राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धेत कविता राऊत या सावरपाडय़ाच्या मुलीने केलेला विक्रम हा नक्कीच अभिमान वाटावा असा आहे. मिल्खासिंगने याच स्पर्धेत पुरूष गटामध्ये केलेल्या विक्रमानंतर पन्नास वर्षांनी तो घडला आहे, असे म्हटले की मग त्या विक्रमाचे महत्त्व आपल्याला कळेल. मिल्खासिंगने राष्ट्रकुल स्पर्धेत १९५८ मध्ये सुवर्णपदक मिळवले होते. या मुलीने महिलांच्या अ‍ॅथलेटिक्समध्ये दहा हजार मीटर धावण्याच्या स्पर्धेत तिसरा क्रमांक मिळवून ब्राँझ पदक मिळवले आहे. तिने या अंतरासाठी ३३ मिनिटे आणि ५.२८ सेकंद एवढा वेळ घेतला. कोचीमध्ये याच वर्षी मे महिन्यात झालेल्या राष्ट्रीय अ‍ॅथलेटिक्स स्पर्धेत तिने एवढय़ाच अंतरासाठी ३२ मिनिटे आणि ४१.३१ सेकंद एवढा वेळ घेतला होता. याचाच अर्थ तिला कोचीपेक्षा सेकंदभर जास्त वेळ लागूनही ती राष्ट्रकुल क्रीडा स्पर्धेत ब्राँझ पदकाला पात्र ठरली. ती नाशिक जिल्ह्यातील ज्या आदिवासी भागातून आणि समाजातून आली, त्या भागाला आणि अर्थातच समाजालासुद्धा तिच्या या यशाबद्दल दाद द्यायला हवी. लाकूडफाटा जमवण्यासाठी जंगलात अनवाणी पायी चालत जायचे तसेच पाण्यासाठी चारपाच किलोमीटपर्यंत वणवण करायची आणि कसेबसे आवरून शाळेला जायचे हा तर तिचा काही काळ दिनक्रमच राहिला असेल. अशा या मुलीला शालेय स्पर्धेत पळताना पाहून क्रीडा प्राधिकरणाच्या प्रमुखांनी निवडले आणि तिला प्रशिक्षण द्यायला प्रारंभ केला, अन्यथा हे झाकले माणिक, हर्सूल आणि सावरपाडय़ाच्या परिसरात तसेच राहिले असते. विजेंदरसिंग यांचे महाराष्ट्राने त्यासाठी आभारही मानले पाहिजेत. कविताचा आता सारेच ‘सावरपाडा एक्स्प्रेस’ म्हणून गौरव करतील आणि तिला जास्तीत जास्त पारितोषिके द्यायचा प्रयत्नही होईल. पण तो तिच्यासमवेत काढायच्या छायाचित्रांसाठी किती आणि खरोखरच महाराष्ट्र सरकार खेळासाठी उत्तेजन देते हे सांगण्यासाठी किती, हाही पुन्हा प्रश्नच आहे. कविता राऊत हिच्यापूर्वी मेलबोर्नच्या राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धेत ४ बाय ४०० मीटर रिले स्पर्धेत भारतीय महिला संघाने रौप्य पदक मिळवले होते. लांब उडीमध्ये त्याच स्पर्धेत अंजू बॉबी जॉर्ज आणि सीमा अंटील यांनी अनुक्रमे रौप्य आणि ब्राँझ पदके मिळवली होती. मँचेस्टरच्या राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धेत २००२ मध्ये नीलम जसवंत सिंग हिने थाळीफेकीत रौप्य पदक मिळवले होते, पण एवढय़ा अंतराच्या पळण्याच्या शर्यतीत राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धेत मिळालेले हे पहिलेच पारितोषिक होय. याआधी अर्थातच पी. टी. उषा हिने आशियाई क्रीडास्पर्धा आणि राष्ट्रीय क्रीडास्पर्धामध्ये विक्रम केलेले आहेत, पण हा तिचा विक्रम आंतरराष्ट्रीय क्रीडास्पर्धेतला सर्वात मोठा म्हणून तिचा विजय हा अधिक स्पृहणीय होय. पी. टी. उषाने असंख्य स्पर्धामधून सुवर्ण पदके मिळवली. शंभर मीटर धावण्याच्या स्पर्धेत तिचा विक्रम ११.३९ सेकंदांचा आहे. ४०० मीटर स्पर्धेत तिने ५१.१६ सेकंदांचा वेळ घेतला होता. १९८४ च्या लॉस एन्जेलिसच्या ऑलिंपिक्समध्ये उषा चौथ्या क्रमांकावर आली होती. उषाचा कोणताही विक्रम कमी लेखायचा म्हणून नव्हे, पण अनेकदा विक्रम केल्यानंतर उषानंतर कोण, असे विचारले तर नाव घेण्यासारखे एकही नाव आमच्या डोळ्यासमोर येत नाही, ही केवढी लाजीरवाणी बाब आहे, हे आमच्या क्रीडा संघटकांपैकी कुणी लक्षातच घेतलेले नाही. आपल्याकडे मॅरेथॉन स्पर्धा गल्लीपासून दिल्लीपर्यंत भरवण्यात येते, पण त्याचा आपल्या स्त्रीपुरूष खेळाडूंना उपयोग होतो किंवा नाही, हे कोणीच पाहात नाही. ‘उपक्रमशील’ मंडळींना केवळ व्यवहारामागला ‘अर्थ’ चांगला कळत असल्याने, त्यांचे झेंडे आकाशात फक्त