauguration, the company promptly issued advertisements in three languages - English, Tamil, and Telugu – announcing that the free services will be terminated once the commercial operations begin. The passengers were reminded the charges will be six pies for each mile and “the money must be handed over to the conductor who will give a ticket in exchange.” The company never had a smooth ride since its inception. The Madras Electric Tramways company was incorporated in London. It was promoted by Messer Hutchinson & Co which offered the whole capital for subscription. There were not enough takers and the company could not commence construction. It took more than a year to get closer to the required funding. Problems galore The construction was contracted to the Elective Construction Company in 1893 and the conduit system was chosen for electric traction. Differences between the promoters and contactors emerged due to the delay in construction and was settled through arbitration in 1896, a year after the tramways started functioning. Meanwhile, the conduit system for electric traction failed and an overhead system was chosen for powering the trams. The promoters fell into bad debts and the contractors who were also the creditors moved in to take over the company in 1900. Despite many hiccups, tramway services continued and were extensively patronised. When it was eventually closed, the network extended to about 26 km and it carried 125,000 passengers every day. It is often said that wage problems with the employees union led to the closure of the service. However, newspaper reports indicate the problem between the management and employees was a long drawn one and it was not just a matter of wages alone. At midnight on April 11, 1953, the tram service in Madras came to a final halt. The company stated that it was incurring a loss of about Rs.50,000 a month and could not continue further. The company promised that all efforts would be taken to revive the service in future. However, within a few months, in July any hopes of revival were sealed when C. Rajagopalachari, the then Chief Minster, announced that the Railways had expressed their inability to run the tramway service, and the Government too could not takeover and manage it. |
|
© Copyright 2000 - 2009 The Hindu |
Geetha Sambasivam
K.R.Athiyaman
The exhibition, being organised as part of the 'Madras Week' celebrations, offers an insight into the developmental phases of Chennai. Photographs dating back to 1920 will form part of the display.
The exhibition will feature pictures of Madras, tram, carts, Esplanade, Central Railway Station, and visits of national leaders, including Mahatma Gandhi and Jawaharlal Nehru. Some of the photographs that captured defining moments of political history will also be on display.
The exhibition will be on till August 22. Chennai Citi Centre is the venue partner, Chennai Live the radio partner and NDTVHindu the channel partner.
Tthamizth Tthenee
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
N. Kannan
நடுவே டிராம். கூவம் நதியில் ஸ்நானம் (போட்டோ பார்த்திருக்கிறேன்), படகு
சவாரி (அடையாறுவரை).
எப்படித்தான் அழகான சென்னையை குப்பைக்கூடை சென்னையாக மாற்ற முடிந்ததோ!
மதுரையில் பாயும் கிருதுமால் நதி என்பது இப்போது கூவமாகிவிட்டது. இந்நதி
பற்றி சங்கம் பேசுவதாக அறிகிறேன்.
க.>
2010/8/22 Tthamizth Tthenee <rkc...@gmail.com>:
--
வெள்ளத்தால் போகாது, வெந்தணலால் வேகாது
கொள்ளத்தான் இயலாது, கொடுத்தாலும் நிறைவொழிய குறைபடாது
கள்வர்க்கோ மிக அரிது, காவலோ மிக எளிது..
Tamil Heritage Foundation - http://www.tamilheritage.org/
kra narasiah
From: N. Kannan <navan...@gmail.com>
To: mint...@googlegroups.com
Sent: Sun, August 22, 2010 12:58:31 PM
Subject: Re: [MinTamil] Re: சென்னையோ! சென்னை!
Subashini Tremmel
srirangammohanarangan v
க்ருதமாலாவா?
விஜயராகவன்
> சென்னை ஐரோப்பிய நகரம் போல் எவ்வளவு அழகாக இருந்திருக்கிறது? நகரின்
> நடுவே டிராம். கூவம் நதியில் ஸ்நானம் (போட்டோ பார்த்திருக்கிறேன்), படகு
> சவாரி (அடையாறுவரை).
