He interessante discussie!
Toevallig ben ik daar de laatste tijd, maanden, nee jaren noodgedwongen ook intensief mee bezig.
Mijn knieen begaven het bijna van de ene dag op de andere. De rest van mijn lijf volgde kort daarop. Nu al weer 4 jaar geleden. Ondanks dat ik alert was heb ik kennelijk de symptomen gemist.
Na enkele jaren van modderen en moeizaam herstel kan ik weer wat. Ik heb mij bewust buiten het medische circuit gehouden. Dat is een andere discussie.
Mijn praktijk bevindingen zijn dat elk (zelfs onbeduidend) detail van belang is om aandacht aan te geven.
Fietsen is een complexe manier van bewegen en belasten. Brechtje heeft daar lang geleden baanbrekende wegen voor bewandeld. Sommige zaken liggen natuurkundig, mechanisch of Fysiek vast. Andere zaken doen we zelf of hebben we invloed op.
Om te beginnen ons schakelgedrag. We schakelen op een fiets als in een auto. Hogere versnelling=snelheidstoename (hopen we dan) Blijf dromen.
Ik ben van mening (maar wie ben ik?) dat juist het ideale traptoerental vasthouden belangrijker is. Nee, essentieel is.
Je kiest de gewenste snelheid. Met behoud van (ongeveer) hetzelfde ideale traptoerental kies je daar een geschikt verzet bij.
Versnellen gebeurt in eerste instantie met (kort) toerental verhoging en dan pas een zwaarder verzet die daarbij past om weer terug te komen op het ideale toerental.
Omgekeerd wordt afnemen van snelheid op een fiets vaak gedaan zonder terugschakelen naar een lichter verzet. Fout!
Ik schakel bij het terugvallen van de snelheid telkens 1 of 2 kransjes achter mee terug, om soepel met behoud van het ideale toerental verder te gaan bij een lagere snelheid.
In de praktijk is mijn werkgebied tussen 95-110 rpm.
Ik draai uiteraard ook wel eens lager (lange rechte stukken, wind mee) maar zeker ook wel eens nog hoger (hoge snelheden, licht klimmen, wind tegen).
Dat ik dit kan heeft meerdere oorzaken. Dat is wat ik mis in voorgaande reacties.
- Ik kan dit toerental volhouden door training. OK, dat is eerder genoemd.
Geen conditie, geen hoger toerental volhouden mogelijk. Oefening baart kunst.
Een meester in ultrafietsen (huhh???) leerde mij ooit: zet de stelschroef van je grote voorblad zo af dat je die er niet op kunt schakelen.
De fietsconditie komt dan vanzelf. Je zult wel moeten toeren draaien wil je snel vooruit komen.
Ik fiets dus ALTIJD op het middenblad voor....en gebruik de hele pignon achter
- Ik heb korte cranks. 155 mm.
OK je hebt minder hefboomwerking. Daar schuilt idd een gevaar in van overbelasting, mits je maar niet te vaak en te lang onder die 90 rpm blijft draaien bij grote vermogensvraag.
Het leuke is van 155 mm ondanks alle berekeningen is dat je fysiek veel makkelijker dat hogere toerental KUNT draaien dan met 175 mm cranks.
Wederom blijkt in de praktijk dat je gewoon hogere toerentallen draait. Dat gaat bijna ongemerkt.
Een voordeel van 155 mm zou ook moeten zijn dat de hoeken die je gewrichten maakt iets meer gestrekt zijn. Zoals Brechje al aangaf is dat gunstig voor je spieren.
Ze zouden dus onder betere omstandigheden hun kracht afgeven. Nooit onderzocht. Ik neem dat slechts aan dat het zo is.
In hoeveel dat verschil is met 175 mm cranks is weet ik niet.
- Ik gebruik Rotor Q ring voorbladen. Ovale bladen dus, niet rond.
Ook dat systeem maakt het je makkelijker hogere toerentallen te draaien. Bovendien trapt het ongewoon lichter. Daar moet je zelfs aan wennen.
Het nadeeltje van minderhefboomwerking van de 155 mm cranks is ook minder omdat op het moment dat je minder krachtig bent het laagste punt op het ovale blad zorgt dat je traploos naar een lichter verzet gaat. Het zware dode punt waar je doorheen moet (bij ronde bladen) ontbreekt.
Ook ervaren rijders moeten de knop omzetten dat ze zware druk op de pedalen missen. Sommige vinden dat zelfs een must!
Dat is precies wat Hans W. hiervoor al beweerde. Je doet het juist goed als je voor je gevoel in het luchtledig lijkt te trappen.
Ik betrap me er geregeld op dat het zo makkelijk gaat. Kijk ik op de snelheidsmeter, dan blijk ik meestal (ietsje) sneller te fietsen dan ik voor mijn gevoel van inspanning zou fietsen. Een vreemde maar prettige gewaarwording natuurlijk. :-)
Nog los van deze 3 aanpassingen aan mijn fiets zou ik nog een hand vol zaken kunnen noemen die spier of gewrichtsproblemen kunnen geven.
Die eer laat ik even aan iemand anders die daar veel meer over kan zeggen en dat heeft opgeschreven.
http://questeen.wordpress.com/?s=knieleedAls laatste in het kort nog wat tips voor de beginnende ligger: (zie verder Handboek fietsforens op Ligfiet.net van Jack Dekker)
Loop niet te hard van stapel.
Laat je spieren eerst een paar maanden gewoon eens wennen aan het liggen. Stap (even) af van het snelheid imago van een ligfiets.
Werk geduldig en langdurig aan je basisvaardigheden en conditie.
Maak rustige maar wel veel kilometers met een redelijk toerental.
OK, je voelt wel eens wat. Soms is het al over als je afstapt voor een pauze. Soms is het een paar dagen ongemak.
Heel gewoon, leer er mee leven. Zie het als groeipijntjes. Je word er sterker van. MAAAAAR>>> nooit forceren!!!
Lees en luister. Leer bij en probeer gewoon eens uit wat geadviseerd wordt zonder tegensputteren. Ja maar...
Zorg om te beginnen dat alles goed en correct is afgesteld op jou lengte en voorkeuren. Geef dat ruim aandacht. Je moet ontspannen en niet verkrampt zitten en fietsen. Daar mankeert het vaak nog aan bij veel liggers. Eenvoudige basis afstellingen niet voor elkaar.
Soms kan het zijn dat je simpelweg de verkeerde fiets hebt aangeschaft. Je gaat niet een zandpad op met een racefiets om toch hoge snelheden te verwachten. Onredelijk.
Horses for courses. Ook bij ligfietsen.
In al deze zaken ligt telkens weer de kiem voor knieleed. Ook voor de ze z.g. gevorderde waar ik mijzelf toe rekende 4 jaar geleden, maar de plank volledig missloeg blijkbaar.
Dat was mijn bijdrage weer voor een keer.
Ik ben weer fietsen.
BrandweerQuest