फडकतच राहतात, पण त्याचे पदकांमध्ये रूपांतर होताना कधीच दिसत नाही. सावरपाडय़ासारख्या खेडय़ात तर या अशा स्पर्धाचे लोण पोहोचायचा प्रश्नच येत नाही. अमेरिकेत बेट्टी रॉबिन्सन नावाची एक महिला अ‍ॅथलेट होऊन गेली. तिचा ऑलिंपिक स्पर्धेमध्ये झालेला प्रवेश हाच मुळी अतिशय चमत्कृतीपूर्ण म्हणावा लागेल. १९२८ च्या एप्रिल महिन्यात घडलेला हा प्रसंग आहे. इलिनॉयमध्ये रिव्हरडेलहून थॉन्र्टनला शाळेत जाण्यासाठी ती रेल्वे स्टेशनवर आली आणि गाडी सुटल्याचे तिने पाहिले. गाडी पकडण्यासाठी ती विद्युतवेगाने प्लॅटफॉर्मवर पळाली आणि तिने आपला डबा पकडला. तिच्या या धावण्याने चकित झालेल्या सी. बी. प्राईस या क्रीडा प्रशिक्षकांनी तिला बोलावून घेतले आणि शाळेच्या व्हरांडय़ामध्ये पळायला सांगितले, ती पळाली. मग त्याने तिला त्याच शाळेतल्या मुलांच्या बरोबरीने पळायला सांगितले. ती मुलांमध्येही पहिली आली. तेव्हा मात्र त्यांनी तिला शिकागोमध्ये ऑलिंपिक्सच्या सरावासाठी येण्यास सांगितले आणि आश्चर्य म्हणजे १९२८ च्या अ‍ॅमस्टरडॅम ऑलिंपिक्समध्ये शंभर मीटर धावण्याच्या स्पर्धेत तिने सुवर्ण पदक प्राप्त केले. पुढे १९९६च्या अ‍ॅटलांटा ऑलिंपिक्सच्या निमित्ताने एका पत्रकाराला तिच्या या प्रसंगाविषयी जाणून घ्यावेसे वाटले तेव्हा तिच्या वृद्ध पतिराजांनी ‘तुम्हाला माहिती देतो, पण तुम्ही त्यासाठी मोबदला काय देणार’ असा त्या पत्रकाराला प्रश्न केला. काळाचा महिमा म्हणतात तो हाच. सांगायचा मुद्दा हा, की नाव आहे, तोपर्यंत त्यांच्यामागे धावणारे, त्यांना नंतर विस्मृतीच्या अडगळीत टाकून देतात. कविताच्या ब्राँझ पदकानंतर तिला यापुढे येणाऱ्या लंडन ऑलिंपिक्समध्ये उतरवण्यासाठी काय करता येईल, याचा विचार संबंधित सर्व संघटकांनी करण्याची गरज आहे. राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धा हा तिच्या आयुष्यातला एक टप्पा झाला. पण अशा असंख्य टप्प्यांना तिला पार करायचे आहे. अनेक अडथळ्यांच्या शर्यतींना जिंकायचे आहे. आपलाच विक्रम मोडीत काढून नवे विक्रम करायचे आहेत. ऑलिंपिक्समध्ये कोणतीच कामगिरी कायमस्वरूपी नसते. तिथे दर वेळी नवनवे विक्रम होत असतात. त्यासाठी तिला तयार करावे लागेल. आज ती नाचणीची भाकरी खाऊन यश मिळवू शकली, म्हणजे तिच्या वाटय़ाला फक्त नाचणीची भाकरीच येईल, असेही घडता कामा नये. ऑस्ट्रेलियाची धावपटू कॅथी फ्रिमन हिने सिडनी ऑलिंपिक्समध्ये उद्घाटनाच्या कार्यक्रमालाच एवढा प्रचंड विक्रम केला की सारे जग तोंडात बोटे घालून त्याकडे पाहात राहिले. तीही ऑस्ट्रेलियातल्या आदिवासी जमातीची आणि तिला ऑलिंपिक्सच्या ज्योती प्रज्वलनाचा मान दिला गेला म्हणून तिथे अनेकांनी आदळआपट केली होती. पण त्यानंतर तिने जी कामगिरी केली, त्याने या साऱ्या मंडळींचा आवाजच बंद करुन टाकला. तेव्हापासून ऑस्ट्रेलियन सरकारने तिथल्या आदिवासींना खेळांसाठी अधिक प्रोत्साहन देण्याचे धोरण राबवले आणि ऑस्ट्रेलियाचे राष्ट्रकुल क्रीडास्पर्धेतले जे देदीप्यमान यश दिसते आहे, त्यामागे हे धोरण आहे हे लक्षात घेतले पाहिजे. तिथेही आदिवासींना खेळासाठी कसले प्रोत्साहन देता, त्यापेक्षा त्यांची गरिबी दूर करा, असे सांगून मूळ प्रश्न टोलवायचा प्रयत्न कमी झाला नाही. आपल्याकडे खेळाकडे लक्ष द्या, असे सांगायचा अवकाश, की आमचे क्रीडाप्रेमी घराबाहेर पडतात आणि कोणता गोलंदाज चांगला आणि फलंदाजांमध्ये ‘सचिन’ शोधतात. ते त्यांनी अवश्य करावे पण कोण चांगले धावू शकतो, कोण जास्त चपळ आहे, हेही त्यांनी तपासावे. ज्या अ‍ॅथलेटिक्समध्ये सर्वाधिक पदके, तिथे भारत दिसतच नाही, हे थांबायला हवे. कविताचे प्रशिक्षक विजेंदरसिंग यांच्या गुणग्राहकतेचे कौतुक आहे ते यासाठीच. आपल्याकडे ज्या मैदानांवर ‘सिंथेटिक ट्रॅक’ तयार