>
> எப்படித்தான் அழகான சென்னையை குப்பைக்கூடை சென்னையாக மாற்ற முடிந்ததோ!
>
> மதுரையில் பாயும் கிருதுமால் நதி என்பது இப்போது கூவமாகிவிட்டது. இந்நதி
> பற்றி சங்கம் பேசுவதாக அறிகிறேன்.
1971 முதலே கருணாநிதி-மதியழகன் மந்திரிசபையில் கூவம் அழகு செய்வோம்,
உல்லாசப் படகுகள் விடுவோம் என்ற ஸ்கீம் பற்றி பேசினார்கள். கூவத்தில் சில
இடத்தில் படகு ஸ்டாண்டுகள் பார்க்கலாம். மக்கள் வரிப்பணம் விரயமாச்சே
தவிற , கூவம் கொஞ்சம் கூட மாறவில்லை - தப்பு -கூவம் இன்னும் மோசமாகியது.
விஜயராகவன்
Innamburan Innamburan
திருப்போரூர் சென்றதாக சொல்கிறார். நானே பக்கிங்ஹாம் கால்வாயில் சரக்கு
ஓடங்களையும், கூவம் நதியாக ஓடுவதையும், அடையாரில் சலவைக்கூடங்களையும்
பார்த்திருக்கிறேன். ட்ராம், லண்டன் அண்டர்க்ரெளண்ட் மாதிரி. தொலைத்து
விட்டோம். அது பற்றி எழுதுகிறேன்.
இன்னம்பூரான்
2010/8/22 விஜயராகவன் <vij...@gmail.com>:
Tthamizth Tthenee
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/minTamil
geeyes
தற்போது சென்னை அரங்குகளில் திரையிடப்பட்டுவரும் ’மதராஸப்பட்டினம்’
திரைப்படம் ஓரளவு ஆறுதலைத் தரலாம். அக்கால கூவம் நதியையெல்லாம் காட்ட
முயற்சி செய்திருக்கிறார்கள்.
geeyes
________________________________________________________________
குஜிலி பஜார் :-
சென்னை வாரத்தையொட்டி ஒரு சின்ன ஞாபகம் இங்கே...சென்னை நகரம்
உருவாக்கப்பட்டு (ஆகஸ்ட் 22) இன்றோடு 371 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. 1925ஆம்
ஆண்டில் எழுத்தாளர் அ.மாதவையா தம்முடைய பஞ்சாமிர்தம் என்ற நூலில்
எழுதியுள்ள குறிப்பு இது.
“ சென்னையிலே, குஜிலியின் முக்கில், ஒரு வீதிக்கு ஈவினிங் பெஜார்
என்றும், அடுத்த வீதிக்கு தீவிங் பெஜார் என்றும் பெயரிருந்தது. இதை நான்
முதலில் கவனித்தபோது, உண்மை எவ்வாறிருப்பினும், ராஜதானி நகரத்திலே ஒரு
வீதிக்கு தீவிங் பெஜார் ரோடு (அதாவது, திருட்டுக் கடைத் தெரு)
என்றிருப்பது, நகரவாசிகளுக்கேனும் போலீஸாருக்கேனும் கௌரவம் தருவதன்று
என்று நினைத்து, அப்பொழுது முனிசிபல் கமிஷனராயிருந்த என் நண்பர் மலோனி
துரைக்கு அதைப் பற்றி எழுத, அவர், தீவிங் பெஜார் என்ற பெயரை குஜிலி
பெஜார் என்று மாற்றினார். ”
அ.மாதவையா, ஆசிரியர் ‘பஞ்சாமிர்தம்’ புரட்டாசி 1925 பக்கம் 432-433
________________________________________________________________
-தினமணி 22.08.2010 (கொண்டாட்டம்)
Innamburan Innamburan
K.R.Athiyaman
http://athiyaman.blogspot.com/2009/01/mtc-bus-serives-unable-to-meet-rising.html
>
> 2010/8/22 Subashini Tremmel <ksuba...@gmail.com>:
Innamburan Innamburan
http://www.thehindu.com/life-and-style/society/article605643.ece?homepage=true
இன்னம்பூரான்
2010/8/24 K.R.Athiyaman <ath...@gmail.com>:
Hari Krishnan
இந்த படம் நான் பார்த்த ட்ராம் ஓடும் சென்னையை விட புதிது.
http://www.thehindu.com/life-and-style/society/article605643.ece?homepage=true
இன்னம்பூரான்
My memory has it that the buses had their engine outside their bodies...and resembled some of the (still on road) lorries. But this phtograph shows buses in the present day style. If the year 1963 is right, I was 10 years old then.
