Zomergasten 4 - Halina Reijn
DirkJan
Vanavond de vierde Zomergasten. Tegenover Joris Luyendijk zit
de actrice en tegenwoordig ook schrijfster, Halina Reijn.
Ik kan me de ophef over een nieuwe, jonge, aanstormende actrice
nog herinneren. Dat moet in 1998 zijn geweest toen ze de hoofdrol
speelde in Lulu van Toneelgroep Amsterdam. Halina Reijn is een
aantrekkelijke, aparte vrouw die naast haar natuurlijke uitstraling, goed
kan acteren. Ik heb haar nooit op het toneel gezien, maar wel in diverse
films, waaronder een hoofdrol in Grimm van Alex van Warmerdam.
Maar Halina Reijn is vooralsnog niet de superster geworden. Ik wijt
dat vooral aan het gebrek aan goede en grote vrouwenrollen in de
Nederlandse film. Maar Halina Reijn is ook een media-persoonlijkheid
geworden. Eind vorig jaar kwam ze in het nieuws door haar debuut als
schrijfster (en vriendin van Connie Palmen) met Prinsesje Nooitgenoeg.
Deze en volgende week is ze nog te zien in De Getemde Feeks bij
Toneelgroep Amsterdam.
Twee generatiegenoten zitten tegenover elkaar, Joris en Halina.
Het viel me tegen en ik voel me een beetje sufgepikt door het opgewekte
gekakel van Halina, ze sprak zorgvuldig, maar wel in sneltreinvaart. De meeste
fragmenten deden me weinig en ook haar toelichtingen konden mij maar matig
boeien. Ze is van de verwende generatie die wel overal van houdt, van Temtation
Island tot Elfride Jelinek. Ik kon weinig lijn in haar verhalen ontdekken, behalve
dat ze een jonge, vitale vrouw is. Haar generatie is verwend door de welvaart en
de zovele mogelijkheden en keuzes die het leven biedt. Maar ook dat creëert problemen
als je een gewoon hardwerkend leven moet leiden. Maar haar generatie mag die
luxeproblemen hebben, Halina heeft die kennelijk niet. Net zomin als Joris. Het zijn
twee extra verwende mensen die het op jonge leven gemaakt hebben. Volgens mij
niet veel nieuws onder de zon en zegt de avond meer over jonge, getalenteerde mensen
in het algemeen, dan dat er een beeld van een nieuwe generatie wordt neergezet.
Wat resteert is haar fascinatie voor allerlei vormen van reality-tv, het kijken naar
andere mensen zonder daar eigen, biografische verhalen tegenover te zetten. Haar
aandacht lag mij te veel bij de schijnwereld van theater, film, tv en media in het algemeen.
Het is kennelijk een dominante invloed en mogelijk een moderne vervanger van het
aloude roddelen en drang naar voyeren.
Ze zat er meisjesachtig en descent bij met haar pofmouwtjes. Ik had er veel van
verwacht, maar het stelde me teleur. Hopelijk hebben veel jongeren wel met plezier
gekeken en zagen ze iets van hun eigen generatie terug. Vaak oppervlakkig, maar met
een randje van eigentijds intellectualisme en met gevoel voor kunst, en vooral theater.
De keuzefilm is La Pianiste van Michael Haneke uit 2001. Het is gebaseerd op een
boek van Elfride Jelinek. Ik heb de film niet gezien en in het boek ben ik indertijd blijven steken.
Toch wil ik nu kijken -of ik neem hem op- en dan vooral voor Isabelle Huppert. De film werd
bekroond met twee hoofdprijzen in Cannes voor beste mannelijke en vrouwelijke hoofdrol.
DJ
Er is een website van Halina Reijn, maar die is buiten gebruik.
Een biografie vind je bij de Wiki en bij Toneelgroep Amsterdam met veel media-verwijzingen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Halina_Reijn
http://www.toneelgroepamsterdam.nl/default.asp?auto=1&path=bogbm8ja&id=131
Columniste -en generatiegenoot- Aaf Brandt Corstius schreef vrijdag al bij voorbaat
een negatieve blog op een weblog van de NRC: http://tinyurl.com/kftyz (door storing tijdelijk
buiten gebruik).
http://vossenhol.blogspot.com/
Ruud Hendriks
> de actrice en tegenwoordig ook schrijfster, Halina Reijn.