करण्यात आला आहे, तिथे विशिष्ट प्रकारचे ‘स्पोर्ट्स शूज’ असल्याशिवाय चालूही दिले जात नाही. अनवाणी चालणाऱ्यांना तर मज्जावच केला जातो. या अशा स्पर्धामध्ये एकशतांश सेकंदाने प्रत्येकाचा कस लागत असतो. त्यातही तिघे-चौघे वाटेकरी निघू शकतात. तेव्हा प्रत्येक खेळाडूचा जोम कसा वाढवायचा आणि त्यासाठी त्याला जास्तीत जास्त सराव कसा करता येईल हे पाहण्याचे काम करायला हवे. कुणाच्या पायामध्ये काय आहे किंवा काय नाही, हे पाहिले जाता कामा नये. आपल्याकडे योग्य त्या सरावासाठी बदली मागावी लागते, त्यासाठी रदबदली करायचा प्रसंग येतो आणि मंत्रालयाच्या दारामध्ये घोटाळावे लागते. पुण्याची अनिसा सय्यद नेमबाजीचा सराव करण्यासाठी रेल्वेकडे दोन वर्षे बदली मागत होती, अखेरीस तिला राजीनामा देणे भाग पडले. या पाश्र्वभूमीवर कविताचे यश खुलून दिसणारे आहे. सावरपाडा या गावाने विचार करावा आणि भोसला मिलिटरी स्कूलच्या ज्या मैदानावर कविताने नियमित व्यायाम केला, तिथे फिरायला येणाऱ्या समाजालाही अंतर्मुख व्हायला भाग पाडणारा हा प्रश्न आहे. |
http://www.loksatta.com/index.php?option=com_content&view=article&id=107041:2010-10-11-08-27-20&catid=29:2009-07-09-02-02-07&Itemid=7 क्रीडाधोरणाच्या आयचा घो.. | महाराष्ट्र देशातील सर्वात विकसित राज्य मानले जाते. क्रीडासुविधांच्या, सवलतींच्या आणि प्रोत्साहनांच्या बाबतीत मात्र पंजाब, हरियाणा, यांच्यासारखी राज्ये आपल्या खूपच पुढे आहेत. ही खंत आहे महाराष्ट्राच्या साऱ्या उदयोन्मुख खेळाडूंची. दोन सुवर्णपदके पटकाविणाऱ्या नेमबाज अनिता सय्यदची. कांस्यपदक पटकाविणाऱ्या धावपटू कविता राऊतची, कुस्तीगीरांची. कारण महाराष्ट्राला निश्चित असे क्रीडाधोरणच नाही. पार्टटाइम काम करणारे क्रीडा संचालक आणि खेळाशी सुतराम संबंध नसलेले क्रीडामंत्री यामुळे राज्याच्या क्रीडाविश्वास इतर राज्यांच्या तुलनेत झाला नाही.
कविता राऊत जिंकल्यानंतर आता जाग आलेल्या राज्यकर्त्यांनी तिला मदत करण्याची तयारी दर्शविली आहे. अशा अनेक गरजू कविता राऊत आहेत. नगरच्या एका छोटय़ा खेडेगावातून आलेली पूजा वऱ्हाडे सध्या बंगलोरच्या कॅम्पमध्ये प्रशिक्षण घेत आहे. नगर ते बंगलोरचा कॅम्प यादरम्यानचा तिचा प्रवासही कवितासारखाच खडतर होता. खो-खोमध्ये विद्युल्लतेसारखी पळायची म्हणून तिला अ‍ॅथलेटिक्सच्या ट्रॅकवर आणण्यात आले. खो-खोमुळेच धावण्याचा स्टॅमिना वाढला. म्हणून मध्यम पल्ल्यांच्या शर्यतीत उतरविण्यात आले. धावायला बूट नाहीत. ७ हजारांचे बूट आणि स्पाइक्सचे १० हजार रुपयांचे बूट घालून धावणे केवळ स्वप्नातच शक्य होते पण राज्य अ‍ॅथलेटिक्स संघटनेने प्राथमिक खर्च दिला. काही देणगीदार उभे केले. पूजा वऱ्हाडेदेखील कवितासारखीच पुढे आली. सिंगापूरच्या एशियन स्पर्धेत ब्रॉन्झपदक पटकाविले. तेथेच झालेल्या ऑलिम्पिक ट्रायल्समध्येही १५०० मीटर्समध्ये ब्रॉन्झपदक मिळाले. म्हणून बंगलोरचा कॅम्प लाभला. तेथे परदेशी शिक्षकांचे मार्गदर्शन मिळते. १६ वर्षांच्या पूजाचा अभ्यास मात्र बुडाला. १८ पूर्ण नाहीत म्हणून कुणी नोकरी देत नाही आणि स्कॉलरशिपही. खेडेगावातून आलेल्या या छोटय़ा मुलीला आधी पालक एकटे सोडतच नव्हते. पण कविता राऊत, मोनिका आठरे, ललिता बाबर या मुलींचा राष्ट्रीय स्तरावरील धावपटूंचा एक गट बनला. एकमेकींना आधार मिळाला. पालकांची काळजीही काही अंशी मिटली. पूजा वऱ्हाडेची कैफियत तीच मोनिका आठरेची आणि तीच तक्रार ललिता बाबरची. कॅम्पला येण्या-जाण्याचा खर्च कोण करणार? धावपटूंना घ्याव्या लागणाऱ्या विशिष्ट प्रकारच्या आहाराचा, कृत्रिम प्रथिनांचा व तत्सम उत्पादनांचा खर्च कोण करणार? ८ ते १० हजारांचे बूट दोन महिने सतत धावल्यानंतर झिजतात. दरवेळी हा खर्च कोण करणार?
