کنسرت لندن - زنده یاد مرضیه
1,285 views
Skip to first unread message
Mansour Rezaei
Jul 12, 2011, 12:56:55 AM7/12/11
to
گـروه دوستان گـلـهـا
کنسرت زنده یاد بانو مرضیه با نام "همبستگی" با رهبری آقای محمد شمس
لـنـدن، سـالن ارلـزکـورت - 1995
کیفیت: بسیار مطلوب
(فایلهای بدون نام)
----------------------------
1 کنسرت مرضیه 1 ...
Size: 2.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
4 کنسرت مرضیه ...
Size: 14.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
***
نـدای گـلـهـا؛ نـگـاره
شیراز
باغ ارم -
کنسرت زنده یاد بانو مرضیه با نام "همبستگی" با رهبری آقای محمد شمس
لـنـدن، سـالن ارلـزکـورت - 1995
کیفیت: بسیار مطلوب
(فایلهای بدون نام)
----------------------------
1 کنسرت مرضیه 1 ...
Size: 2.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
4 کنسرت مرضیه ...
Size: 14.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
***
خانم اشرف السادات مرتضايي مشهور به مرضيه، در سال 1304 در تهران متولد شد. پدرش روحاني روشنفکري بود با وجود شرایط آن دوران، وي را بسيار تشويق به تحصيل ميکرد. مرضيه در سال 1321 و در سن هفده سالگی زير نظر آقای اسماعيل مهرتاش، استاد بزرگ موسيقي، فعاليت هنري خود را آغاز کرد. جلب نظر روز افزون اساتيد موسيقي او را به نخستين زن خواننده در برنامه گلها تبدیل نمود.
مرضيه در سال 1373 براي هميشه ايران را ترک گفت و در سفر هاي گوناگون خود به کشور هاي مختلف دست به اجراي کنسرت هاي متعددي زد. در اين دوران او با هنرمندان معروف و شاعران و آهنگسازان و نوازندگان مشهوري چون محمد شمس، شاپور باستان سير، عماد رام، محمد علي اصفهاني، اسماعيل وفا يغمايي، راس پاپل، حميدرضا طاهر زاده و هنرمند فقيد بريتانيايي، لرد يهودي منوهين، همکاري نمود. از آثار معروف او در اين دوره اپراي مثل مهتاب با شعر محمد علي اصفهاني است.
مرضيه سال هاي آخر عمر خود را در پاريس گذراند و در حالي که به تازگي در غم فقدان دخترش هنگامه اميني به سر مي برد، سرانجام در روز 21 مهر ماه سال 1389 (2010) و در سن 85 سالگي بر اثر ابتلا به بيماري سرطان در گذشت.
خانم مرضيه از جمله خوانندگاني است که هم اکنون بيش از 60 سال از شهرت کامل وي در جمع ايرانيان مگذرد. ايشان نزديک به 1000 اثر متفاوت را از خود بر جا گذاشتند که در حال حاضر با وجود گذر چند نسل از دوره خود، اين ترانه ها بي وقفه در بين مردم شنيده ميشود
مرضيه در سال 1373 براي هميشه ايران را ترک گفت و در سفر هاي گوناگون خود به کشور هاي مختلف دست به اجراي کنسرت هاي متعددي زد. در اين دوران او با هنرمندان معروف و شاعران و آهنگسازان و نوازندگان مشهوري چون محمد شمس، شاپور باستان سير، عماد رام، محمد علي اصفهاني، اسماعيل وفا يغمايي، راس پاپل، حميدرضا طاهر زاده و هنرمند فقيد بريتانيايي، لرد يهودي منوهين، همکاري نمود. از آثار معروف او در اين دوره اپراي مثل مهتاب با شعر محمد علي اصفهاني است.
مرضيه سال هاي آخر عمر خود را در پاريس گذراند و در حالي که به تازگي در غم فقدان دخترش هنگامه اميني به سر مي برد، سرانجام در روز 21 مهر ماه سال 1389 (2010) و در سن 85 سالگي بر اثر ابتلا به بيماري سرطان در گذشت.
خانم مرضيه از جمله خوانندگاني است که هم اکنون بيش از 60 سال از شهرت کامل وي در جمع ايرانيان مگذرد. ايشان نزديک به 1000 اثر متفاوت را از خود بر جا گذاشتند که در حال حاضر با وجود گذر چند نسل از دوره خود، اين ترانه ها بي وقفه در بين مردم شنيده ميشود
نـدای گـلـهـا؛ نـگـاره
شیراز
باغ ارم -
Mansour Rezaei
Jul 19, 2011, 1:03:45 AM7/19/11
to
آلبوم موسیقی "خسته ام از این کویر" با صدای شیدا و همخوانی مسعود جاهد
کیفیت: عالی
1 دو سه شبه که چشمام به دره ...
Size: 5.1 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
-----------------------------Size: 5.1 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
4 از تو پیامی شنیده دلم ...
Size: 4.5 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
***
خانم شیدا از جمله معدود هنرمندان خانم هستند که بی اعتنا به محدودیت هایی که برای انتشار آلبوم های باصدای زنان وجود دارد، به فعالیت هنری خود ادامه میدهد.
چهار اثر ارزشمند ایشان به نام آلبوم های "پنجره باز میشود"؛ "در فکر تو بودم"؛ " کوچه های بی نشان" و "خسته ام از این کویر" نشانی بر این ادعا میباشند
چهار اثر ارزشمند ایشان به نام آلبوم های "پنجره باز میشود"؛ "در فکر تو بودم"؛ " کوچه های بی نشان" و "خسته ام از این کویر" نشانی بر این ادعا میباشند
Mansour Rezaei
Jul 30, 2011, 3:51:46 AM7/30/11
to
آلبوم موسیقی "صبح امید"؛ سه نوازی تار مجید درخشانی، کمانچه حسام اینانلو و تنبک سعید جلالیان
کیفیت: عالی
1 پیش در آمد ...
Size: 3.8 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
4 قطعه بدرود ...
Size: 3.8 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
***
تار از سازهای زهی است که با زخمه نواخته میشود. تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند آذربایجان و ارمنستان و گرجستان برای نواختن موسیقی کلاسیک این کشورها رایج است. در گذشته تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار) داشت. غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.
کاسهٔ تار بیشتر از کنده کهنه چوب توت ساخته میشود که هرچه این چوب کهنه‌تر باشد به دلیل خشک بودن تارهای آن چوب تار دارای صدای بهتری خواهد بود. پرده‌ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهیه می‌شوند. شکل کاسهٔ تار مانند دو دل به هم چسبیده و از پشت شبیه به انسان نشسته‌ای است. تار آذربایجانی شکل کمی متفاوتی دارد و سیم‌های آن بیشتر است. جنس خرک از شاخ بز کوهی است. در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده میشود. از لحاظی ساز تار به سه‌تار نزدیک است. از لحاظ شیوهٔ نوازندگی زخمهٔ عادی در تار به صورت راست (از بالا به پایین) است ولی در سه‌تار بالعکس است (از پایین به بالا). همچنین از نظر تعداد پرده‌ها نیز با هم شباهت دارند. صدای تار به دلیل وجود پوستی که روی آن است از شفافیت خاصی برخوردار است. به خصوص سازهایی که ساخت قدیم هستند از شیوهٔ صدای دیگری برخوردارند.
کاسهٔ تار بیشتر از کنده کهنه چوب توت ساخته میشود که هرچه این چوب کهنه‌تر باشد به دلیل خشک بودن تارهای آن چوب تار دارای صدای بهتری خواهد بود. پرده‌ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهیه می‌شوند. شکل کاسهٔ تار مانند دو دل به هم چسبیده و از پشت شبیه به انسان نشسته‌ای است. تار آذربایجانی شکل کمی متفاوتی دارد و سیم‌های آن بیشتر است. جنس خرک از شاخ بز کوهی است. در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده میشود. از لحاظی ساز تار به سه‌تار نزدیک است. از لحاظ شیوهٔ نوازندگی زخمهٔ عادی در تار به صورت راست (از بالا به پایین) است ولی در سه‌تار بالعکس است (از پایین به بالا). همچنین از نظر تعداد پرده‌ها نیز با هم شباهت دارند. صدای تار به دلیل وجود پوستی که روی آن است از شفافیت خاصی برخوردار است. به خصوص سازهایی که ساخت قدیم هستند از شیوهٔ صدای دیگری برخوردارند.
***
کمانچه نیز یکی از سازهای ایرانی و موسیقی خاور زمین است. این ساز علاوه بر شکم، دسته و سر، در انتهای تحتانی ساز پایه نیز دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار می‌گیرد
شکم ساز کروی و توخالی است که مقطع نسبتا کوچکی از آن در جلو به دهانه‌ای اختصاص یافته و روی دهانه پوست کشیده شده و بر روی پوست، خرکی تقریبا شبیه به خرک تار و نه کاملا عمود بر سیم‌ها قرار گرفته‌است. دستهٔ ساز، لوله‌ای تو پر است و به طور نامحسوس به شکل مخروط وارونه خراطی شده‌است. انتهای بالایی این لوله؛ توخالی و در طرف جلو شکاف دارد که نقش جعبهٔ گوشی‌ها را می‌یابد. دسته فاقد پرده میباشد. سر ساز متشکل است از جعبهٔ گوشی‌ها که در دو طرف آن هر یک دو گوشی کار گذاشته شده و یک قبه که در بالای جعبه قرار گرفته‌است. طول ساز تا سر قبه حدود ۸۰ سانتی متر است.
این ساز جز دسته سازهای زهی است. کمانچهٔ امروزی دارای ۴ سیم میباشد. کمانچه در زمان قدیم فقط سه سیم داشته و احتمالاً از زمان ورود ویولن به ایران به تقلید از آن سیم چهارم به آن افزوده شده‌است. این سیم‌ها به موازات درازای ساز گستردگی دارد و آوای آن خیلی خوش و دلکش میباشد. این گرانبها ساز می‌تواند آواهای گوناکون بسیاری را برآرد. آوا دهی گسترده کمانچه این ساز را پادشاه سازها ساخته و در همنوازی بزرگترین پایه خنیاگری در خاور زمین و بویژه زادگاهش ایران است. کاسه صوتی این ساز از چوب توت است که با برش‌های از عاج تزیین شده‌است
***
تنبک؛ قلب تپنده موسیقی ایران، از سازهای کوبه‌ای پوستی است و از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب میشود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد.
بدنه تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز می‌ساختند، لیکن امروزه از جنس چوب می‌سازند. تنبک از قسمت‌های پایین تشکیل شده است:
پوست
دهانه بزرگ
تنه
گلویی؛ نفیر
دهانه کوچک؛ کالیبر
قدمت تنبک با نامهای پهلوی دمبلک و تنبور به پیش از اسلام می‌رسد و طبق نظر دکتر معین دمبک صورت دگرگون‌شدهٔ همین نام است.
تمبک در چند دهه اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و به عنوان سازی تکنواز و مستقل مطرح شده است. این پیشرفت مرهون تلاش استادان این ساز است که در این میان نقش استاد حسین تهرانی به قدری اهمیت می‌یابد که از او می‌توان با عنوان پدر تنبک‌نوازی نوین ایران یاد کرد. در جهانی ساختن این ساز، مرحوم ناصر فرهنگ‌فر، مرحوم امیر ناصر افتتاح، استاد محمد اسماعیلی، بهمن رجبی، کامبیز گنجه ای، نوید افقه و پژمان حدادی نیز نقش مهمی داشته‌اند
تنبک؛ قلب تپنده موسیقی ایران، از سازهای کوبه‌ای پوستی است و از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب میشود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد.
بدنه تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز می‌ساختند، لیکن امروزه از جنس چوب می‌سازند. تنبک از قسمت‌های پایین تشکیل شده است:
پوست
دهانه بزرگ
تنه
گلویی؛ نفیر
دهانه کوچک؛ کالیبر
قدمت تنبک با نامهای پهلوی دمبلک و تنبور به پیش از اسلام می‌رسد و طبق نظر دکتر معین دمبک صورت دگرگون‌شدهٔ همین نام است.
تمبک در چند دهه اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و به عنوان سازی تکنواز و مستقل مطرح شده است. این پیشرفت مرهون تلاش استادان این ساز است که در این میان نقش استاد حسین تهرانی به قدری اهمیت می‌یابد که از او می‌توان با عنوان پدر تنبک‌نوازی نوین ایران یاد کرد. در جهانی ساختن این ساز، مرحوم ناصر فرهنگ‌فر، مرحوم امیر ناصر افتتاح، استاد محمد اسماعیلی، بهمن رجبی، کامبیز گنجه ای، نوید افقه و پژمان حدادی نیز نقش مهمی داشته‌اند
Mansour Rezaei
Jul 31, 2011, 1:06:09 AM7/31/11
to
مجموعه آثار همخوانی آقای ویگن
کیفیت: مطلوب
----------------------------
دریافت تک تک آهنگ ها
1 ویگن و دلکش - بردی از یادم ...
Size: 4.0 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
Size: 4.0 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
2 ویگن و پوران - سپیده دم ...