--
அன்புடன்,
ஹரிகி.
Innamburan Innamburan
பாஷையில் வாண்டு!
இன்னம்பூரான்
2010/9/1 Hari Krishnan <hari.har...@gmail.com>:
> For more options, visit this group at
> http://groups.google.com/group/minTamil
Innamburan Innamburan
Life & Style » Society
Published: September 7, 2010 16:44 IST | Updated: September 8, 2010 19:16 ISTMemories of Madras - Down melody lane
Subha J Rao
Playback singer P. Susheela on a city of vibrant cultures, the making of classic songs and the joy of travelling by trams.
I hail from Vizianagaram, and used to make frequent trips to Madras with my lawyer-father, even as a child. Madras had the only court for the entire Madras Presidency. Later, I would accompany him to take part in music competitions or attend music assignments in AIR. We would stay at Woodlands, and the hotel means a lot to me even today.
Once my sister got married and moved to the city, I came here in 1950 to study music (vidwan course) at the Central College of Carnatic Music, Adyar. I came alone to Madras by train; it was not very comfortable travelling third class.
Once here, I waited at the station for my sister to come; for, I had no idea where to go or how to reach her house. The station, though bereft of people, was a safe place. And, people had lots of humaneness; so, I was not afraid to be alone. Actually, even the city was a quiet place; there were hardly any people on the streets, unlike now, when there is no space to move.
I stayed in Triplicane with my sister and travelled to college, a half-an-hour ride by a hand-pulled cart. The same person would pick me up in the evening. That's all I knew about Madras, till I got a chance to sing for films, and my horizon suddenly expanded.
From Triplicane, we moved to Veerabhadra Street in Mylapore, and then to a rent control house in Vinayagar Nagar Colony near the Mylapore Police Station for Rs. 125 — we got a palace, three rooms on the ground floor and two upstairs!
How I used to love travelling by tram! We bought a car in 1958, soon after my wedding in 1957 to Dr. Mohan Rao, and I've travelled by many cars hence, but I still miss the trips by the tram.
We would get off at Santhome, and run down to the beach, all the while stopping to buy ice cream orverkadalai. And, if at all I caught a cold, I would pop pills and continue.
When I see all the flyovers that rule the city today, I wonder if there was just no space for my beloved trams to continue plying the roads.
I started work at AVM at a princely contract of Rs. 500 a month, a huge sum those days. It was like going to school; I would reach there by 10 a.m., and be dropped off before six. In between, we sang what were to become classics.
What great recording engineers we had — the likes of Rangaswami, Jeeva and Swaminathan. The orchestra, singers and chorus artistes would all assemble in one room, and the engineers ensured that our voices and the instruments were captured in all their richness.
Madras was a great centre for the arts. It was a dream city for creative people. It helped every art form — classical music and dance, film music, theatre — evolve and flourish. How can I forget the wonderful concerts at Rasika Ranjani Sabha — even a child knew where it was! How many stalwarts performed there — D.K. Pattammal, M.S. Subbulakshmi, Honnappa Bhagavathar, GNB…
And, the theatres! There were so many — I would watch films at Odeon, Wellington, Roxy, Casino and more.
Madras has the wonderful ability to accept people from anywhere, and treat them as its own. Take us singers — TM Soundarajan is a Saurashtrian, S.P. Balasubrahmanyam and I are from Andhra Pradesh, S. Janaki and Chitra are from Kerala… Today, this is home.
