Hamlet.
Pardon?
Hamlet van William Shakespeare. Hij had dat stuk (hij wil niet
opscheppen hoor) al een paar keer gelezen en gezien. Maar nu had hij
onlangs die nieuwe verfilming bekeken, van Kenneth Branagh, en daar het
boek bij gekocht. In dat boek staat de gehele tekst, maar dan voorzien
van regieaanwijzingen voor de film:
HAMLET now gets to his knees, moving nearer THE GHOST.
We cut to:
Close on THE GHOST's mouth.
THE GHOST
Revenge his foul and most unnatural murder.
Cut to:
An ear receiving poison.
HAMLET
Murder?
Cut to:
The skin of the ear expanding.
Etc. Het is een merkwaardige ervaring, net als die film zelf een
merkwaardige ervaring. Martin heeft dit stuk nu in totaal vier keer
gezien:
-een keer in '87, met Pierre Bokma
-een keer begin jaren 90 met dat Belgische gezelschap, kom, hoe heet het
ook
-een keer in de BBC-uitvoering
-een keer van Kenneth Branagh
En Martin heeft het vijf keer gelezen:
-een keer in een Engels schoolboek
-een keer in de Nederlandse vertaling die die Belgen gebruikten
-een keer in een vertaling in het Esperanto
-een keer in de vertaling van Komrij (die Bokma cum suis waarschijnlijk
gebruikten)
-een keer in het boek van Branagh
En eigenlijk vindt Martin het maar een raar stuk. Qua stuk. Wat is dat
eigenlijk allemaal voor een gedoe, begint Martin zich steeds meer af te
vragen. Bij veel negentiende-eeuwse auteurs lees je vaak dat ze zich zo
met Hamlet identificeren. Martin kan zich daar weinig bij voorstellen,
hij vindt de persoon Hamlet eigenlijk maar zeer moeilijk te begrijpen.
Alleen de taal van Hamlet is natuurlijk prachtig. Tjongejonge wat zitten
er mooie zinnen in dat stuk. En wat is het terecht dat de hele tekst van
het stuk in die film wordt uitgevoerd. En dat hij helemaal in het boek
staat. En toch, en toch: geef Martin maar liever Othello.
Eefje