> Twee generatiegenoten zitten tegenover elkaar, Joris en Halina.
>
> Het viel me tegen en ik voel me een beetje sufgepikt door het opgewekte
> gekakel van Halina, ze sprak zorgvuldig, maar wel in sneltreinvaart.
Heel veel praten is nog niet hetzelfde als heel veel zeggen.
Ze doet me denken aan het soort film, eentje met heel veel shots en dus heel
veel cuts en heel veel camerabewegingen en heel veel verhaallijntjes; dat
wordt ook ten onrechte en niet zelden omschreven als "een snelle film".
Gelukkig willen de meeste van dat type films louter behagen en vermaken. Het
meest oprecht was Reijn met "Annie". De rest was knap ingestudeerd.
Heel veel tetteren, dan lijkt het nog wat.
> De meeste fragmenten deden me weinig en ook haar toelichtingen konden mij
> maar matig
> boeien. Ze is van de verwende generatie die wel overal van houdt, van
> Temtation
> Island tot Elfride Jelinek. Ik kon weinig lijn in haar verhalen ontdekken,
> behalve
> dat ze een jonge, vitale vrouw is. Haar generatie is verwend door de
> welvaart en
> de zovele mogelijkheden en keuzes die het leven biedt. Maar ook dat
> creëert problemen
> als je een gewoon hardwerkend leven moet leiden. Maar haar generatie mag
> die
> luxeproblemen hebben, Halina heeft die kennelijk niet. Net zomin als
> Joris. Het zijn
> twee extra verwende mensen die het op jonge leven gemaakt hebben. Volgens
> mij
> niet veel nieuws onder de zon en zegt de avond meer over jonge,
> getalenteerde mensen
> in het algemeen, dan dat er een beeld van een nieuwe generatie wordt
> neergezet.
Reijn komt neurotisch behaagziek over, in de zucht naar veel praten, dat je
gaat denken dat ze met al dat praten, en al dat gebaren, vooral wil mijden
dat ze zélf wat moet gaan zéggen. Dit was een rol waarvoor het toneelstuk
nog niet was geschreven en dan zit er dus inderdaad gewoon een tetterende
miep van in de dertig, een boerin uit Holland met acteertalent.
Met enig zelfinzicht en zelfspot, want ze noemt haar boek Prinsesje
Nooitgenoeg. Over autobiografisch gesproken.
Dan hoor je weer voor de zoveelste keer dat de rode muur rood is en dat het
écht héél goed rood is geschilderd, en dat het ánders rood is, die muur, en
dit rood, dan al die andere rode muren, en dat de maker, de schilder, iets
héél bijzonders, iets fenomenaals heeft gepresteerd met zijn rood, en dat
het daardoor een fascinerende, interessante en intrigerende rode muur is.
Kortom: nietszeggend. De fragmenten hadden an sich best veel te zeggen
(kunnen hebben), maar het wordt niet geoogst, noch door Reijn, noch door
Luyendijk. Schrapen aan de oppervlakte. Doorpraten, bang voor conflict.
Woman Under The Influence; ze ziet twee briljante acteurs die "samen" iets
geweldigs neerzetten. Tja, het is een toneelstuk waar een camera bij is
gehaald. Het is een film over acteurs die "acteren", doen ze heel knap, maar
mensen worden het alleen met de projectie en perceptie van Reijn, namelijk:
niet. Die camera legt "acteerprestaties" vast. Rowland acteert "prachtige
overgangen", maar raakt een actrice die "prachtige en hele moeilijke
overgangen acteert"? Reijn kijkt technisch, dat kan en mag, maar wordt ze
nog oprecht geraakt en waardoor dan? Het is die rode muur die zo geniaal
rood is, maar waarom of hoe: ze zet er niets tegenover dat beklijft. Maar
da's niet erg, want Joris schakelt wel met een bruggetje naar de volgende
rode muur.