The city is a melting pot of cultures, traditions and people. This reflects in the peaceful co-existence people have had here for centuries. From trams to the TIDEL Park, a lot has changed, but if one thing has not, it's the culture of the city.
As for me, I've learnt to accept things and move on, never looking back, a trait I learnt from the city I'm come to love as much as my music.
I remember
Sometime in the initial years of my career, I was to sing for the AVM film “Chithi” starring Padmini. All of a sudden, I lost my voice, and the hope that I would ever sing. The recording engineer Jeeva convinced the management to wait for me; even the sets were not removed. I finally rendered the melodious hit number, ‘Kaalamithu Kaalamithu', composed by M.S. Viswanathan.
Bio
Born in 1935, this versatile singer known for her mellifluous voice and perfect diction has rendered nearly 12,000 songs in Tamil, besides many more in Telugu, Malayalam, Kannada, Sinhalese and even Hindi. She has won the National Award five times besides many State awards. She was bestowed with the Padma Bhushan in 2008 for her contribution to music.
Keywords: Memories of Madras, P. Susheela
Printable version | Sep 8, 2010 9:41:31 PM | http://www.thehindu.com/life-and-style/society/article619323.ece
© The Hindu
srirangammohanarangan v
--
"Tamil in Digital Media" group is an activity of Tamil Heritage Foundation. Visit our website: http://www.tamilheritage.org; you may like to visit our Muthusom Blogs at: http://www.tamilheritage.org/how2contribute.html To post to this group, send email to minT...@googlegroups.com
To unsubscribe from this group, send email to minTamil-u...@googlegroups.com
Geetha Sambasivam
Innamburan Innamburan
ஆராதி
ஆயிரம் பக்கங்கள் என்ன, ஐயாயிரம் பக்கங்கள் நீங்கள் சொல்ல நாங்கள் காத்திருக்கிறோம்.
அன்புடன்
ஆராதி
நப்பாசை வெல்லும். நேரம் பிடிக்கும். நிஜமாகவே அலுவல்கள் பல. ஸ்வாமி விவேகானந்தர் வேறு பல விதமாக ஆட்கொள்கிறார். கனிமரா நூலகத்துக்கு போகிறேன், ரங்கனாருக்கு பதில் சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் மனத்தின் மூலையில் இருக்க. தீடீரென்று என்றும் போகாத இடத்துக்கு போனால் ஶ்ரீ ராமகிருஷ்ணர், புதிய நூல் முகப்பிலிருந்து சிரிக்கிறார். சரி, என்று வீட்டுக்கு வந்த பிறகு, பல வருடங்களாக தொடாத புத்தக குவியலை நோண்டுகிறேன். பகவான், ஒரு பழைய புத்தகத்தின் முகத்திலிருந்து சிரிக்கிறார். கையில் ஆயிரம் பக்கங்களுக்கு விஷயம். சான்றோர்களின் துணை வேண்டுகிறேன்.
Tthamizth Tthenee
Innamburan Innamburan
of us to tears...."
நேற்று தான் 'தருமமிகு சென்னையும், நானும்' என்ற இழையில் இதே அனுபவத்தைப்
பற்றி கோடி காட்டியிருந்தேன். நண்பர் டாக்டர். திருவேங்கடத்துக்கும்
அத்தகைய அனுபவம்! இடம் வேறு
காப்புரிமை & நன்றி: ஹிந்து
இன்னம்பூரான்
Life & Style » Metroplus
Published: September 14, 2010 19:39 IST | Updated: September 14, 2010 19:44 IST
Memories of Madras - A legacy of healing
CHITHIRA VIJAYKUMAR
There were no facilities for sophisticated investigations to diagnose
illnesses; so it was to the smell, sight and behaviour of disease that
we turned.
K.V. Thiruvengadam on childhood in Royapuram, the practice of medicine
in the last century and the unique doctor-patient bond
In North Madras where I was born, the only recreation we had at hand
was the Royapuram beach, where we would watch ships drop anchor and
set sail again; coming in less than a mile out, close enough for us to
read their names. This continued till the 1950s, when the Port Trust
took over the area.