विजयी झाल्यानंतर लाखांची बक्षिसे देणाऱ्यांपैकी जर कुणी या स्पर्धकांना आधीपासून मदत केली तर ती सत्कारणी लागेल. प्रत्येक उदयोन्मुख खेळाडूंना वेगवेगळ्या मदतीची गरज असते. कुणाला वाया गेलेला अभ्यासाचा वेळ भरून काढायचा असतो. कुणाला घरापासून दूर राहिल्यामुळे मरगळ आलेली असते. कुणाला आहार, प्रथिने यांची गरज असते. कुणाला ‘किट’ हवे असते. यापैकी कोणत्याही प्रकारची मदत करून सच्चा क्रीडाप्रेमी आपला खारीचा वाटा उचलू शकतो. प्रत्येक आंतरराष्ट्रीय खेळाडूला वेगवेगळ्या प्रकारची मदत हवी असते. कीर्तीच्या शिखरावर पोहोचण्याआधी अशा मिळणाऱ्या छोटय़ा-मोठय़ा मदतींचे महत्त्व आगळे असते. नाशिकमध्ये काही स्थानिक मंडळी, डॉक्टर्स, क्रीडाप्रेमी कविता, मोनिका, यांच्यासारख्यांना आधीपासून मदत करीत आहेत. गरिबीत वाढलेली ही मुले म्हणूनच आंतरराष्ट्रीय पातळीपर्यंत पोहोचू शकली. कविता राऊत आज म्हणत होती, ‘मी गावात गेली, की माझे कौतुक होईल; पण घरी गेल्यावर स्वच्छ पिण्याचे पाणी आणण्यासाठी आजही मला डोक्यावर पाण्याचा हंडा घेऊन ३-४ किलोमीटर्सचा प्रवास करावा लागणार आहे.’ एशियाड कॅम्पमुळे कविताला घरी जाता येणार नाही. आईच्या हातची जोंधळ्याची भाकरी खाता येणार नाही. जन्मापासूनच अनेक गोष्टींचा त्याग करण्याची सवय असणारी ही मुलं तरीही जिद्दीने पुढे जात आहेत. आहार, क्रीडासाहित्य यांची उणीव दूर करणारी संस्था, संघटना किंवा एखादा दानशूर भेटतो. राज्य शासनाचे, क्रीडा खात्याचे कर्तव्य या संस्था, संघटना आणि व्यक्ती पार पाडतात. गरिबीत वाढणाऱ्या क्रीडा गुणवत्तेला फुलण्याचा विश्वास आपले राज्य सरकार देऊ शकत नाही, हीच खरी खंत आहे. खेळाच्या नावावर करोडो रुपयांची बरसात होते. दुर्दैवाने तो पाऊस कविता राऊत, पूजा वऱ्हाडे, मोनिका आठरे, ललिता बाबर यांच्यासारख्यांवर पडत नाही. | http://www.loksatta.com/index.php?option=com_content&view=article&id=106931:2010-10-11-07-34-27&catid=28:2009-07-09-02-01-56&Itemid=5 | | कविता राऊत | जिथे हंडाभर पाण्यासाठी मैलोन्मैल डोंगरदऱ्यांमध्ये पायपीट करावी लागते, अशा आदिवासी भागातील सावरपाडा या छोट्या व
स्तीतील कविता राऊत ही मुलगी. कविताचे वडील वनखात्यात गार्ड. त्यांनी तिला हरसूलच्या शाळेत घातले आणि विश्व हिंदू परिषदेच्या हॉस्टेलमध्ये ठेवले.