Typerend dat Cassavetes-films die mythe van het acteren voor een camera in
stand kan houden; iets dat minder aangrijpend is dan het acteren voor de
camera van Cassavetes valt bijna niet voor te stellen, net zo min als de
mythe van dat vermeende rauwe realisme, dat moet doorgaan voor het "echte
leven". Maar is dat hetzelfde als "cinema"? Monster's Ball: die emotie van
Halle Berry, leuk, knap, maar wordt het ook de emotie van de kijker? Waarom
dan? Waardoor? Wat geven de makers en wat leg je daar als kijker in? (Zoals
Willem Jan Otten het zo mooi zegt in Museum van Licht: "De beweging het
personage in"; die magie van film)
Hoeveel houdt het één verband met het ander? Het "ik" wordt treffend vaak
centraal gesteld, in het labyrinth van realiteit en verbeelding, maar Reijn
en Luyendijk duiken dat doolhof niet in, nemen slechts "het doolhof" waar,
bewonderend op afstand blijvend of erboven zwevend. Jammer, want met wat
meer geduld had daar méér uitgehaald kunnen worden. Maar de Reijntrein moest
door, und rasch.
En wederom zit Joris erbij en kijkt ernaar. Hij remt niet, hij schakelt niet
terug, legt geen verbanden.
Pas op het eind prikt hij door de zeepbel Reijn heen: "Je praat zo veel en
snel dat ik nóg niet weet wie jij bent." Daarmee z'n brevet van onvermogen
prijsgevend.
Dat had ie natuurlijk al na twee minuten moeten zeggen en het tot zijn taak
moeten maken om door die zeepbel heen te prikken.
En prompt komt er weer een spervuur van rationeel gewauwel van het Waarom
van al dat maskeren, wat het maskeren alleen maar onderstreept. Ze redt zich
er mooi uit met het alibi van "het is goed om te begrenzen"; ze zat er dus
fragmentenjockey te zijn. Is zij daarom actrice geworden? Ging ze daarom
voor 3 uur voor de zomergastencamera zitten, om 3 uur niets van zichzelf te
laten zien? Al dat gepraat (kwantiteit) gaat in de weg zitten van het
onderzoeken, van de gast. Het werkt tégen, in plaats van méé.
Zomergasten wordt steeds meer kwantitatief, volgens het jaren 50-cliché "het
gaat om de gast en zijn of haar fragmenten en verder niet moeilijk doen",
het soort van burgerlijk truttige tv dat toch te simpel zou moeten zijn voor
de VPRO. Maar nee.
Het ontglipt hem andermaal. Warrig is niet erg, chaotisch is niet erg. Maar
Luyendijk legt nergens een vinger op.
Hij had er net zo goed niet kunnen zitten. Reijn tettert het toch wel vol,
met af en toe een traan als de situatie daar om vraagt.
> Wat resteert is haar fascinatie voor allerlei vormen van reality-tv, het
> kijken naar
> andere mensen zonder daar eigen, biografische verhalen tegenover te
> zetten. Haar
> aandacht lag mij te veel bij de schijnwereld van theater, film, tv en
> media in het algemeen.
> Het is kennelijk een dominante invloed en mogelijk een moderne vervanger
> van het
> aloude roddelen en drang naar voyeren.
Ja, en tegenwoordig volstaat hardop zeggen dat je iets "heel goed" vindt,
dat mag je straffeloos herhalen.
Niemand die je het es wat lastiger maakt. Alles leuk, alles interessant,
alles boeiend, alles gaaf.
Juist hierin zie je het grote belang van een goede "sparring partner", een
goed gespreksleider. Eentje die duimschroeven kan aandraaien zonder te
willen vernietigen. Iemand die zich niet laat misleiden door een hoog, maar
plat tempo. Luyendijk liet toe dat het verviel in herhaling, maar liet ook
toe dat niets werd uitgediept. Press play, kijken, roepen dat het weer heel
interessant is, tetteren tot de lucht op is, en press play. Drie uur leegte.
En weer iemand die de standaard boekjes braaf uit het hoofd had geleerd. De
held van die generatie is niet voor niets Michael Haneke. Theesalonheld bij
uitstek, daar val je je nooit een buil aan als je es ergens over moet
meepraten.
> Ze zat er meisjesachtig en descent bij met haar pofmouwtjes. Ik had er
> veel van
> verwacht, maar het stelde me teleur. Hopelijk hebben veel jongeren wel met
> plezier
> gekeken en zagen ze iets van hun eigen generatie terug. Vaak oppervlakkig,
> maar met
> een randje van eigentijds intellectualisme en met gevoel voor kunst, en
> vooral theater.
Reijn vertelde ook dat het heel knap is om "he-le-maal niets, maar dan ook
NIETS" te doen.