-----------------------------
----------------------------
4 ویگن و پوران - اسب سفید ...
Size: 3.2 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
4 ویگن و پوران - اسب سفید ...
Size: 3.2 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
9 ویگن و پوران - رقص لاله ...
----------------------------
----------------------------
11 ویگن و دلکش - دلم میخواست ...
Size: 3.0 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
Size: 3.0 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
12 ویگن و پوران - بر گیسویت ای جان کمتر زن شانه ...
Size: 2.4 Mb Server: PicoFile .......... Download
-----------------------------Size: 2.4 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
14 ویگن و پوران - آتش نشان ...
Size: 2.1 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
***
14 ویگن و پوران - آتش نشان ...
Size: 2.1 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
***
آقای ویگن دِردِریان خواننده و هنرپیشهٔ ایرانی ارمنی تبار، در آذر ماه سال ۱۳۰۷ در محله همه کسی شهر همدان بدنیا آمد.
وی تحصیلات متوسطه را در سال ۱۳۳۰ تمام کرد. او که شغلش نقشه برداری بود در ابتدا با خواندن در کافه‌ها محبوب دوستداران موسیقی شد. اجرای آهنگ در رادیو تهران وی را به شهرت رساند. صدای گرم او که همواره با نواختن گیتارش همراه می‌شد، با شعرهایی با مضمون های تازه و ملودی‌های نو چهره تازه‌ای در صحنه موسیقی ایران عرضه میکرد
به یاد تهران؛ بازگشت دوباره؛ دیروز امروز؛ یکتا؛ مهتاب؛ اسب سم طلا؛ بارون بارونه؛ دو کبوتر؛ خدا نگهدار؛ ساقی؛ کوله بار؛ زن ایرونی؛ همخونه؛ دل دیوانه؛ آخ جون؛ ترانه من؛ ساری گلین؛ فنجون طلا؛ گل سرخ؛ چوپان؛ عروس؛ شاه دوماد؛ چرا نمی رقصی و کوه‌های ارمنستان؛ نام آلبوم هایی هستن که ایشان از خود بر جای گذاشتند. آقای ویگن همچنین در بسیاری از فیلم های سینمایی نقش آفرینی کرده است.
* ترانه "هم خونه" ویگن و هایده به صورت جداگانه ضمیمه میباشد
وی تحصیلات متوسطه را در سال ۱۳۳۰ تمام کرد. او که شغلش نقشه برداری بود در ابتدا با خواندن در کافه‌ها محبوب دوستداران موسیقی شد. اجرای آهنگ در رادیو تهران وی را به شهرت رساند. صدای گرم او که همواره با نواختن گیتارش همراه می‌شد، با شعرهایی با مضمون های تازه و ملودی‌های نو چهره تازه‌ای در صحنه موسیقی ایران عرضه میکرد
به یاد تهران؛ بازگشت دوباره؛ دیروز امروز؛ یکتا؛ مهتاب؛ اسب سم طلا؛ بارون بارونه؛ دو کبوتر؛ خدا نگهدار؛ ساقی؛ کوله بار؛ زن ایرونی؛ همخونه؛ دل دیوانه؛ آخ جون؛ ترانه من؛ ساری گلین؛ فنجون طلا؛ گل سرخ؛ چوپان؛ عروس؛ شاه دوماد؛ چرا نمی رقصی و کوه‌های ارمنستان؛ نام آلبوم هایی هستن که ایشان از خود بر جای گذاشتند. آقای ویگن همچنین در بسیاری از فیلم های سینمایی نقش آفرینی کرده است.
* ترانه "هم خونه" ویگن و هایده به صورت جداگانه ضمیمه میباشد
Mansour Rezaei
Aug 2, 2011, 2:29:55 AM8/2/11
to
دعای ربـنـا، یکی از آثار برجسته استاد محمدرضا شجریان میباشد و شامل ۴ قسمت از آیات قرآن کریم است که همه با عبارت ربّنا آغاز می‌شوند.
این اثر در تابستان سال ۱۳۵۸ بدون تکرار و یک بار برای همیشه ضبط شده و برای مدت ۳۰ سال، جزء برنامه‌های اصلی اداره رادیو و تلویزیون؛ یا سازمان صدا و سیما و یا همان رسانه ملی؛ در ماه مبارک رمضان بوده است.
بنا به گفتهٔ استاد محمدرضا شجریان، انگیزهٔ اصلی وی از خواندن این دعا، تدریس آن به دو هنرجو بوده و این اثر در یکی از استودیوهای رادیو ضبط شده‌است.
ربنا طبق سنت اجرایی این دعاها، روی دستگاههای قرآنی خوانده شده و از دستگاه رست یا راست شروع شده و در خاتمه به دستگاه عجم (شبیه به ماهور) مدلاسیون میشود. (نام عجم بر این دستگاه که یکی از دستگاههای هفتگانه قرآنی است، می‌تواند نشان دهنده عدم وجود چنین دستگاهی در الحان قدیم عربی باشد!) ربنا در نواری که محمدرضا شجریان با نام به یاد پدر ضبط کرده، منتشر شده‌است.
در این اثر به خوبی می‌توان تاثیرات شیخ نصرالدین طوبار و شیخ طه الفشنی را مشاهده کرد. این اجرا تقریبا فاقد تحریر است و بجز چند نت، تماما بوسیلهٔ قلط و ویبراسیون اجرا شده‌است. ربنای شجریان از ابتدا، روی نتهای سی بمل و سپس دو اوج می‌گیرد (روی خط حامل کلید سل) و در حوالی این نت‌ها گردش دارد و تا نت می بمل به بالاترین نت خود می‌رسد
متن کامل آیه‌هایی که این دعاها از آنها استخراج شده در ادامه آمده‌اند. در ربنای شجریان، هر آیه از ابتدای ربـنا تا آخر آیه خوانده میشود.
ربنای نخست:
﴿ربـنـا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ﴾ (سورهٔ آل‌عمران-آیهٔ ۸)
باراِلها، دل‌های ما را به باطل میل مده پس از آنکه به حق هدایت فرمودی، و به ما از لطف خویش اجر کامل عطا فرما که همانا تویی بخشندهٔ بی‌منّت.
ربنای دوم:
﴿إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ ربـنـا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ﴾ (سورهٔ مؤمنون-آیهٔ ۱۰۹)
زیرا شمایید که چون طایفه‌ای از بندگان صالح من روی به من آورده و عرض می‌کردند باراِلها ما به تو ایمان آوردیم، تو از گناهان ما درگذر و در حق ما لطف و مهربانی فرما که تو بهترین مهربانان هستی.
ربنای سوم:
﴿إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقَالُوا ربـنـا آتِنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَهَيِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا﴾ (سورهٔ کهف-آیهٔ ۱۰)
آنگاه که آن جوانان کهف (از بیم دشمن) در غار کوه پنهان شدند، از درگاه خدا خواستند: باراِلها تو در حق ما به لطف خاص خود رحمتی عطا فرما و بر ما وسیلهٔ رشد و هدایتی کامل مهیا ساز.
ربنای چهارم:
﴿وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا ربـنـا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ﴾ (سورهٔ بقره-آیهٔ ۲۵۰)
چون آنها در میدان مبارزه جالوت و لشکریان او آمدند، از خدا خواستند که باراِلها به ما صبر و استواری بخش و ما را ثابت قدم دار و ما را بر شکست کافران یاری فرما
این اثر در تابستان سال ۱۳۵۸ بدون تکرار و یک بار برای همیشه ضبط شده و برای مدت ۳۰ سال، جزء برنامه‌های اصلی اداره رادیو و تلویزیون؛ یا سازمان صدا و سیما و یا همان رسانه ملی؛ در ماه مبارک رمضان بوده است.
بنا به گفتهٔ استاد محمدرضا شجریان، انگیزهٔ اصلی وی از خواندن این دعا، تدریس آن به دو هنرجو بوده و این اثر در یکی از استودیوهای رادیو ضبط شده‌است.
ربنا طبق سنت اجرایی این دعاها، روی دستگاههای قرآنی خوانده شده و از دستگاه رست یا راست شروع شده و در خاتمه به دستگاه عجم (شبیه به ماهور) مدلاسیون میشود. (نام عجم بر این دستگاه که یکی از دستگاههای هفتگانه قرآنی است، می‌تواند نشان دهنده عدم وجود چنین دستگاهی در الحان قدیم عربی باشد!) ربنا در نواری که محمدرضا شجریان با نام به یاد پدر ضبط کرده، منتشر شده‌است.
در این اثر به خوبی می‌توان تاثیرات شیخ نصرالدین طوبار و شیخ طه الفشنی را مشاهده کرد. این اجرا تقریبا فاقد تحریر است و بجز چند نت، تماما بوسیلهٔ قلط و ویبراسیون اجرا شده‌است. ربنای شجریان از ابتدا، روی نتهای سی بمل و سپس دو اوج می‌گیرد (روی خط حامل کلید سل) و در حوالی این نت‌ها گردش دارد و تا نت می بمل به بالاترین نت خود می‌رسد
***
متن کامل آیه‌هایی که این دعاها از آنها استخراج شده در ادامه آمده‌اند. در ربنای شجریان، هر آیه از ابتدای ربـنا تا آخر آیه خوانده میشود.
ربنای نخست:
﴿ربـنـا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ﴾ (سورهٔ آل‌عمران-آیهٔ ۸)
باراِلها، دل‌های ما را به باطل میل مده پس از آنکه به حق هدایت فرمودی، و به ما از لطف خویش اجر کامل عطا فرما که همانا تویی بخشندهٔ بی‌منّت.
ربنای دوم:
﴿إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ ربـنـا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ﴾ (سورهٔ مؤمنون-آیهٔ ۱۰۹)
زیرا شمایید که چون طایفه‌ای از بندگان صالح من روی به من آورده و عرض می‌کردند باراِلها ما به تو ایمان آوردیم، تو از گناهان ما درگذر و در حق ما لطف و مهربانی فرما که تو بهترین مهربانان هستی.
ربنای سوم:
﴿إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقَالُوا ربـنـا آتِنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَهَيِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا﴾ (سورهٔ کهف-آیهٔ ۱۰)
آنگاه که آن جوانان کهف (از بیم دشمن) در غار کوه پنهان شدند، از درگاه خدا خواستند: باراِلها تو در حق ما به لطف خاص خود رحمتی عطا فرما و بر ما وسیلهٔ رشد و هدایتی کامل مهیا ساز.
ربنای چهارم:
﴿وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا ربـنـا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ﴾ (سورهٔ بقره-آیهٔ ۲۵۰)
چون آنها در میدان مبارزه جالوت و لشکریان او آمدند، از خدا خواستند که باراِلها به ما صبر و استواری بخش و ما را ثابت قدم دار و ما را بر شکست کافران یاری فرما
***
شجریان: ربنا همچنان متعلق به همه مردم است / قاری مصری: خواندن ربنا کار من نیست
منبع خبر: سایت خبر انلاین
تابستان سال 1358 محمدرضا شجریان در استودیو، ربنا را بدون تکرار در ضبط خواند تا مشقی برای هنرمندان شود، اما این اثر بدون اجازه استاد آواز ایران به پخش رسید، اثری که در 32 سال اخیر به‌راحتی جای خود را در دل‌های مردم پیدا کرد و امروز به‌عنوان اثری ماندگار شناخته میشود.
فرارسیدن ماه مبارک رمضان فرصتی شد تا سخنان استاد شجریان را درباره شکل‌گیری این اثر، احساس او در سال‌های بعد از ضبط آن، نحوه انتشار و مسایل پیرامونی بشنویم.
32 سال از ساخت ربنا می‌گذرد، بعد از گذشت این مدت، هنوز این آواز شنیدنی و خاطره‌برانگیز است، ایده اول ساخت این کار چگونه شکل گرفت؟
سال 58 تغییرات و تحولاتی در رادیو مخصوصا در بخش موسیقی در حال شکل‌گیری بود. در آن سال‌ها مدیران رادیو تصمیم داشتند تولید موسیقی در رادیو را تعطیل کنند و تولیدشده‌های بیرون را بخرند. جلساتی با مدیران رادیو گذاشتیم و در این جلسات خیلی تلاش کردیم مدیران را راضی کنیم که نیروهای خوب را نگه دارند و عده دیگر را بازنشسته کنند.
در این جریان‌ها بود که رئیس وقت رادیو آقای وجیه‌اللهی که فردی تحصیلکرده و روشنفکر بود، از من موکدا و مرتبا میخواست با توجه به تغییرات و تحولات سیاسی و مذهبی ایران برای پخش آثار جدید قبل از افطار طرحی انجام بدهم. آنها نمی‌خواستند آثار دوره قبلی را پخش کنند. به ایشان گفتم سال‌هاست من از آن فضا دور شدم و راه من با موسیقی و ارکستر تعریف شده است و این کار الان من نیست.
اما ایشان گفت فقط شما می‌توانید و ما تنها شما را داریم و از من خواست برای دم افطار، مناجات‌ها و اذان کاری انجام بدهم. من خودم را از وزارت کشاورزی آن دوران به رادیو منتقل کرده بودم و کارمند رادیو محسوب می‌شدم. پذیرفتم این کار را انجام بدهم.
