maken doet het niets
Anke Veld
mond in G
het zwarte crasht de stadswal af, het
dondert nog een beetje, plonst
in kringen waar het water nog niet
de grachten uitgedroogd is &
haar zwaartekracht is van de dialoog
[close-up van 1 der actanten, de blik
gericht op de toekomst van Teiresias]
de bepalende intensiteit, de pseudo-oorzaak
zoals een railflex kaartje bepaalt
dat er de volgende weken getreind
zal worden. Op 6 oktober 1965
verhaalt den Franschen Schrijver Cioran "Désormais je
n'emploierai plus le mot Dieu.". Zijn proza
slaat op dien wijze naar oud joods voorschrift
de hand aan zichzelve, maar buitendien
noch daarna was Iemand
laat staan den Schrijver Zelve dat ooit
opgevallen. Ce serait trop demander
à nos critiques. Vrienden holisten,
als het intelligibele overal één is,
waarom dan heeft niet alles altijd deel
aan het intelligibele? Maken doet het
Niets,
het Opereert. Daar waar het goud
klontert, klontert
het goud. Een eenvoudige restitutie, liefste
melancholerieke vingerslaanders,
van de imperatief door een diversifiërende
Operatief, de diepteduivel
in het verzonken theater, daar waar u
bij de kruimels de
thee zit te haten.