Ze nam er helaas geen voorbeeld aan.
Hier had ook het shot van Nicole Kidman in Birth gepast, de lang aangehouden
medium close. Die camera van Cassavetes duwt weg, geweldige acteurs, maar
geen mysterie; anders bij Kidman, die lang gerekte tijd krijgt waarin ze met
minimale middelen iets op haar gezicht moet toveren en ons laat raden,
zonder twintig "prachtige overgangen" in evenveel seconden. Zet dat
tegenover elkaar. Fysiek en heftig is al heel snel imponerend voor Reijn;
helemaal tot het randje ingevuld. Een soort oppervlakkig imponeren met
buitenkant en kwantiteit. Wat er niet is, praat zij er wel in.
> De keuzefilm is La Pianiste van Michael Haneke uit 2001. Het is gebaseerd
> op een
> boek van Elfride Jelinek. Ik heb de film niet gezien en in het boek ben ik
> indertijd blijven steken.
> Toch wil ik nu kijken -of ik neem hem op- en dan vooral voor Isabelle
> Huppert. De film werd
> bekroond met twee hoofdprijzen in Cannes voor beste mannelijke en
> vrouwelijke hoofdrol.
Isabelle Huppert komt het toe.
Tis weer tijd voor een Actie Tomaat.
gR.
Christa
>> De keuzefilm is La Pianiste van Michael Haneke uit 2001. Het is gebaseerd
>> op een
>> boek van Elfride Jelinek. Ik heb de film niet gezien en in het boek ben ik
>> indertijd blijven steken.
>> Toch wil ik nu kijken -of ik neem hem op- en dan vooral voor Isabelle
>> Huppert. De film werd
>> bekroond met twee hoofdprijzen in Cannes voor beste mannelijke en
>> vrouwelijke hoofdrol.
>
>Isabelle Huppert komt het toe.
Ik heb hem opgenomen en zal hem zeker komend weekend bekijken. Ik ben erg
benieuwd na L'Ivresse du Pouvoir die ik kortgeleden zag.
--
Christa
johan
> Het viel me tegen en ik voel me een beetje sufgepikt door
> het opgewekte gekakel van Halina, ze sprak zorgvuldig, maar
> wel in sneltreinvaart.
Ze zei verstandige dingen, maar omlijst door veel te veel woorden.
Een overenthousiaste spraakwaterval.
Joris had moeten ingrijpen (met wat peper in z'n reet).
Bij de vorige twee gasten deed hij het naar tevredenheid, maar
bij Halina verlangde ik naar een ervaren interviewer a la Frénk van
der Linden.
> haar fascinatie voor allerlei vormen van reality-tv, het kijken naar
> andere mensen zonder daar eigen, biografische verhalen tegenover
> te zetten.
In plaats van drie fragmenten uit egodocumentaires achter
elkaar (steeds heftiger), hadden ze een selectie mogen maken.
Ze analyseerde(n) reality-tv; Halina concludeert dat je beter niet
aan zo'n programma (Temptation Island) mee kunt doen, maar
vergat daar nog aan toe te voegen dat je er beter ook niet
naar kunt kijken.
> Ik had er veel van verwacht, maar het stelde me teleur. Hopelijk
> hebben veel jongeren wel met plezier gekeken en zagen ze iets
> van hun eigen generatie terug.
Hm, ik pretendeer niet voor een hele generatie te spreken, maar
het stelde mij ook teleur. Zoals mijn generatie me wel eens
teleurstelt.
Tekenend was het fragment van de vrouwen van rond de dertig die
zogenaamd aan modeziektes lijden en voor een groot percentage
worden afgekeurd voor de arbeidsmarkt. Inderdaad, geef ze maar
een trap onder de reet.
Haar zomergastfilmkeuze beviel me wel. Een moderne
- spraakmakende - film die nog jaren in je hoofd blijft
rondspoken, zoals het een goede film betaamd.
Johan
Jahwe
"Ruud Hendriks" <r.p.j.h...@chello.nl> schreef in bericht
news:a30d0$44e8ecae$3ea34f7d$30...@news.chello.nl...
<knip>
...blahblahblahzeurblahblahvroegerwasallesbeterbblahblahwaaromvragenzemijnietblahblahjoriskanniksblahblah...