त्या शाळेतर्फे कविता एका विभागीय स्पर्धेत सहभागी झाली. मात्र, योग्य प्रशिक्षण नसल्याने तिला या स्पर्धेच्या दोन दिवस आधी स्पोर्टस् ऑथॉरिटी ऑफ इंडियाच्या नाशिक केंदात आणले गेले. त्या स्पर्धेत कविताने एक पदक तर मिळवलेच पण तिला या केंदाचे प्रशिक्षक विजेंदसिंग यांच्या रूपाने गुरूही लाभले. तत्पूवीर् पुरेसं प्रशिक्षण नसतानाही तिने बंगलोरला झालेल्या शालेय स्तर राष्ट्रीय स्पर्धेत एक सुवर्ण आणि एक कांस्य पदकाची कमाई केली होती.
कविताच्या धावण्यात दम आहे, हे लक्षात आल्यावर विजेंदसिंग यांनी तिच्यावर लक्ष केंदित केले. प्रारंभीच्या काळात शनिवार सायंकाळ ते सोमवार सकाळ या काळात प्रशिक्षणासाठी कविता हरसूलहून नाशिक गाठत असे. पण, हे अवघड होऊ लागल्यावर तिला नाशिकच्या 'भोसला'मध्ये प्रवेश देऊन विजेंदसिंग यांनी स्वत:च्या घरीच कविताच्या राहण्याची सोय केली. प्रशिक्षण मागीर् लागल्यावर कविताने विविध मॅरेथॉन स्पर्धा गाजवत पदकांची लयलूट सुरू केली. भोपाळला आंतरविभागीय स्पर्धेत दोन रजत, चैनैतील २० वर्षांखालील फेडरेशन राष्ट्रीय स्पर्धेत दोन सुवर्ण आणि एक रजत, क्युलोनला झालेल्या कनिष्ठ स्तर राष्ट्रीय स्पर्धेत तीन रजत अशी, तिच्या या यशाची जंत्री भलीमोठी आहे.
त्यात अनेक लांब पल्ल्याच्या स्पर्धांमधले अनेक विक्रमही आहेत. अलीकडच्या सहा महिन्यांमध्ये कविताने हैदाबाद, बंगलोर, पुणे आणि मुंबई अशा विख्यात मॅरेथॉन स्पर्धा गाजवल्या आहेत. तीनवेळा आंतरराष्ट्रीय क्रॉस कंट्री स्पर्धांमध्येही तिने सहभाग नोंदवला आहे. मात्र, खर्चाची तोंडमिळवणी करताना तिची आणि विजेंदसिंग यांची नेहमीच धावपळ होताना दिसत होती. दोन वर्षांपूवीर् बंगलोरच्या भारतीय अॅथलिट प्रशिक्षण कँपमध्ये निवड झाल्यापासून कविताची ही अडचण दूर झाली आहे. त्यामुळे भविष्यात आंतरराष्ट्रीय स्पर्धांमध्ये आपली पदचिन्हे उमटवण्याचा कविताचा मार्ग मोकळा झाला आहे. शिवछत्रपती पुरस्काराने तिच्या घोडदौडीला बळ मिळेल हे नक्की. | http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/4818260.cms | | Cash rewards for Kavita Raut | Mumbai, Oct 9 – Two cash rewards were Saturday announced for Maharashtra lass Kavita Raut, who bagged an athletics bronze medal at the ongoing Commonwealth Games in New Delhi.
An elated Deputy Chief Minister Chhagan Bhujbal announced a reward of Rs.five lakh for Kavita, while Tribal Welfare Minister Babbanrao Pachpute followed suit with a reward of Rs.2.5 lakh for her.
‘She has done the state proud by her achievement and brought Maharashtra honour,’ Bhujbal told reporters here.
Kavita, 25, a tribal girl hails from Harsul village in Nashik, which is the home district of Bhujbal.
She became the first Indian woman to win an individual medal at a track event – 10,000 metres run – in the Commonwealth Games.
After her historic feat, she is now aiming for the gold medal in next month’s Asian Games scheduled in Guangzhou, China.
‘I will now aim for the gold in the Asian Games. I will also try to cut down on my timing,’ Kavita told mediapersons at the Jawaharlal Nehru Stadium in the Indian capital, soon after finishing third in the gruelling women’s 10,000 metres Friday.
Kavita, the current national record holder for 10 km road running, said she had expected a medal after the rigorous training in the lead-up to the Games.
‘I was 90 percent hopeful of a medal. So I am not surprised. We trained for six months at Ooty and also had a camp in Bangalore,’ she said.
Employed with public sector giant Oil & Natural Gas Corporation (ONGC), Kavita thanked her family and personal coach Vijender Singh for her success.
IANS | original at - http://www.indiatalkies.com/2010/10/cash-rewards-kavita-raut.html | | Kavita Raut: A poor village girls journey to sporting glory | It has been an arduous journey for long distance runner Kavita Raut, a poor tribal girl from Maharashtra, who got into serious athletics nine years ago, and says she is thankful to her coach for having switched her to 10,000 metres that saw her winning a historic bronze medal in the Commonwealth Games.
Kavita started running 1500m and 3000m in 2001 and won her first national silver medal after 15 days of training.
“Then I realised I could do more. Later on I was approached by my personal coach (Vijender Singh) who saw my ability for 10,000 m and with his support I reached this level," said the 25-year old, who bagged countrys first-ever womens individual medal in track events here Friday.
In the last edition in Melbourne, the womens 4X400 metres relay team had won a silver while long jumper Anju Bobby George and discus thrower Seema Antil had won the silver and bronze.