کلاسی برای افرادی که قرار بود دعای سحر و مناجات بخوانند، گذاشتم که با این افراد نحوه درست خواندن را کار کنم. تابستان سال 58 بود که آموزش این عده را شروع و پس از مدتی هم ضبط این آثار را آغاز کردم. قرار شد برای دم افطار هم برنامه ضبط کنیم و از من خواستند برای برنامه‌های دم افطار هم فکری بکنم. برنامه‌های دم افطار دوران قبل از انقلاب را مرحوم ذبیحی بسیار عالی خوانده بود و من تمام کارهای او را از نوجوانی شنیده بودم و مناجات حضرت امیر را با صدای او از حفظ بودم. با این حال پذیرفتم که این کار را بکنم.
کار دشواری را پذیرفتید، چراکه تغییر ذائقه مخاطب بسیار دشوار است.
باید بدانیم عادت را از مردم نمی‌توان گرفت. مردم به ربنا و دعای سحر مرحوم ذبیحی و اذان مرحوم موذن‌زاده‌اردبیلی عادت کرده بودند. نمی‌شد به این راحتی این عادت را در مردم تغییر داد. پس باید براساس آن حال و هوا حرکت میکردم، اما در عین حال میخواستم اثر ویژگی‌های خاصی نیز برای خودش داشته باشد تا بتوان این را نیز به مردم بقبولانیم و کار جدید را جایگزین کنیم.
ظهر آن روز همان آیاتی را که مرحوم ذبیحی خوانده بود، پیدا کردم و دو آیه دیگر نیز از سوره آل‌عمران و بقره پیدا و یک مطالعه ذهنی کردم که چگونه آن را بخوانم تا علاوه بر نزدیک بودن به کار مرحوم ذبیحی کار جدیدی باشد. به این فکر کردم باید آوازی باشد که علاوه بر اینکه تقلید نباشد، از اصل اثر هم خیلی دور نباشد. مجددا به مسئولان گفتم که سال‌هاست مخاطب من را به عنوان خواننده آواز می‌شناسد، اگر بخواهم ربنا بخوانم و اذان بگویم، ممکن است مخاطب من را نپذیرد و این کار زیبا نیست.
در استودیو هم سه نفری که بنا بود ربنا را بخوانند، بارها خواندند و نشد تا اینکه من بخشی از ربنا را می‌خواندم، این بخش را تکرار می‌کردند تا توانستیم این ربنا را ضبط کنیم. شروع به ویرایش و تصحیح این آثار کردم. از چهار بعدازظهر تا سه‌صبح کارها را تک و تنها در رادیو تصحیح میکردم تا اثر مناسبی برای پخش در ماه رمضان آماده شود.
کارها را دو‌روز مانده به ماه رمضان آماده کردم و به رئیس رادیو ارایه کردم، اما از همان موقع و حتی قبل‌تر آن، فریدون شهبازیان که کار من را شنیده بودند، اصرار می‌کردند که با صدای خودم پخش شود و من هم مصرانه میگفتم که صدای من نباید این‌گونه پخش بشود، هیچ اجازه‌ای به آنها برای پخش ندادم. از همان زمان هم تصمیم گرفته بودم که دیگر در رادیو کار نکنم به آقای وجیه‌اللهی اعلام کردم که دیگر به رادیو نمی‌آیم، اما روز اول ماه رمضان دیدم ربنایی را که خودم خوانده‌ام از رادیو پخش شد.
یعنی بدون اجازه شما؟
بله. زنگ زدم به آقای وجیه‌اللهی. دیدم ایشان خیلی خوشحال هستند و می‌خندند. گفت که این تیر از کمان رها شده و من این را کپی کردم و به همه رادیوها و شهرستان‌ها دادم و همه این کار را پخش کردند. اعتراض کردم، اما او خندید و گفت که ما برنامه به این خوبی را از دست نمی‌دهیم و این کار را باید همه مردم بشنوند. آن موقع به هیچ‌کس هم گفته نشد که این اثر را چه کسی خوانده است. به آنها گفتم که هیچ حق ندارید که بگویید این اثر را من خوانده‌ام.
آن زمان مردم فکر می‌کردند که این اثر را یکی از قاریان حرفه‌ای خوانده و من طوری این اثر را خوانده بودم که صدایم مشخص نبود، اما هر بار که این اثر پخش می‌شد من عصبی می‌شدم، چراکه من این کارها را برای پخش نخوانده بودم و به‌عنوان درس و آموزش ضبط کرده بودم تا بقیه تمرین کنند. بعد از این هم دیگر رادیو و تلویزیون نرفتم و بعدها کلاس‌های آموزشی‌ام را در رادیو و تلویزیون تعطیل کردم و تا سال 61 هیچ جا ظاهر نمی‌شدم، فقط در خانه بودم و به پرورش گل و گیاه می‌پرداختم.
چه زمانی اعلام کردید که خواننده این اثر شما هستید؟
زمانی‌که دیدم مردم این کار را خیلی دوست دارند و مدام می‌پرسند که این اثر را چه کسی خوانده است. وقتی به اطرافیان و به شکل خصوصی میگفتم که این اثر را من خوانده‌ام و بدون اجازه من پخش شده، همه تعجب می‌کردند که چطور من این کار را خوانده‌ام، اما زمانی که دیدم مردم متوجه می‌شوند که من این کار را به این دلیل نخواندم که با شرایط روز خودم را هماهنگ کنم، اعلام کردم که این اثر را من خوانده‌ام.
بازتاب‌ها چطور بود؟
مردم هرگز از من ایراد نگرفتند که چرا این اثر را خواندی، همه میگفتند که چه کار زیبا و دلنشینی است. یکی از دوستان تعریف میکرد که یکی از قاری‌های بزرگ مصر به اسم غلوش در ایران بوده که ربنا را می‌شنوند. از این کار یک کپی می‌خواهد تا ببیند می‌تواند این را بخواند یا نه؟ بعد از دوسال دوستم او را مجددا می‌بیند و این قاری به او می‌گوید «کار من نیست»، چرا که خواندن اوجی که در خواندن ربنا هست کار هر خواننده‌ای نیست.
این دومین بار است که شما پخش آثارتان را از رسانه تلویزیون و رادیو ممنوع کردید، اولی مربوط به سال 74 بود، اما قبل‌تر از آن نوروز 73 شما به تلویزیون آمدید و حتی دعای تحویل سال را خواندید. در این فاصله یک‌ساله چه پیش آمد که این عکس‌العمل شما را در پی داشت؟
من از روز اول دوست نداشتم که صدایم از رادیو و تلویزیون پخش شود. می‌دانم تصنیف «سپیده» یا «ایران ای سرای امید» را خود آقای لطفی به تلویزیون داد که پخش بشود. چرا که یک کنسرت بود و نوار ضبط‌شده آن را فقط من، آقای لطفی و کانون چاووش داشتیم. تا یک روز از لطفی پرسیدم که تلویزیون این تصنیف را چطوری به دست آورده؟ گفت که من دادم. یادم هست به لطفی گفتم که اشتباه کردی و من دوست ندارم صدای من از رادیو و تلویزیون پخش بشود
هیچ وقت دوست نداشتم در تلویزیون کار کنم، اما آثار من مدام از تلویزیون پخش می‌شد. من هم مدام با ارسال پیام‌هایی اعتراض میکردم، اما فایده‌ای نداشت. تا اینکه دیدم کلیپ ساخته‌اند. کلیپی که هیچ ربطی هم به آواز من نداشت. آن زمان آقای لاریجانی مدیر رادیو و تلویزیون بودند. اعلام کردند که اساتید بیایند و هرچه آنها بگویند من انجام می‌دهم. من چند باری در جلسات شرکت کردم .
در این جلسات استاد پایور و استاد تجویدی و اساتید دیگری هم بودند تا سیاست‌های تلویزیون در پخش آثار موسیقی را تعیین کنند. بعد از جلسات ایشان به من گفتند که آقای شجریان اگر شما آستین‌هایتان را بالا بزنید و بیاید اینجا همه مشکلات ما حل میشود. من دیدم الان بهترین موقعی است که به مردم بگویم من 17سال است پایم را در تلویزیون نگذاشته‌ام و در مصاحبه تلویزیونی مردم این نکته را از زبان خودم بشنوند. همان زمان دعای تحویل سال و یک بهاریه را خواندم. و بعد از گفتن این نکته دیگر تلویزیون نرفتم.
تا سال 74 که پخش آثارتان را از تلویزیون ممنوع کردید؟
بله، اما روند پخش آثار من از تلویزیون ادامه داشت، کلیپ هم که می‌ساختند. دیگر من وارد عمل شدم و نامهای خطاب به مدیر رادیو و تلویزیون نوشتم و رونوشت آن را به روزنامه‌ها ارسال کردم و فقط اجازه دادم که ربنا پخش بشود و اعلام کردم که ربنا از آن مردم است.
اما بعد از مدتی فضا آرام شد و تلویزیون مجددا پخش کارهای شما را شروع کرد، اما عکس‌العملی از سوی شما دیده نشد؟
چه کاری باید میکردم. تنها راه‌حلش این بود که به دادگستری شکایت میکردم که روندی طی می‌شد که خیلی اداری بود.
یعنی در دورانی که اعتراضی از سوی شما شنیده نشد، باز هم از پخش آثارتان ناراضی بودید؟
بله، باز هم پیام می‌دادم که حق ندارید کارهای من را پخش کنید. من نمی‌توانستم و نمی‌خواستم از آنها جریمه بگیرم، اما دوست هم نداشتم که کارهای من را پخش بکنند. من هیچ وقت رضایت نداشتم تا جریان انتخابات پیش آمد و من وکیل گرفتم که جنبه قانونی به این کار بدهم.
با این شرایط همچنان ربنا متعلق به مردم است؟
بله، این ربنا همچنان متعلق به مردم است
دعای ربنا با صدای استاد محمدرضا شجریان را از اینجا دانلود کنید
Mansour Rezaei
Sep 7, 2011, 6:21:10 AM9/7/11
to
دریـا دادور
Live in Concert
کیفیت: عالی
ZIP دانلود کل مجموعه در یک فایل فشرده ...
----------------------------
4 جینگه جان ...
Size: 4.2 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
***
دریا دادور؛ خواننده اُپرا، با سبک نوین
4 جینگه جان ...
Size: 4.2 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
11 یک گل سایه چمن ...
Size: 4.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
Size: 4.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
***
دریا دادور؛ خواننده اُپرا، با سبک نوین
خانم دریا دادور دختر نسرین ارمگان خواننده خواننده معروف شمالی در سال 1350 در شهر مشهد به دنیا آمد. وی از سال 1370 شمسی به خارج از ایران مهاجرت کرد و هم اکنون در کشور فرانسه زندگی میکند. دریا دادور صدایی بسیار انعطاف پذیر و خوش دارد که ترانه ها و سبکهای ایرانی را با اپرا و شیوه‌های غربی تلفیق نموده و به سبک مخصوص خود و با تسلطی کامل اجرا میکند.
خانم دادور به زبان های فرانسوی و انگلیسی مسلط است. او آهنگ های محلی ایران را با لهجه های مرسوم اجرا میکند.
ایشان در سال ۱۹۹۹ از کنسرواتوآر ملی تولوز فرانسه، موفق به دریافت مدال طلا در رشتة آواز لیریک شد و سپس در سال ۲۰۰۰ دیپلم حرفه‌ای خود را در رشتهٔ آواز باروک اخذ نمود.
وی همچنین در سال ۲۰۰۳ در اپرای رستم و سهراب که به رهبری لوریس چکنواریان برگزار شد، در نقش تهمینه به اجرای اپرا پرداخت
* اپرا نمایشی است که با موسیقی تلفیق شده است. اپرا بر روی یک سکو یا سن نمایشی که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده انجام می‌گيرد.
وقتی در سرسرای هتل رویال یورک ملاقاتش کردم، آنقدر صمیمی و خاکی و خوشرو برخورد کرد که از همان اول دیگر نتوانستم با او رسمی حرف بزنم.
به او گفتم، دیشب کلیپ های ویدیویی ات را می دیدم، این ترانه ات "هر کجا سازی شنیدی، یاد من کن/ هر کجا آهی شنیدی/ یاد من کن" خیلی روم تاثیر گذاشت. گفت، اون رو با آهنگ از ادیت پیاف میکس کرده بودم. گفتم اتفاقا من به تازگی فیلم زندگی ادیت پیاف رو دیدم، چه صدایی، چه شهرتی و چه زندگی اندوهباری. گفت، اتفاقا منم این فیلم رو توی هتل در تورنتو دیدم. و با اشاره به همون فیلم ادامه داد، هنرمند خیلی تنهاست. من فکر میکنم کسی که داره کار هنری میکنه، حتما سختی هایی در زندگی داشته، حتما دردی بوده که او را به این جا رسونده. مردم نمیدونن که این کار چقدر سخته، چقدر آدم تنهاست، چقدر مشکله کار رو بدون هیچ حمایتی جلو بردن… وقتی برنامه اجرا میکنی، مردم دورت رو میگیرن و امضا می خوان... همه فکر میکنن دختر شاه پریون هستی و از این طرف به آن طرف در حال پرواز و خوشی ولی مشکلات و سختی ها و تنهایی کار رو نمیدونن.
