Kaakstoot van een Quest
Andre de Boer
Vrijdagavond, komkommertijd, dus ehhh… Lees maar.
Een half jaar heb ik nu mijn Quest en het witte ding bevalt me best. Heerlijk: kruissnelheden rond de 40 km/h (in de winter iets minder, in de zomer iets meer), maar vooral het gemak waarmee je er in zit (heerlijk relaxed achterover, geen gebalanceer) en het zit heerlijk beschut. Deze dagen met snijdende oostenwind en -1 a -2 graden rijd ik in een hemd met lange mouwen, blouse en de eerste helft van mijn dagelijkse 10km met een dun windjackje. Na die 10 km gaat vaak dat jackje uit. Nee, voorlopig zie ik me niet gauw van fiets wisselen en ik ben blij met mijn witte ‘Sneeuwhaas’. Maar toch kwam gister even het roofdier in de Sneeuwhaas naar boven. Om nou te zeggen dat ik gewond ben, nee…, maar ik heb de hele dag last gehad van ‘een goede rechtse’ van mij troeteldier.
Als de eerste paar duizend km er op zitten begin je door te krijgen waar de grenzen liggen en hoe hard je door de bochten kan. Zeker in geval van dagelijkse routes kan je het allemaal dromen. Zo ook gisteravond. Mijn fietspad liep van ‘links van de busbaan’ naar ‘rechts van de baan’ ik moest daarmee met een flauwe slinger over dus die busbaan oversteken. Knipperlichtje aan, (rechter)spiegeltje kijken, omkijken…. het gaat eigenlijk net zo zoals je het ook voor je rijbewijs leert. Niets te zien, geen bus te bekennen en dus stuur ik , met mijn gewicht lekker naar rechts tegenhangend de bocht in. Gewoontegetrouw kijk je op dat toch nog een keer extra over je rechterschouder – geleerd als extra veiligheidcheck op mijn 18e. Nou, ik heb het geweten: op dat punt zal ik voortaan dit extra keer omkijken tóch iets anders doen. Je hangt, naar rechts hangend en achteromkijkend, met je snufferd net over het randje van de kuip buitenboord en er blijkt op dat punt in de weg nou net een flinke hoogterichel, hobbel of losliggende tegel of wat dan ook te zitten. Daar ga ik met mijn rechtervoorwiel lekker in volle vaart overheen. Veel te weinig om uit onbalans te raken, maar de binnenbochtzjde van de kuip wipt daarmee wel even in volle vaart omhoog, recht – om het maar in plat Nederlands te zeggen – op mijn bek. Om preciezer te zijn: een kaakstoot van de kuiprand zuiver en recht van onder op mijn rechter onderkaak. Auuuwww!! Hele avond pijn gehad.
Vanochtend werd ik wakker, was het hele verschijnsel van gisteravond vergeten en dacht eerst dat ik een ontstoken kies had. Tot ik een kwartier later me realiseerde dat ik daar die opdoffer gehad heb. Verder de hele dag last van gehad. Moraal van het verhaal: velomobielen zijn leuke dingen, maar pas op voor een onverwachte rechtse. Of linkse.
Groet - André
2011Strada .
--
--
Posten: ligf...@googlegroups.com
Website: https://groups.google.com/d/forum/ligfiets?hl=nl
Beheer: ligma...@gmail.com of https://groups.google.com/forum/#!contactowner/ligfiets
Afmelden: ligfiets+u...@googlegroups.com
André de Boer
@ Wim: niet groter maken dan het is, ik ben niet in het ziekenhuis beland of zo. Maar nog wel pijnlijk.
Rode Pioneer
Correctie: ... dagelijkse 20 km (enkele reis)
@ Wim: niet groter maken dan het is, ik ben niet in het ziekenhuis beland of zo. Maar nog wel pijnlijk.
Sent from my Android device with K-9 Mail. Please excuse my brevity.
Maarten Sneep
> On 10 Feb 2017, at 21:19, Andre de Boer <a.t.d...@gmail.com> wrote:
>
> Als de eerste paar duizend km er op zitten begin je door te krijgen waar de grenzen liggen en hoe hard je door de bochten kan. Zeker in geval van dagelijkse routes kan je het allemaal dromen.
Een "paar duizend km" interpreteer ik als niet meer dan 5000 km, en dan begin je pas net. Je lichaam begint aan de fiets te wennen, je gaat dus ook wat sneller, en dan kom je ook dichter bij de grenzen van de fiets. Nu had je last van een hobbel (dan ken je je route nog niet zo goed als je dacht, denk ik), maar weer is een andere factor die blijft verrassen (gladheid, wind).
Het echte risico op schade komt bij de meeste fietsers rond de 10000 km: je denkt de fiets te kennen, maar dat is eigenlijk overmoedigheid. Deze fase duurt ongeveer tot de 50000 km, maar ook daarna kom je zeker nog situaties tegen die je zullen verrassen (al ben je dan beter in staat om goed te reageren).
Aan de andere kant: je bent nu gewaarschuwd, dat scheelt al een hoop.
Maarten - Die die vrachtwagenchauffeur bij die net iets te snel genomen bocht nog steeds heel dankbaar is - Sneep.