Clive Battery, the magnificent fort at the sea-end of the Black Town
wall still stood then, with gun emplacements for cannons to be trained
on advancing enemies; later, it was pulled down to make way for the
flyover connecting Royapuram and Rajaji Salai.
On a rainy full moon night in 1942, a lone Japanese bomber began to
approach the Sivaswamy Bridge, skilfully making it past the barrage of
bullets from the anti-aircraft guns. The lights had gone off all over
the city, but the bomber could be seen, diving straight for the
harbour. It dropped the bomb, but missed its target.
The schools in the North were modest, though the standard of English
taught there was usually very high. I studied at the Muthialpet High
School; I remember how beautifully our English teachers would read out
the texts, so much so that we would get intensely involved in the
stories. In fact, the reading of A Tale of Two Cities moved more than
a few of us to tears.
A 'clinical sense'
The practice of medicine in the early part of the last century was
largely in the hands of LMPs — a title you acquired after a modest
course, nowhere nearly as thorough or rigorous as a degree in
medicine. But, most of their sign boards proclaimed ‘Physicians', or
‘Surgeons'.
There were no facilities for sophisticated investigations to diagnose
illnesses; so it was to the smell, sight and behaviour of disease that
we turned. Essentially, we used what could be termed a ‘clinical
sense'.
Physicians prescribed medication based on their experience, and not
merely the evidence. There were only two places you could get an X-ray
taken — one on Poonamallee High Road, and the other on Edward Elliots
Road. But, it could be said that we managed pretty well with such
limited resources.
There are a few practitioners of medicine I remember with reverence.
The first is the great Dr. Rangachari, who could transform a room in
the patient's house into a place for major surgeries such as
hysterectomies. This, at a time when sterilisation and anaesthetic
techniques were but basic, was remarkable.
There were few telephones in the city then, and one of them was in his
house. He levied robust payments from his wealthy patients, so that he
could treat the poor free of charge. And he cocked a snook at his
British colleagues by buying not one, but two Rolls Royces — and then
capped it all by buying an aircraft! And, on that plane, he would
travel to remote parts of the country to treat the ailing, landing on
make-shift runways that would be hurriedly put together by people.
Most doctors burned their candles at both ends trying to attend to as
many patients as humanly possible. Work was hard, and we had no
buffers — there were no real hospitals, no intensive care units,
nothing to ease the burden. Emergencies had to be treated at home,
which meant extensive travelling. The wear and tear in a doctor's life
was very high — many of them died very young. In fact, Dr. Rangachari
died at 52, succumbing to typhoid that he had contracted from one of
his patients.
Teaching medicine, at a time with no audio-visual aids, was also very
different from what it is now. Some of our professors would actually
enact the symptoms of various diseases before us — the tremors, the
gait, the deformities, everything. A significant initiative that was
taken to integrate various schools of medicine and therapy, to bring
them together and study them holistically, was the Kilpauk College of
Integrated Medicine. It was a radical new way of looking at medicine.
The college made way for the Kilpauk Medical College in 1960.
The entry of antibiotics
It was somewhat late into the Second World War that antibiotics such
as penicillin first reached Madras. Around 1949, I remember the
professor of medicine at Stanley cautiously bring out a minuscule vial
of chloromycetin, the drug for typhoid, handling it with something
approaching reverence.
Some of the most significant lessons in medicine for a doctor came
from the general wards of Government hospitals. The patients there had
no recommendation letters or gifts, only their sacred trust in your
abilities. Most of the time, once they were discharged, they would
have no money to return to their villages. So, a few of us would
collect money to send them home. We didn't have to go looking to treat
the poor in slums; the slums came to us.
Every single day spent in the practice of medicine, was a remembrance,
a reiteration that its function is not merely to treat, to heal, but
also to comfort and console.