برای دومین بار در تورنتو صدای مخملین دریا دادور طنین انداز می شود. هنرنمایی اش را در جشنواره تیرگان دیده بودم و مجذوب صدا و اجرای روی صحنه اش شدم. پیش از آن هم کلیپ های ویدیویی اش را در اینترنت دیده بودم، ولی در برخورد از نزدیک با او، دریایی شفاف و شیرین دیدم که چون انعکاس آفتاب بر آب تلألو داشت؛ ساده، صمیمی، خنده رو و سرشار از حس طنز.
بهتر است بگذارم خود "دریا" از خود بگوید. در آرزوی رسیدن به چه دریایی هستی؟
ـ دریای عشق، برای اینکه فکر میکنم محبت است که همه ما را به هم پیوند می دهد، ولی مهمتر از همه دریای معنویت و خلوص است. من هر سال زندگی ام را از سال پیش بیشتر دوست دارم چون احساس می کنم کمتر به چیزهایی که ارزشش را ندارد دل می بندم و چیزهای انسانی برایم مهمتر و عزیزتر میشه.
از کودکی روی صحنه و لابه لای دکورهای تئاتر زندگی کرده ای. از کودکی ات، از آن دنیای شگفت انگیز که تو را به سمت هنر کشاند، بگو.
ـ دنیای کودکی من خیلی دنیای ساده ای بود. من تا سن پنج سالگی با مادر بزرگم بودم و دنیای من خلاصه می شد به باغچه خونه و حوض و ماهی و طبیعت. در مشهد و توی خانواده شمالی و با آهنگ های شمالی بزرگ می شدم. راستش سر این دعواست. یک عده می گن گیلکی هستی، عده ای دیگه می گن مشهدی هستی. در واقع من هر دوی اینها هستم. پدر و مادر من در مشهد به دنیا آمدند ولی پدر و مادر مادرم از روسیه به رشت رفتند و در نهایت به مشهد آمدند و پدر و مادر پدری ام از باکو به مشهد آمدند.
از کودکی ات می گفتی.
ـ بله. دنیای کودکی ام ساده بود و سرشار از عشق و محبت...
چرا با پدر و مادرت نبودی؟
ـ مادرم در تهران داشت تحصیل می کرد. مادرم تا سن حدود پنج سالگی ام می آمد مشهد مرا می دید. او ترجیح می داد در بحبوحه ی کار و دانشگاه، من در آرامش بیشتری باشم برای همین پیش پدربزرگ و مادربزرگم بودم. شاید همین دوری من از مادرم و بعد اینکه از پنج سالگی به تهران آمدم، خیلی زود مادرم را روی صحنه دیدم که برنامه اجرا می کرد و می خواند علاقه ی مرا به صحنه بیشتر کرد.
کار مادرت چه بود؟
ـ مادرم کار عروسکی می کرد ولی آواز هم می خواند. با ارکستر جاز و فولکلور روی صحنه برنامه اجرا می کرد در اصفهان، شیراز .... من خیلی کوچک بودم که می دیدم مادرم به همه ی زبانها روی صحنه می خواند. ترانه های دلکش، نوری و در عین حال فرنک سیناترا، باربارا استرایسند، اسپانیایی و فولکلور را می خواند. کارش خیلی تنوع داشت.
پس این ترا کشاند به سمت دنیای هنر؟
ـ بله. فکر میکنم، البته هنر در ذات من وجود داشت، ولی این هم بی تاثیر نبود. ما هر شب تا ساعت 11 لابه لای دکورهای تئاتر شهر بودیم. وقتی الان میرم تئاتر شهر، بوی دکور، صحنه، نجاری و چسب چوب و سیاهی پشت صحنه و دود به من احساس توی خونه بودن دست می ده حتی اینجا هم که میرم پشت صحنه احساس می کنم پنج ساله هستم. مادرم استعداد آواز خواندن رو در من خیلی زود تشخیص داد. حتی در مدرسه همیشه روی نیمکت ایستاده بودم و آواز می خواندم. من خودم یادم نمیاد ولی دوستام می گن "تو تا زنگ تفریح می خورد یا روی میز بودی یا صندلی داشتی برای ما برنامه اجرا می کردی"
دبستان و دبیرستان تو در دوران بعد از انقلاب بود. مشکلی نداشتی با این رفتار در مدرسه؟
ـ نه اتفاقا. مشکلی که من داشتم با وضعیت موسیقی در کشور بود. دوست داشتم برم موسیقی بخونم که کلاس های موسیقی بسته شده بود. اول کلاس موسیقی مدرسه مون در دبستان فرهاد بسته شد. معلم آوازمون خانم سیمین قدیری بود که یک روز آمد و با ناراحتی گفت که متاسفانه درس موسیقی قدغن شده و من دارم شما را ترک می کنم. و حتی من یادم هست که منو بغل کرد و گفت قول بده به من که تو خواننده ی خوبی میشی. در آن دوران، من تمام آهنگ های اشکها و لبخندها و بانوی زیبای من را به زبان فارسی و انگلیسی حفظ بودم، شاید هم برای همین بود که زبان انگلیسی ام خوب شد. بعد رفتم مدرسه خصوصی موسیقی که آن نیز بسته شد. مادرم دیگه در بیرون آواز نمی خواند. ولی بعد چندین سال لالایی و ترانه برای بچه ها و سریال های تلویزیونی ساخت و پس از اون شروع کرد به ترانه سرایی. اوحدود دویست ترانه نوشت که کم کم من اینها را اجرا خواهم کرد.
چه ترانه هایی کودکی و نوجوانی ات را پر کرده بود؟
ـ من کوچک که بودم، ترانه خواندنم در واقع تنوع زیادی داشت از باربارا استرایسند، نانا موسکوری، جان بیز، فرانک سیناترا. هر چی ملودی زیبا داشت من فوری سراغش می رفتم. از ایرانی هم هر چه خواننده فولکلور بود از پری زنگنه، منیر وکیلی، شوشا، مینو جوان، هرمینه و ... به سراغشون می رفتم.
پاپ نمی خواندی؟
ـ چرا عاشق صدای هایده بودم. ویگن و نوری را خیلی دوست داشتم. فکر میکنم همه ی چیزهای زیبا رو همه مان دوست داشته باشیم. مثلا من سیمین غانم را خیلی دوست داشتم هنوز هم دوست دارم و یکی دو ترانه اش را تنظیم جدید کردم و می خوانم. من همه چیز گوش می دادم. بعد از انقلاب، ما بیست نوار رنگارنگ داشتیم که من مدام در خانه نگاه می کردم و گوش می دادم. البته اپرا گوش نمی دادم، تا اینکه اپرا را در سن 14 سالگی که رفتیم پاکستان کشف کردم. یک اپرت دیدیم از و خوشم آمد و بعد که آمدم فرانسه به دنبال اپرا رفتم. من موسیقی هند راهم گوش می دادم.
سنتی چی؟
ـ سنتی نه. جز صدای شهرام ناظری که همیشه خیلی دوست داشتم. شجریان را من حدود پنج شش سال است که گوش می دم، یعنی قبلا گوش می دادم ولی راحت گوش نمی دادم، الان راحت تر گوش می دم.
دلیلش رو چی میدونی، رشد موسیقایی؟
ـ نه. کنجکاوی. مسلما رشد موسیقایی هم هست ولی هر چی موسیقی اصیل تر و سنگین تر باشه توجه خاص تری می خواد درک کردن گوشه ها و نکته های آن. موسیقی شهرام ناظری هم البته همینطور بود به هیچ وجه موسیقی سبکی نبود منتها من رنگ صدای ناظری را دوست داشتم و گوش می کردم . شجریان را کم کم کشف کردم آن هم به این دلیل که چند آهنگ او روی من تاثیر گذاشت یکی "قاصدک" و دیگری "شب، سکوت، کویر" و بعد هم "فریاد" و چند آهنگ دیگر. من فکر میکنم این تغییر حتی به پختگی هم ربطی ندارد و بیشتر به حالات روحی آدم بستگی داره. مثلا در یک جمعی هستید و آن موسیقی را در شرایط دیگری می شنوید، ممکنه روی یک رقص آن را شنیده باشید، یا در یک شب بارانی، یا دوستی آن را زمزمه کرده باشد، این تجربه ها همه تاثیرگذار است.
در سال 1991 به فرانسه رفتی. در سال 1999 از کنسرواتوار ملی تولوز فرانسه موفق به دریافت مدال طلا در رشته ی آواز لیریک شدی، ضمن اینکه فوق لیسانس هنرهای تجسمی داری. چرا از اول به سمت خواندن نرفتی و هنرهادریا دادوری تجسمی را شروع کردی؟
ـ من هر دوی اینها را با هم شروع کردم. هنرهای تجسمی را پس از سه سال که لیسانسش را گرفتم می خواستم ادامه ندهم و فقط به کار صدا بپردازم ولی احساس کردم که راه هنرمند بودن را هنرهای تجسمی داره به من یاد می ده، برای همین تصمیم گرفتم ادامه بدم و همزمان اپرا را هم خواندم و با هم تمام کردم. البته در سال 2000 دیپلم حرفه ای در رشته ی آواز باروک را هم گرفتم که دو سال خواندنش طول کشیده بود. البته همه فکر میکنند این تخصص من است در حالی که این یک دیپلم تخصصی ست.
تخصص ات در چیست؟
ـ (با خنده) خنداندن مردم و (بعد جدی) تخصص من دوست داشتن، و ...
آواز را می گم.
ـ این رشته اصلا تخصص نداره، چون من همه ی این رشته ها را خوانده ام. اپرا خواندم، مدال طلا گرفتم، باروک خواندم، سه سال هم موسیقی قرون وسطی خواندم. هدفم هم این بود که می خواستم همه ی این ها را کشف کنم. اما از همه چیز مهم تر برای من، اجرای روی صحنه و ارتباطم با مردم است.
خودت علاقه داشتی اپرا بخونی یا به تو گفتند که صدات به درد این رشته می خوره؟
ـ من وقتی آمدم فرانسه می خواستم آواز را کنار تحصیلم داشته باشم. اتفاقی که افتاد وقتی زبان فرانسه یاد می گرفتم یک سری شب های اینترنشنال بود که از هر ملیتی که آنجا زبان یاد می گرفتند میخواستند که یک کار هنری از فرهنگ خودشان را معرفی کنند. من آنجا داشتم تمرین می کردم که شاید یکی از این شبها بخوانم و کسانی که آنجا معلم بودند به من گفتند صدات خیلی خوبه برای کنسرواتوار. من پرسیدم کنسرواتوار چیه و چکار میکنند. به من گفتند برو ببین و من رفتم و امتحان دادم و قبول شدم. همه می ترسیدند و می لرزیدند ولی من خنده ام گرفته بود چون برام چیز عجیبی نبود. بعد روی صحنه از من پرسیدند کجایی هستی. و این دورانی بود که کتاب بتی محمودی "بدون دخترم هرگز" گل کرده و کلی ایران را در اروپا خراب کرده بود و من فکر کردم الان اگر بگم ایرانی هستم حتما منو قبول نمی کنند ولی برام مهم نبود و با غرور گفتم ایرانی هستم. دیدم که رئیس کنسرواتوار خیلی با احترام به من گفت که بعد از اینکه امتحان تمام شد می خوام شما را ببینم. آمد منو دید و گفت ما اینجا یکی دو نوازنده ی خوب ایرانی داریم که میخوام به شما معرفی کنم. که بعدا آنها دوستان خوبی برای من شدند. اتفاقی که افتاد این بود که فرهنگ غنی من باعث احترام برای من شد. حتی رئیس کنسرواتوار از من خواست کتاب عمرخیام را به زبان فرانسه برایش پیدا کنم و ببرم. و بعدها دیدم خارجی ها چقدر علاقه دارند به فرهنگ ما. و فکر کردم وقتی یک آدم فرانسوی از من عمرخیام می خواد من خودم چرا نرم دنبالش.
تا آن موقع ایرانی نمی خوندی؟
ـ چرا ولی نه روی صحنه. اتفاقی که افتاد این بود که ما برای امتحان هایی که می دادیم باید به پنج زبان اصلی می خوندیم که زبان های آلمانی، انگلیسی، فرانسه، ایتالیایی و لاتین بود ولی غیر از این پنج زبان باید به یک زبان خارجی دیگر هم کاری ارائه بدی حالا این زبان میتونه عبری باشه، روسی باشه، اسپانیش باشه و یا هر زبانی ولی ملودی فارسی متاسفانه آنقدر نوشته نشده بود و من دیدم این آهنگ ها را در ایران اجرا کرده اند و چرا ما در کنسرواتوار آن را اجرا نکنیم. شروع کردم کار روی ملودی های فولکلور ایرانی و اولین بار آهنگ خروسخوان زنده یاد عاشورپور رو اجرا کردم فقط با یک کنترباس که یک نوازنده سوئیسی منو همراهی کرد و واقعا مورد استقبال قرار گرفت و قرار شد که من باز هم از این کارها بکنم و آنقدر منو تشویق کردند که حتی وقتی دو سه سال بعد پاریس آمدم به تولوز دعوت شدم که کارهای خودم رو در یکی از بهترین سالن های آنجا اجرا کنم و این در سال 2005 بود که فقط فارسی خوندم.