Kavita finished with a timing of 33:05.28 minutes in front of some 30,000 spectators at the Jawaharlal Nehru Stadium in the gruelling 25-lap race behind Kenyans Kwamboka Momanyi and Chepkwemo Changeywo, who took the gold and silver.
"It has been nine years now. I come from the small village called Savpada in (Maharashtras) Nashik and did not have much means to start... The journey has been a bit difficult for me but it became easier after I won my first medal,” she told media persons here.
Asked about her family, Kavita said besides her parents, she has en elder brother, who now works in Mumbai Police, and a younger brother, who is preparing for the civil services examination.
“Now my parents, as also my brothers, are very proud of me,” said Kavita, participating in her first Games.
The Maharashtra government has also announced cash rewards for Kavita. An elated Deputy Chief Minister Chhagan Bhujbal announced a reward of Rs.5 lakh, while Tribal Welfare Minister Babbanrao Pachpute followed suit with a reward of Rs.2.5 lakh for her | http://www.prokerala.com/news/articles/a173586.html | | Kavita Raut creates history for India in athletics at C'Wealth Games | Finally, some good news came for India from the track, when Kavita Raut brought India’s first medal in athletics by winning the bronze in the women’s 10,000m event. Kavita clocked 33:05.28 minutes to give the spectators a reason to cheer for India at the Jawaharlal Nehru Stadium here on Friday.
The gold and silver was won by Kenyans Kwamboka Momanyi (32:34.11s) and Chepkwemo Changeywo (32:36.97s).
Kavita got a good start and maintained the lead till the 4,000m mark, before India’s Preeja Sreedharan overtook. Later, the Indians lost the lead to Chepkwemo and then to Kwamboka, to finish third.
At the 8,000m mark, Kavita lost grip and was fourth, but then she pulled herself up to finish third. “I feel I could have run better than this. We have been working hard since last two years for this and I feel I didn’t run according to my preparation. But I am happy to win the medal for my country,” said Kavita, who hails from Nashik district.
“I will not say that it was a tough competition, as we were prepared for it. If I had performed according to my calibre, result would have been different,” she added.
India’s Prajusha Maliakkal missed out on the bronze in the women’s triple jump event after she jumped 13.72m to break Mayookha Mathalikunnel’s national record of 13.68m. She stood fourth after Jamaica’s Kaye Smith jumped 14.19m for gold and Trinidad’s Ayanna Alexander bagged silver by clearing 13.91m.
In the men’s 110m hurdles event, England made a clean sweep by winning all three medals. Andy Turner timed 13.38 sec to win the gold, while William Sharman (13.50 sec) and Lawrence Clarke (13.70 sec) won silver and bronze respectively. Olympic gold medallist Nancy Langat from Kenya created a new Games record finishing the 1,500m race in 4:05.26. She broke Kenya’s Jackline Maranga’s 12-year-old record of 4:05.27. New Zealand’s Nikki Hamblin clocked 4:05.97 and Stephanie Twell of Scotland 4:06.15 to win silver and bronze respectively. | http://www.dnaindia.com/sport/report_kavita-raut-creates-history-for-india-in-athletics-at-c-wealth-games_1449790 | | Kavita Raut: A poor village girl's journey to sporting glory | Sat, Oct 9 11:04 PM
New Delhi, Oct 9 (IANS) It has been an arduous journey for long distance runner Kavita Raut, a poor tribal girl from Maharashtra, who got into serious athletics nine years ago, and says she is thankful to her coach for having switched her to 10,000 metres that saw her winning a historic bronze medal in the Commonwealth Games.
Kavita started running 1500m and 3000m in 2001 and won her first national silver medal after 15 days of training.
'Then I realised I could do more. Later on I was approached by my personal coach (Vijender Singh) who saw my ability for 10,000 m and with his support I reached this level,' said the 25-year old, who bagged country's first-ever women's individual medal in track events here Friday.
In the last edition in Melbourne, the women's 4X400 metres relay team had won a silver while long jumper Anju Bobby George and discus thrower Seema Antil had won the silver and bronze.
Kavita finished with a timing of 33:05.28 minutes in front of some 30,000 spectators at the Jawaharlal Nehru Stadium in the gruelling 25-lap race behind Kenyans Kwamboka Momanyi and Chepkwemo Changeywo, who took the gold and silver.
'It has been nine years now. I come from the small village called Savpada in (Maharashtra's) Nashik and did not have much means to start... The journey has been a bit difficult for me but it became easier after I won my first medal,' she told media persons here.
Asked about her family, Kavita said besides her parents, she has en elder brother, who now works in Mumbai Police, and a younger brother, who is preparing for the civil services examination.
'Now my parents, as also my brothers, are very proud of me,' said Kavita, participating in her first Games.
The Maharashtra government has also announced cash rewards for Kavita. An elated Deputy Chief Minister Chhagan Bhujbal announced a reward of Rs.5 lakh, while Tribal Welfare Minister Babbanrao Pachpute followed suit with a reward of Rs.2.5 lakh for her | http://in.news.yahoo.com/43/20101009/377/tsp-kavita-raut-a-poor-village-girl-s-jo_1.html | | Kavita Raut, Indian Runner, Registers First Ever Medal in Individual Track Event in CWG | Kavita Raut created a history in the chapter of Common Wealth Games 2010 for India. Kavita has become the 1st ever Indian Woman to win a medal in individual track event category in Common Wealth Games.