(As told to CHITHIRA VIJAYKUMAR)
Keywords: Memories of Madras, K.V. Thiruvengadam
Printable version | Sep 15, 2010 7:30:14 AM |
http://www.thehindu.com/life-and-style/metroplus/article645909.ece
© The Hindu
2010/9/10 Tthamizth Tthenee <rkc...@gmail.com>
Innamburan Innamburan
Innamburan Innamburan
Life & Style » Metroplus
Published: September 22, 2010 16:47 IST | Updated: September 22, 2010 20:01 ISTStones that speak
GOWRI RAMNARAYAN
After 32 years in IIT, Delhi, what inspired Professor S. Swaminathan to write about Mahabalipuram? Gowri Ramnarayan meets the engineer-turned-author
How did a mechanical engineer turn into an expert in ancient monuments? How did Professor S. Swaminathan, after 32 years at IIT, Delhi produce a coffee table book on “Mahabalipuram: Unfinished Poetry in Stone” with photographs by Ashok Krishnaswamy?
A casual trip to Ajanta in 1963 triggered a life-changing experience. Swaminathan realised that he had no background on the breathtaking wonders of the 29 caves. “Our monuments have become picnic spots. We have no understanding of heritage.” His anguish took positive shape when he devised a course in art and technology. “IIT is an export zone. The student's mind is in the U.S., he knows Cincinnati, not Tiruchirapalli. But a 5,000-year-old heritage cannot be trivial! Where is identity without culture?”
Five years of research on Ajanta resulted in a book with exhaustive details about every cave and fresco — location, layout, stylistic phases, politics, patronage, theme, composition, technique, pigment — even details about portrayal of women and methods of rendering limbs.
He has documented Ajanta in sleeve notes that “you can enjoy sitting in the drawing room,” he laughs, admitting that “you” is really himself. Pulling out more unpublished sleeve notes and “books” he adds, “Until age 70 my name was printed only on the IIT prospectus. Now I find it on the cover of Mahabalipuram.” It was preceded by an elaborate source book and months of photography. “We're planning a cheaper edition; the people I write for can't buy a book for Rs. 2,500.”
He continues reflectively, “I'm a loner, like doing things for myself. Nothing commercial. Whatever I find is on the public domain, on my website. Many download stuff when they travel to Ajanta or Nalanda or Sittannavasal”. The engineer in Swaminathan gravitates to the material and craft methods of the past. He probes into the growth and direction of thought in the community that shapes its art forms. “We look at the wrong end of the telescope. What we see in heritage sites is not art, but the outcome of extended meditation.”
Studying a bewildering range of subjects from Tamil prosody to cartoons and Gandhian philosophy, Swaminathan is fascinated by Brahmi, the mother of all Indian and most south Asian scripts, and Grantha, developed by the Pallavas to write Sanskrit.
“I dream,” said the retired professor when a man he met by chance asked, “What do you do?” He was probably thinking about cultural centre Sudarshanam, launched in hometown Pudukkottai. But the questioner, industrialist GRK Reddy, persisted in knowing more and Swaminathan found himself supported by Marg Swarnabhoomi to publish Mahabalipuram. “I've been given an office too, to work on any project I like.” A crucial interest is starting heritage clubs with location specific cultural study in village/district schools.
The Taj Mahal is everywhere. What do we know of the greater marvels of Mahabalipuram?” asks Professor Swaminathan. “Every one of its motifs is singular, unique, no repetition. A lion with a Mahishasuramardhini carved on its stomach! Every ratham (chariot) is fashioned differently. The Arjuna Penance is the pinnacle of sculptural vision. Spare ornamentation and subtle details achieve superb classicism. Can you find a more accomplished emperor, Mahendra Pallava?” he wonders. His “Mahendra trail” of the visionary king titled Vichitrachitta, has become well-known. He has conducted courses in the old port for tourist guides, as also residence seminars involving eight hours spent daily in front of bas relief, monolith and cave. “Nowhere else do we find all three in one spot.”
Swaminathan does not see himself as a scholar, but a rasika who wants to introduce what he enjoys to others. “I'm no author jumping from book to book. But I do want to write on the Kailasanatha temple, Kanchi.” No, he has not set specific goals for himself. “My greatest joy is that I have sensitised many students to the value of our heritage. Many write and say I have transformed their way of thinking. What more can I want?”