در تابستان سال 2002 چندین شب متوالی با همراهی ارکستر سمفونیک ارمنستان به رهبری لوریس چکناواریان در اپرای ملی رستم و سهراب نقش تهمینه را اجرا کردی. در زمستان همان سال در تالار وحدت (رودکی) چند شب در جشنواره ملل آواز خواندی. چگونه در ایران که صدای زن ممنوع است آواز خواندی؟
ـ (با خنده) من تو ایران پارتی ام کلفته. راستش قبل از اون چندین بار از جاهای مختلف از من دعوت شده بود که در ایران برای خانم ها کنسرت بگذارم. من با این کار مخالفتی ندارم. وقتی وضعیت طوری ست که زنان نمی توانند در جمع بخوانند، اگر داری کار هنری میکنی مجبور هستی با شرایط ایران خودت را وفق بدهی و زنان را از موسیقی محروم نکنی. من شاید یکی دو سال دیگر اگه برم ایران برای زنان کنسرت بگذارم. ارکستر من مرد و زن قاطی است و من ارکستر زنانه ندارم ولی به نظر من صدا مثل طبیعت است و متعلق به همه و صبر می کنم ببینم کی می تونم برای همه آواز بخونم.
به هر حال من در آن سال دعوت شدم برای کنسرت و خیلی هم آسون نبود. به هر حال من مطمئن نبودم که بتونم برنامه اجرا کنم. اینجا که بودم میگفتند نمیگذارن در ایران بخونی. ایران که بودم می گفتن نمیگذارن برنامه اجرا شود. و من خودم هم تا لحظه ی آخر نمیدونستم بالاخره میتونم بخونم یا نه.
آقای چکناواریان چه طور با شما آشنا شده بودند؟
ـ ایشان در ایران مادرم رو دیده بودند و صدای منو شنیده بودند. با من تماس گرفتند و به من گفتند یک تهمینه احتیاج داریم که اپرا بخواند. برای من نت ها را فرستادند که شما سه روز وقت دارید. بعد من رفتم وین، پیانیست خودشان را در اختیار من گذاشتند و بعد از یک ساعت تمرین گوش دادند و فوری زنگ زدند ایران و گفتند من تهمینه را پیدا کردم (با خنده) بعد از قرن ها...
پس هیچ مانعی در راه کنسرت شما پیدا نشد؟
ـ نه. شب اول که نه. ولی شب دوم با دو ساعت تاخیر حدود ساعت ده شروع شد. یک عده می گفتند به خاطر اینکه من میخواستم تک خوانی کنم و عده ی دیگری می گفتند آن پایین نمایشگاه فرش بوده و اشکالی از لحاظ ایمنی به وجود آمده بود، ولی به هر حال اجرا شد.
با استقبال زیادی هم روبرو شدید، اینطور نیست؟
ـ بله. تابستان 2002چهار شب متوالی برنامه داشتم که در سالن دو هزار نفری میلاد برگزار شد و هر چهار شب پر بود. و در زمستان هم در تالار رودکی که فقط دو "آوه ماریا" خواندم که در واقع جشنواره موسیقی ملل بود.
در این مدت که در ایران بودی، جوانها را در رابطه با موسیقی چگونه دیدی؟
ـ خیلی تشنه. در مقابل همه چیز. من فکر می کنم تمام این ممنوعیت ها باعث شکوفایی یک سری چیزهای بی نظیر در ایران شده. چه از لحاظ اطلاعات و چه ا ز لحاظ هنری. من خواهرم را می دیدم که پنج سال کوچکتر از من است و می دیدم چقدر کنجکاوتر از منه، چقدر دنبال همه چیز رفته، با اینترنت چقدر آشنایی داره، چند زبان باهم یاد میگیره،... من که خیلی به آینده ی ایران امیدوارم. جوانها خیلی کنجکاوتر هستند و عمیق تر دنبال مسائل می روند.
البته این معنی اش این نیست که محدودیت و ممنوعیت چیز خوبی ست.
ـ نه. اصلا همچین چیزی نیست. حتی باعث خیلی دلشکستگی ها و سرخوردگی ها شده. من به چشم خودم ندیدم ولی شنیدم که یک سری جوانها به سمت اعتیاد کشیده شده اند، البته من هر وقت که به ایران رفتم یک سری جوان شاد دیدم و این طور هم نبود که یک قشر خاص را فقط دیده باشم. ایمیل هایی که برام میرسه پر است از عشق و علاقه و کنجکاوی نسبت به همه چیز که داره اتفاق می افته.
ممنوعیت را دلیل بهتر شدن فرهنگ یک جامعه نمیدونم. ممنوعیت را دلیل قدر دانستن چیزهایی که ندارند میدونم. درست مثل وقتی که شما عاشق می شید اگر عشقتون رو راحت به دست نیارید بیشتر قدرش رو میدونید، برای همین هم جوانهای ما الان با عطش بیشتری می خوان موسیقی یاد بگیرن، نقاشی کنند. زمان ما اینطور نبود ولی من الان گوشه و کنار کشور می بینم که کسی داره نقاشی کار میکنه یا سازی می زنه. به هر حال من فکر میکنم داره پیشرفت میکنه. انسان در هر صورت پیشرفت میکنه، یعنی عصاره وجود داره پیشرفت میکنه. دنیا، طبیعت همه چی داره پیشرفت میکنه، شما حتی اگر بخواهید هیچ کاری هم نکنید باز دنیا داره پیش میره. دنیا نمیتونه فرضا فردی مثل جرج بوش را بیشتر از همین هشت سال تحمل بکنه. دنیا به سمت خوبی میره. به خاطر ارتباطات و امکان ارتباطی ما. یکی بودن همه ی ما ها. فرهنگ ها دارن هم دیگه رو ملاقات میکنن. شما توی موسیقی میتونید این رو حس کنید. مثلا یک موسیقیدان آفریقایی میاد یک موسیقیدان ایرانی را همراهی میکنه چون گوشمان آشنایی پیدا کرده و فرهنگ شرق و غرب خیلی دارن به هم نزدیک میشن و این چیز مثبتی ست.
بیشتر ترانه هات بازخوانی ترانه های دیگران و فولکلور است. آیا از کارهای خودت هم آلبومی داری؟
ـ بیشتر ترانه های من بازخوانی نیست. من در کنسرت تیرگان سه یا چهار آهنگ خودم رو اجرا کردم. زهره و منوچهر از ایرج میرزا، کوچه از فریدون مشیری، نازپرستو از اخوان ثالث، تاب بنفشه از حافظ کارهای خودم بودند. آهنگ و تنظیم از خودم بود. ترانه‌های فلکلور هم همه به سبک خودم هست و از کسی کپی نمیکنم.
روی شعر کلاسیک بیشتر کار می کنی یا شعر معاصر؟
ـ در شعر کلاسیک، از حافظ کار کرده ام. رابطه ی من با حافظ طوری ست که کتابش بالای سرم هست و هر شب یک غزل از آن می خوانم و می خوابم. روی شعری از مانی کار کردم و رباعیات خیام را برای بم با یکی دو آهنگ فرانسوی تلفیق کرده بودم و به صورت دعا خوندم. سعدی را آنطور که باید کشف نکرده ام. متاسفانه هنوز ترانه ای روی اشعار مولانا کار نکرده ام.
ولی اشعار معاصر را بیشتر می خونم. الان دارم روی یکی دو شعر فرخزاد کار میکنم.
برای کارهای مستقل ات سی دی منتشر نکرده ای؟
ـ الان برای همین در تورنتو هستم. باید چند روز اینجا باشم تا کارهای نهایی آن را انجام دهم. این اولین سی دی من است که بخشی از اجرای زنده ی جشنواره ی تیرگان است.
گفته شده که با تلفیق ترانه ها و سبک های ایرانی با سبک های غربی سبک مخصوص خودت را به وجود آورده ای. آیا این سبک را فقط باید شنید یا تعریفی هم می توان از آن به دست داد؟
ـ من همیشه این را اینطور نگاه کردم؛ فکر میکنم کسی که کار هنری میکنه و خلق میکنه جبرا نباید اسمی روی کارش بگذاره. این کار نویسنده ها و مورخان و منتقدان است. من با تمام وجود و حسم دارم میرم جلو، مسلما کار من تلفیقی ست و این تنها کار من نیست همه دارن این کار را میکنند . نمیتونم اسم خاصی روی کارم بگذارم و مثلا بگم من دارم کار پست مدرن و ... انجام میدم. کاری که من انجام میدم ویژگی هاش میتونه این باشه که به راحتی در یک آهنگ از دو گوشه ی تاریخی حرف زده میشه، مثلا من تنظیمی دارم از کار انوشیروان روحانی که با کاری از بدیع زاده تلفیق کردم اینها خودشان از دو نسل مختلف هستند و بعد به سبک خودم میخونم یعنی اپرایی و دیگر اینکه مثلا در کار ایرج میرزا من موسیقی رنسانس را با موسیقی اصیل ایرانی و اپرای رمانتیک تلفیق کردم. در واقع من هیچ مرزی را در کارم قرار نمیدم وبا اینکه آکادمیک کار میکنم و کاملا بر کارم تسلط دارم، اما کاملا با حس جلو میرم.
در جایی گفته ای که از صدایت به عنوان ساز استفاده میکنی. ممکن است توضیح بدهی.
ـ بله من از صدام به عنوان ساز استفاده میکنم. صدا در فرانسه اصلا به عنوان ساز نام برده میشه. به شما میگن ساز شما چیه؟ شما میگید صدا. یعنی اینجوری نیست که بگی خواننده ای و نت نمیدونی. بله صدای من ساز من است و طبیعی ترین ساز صداست. یادمه که یک قطعه درست کرده بودم در ایران که اتفاقا توی استودیو با رامین بهنا که یک موزیسین خوب ما در ایران است ضبط میکردم. من با صدام انگار کمانچه میزدم روی آهنگ "بیشید جار بزنید عالم بدونه یار بردنه بموم". در اونجا من خیلی آروم مثل پیرمردی که داره توی صحرا قدم میزنه میخواستم صدای کمانچه را دربیارم و میخواستم فضای خشکی رو نشون بدم و بعد انگار به آبادی میرسیم و ساز و آواز هست.
افراد گروهت ثابت هستند یا متغیر؟
ـ افراد گروه من ثابت هستند. از سال 2006 وقتی که بیشتر سبک جاز و ایرانی و اروپایی میخونم با جیسی دزموند (پیانو) و سوزان مک کارتی (فلوت) کار میکنم. و وقتی که کلاسیک می خونم با ودیم شر (پیانو) و دیمیتری آرتمنکو(ویلن) که هر دو روس هستند، کار میکنم.
در کنسرت در پیش رو در تورنتو با جیسی دزموند، سوزان مک کارتی و توما استروویکی که پرکاشن می زنه همکاری داریم. اینها از بهترین ها هستند. من همیشه می گم که موزیسین های من باید خدا باشند چون هم باید جاز و بلوز بدونن هم موسیقی شرقی، هم باید بتونن اپرا و کلاسیک بزنن و...
این دومین کنسرت تو در تورنتوست بعد از کنسرت در جشنواره ی تیرگان. اولین کنسرتت را چگونه دیدی؟ جمعیت که خوب همراهی ات میکرد، اینطور نیست؟
ـ به شما یک چیزی بگم واقعا شاید صد بار از آن موقع من ترانه ای را که جمعیت به پرسش هام جواب میداد گوش کردم و کلی لذت بردم و خندیدم.
مگه این اولین بار بود که این کار را میکردی؟
ـ نه قبلا این شوخی را کرده بودم و اتفاقا تو پاریس فقط میگفتم خانمها بخونن، آقایون بخونن. ولی نمیدونم توی تورنتو چرا روی صحنه هی میرفتم جلوتر و هی می گفتم تا رسید به جت پرایوت و اتفاقا یکی برام ایمیل زد و نوشته بود خانم دادور دوست شما جت پرایوت دارن؟
پس خاطره ی خوبی از تورنتو داری؟
ـ بله. مردم شما با آغوش خیلی بازی از من استقبال کردند و واقعا خاطره ی خوبی دارم. ضمن اینکه برنامه ی من خیلی خوب برگزار شد. خیلی همه همکاری کردند از لحاظ صدا، امکانات و راحت بودن. خیلی عالی بود و خوشحال بودم که بلیت های کنسرتم فورا به فروش رفت. و شاید از آن موقع من پانصد، ششصد ایمیل از تورنتو گرفتم از آنها که نتوانسته بودند به کنسرت بیایند و گله داشتند و بعضی از آنها اشک منو درمیاره. حتی ما تور گرفته بودیم بریم هزارجزیره رو ببینیم اونجا هر کی منو میدید میگفت وای باورمون نمیشه ما دو ساعت پشت در کنسرت شما بودیم نتونستیم بیاییم تو حالا شما با ما تو اتوبوس هستید، باید برای ما بخونید. منم گفتم نه نمیشه ولی قول میدم زود براتون کنسرت بگذارم. همانجا تو اتوبوس تصمیم گرفتم دوباره کنسرت بگذارم در حالی که من هر جا کنسرت میدم سعی میکنم تا دو سال بعد کنسرت نگذارم که تازگی داشته باشه. البته این کنسرتم با قبل فرق میکنه چون یک برنامه ی مخصوص نوروزه و البته چند کار قبلم رو هم میخونم حالا امیدوارم به گوش همه برسه چون به هر حال اینجا شهر بزرگیه و طول می کشه تا همه خبردار بشن.