1 3Share0Email5ShareShe has won bronze medal for India today in women’s 10,000 meters event. She was quitehopeful of getting a medal in this event based on all the hard work she had done and her rigorous training.
Coming from a tribal family in Harsul near Nasik in Maharashtra, Kavita has proved that courage, will power and hard work can do any wonders. She is eyeing now on winning gold medal in Asian Games which are about to begin next month in Guangzhou, China.
She said she will work hard to improve on her timings which will certainly help her in fulfilling her dream. She was talking to the media persons at the Jawaharlal Nehru Stadium after getting her medal.
She got extensive training at Bangalore camp and at Ooty for six months. She thanked for all the cooperation she received from her family.
And a special thanks she announced for her coach Vijender Singh. She gave all the credif of her this success to her coach and family.
In the last Common Wealth Games held in Melbourne, Australia, India’s women team won silver in 4 x 100 meters relay race. Long jump player Anju bobby also won a silver for her feat there.
A Bronze medal was bagged by Seema Antil for getting third in women discuss throwing event. | http://www.commonwealthdelhi.com/?p=516 | | Kavita Raut: A journey against all odds |
NEW DELHI: For Kavita Raut, the long and winding road from Savpada to New Delhi, via Nashik, has been paved with challenges and heartaches.
There was sweet reward at the end, though, as she won bronze in the 10,000m and gave Indian athletics a rare shot in the arm.
The journey began eight years ago, when this tribal girl ran barefoot in a national-level schools meet to win a silver medal. "I did not have a coach then, nor did I ever train," she recalled while chatting with TOI on Saturday. "I had only attended a 15-day camp that my school had conducted."
School was in Harsul, 14 kilometres from her village. She stayed in a hostel and would visit home during weekends. During those visits, she would often help her mother fetch water from the only well, about a kilometre away.
As fate would have it, SAI coach Vijender Singh happened to watch her race and was quite impressed with Kavita's grit. "He told me he wanted me to train under him," Kavita said. "I was quite apprehensive, but then I thought if with just a 15-day camp I could win silver, maybe proper training would fetch me much more."
While Kavita was convinced quite easily, her parents father, a forest guard, and mother were not. It took Vijender a lot more time to convince them. "Finally, they allowed me to accompany Vijender Sir to Nashik."
That was in 2002, and thus started Kavita's journey from a tribal hamlet tucked away deep inside Maharashtra, from where the means of transport were either the rickety jeeps to Harsul or the two daily buses to Nashik.
This journey would one day take this gritty sportswoman to a better life, a secure livelihood, and most importantly, give her a chance to win laurels for India.
"I knew I had to work hard if I had to make a name for myself in sport," she said. She was ready for that, and had her coach and family to support.
Read more: Kavita Raut: A journey against all odds - The Times of India
| http://timesofindia.indiatimes.com/sports/commonwealth-games-2010/india-news/Kavita-Raut-A-journey-against-all-odds/articleshow/6721744.cms | | CWG: Cash rewards for Kavita Raut |
Mumbai, Oct 9: Two cash rewards were today announced for Maharashtra lass Kavita Raut, who bagged an athletics bronze medal at the ongoing Commonwealth Games in New Delhi.
An elated Deputy Chief Minister Chhagan Bhujbal announced a reward of Rs.five lakh for Kavita, while Tribal Welfare Minister Babbanrao Pachpute followed suit with a reward of Rs.2.5 lakh for her.
"She has done the state proud by her achievement and brought Maharashtra honour," Bhujbal told reporters here.
Kavita, 25, a tribal girl hails from Harsul village in Nashik, which is the home district of Bhujbal.
She became the first Indian woman to win an individual medal at a track event - 10,000 metres run - in the Commonwealth Games.
After her historic feat, she is now aiming for the gold medal in next month's Asian Games scheduled in Guangzhou, China.
"I will now aim for the gold in the Asian Games. I will also try to cut down on my timing," Kavita told mediapersons at the Jawaharlal Nehru Stadium in the Indian capital, soon after finishing third in the gruelling women's 10,000 metres on Friday.
Kavita, the current national record holder for 10 km road running, said she had expected a medal after the rigorous training in the lead-up to the Games.
"I was 90 percent hopeful of a medal. So I am not surprised. We trained for six months at Ooty and also had a camp in Bangalore," she said.
Employed with public sector giant Oil & Natural Gas Corporation (ONGC), Kavita thanked her family and personal coach Vijender Singh for her success. (IANS) | http://headlinesindia.mapsofindia.com/sports-news/commonwealth-games/cwg-cash-rewards-for-kavita-raut-65231.html | | Kavita Raut becomes first Indian woman to win individual track medal | Kavita Raut on Friday became the first Indian woman to win an individual medal in track events of the Commonwealth Games as she bagged the bronze in 10,000m race at the Jawaharlal Nehru Stadium.
Raut clocked 33:05.28s to finish third in front of 20,000-odd crowd who cheered with a deafening sound all through her run.
Before her feat, the women’s 4X400m relay team had won a silver in track events fours ago in Melbourne.