The Book:
Mahabalipuram: Unfinished poetry in Stone
Beginning with the first cave temples excavated in south India (Mandagapattu) by Mahendra Pallava (590-630 CE), the book looks at the countless works of art scattered on the Mahabalipuram shore. To the breath stopping parade of cave shrine, bas relief, monolith and even regional flora, quaintness and riddles add spice — an inscription of a Saivite curse on a Vaishnava shrine, the mystery of the tiger cave, speculation on whether Arjuna or Bhagiratha is the central ascetic in the Great Penance…
No jargon in the chatty ‘in' style. The visual close-ups engender empathy and intimacy. What stands out is the writer's and lensman's eagerness to share their passion for the sweep of imagination and craft splendour in these Pallava marvels, as the author traces the legend, composition, and details on the walls. Turning the pages is to watch stone springing to life in this magnificent sculpture garden.
The images of Mahendra Pallava, flanked by his queens, or cleverly representing himself and Lord Siva in the same figure at Lalitankura Pallavagriham (Rockfort, Tiruchi), establish an irresistible human interest in this saga of unnamed sthapatis who left by the rolling waves their exquisite odes to the gods, and to the human spirit.
The Photographer
A visual communications professor who works with some of the highest brands in India and overseas, a trainer in graphic art tools, photography, visual design and animation, Ashok Krishnaswamy was prompted by an associate's query, “What have you done for society?” to document old temples as a quiet personal mission.
As a young man Krishnaswami learnt photography at Mahabalipuram, with a cheap camera and scrounged film rolls. Despite the immense advances since then, the project posed its challenges. The Arjuna Penance bas relief had to be captured in multiple frames. Negotiating the narrow space at the Dharmaraja chariot was quite a task. The huge Govardhan panel in the Krishna mandapam? “I took each portion between the pillars and stitched them together.”
Keywords: Mahabalipuram, S. Swaminathan, fresco, mural art
Printable version | Sep 22, 2010 8:39:13 PM | http://www.thehindu.com/life-and-style/metroplus/article764650.ece
© The Hindu
Innamburan Innamburan
Innamburan Innamburan
Arts » History & Culture
Published: October 10, 2010 15:38 IST | Updated: October 10, 2010 19:07 ISTTo cut a long story short
Anusha Parthasarathy
The Shorthand School in Mylapore is one of a kind. Anusha Parthasarathy traces its 101-year journey
Driving down Kutchery Road on a weekday could give anyone a serious case of road rage, forget any thought of exploring ancient Mylapore. But between the traffic pouring out of the intersecting lanes on Mada Street and right beside the white Jain temple is a Mylaporean home where a 101-year-old business still flourishes under the watchful eyes of three generations.
The Shorthand School, a modest two-room training institute started in 1909 by P. Srikantaiyar, stands out with its high-ceiling, long-stemmed fans, narrow spiral staircase and ageing yellow-green paint. Padmanabhan Balasubramanian took over the institute in 1969 after his grandfather and father.
“When the typewriter came to India, there was a sudden demand for typists, but not many knew how to go about it properly. Though there was a typewriting school near Chintadripet at that time, my grandfather, with the Pitman Shorthand book, started a school at the MLA complex. Later, when we constructed this house in 1933, it was moved here,” recalls Padmanabhan.
Skills-set
Though the school was temporarily closed during World War I, it reopened in 1917. Since the Shorthand School was the only one in Mylapore and neighbouring areas that taught typing and shorthand, and the second of its kind in the city back then, business began to flourish, especially in the 1930s and 1940s. By the time Srikantaiyar's son Balasubramanian took over, the school had become a full-fledged technical training institute, teaching accountancy and commerce for a brief period.
“We were the only school over here in those days, and as the trend grew, many people, mostly Anglo Indians who became typists and clerks, came to learn typing and shorthand. There are now 12 typing institutes in Mylapore alone,” says Padmanabhan.