در کشورهای زیادی از جمله کانادا، فرانسه، آلمان، ایران، سوئد، انگستان و آمریکا کنسرت داشته ای ولی در سایتت دیدم که روزنامه آذربایجان هم با تو مصاحبه کرده بود، چطور آنجا مشهور شده ای؟
ـ فکر میکنم فقط من رو توی اینترنت دیده بودند چون من آذری هم می خونم. از روزنامه ی "ترند" تماس گرفتند و مصاحبه کردند. البته مصاحبه به ترکی چاپ شد ولی من فارسی جواب دادم. اتفاقا خیلی هم طرفدار در باکو پیدا کردم و کلی ایمیل برام میزنند و منتظرند من بروم آنجا. من خیلی ترانه های آذری خوانده ام؛ اپرای کوراغلو، رشید بهبوداف، آرشین مالالان...
در تورنتو هم ترک ها زیاد هستند و فکر کنم اگر ترکی هم بخوانی استقبال میکنند.
ـ در تورنتو از کارهای رشید بهبوداف به فارسی میخونم با تنظیم خودم ولی از طرف من به آذری های تورنتو بگویید بعد از مصاحبه با شما اگه ایمیل زیاد دریافت کنم، ترکی هم میخونم!
هنرمندان ایرانی بسیاری در فرانسه داریم از جمله شاهرخ مشکین قلم، سعید شنبه زاده، مرجان ساتراپی، صدرالدین زاهد، و ... آیا با آنها تماس داری؟
ـ همگی را خوب میشناسم و بعضی وقتها میرم کارهاشون رو می بینم. چند سال پیش یکی دو کار مثل ترانهٔ رقص من را برای تئاتر زهره و منوچهر شاهرخ مشکین قلم نوشته بودم که که شاهرخ روی صحنه با آن لب میزد و میرقصید. دیگران هم هستند آقای بهادری، آقای عباس معیری از مینیاتوریست های خوب و نویسنده های خوبی هم داریم. پاریس برای خلق کردن شهر بسیار مناسبی ست. حتی نیویورک و تورنتو به خاطر تلفیق فرهنگ ها آدم رو خیلی وسوسه میکنه برای خلق کردن.
من پرسش هام تمام شد. ولی اگر چیزی دوست داری بگی که من فراموش کردم، بگو.
ـ حرف که نه، یکی دو تا خواهش دارم. یک کمی بیشتر باهم باشیم. لذت ببریم از اینکه همسایه مون ایرانیه. همدیگه رو اگر جایی می بینیم رومون رو برنگردونیم و همدیگه رو دوست داشته باشیم. اینقدر چند دسته نشیم. چرا باید اینجوری باشه. مثلا وقتی یه جایی منو دعوت میکنن، به من میگن: اگر شما با ایشون برید ما نمیتونیم باهاتون همکاری کنیم. اگر با فلان مجله مصاحبه کنید ما ترجیح میدیم که بهترین مصاحبه تون با ما باشه. این حالت تفرقه انداختن و جدایی درست نیست. من فکر میکنم کشور ما اگر اونجور که باید جلو نمیره که لیاقتش رو داره، شاید به خاطر اینه که ما ایرانی ها هر کدوممون خودمون رو بیشتر قبول داریم و کار گروهی، احترام گذاشتن به همدیگه و تشویق کردن رو آنطور که باید بلد نیستیم. بیشتر دوست داریم حرف خودمون رو به کرسی بنشونیم. شنونده های خوبی نیستیم. من فکر میکنم ایرانی ها اینقدر قلب مهربونی دارن، اینقدر دست و دلباز هستند و مردم بافرهنگی هستن که میتونن متحد بشن. مثلا توی شهری مثل پاریس چرا باید گردهمایی های کمی از ایرانیها باشه، در حالی که چینی ها با اتحادشون یک منطقه رو ازآن خودشون کردن و برای همدیگه دنبال خونه و کار میگردن ولی ایرانیها چنین اتحادی ندارند. خواهش دیگرم برای جوانهاست که میخوام تو زندگیشون هدف داشته باشن و هیچ چیزی باعث نشه که هدفشون رو فراموش کنن با همه سختی هایی که داره مطمئنم اگر کاری رو بکنن که از ته دل دوست دارن پشیمون نمیشن. سومین حرفم اینه که بیایین کنسرتم ببینمتون.
خانم دادور به زبان های فرانسوی و انگلیسی مسلط است. او آهنگ های محلی ایران را با لهجه های مرسوم اجرا میکند.
ایشان در سال ۱۹۹۹ از کنسرواتوآر ملی تولوز فرانسه، موفق به دریافت مدال طلا در رشتة آواز لیریک شد و سپس در سال ۲۰۰۰ دیپلم حرفه‌ای خود را در رشتهٔ آواز باروک اخذ نمود.
وی همچنین در سال ۲۰۰۳ در اپرای رستم و سهراب که به رهبری لوریس چکنواریان برگزار شد، در نقش تهمینه به اجرای اپرا پرداخت
* اپرا نمایشی است که با موسیقی تلفیق شده است. اپرا بر روی یک سکو یا سن نمایشی که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده انجام می‌گيرد.
***
متن مصاحبه سایت شهروند با خانم دادور
وقتی در سرسرای هتل رویال یورک ملاقاتش کردم، آنقدر صمیمی و خاکی و خوشرو برخورد کرد که از همان اول دیگر نتوانستم با او رسمی حرف بزنم.
به او گفتم، دیشب کلیپ های ویدیویی ات را می دیدم، این ترانه ات "هر کجا سازی شنیدی، یاد من کن/ هر کجا آهی شنیدی/ یاد من کن" خیلی روم تاثیر گذاشت. گفت، اون رو با آهنگ از ادیت پیاف میکس کرده بودم. گفتم اتفاقا من به تازگی فیلم زندگی ادیت پیاف رو دیدم، چه صدایی، چه شهرتی و چه زندگی اندوهباری. گفت، اتفاقا منم این فیلم رو توی هتل در تورنتو دیدم. و با اشاره به همون فیلم ادامه داد، هنرمند خیلی تنهاست. من فکر میکنم کسی که داره کار هنری میکنه، حتما سختی هایی در زندگی داشته، حتما دردی بوده که او را به این جا رسونده. مردم نمیدونن که این کار چقدر سخته، چقدر آدم تنهاست، چقدر مشکله کار رو بدون هیچ حمایتی جلو بردن… وقتی برنامه اجرا میکنی، مردم دورت رو میگیرن و امضا می خوان... همه فکر میکنن دختر شاه پریون هستی و از این طرف به آن طرف در حال پرواز و خوشی ولی مشکلات و سختی ها و تنهایی کار رو نمیدونن.
برای دومین بار در تورنتو صدای مخملین دریا دادور طنین انداز می شود. هنرنمایی اش را در جشنواره تیرگان دیده بودم و مجذوب صدا و اجرای روی صحنه اش شدم. پیش از آن هم کلیپ های ویدیویی اش را در اینترنت دیده بودم، ولی در برخورد از نزدیک با او، دریایی شفاف و شیرین دیدم که چون انعکاس آفتاب بر آب تلألو داشت؛ ساده، صمیمی، خنده رو و سرشار از حس طنز.
بهتر است بگذارم خود "دریا" از خود بگوید. در آرزوی رسیدن به چه دریایی هستی؟
ـ دریای عشق، برای اینکه فکر میکنم محبت است که همه ما را به هم پیوند می دهد، ولی مهمتر از همه دریای معنویت و خلوص است. من هر سال زندگی ام را از سال پیش بیشتر دوست دارم چون احساس می کنم کمتر به چیزهایی که ارزشش را ندارد دل می بندم و چیزهای انسانی برایم مهمتر و عزیزتر میشه.
از کودکی روی صحنه و لابه لای دکورهای تئاتر زندگی کرده ای. از کودکی ات، از آن دنیای شگفت انگیز که تو را به سمت هنر کشاند، بگو.
ـ دنیای کودکی من خیلی دنیای ساده ای بود. من تا سن پنج سالگی با مادر بزرگم بودم و دنیای من خلاصه می شد به باغچه خونه و حوض و ماهی و طبیعت. در مشهد و توی خانواده شمالی و با آهنگ های شمالی بزرگ می شدم. راستش سر این دعواست. یک عده می گن گیلکی هستی، عده ای دیگه می گن مشهدی هستی. در واقع من هر دوی اینها هستم. پدر و مادر من در مشهد به دنیا آمدند ولی پدر و مادر مادرم از روسیه به رشت رفتند و در نهایت به مشهد آمدند و پدر و مادر پدری ام از باکو به مشهد آمدند.
از کودکی ات می گفتی.
ـ بله. دنیای کودکی ام ساده بود و سرشار از عشق و محبت...
چرا با پدر و مادرت نبودی؟
ـ مادرم در تهران داشت تحصیل می کرد. مادرم تا سن حدود پنج سالگی ام می آمد مشهد مرا می دید. او ترجیح می داد در بحبوحه ی کار و دانشگاه، من در آرامش بیشتری باشم برای همین پیش پدربزرگ و مادربزرگم بودم. شاید همین دوری من از مادرم و بعد اینکه از پنج سالگی به تهران آمدم، خیلی زود مادرم را روی صحنه دیدم که برنامه اجرا می کرد و می خواند علاقه ی مرا به صحنه بیشتر کرد.
کار مادرت چه بود؟
ـ مادرم کار عروسکی می کرد ولی آواز هم می خواند. با ارکستر جاز و فولکلور روی صحنه برنامه اجرا می کرد در اصفهان، شیراز .... من خیلی کوچک بودم که می دیدم مادرم به همه ی زبانها روی صحنه می خواند. ترانه های دلکش، نوری و در عین حال فرنک سیناترا، باربارا استرایسند، اسپانیایی و فولکلور را می خواند. کارش خیلی تنوع داشت.
پس این ترا کشاند به سمت دنیای هنر؟
ـ بله. فکر میکنم، البته هنر در ذات من وجود داشت، ولی این هم بی تاثیر نبود. ما هر شب تا ساعت 11 لابه لای دکورهای تئاتر شهر بودیم. وقتی الان میرم تئاتر شهر، بوی دکور، صحنه، نجاری و چسب چوب و سیاهی پشت صحنه و دود به من احساس توی خونه بودن دست می ده حتی اینجا هم که میرم پشت صحنه احساس می کنم پنج ساله هستم. مادرم استعداد آواز خواندن رو در من خیلی زود تشخیص داد. حتی در مدرسه همیشه روی نیمکت ایستاده بودم و آواز می خواندم. من خودم یادم نمیاد ولی دوستام می گن "تو تا زنگ تفریح می خورد یا روی میز بودی یا صندلی داشتی برای ما برنامه اجرا می کردی"
دبستان و دبیرستان تو در دوران بعد از انقلاب بود. مشکلی نداشتی با این رفتار در مدرسه؟
ـ نه اتفاقا. مشکلی که من داشتم با وضعیت موسیقی در کشور بود. دوست داشتم برم موسیقی بخونم که کلاس های موسیقی بسته شده بود. اول کلاس موسیقی مدرسه مون در دبستان فرهاد بسته شد. معلم آوازمون خانم سیمین قدیری بود که یک روز آمد و با ناراحتی گفت که متاسفانه درس موسیقی قدغن شده و من دارم شما را ترک می کنم. و حتی من یادم هست که منو بغل کرد و گفت قول بده به من که تو خواننده ی خوبی میشی. در آن دوران، من تمام آهنگ های اشکها و لبخندها و بانوی زیبای من را به زبان فارسی و انگلیسی حفظ بودم، شاید هم برای همین بود که زبان انگلیسی ام خوب شد. بعد رفتم مدرسه خصوصی موسیقی که آن نیز بسته شد. مادرم دیگه در بیرون آواز نمی خواند. ولی بعد چندین سال لالایی و ترانه برای بچه ها و سریال های تلویزیونی ساخت و پس از اون شروع کرد به ترانه سرایی. اوحدود دویست ترانه نوشت که کم کم من اینها را اجرا خواهم کرد.
چه ترانه هایی کودکی و نوجوانی ات را پر کرده بود؟
ـ من کوچک که بودم، ترانه خواندنم در واقع تنوع زیادی داشت از باربارا استرایسند، نانا موسکوری، جان بیز، فرانک سیناترا. هر چی ملودی زیبا داشت من فوری سراغش می رفتم. از ایرانی هم هر چه خواننده فولکلور بود از پری زنگنه، منیر وکیلی، شوشا، مینو جوان، هرمینه و ... به سراغشون می رفتم.