Long jumper Anju Bobby George and discuss thrower Seema Antil had bagged a silver and a bronze each in the field events.
Incidentally, it is only the 10th medal for India in athletics in the Commonwealth Games history. | http://voteupindia.com/kavita-raut-becomes-first-indian-woman-to-win-individual-track-medal/ | | Kavita Raut shatters 10000m meet record | Maharshtra's Kavita Raut stunned National and Meet record holder Preeja Sreedharan (Railways) in the 10000m women's event to clinch the gold with a new record in the 50th National Open Athletic Championship in Kochi on Tuesday.
In a close race, which saw the lead change quite often, Kavita forged ahead with 50 metres to go, held on to the lead and won with a time of 32:41.31 secs.
Preeja took the silver, timing 32:41.72 secs, while Lalita Babar of Railways got the bronze medal, clocking 35:13.76 secs.
The fallen record of 33:25.00 sec stood in the name of Preeja, who too had bettered her own mark.
"I was hoping to do well here. It was a close race and I am happy I could win. Preeja Didi is a good friend of mine," a jubilant Kavitha said.
An ONGC [ Get Quote ] employee, Kavitha said the weather conditions was were very good and she hoped to perform better in the forthcoming championships.
In men's 10000m race, S Raghunath of Police captured the gold medal with a time of 30:03.08 secs, while team-mate Ajay Kumar Patel settled for the silver at 30:07.60 secs.
Ajay Veer Singh of Railways got the bronze with 30:13.38 secs.
The 200m and 400m in men's and women's sections are among the other events scheduled for the evening.
Reigning overall champion Railways are virtually assured of the title, having collected 15 gold, 10 silver and 14 bronze medals, while Tamil Nadu is second with four gold, one silver and four bronze. | http://sports.rediff.com/report/2010/may/18/kavita-raut-shatters-10000m-meet-record.htm | | I took to running as I can do it barefooted: Kavita Raut | New Delhi: Born to a poor family in a non-descript village in Nashik district of Maharashtra, pursuing athletics was the only choice left for Kavita Raut.
And she does not regret her decision after becoming the first Indian woman to win an individual track medal in Commonwealth Games.
Raut bagged a bronze in women's 10,000m race on Friday by clocking 33:05.28 to give India its first athletics medal in Delhi Commonwealth Games.
Before Raut, the women's 4X400m relay team had won a silver in 2006 Games in Melbourne where long jumper Anju Bobby George and Seema Antil had also bagged a silver and a bronze respectively. Neelam Jaswant Singh had won a silver in discus throw in 2002 Manchester Games.
But Anju, Antil and Neelam's medals have come in field events.
25-year-old Raut from Sabpadda village in Nashik district says she chose running as it can be done barefooted and without spending any money.
"I am from a very poor family. I have an elder and younger brother. I wanted to pursue some sport but my family cannot afford. So I chose running as I can do it barefooted," says Raut.
Kavita, the only daughter in the family of five, says she has no regrets for choosing running and she now aims to win gold in Asian Games.
"I don't regret my decision, my target now is to win gold in Asian Games," she said.
Asked why she chose 10,000m, Raut said, "I am a small girl and my coach (at Nashik) Virender Singh tried me in 1,500m, 3,000m, 5,000m. Finally, he decided me to run in 10,000m. I also run in half marathons."
"It was in 2002, I started my active running career and my village folk supported me a lot and they encouraged me a lot whenever I won in national events. I then got scholarship for three years from a company and things got better for training," she explains.
Raut says backing from the people of her village has been a pillar of strength for her.
"Whenever I return home after winning national events they will come out in large numbers. My coach pasted papers at my village informing the people that I am going to run in Commonwealth Games. The support of people from my village has been my strength," she says.
"I would like to thank my parents for allowing do what I wanted. Then my coach at my village and coaches at the national camps including Nikolai sir I want to thank them for what I have achieved," she says. | http://www.ndtv.com/article/commonwealth%20games/i-took-to-running-as-i-can-do-it-barefooted-kavita-raut-58687 | | http://en.wikipedia.org/wiki/Kavita_Raut |
|
नाशिक, दि. 27 - आशियाई स्पर्धेत कविताने रौप्यपदक जिंकल्याची बातमी कळल्यावर अख्खा सावरपाडा गाव आमच्या घरी धावला. कविता घरी कधी येणार, हाच प्रत्येकाचा सवाल होता. दोन वर्ष झाली आमची कविताशी भेट झाली नाही. तिला टीव्हीत पाहतो तेव्हा तिला कडकडून मिठी मारावीशी वाटते. ती फोन करते तेव्हा आमच्या तोंडून शब्दच फूटत नाहीत. परदेशात असलेल्या कविताकडे पुरेसे पैसे असतील का? ती कशी असेल? या चिंतेने रात्रभर डोळा लागत नाही. ती दूर असली तरी आमचा जीव तिच्याजवळ असतो. आम्हाला आता तिला भेटायचंय... ‘सावरपाडा एक्सप्रेस’ म्हणून जगात यशाचा झेंडा रोवणार्‍या कविता राऊतचे आईवडील आपल्या लेकीची यशोगाथा सांगत होते. प्रत्येक शब्दातून व्यक्त होत होती कविताची चिंता आणि तिच्या भेटीची ओढ.