Though Padmanabhan doesn't teach shorthand, he has hired a tutor to carry on the traditional subjects that the institute has been teaching. “We wanted to keep it within the family but since none of us picked up shorthand from our father, we hired a tutor. Shorthand is still in demand, especially among those who aspire to be legal consultants or work in an advocate's office,” he says.
“We've never advertised. All our students are either children of old students or those who come by word-of-mouth.”
Despite the changing times, typing is popular among young software professionals, he adds. “When our students are employed and their colleagues watch them type fast, they want to do so too.”
The second of four brothers, Padmanabhan is the only one who continues in the family business. “My brothers are also certified trainers, but found their own path. However, we remain a joint family,” he says.
The institute teaches about 75 students every day, on an average, and sends up to 40 students from each skill for exams every year. “The school was started with the intention of imparting useful vocational skills. The number of those opting for it may have come down along the years, but interested people will always be around. This is probably why typewriting and shorthand won't die out,” says Padmanabhan.
Write move
In 1909, P. Srikantaiyar, Padmanabhan's grandfather, (sitting, third from left), began the Shorthand School to impart vocational skills to people. By 1933, it had shifted to its current premises, and also started teaching typewriting. Though their students were predominantly Anglo-Indian, the period after Independence saw an influx of locals.
Time line
When the Shorthand School began in 1909, it was only the second typewriting/shorthand institute in the city.
The school was temporarily closed during the First World War and reopened in 1917.
The institute still charges only Rs.160 per month for a course.
Changing typeface
The quaint old home with its ageing paint looks quiet from the outside. Climb the narrow spiral staircase and the place is suddenly abuzz with the clang of a dozen typewriters. The shorthand school has a constant stream of students practising shorthand or typewriting.
Keywords: Shorthand School, Mylapore, P. Srikantaiyar
Printable version | Oct 10, 2010 10:02:46 PM | http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article821937.ece
© The Hindu
Innamburan Innamburan
Chennai in Forbes’ list of fastest growing cities
PTI
Three Indian cities — Ahmedabad, Bangalore and Chennai — have made it to U.S. magazine Forbes’ list of the world’s fastest growing cities of the next decade.
The list of 19 urban centres that are “emerging powerhouses” and are expected to play a significant role in the next decade was dominated by the two fast-growing Asian economies, India and China.
The Forbes “Next Decade’s Fastest-Growing Cities” list excludes “established global centres”, urban centres which were in the limelight for the last two decades and “dysfunctional” megacities which are also among the planet’s most populous.
Interestingly, three Indian and four Chinese cities have found a place in the list of the world’s 19 fastest growing cities of the next decade.
“India, although not by plan, also is experiencing a boom in once relatively obscure cities. Its rising urban centres include Bangalore (home of Infosys and Wipro), Ahmedabad (whose per capita income is twice that of the rest of India) and Chennai (which has created 100,000 jobs this year),” Forbes noted.
Many of India’s key industries — auto manufacturing, software and entertainment — are establishing themselves in these cities, it added.
“The urban powerhouses of the next decade aren’t behemoths like New York or Mumbai, but smaller cities like Chongqing, China; Santiago, Chile; and Austin, Texas,” Forbes said.
Forbes further said, “The list of the cities of the future does not focus on established global centres like New York, London, Paris, Hong Kong or Tokyo, which have dominated urban rankings for a generation... Nor does our list include the massive, largely dysfunctional megacities — Mumbai, Mexico City, Dhaka, Bangladesh — that are among planet’s most populous today.”
Other cities that found a place on the list are Chengdu, Chongqing, Suzhou, Nanjing, Santiago, Tel Aviv, Kuala Lumpur, Austin, Campinas, Melbourne, Salt Lake City, Hanoi and Abu Dhabi.
The magazine has also dubbed Chicago, Berlin and Osaka-Kobe-Kyoto as “diminishing” cities.
Printable version | Oct 15, 2010 10:39:01 PM | http://www.thehindu.com/news/cities/Chennai/article832499.ece
© The Hindu