پاپ نمی خواندی؟
ـ چرا عاشق صدای هایده بودم. ویگن و نوری را خیلی دوست داشتم. فکر میکنم همه ی چیزهای زیبا رو همه مان دوست داشته باشیم. مثلا من سیمین غانم را خیلی دوست داشتم هنوز هم دوست دارم و یکی دو ترانه اش را تنظیم جدید کردم و می خوانم. من همه چیز گوش می دادم. بعد از انقلاب، ما بیست نوار رنگارنگ داشتیم که من مدام در خانه نگاه می کردم و گوش می دادم. البته اپرا گوش نمی دادم، تا اینکه اپرا را در سن 14 سالگی که رفتیم پاکستان کشف کردم. یک اپرت دیدیم از و خوشم آمد و بعد که آمدم فرانسه به دنبال اپرا رفتم. من موسیقی هند راهم گوش می دادم.
سنتی چی؟
ـ سنتی نه. جز صدای شهرام ناظری که همیشه خیلی دوست داشتم. شجریان را من حدود پنج شش سال است که گوش می دم، یعنی قبلا گوش می دادم ولی راحت گوش نمی دادم، الان راحت تر گوش می دم.
دلیلش رو چی میدونی، رشد موسیقایی؟
ـ نه. کنجکاوی. مسلما رشد موسیقایی هم هست ولی هر چی موسیقی اصیل تر و سنگین تر باشه توجه خاص تری می خواد درک کردن گوشه ها و نکته های آن. موسیقی شهرام ناظری هم البته همینطور بود به هیچ وجه موسیقی سبکی نبود منتها من رنگ صدای ناظری را دوست داشتم و گوش می کردم . شجریان را کم کم کشف کردم آن هم به این دلیل که چند آهنگ او روی من تاثیر گذاشت یکی "قاصدک" و دیگری "شب، سکوت، کویر" و بعد هم "فریاد" و چند آهنگ دیگر. من فکر میکنم این تغییر حتی به پختگی هم ربطی ندارد و بیشتر به حالات روحی آدم بستگی داره. مثلا در یک جمعی هستید و آن موسیقی را در شرایط دیگری می شنوید، ممکنه روی یک رقص آن را شنیده باشید، یا در یک شب بارانی، یا دوستی آن را زمزمه کرده باشد، این تجربه ها همه تاثیرگذار است.
در سال 1991 به فرانسه رفتی. در سال 1999 از کنسرواتوار ملی تولوز فرانسه موفق به دریافت مدال طلا در رشته ی آواز لیریک شدی، ضمن اینکه فوق لیسانس هنرهای تجسمی داری. چرا از اول به سمت خواندن نرفتی و هنرهادریا دادوری تجسمی را شروع کردی؟
ـ من هر دوی اینها را با هم شروع کردم. هنرهای تجسمی را پس از سه سال که لیسانسش را گرفتم می خواستم ادامه ندهم و فقط به کار صدا بپردازم ولی احساس کردم که راه هنرمند بودن را هنرهای تجسمی داره به من یاد می ده، برای همین تصمیم گرفتم ادامه بدم و همزمان اپرا را هم خواندم و با هم تمام کردم. البته در سال 2000 دیپلم حرفه ای در رشته ی آواز باروک را هم گرفتم که دو سال خواندنش طول کشیده بود. البته همه فکر میکنند این تخصص من است در حالی که این یک دیپلم تخصصی ست.
تخصص ات در چیست؟
ـ (با خنده) خنداندن مردم و (بعد جدی) تخصص من دوست داشتن، و ...
آواز را می گم.
ـ این رشته اصلا تخصص نداره، چون من همه ی این رشته ها را خوانده ام. اپرا خواندم، مدال طلا گرفتم، باروک خواندم، سه سال هم موسیقی قرون وسطی خواندم. هدفم هم این بود که می خواستم همه ی این ها را کشف کنم. اما از همه چیز مهم تر برای من، اجرای روی صحنه و ارتباطم با مردم است.
خودت علاقه داشتی اپرا بخونی یا به تو گفتند که صدات به درد این رشته می خوره؟
ـ من وقتی آمدم فرانسه می خواستم آواز را کنار تحصیلم داشته باشم. اتفاقی که افتاد وقتی زبان فرانسه یاد می گرفتم یک سری شب های اینترنشنال بود که از هر ملیتی که آنجا زبان یاد می گرفتند میخواستند که یک کار هنری از فرهنگ خودشان را معرفی کنند. من آنجا داشتم تمرین می کردم که شاید یکی از این شبها بخوانم و کسانی که آنجا معلم بودند به من گفتند صدات خیلی خوبه برای کنسرواتوار. من پرسیدم کنسرواتوار چیه و چکار میکنند. به من گفتند برو ببین و من رفتم و امتحان دادم و قبول شدم. همه می ترسیدند و می لرزیدند ولی من خنده ام گرفته بود چون برام چیز عجیبی نبود. بعد روی صحنه از من پرسیدند کجایی هستی. و این دورانی بود که کتاب بتی محمودی "بدون دخترم هرگز" گل کرده و کلی ایران را در اروپا خراب کرده بود و من فکر کردم الان اگر بگم ایرانی هستم حتما منو قبول نمی کنند ولی برام مهم نبود و با غرور گفتم ایرانی هستم. دیدم که رئیس کنسرواتوار خیلی با احترام به من گفت که بعد از اینکه امتحان تمام شد می خوام شما را ببینم. آمد منو دید و گفت ما اینجا یکی دو نوازنده ی خوب ایرانی داریم که میخوام به شما معرفی کنم. که بعدا آنها دوستان خوبی برای من شدند. اتفاقی که افتاد این بود که فرهنگ غنی من باعث احترام برای من شد. حتی رئیس کنسرواتوار از من خواست کتاب عمرخیام را به زبان فرانسه برایش پیدا کنم و ببرم. و بعدها دیدم خارجی ها چقدر علاقه دارند به فرهنگ ما. و فکر کردم وقتی یک آدم فرانسوی از من عمرخیام می خواد من خودم چرا نرم دنبالش.
تا آن موقع ایرانی نمی خوندی؟
ـ چرا ولی نه روی صحنه. اتفاقی که افتاد این بود که ما برای امتحان هایی که می دادیم باید به پنج زبان اصلی می خوندیم که زبان های آلمانی، انگلیسی، فرانسه، ایتالیایی و لاتین بود ولی غیر از این پنج زبان باید به یک زبان خارجی دیگر هم کاری ارائه بدی حالا این زبان میتونه عبری باشه، روسی باشه، اسپانیش باشه و یا هر زبانی ولی ملودی فارسی متاسفانه آنقدر نوشته نشده بود و من دیدم این آهنگ ها را در ایران اجرا کرده اند و چرا ما در کنسرواتوار آن را اجرا نکنیم. شروع کردم کار روی ملودی های فولکلور ایرانی و اولین بار آهنگ خروسخوان زنده یاد عاشورپور رو اجرا کردم فقط با یک کنترباس که یک نوازنده سوئیسی منو همراهی کرد و واقعا مورد استقبال قرار گرفت و قرار شد که من باز هم از این کارها بکنم و آنقدر منو تشویق کردند که حتی وقتی دو سه سال بعد پاریس آمدم به تولوز دعوت شدم که کارهای خودم رو در یکی از بهترین سالن های آنجا اجرا کنم و این در سال 2005 بود که فقط فارسی خوندم.
در تابستان سال 2002 چندین شب متوالی با همراهی ارکستر سمفونیک ارمنستان به رهبری لوریس چکناواریان در اپرای ملی رستم و سهراب نقش تهمینه را اجرا کردی. در زمستان همان سال در تالار وحدت (رودکی) چند شب در جشنواره ملل آواز خواندی. چگونه در ایران که صدای زن ممنوع است آواز خواندی؟
ـ (با خنده) من تو ایران پارتی ام کلفته. راستش قبل از اون چندین بار از جاهای مختلف از من دعوت شده بود که در ایران برای خانم ها کنسرت بگذارم. من با این کار مخالفتی ندارم. وقتی وضعیت طوری ست که زنان نمی توانند در جمع بخوانند، اگر داری کار هنری میکنی مجبور هستی با شرایط ایران خودت را وفق بدهی و زنان را از موسیقی محروم نکنی. من شاید یکی دو سال دیگر اگه برم ایران برای زنان کنسرت بگذارم. ارکستر من مرد و زن قاطی است و من ارکستر زنانه ندارم ولی به نظر من صدا مثل طبیعت است و متعلق به همه و صبر می کنم ببینم کی می تونم برای همه آواز بخونم.
به هر حال من در آن سال دعوت شدم برای کنسرت و خیلی هم آسون نبود. به هر حال من مطمئن نبودم که بتونم برنامه اجرا کنم. اینجا که بودم میگفتند نمیگذارن در ایران بخونی. ایران که بودم می گفتن نمیگذارن برنامه اجرا شود. و من خودم هم تا لحظه ی آخر نمیدونستم بالاخره میتونم بخونم یا نه.
آقای چکناواریان چه طور با شما آشنا شده بودند؟
ـ ایشان در ایران مادرم رو دیده بودند و صدای منو شنیده بودند. با من تماس گرفتند و به من گفتند یک تهمینه احتیاج داریم که اپرا بخواند. برای من نت ها را فرستادند که شما سه روز وقت دارید. بعد من رفتم وین، پیانیست خودشان را در اختیار من گذاشتند و بعد از یک ساعت تمرین گوش دادند و فوری زنگ زدند ایران و گفتند من تهمینه را پیدا کردم (با خنده) بعد از قرن ها...
پس هیچ مانعی در راه کنسرت شما پیدا نشد؟
ـ نه. شب اول که نه. ولی شب دوم با دو ساعت تاخیر حدود ساعت ده شروع شد. یک عده می گفتند به خاطر اینکه من میخواستم تک خوانی کنم و عده ی دیگری می گفتند آن پایین نمایشگاه فرش بوده و اشکالی از لحاظ ایمنی به وجود آمده بود، ولی به هر حال اجرا شد.
با استقبال زیادی هم روبرو شدید، اینطور نیست؟
ـ بله. تابستان 2002چهار شب متوالی برنامه داشتم که در سالن دو هزار نفری میلاد برگزار شد و هر چهار شب پر بود. و در زمستان هم در تالار رودکی که فقط دو "آوه ماریا" خواندم که در واقع جشنواره موسیقی ملل بود.
در این مدت که در ایران بودی، جوانها را در رابطه با موسیقی چگونه دیدی؟
ـ خیلی تشنه. در مقابل همه چیز. من فکر می کنم تمام این ممنوعیت ها باعث شکوفایی یک سری چیزهای بی نظیر در ایران شده. چه از لحاظ اطلاعات و چه ا ز لحاظ هنری. من خواهرم را می دیدم که پنج سال کوچکتر از من است و می دیدم چقدر کنجکاوتر از منه، چقدر دنبال همه چیز رفته، با اینترنت چقدر آشنایی داره، چند زبان باهم یاد میگیره،... من که خیلی به آینده ی ایران امیدوارم. جوانها خیلی کنجکاوتر هستند و عمیق تر دنبال مسائل می روند.
البته این معنی اش این نیست که محدودیت و ممنوعیت چیز خوبی ست.
ـ نه. اصلا همچین چیزی نیست. حتی باعث خیلی دلشکستگی ها و سرخوردگی ها شده. من به چشم خودم ندیدم ولی شنیدم که یک سری جوانها به سمت اعتیاد کشیده شده اند، البته من هر وقت که به ایران رفتم یک سری جوان شاد دیدم و این طور هم نبود که یک قشر خاص را فقط دیده باشم. ایمیل هایی که برام میرسه پر است از عشق و علاقه و کنجکاوی نسبت به همه چیز که داره اتفاق می افته.
ممنوعیت را دلیل بهتر شدن فرهنگ یک جامعه نمیدونم. ممنوعیت را دلیل قدر دانستن چیزهایی که ندارند میدونم. درست مثل وقتی که شما عاشق می شید اگر عشقتون رو راحت به دست نیارید بیشتر قدرش رو میدونید، برای همین هم جوانهای ما الان با عطش بیشتری می خوان موسیقی یاد بگیرن، نقاشی کنند. زمان ما اینطور نبود ولی من الان گوشه و کنار کشور می بینم که کسی داره نقاشی کار میکنه یا سازی می زنه. به هر حال من فکر میکنم داره پیشرفت میکنه. انسان در هر صورت پیشرفت میکنه، یعنی عصاره وجود داره پیشرفت میکنه. دنیا، طبیعت همه چی داره پیشرفت میکنه، شما حتی اگر بخواهید هیچ کاری هم نکنید باز دنیا داره پیش میره. دنیا نمیتونه فرضا فردی مثل جرج بوش را بیشتر از همین هشت سال تحمل بکنه. دنیا به سمت خوبی میره. به خاطر ارتباطات و امکان ارتباطی ما. یکی بودن همه ی ما ها. فرهنگ ها دارن هم دیگه رو ملاقات میکنن. شما توی موسیقی میتونید این رو حس کنید. مثلا یک موسیقیدان آفریقایی میاد یک موسیقیدان ایرانی را همراهی میکنه چون گوشمان آشنایی پیدا کرده و فرهنگ شرق و غرب خیلی دارن به هم نزدیک میشن و این چیز مثبتی ست.
بیشتر ترانه هات بازخوانی ترانه های دیگران و فولکلور است. آیا از کارهای خودت هم آلبومی داری؟
ـ بیشتر ترانه های من بازخوانی نیست. من در کنسرت تیرگان سه یا چهار آهنگ خودم رو اجرا کردم. زهره و منوچهر از ایرج میرزا، کوچه از فریدون مشیری، نازپرستو از اخوان ثالث، تاب بنفشه از حافظ کارهای خودم بودند. آهنگ و تنظیم از خودم بود. ترانه‌های فلکلور هم همه به سبک خودم هست و از کسی کپی نمیکنم.
روی شعر کلاسیک بیشتر کار می کنی یا شعر معاصر؟
ـ در شعر کلاسیک، از حافظ کار کرده ام. رابطه ی من با حافظ طوری ست که کتابش بالای سرم هست و هر شب یک غزل از آن می خوانم و می خوابم. روی شعری از مانی کار کردم و رباعیات خیام را برای بم با یکی دو آهنگ فرانسوی تلفیق کرده بودم و به صورت دعا خوندم. سعدی را آنطور که باید کشف نکرده ام. متاسفانه هنوز ترانه ای روی اشعار مولانا کار نکرده ام.
ولی اشعار معاصر را بیشتر می خونم. الان دارم روی یکی دو شعر فرخزاد کار میکنم.
برای کارهای مستقل ات سی دی منتشر نکرده ای؟
ـ الان برای همین در تورنتو هستم. باید چند روز اینجا باشم تا کارهای نهایی آن را انجام دهم. این اولین سی دی من است که بخشی از اجرای زنده ی جشنواره ی تیرگان است.
گفته شده که با تلفیق ترانه ها و سبک های ایرانی با سبک های غربی سبک مخصوص خودت را به وجود آورده ای. آیا این سبک را فقط باید شنید یا تعریفی هم می توان از آن به دست داد؟
ـ من همیشه این را اینطور نگاه کردم؛ فکر میکنم کسی که کار هنری میکنه و خلق میکنه جبرا نباید اسمی روی کارش بگذاره. این کار نویسنده ها و مورخان و منتقدان است. من با تمام وجود و حسم دارم میرم جلو، مسلما کار من تلفیقی ست و این تنها کار من نیست همه دارن این کار را میکنند . نمیتونم اسم خاصی روی کارم بگذارم و مثلا بگم من دارم کار پست مدرن و ... انجام میدم. کاری که من انجام میدم ویژگی هاش میتونه این باشه که به راحتی در یک آهنگ از دو گوشه ی تاریخی حرف زده میشه، مثلا من تنظیمی دارم از کار انوشیروان روحانی که با کاری از بدیع زاده تلفیق کردم اینها خودشان از دو نسل مختلف هستند و بعد به سبک خودم میخونم یعنی اپرایی و دیگر اینکه مثلا در کار ایرج میرزا من موسیقی رنسانس را با موسیقی اصیل ایرانی و اپرای رمانتیک تلفیق کردم. در واقع من هیچ مرزی را در کارم قرار نمیدم وبا اینکه آکادمیک کار میکنم و کاملا بر کارم تسلط دارم، اما کاملا با حس جلو میرم.
در جایی گفته ای که از صدایت به عنوان ساز استفاده میکنی. ممکن است توضیح بدهی.
ـ بله من از صدام به عنوان ساز استفاده میکنم. صدا در فرانسه اصلا به عنوان ساز نام برده میشه. به شما میگن ساز شما چیه؟ شما میگید صدا. یعنی اینجوری نیست که بگی خواننده ای و نت نمیدونی. بله صدای من ساز من است و طبیعی ترین ساز صداست. یادمه که یک قطعه درست کرده بودم در ایران که اتفاقا توی استودیو با رامین بهنا که یک موزیسین خوب ما در ایران است ضبط میکردم. من با صدام انگار کمانچه میزدم روی آهنگ "بیشید جار بزنید عالم بدونه یار بردنه بموم". در اونجا من خیلی آروم مثل پیرمردی که داره توی صحرا قدم میزنه میخواستم صدای کمانچه را دربیارم و میخواستم فضای خشکی رو نشون بدم و بعد انگار به آبادی میرسیم و ساز و آواز هست.
افراد گروهت ثابت هستند یا متغیر؟
ـ افراد گروه من ثابت هستند. از سال 2006 وقتی که بیشتر سبک جاز و ایرانی و اروپایی میخونم با جیسی دزموند (پیانو) و سوزان مک کارتی (فلوت) کار میکنم. و وقتی که کلاسیک می خونم با ودیم شر (پیانو) و دیمیتری آرتمنکو(ویلن) که هر دو روس هستند، کار میکنم.
در کنسرت در پیش رو در تورنتو با جیسی دزموند، سوزان مک کارتی و توما استروویکی که پرکاشن می زنه همکاری داریم. اینها از بهترین ها هستند. من همیشه می گم که موزیسین های من باید خدا باشند چون هم باید جاز و بلوز بدونن هم موسیقی شرقی، هم باید بتونن اپرا و کلاسیک بزنن و...
این دومین کنسرت تو در تورنتوست بعد از کنسرت در جشنواره ی تیرگان. اولین کنسرتت را چگونه دیدی؟ جمعیت که خوب همراهی ات میکرد، اینطور نیست؟
ـ به شما یک چیزی بگم واقعا شاید صد بار از آن موقع من ترانه ای را که جمعیت به پرسش هام جواب میداد گوش کردم و کلی لذت بردم و خندیدم.
مگه این اولین بار بود که این کار را میکردی؟
ـ نه قبلا این شوخی را کرده بودم و اتفاقا تو پاریس فقط میگفتم خانمها بخونن، آقایون بخونن. ولی نمیدونم توی تورنتو چرا روی صحنه هی میرفتم جلوتر و هی می گفتم تا رسید به جت پرایوت و اتفاقا یکی برام ایمیل زد و نوشته بود خانم دادور دوست شما جت پرایوت دارن؟
پس خاطره ی خوبی از تورنتو داری؟
ـ بله. مردم شما با آغوش خیلی بازی از من استقبال کردند و واقعا خاطره ی خوبی دارم. ضمن اینکه برنامه ی من خیلی خوب برگزار شد. خیلی همه همکاری کردند از لحاظ صدا، امکانات و راحت بودن. خیلی عالی بود و خوشحال بودم که بلیت های کنسرتم فورا به فروش رفت. و شاید از آن موقع من پانصد، ششصد ایمیل از تورنتو گرفتم از آنها که نتوانسته بودند به کنسرت بیایند و گله داشتند و بعضی از آنها اشک منو درمیاره. حتی ما تور گرفته بودیم بریم هزارجزیره رو ببینیم اونجا هر کی منو میدید میگفت وای باورمون نمیشه ما دو ساعت پشت در کنسرت شما بودیم نتونستیم بیاییم تو حالا شما با ما تو اتوبوس هستید، باید برای ما بخونید. منم گفتم نه نمیشه ولی قول میدم زود براتون کنسرت بگذارم. همانجا تو اتوبوس تصمیم گرفتم دوباره کنسرت بگذارم در حالی که من هر جا کنسرت میدم سعی میکنم تا دو سال بعد کنسرت نگذارم که تازگی داشته باشه. البته این کنسرتم با قبل فرق میکنه چون یک برنامه ی مخصوص نوروزه و البته چند کار قبلم رو هم میخونم حالا امیدوارم به گوش همه برسه چون به هر حال اینجا شهر بزرگیه و طول می کشه تا همه خبردار بشن.
در کشورهای زیادی از جمله کانادا، فرانسه، آلمان، ایران، سوئد، انگستان و آمریکا کنسرت داشته ای ولی در سایتت دیدم که روزنامه آذربایجان هم با تو مصاحبه کرده بود، چطور آنجا مشهور شده ای؟
ـ فکر میکنم فقط من رو توی اینترنت دیده بودند چون من آذری هم می خونم. از روزنامه ی "ترند" تماس گرفتند و مصاحبه کردند. البته مصاحبه به ترکی چاپ شد ولی من فارسی جواب دادم. اتفاقا خیلی هم طرفدار در باکو پیدا کردم و کلی ایمیل برام میزنند و منتظرند من بروم آنجا. من خیلی ترانه های آذری خوانده ام؛ اپرای کوراغلو، رشید بهبوداف، آرشین مالالان...
در تورنتو هم ترک ها زیاد هستند و فکر کنم اگر ترکی هم بخوانی استقبال میکنند.
ـ در تورنتو از کارهای رشید بهبوداف به فارسی میخونم با تنظیم خودم ولی از طرف من به آذری های تورنتو بگویید بعد از مصاحبه با شما اگه ایمیل زیاد دریافت کنم، ترکی هم میخونم!
هنرمندان ایرانی بسیاری در فرانسه داریم از جمله شاهرخ مشکین قلم، سعید شنبه زاده، مرجان ساتراپی، صدرالدین زاهد، و ... آیا با آنها تماس داری؟
ـ همگی را خوب میشناسم و بعضی وقتها میرم کارهاشون رو می بینم. چند سال پیش یکی دو کار مثل ترانهٔ رقص من را برای تئاتر زهره و منوچهر شاهرخ مشکین قلم نوشته بودم که که شاهرخ روی صحنه با آن لب میزد و میرقصید. دیگران هم هستند آقای بهادری، آقای عباس معیری از مینیاتوریست های خوب و نویسنده های خوبی هم داریم. پاریس برای خلق کردن شهر بسیار مناسبی ست. حتی نیویورک و تورنتو به خاطر تلفیق فرهنگ ها آدم رو خیلی وسوسه میکنه برای خلق کردن.
من پرسش هام تمام شد. ولی اگر چیزی دوست داری بگی که من فراموش کردم، بگو.
ـ حرف که نه، یکی دو تا خواهش دارم. یک کمی بیشتر باهم باشیم. لذت ببریم از اینکه همسایه مون ایرانیه. همدیگه رو اگر جایی می بینیم رومون رو برنگردونیم و همدیگه رو دوست داشته باشیم. اینقدر چند دسته نشیم. چرا باید اینجوری باشه. مثلا وقتی یه جایی منو دعوت میکنن، به من میگن: اگر شما با ایشون برید ما نمیتونیم باهاتون همکاری کنیم. اگر با فلان مجله مصاحبه کنید ما ترجیح میدیم که بهترین مصاحبه تون با ما باشه. این حالت تفرقه انداختن و جدایی درست نیست. من فکر میکنم کشور ما اگر اونجور که باید جلو نمیره که لیاقتش رو داره، شاید به خاطر اینه که ما ایرانی ها هر کدوممون خودمون رو بیشتر قبول داریم و کار گروهی، احترام گذاشتن به همدیگه و تشویق کردن رو آنطور که باید بلد نیستیم. بیشتر دوست داریم حرف خودمون رو به کرسی بنشونیم. شنونده های خوبی نیستیم. من فکر میکنم ایرانی ها اینقدر قلب مهربونی دارن، اینقدر دست و دلباز هستند و مردم بافرهنگی هستن که میتونن متحد بشن. مثلا توی شهری مثل پاریس چرا باید گردهمایی های کمی از ایرانیها باشه، در حالی که چینی ها با اتحادشون یک منطقه رو ازآن خودشون کردن و برای همدیگه دنبال خونه و کار میگردن ولی ایرانیها چنین اتحادی ندارند. خواهش دیگرم برای جوانهاست که میخوام تو زندگیشون هدف داشته باشن و هیچ چیزی باعث نشه که هدفشون رو فراموش کنن با همه سختی هایی که داره مطمئنم اگر کاری رو بکنن که از ته دل دوست دارن پشیمون نمیشن. سومین حرفم اینه که بیایین کنسرتم ببینمتون.
Mansour Rezaei
Sep 8, 2011, 1:00:27 AM9/8/11
to
آلبوم موسیقی "عشق دیرین" با صدای آقای سالار عقیلی
کیفیت: عالی
ZIP دانلود کل آلبوم در یک فایل فشرده
...
Size: 42.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
Size: 42.6 Mb Server: MediaFire .......... Download
----------------------------
دانلود تک تک آهنگ ها
1 از خون جوانان وطن
...
Size: 5.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
Size: 5.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
2 داغ حسرت
...
-----------------------------
----------------------------
4 سرخوشان ...
Size: 3.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
----------------------------
4 سرخوشان ...
Size: 3.9 Mb Server: PicoFile .......... Download
----------------------------
----------------------------
6 عشق دیرین
...
----------------------------
----------------------------
----------------------------
8 سحرگاهان
...
----------------------------
----------------------------
10 طالعی روشن - آهنگ از نوک مژگان میزنی ...
----------------------------
10 طالعی روشن - آهنگ از نوک مژگان میزنی ...
Reply all
Reply to author
Forward
0 new messages